Er is alweer een maand voorbij als ik de parkeergarage van Colart binnenrijdt. Net zoals vrijwel iedere dag loop ik langs Sasha om een praatje te maken en stap ik de lift in om naar mijn kantoor te gaan.
Zodra ik het kantoor binnenkom lopen hangen er overal slingers door de ruimtes. Zou er iemand jarig zijn? Dan zie ik Dina staan en loop meteen naar haar toe.
'Is er iemand jarig vandaag?' vraag ik aan haar en bekijk de versierde ruimte nog eens goed.
'Ja, de baas is jarig vandaag!' zegt ze blij en blaast nog een ballon op.
'De baas is jarig! Maar ik heb helemaal geen niks om te geven', zeg ik in paniek. Hoe heb ik dit niet kunnen weten? Heeft het in mijn agenda gestaan? Heb ik er gewoon helemaal overheen gekeken?
'Maak je geen zorgen. We hebben altijd een gezamenlijk cadeau en jouw naam staat er ook bij.' Een gevoel van opluchting verlaat mijn lichaam. Ik zou het echt niet kunnen maken om met lege handen aan te komen. Dat is echt niks voor mij.
Op het moment dat meneer Reddin binnen komt lopen begint iedereen lang zal hij leven te zingen. Hij verschiet een beetje en lacht naar alle mensen.
'Dankjewel allemaal,' zegt hij met een lach en sommige collega's lopen naar hem toe om hem een hand te geven inclusief Harry. 'Omdat ik jarig ben trakteer ik natuurlijk. Dus ik heb voor jullie alleen een heerlijke lunch geregeld. En er is taart natuurlijk! Dat mag uiteraard niet ontbreken!' Iedereen klapt en meneer Reddin loopt door de menigte die hem nog de hand schudden naar zijn kantoor. De rest van de collega's doet hetzelfde en ik dus ook.
Er staat vandaag niet zoveel op de planning dus ik kan mooi aan het project werken wat ik moet managen.
De lunch begint om één uur en als ik op de klok kijk zie ik dat ik nog een half uurtje heb om door te werken. Ik ben zo blij dat ik aan mijn eigen opdrachten kan werken voor het bedrijf waar ik altijd al voor had willen werken. Toen mijn eerste week voorbij was had ik wel al het idee dat ik redelijk gesetteld was. Ik kon de meeste dingen wel vinden en wist wel een beetje hoe ik vooruit moest komen. Iedereen is zo behulpzaam en ik hoef ook niet bang te zijn om iets te vragen.
Als het halfuutje voorbij is loop ik langs het kantoor van Harry en lopen we samen naar de lunchroom. Heel de ruimte is al vol met mensen en er staat een buffet van wel zes tafels lang. We sluiten achteraan in de rij en lopen zo langs het buffet. Alles wat je maar kan bedenken als lunch kan je pakken. Kleine sandwiches, belegde broodjes, soep, rijk gevulde pasteitjes, yoghurt met granola, voor ieder wat wils en natuurlijk als kers op de taart, de taart. Heerlijk!
Als de meeste mensen aan tafel zitten staat meneer Reddin op om een speech te geven. Hij bedankt daarin alle collega's en hoopt met ons te kunnen werken tot dat hij met pensioen gaat. Als die speech klaar is wordt er geklapt en gejuicht. Harry staat op en loopt naar meneer Reddin. Hij gaat naast hem staan zodat hij iedereen goed kan zien.
'Nou wil ik ook nog iets zeggen,' zegt hij terwijl hij een arm om meneer Reddin slaat. Is hij zo close met meneer Reddin?
'Zeg het maar mijn jongen,' lacht hij en slaat zijn arm ook om hem heen.
'Allerbeste pa...' begint hij. Pa? Je gaat toch niet zeggen dat Harry de zoon is van meneer Reddin? Dan schiet het me wel te binnen dat ze allebei Reddin heten. Daar had ik nooit bij stil gestaan. Ik dacht dat het gewoon puur toeval was of dat het verre familie was. 'Je mag dan al wel 62 zijn maar dat wil niet zeggen dat je al oud bent.' Meneer Reddin begint te lachen en aantal andere collega's ook.
'Nou zeg, dat is een compliment,' lacht hij verder.
'Je bent een super baas en een top vader. Mogen er nog vele succesvolle jaren komen bij Colart!' Hij heft zijn glas samen met zijn vader en de rest doet hetzelfde.
'Ik wist niet dat meneer Reddin jouw vader was?' zeg ik verbaasd als Harry weer naast mij aan tafel komt zitten.
'Ja, dat is niet echt iets wat ik er meteen als eerste uitgooi als er een nieuwe collega komt werken.' Hij haalt zijn handen door zijn haar. 'Heel veel mensen hebben de gewoonte om mij dan anders te behandelen als ze daarachter komen het is nog niet aan bod gekomen om het te vertellen tot dit moment.'
'Ah, oké. Ja dat kan ik begrijpen hoor,' glimlach ik.
'Niet dat ik het echt niet wilde zeggen maar op het werk is het gewoon een standaard baas en collega relatie dus dan merk je het sowieso niet echt,' voegt hij er nog aan toe. Het lijkt alsof hij zich een beetje schaamt. Niet om het feit dat hij voor zijn vader werkt maar dat hij het mij nog niet had verteld. Hij trekt zijn schouders op en eet zijn lunch weer verder op.
Hij heeft wel gelijk. Als je het niet zou weten zou je niet snel denken dat het vader en zoon zijn. Nu ik het weet zie ik wel een paar gelijkenissen tussen de twee. Ze zijn allebei lang en hebben een mooi postuur. Harry heeft iets meer krul in zijn haar maar hun ogen zijn dezelfde kleur. Als je ze naast elkaar ziet staan en ze lachen krijgen ze allebei op dezelfde plek aan een kant van hun gezicht een klein kuiltje in hun wang. Zo heb ik er nog nooit over nagedacht of überhaupt naar gekeken.
'Josephine? Heb je even een momentje,' hoor ik meneer Reddin vragen als ik net op het punt sta mijn kantoor binnen te lopen.
'Ja tuurlijk, wat kan ik voor u doen meneer Reddin?' vraag ik.
'Ik wil je graag deze uitnodiging geven voor mijn verjaardag.' Hij rijkt naar zijn jasje en haalt een envelop uit de binnenzak en geeft het aan mij.
'Ik ben vereerd meneer Reddin,' glimlach ik en ik pak de envelop aan.
'Ik hoop dat je kan en dan zie ik je wel verschijnen.' Hij heeft me een glimlach en verlaat mijn kantoor.
Ik sta versteld van het feit dat de baas mij nu al uitnodigt voor zo'n evenement als deze. Zouden er nog meer mensen van het kantoor naar dat feest gaan? Ik besluit om het even aan Dina te vragen. Die zal vast meer weten over zijn verjaardag.
'Dina, ik heb een vraagje. Is het normaal dat ik word uitgenodigd voor het feest van meneer Reddin? Ik bedoel ik voel me echt vereerd maar ik werk hier nog maar een maand.'
'Ow ja tuurlijk! Hij nodigt altijd zijn beste collega's uit om naar zijn verjaardag te komen,' vertelt ze mij. Beste collega's? Ik werk hier net een maand, dan moet ik wel een mega goede indruk hebben gemaakt met mijn portfolio en cv. Ik geef mezelf in mijn gedachten een klein klopje op mijn schouder. Niet verkeerd gedaan zeg ik tegen mezelf.
'Ik denk dat hij dan een foutje heeft gemaakt,' lach ik.
'Nee joh! Als hij jou uitnodigt dan ziet hij echt kansen in jou, dat moet je echt opnemen als een compliment,' verzekert ze mij en ze knijpt zacht in mijn bovenarm om te laten merken dat ze het echt meent.
Ik zucht van een soort opluchting en accepteer dat ik ben uitgenodigd door mijn baas. Hopelijk is Harry er ook. Want waarom zou hij er niet zijn? Ik geef in mijn gedachten mezelf een face palm en schud mijn hoofd terwijl ik weer naar mijn kantoor loop.
Zoals gewoonlijk sluit ik de dag af door mijn kantoor weer op te ruimen en gedag te zeggen tegen de rest. Ik loop naar de auto en leg mijn tas op de bijrijder stoel en start de auto. Mijn telefoon trilt en ik kijk van wie ik een berichtje heb.
*Abby*
Hey meis, hoe is het? Bevalt het nog steeds bij je nieuwe job?
Xxx Abby
Door al deze drukte en nieuwe dingen heb ik helemaal niet meer zoveel tijd gehad om Abby op de hoogte te houden van mijn nieuwe baan!
*Josephine*
Hey Ab,
Is het goed als ik je thuis even bel, ik ben nu namelijk net klaar met werken.
Xxx Josy
Ik leg mijn telefoon weg en rijd de parkeergarage uit om naar huis te gaan. Eenmaal thuis aangekomen pak ik mijn telefoon en bel ik Abby. We zijn zo'n drie kwartier aan het bellen voordat ik doorheb dat ik ook nog moet eten. Ik sluit het gesprek af en ga wat eten koken.
De volgende ochtend gaat alles weer zoals gewoon en ga ik naar het werk. Mijn leven klinkt niet zo heel interessant op dit moment bedenk ik me maar dat komt misschien nog wel. Ik start de auto en rijd aan.
'Goedemorgen Josy,' zegt Sasha met een glimlach als ik het kantoorpand weer binnenkom lopen. Het valt mij nu pas op dat er een vissenkom op de hoek van de balie staat die ze aan het voeren is.
'Goedemorgen Sasha,' zeg ik en ik geef haar een glimlach terug.
'Ow Josy, ik moest dit nog even aan je geven van ene Mason. Die is hier net langs geweest. Hele aardige jongeman, is het jouw vriendje?' vraagt ze met een grijns.
'Mason? Als in Mason Jones?' vraag ik lichtelijk in paniek. Een angst vlaag suist door mijn lichaam gepaard met ongeloof en lichtelijke woede.
'Ja. Maar geen vriend dus?' vraagt ze met een beetje bezorgdheid in haar stem.
'Nee, lang verhaal. Maar wat heeft hij hier achtergelaten dan?' vraag ik en ze pakt iets achter de balie vandaan.
'Hij heeft een bosje bloemen een kaart achtergelaten.'
Met een verbaasd gezicht pak ik de bloemen en de kaart aan.
'Moet ik ze anders wegdoen voor je?' vraagt Sasha. Het is net alsof ze mijn gedachten kan lezen. Wat moet ik met die bloemen? Ik hoef geen aandenken van hem op mijn bureau. Ik knik en ik geef de bos bloemen terug maar houd de kaart die erbij zit. Wat zou hij erop geschreven hebben?
'Dankjewel Sasha,' zeg ik en ik loop naar de lift toe. Als de deuren dichtzijn maak ik de kaart open.
Lieve Josephine,
Ik heb al een tijdje niks meer van je gehoord. Ik hoorde dat je een nieuwe baan hebt bij Colart en wilde je feliciteren. Dus bij deze, gefeliciteerd met je nieuwe baan!
XXX Mason
Het gevoel van verwarring neemt toe en ik snap niet waarom hij deze kaart heeft gestuurd. Denkt hij nog dat het goed kan komen tussen ons? Na al die tijd dat ik hem niet heb gesproken. Hij houdt mij dus nog steeds in de gaten. Hoe kan hij anders weten dat ik hier werk? Ik hoop toch wel dat ik duidelijk genoeg was geweest toen ik zei dat ik niks meer met hem te maken wilde hebben en dat ik aangifte had gedaan tegen hem. Hij heeft toen een contactverbod gekregen en mag niet meer bij mij in de buurt komen en dat is dus tot nu toe gebeurd.
Zodra ik de eerste prullenbak zie gooi ik de kaart erin en loop ik door naar mijn kantoor.
'En van wie waren die mooie bloemen?' vraagt Harry met een nieuwsgierige grijns op zijn gezicht als ik hem in mijn kantoor zie zitten. Hij zit achter mijn bureau en draait langzaam rondjes op mijn stoel.
'Heb je nou de hele tijd hier gewacht totdat ik er was om dat te vragen?' lach ik als ik mijn jas ophang aan de kapstok.
'Jep.' En hij staat op. 'Dus? Van wie waren ze?' Ik grinnik omdat hij wel heel nieuwsgierig is maar de grijns verdwijnt ook weer snel van mijn gezicht als ik aan Mason denk.
'Ow niemand belangrijks. Sasha heeft ze weggedaan.' Ik wil hier eigenlijk nog niet over praten met hem. Ik wil het hem wel vertellen maar nog niet nu.
'Diegene moet iets goed fout hebben gedaan of niet?'
'Behoorlijk.' En dat is nog zacht uitgedrukt. 'Maar kunnen we het even over iets anders hebben?' vraag ik terwijl ik achter mijn bureau ga zitten en in mijn agenda kijk.
'Ja tuurlijk,' zegt hij en hij haalt zijn handen door zijn haar. Hij lijkt wel een beetje nerveus. 'Hoe ga je eigenlijk naar het feest van mijn vader?'
'Ik denk gewoon met de taxi of zelf met de auto.' Ik moet toegeven dat ik nog niet naar het adres op de kaart heb gekeken dus ik heb geen idee waar ik moet zijn en hoe ver het rijden is.
'Nee, dat ga je niet doen. Je kan wel met mij meerijden, ik woon toch in de buurt van jou,' biedt hij aan met een brede glimlach die je moeilijk kan weerstaan.
'Vind je dat niet erg?'
'Nee, tuurlijk niet! Ik doe het graag. Plus dan kan je gewoon een drankje doen zonder je druk te maken dat je nog terug moet rijden.' Hij is zo attent. Zeker in tegenstelling tot Mason.
'Nou dat aanbod kan ik niet weerstaan,' lach ik. Mijn gevoel is al wat beter sinds het bericht van Mason.
'Mooi, dan haal ik je zaterdag wel rond 7 uur op,' glimlacht hij en hij verlaat mijn kantoor.
Ik begin aan mijn taken van de dag en de tijd vliegt voorbij. Af en toe schiet er een gedachten van Mason door mijn hoofd. Hoe weet hij eigenlijk dat ik hier werk? Ik heb dat alleen tegen mijn moeder, Ezra en Abby verteld, die het hoogstwaarschijnlijk aan James heeft verteld maar verder niet echt iemand anders. Nee. Hij zal mij niet weer aan het stalken zijn toch? Ik schud mijn hoofd en ga weer verder aan mijn werk.
'Dus wat doe jij aan zaterdag?' vraagt Dina die ondertussen mijn kantoor binnen is gelopen. Haar mooie lange benen komen onder haar nette jurk tevoorschijn en ze lopen naar de stoel die tegenover mij staat aan de andere kant van mijn bureau.
'Ik heb echt geen idee. Wat doe jij aan?' vraag ik aan haar.
'Ja dat is het probleem. Ik heb dus ook echt geen idee,' lacht ze en ze kijkt rond in mijn kantoor.
'Misschien kunnen we straks even de stad in?' vraag ik. Ik heb wel het gevoel dat ik steeds beter bevriend raak met Dina, wat best fijn is. Nu voel ik mij niet meer zo alleen op het werk.
'Dat klinkt als een geweldig idee,' glundert ze.
'Nou dan gaan we straks naar de stad,' lach ik en ze knikt. Ze loopt mijn kantoor uit en ik kijk op de klok. Vier uur. Nog een uurtje en dan ben ik weer klaar met deze dag en ga ik met Dina de stad in.
'Wat vind je van dit?' vraag ik aan Dina als ik in een zwart strak jurkje de paskamer uit kom lopen. Hij is off the shoulder, valt net op de knie en voor de rest zit hij helemaal op mijn lichaam gesloten. Haar mond valt open.
'Wauw, deze staat je echt mooi!' zegt ze en ze staat op mij beter te bekijken.
'Vind je?' zeg ik terwijl ik mezelf in de spiegel bekijk. Ik weet het nog niet zo.
'Vind jij dat niet dan?' vraagt ze terwijl ze mij van top tot teen nog eens goed bekijkt.
'Ik weet het niet. Hij is wel een beetje saai en misschien niet echt geschikt voor deze gelegenheid.' Ik bekijk de jurk nog eens goed. Hij sluit mooi aan op mijn lichaam en er is echt niks mis mee maar ik voel me nog niet wauw. Misschien komt het door de kleur van mijn huid die steeds lichter begint te worden omdat de zon mijn huid niet meer kan kleuren.
'En deze rode dan?' vraagt ze terwijl ze een roodbruin gekleurde jurk voor mijn gezicht houdt.
'Ik zal hem is even passen,' zeg ik en ik pak de jurk aan. De stof voelt zacht en stevig aan. De kleur is de perfecte kleur voor nu. Hij valt net iets boven mijn knie, heeft een kort mouwtje en een mooie boothals zodat mijn hals er mooi uitkomt. De jurk glijdt als zijde over mijn lichaam en hij zit als gegoten.
Ik stap de paskamer uit en de mond van Dina valt open. Dat zal wel een goed teken zijn denk ik?
'Wauw, ik heb er gewoon geen woorden voor,' zegt Dina en ze loopt een rondje om mij heen om de hele jurk te bekijken.
'Ja, is dit de jurk?' vraag ik terwijl ik mezelf ook helemaal van top tot teen bekijk. Ik moet toegeven dat deze jurk mij wel heel goed staat. De kleur staat mooi en de vorm sluit goed aan op mijn lichaam.
'Nou, daar is geen twijfel over mogelijk. Deze moet je nemen!' zegt ze en ze klapt in haar handen van blijdschap.
'Ja, dit wordt hem,' lach ik en stap de paskamer weer in om mijn eigen kleren aan te doen. 'Nu moet jij nog een jurk,' roep ik vanuit de paskamer.
'Yes, ik ga alvast rondkijken, goed?'
'Ja is goed, ik kom er zo aan,' zeg ik en ik trek mijn rok over mijn benen omhoog. Daarna trek ik mijn schoenen aan en pak ik mijn tas en de jurk. Na even zoeken in de winkel heb ik Dina weer gevonden en loop ik naar haar toe.
'Wat vind je van deze?' vraagt ze als ze een donkergroene, bijna zwarte jurk omhooghoudt.
'Die gaat je sowieso goed staan!' zeg ik en ik kijk ook nog wat tussen de rekken door. Mijn oog valt op een donkerblauwe jurk en ik pak hem uit het rek.
'En deze?'
'Oh mijn god, die is prachtig! Die moet ik ook passen.' Ze pakt de jurk uit mijn hand en neemt nog een derde mee naar de paskamers. Ik neem plaats op het bankje voor de pashokjes en zet mijn tas naast me neer. Na een paar minuten komt ze naar buiten in de groene jurk. Ze draait een rondje voor de spiegel en begint te lachen.
'Niet wat je zoekt?' lach ik. En ik zie dat de jurk niet haar maat is en veel te groot is.
'Nee, ik denk dat een maatje kleiner wel beter is,' lacht ze.
'Moet ik even kijken voor een maat kleiner?' en ik wil al opstaan maar ze onderbreekt me.
"Ow nee, dat hoeft niet. Ik vind hem toch niet zo mooi qua kleur denk ik,' zegt ze en ze verdwijnt weer achter het gordijn. Even later komt ze weer naar buiten en in de blauwe jurk. Mijn mond valt open.
'Nou ik denk dat deze het wordt,' lacht Dina als ze ziet dat ik nog steeds met mijn mond open zit.
'Hij staat je echt prachtig Dina! Deze moet je echt nemen,' glunder ik en check de hele jurk. Ze is een mooie lange dame met een prachtig figuur. Zelfs een vuilniszak zou haar nog mooi staan. Maar deze jurk. Echt wauw!
'Dan pak ik deze,' lacht ze en ze kleedt zich weer om in haar eigen kleren. Als ze klaar is lopen we samen naar kassa en rekenen onze jurken af.
'Ik vond het echt heel gezellig Josy!' zegt Dina en ze geeft me een knuffel.
'Ik ook! Dit moeten we echt vaker doen,' glimlach ik en we lopen richting de auto's. Als we bij de auto's zijn zeggen we gedag en rijden we naar huis. Eenmaal thuisgekomen doe ik de jurk meteen in de was zodat hij helemaal spik en span is voor zaterdag. Ik weet het, dat duurt nog een paar dagen maar ik was liever mijn kleding meteen als ik ze gekocht heb. Zodra hij klaar is hang ik hem op een hangertje en kleed ik me om in mijn pyjama. Ik kijk nog wat Netflix en ga slapen.