Σεμέλη POV
Κάθομαι στην αίθουσα αναμονής και περιμένω με αγωνία για το μωράκι...
Μα καλά... Πώς μπόρεσαν?
Πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό σε ένα μικρό αθώο μωράκι?
Όποιοι και αν είναι οι γονείς του... Κάνουν τους δικούς μου να φαίνονται καλοί γονείς.
"Σεμέλη..." Ακούω την φωνή του Διονύση και γυρνάω και τον κοιτάζω.
"Σου έφερα να φας κάτι και να πιείς λίγο χυμό." Μου λέει και γυρνάω και κοιτάζω αλλού.
"Δεν πεινάω. Έχω αγωνία για το μωράκι." Του απαντάω και κάθεται δίπλα μου.
"Πρέπει να φας για να πάρεις δυνάμεις. Κάντο για το μωράκι. Δεν θα θέλει να ξέρει... Πώς η κοπέλα που του έσωσε την ζωή... Δεν τρώει εξαιτίας του." Μου λέει και τελικά αρχίζω να τρώω λιγάκι.
"Πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό? Είναι ένα μωρό... Πώς μπόρεσαν να το πετάξουν λες και είναι σκουπίδι." Του λέω και με χαϊδεύει λιγάκι.
"Δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για γονείς." Μου απαντάει.
"Ναι... Αλλά θα μπορούσαν να το αφήσουν σε ένα ορφανοτροφείο. Όπως είχε κάνει και με εμένα η μαμά μου για ένα χρόνο." Του λέω και με κοιτάζει έκπληκτος.
"Το ξέρεις?" Με ρωτάει και αφήνω ένα ειρωνικό γελακι.
"Φυσικά και το ξέρω. Βασικά... Το έμαθα... Πριν δύο χρόνια... Που τα έλεγε στη θεία μου την Έλενα..." Του απαντάω και τότε εμφανίζεται ένας γιατρός.
"Είστε για το μωρό που βρέθηκε?" Με ρωτάει και αμέσως σηκώνομαι και αμέσως σηκωνόμαστε και τον κοιτάζουμε.
"Ναι. Είναι καλά?" Ρωτάω φοβισμένη.
"Ναι ευτυχώς. Το μωρό μέσα στην ατυχία του ήταν τυχερό. Είναι τεσσάρων μηνών και δεν πρέπει να είχαν περάσει δέκα λεπτά από την στιγμή που εγκαταληφθικε και το βρήκατε. Είναι καλά στην υγεία του όμως θα πρέπει να μείνει στο νισο για προληπτικούς λόγους για δύο μέρες." Μας απαντάει και ανακουφίζομαι.
"Σίγουρα? Εννοώ... Δεν κινδυνεύει η ζωή του." Ρωτάει αγχομενος ο Διονύσης.
"Σίγουρα. Η μικρούλα είναι καλά." Λέει και τον κοιτάζω ενθουσιασμένη.
"Είναι κοριτσάκι?" Ρωτάω χαρούμενη και γελάει λιγάκι.
"Ναι. Ένα μικρό κοριτσάκι γύρω στα πέντε κιλά." Μας λέει και χαίρομαι ακόμα περισσότερο όμως τότε μου έρχεται αναλαμπή.
"Και... Όταν... Βγει από το νοσοκομείο... Που θα καταλήξει?" Ρωτάω.
"Τι που θα καταλήξει βρε Σεμέλη... Σε κάποιο ορφανοτροφείο." Μου απαντάει ο Διονύσης και στεναχωριέμαι λιγάκι.
"Μπορούμε να την δούμε?" Ρωτάω τον γιατρό.
"Ναι φυσικά." Μας απαντάει και πηγαίνουμε μαζί του σε ένα δωμάτιο. Μπαίνουμε μέσα και το βλέπω να είναι μόνο του ξαπλωμένο σε μια κούνια και το πλησιάζω.
Δεν κοιμάται... Έχει ανοιχτά τα γκρίζα ματάκια του και με κοιτάζει χαμογελαστό και χαμογελάω και εγώ...
"Είναι πολύ όμορφη..." Λέω και βλέπω τον Διονύση να χαμογελάει επίσης.
"Όντως... Είναι πανέμορφη." Λέει και η μπέμπα γελάει λιγάκι.
"Μπορούμε να την κρατήσουμε?" Τον ρωτάω και γελάει λιγάκι.
"Δεν είναι κουτάβι Σεμέλη... Είναι μωρό... Δεν το βλέπεις μια φορά σου αρέσει και αποφασίζεις να το κρατήσεις. Μέχρι δηλαδή και σκύλο να πάρεις... Το σκέφτεσαι σοβαρά." Μου εξηγεί και κοιτάζω το μωρό.
Είναι πολύ γλυκούλα...
Γιατί της το έκαναν αυτό?
"Μα δεν θέλω να καταλήξει σε ορφανοτροφείο. Θα έχει εμένα. Δεν χρειάζεται να παει σε ίδρυμα." Λέω και πειράζω την μυτούλα του μωρού.
"Και πάλι. Είσαι ανήλικη. Δεν μπορείς να υιοθετήσεις ένα μωρό. Δεν μπορεί ένα παιδί να υιοθετήσει ένα παιδί." Μου λέει και χαμογελάω διαβολικά.
"Αλλά μπορούν η Μαργαρίτα και ο μπαμπάς μου." Λέω και με κοιτάζει με απορία.
"Τι εννοείς?" Με ρωτάει.
"Πολύ απλά... Θα πω στον μπαμπά με την Μαργαρίτα να υιοθετήσουν αυτό το μωρό και εγώ θα το προσέχω. Αγαπάω τα παιδιά. Και ειδικά την μικρή από εδώ. Θα γίνω η μαμά της." Λέω και η μπέμπα χαμογελάει.
"Οοο! Κοίτα! Και εκείνη θέλει! Λοιπόν έκλεισε! Η μπέμπα από εδώ θα γίνει η κόρη μου!" Λέω ενθουσιασμένη και η μπέμπα γελάει πάλι.
"Μπορεί ο πατέρας σου να μην συμφωνεί με αυτό." Μου λέει.
"Θα βοηθήσεις και εσύ να τον πείσουμε. Έλα σε παρακαλώ... Την σώσαμε την ζωή... Και... Κοίτα την... Είναι ένα μωρό... Θέλεις να καταλήξει μόνη της σε ένα κρύο ορφανοτροφείο που μπορεί να την κακοποιούν και όλας?" Τον ρωτάω.
"Όχι... Με τίποτα δεν θα ήθελα τίποτα τέτοιο για εκείνη. Είναι... Τόσο χαριτωμένη... Και πάντα ήθελα μια κόρη... Έτσι μικρή με τεράστια μάγουλα και πολύ νάζι... Όπως η γλυκούλα από εδώ." Λέει και η μπέμπα γελάει.
"Είναι και τόσο γελαστό μωρό... Πέρασε όλο αυτό το Γολγοθά... Και γελάει..." Συνεχίζει να λέει έκπληκτος.
"Αφού είναι υπέροχη... Έλα... Να πούμε στον μπαμπά και στην Μαργαρίτα να την κρατήσουμε. Σε παρακαλώ." Του λέω και αφήνει μια ανάσα.
"Έχε χάρη που την αγάπησα από την πρώτη στιγμή που την είδα... Πες με τρελό... Αλλά είναι σαν να έπρεπε να γεννηθεί για να είναι κόρη μου." Λέει και χαμογελαστή τον αγκαλιάζω.
"Σε ευχαριστώ. Είσαι ο καλύτερος." Του λέω και με αγκαλιάζει και εκείνος.
"Όμως θα πρέπει να πηγαίνουμε τώρα. Είναι αργά." Μου λέει και απομακρύνομαι από κοντά του.
"Μπορώ να την πάρω μια αγκαλιά πρώτα?"Τον ρωτάω.
"Ναι. Ξέρεις πως?" Με ρωτάει.
"Ναι... Μάλλον." Λέω και σιγά σιγά σηκώνω την όμορφη μπέμπα στην αγκαλιά μου.
Θεέ μου... Είναι τόσο υπέροχη...
Μυρίζει τόσο όμορφα...
Και το δέρμα της... Τόσο απαλό...
"Οοο... Αγάπη μου..." Της λέω και φιλάω το μέτωπο της.
"Μη φοβάσαι... Είμαι εγώ εδώ... Δεν θα σε πειράξει ποτέ κανένας. Δεν θα αφήσω κανέναν να σε κλείσει σε κάποιο ίδρυμα." Της λέω και αρχίζει να βγάζει διάφορους μωροδιστικους ήχους.
"Μικρούλα μου..." Λέω και φιλάω τα μάγουλα της.
"Σου... Σου ταιριάζει το μωρό." Μου λέει ο Διονύσης και γελάω λιγάκι.
"Θα είμαι η μεγάλη της αδερφή και μητέρα ταυτόχρονα. Θα είμαι η μαμαδελφη της." Του λέω και γελάει.
"Εμ... Θες... Θες να την κρατήσεις στην αγκαλιά σου?" Τον ρωτάω.
"Εεε... Ναι... Δώσε μου τη. Αλλά με προσεχή." Μου λέει και προσεκτικά του δίνω την μπέμπα.
Εκείνη αμέσως του γελάει και γελάει και ο Διονύσης. Χαμογελάω και εγώ και η μπέμπα αρχίζει να πιπιλαει το δάκτυλο του Διονύση και φιλάω το μέτωπο της ξανά.
"Δεν θέλω να πάει σε ορφανοτροφείο. Να την κρατήσουμε. Σε παρακαλώ. Κοίτα την... Είναι ένα αγγελούδι. Της αξίζει μια οικογένεια. Που θα την αγαπάει και θα την φροντίζει." Του λέω χαιδεοντας τη.
"Έχεις δίκιο... Είναι ένας μικρός άγγελος. Όπως και εσύ." Μου λέει και τον κοιτάζω έκπληκτη.
"Βλέποντας σε με τον Άρη αρχικά... Και τώρα με τη μικρούλα... Κατάλαβα... Ότι δεν είσαι μόνο ένα κορίτσι... Που θέλει να γλεντήσει και να τραβήξει την προσοχή των άλλων. Είσαι ένα πανέμορφο κορίτσι με μεγάλη καρδιά που το μόνο που θέλει είναι να πάρει και να δώσει αγάπη." Μου λέει και χαμογελάω ντροπαλά.
"Και ξέρω... Πως με την βοήθεια μας... Θα μπορέσεις να γίνεις μια άξια μεγάλη αδελφή μαμά. Παρά το νεαρό της ηλικίας σου. Γιατί εσύ... Δεν έχεις ανάγκη να γνωρίσεις τον κόσμο ή τον εαυτό σου. Ξέρεις και τα δύο πολύ καλά. Εσύ το μόνο που χρειάζεσαι είναι αγάπη. Και αυτό το μωρό... Και εμείς... Θα είμαστε για πάντα δίπλα σου. Ειδικά εγώ... Σε ότι και αν χρειαστείς." Μου λέει χαιδεοντας το μάγουλο μου με τον αντίχειρα του.
"Σε... Σε ευχαριστώ." Του λέω και φιλάει το μέτωπο μου. Τότε η μπέμπα αρχίζει πάλι να βγάζει τους μωροδιστικους ήχους και γελώντας γυρνάμε και την κοιτάζουμε.
"Ζήλεψες μικρή μπουμπού?" Την ρωτάει ο Διονύσης πειράζοντας τα μάγουλα της και εκείνη τον κοιτάζει πονηρά.
"Κοίτα εδώ... Ένα αγγελάκι που μαζί με το φωτοστέφανο έχει και ουρά με τριγωνακι στο τέλος." Λέει και γελάω όμως τότε μπαίνει μέσα ο γιατρός.
"Πώς περνάτε με την μικρή μας από εδώ?" Ρωτάει ο γιατρός.
"Υπέροχα." Λέω χαρούμενη.
"Όμως θα πρέπει να φύγετε. Είναι μικρούλα και θα πρέπει να κοιμηθεί. Και εσείς καλό θα ήταν να φύγετε." Λέει και στεναχωριέμαι λιγάκι.
"Και θα μείνει μόνη της?" Ρωτάω λυπημένη.
"Δεν θα είναι μόνη της. Τόσοι γιατροί θα την προσέχουν." Μου απαντάει.
"Ναι... Αλλά σίγουρα δεν θα την πειράξει κανένας ε? Δηλαδή... Τόσες αρπαγές μωρών έχουν ακουστεί στα νοσοκομεία." Λέει και ο Διονύσης.
"Μην ανησυχείτε. Θα βάλουμε και τρεις άντρες έξω από το δωμάτιο της να την προστατεύουν. Μην ανησυχείτε. Έχουμε ξανά αναλάβει μικρά μωρά." Απαντάει και κοιτάζω ξανά την μικρούλα.
"Καλά... Αντίο μικρή." Λέω λυπημένη και φιλάω το μέτωπο της και εκείνη στεναχωριέται λιγάκι.
"Θα έρθουμε να σε δούμε πάλι αύριο." Λέει ο Διονύσης και την βάζει ξανά στο μικρό κρεβατάκι ενώ εκείνη μας κοιτάζει με παράπονο.
"Οοο στεναχωριέται... Δεν γίνεται. Θα μείνουμε μαζί της." Λέω και ο γιατρός γελάει.
"Δεν γίνεται μικρή. Θα πρέπει να πάτε και τρεις να ξεκουραστείτε. Όλα καλά." Μας λέει και κοιτάζω τον Διονύση.
"Όντως μικρέ πολύχρωμε μπελά. Πρέπει να φύγουμε." Μου λέει και γνέφω.
"Καλά. Πάμε." Λέω και αφού αφήσει ένα φιλί στο μέτωπο μου βγαίνουμε έξω από το δωμάτιο. Φεύγουμε από το νοσοκομείο και αφού μπούμε μέσα στο αμάξι αρχίζει να οδηγάει μέχρι το σπίτι.
Μόλις φτάνουμε στο σπίτι βγαίνω έξω από το αμάξι όμως δεν πηγαίνω προς τα μέσα.
"Τι έγινε πολύχρωμε μπελά?" Ρωτάει ο Διονύσης.
"Σήμερα... Κατάλαβα... Πως είμαι πολύ τυχερή... Που είμαι ζωντανή. Πολλές φορές... Αναρωτιέμαι... Γιατί η μαμά μου... Τελικά δεν έκανε έκτρωση. Γιατί με κράτησε? Αφού δεν ήθελε να κάνει παιδιά γιατί με γέννησε? Και γιατί με πήρε από το ορφανοτροφείο?" Τον ρωτάω και γελάει λιγάκι.
"Λοιπόν... Μπορείς αντί να βασανιζεσαι... Να πας μέσα να την ρωτήσεις." Μου λέει και τον κοιτάζω με απορία.
"Τι? Τι εννοείς? Είναι η μαμά... Είναι η μαμά μέσα?" Τον ρωτάω και γνέφει θετικά. Αμέσως τον φιλάω πεταχτά στα χείλη και τρέχω μέσα στο σπίτι.
Μόλις ανοίγω την πόρτα την βλέπω να μιλάει με τον μπαμπά και μερικά δάκρυα έρχονται στα μάτια μου.
"Μαμά..." Λέω και με κοιτάζει έκπληκτη.
"Σεμέλη μου..." Λέει και αμέσως τρέχω και την αγκαλιάζω.
"Μαμά μου συγνώμη... Συγνώμη που σου ήμουν μια ζωή ένα βάσανο... Συγνώμη που σε στεναχωρουσα και που σου έσπαγα τα νεύρα... Συγνώμη για όλα... Σε αγαπάω πολύ." Της λέω κλαίγοντας και με σφίγγει στην αγκαλιά της.
"Εγώ συγνώμη ψυχή μου... Δεν έπρεπε να σε αφήσω ποτέ... Συγνώμη.. έπρεπε να είμαι πάντα δίπλα σου... Και να θυμάμαι ότι είσαι ότι πιο πολύτιμο μου έδωσε ποτέ ο θεός." Μου λέει και βγαίνω από την αγκαλιά της.
"Αλέξανδρε..." Φωνάζει η μαμά και ο μπαμπάς μας κοιτάζει.
"Παρακαλώ?" Ρωτάει κάπως δυστακτικος.
"Γιατί το παιδί μας είναι πολύχρωμο και... Πυροβολημένο?" Ρωτάει η μαμά μου.
"Κοίτα... Το μαλλί το έβαψε μόνη της... Και ότι είναι πυροβολημένο μάλλον θα φταίει κάποιο ατύχημα που μπορεί να είχε σαν παιδί." Απαντάει και γελάω.
"Είστε τυχεροί που με αυτό που έγινε σήμερα δεν μπορώ να σας κρατήσω κακιά." Λέω σκουπίζοντας τα δάκρυα μου.
"Με... Το μωράκι που βρήκες?" Με ρωτάει η μαμά χαιδεοντας τα μαλλιά μου.
"Ναι... Κατάλαβα πως... Τελικά δεν είστε τόσο κακοί γονείς... Αφού δεν με πετάξατε και εμένα σε έναν κάδο απορριμμάτων." Λέω αγκαλιάζοντας την μαμά μου.
"Ουαου... Πολύ χαμηλά έχουμε θέσει τον πήχη για το ποιοί είναι καλοί γονείς." Σχολιάζει ο μπαμπάς και γελάμε.
Γεια σας διαβολάκια💘😈
Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο?💘😈
Η Σεμέλη ένιωσε πολύ... Μαμά για αυτό το μωρό...💘😈
Γιατί πιστεύετε πως συνέβη αυτό? 💘😈
Επίσης... Είδαμε και μια πιο τρυφερή μεριά του Διονύση...💘😈
Τους θέλετε μαζί? 💘😈
Και... Είχαμε συνάντηση Ηρώ Σεμέλη και Αλέξανδρου... 💘😈
Εδώ δεν έχω να κάνω ερώτηση...💘😈😂
Ερώτηση...💘😈
Πατέρας Αλέξανδρος ή πατέρας Διονύσης? 💘😈
Θα τα πούμε σύντομα💘😈
Μέχρι τότε...💘😈
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! 💘😈
Καταλίνα💘😈