And I'm fucking sure that I quickly had a trauma.
"Oh, April. Buti at nakapunta ka.. pasensya ka an ha inasikaso ko lang ang kapatid ko." Pea said. Wala akong ibang masabi sakaniya. It feels like my mind is not working now. Nakatulala akong ngumiti.
"Sipag mo naman.." I said.
"H-huh? Ayos ka lang ba, April?" Natauhan ako sa sagot niya. I just realized I responded something non sense! Pero totoo rin naman hindi ba?
"Ayos lang ako, Pea.." Ngumiti ako at nagawa ko nang tumingin sa kaniya.
Dumarami na ang mga tao sa bahay nila Pea. The place is getting hot. Hindi masyadong malaki ang bahay nila para mag kasya ang mga bisita. Buti nalang at may mga upuan sa labas. Nasalubong ko ang tingin ni Kairo sa akin. He seemed like he was staring at me for a long time now. I stared back and smiled. Bakas parin ang takot at kaba ko sa mga mata. I know that he was aware about what happened earlier. His cold and serious eyes were staring at me while he was busy playing with his hands, tila hindi mapakali.
Nilapitan siya ng isang lalaki. The boy looked familiar, his sibling I think. Tinawag niya ang kuya niya pero hindi nawala ang tingin nito sa akin. Iniwas ko ang tingin ko ay hinagod nalang ng tingin ang aking damit na medyo nagulo dahil kanina. Inayos ko ang strap ng aking dress. Hindi ko alam kung ano ba ang pumasok sa isip ko at nag suot ng ganito. Later when I go home, I will throw and never wear this dress again. It'll only reminds me of what happened. This is the place where our memories had accumulated. Although this place holds one of my beautiful memory, it will surely leave a scar.
I felt someone beside me. I'm sure it's Pea. Maingay eh. Nilingon ko siya. She handed me some food. Nakalagay iyon sa silver na plato. Hindi na ako nagdalawang isip pa at tinanggap na. Gutom na gutom na ako.
While eating, I decided to open a topic that will answer my curiosity.
"Pea.. Mabait ba s-si Kairo?" Sht. We did I stutter!
She immediately responded, "Oo! Lagi siyang tumutulong sa iba lalo na kapag nahihirapan sila. May pagkakataon din na sinasagip niya ang mga tao.."
Natauhan ako, "Talaga.." hindi lang pala ako ang nasagip niya kung ganon. Sino kaya ng mga nasagip niya na?
"Oo! Meron nga noon habang nangingisda sila, 'yong kapatid niya na si Angel muntik na malunod dahil sa nahulog sa bangka. Ayon nasagip niya. Kaya marami ang umiidolo sa kaniya rito." Masayang sabi niya. Oh, I didn't know he used to be a saviour of their place huh.
Marami pa akong naitanong kay Pea. I found out that he's the older sibling. Tatlo silang magkakapatid. Their parents are also working. His mother is selling some accessories made out of pearls while his father is also a fisherman. He has never been in a relationship before they said. Pero nagtataka ako. Bakit hindi pa siya nagkaka girlfriend sa lagay na 'yan? I mean he's perfect for a boyfriend.
Nakita ko sa labas ng bahay ang magkakapatid. Dumating na pala si Angel. Nakita kong may sinabi si Angel na nagresulta sa pagtatawanan nila. Napatingin ako kay Kairo. That laugh.. bumabagay sa kaniya iyon.
"Huy! Crush mo si Kairo, noh?" I almost jumped because of Pea. I thought she left! Pasulpot sulpot naman siya!
"What? Hindi no.. I was just curious about him.." kunot noo kong sinabi. Which is true.
"Sus, ganoon na rin iyon!" She laughed. Nairita ako sa sinabi niya. I slightly hold her arm because she won't stop teasing me!
Angel waved to us from where they're. I also waved to her to show that I am not rude, at all. Kita ko ang pag angat ng gilid ng labi ni Kairo. Ano ba ang mga titig na iyan! Hindi na ko mapakali ha?
I received a text message from my.... Mom. Wow she finally decided to message her daughter! I sarcastically rolled my eyes. I opened the message and I expected it to be a good message but not.
Mom:
You should enroll on the school near there, April. Kami na ang bahala sa paaralan at para makapagenroll ka na ng maaga. Papadalan ka namin ng pera para sa pagbili ng mga gamit mo.
She messaged me a very long one but never cared to ask me if I am fine here. I replied a simple okay. Bakit nga ba ako mag eexpect pa ng pag aalala mula sa kaniya?
After a long day, I finally went home. Nilibang ko muna ang sarili sa magandang tanawin sa paligid. Malapit na ang paglubog ng araw. I'm very excited to see it! Nawala ang pagmumuni muni ko nang may kumatok sa pintuan sa baba. Kumunot ang noo ko. Maybe Pea again?
Tinakbo ko ang pagbaba at binuksan agad ang pinto. Napawi ang ngiti ko nang hindi si Pea ang bumungad sa akin. It was Kairo. He is wearing a simple gray shirt and a sweat shorts. Napatingin din ako sa dala niyang pagkain.
"Magandang gabi.." He smiled.
I opened the door for him. Goodness, I didn't know I was this quick to open a door for a visitor.
"Mayroon akong pagkain dito. Ngunit hindi na siya ganoong kainit. Gusto mo bang initin ko muli ito, miss?" Huminto siya sa harap ko para hintayin ang isasagot. Nakatulala lamang ako at gulantang pa rin sa sinabi niya. I nodded. He proceeded to out kitchen to start cooking.
Bakit ba siya biglang nagdala ng pagkain dito? Pero mabuti na nga at hindi pa rin dumarating si kuya Leo! I don't have any food here yet.
Pinagmasdan ko siya habang iniinit ang ulam at kanin. His messy hair looked really good to him. I chuckled a bit when he bitted his lip while cooking. Napakapula ng labi niya para sa isang lalaki! I took a photo of him secretly at baka magsungit na naman ito kapag nalaman. I sent it to Paige. I heard some plates na hinanda ni Kairo. The dish smells so good! Naglabas kaagad ako ng kutsara at tinidor para simulan ang pagkain. Shit! It tasted so good!
Narinig ko ang pagtawa niya. Pati ang pagtawa kailangan manly? Damn.
"Kain ka!" Inalok ko siya. He only nodded so I started eating again. I saw him opened the fridge and pulled some water. Nagsalin siya sa isang baso ng malamig na tubig. I thanked him for that dahil sobrang kailangan ko na non.
"Bakit ka nga pala nandito?" I suddenly asked. Nakakapagtaka nga naman kasi diba? He went here to bring me food and cooked for me. Uminit ang pisngi ko.
"Gusto kong malaman kung maayos na ang lagay mo. At mukhang malungkot ka rito mag isa, miss." Diretsong sabi niya. Hindi siya nagbigay ng kahit anong ekspresyon kung hindi ang seryoso niyang titig.
Tumango ako, "T-thanks for saving my life. Anong gusto mong kapalit?" Nag aalinlangan ko pang tanong. Damn, bakit ba ako nagsasabi nang ganito! Paano kapag mahirap ang hingin niya?
He smirked, "Hayaan mo akong puntahan ka rito nang madalas, miss. Iyon lamang ang hinihingi kong kapalit."
Uminit ang pisngi ko. For what? Naguguluhan na ako!
"Tutulungan kita sa paglilinis ng iyong tinutuluyan. Unahin natin ang hardin ninyo. Bukas ng umaga.." nagulat ako sa sinabi niya. We have a garden! I didn't know! Anong klaseng may ari ako ng bahay?
I looked out the window. Malapit na ang paglubog ng araw! Tumayo ako ng mabilis. Hinila ko siya paakyat sa veranda. Wala na akong pake kung magtaka siya alangan namang iwan ko siya rito!
I smiled. Napakasarap sa feeling ng paglubog ng araw! Tinignan ko ang katabi ko na kanina pa ako pinagmamasdan. Ngumiti ako.
"I'm sorry I act like this. Hindi ko kasi ito madalas makita sa maynila. Just city light, you know." Sabi ko at bumaling na sa harapan. I saw some couples taking a photo. Napangiti ako. Siguro ay dayo iyon dito.
Dinama ko ang presensyang handog ng paglubog ng araw. I smiled. From now on, this is going to be my favorite place. Sobrang totoo sa feeling. I am now learning to be true on my own. Parang ang paglubog ng araw ay ang paglinis ng mga masasamang nangyari sa buhay. Parang mapapatawad mo ang lahat ng may sala sayo at sa lahat nang pinagkait saiyo.
"I think this place is what I'm longing for. Hindi pa naman siguro huli ang lahat noh? Lahat ng tao nagbabago." I said. Hindi ko alam kung bakit ko sakaniya sinasabi ang mga ito pero I just feel like I need to.
Kita ko ang mga pagtataka niya. Someday masasabi ko rin lahat sayo..
"Thank you for being here." I smiled. All I know is that my words are pure right now.
"Walang anuman, miss. Kahit kailan pa 'yan." He smiled and viewed the surroundings. Hindi ko mawala ang tingin sakaniyang mukha.
|Next|