Drita e fortë e ekranit të madh, përplasej ashpër në fytyrën e zbehtë të Lorit, e cila refuzonte të hiqte sytë nga filmi.
Ndihej kaq e humbur në botën e jashtme dhe ishte aq e uritur saqë përthithte çdo ndjesi që i falej. Gjatë gjithë kohës mbante dorën të shtrënguar me atë të Xho dhe kokën e kishte mbështetur lehtë në shpatullën e tij. Ndërkohë Xho mbante një buzëqeshje të thyer dhe vështronte vjedhurazi njeriun që kurrë nuk kishte rreshtur së dashuruari.
"Më kishte munguar kinemaja këto dy vite."
"Hoqe dorë nga shumë gjëra Lor. E nuk e di as në ja ka vlejtur..."
Edhe Lori nuk e dinte këtë. As nuk qe munduar ndonjëherë t'ia shtronte vetes këtë pyetje. Thjesht kishte ngulur këmbë mbi vendimet e marra, duke anashkaluar të vërtetat që asnjëherë nuk ishin fshehur.
E Lori heshti. Mblodhi duart rreth gjoksit dhe përhumbi sytë në dritat e forta.
Sërish e heshtur gjeti strehë në strofullën e vizatimeve, ku pikturoi nja dy portrete që i kishin porositur online. Xho qëndronte pranë duke llomotitur për gjëra të zakonshme të cilat ndonëse ishin, nuk shtroheshin vulgare në veshin e Lorit.
-Jam regjistruar në një kurs programimi. -rrëfeu në një moment me një gjysëm buzëqeshje në fytyrë.
-Oh, një programuese... këtë nuk ma kishte marrë mendja.
-Më duhet t'ia nis nga diku Xho, IT ka qënë gjithnjë një pikë e dobët e imja dhe mendova të sfidoj veten.
Pak dinte Xho për premtimin për rikthim që Lori i kishte bërë vetes. As nuk do e mendonte që në të, bënte pjesë edhe qëndrimi në krahët e tij, apo një plan hakmarrje që kurrë nuk do vihej në zbatim. E aq më pak dinte Lori për Xhonë me buzëqeshje të ndryshkur.
-Më duhet të përgjigjem, është Nirvana.
-u çlirua nga rrethimi i krahëve të Xho dhe i kërkoi leje me vetulla të ngritura në formë harku. Nirvana i kishte thënë gjithmonë që nëse donte mund ta telefononte ama asnjëherë nuk kish marrë iniciativën e para. Sipas saj nuk ishte një sjellje profesionale edhe pse Lori atë e shihte si një mike.
-Duhet të më takosh menjëherë Loradona! Të pres në zyrën time.
Zëri alarmant e frikësoi dhe nuk dinte më ç'të mendonte. Mblodhi sendet e i shuki shkujdesshëm në çantë dhe i kërkoi Xhonit ta mbyllte dyqanin pasi klientët të kishin marrë pikturat.
-Çfarë ka ndodhur Lor?
-Do të të tregoj në mbrëmje i dashur.
Kur mbërriti në godinën ku kishte zyrën Nirvana, e gjeti këtë të fundit me një fytyrë të verdhë duke tundur këmbën mbi asfaltin e pluhrosur. Kishte dy ide të trishta në mendje se ç'mund të kishte ndodhur, e që të dyja i ngjallnin frikë.
-Nirvana, ç'ka ndodhur? - i tërhoqi vëmendjen dhe në momentin që sytë e tyre u takuan, Nirvana e mbërtheu prej krahu në panik. E mori thuajse zvarrë deri në lokalin përballë dhe pa pritur shumë iu afrua pseudo-ëmbël pranë veshit.
-Prokuroria ka marrë vesh kush e ka vrarë Marion. Sot u bë gërdeci në azil.
-Si është Gloria? - pyeti pa e zgjatur më tej.
-Në komisariat për momentin... Nëse di diçka, tani është momenti ta thuash Lor! Mund të të rrezikohet edhe kjo pak liri.
-Kur unë pata mbërritur në bodrum Mario kishte ndërruar jetë dhe pranë tij ishin tri persona përfshirë edhe Glorian. Unë nuk e di kush e ka vrarë saktësisht Marion.
-Por ti në deklaratën tënde ke thënë që gjatë krimit ke qënë e kyçur në dhomë, e kjo është një gënjeshtër që mund të të hapë shumë punë.
Nirvana ishte mbuluar në djersë dhe ndihej në një faj të pakuptimtë. Lori gjithmonë i kishte nëpërdhëmbur se e tejkalonte kufirin e profesionales dhe se shqetësohej me shumë seç duhej për të tjerët.
-U arrestua dikush tjetër?
-I tërë azili kur u mor vesh që dyert nuk kishin qënë të mbyllura atë natë. Pastaj Gloria është rrëfyer.
-Oh, bukuri atëherë. Ti e di që unë nuk kam gisht në të.
-Gloria më është rrëfyer edhe mua Lor. Që në dhjetor, një ditë pas vrasjes. Ajo mban mend shumë pak, e në kujtimet e Glorias ti je e lyer në gjak.
-Ç'dreqin?
Mos ndoshta e kishte gënjyer vetja Lorin atë natë dhe makthet të ishin mbuluar me mëkat tani?
-Sipas saj ti ke qënë në vendngjarje e bashkë keni kryer një vrasje më makabër nga ç'mund të ketë ndodhur në të vërtetë.
-Dreq! - përsëriti edhe një herë duke mos ditur ç'reagim tjetër të jepte. Mblodhi duart grusht e përhumbur dhe nuk lëvizi më.
-Si psikologia e Glorias, unë e di që nuk është e vërtetë që ti e ke vrarë Marion, ama gjykatës mund ti mjaftojë sidomos tani që je e lirë, këtu jashtë. Ti e di si është drejtësia në Shqipëri, mjaftohen me thërrime veç që të mbyllin punët, pa patur rëndësi e vërteta. Prandaj të kërkova me ngulm. Tani është koha të thuash ç'di e të ndryshosh ndoshta deklaratën tënde. E vërteta nuk vret asnjëherë aq sa një gënjeshtër në perçe të bardhë.
-Sa rrezikohem?
Tani nuk ishte hutuar dhe e mbuluar në djersë vetëm Nirvana. Flokët e shkurtër të kuq të Lorit ishin ngjitur në ballë e thonjtë ngulur fort mbi gjunjë.
-Këtë nuk di ta them. Nëse ke nevojë për një avokat mjafton të ma thuash. Tani bën mirë të shkosh menjëherë në komisariat!
Nuk kishte ndërmend të shkonte në komisariat pa takuar Xhonë për ti treguar si qëndronte e vërteta. Ishte lodhur së humburi për shkak të heshtjes. Të gjithë ishin pakëz egoistë e shumë më pak vetëshkatërrues. Të bëhej edhe Lori e tillë disi. Një varkë shpëtimi në kësisoj ujërash.
I mbiu një buzëqeshje për perëndimin e parë lejla teksa po ngiste makinën. Në perëndime të tilla e harronte sa e ashpër ishte bota apo sa jo-humanë silleshin njerëzit. Kur kishte qënë me e vogël mendonte të jetonte gjithnjë në mes të reve gjysëm rozë të ëmbël e atij qielli marramendës.
Ndali makinën para shtëpisë së Xhonit dhe me buzëqeshjen akoma të mbetur në fytyrë hodhi sytë nga dritarja. E njihtë atë vajzë, të qeshurën e saj histerike e flokët e gjatë rë dendur. Dikur e kishte urryer pa e ditur. Tani ajo qëndronte e ulur pranë Xhonit duke e përqafuar.
-Xhoni është rikthyer me Migenën e ndërsa unë vras çdo ditë veten për ditët që i vodha dashurisë tonë?
I ra ziles dhe dëgjoi tringëllimin e saj prej katit të tretë. Duart filluan ti dridheshin e gjoksi i dukej se i ishte rënduar aq fort sa e tërhiqte trupin teposhtë. U mbështet në harkun e portës dhe priti sepse nuk donte të mendonte asgjë të paqënë. Mendja e saj disi kishte vendosur të mos humbte më asgjë, ndërsa realiteti e zhyste aq fort në baltë. Pas dy minutash dëgjoi një tringëllimë. Shpresoi fort që të ishre ajo e hapjes së portës. Ishte thjesht një mesazh nga Xhoni.
"Jam akoma me disa shokë shpirt, mund të vonohem. Takohemi nesër???"
Ajo tringëllimë tani do i kujtonte gjithmonë se një zemër e copëtuar mund të shkërmoqej mëtej. Se sado dhimbje të mbante një zemër qelqi ajo kurrë nuk do mbushej tërësisht. U ngrit rëndshëm me iluzionet ngatërruar nëpërkëmbë duke u munduar të gjente rrugën drejt makinës. I shkroi një mesazh duke u munduar të shqonte shkronjat përtej perdes së lotit.
Një lamtumirë e dytë tradhëtie e Lorin e mbushur tërë mllef. Më pas i telefonoi të ëmës dhe me zërin që i dridhej lajmëroi që po shkonte të komisariat.
-Kam vrarë dikë mà. Tani po shkoj në komisariat të vetëdorëzohem.
Lori gjithmonë i kishte bërë gjërat së prapthi. Në fillim kishte hequr dorë nga Xho gjasme për të mbrojtur ëndërrat e tij, e më pas kishte heshtur për të mbrojtur njerëzit që donte ndërkohë që ata veç ishin lënduar. Tani po vetëshpallej fajtore për një krim që as nuk e ka kryer.
Hodhi telefonin nga dritarja dhe u bë njësh me errësirën e natës. Po i jepte fund jetës së saj, e rikthimit tek e dikurshmja për një fillim të ri tërësisht të gabuar, e ajo ishte e vetëdijshme për këtë.
Thoughts?