ตอนที่ 3
.
.
.
.
.
"ครับ ไม่เป็นไรครับ"
"ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับ"
"ครับ เราเข้าใจ ขอให้คุณแม่คุณหายไวๆนะครับ" ยุนกิวางสายจากอาจารย์ซังมิน คนที่นัมจุนต้องสวมรอย ทุกอย่างเป็นไปตามที่พวกเขาวางแผนไว้ เราบีบให้ภรรยาของเขาไม่มีตัวเลือกสุดท้ายซังมินก็ต้องไปทริปที่พวกเขาจัดทำขึ้นมาหลอกๆ โดยเหตุผลที่ซังมินให้กับทางมหาลัยที่เรียกตัวเขาไปทำงานว่าแม่ป่วยต้องเลื่อนวันเริ่มงานไปหนึ่งอาทิตย์ แน่นอนว่าระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ซังมินหายตัวไปเราปิดคดีไม่ได้แน่ๆ หลังจากเขากลับมาเขาจะได้จดหมายเชิญจากมหาลัยอื่นที่อยู่ต่างเมือง จากนั้นองค์กรจะจัดการให้เขาไม่กลับมาขวางการทำงานของพวกเราเอง
"เราอาจจะต้องใช้เวลาแฝงตัวให้นานหน่อยสำหรับคดีนี้เพราะงั้นเรากับยุนกิจะต้องไปอยู่หอใน" จีมิน
"กูก็ต้องไปเป็นยามจริงๆงั้นหรอ ไม่เอานะโว๊ย" โฮซอก
"ใช้ความสามารถหน่อยสิครับ แค่สบตาก็สั่งคนให้ทำตามความต้องการได้แล้ว" นัมจุน
"เออว่ะ"
"แกล้งโง่ได้เนียนดีนะครับ" นัมจุนว่าจบก็ลุกไปชงโกโก้ที่ครัวโดนไม่สนใจโฮซอกที่อ้าปากด่าอยู่ข้างหลัง
เป็นจีมินที่ต้องคอยปรามทุกคนให้เลิกทะเลาะกันอีกครั้ง พออยู่ด้วยกันนานวันเข้าพวกเราก็มีตีกันบ้าง แต่เชื่อเถอะว่าพวกเราเหมาะที่จะอยู่ด้วยกันที่สุดแล้ว
.
.
.
.
.
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนกิจกรรมรับน้องของมหาวิทยาลัยจบลง จีมินและยุนกิยังคงแสร้งเป็นนักศึกษาได้อย่างดีและไม่มีใครสงสัย นัมจุนทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีจนแทบไม่ต้องห่วงและสุดท้าย แม้จะค้านไม่อยากทำหน้าที่ที่ได้มอบหมายมากแค่ไหนแต่โฮซอกกลับทำมันได้ดีเยี่ยมเกินกว่าใคร ตอนนี้ข้อมูลที่เรารวบรวมได้ส่วนใหญ่ก็มาจากโฮซอกเกือบจะทั้งหมด แม้ว่าตัวจีมินเองจะคลุกคลีและใกล้ชิดกับตัวนักศึกษามากที่สุดก็ได้เพียงแค่เรื่องที่ถูกเล่ามาปากต่อปากเท่านั้น ก็นะ เขาทำให้คนพูดความจริงได้ไม่เท่ากับโฮซอกหรอก
"หลบดิเตี้ย"
และอีกเรื่องที่ขวางการทำงานของเขามากที่สุดก็คือการรับมือกับพวกเด็กที่ไม่รู้จักโตพวกนี้ อุตส่าห์นั่งมุมแอบๆและนะเนี่ย กลืนข้าวไม่ลงเลย บ้าจริง
"สัสกุก แย่งที่กูไมเนี่ย"
"กูจะนั่งตรงนี้มึงไปนั่งข้างไอ้จินนู่น" จีมินกรอกตาอย่างเบื่อหน่ายกับเด็กสามคนที่ชอบเข้ามาวุ่นวายกับพวกเขา ที่ในแคนทีนว่างเป็นสิบ ให้ตายเถอะ
"กูไปก่อนนะ" ยุนกิ
"เดี๋ยวสิยุนกิ!" จีมินร้องตาม
"มันรีบไปไหนของมันแล้วมึงไม่ไปหรอจีมิน" เด็กอดีตหัวฟ้าที่เขาเคยเจอเมื่อนานมาแล้วพูดขึ้น
"ปะ.."
"มึงไม่ต้องกูจะคุยเรื่องงานกลุ่ม" ไอ้เด็กปีนเกลียวที่ชอบเรียกเขาด้วยสรรพนามที่หยาบคาย ไอเด็กบ้า จอนจองกุก
"อีกตั้งนานเผื่อจะส่งจะรีบคุยไปทำไม" จีมิน
"เออนั่นดิ"
คิ ม ซ อ ก จิ น
อายุ 18 ปี
"ก็กูอยากทำให้มันเสร็จไปจะได้ไม่ต้องเจอไอ้เตี้ยนี่บ่อยๆ" พูดอย่างกับคนอื่นอยากจะเห็นหน้าตัวเองมากงั้นแหละ
"หน้ามันก็บอกว่าไม่อยากเจอมึงเหมือนกัน" แทฮยอง
"สัสแท พูดมาก"
"จะรีบพูดอะไรก็พูดมาเถอะ เรารีบ" จีมินบอก มันแย่มากๆที่เขาต้องกลับมาเจอเด็กไม่มีมารยาทแบบนี้อีกครั้ง ครั้งแรกที่เจอตอนกิจกรรมรับน้องตัวเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากและจำสองคนนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำแต่ไอ้เด็กหัวฟ้าวันนั้น(ตอนนี้ดำแล้ว)มันดันมาจำเขาได้เนี่ยสิ เข้ามาขอโทษเรื่องที่คลับแทนเพื่อนเจ้าตัวที่ไม่มีทีท่าว่าจะสำนึกสักนิด จีมินสูดลมหายใจระงับอารมณ์ไม่ถือโทษโกธรอะไรและรีบทำให้เรื่องนี้จบๆไปเพื่อที่เขาจะได้โฟกัสแค่งานที่มาทำ แต่ก็เหมือนใครแกล้งเพราะหลังจากงานรับน้องจบเขากลับพบว่าวิชาหลักที่เขาต้องเขาเรียนเพื่อความเนียบเนียนมันมีไอ้เด็กสองคนนี้อยู่ในเซคด้วย!! แถมไม่ได้มาแค่สองเหมือนเดิมอีกต่างหาก มันก็เหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรถ้าไอ้เด็กหน้ากระต่ายมันชอบกวนประสาทเขาทุกทีที่เจอหน้า คิดไว้ว่าจะทำตัวไร้ตัวตนในรั้วมหาลัยนี่แล้วแท้ๆ
"นี่พวกแกได้ยินข่าวหรือยัง ที่ว่ามีเด็กคณะเราดรอปเรียนไปเป็นเด็กเสี่ยอ่ะ"
"เออ ว่าจะพูดเรื่องนี้เหมือนกัน ที่ชื่อกาอึนอะไรนั่นใช่ไหม"
"เฮ้ย พูดชื่อทำไมเนี่ย ไปๆเร็ว"
ยังไม่ทันมีใครได้พูดอะไรออกมาเสียงเด็กที่นั่งด้านหลังโต๊ะพวกเราก็พูดขึ้น เขาจะไม่แปลกใจถ้าไม่เห็นท่าทีน่าสงสัยของคนกลุ่มนั้น เหมือนจะเผลอพูดชื่อใครสักคนออกมาและก็รีบกุลีกุจอพากันลุกออกจากโต๊ะไป
"อ้าว จะไปไหนล่ะจองกุก" ไอ้เด็กบ้านี่! พอเขาจะไปไม่ให้ไป แล้วไหนว่าจะคุยเรื่องงานไหงอยู่ๆมาลุกหนีกันแบบนี้
"วันนี้คงไม่สะดวกไว้พวกกูจะบอกทีหลังละกัน เออ เอาเบอร์มึงมาด้วย" ซอกจิน
.
.
.
.
.
"หมายความว่าไง นายจะบอกว่าเด็กพวกนั้นยินยอมขายบริการเองงั้นเหรอ" ยุนกิ
"อืม เอาไงต่ออ่ะ ล่อซื้อหรอ" โฮซอก
"ถ้ามันง่ายขนาดนั้นคดีนี้คงไม่มาถึงพวกเราหรอก" จีมินว่า คนพวกนั้นรู้และปิดปากสายของพวกเราที่ไปล่อซื้อมาแล้วเพราะงั้นแผนนี้มันไม่ได้ผลแน่ๆ
"ถ้าล่อซื้อไม่ได้เราก็ต้องขายเอง" ยุนกิ
"อะไร? มองกันทำไมไม่เอานะโว๊ย" โฮซอกโวยอย่างรู้ทันความคิดของทุกคน
"ก็มึงหลอกตาคนอื่นได้" ยุนกิ
"แต่พลังกูมีข้อจำกัดพวกมึงก็รู้"
"ผมก็ไม่เห็นด้วยนะครับมันเสี่ยงมากเกินไป" นัมจุน
"ถ้างั้นก็ต้องหาคนเข้าไปเป็นสายให้เราแทน เรื่องนี้เดี๋ยวกูจัดการเอง" ยุนกิ
วันนี้เป็นวันอาทิตย์พวกเราทุกคนได้กลับมาบ้านอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาหลังจากห่างหายกันไปเกือบเดือน หลังจากคุยงานกันจบพวกเราก็พาก็แยกย้ายไปพักผ่อน จีมินเก็บบ้านจนมืดกำลังจะเข้าห้องเพื่อพักผ่อนแต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน
"ฮัลโหลจีมิน ช่วยไรหน่อยดิ"
#เรื่องของกุกมิน
...........................................................
เรื่องอื่นๆจะต่อให้นะคะ ถ้าไม่ขี้เกียจ555555