Αστυνομικό διήγημα
Περίληψη: Ο αστυνόμος Δεναξάς δέχεται στο γραφείο του ένα νυχτερινό τηλεφώνημα από τον Λυκούργο Λεοντιάδη, πατέρα της Μαρίας, ενός από τα θύματα ενός, κατά συρροή βιαστή και δολοφόνου. Το τηλεφώνημα αυτό θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης.
Ήταν προχωρημένες δέκα, όταν η πόρτα του γραφείου του Αστυνόμου Δεναξά χτύπησε. Ήταν σχεδόν έτοιμος να φύγει από το υπηρεσιακό του γραφείο μετά από μια εξοντωτική μέρα, όταν ο νεαρός Ανθυπαστυνόμος κοντοστάθηκε διακριτικά.
-Κύριε Αστυνόμε, σας ζητούν στο τηλέφωνο
-Τώρα ; τέτοια ώρα ; ποιος είναι ; αποκρίθηκε αποκαμωμένος.
-Δεν μου είπε, ένας Κύριος, σας θέλει προσωπικά.
-Δώσε μου τη γραμμή στο δικό μου Αργύρη.
-Μάλιστα Κύριε.
Ο Δεναξάς άφησε την τσάντα του στο γραφείο του και επέστρεψε με εμφανή τη διάθεση αποστροφής. Η Μέρα του σήμερα στην Υπηρεσία του, την Δ/νση Εγκληματολογικών Ερευνών ήταν εξουθενωτική. Το τηλέφωνο του γραφείου του χτύπησε από τη μεταφορά της γραμμής. Αυτά τα νυχτερινά τηλεφωνήματα πάντα είχαν κάτι να κρύψουν. Πάντα έκανα την καρδιά του να χτυπά γρηγορότερα ειδικά τώρα στα πενήντα πέντε του, που δεν ήταν πια νεαρό παλικαράκι.
-Παρακαλώ
-Κύριε Δεναξά καλησπέρα σας, ήχησε στα αυτιά του αργή, κουρασμένη η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. Μια αντρική επιβλητική αλλά κουρασμένη φωνή.
-Καλησπέρα σας, ποιος είναι παρακαλώ; Απορημένα απάντησε ο ίδιος
-Είμαι ο Λυκούργος Λεοντιάδης, φαντάζομαι με θυμάστε.
Ο Αστυνόμος Δεναξάς οργάνωσε λίγο τη σκέψη του, μια σύσπαση ζωγραφίστηκε στο κουρασμένο του πρόσωπο.
-Ναι Κύριε Λεοντιάδη, φυσικά και σας θυμάμαι, συμβαίνει τίποτα;
-Θα ήθελα να σας δω κ. Δεναξά.
-Ευχαρίστως, τι συμβαίνει; Πότε θέλετε;
-Αφορά την υπόθεση Λυπιρίδη κ. Δεναξά.
Μια νέα σύσπαση ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του Αστυνόμου. Η υπόθεση Λυπιρίδη ήταν αυτή που έτρεχε τον τελευταίο καιρό στην ατζέντα του και μάλιστα είχε κορυφωθεί τις τελευταίες ώρες.
-Συμβαίνει κάτι κ. Λεοντιάδη;
-κ. Δεναξά, θα ήθελα να έρθετε στο σπίτι μου, ναι, συμβαίνει κάτι σοβαρό, πρέπει να μιλήσουμε.
-Βεβαίως, πότε;
-Απόψε κ. Δεναξά....! θα παρακαλούσα απόψε, κάντε μου τη χάρη, είναι σημαντικό.
Ο τόνος της φωνής του επιβλητικός και συνάμα ευγενικός και σε συνδυασμό με την εξέλιξη της υπόθεσης ανάγκασαν τον Δεναξά να αποκριθεί θετικά.
-Εντάξει κ. Λεοντιάδη, είναι αργά βέβαια αλλά θα είμαι εκεί, δώστε μου σας παρακαλώ τη διεύθυνση πάλι, μην ανατρέχω σε αρχεία.
Ο Λυκούργος Λεοντιάδης του θύμισε την ακριβή του διεύθυνση στην Γλυφάδα, κοντά στην παραλία. Το τηλέφωνο έκλεισε και ο Δεναξάς ανάσανε αγχωμένος. Τι να είναι τώρα αυτό πάλι, σκέφτηκε την ώρα που σχημάτιζε τον αριθμό τηλεφώνου του σπιτιού του. Για μια ακόμα φορά οι εξελίξεις στη δουλειά του τον ανάγκαζαν να ενημερώσει για την επερχόμενη αργοπορία του, τη σύζυγό του. Ετοίμασε τη τσάντα του και άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά τηλεφωνώντας στο κινητό του με τον συνεργάτη του, τον Υπαστυνόμο Καράλη.
-Κώστα, που είσαι;
-Αστυνόμε είμαι με την Άννα έξω για ποτάκι, συμβαίνει κάτι;
-Άκουσε...! με πήρε τηλέφωνο ο Λεοντιάδης, ναι, ο πατέρας της Μυρτώς, ζήτησε να με δει απόψε στο σπίτι του στη Γλυφάδα για κάτι σοβαρό για την υπόθεσή μας. Ναι, άκου, εγώ κατεβαίνω εκεί.
Ο Νεαρός Υπαστυνόμος τον ρώτησε αν θέλει να τον συνοδεύσουν.
-Όχι δεν υπάρχει άμεσα λόγος, απλά στο λέω, να το ξέρεις, αν έχω κάτι σοβαρό θα σε πάρω, να έχετε το νου σας εντάξει;
Έκλεισε τη συνομιλία τους έχοντας φτάσει ήδη στο parking των γραφείων. Πήρε το μαύρο Υπηρεσιακό Audi και ξεκίνησε τη διαδρομή του.
Η ώρα ήταν ήδη εννέα το βράδυ, αυτό το βράδυ του προχωρημένου Νοέμβρη. Έξω ψιλόβρεχε με ακανόνιστη ρυθμό αλλά δεν είχε ψύχρα. Φορτωμένος με σκέψεις, πήρε την Ιερά Οδό με κατεύθυνση την Εθνική Οδό. Στο βάθος τα φώτα της Πόλης τρεμόπαιζαν σαν γιορτινά λαμπιόνια ενώ ο ουρανός έπαιζε με γκριζόμαυρο φόντο καθώς τα σύννεφα ταξίδευαν από ΝοτιοΔυτικά.
Το αυτοκίνητο κατάπινε το δρόμο μπροστά του και σε λίγο χρόνο είχε βρεθεί στη διασταύρωση με την Εθνική Οδό στον Κηφισό. Έκοψε αριστερά και έπιασε τη μεγάλη ευθεία προς το Φάληρο.
Στο μυαλό του άρχιζε ήδη να ταξινομεί τις σκέψεις του φέρνοντας σε πρώτη ανάγνωση τα γεγονότα που τους βασάνιζαν εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο.
Όλα είχαν ξεκινήσει εκείνον τον Ιούλη πέρυσι. Η 25χρονη Κάτια Παυλίδη, μια όμορφη κοπέλα γεμάτη από την ορμή της Νιότης της, είχε βρεθεί βιασμένη και στραγγαλισμένη σε μια παραλία της Μυκόνου ξημερώματα. Το εκεί τμήμα ανέλαβε άμεσα την Υπόθεση, που προκάλεσε έντονο σοκ στην τοπική κοινότητα και όχι μόνο. Σκοτεινή υπόθεση, λίγοι μάρτυρες, φυσικά στοιχεία έντονης πάλης, θύματος και δράστη, ευρήματα μηδέν πέραν από ίχνη αίματος και σπέρματος, τα οποία συλλέχτηκαν στις αντίστοιχες τράπεζες δεδομένων. Η παρέα της τότε κατέθεσε ότι η κοπέλα τους άφησε μέσα στη γνωστή αντάρα των clubs της Μυκόνου πιθανά με κάποια συνοδεία από κάποιο νεαρό ή νεαρούς χωρίς να υπάρχουν σαφή στοιχεία. Η κοπέλα βρέθηκε "καθαρή", χωρίς ουσίες και με κάποια ποσότητα οινοπνεύματος στο αίμα που όμως δεν της έδινε το χαρακτηριστικό της μέθης.
Το αυτοκίνητο ήδη κόντευε στο Δέλτα Φαλήρου, έξω η βροχή είχε δυναμώσει και οι σκέψεις του Δεναξά τώρα έτρεχαν σε ρυθμό έντονο. Tο αυτοκίνητό του πέρασε στην παραλιακή λεωφόρο Ποσειδώνος και ο Δεναξάς σκεφτόταν την ιλιγγιώδη εξέλιξη που είχαν πάρει τα γεγονότα.
Η Νύχτα προχωρούσε, η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει και έφτασε πλέον στο σπίτι του Λεοντιάδη. Σε λίγα λεπτά πέρναγε την εξωτερική βαριά πόρτα της αυλής και χτυπούσε το κουδούνι.
Στην κεντρική είσοδο σχηματίστηκε η φιγούρα του Λυκούργου Λεοντιάδη, επιβλητική. Ο ώριμος άντρας, φορούσε ένα μαύρο παντελόνι με ένα μπορντό σακάκι, άσπρο πουκάμισο και γραβάτα. Υποδέχτηκε ζεστά αλλά κουρασμένα τον Δεναξά και πέρασαν στο εσωτερικό του σπιτιού.
-Περάστε Αστυνόμε, παρακαλώ, τον οδήγησε ο Λεοντιάδης στο εσωτερικό.
Διέσχισαν το χολ και έφτασαν στο σαλόνι. Ο Δεναξάς είχε γνωριστεί με τον Λυκούργο Λεοντιάδη με αφορμή την τραγική δολοφονία της κόρης του Μυρτούς. Έκτοτε είχαν συνεργαστεί πολλές φορές μαζί. Τον θυμάται τότε να υποφέρει με έντονο εσωτερικό πόνο τον τραγικό χαμό της μονάκριβης κόρης του. Τον θυμάται στις πολλές συναντήσεις τους να βαραίνει σταδιακά, να δυσκολεύεται να διαχειριστεί την απώλεια, η φωνή του έβγαινε σταδιακά όλο και πιο βαριά, το βλέμμα του ήταν υγρό και πολλές φορές απλανές πέρα στον ορίζοντα. Όμως ο Δεναξάς ήξερε, ένιωθε ότι ο αγέρωχος κάποτε αυτός άνθρωπος μέσα του ήταν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.
Προχώρησαν στο μεγάλο σαλόνι. Ο Λεοντιάδης πρόσφερε στον Δεναξά να κάτσει στη μεγάλη κλασική πολυθρόνα που ήταν στα δεξιά του λιτού αλλά κλασικού του γραφείου. Πίσω από την πολυθρόνα ήταν ένα τεράστιο μεγάλο παράθυρο σχεδόν από τοίχο σε τοίχο με τραβηγμένες τις μεγάλες λευκές κουρτίνες. Το σπίτι ήταν στην παραλία της Γλυφάδας κοντά στο λιμανάκι. Έξω από το παράθυρο πέρα στο βάθος μπορούσες να δεις το σκούρο του ουρανού να δένει με εκείνο της θάλασσας. Στα τζάμια πολλές σταγόνες της βροχής είχαν σχηματίσει μικρούς υδάτινους κύκλους που το βάρος του νερού τους μετέτρεπε σε μικρά ρυάκια.
-Θα πιείτε κάτι Αστυνόμε ;
-Ένα κονιάκ, δεν θα έλεγα όχι.
Ο Λεοντιάδης, κινήθηκε αριστερά απ το γραφείο του στο μπαρ που υπήρχε κοντά του. Άρχισε να ετοιμάζει τα ακριβά ποτήρια με το ποτό.
Ο Δεναξάς ταξίδεψε με το βλέμμα του στην επιβλητική βιβλιοθήκη που έντυνε με την παρουσία της ολάκερο τον τοίχο σε όλον του το ύψος πίσω από το γραφείο. Δύο μεγάλα πορτραίτα με κορνίζα στόλιζαν συμμετρικά τη Βιβλιοθήκη.
Ο Δεναξάς γνώρισε στα πορτραίτα την πανέμορφη 23χρονη Μυρτώ Λεοντιάδη. Η Μυρτώ βρέθηκε στραγγαλισμένη και αυτή τα ξημερώματα της 27ης Νοέμβρης στην παραλία του Φαλήρου. Ο Δεναξάς ένιωθε να σφίγγεται συναισθηματικά στις αναμνήσεις του περιστατικού, που πέρναγαν μπροστά του σαν κινηματογραφικά καρέ. Η Κοπέλα βρέθηκε με εμφανή ίχνη βιασμού. Τα στοιχεία που συγκέντρωσε το Εγκληματολογικό ιστολογικά, αιματολογικά έβαλαν φωτιά στην Αστυνομία καθώς ήταν απόλυτα τα ίδια με τα ευρήματα του εγκλήματος της Κάτιας Παυλίδη τον Ιούλη στη Μύκονο.
Τις σκέψεις του Δεναξά διέκοψε η φωνή του Λεοντιάδη
-Το ποτό σας κ. Δεναξά, του είπε και προσέφερε το βαρύ ποτήρι με το κονιάκ στον επισκέπτη του.
-Ευχαριστώ πολύ.
Ο Δεναξάς ακούμπησε το ποτήρι με το κονιάκ στο τραπεζάκι δεξιά του, δίπλα σε ένα πανέμορφο κλασικό πορτατίφ με πράσινο σβησμένο χρώμα που με το γλυκό του φως έδινε και αυτό το δικό του τόνο στο επιβλητικό σαλόνι.
-Σας ενοχλεί ο καπνός μήπως ; ρώτησε με ευγένεια ο Λεοντιάδης.
-Μπορεί να μην καπνίζω αλλά όχι δεν έχω πρόβλημα, μπορείτε να καπνίσετε ελεύθερα.
Ο Λεοντιάδης πήρε πίσω από τη Βιβλιοθήκη την μπορντώ πίπα του, τη γέμισε με καπνό και έκανε τις προετοιμασίες να την ανάψει.
Ο μικρός αυτός χρόνος έδωσε στον Δεναξά να επαναφέρει στις αναμνήσεις του στην πρώτη υπόθεση που συνδέθηκε με το φόνο της Μυρτούς Λεοντιάδη. Τότε που ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα φορτώθηκε με δύο υποθέσεις βιασμού μετά φόνου των δύο νεαρών κοριτσιών. Μια νύχτα που αναμενόταν πολύ μακριά, επώδυνη, δύσκολη και γεμάτη συναισθηματική φόρτιση καθώς τα γεγονότα δεν σταμάτησαν εκεί αλλά έμελλε να έχουν μια εκρηκτική και απρόσμενη εξέλιξη.
Ο Λεοντιάδης άναψε την πίπα του και έκατσε στο γραφείο του. Πήρε και αυτός ένα ποτήρι με ουίσκυ και τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά. Ένα βαρύ και όμορφο άρωμα cherry από τον καπνό της πίπας του απλώθηκε στο χώρο.
-Λοιπόν κ. Δεναξά σας κάλεσα εδώ για να κουβεντιάσουμε κάποια πράγματα πάνω στο γνωστό μας θέμα.
-Είμαι στη διάθεσή σας κ. Λεοντιάδη, το ξέρετε πάντα.
-Θα ξέρετε, είπε με βαριά φωνή ο Λεοντιάδης, ότι παρακολουθώ την υπόθεση Λυπιρίδη από κοντά εδώ και καιρό.
-Το ξέρουμε κ. Λεοντιάδη ναι...άλλωστε το Δικηγορικό γραφείο στο οποίο έχετε αναθέσει την υπόθεση και ο Δικηγόρος σας είναι και διακριτικοί και ομολογώ δεν μας έχουν δημιουργήσει προβλήματα στις έρευνες.
-Πως είναι η Μαρίνα Δελή κ. Δεναξά ; ρώτησε με αγωνία ο Λεοντιάδης.
Η Μαρίνα Δελή, μια 30χρονη νεαρή, ήταν το τρίτο θύμα επίθεσης απόπειρας βιασμού, αυτή τη φορά στην Κηφισιά. Δέχτηκε την επίθεση ενός νεαρού αλλά σώθηκε την τελευταία στιγμή τραυματισμένη καθώς είχε την τύχη οι φωνές της να τραβήξουν την προσοχή μιας παρέας εκεί κοντά, η οποία έτρεξε και τη γλύτωσε.
-Είναι καλά...! Ευτυχώς είναι καλά....μάλιστα βγήκε από το Νοσοκομείο.
-Τουλάχιστον αυτή γλύτωσε.....! τον έκοψε ο Λεοντιάδης. Αυτό το κτήνος, κόμπιασε απ την έκδηλη οργή του.
-Όμως βρήκε αυτό που του άξιζε....! είπε και κατέβασε έντονα μια γουλιά από το ποτό του με μάτι απλανές.
-Εννοείτε...
-Εννοώ κ. Δεναξά ότι αυτό το κάθαρμα, ο Γεράσιμος Λυπιρίδης είχε το τέλος που του άξιζε. Την τιμωρία που η ζωή όφειλε να αποδώσει σε ένα τέρας σαν αυτό, μούγκρισε προσπαθώντας να ελέγχει την παρόρμησή του.
-Τον βρήκαμε νεκρό με τρεις σφαίρες στην πολυτελή του γκαρσονιέρα πριν 5 μέρες. Τον ανακάλυψε η καθαρίστρια το πρωί που πήγε στο σπίτι στα Βριλίσια, απάντησε ο Δεναξάς και συνέχισε
-Οφείλω να ομολογήσω ότι η εξέλιξη αυτή πρόλαβε τα πάντα. Ήταν απρόσμενη. Αλλά από την άλλη μεριά τυπικά επιβεβαίωσε και τις τελευταίες αναστολές μας για την απόδειξη της ενοχής του.
-Δηλαδή....
-Οι αιματολογικές και ιστολογικές εξετάσεις ταυτίστηκαν με τα ευρήματα των τριών επιθέσεών του. Συνεπώς και τυπικά έχουμε την απόδειξη συν τα άλλα ότι ο Λυπιρίδης ήταν ο ένοχος.
-Όμως κυκλοφορούσε ελεύθερος Αστυνόμε.
-πριν τη δολοφονία του, ήμασταν ένα κλικ από τη σύλληψή του κ. Λεοντιάδη, είχα ενημερώσει το δικηγόρο σας ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Είχαμε δουλέψει καλά και μεθοδικά. Είχαμε συγκεντρώσει όλο το υλικό από τα τρία εγκλήματα, μαρτυρίες, ευρήματα ιστολογικά, ιατρικά. Τον κοινωνικό χώρο του δράστη, το αυτοκίνητό του, την κοκαίνη που χρησιμοποιούσε πριν τις επιθέσεις του, τον παρακολουθούσαμε...
-δεν τον συλλάβατε όμως κ. Δεναξά, έπρεπε να χαροπαλέψει και τρίτο θύμα του για να κινηθείτε ;
-κ. Λεοντιάδη, είπε σε απολογητικό τόνο ο Δεναξάς, πριν την επίθεση στην Μαρίνα Δελή δεν είχαμε ταυτοποίηση του προσώπου του δράστη. Ναι μεν είχαμε ένα κύκλο υπόπτων, ναι είχαμε ενδείξεις, αλλά η μαρτυρία πλέον της Δελή μας άνοιξε το δρόμο. Η περιγραφή της για το δράστη κούμπωσε σε όλα μας τα στοιχεία και πλέον έφτανε η νομική κατοχύρωση της απόδειξης. Τον παρακολουθήσαμε, αρχίσαμε να τον πιέζουμε, του στήναμε παγίδες, έπρεπε να τον οδηγήσουμε στο τελικό λάθος. Μέχρι που...
-Μια παρέα πλούσιων αλητών....! είπε απότομα ο Λεοντιάδης και έσπρωξε τη βαριά πολυθρόνα του γραφείου του προς τα πίσω. Μια παρέα καμένων περιφερόμενων παρασίτων πλουσίων και κοινωνικά άνω υποψίας μπαμπάδων... μια δράκα σκουληκιών που έβγαιναν έξω, εντόπιζαν το δικό τους στόχο, το δικό τους άρρωστο φλερτ, φορτωμένα με τη δόση τους, τη σκονισμένη τους χαρακιά, περιφερόμενοι φτιαγμένοι γύπες Αστυνόμε σε εκλεκτά clubs και στέκια για να βγάλουν τον ανδρισμό τους στη βία και την κτηνωδία.....
Ο Δεναξάς τον έβλεπε να έχει αναψοκοκκινήσει, να βηματίζει πάνω κάτω πίσω απ το γραφείο του, τον πρόσεχε με όλη τη δύναμη της σκέψης του.
-Και δεν έφτανε που ξόδευε πάνω στα κορμιά των κοριτσιών την ανίερη και σιχαμερή του ολοκλήρωση εκ του ασφαλούς, σφράγισε την επιβολή του με φόνο γιατί μπροστά του βρήκε αντίσταση, βρήκε άρνηση, κάτι που τον τρέλαινε. Βλέπετε αυτός...! ένας πλούσιος που έμαθε να μην του αντιστέκεται κανείς, δεν μπορούσε να ανεχτεί την πάλη των κοριτσιών, την απόρριψη. "άντρες" κ. Δεναξά..... που νομίζουν ότι αυτό που κάνει την αντριοσύνη είναι αυτό το κρέας που κρέμεται ανάμεσα στα σκέλια τους περιφερόμενο φονικό όπλο ενός ιταμού ρόλου.
Σταμάτησε αποκαμωμένος, έπιασε το κεφάλι του με έμφαση πόνου, ξαναγύρισε στο γραφείο του και έκατσε ξανά.
-Δεν έχω να διαφωνήσω σε τίποτα με όσα λέτε κ. Λεοντιάδη. Προσωπικά μου προκαλούν εμετό οι πρακτικές αυτές και οι αντιλήψεις. Ίσως να μην το ξέρετε και είναι λογικό. Και για μένα αυτές οι υποθέσεις ήταν ζήτημα ζωής, δεν θα ησύχαζα σαν άνθρωπος πάνω απ όλα και όχι σαν Αστυνομικός αν δεν έφτανα στη λύση, αλλά... κόμπιασε για μια στιγμή, κοίταξε τον Λεοντιάδη και είπε:
-Ομολογώ ότι με εντυπωσιάζει η πληροφόρησή σας κ. Λεοντιάδη.
-Γνωρίζω πολύ περισσότερα από ότι φαντάζεστε κ. Δεναξά, αποκρίθηκε με σιγουριά εκείνος. Τράβηξε το συρτάρι του γραφείου του και έβγαλε από μέσα δύο μεγάλους φακέλους.
-Εδώ είναι αρκετό υλικό που είχε μαζέψει ο δικηγόρος μου με τους συνεργάτες του. Είναι φωτογραφίες από το club της Μυκόνου εκείνο το μοιραίο βράδυ για την Παυλίδη. Είναι οι φωτογραφίες που έβγαλε η παρέα της μέσα και έξω απ το κέντρο. Εδώ είναι κάποιες άλλες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν το βράδυ που η Μυρτώ ήταν στο πάρτυ με τις φίλες της στον Πειραιά. Σε κάποιες από αυτές θα δείτε ένα κοινό πρόσωπο στο βάθος, στη μπάρα με τη δική του παρέα. Και έξω απ τα μαγαζιά το ίδιο λευκό σπορ Audi. Είναι μερικά ενδεικτικά χαρτιά για τα στοιχεία που είχα μαζέψει που οδηγούσε κάποια στιγμή στον ίδιο άνθρωπο. Τώρα βέβαια μπορεί να σας είναι άχρηστες μιας και μου λέτε ότι έχετε και ιατρικά και τυπικά την ενοχή του.
Ο Δεναξάς σηκώθηκε από την πολυθρόνα που καθόταν, βάδισε λίγο στο μεγάλο παράθυρο αφήνοντας κάτω το ποτήρι του με το κονιακ.
-Τα έχουμε και εμείς αυτά τα στοιχεία κ. Λεοντιάδη, και πολλά άλλα ακόμα, και για να φτάσουμε εκεί είχαμε σηκώσει κάθε πέτρα και χορτάρι για να βρούμε το δρόμο που μας οδηγούσε στον Λυπιρίδη. Όμως ήταν, όπως είπατε, άτομο που θα είχε ψηλή νομική κάλυψη. Οι δικηγόροι του θα ήταν γνωστά ονόματα και θα ξετίναζαν κατηγορίες που δεν είχαν διασφαλιστεί απόλυτα. Δεν ήθελα να δώσω κ. Λεοντιάδη την παραμικρή ευκαιρία στους δικηγόρους του να καλύψουν αυτό το κάθαρμα ή έστω να πατήσουν σε ελαφρυντικά ή ασάφειες. Ήταν λοιπόν ζήτημα χρόνου, περιμέναμε την τελευταία διασταύρωση κάποιων στοιχείων, που θα ανέτρεπαν κάθε άρνησή του αλλά μας πρόλαβε ο δολοφόνος του. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία τώρα πια.
Γύρισε προς το μέρος του Λεοντιάδη, που σηκώθηκε κι αυτός απ το γραφείο του και τον πλησίασε στο μεγάλο παράθυρο με αργά βήματα.
-Ξαναλέω βρήκε το τέλος που του άξιζε το κάθαρμα, διέκοψε ο Λεοντιάδης.
-Δεν ήθελα να γίνει έτσι κ. Λεοντιάδη, παρενέβη ο Αστυνόμος.
-Γιατί ;
-Γιατί δεν θεωρώ την αυτοδικία δικαιοσύνη κ. Λεοντιάδη με κάθε σεβασμό σε αυτό που περνάτε.
Ο Λεοντιάδης σηκώθηκε φουρκισμένος.
-Θα σας άρεσε δηλαδή να πάει σε δικάσιμο με ένα τσούρμο δικηγόρους υψηλής περιοπής να προσπαθούν να τον ελαφρύνουν. Θα θέλατε να διασυρθούν τα κορίτσια που δολοφόνησε, ακόμα και η τελευταία η Δελή μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου από τα κοράκια του. Να μιλάνε για την δήθεν προκλητική τους συμπεριφορά, ντύσιμο, στάση και όλα τούτα Αστυνόμε που με εμετικό τρόπο αποτελούν το τρισάθλιο οπλοστάσιο των βιαστών για την υπεράσπισή τους, έτσι ;
-Ξεχνάτε ότι ήταν και δολοφόνος, απάντησε ο Δεναξάς, δεν υπολογίζετε ότι τον είχαμε τυλιγμένο σε μια κόλλα χαρτί και να σας πω και κάτι ; Είμαι στο σώμα από νεαρό παιδί κ. Λεοντιάδη. Έχω φάει τη ζωή μου στο δρόμο και στα εγκλήματα. Όμως είμαι ένας απλός αστυνομικός που με πληρώνει ο πολίτης όχι για να δικάζω ή να αποδίδω εγώ δικαιοσύνη κατά την κρίση μου και να εκτελώ αποφάσεις αλλά για να τους παραδίνω στον Εισαγγελέα. Άλλωστε, να σας πω, ξέρετε πόσες φορές έχω φτάσει στο σημείο να πατήσω εγώ τη σκανδάλη του όπλου στα μούτρα πολλών τέτοιων καθαρμάτων σαν τον Λυπιρίδη αλλά δυστυχώς στη δουλειά μου αν μπλέξω το συναίσθημα με την αναζήτηση της αλήθειας θα παρασυρθώ στα σκοτάδια και θα πάρω κόσμο στο λαιμό μου. Σας ξαναλέω σαν άνθρωπος και πατέρας ναι..... έχετε το δίκιο σας αλλά δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε έτσι.
Ο Δεναξάς είχε κατά κάποιο τρόπο ξεσπάσει συγκρατημένα. Όχι γιατί ένιωθε απέναντι από τον τραγικό άνθρωπο που είχε απέναντί του αλλά για να μπορέσει να του εξηγήσει για να τον καταλάβει, να τον κατανοήσει. Ρούφηξε μια γουλιά ακόμα από το κονιάκ του, έκανε δύο-τρία βήματα στο δωμάτιο. Ο Λεοντιάδης σιώπησε για λίγο. Γέμισε δεύτερη φορά το ποτήρι του με ουίσκυ, και έκατσε πάλι στο γραφείο του. Η ένταση της προηγούμενης στιγμής άρχισε να δίνει τη θέση της σε μια μορφή πληγωμένη. Ακούστηκε ξανά βαθιά η φωνή του.
-Γιατί συλλάβατε τον Λάζαρο Γιαμαρέλη κ. Δεναξά; ακούστηκε η φωνή του Λεοντιάδη μέσα στην πρόσκαιρη ησυχία της νύχτας που πια είχε προχωρήσει για τα καλά.
Ο Δεναξάς ξαφνιάστηκε από την ερώτηση, δεν την περίμενε.
-Ο Γιαμαρέλης, ήταν το αγόρι της Μαρίνας Δελή. Το βράδυ που έγινε η δολοφονία του Λυπιρίδη ήταν στο σπίτι του θύματος. Έχουμε μάρτυρες που τον είδαν να βγαίνει από εκεί. Σύμφωνα με την ώρα του φόνου ήταν ο τελευταίος που είδε ζωντανό το θύμα. Βρέθηκαν αποτυπώματά του παντού στο εσωτερικό.
(Συνεχίζεται...)