“Θα είσαι υπεύθυνος για πάντα για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου”
–Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ–
Έφερα το τσιγάρο αργά στα χείλη μου τραβώντας μια ακόμη γερή τζούρα και άκουσα το κουδούνι να χτυπά ξανά παρατεταμένα. Την είδα να κουνιέται ελαφρώς πάνω μου – σημάδι πως άρχισε να ξυπνά από τον ενοχλητικό ήχο. Την επόμενη στιγμή σήκωσε ελαφρώς το κεφάλι της από την κοιλιά μου και κοίταξε προς το μέρος μου. Έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω στο μπράτσο του καναπέ παίρνοντας αλλού το βλέμμα μου και αγνοώντας την εξέπνευσα αργά τον καπνό από το στόμα μου σχηματίζοντας μικρούς κύκλους. Την ένιωσα να σηκώνεται, απομακρύνοντας το γυμνό σώμα της από το δικό μου, όπως ακριβώς ήθελα. Με την άκρη του ματιού μου την παρατήρησα να φοράει αμίλητα και σχεδόν βιαστικά το στενό κόκκινο φόρεμα της – πόσο σιχαίνομαι τα έντονα χρώματα.
«Ανοίγω εγώ» είπε τελικά με μια δόση ειρωνείας αφού φόρεσε τις μαύρες γόβες της και πήρε την εξίσου μαύρη τσάντα στα χέρια της.
Χαμογέλασα στραβά και πέρασα το κενό χέρι μου πίσω από το κεφάλι ανασηκώνοντας το ελαφρά και κοιτάζοντας την. Εκείνη κούνησε αμυδρά το κεφάλι της δεξιά-αριστερά και ύστερα γύρισε την πλάτη της και κατευθύνθηκε προς το χολ.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά ένας εκνευρισμένος Νικηφόρος μπήκε στο δωμάτιο φουριόζος.
«Μπορείς να μου πεις τι στο διάολο κάνεις;» φωνάζει και τον κοιτάζω απορημένος.
«Είναι 10 το πρωί! Υποτίθεται είχες πρόβες στο μαγαζί στις εννέα κι εσύ αντί να έχεις έρθει…» σταματάει απότομα και πλησιάζει τα δύο μεγάλα παράθυρα του χώρου τραβώντας καλύτερα τις κουρτίνες και ύστερα ανοίγοντας τα διάπλατα. Αμέσως μετά ξεφυσά δυνατά και χωρίς να με κοιτάξει πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα.
Τελειώνω το τσιγάρο μου καθισμένος πια στον καναπέ του σαλονιού και την στιγμή που το σβήνω στο τασάκι ακούω την φωνή του από το διπλανό δωμάτιο.
«Βάλε το κινητό σου στην φόρτιση» λέει πιο ήρεμα αυτή τη φορά και όταν το βρω πάνω στο μικρό τραπεζάκι συνειδητοποιώ πως έχει όντως κλείσει λόγω μπαταρίας.
Αφού κάνω ότι μου είπε στέκομαι όρθιος και ανακατεύοντας ελαφρώς τα καστανά μαλλιά μου φτάνω στην πόρτα του δωματίου και στηρίζομαι στο κούφωμα παρατηρώντας τον να ψάχνει την ντουλάπα μου.
«Ψάχνεις κάτι;» λέω με ειρωνεία.
«Ναι. Τον φίλο μου.» απάντησε ξερά χωρίς να σταματήσει τις κινήσεις του ή να με κοιτάξει ελάχιστα και έμεινα σιωπηλός.
«Είναι η μόνη που δεν κάνει σαν χαζογκόμενα και δεν με πρήζει» πετάω ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής και τον βλέπω να παγώνει για λίγο στην θέση του και ύστερα να τσιτώνεται.
«Είχες δει πως την κοιτούσα μαλάκα.» φωνάζει νευριασμένος μέσα στην μούρη μου μόλις φτάνει στο μέρος μου και πιάνει σφικτά τον λαιμό της μπλούζας μου χτυπώντας την πλάτη μου στο κούφωμα. Τον κοιτάζω στα εξοργισμένα μάτια του ατάραχος και μένω αμίλητος.
«Γιατί και με την Ναταλία;» ρωτάει απογοητευμένος ψάχνοντας να βρει κάποιο συναίσθημα στην έκφραση μου – ατύχησε.
«Αν ήταν διαφορετική δεν θα άνοιγε τα πόδια της σε κανέναν από το πρώτο κιόλας βράδυ. Ξύπνα! Όλες…»
«Σκάσε» φωνάζει διακόπτοντας με απότομα και αφήνοντας την μπλούζα μου χτυπά το χέρι του με δύναμη στον τοίχο δίπλα από το κεφάλι μου. Αφού μου ρίξει ένα τελευταίο βλέμμα επιστρέφει ξανά στην ξύλινη ντουλάπα και μένουμε και οι δύο για λίγο σιωπηλοί.
«Σύνελθε Μάνο. Έχεις διώξει τους πάντες από δίπλα σου. Ξεκόλλα από αυτήν επιτέλους. Ότι έγινε τότε ανήκει στο παρελθόν. Σε αρρωσταίνει αυτή η κατάσταση, δεν το βλέπεις; Δεν ήσουν έτσι.» λέει μόλις φτάνει ξανά μπροστά μου και κοιτάζω αλλού θέλοντας να φύγει αυτήν την στιγμή από τον χώρο.
«Σε δέκα να είσαι στο μαγαζί. Σε λίγο φτάνει η αυριανή χορεύτρια που θα σε συνοδέψει το βράδυ στην σκηνή και το καλό που σου θέλω να την περιμένεις εσύ, όχι αυτή εσένα.» συνεχίζει πετώντας στα χέρια μου καθαρές πετσέτες και ρούχα που είχε καταφέρει να βρει στην ντουλάπα και έφυγε χτυπώντας με δύναμη την εξώπορτα πίσω του.
Άφησα μια βαθιά ανάσα σαν να την κρατούσα ώρες και πετώντας τα πράγματα κάτω έσυρα το σώμα μου πάνω στο κούφωμα της πόρτας μέχρι που έκατσα στο ξύλινο πάτωμα. Έκρυψα το πρόσωπο στα χέρια μου και ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν.
Όχι. Δεν θα σπάσεις τώρα γαμώ, δεν θα σπάσεις.
Σηκώθηκα βεβιασμένα από το πάτωμα και έφτασα στο μικρό τραπεζάκι του σαλονιού αρπάζοντας το μισοτελειωμένο μπουκάλι ουίσκι. Αφού ήπια μια μεγάλη γουλιά το πέταξα στον καναπέ και σκούπισα το στόμα μου με την ανάστροφη του χεριού μου. Ύστερα μάζεψα τα πράγματα που μου είχε δώσει ο Νικηφόρος νωρίτερα και τα πήρα μαζί μου στο μπάνιο. Μπήκα στο ντουζ και άφησα το καυτό νερό να τρέξει στο σώμα μου απαλλάσσοντας με επιτέλους από το άρωμα και κάθε χθεσινοβραδινό άγγιγμα της Ναταλίας.
Δεν ήταν εκείνη. Καμία δεν ήταν εκείνη, κι αυτό μπορεί να με τρελάνει.
Πέντε λεπτά αργότερα είχα ήδη βγει από το μπάνιο και στεκόμουν στον ολόσωμο καθρέφτη μπροστά από το κρεβάτι τσεκάροντας την εμφάνιση μου με το μαύρο τζιν και το σκούρο μπλε μπλουζάκι μου.
Ήρθε ελαφροπατώντας από πίσω μου και ξαφνιάζοντας με κόλλησε το σώμα της στο δικό μου περνώντας το ένα χέρι της πάνω από τον ώμο μου και το άλλο γύρω από την μέση μου. Με αγκάλιασε σφικτά και χαμογέλασα αληθινά παρατηρώντας το όμορφο πρόσωπο της μέσα από τον καθρέφτη. Μερικές καστανές τούφες έπεφταν στο μέτωπο της κάνοντας την να δείχνει ακόμη πιο γλυκιά ενώ κράτησε για λίγο κλειστά τα μάτια της σαν να απολάμβανε την αγκαλιά μας.
«Σου πάει το μπλε» ψιθύρισε γλυκά ύστερα από μερικές στιγμές αφού άνοιξε τα βλέφαρα της.
«Ταιριάζει με τα μάτια σου.» συνέχισε στρέφοντας τα πράσινα δικά της στα μπλε μου μάτια. Και αυτή η εικόνα είναι ότι πιο όμορφο μπορώ να αντικρίσω…
Έβαλα το ένα της χέρι μέσα στο δικό μου και γύρισα προς το μέρος της, διψώντας για το φιλί της. Μα εκείνη δεν ήταν εκεί… Για μία ακόμη φορά το μυαλό μου με είχε προδώσει για τις αναμνήσεις.
Κλώτσησα με δύναμη το ξύλο του κρεβατιού μπροστά μου και έβγαλα μια άναρθρη κραυγή πόνου. Έχω αρχίσει να μοιάζω τρελός, μπορώ να το καταλάβω πλέον.
Βγήκα βιαστικά έξω από το δωμάτιο και ύστερα από το σπίτι και άρχισα να τρέχω προς το μαγαζί με γρήγορο ρυθμό. Δεν με ένοιαζε πως μπορεί να έδειχνα εκείνη την στιγμή, χρειαζόμουν αυτήν την εκτόνωση, αυτόν τον κρύο αέρα που χτυπά το πρόσωπο σου και παίρνει μαζί του το χάος των ψυχοφθόρων σκέψεων.
Δύο λεπτά αργότερα βρισκόμουν έξω από την πόρτα του μπαρ παίρνοντας γρήγορες ανάσες. Αφού ένιωσα τους παλμούς μου να πέφτουν και πάλι στο φυσιολογικό επίπεδο μπήκα στο μαγαζί και έψαξα τον άδειο χώρο με το βλέμμα μου για τον Νικηφόρο. Τον εντόπισα πίσω από την μπάρα όπως συνήθως και με πλάτη προς το μέρος μου να τοποθετεί μερικά νέα ποτά στην κάβα. Τον πλησίασα αμέσως και έκατσα σε ένα σκαμπό κοντά του.
«Συγγνώμη» του λέω ειλικρινά και τον βλέπω να σταματά τις κινήσεις του και να γυρνά προς το μέρος μου κοιτώντας με σιωπηλός.
«Δεν ξέρω τι στο διάολο με έπιασε Νικηφόρε, δεν ξέρω τι σκεφτόμουν» απολογήθηκα και κάλυψα απεγνωσμένα το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου. Έχω κάνει τόσες και τόσες μαλακίες από εκείνη την γαμημένη μέρα τα τελευταία δύο χρόνια αλλά τώρα… τώρα ξέρω πως το παρατράβηξα. Είχε δίκιο, δεν είμαι ο εαυτός μου πια.
Ένιωσα το χέρι του στον ώμο μου ως ένδειξη πως θα είναι και πάλι εδώ και τον κοίταξα στα μάτια διακρίνοντας την συγχώρεση που αμφιβάλω αν άξιζα. Σηκώθηκα από την θέση μου σκουπίζοντας ένα δάκρυ που κύλησε ασυναίσθητα στο μάγουλο μου και χωρίς να πω κάτι άλλο κατευθύνθηκα στην σκηνή για να αρχίσω τις πρόβες για το βραδινό πάρτι.
Σε λίγο ο Νικηφόρος είχε φύγει από τον χώρο αφήνοντας με μόνο μπροστά από το πιάνο αφού ήξερε πως δουλεύω καλύτερα έτσι. Τα δάχτυλα μου άρχισαν να κινούνται ρυθμικά πάνω στα πλήκτρα παίζοντας ένα από τα τελευταία μου κομμάτια και η φωνή μου δεν άργησε να ακολουθήσει. Έκλεισα τα μάτια σαν να σφράγιζα κάθε ανοιχτό παράθυρο με τον έξω κόσμο και άφησα τον εαυτό μου στο σκοτάδι, να χαθεί ανάμεσα στους στίχους και να πονέσει για μία ακόμη φορά για εκείνη.
«Άργησες πολύ, δεν έχω ψυχή
δεν είμαι παιδί πια, μόνο μοιάζω
Άργησες πολύ, κόβω σαν γυαλί
όποιον πλησιάζει και τρομάζω»
Τραγούδησα με περισσότερη ένταση το ρεφρέν, νιώθοντας την κάθε λέξη στο ζενίθ.
«Μακάρι να με φτιάξεις, πάλι από την αρχή
Μακάρι να με αλλάξεις, κι ας άργησες πολύ»
Έκλεισα χαμηλώνοντας την φωνή μου στους δύο αυτούς στίχους και αφήνοντας μια τελευταία εκπνοή κοντά στο μικρόφωνο άγγιξα απαλά το τελευταίο πλήκτρο στο πιάνο.