Cèsely
In de dagen die volgden ontstond er langzaam een ritme van onderzoek, therapie en revalidatie. De verlamming van haar rechterbeen kwam waarschijnlijk niet zozeer door de verwonding van de val, als wel door de bloeding die ze in haar hersenen had opgelopen. Dat ze tintelingen voelde in haar bovenbeen gaf de artsen hoop op een goede genezing op den duur en Cèsely hield zich daar met heel haar wezen aan vast.
Haar moeder had haar mobiel voor haar meegenomen, maar nadat ze vluchtig haar gemiste berichtjes had doorgelezen en een halve dag had gezocht naar 'gevolgen van een coma', had ze er wel weer genoeg van. Alleen op Anne's vraag hoe het met haar ging had ze gereageerd, haar vriendin zou de rest van de klas wel op de hoogte brengen. Zo duwde de gedachte dat ze misschien voortaan in een rolstoel naar school moest gaan ver voor zich uit.
Op de derde dag sinds ze wakker was geworden kwam er een fysiotherapeut langs. Cèsely was net met behulp van krukken heen en weer naar de wasruimte gehobbeld en stond op het punt weer op bed te gaan liggen, toen een jongeman van in de twintig in sportieve kleding op de open kamerdeur klopte. Ze voelde het bloed naar haar wangen stijgen. Dit moest haar nu weer net overkomen.
"Pardon, kom ik gelegen?"
"Ehm... als je een momentje hebt, het op bed komen is nogal ... lastig zo. Met krukken en zo." Cèsely schaamde zich rot. Daar stond ze dan, in haar korte nachthemd, met natte haren en twee krukken.
"Natuurlijk, sorry. Ze zeiden dat ik door kon lopen, maar ik kom duidelijk op een verkeerd moment. Zal ik op de gang wachten of heb je hulp nodig?"
Hulp kon ze wel gebruiken, maar om dat nou te accepteren van deze jongeman. Ze had geen idee wie hij was.
"Ehm... weet je zeker dat je bij de goede kamer bent?"
"Cèsely Brink?"
"Ja."
"Dan ben ik bij de goede kamer. Hebben ze niet verteld dat ik kwam? Mijn naam is Brian, ik ben van de fysio-afdeling een paar verdiepingen hieronder. Jij hebt een ongeval gehad, nietwaar? Een verlamming aan je rechterbeen? Ik ben hier om ervoor te zorgen dat je spieren soepel blijven."
"Ah." Cèsely wist niet wat ze anders moest zeggen. De voorgaande dagen was er telkens een verpleegkundige bij geweest wanneer ze naar het toilet moest of wilde douchen. Ze had deze keer aangegeven dat ze het zelf wel kon, maar het was niet makkelijk een draai te maken met een blok beton in plaats van een been.
Ze durfde niet goed hulp om te vragen aan de veel te knappe therapeut en ze wist dat ze er hopeloos klungelig uitzag, maar in zijn ogen was ze vast niet meer dan elke andere tiener die fysiotherapie nodig had na een ongeval.
"Hier, laat me je wat tips geven, dan beginnen we gewoon meteen."
Cèsely knikte dankbaar. Misschien moest ze maar gewoon doen alsof dit een gymles was. Hij de leraar, zij de leerling. Met een diepe zucht zette ze haar krukken op zijn aanwijzingen aan de kant en leerde ze hoe ze zonder al te veel moeite haar been kon verplaatsen.
Na een uur nam hij afscheid met de woorden dat hij vanaf nu elke dag rond deze tijd even langs zou komen zolang ze in het ziekenhuis zou liggen. Als ze eenmaal thuis was zou hij één keer in de week komen en moest ze de oefeningen zelf of met hulp van een ouder blijven doen.
Voor het eerst sinds dagen hoopte een deel van haar dat ze nog wat langer mocht blijven.
---
De oefeningen om de spieren in haar verlamde been soepel te houden waren niet al te zwaar. Ze had voor de meeste bewegingen echter haar moeder nodig. Joanna was er de dagen daarop dan ook bij om les te krijgen, zodat ze het samen thuis zouden kunnen doen.
De therapie voor de trauma die ze had opgelopen vanwege het geheugenverlies was echter een andere zaak. Het grootste probleem lag bij Cèsely's onbewuste weigering om te accepteren dat er ruim vijf weken van haar leven verdwenen waren. Ze keek zelfs nauwelijks op haar mobiel. De psycholoog die nu twee keer met haar was komen praten gaf aan dat, wanneer ze weer thuis was en merkte dat de wereld zonder haar verder was gegaan, de echte klap zou komen.
Eén gevolg van het geheugenverlies was een plotselinge dwang om alles te noteren. Cèsely had haar moeder de tweede dag gesmeekt om haar digitale notebook voor haar mee te nemen en vanaf dat moment voerde Cèsely elke gebeurtenis in. Van de simpelste kleine handeling als het drinken van een kop thee, tot een volledige beschrijving van een wandeling door de gangen van het ziekenhuis. Het werd een obsessie om vooral geen minuut van haar leven meer te missen.
---
Ze moest uiteindelijk nog zes dagen in het ziekenhuis blijven, toen verklaarden de artsen haar gezond genoeg om naar huis te mogen.
Cèsely wist niet wat ze had verwacht van haar eerste stap buiten de muren van het ziekenhuis, in bijna zeven weken. Op z'n minst dat iedereen haar aan zou staren en zou vragen hoe het was om zich niets te herinneren. Natuurlijk was er niemand. Geen fotograaf, geen interview, geen gejuich. Alleen de armen van een klein broertje en de zoen van een oma, die samen buiten bij de auto hadden staan wachten.
Starend uit het autoraam zag ze onderweg naar huis de wereld aan zich voorbij gaan. Er was niet veel veranderd. De zomer was net begonnen en de temperatuur was flink gestegen. Er stonden nieuwe reclameboodschappen op de borden naast de weg, maar dat was dan ook alles.
Opeens viel haar oog op een bericht dat langs flitste. Het was een sterrenhemel met een aantal woorden die te snel voorbij kwamen om te kunnen lezen. Wat ze echter herkende was een draadmodel van wat verdacht veel leek op een shuttle. "Mam? Wat was dat?"
"Wat was wat, lieverd?"
"Dat reclamebord, ik dacht dat ik een shuttle zag."
"Geen idee, je weet dat het ruimteprogramma mij niet zoveel interesseert."
Haar vader antwoordde na even nagedacht te hebben: "De avond voor je ongeval was er een nieuwsbericht op tv over de resultaten van die nieuwe scanmethode. Dat kun je nog wel terugkijken. We hebben het de afgelopen dagen erg druk gehad en ik moet bekennen dat mijn aandacht niet bijster veel bij het nieuws heeft gelegen. Volgens mij werd er gisteren een speciale uitzending vertoond over iets dat ze ontworpen hebben. We kunnen het straks wel even opzoeken, als je wilt?"
Cèsely knikte. Ze wilde net enthousiast reageren, toen opeens de deprimerende gedachte bij haar opkwam dat haar cijfers nu nooit hoog genoeg waren om geaccepteerd te worden voor de juiste opleiding om het ruimtevaartprogramma te doorlopen. Laat staan dat ze met een verlamming ooit fysiek goedgekeurd zou worden. Haar hele toekomstplanning was gefocust op de droom om ooit de ruimte in te mogen. En nu zou daar niets meer van komen. Alles vanwege één kleine griepepidemie.
Ze klemde haar notebook stevig tegen zich aan.
De psycholoog had gezegd dat het heel goed was dat ze alles bijhield, dat ze haar gedachten verwoordde. Misschien moest ze schrijver worden, daar had je geen benen voor nodig. Ze trok een gezicht en staarde weer uit het raam.
Haar mentor van school had een paar dagen geleden van zich laten horen. Ook al kon ze het zich niet herinneren, blijkbaar had ze voor de tentamens en de paar examens die ze wel had gemaakt resultaten behaald die goed genoeg waren om het jaar niet over te hoeven doen.
Ze mocht haar middelbare schoolopleiding afronden, maar ze zou wel een andere vervolgopleiding moeten kiezen. Haar enige andere optie was om het jaar toch over te doen. Dan zou ze de vakken kunnen inhalen waar ze nu niet voor geslaagd was en daar alsnog de juiste hoeveelheid punten voor kunnen halen.
In de zomervakantie zou ze het te druk krijgen met een revalidatieprogramma dat Brian in overleg met de arts had opgezet. Beiden hadden goede hoop op een volledige genezing van haar been. Cèsely zelf had minder hoge verwachtingen. En aangezien ze nu toch niet meer kon worden wat ze wilde worden, vond ze het dan ook niet de moeite waard om het laatste schooljaar over te doen.
---
Thuisgekomen wilde haar moeder haar de auto uit helpen, maar Cèsely schudde resoluut haar hoofd. "Ik heb krukken, laat me die gebruiken. Hoe sneller ik dit onder de knie heb, hoe sneller ik verder kan gaan met mijn leven. Tenminste, wat ervan over is." De laatste woorden mompelde ze, terwijl ze vocht met de krukken. Het duurde even voor ze alles onder controle had.
Wanneer auto in geparkeerd stond was het portier laag bij de grond. Het had haar nooit eerder geërgerd, maar nu vroeg ze zich af hoe andere mensen die slecht ter been waren in hemelsnaam met regelmaat hun auto gebruikten.
Bijna gooide ze haar krukken door de voordeur. Gefrustreerd riep ze naar haar oma: "Vindt u het niet vreselijk vervelend om iedere keer uit zo'n laag rotvoertuig te moeten stappen?"
Haar oma glimlachte en zei: "Het went vanzelf, lieve meid. Laat je niet kisten door het rotvoertuig."
Bij de voordeur wachtte een verrassing. "Anne!" Cèsely vloog haar vriendin wat onhandig om haar nek.
"Ces, ik heb je zo gemist. Ik heb je bijna zeven weken niet gezien!"
Cèsely moest vechten tegen de neiging om te ontkennen dat het zo lang was geweest. Voor haar gevoel had ze alleen maar zes dagen in het ziekenhuis gelegen. Ze schudde haar hoofd om het negatieve gevoel kwijt te raken en ging haar vriendin voor naar binnen.
Ze wist dat haar ouders samen in de woonkamer wilden zitten. Het gezin weer compleet. Misschien wat praten, gezellig een kopje thee drinken. Bij het zien van de kalender in de hal was er bij Cèsely echter een nare smaak in haar mond gekomen. Eén vak op het digitale scherm was roodgekleurd: haar vaders verjaardag. Dat was twee weken geleden.
"Ik ... sorry, ik wil naar mijn kamer." Ze strompelde weg zonder iemand aan te kijken en hoorde alleen de vlugge voetstappen van Anne die haar achterna kwam. Ze was blij dat het Anne was en niet haar moeder. Die zou hebben geprobeerd haar te troosten met goedbedoelde woorden en lieve gebaren.
Troost was echter niet waar ze nu op zat te wachten. Ze had afleiding nodig, onzinnige gesprekken over series en muziek. Ze wilde in haar kamer zitten en kijken naar de roze muur waarop haar posters hingen. De kamer waarin niets veranderd was omdat zij er niet geweest was. Het boek op de tafel, de stoel in de hoek.
In de deuropening bleef ze verward stilstaan. Ze zag het boek inderdaad nog op tafel liggen en de stoel stond nog net zo scheef als dat ze hem had achtergelaten. De bloemen in de vaas bij het raam waren echter volledig uitgedroogd.
Niet enkel verwelkt, zoals je zou verwachten na een paar dagen. De stelen stonden stijf overeind en de kopjes hingen omlaag. Ze hadden de strijd met de zwaartekracht opgegeven nadat het water verdampt was. De eens roze blaadjes waren nu grijzig en verschrompeld. Het zou mooi kunnen zijn, ware het niet dat het een onomstotelijk bewijs was dat er echt veel meer tijd verstreken was dan dat haar hoofd zei.
Zo snel als haar krukken haar konden dragen, strompelde ze naar de vensterbank. Met een woest gebaar greep ze de vaas en smeet die door de kamer. De vaas raakte de roze muur en spatte uiteen in duizend kleine scherven.
In de poster die de klap had opgevangen zat nu een grote scheur, maar het kon Cèsely niets schelen. De astronaut wiens gezicht nu een roze kras vertoonde, daar waar de muur door het papierachtige materiaal heen zichtbaar was, zou haar kamer moeten verlaten. Zijn carrière was toch niet meer voor haar weggelegd en ze kon niet langer naar hem kijken zonder wroeging.
"Ces?" Anne keek haar vriendin wat ongemakkelijk aan.
Cèsely's schouders zakten en ze liet zich op het bed vallen. De krukken vielen kletterend om, buiten bereik van haar handen. Zo had Brian het haar niet geleerd, maar op dit moment konden zijn lessen haar gestolen worden. Ze wilde niet huilen en legde een arm over haar ogen.
Na enkele stille minuten hoorde ze zacht gerinkel en ze keek op. Anne zat op haar hurken bij de scherven op de grond en raapte de grootste voorzichtig op. Terwijl ze overeind kwam blies Cèsely hard haar adem uit. Anne keek haar aan en ze grijnsde schaapachtig.
"De robotzuiger is in de hal, mam laat het je wel zien. Hij heeft een speciale glasfunctie omdat Daan altijd zijn glas laat vallen."
Anne knikte en legde het stapeltje scherven naast zich neer voordat ze de kamer verliet. Even later kwam ze terug met de robotzuiger achter zich aan. Het draaiende gevaarte detecteerde automatisch de rommel en ging aan het werk. Anne nam naast Cèsely plaats op het bed en samen keken ze zwijgend toe hoe de vloer weer veilig werd voor blote voeten.
"Sorry."
"Geeft niets."
Ze begrepen elkaar, dat hadden ze altijd gedaan. Er was niemand die beter wist wat er op dat moment door haar heen ging dan Anne. Zij was de enige die wist hoe graag Cèsely naar de universiteit had willen gaan, hoeveel tijd ze had gestopt in het volledig kunnen begrijpen van de wiskundige principes die ze nodig had voor haar vervolgopleiding. Samen hadden ze vele uren besteed aan het maken van plannen. Nu was alles voor niets gebleken.
"Ze zouden een programma moeten speciaal maken voor mindervaliden in de ruimte."
"Een soort revalidatieprogramma."
"Ja inderdaad ..." Een klein lachje verscheen om Cèsely's mond. "Het is veel makkelijker om je voort te bewegen met een blok beton als je het gewicht niet voelt."
"Alle invaliden de ruimte in." Anne grijnsde nu ook. "Ze moeten gewoon een ruimtestation maken voor invaliden. Geen zweefstoelen meer."
"Geen krukken!"
Ze lachten nu hardop. Het voelde goed om te lachen.
"We zullen het voorleggen aan de ESA. Geef de hoop niet op, we krijgen je wel de ruimte in."
Cèsely viel stil en wendde haar gezicht af. Op zachte toon sprak ze: "Wat moet ik nou doen, Anne? Het is niet eens dat ik zo vreselijk overstuur ben dat ik geen astronaut of iets dergelijks kan worden, maar het is ... alles. Ik kan niets meer doen met dat been. Als hij eraf was hadden ze me een prothese kunnen geven, daar had ik prima mee kunnen leven, maar ik heb alleen een blok aan mijn ... een blok been."
"Maar de artsen hebben toch hoop dat het weer goed komt? Het gevoel is niet helemaal weg, dat vertelde je me zelf."
Cèsely haalde haar schouders op. "Ze zeggen het. Ik weet het niet meer. Het voelt allemaal zo vreemd. Net als een slapende voet of arm. Wanneer je midden in de nacht wakker wordt en er iets naast je ligt en je je ineens beseft dat het je eigen arm is. Maar die voel je dan niet. Als je dan even wacht en het bloed begint weer te stromen, gaat het tintelen. Maar dat tintelende gevoel komt nu niet. Het is mijn been, maar het voelt alsof er iets aan me hangt dat niet van mij is. Ik raak het aan en het voelt zo vreemd. Tijdens de oefeningen moet ik proberen mijn knie naar mijn neus te brengen en het is net alsof iemand een los stuk ... vlees in mijn handen heeft gegeven."
"Ieuw."
Cèsely keek haar vriendin verbaasd aan en proestte het toen uit. "Ieuw? Wat is dat nou weer voor een reactie?"
"Tja, jij liet het klinken alsof je bij de slager was. Ik citeer: een los stuk ... vlees."
Hoofdschuddend peuterde Cèsely aan een draadje bij haar shirt. De zuiger was opgehouden met draaien en stond nu doelloos in het midden van de kamer.
Toen hij net in huis was gekomen stonden de instellingen nog zo gevoelig dat hij activeerde bij elk stofje dat op de vloer dreigde te vallen. Iedereen werd al snel gek van het apparaat dat je bijna van je sloffen reed als je niet oplette. Nu stond hij zacht te brommen totdat er ook echt iets viel dat de moeite van het activeren waard was. Meestal stond hij in de gangkast en mocht hij in de nacht zijn gang gaan, wanneer iedereen sliep. Cèsely had de gewoonte haar deur 's nachts stijf dicht te houden. Ze werd steevast wakker van het zacht hummende gebrom van de zilverkleurige tol.
"Wil je iets kijken?" vroeg ze plotseling. "Ik weet dat jij de afleveringen allemaal al hebt gezien tot nu toe, maar ik nog niet. Beloof je niets te zeggen?"
Anne verzekerde haar dat ze het geen probleem vond om alles nog een keer te zien. Het was de moeite waard vond ze en ze zou niets verklappen.
Halverwege de eerste aflevering kwam Joanna binnen met een dienblad volgeladen met thee, koek, cake en zoetigheid en de meiden maakten er de rest van de dag een binge-picknick van.
---
Na de zesde en laatst gemiste aflevering zette Cèsely haar mobiel met een zucht uit. "Het was leuk, maar nu ben ik gaar. Moet jij niet al thuis zijn?"
"Vakantie, weet je nog?"
Knikkend leunde Cèsely terug tegen de kussens. "Het is raar, weet je, om te denken dat ik morgen examens heb, want zo voelt het nog steeds. En tegelijkertijd weet ik dat ik niets hoef te doen de komende tijd. Wat heb ik gemist op school?"
"Niets belangrijks. De examenuitreiking was niet zo heel boeiend. Het feest erna was wel leuk, ik zal je foto's laten zien, maar na de examens was het eigenlijk heel saai. Er waren geen lessen. Het was alleen kluisje legen en gedag zeggen en dat was het."
"En de rest van de klas?"
"Sommigen gingen meteen op vakantie, maar de meesten zitten gewoon thuis te niksen, denk ik. Net zoals wij nu."
Het boeide Cèsely niet zo heel erg, merkte ze. Er dwaalden te veel gedachten in haar hoofd rond, die haar verhinderden stil te staan bij wat haar ex-klasgenoten nu aan het doen waren.
In een overdreven gebaar greep ze haar hoofd vast en ze kreunde: "Oh, dit is frustrerend. Mijn verstand weet dat er meer dan een maand verstreken is, mijn hoofd zegt dat ik morgen naar school moet en tegelijkertijd voelt het als eeuwen geleden dat ik me druk maakte over het feit dat Evi een wereldreis wilde gaan maken."
"Gaat ze niet doen, trouwens."
"Niet?"
"Nee, ze moest met haar ouders mee naar Amerika. Ik denk dat ze het al die tijd gewoon verzonnen had om interessant te zijn."
"Zou echt wat voor haar zijn." Ze herinnerde zich plotseling het reclamebord. "Even iets heel anders, mijn vader zei dat er iets op tv was geweest. Ik zag onderweg naar huis een reclame voorbijkomen en het leek op een shuttle, een draadmodel. Weet jij waar dat over gaat?"
Anne begon enthousiast te knikken. "Oh wat erg, dat weet je nog helemaal niet. En wij hier de hele middag suffe series zitten kijken en dat is veel interessanter. Ik zoek het op."
Op een rap tempo tikte Anne de juiste term in de zoekbalk. Ze hoefde niet lang te wachten, het aantal hits gaf aan dat het betreffende nieuwsbericht erg populair was. De bovenste link opende een video. Het gezicht van de nieuwslezer kwam in beeld met op de achtergrond het beeld van een sterrenhemel. Cèsely herkende de constellatie meteen.
De man begon levendig te vertellen: "Ongeveer een jaar geleden is er een begin gemaakt aan de ontwikkeling van een nieuwe shuttleaandrijving. Al enkele honderden jaren wordt ons hoekje van het heelal bestudeerd en lange tijd is geloofd dat we de grenzen van het voor ons haalbare deel bereikt hadden. De afstand tot sterren, planeten en zelfs naburige sterrenstelsels kon nauwkeurig bepaald worden, maar nog nooit was de afstand binnen een mensenleven te overbruggen. Dit staat op het punt te veranderen."
Vervolgens begon de man aan een volledig technische verhandeling die hij voorlas op geanimeerde toon, terwijl duidelijk te merken was dat hij zelf absoluut niet over die kennis beschikte.
Cèsely keek Anne met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Wacht, ik zet hem een stukje verder. Dit stuk is nog niet zo interessant."
"– niet te controleren. Wat echter wel geconstateerd is, is de aanwezigheid van water. Zowel in de lucht als in de bodem van de grond zelf."
"Wacht, dit is te ver."
Cèsely rolde met haar ogen en pakte de mobiel af. Ze zette het beeld stil en vroeg: "Vat het maar samen voor me. Als ik de details wil weten dan bekijk ik het nog wel een keer."
Annes ogen begonnen te schitteren en ze greep Cèsely's handen vast terwijl ze jubelde: "Ze gaan naar de nieuwe wereld toe!"
_____
Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Kijk dan snel op Kobo.com voor het e-book ^^