De Nieuwe Wereld 1: Elodie (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 1

Cèsely

2039 n.C.

"Anne? Wat zeg je? Ik kan je niet verstaan!"

Cèsely duwde een vinger tegen haar linkeroor en antwoordde in haar mobiel: "Ja, de tv staat aan, maar ik hoor niks."

Ze keek haar moeders kant op en riep: "Mam, kun je Daan niet naar bed brengen? Het begint zo!" Haar zeven jaar oude broertje had zijn mini-keyboard op de bank gelegd en gaf een concert.

"Zo meteen is nog niet nu. Ik heb gezegd dat hij naar bed gaat wanneer het begint."

"Maar dit is het intro!" Beelden van het lanceringsterrein, dat achter het regeringsgebouw lag, schoten over het scherm.

"Niet zo schreeuwen, Cèsely. Het intro is nu al ruim een uur bezig. Je bekijkt het later nog maar een keer."

Ze wilde er tegenin gaan, maar hield zich in. Er was groot nieuws aangekondigd en ze kon moeilijk de hele nacht opblijven om alles nog een keer te bekijken. Ze moest gewoon nu meteen weten wat er aan de hand was. Ze wilde absoluut niet morgen op school pas te horen krijgen van de eerste de beste nerd wat ze gemist had.

"Ik spreek je morgen, Anne." Met een veeg over het scherm beëindigde ze het gesprek, waarna ze zich met een hand tegen haar voorhoofd gedrukt probeerde te concentreren op de mond van de nieuwslezer. Aangezien hij telkens uit beeld verdween om beelden van het universum te laten zien hielp dat ook niet veel.

In haar hoofd bouwde zich een inmiddels bekende druk op. En ze had nog wel expres de hele middag niets gedaan. Niets anders dan het inhalen van het gemiste huiswerk, wat al zenuwslopend genoeg was in deze periode. En het gepingel van haar broertje werkte averechts. Een vlugge blik op het klokje in de hoek rechts onderin vertelde haar dat ze nog drie minuten had. Dat kon ze wel volhouden. Ze moest wel. Ondanks dat ze al zestien was, mocht ze haar mobiel niet na het huiswerk op haar kamer houden. In ieder geval niet totdat de examens voorbij waren.

---

De seconde dat de negenenvijftig oversprong op nul nul keek Cèsely haar moeder smekend aan. Dankbaar zag ze hoe die vervolgens een spartelende Daan de kamer uit droeg. Met één hand zwaaide ze nog een halfslachtig welterusten naar haar broertje, maar haar ogen waren alweer aan het beeld vastgeplakt. Het hoofd van de digitale nieuwslezer verscheen weer en eindelijk kwam dan nu het langverwachte nieuws.

Al de hele week werden er meldingen gedaan vanuit de ESA, de Europese Ruimteorganisatie, dat er iets ontdekt was. Iets baanbrekends, iets schokkends. Wereldnieuws. Het had iets te maken met nieuwe ruimtescanapparatuur. Zoveel had ze op het internet weten te achterhalen. Op de een of andere manier was het de ESA gelukt het nieuws geheim te houden. Cèsely had haar onderlip al stuk gekauwd. Als ze nu niet snel vertelden wat er aan de hand was begon ze aan haar vingers.

Een flits achter haar oogleden dwong haar even haar ogen te sluiten. Nee, niet nu, alsjeblieft. Ze zette haar nagels in haar handpalmen en haalde langzaam een keer diep adem. Vanuit haar ooghoek keek ze naar haar vader, maar zijn ogen leken ook aan het beeld vastgelijmd. Niets laten merken nu.

Twee dagen geleden had ze haar favoriete serie willen kijken, maar zodra haar moeder merkte dat ze een aanval kreeg was ze meteen naar bed gestuurd. Geen enkele hoeveelheid hoofdpijn zou haar er dit keer van weerhouden te zien wat ze wilde zien.

Hoe kon ze ooit in aanmerking komen voor het astronautenprogramma, wanneer ze niet eens op de hoogte was van het meest recente nieuws?

Vechtend tegen een opkomende gevoeld van misselijkheid staarde ze verwoed naar het scherm totdat de kern van de boodschap eindelijk voldoende tot haar doorgedrongen was.