Maddie
Mijn laptop staat op het opengeklapte tafeltje, naast een beker lauwe koffie die niet te drinken is. Ik haal diep adem en blijf door de pagina scrollen met beschrikbare kamers. Het is inmiddels vrijdag en aangzien de lessen maandag al beginnen, zijn er bijna geen kamers beschikbaar. Al maanden ben ik bezig met mijn inschrijving maar eergisteren hoorde ik pas dat ik mocht komen. Meteen heb ik mijn spullen gepakt, ben snel naar de kapper gegaan, en heb ik de eerst volgende trein genomen naar Portland. Op een briefje die ik heb achtergelaten voor mijn ouders heb ik in drie zinnen samengevat dat ik weg ging. Waar ik heen ga heb ik niet gezegd. Dat is inmiddels anderhalve dag geleden. Al anderhalve dag zit ik in deze trein. Mijn benen zijn verkrampt en hetzelfde geldt voor mijn rug. Ik ga verzitten in de hoop dat mijn doorbloeding word gestimuleerd, maar het helpt weinig. Ik neem een slok van mijn koffie maar meteen heb ik er spijt van. Ik trek een vies gezicht en schuif de beker weg.
Alle kamers die ik zie zijn of vijf vierkante meter of zijn zo'n 10 kilometer van de campus verwijderd. Voor enkele seconden sluit ik mijn ogen en haal ik mijn handen door mijn haar. Even ben ik vebaasd dat het zo gauw ophoud. Maar dan dringt de realiteit weer binnen. Ik open mijn ogen en ga recht zitten. Ik open een nieuwe pagina vol met opties. Meteen spreekt het tweede apartement mij aan. Ik klik erop en ben verbaasd dat dit nog beschikbaar is. Het is een ruime kamer met een kast, een bureau en een bed. Ik scroll door naar de informatie. 'Driehonderd vijftig dollar per maand.' mompel ik. Ik knik tevreden en toets het telefoonnummer in op mijn telefoon. Hij gaat over en met mijn ogen gericht op het scherm wacht ik totdat er word opgenomen.
Een halve minuut tikt voorbij en ik maak al aanstalten om op te hangen als de toon word verbroken. 'Reece.' zegt hij enkel. Ik trek mijn wenkbrauwen op maar reageer er niet op. 'Hai, je spreekt met Maddie Jones. Ik bel vanwege de advertentie van je kamer.' Hij maakt een goedkeurend geluid. 'Sorry, geen meiden.' zegt hij enkel. Mijn mond valt open maar ik reageer meteen. 'Waarom niet? Jij krijgt je geld en ik krijg je kamer.' zeg ik bits. Hij zucht en pas na tien seconden reageert hij. 'Je bent de derde die geïnteresseerd is. Als je er vanmiddag om 13.00 uur bent heb je misschien een kans.' mompelt hij. Mijn ogen glijden af naar de tijd. 11.45 uur. 'Ik zal er zijn.' zeg ik tevreden. Zonder wat te zeggen hangt hij op. Ik haal diep adem maar kan niet ontkennen dat ik blij ben. Tevreden klap ik mijn laptop dicht en glijd ik, zover dat mogelijk is, onderuit in mijn stoel. Ik staar uit het raam en zet mijn gedachtes op een rijtje.
Ik heb een nieuwe telefoon gekocht met een nieuw nummer zodat mijn ouders me niet kunnen vinden. Mijn haar is anders. Mijn naam is anders. Ik heb zelf alles geregeld voor de universiteit. Het is haast onmogelijk dat mijn ouders me zullen vinden.
'Beste reizigers, wij hopen dat u een goede reis heeft gehad. Over 15 minuten zullen wij het eindstation naderen. Let erop dat dit aan de rand van Portland is. Uw bagage is uw eigen verantwoordelijkheid. Neemt u niet alles mee, kunnen wij u niet garanderen dat u alles terug krijgt. Wij wensen u veel plezier in Portland en verder een goede reis.' Ik glimlach en sluit toch voor even mijn ogen.
Ik trek mijn babage uit het luik boven mijn hoofd, trek mijn jas weer aan en loop achter de mensen aan de trein uit. Ik sla mijn weekendtas over mijn schouder en kijk op mijn telefoon of mijn taxi al gearriveerd is. Vijf minuten, geeft mijn scherm aan. Ik stop mijn telefoon weg en adem de frisse buitenlucht van Portland in. Voor twee seconden sluit ik mijn ogen en een glimlach kruipt vanzelf op mijn gezicht. Ik begin met lopen en trek mijn lerenjasje dicht. Ik wurm mezelf tussen de mensen door en kan het niet laten om even bij de Starbucks te stoppen. Snel bestel ik een ijskoffie caramel en loop het station af. Met een gehaaste pas loop ik naar de taxi standplaats en lees de verschillende brodjes af. 'Maddie Jones' staat op het laatste bordje en snel loop ik naar de man op leeftijd. Hij glimlacht beleefd als hij mij aan ziet komen lopen en stopt zijn bordje weg. Hij opent de kofferbak en neemt mijn tas aan. 'Goedemorgen, miss Jones. Ik hoop dat u een goede reis heeft gehad?' Ik knik en schud hem snel de hand. Hij houd de deur voor me open en ik stap ik. Hij stapt achter het stuur en kijkt me over zijn schouder aan. 'Waar gaat de reis naartoe?' 'Het centrum van Portland, graag.' Hij knikt. Hij start de motor en rijd het terrein af. 'Dit word een rit van een half uur. Wilt u wat muziek op of niet?' Ik glimlach en kijk hem aan via zijn achteruitkijkspiegel. 'Nee dank u.' Hij kikt en focust zich weer op de weg.
Ik haal mijn telefoon tevoorschijn en stop mijn oortjes in mijn oren. Ik klik een playlist aan en staar naar buiten.
Eenmaal in het centrum zet hij de auto stil. Hij stapt uit en opent de kofferbak. Ik volg zijn voorbeeld en open mijn deur. Ik stap uit en pak mijn tas aan. 'Dat word dan honderd vierentwintig dollar. Wilt u pinnen of contant betalen?' Ik haal mijn pinpas tevoorschijn en hij knikt. Hij grijpt zijn apparaat erbij en ik typ mijn pincode in. Hij glimlacht naar me en kijkt me aan. 'Een prettig bezoek.' glimlacht hij. Ik bedank hem en loop de stoep op. Ik kijk om me heen en knijp mijn ogen iets dicht vanwege de zon. Ik knik en haal mijn telefoon tevoorschijn. Ik typ het adres in van het apartement en begin te lopen. Op een rustig tempo loop ik naar het apartement terwijl ik zacht mee neurie met de muziek.
Een kwartier lang kijk ik om me heen naar de bomen met een goud, bruin en rood kleurig patroon. Een frisse herfstbries waait door mijn korte haar en een genietend loop ik door de straten van Portland. Eindelijk voel ik me vrij. Na 19 jaar voel ik me vrij.
Ik druk op de bel en na een minuut klinkt de zoemer. Ik duw de deur open en loop het trappenhuis in. Ik loop de trappen op totdat ik nummer 21 tegen komen. Ik loop vier trappen op wanneer ik al vanaf halverwege de trap nummer 21 zie. Ik haal diep adem en reik al naar de bel als de deur openvliegt. Ik schrik naar achter en bots tegen de muur. Een lange vrouw, met lang blond haar, een veel te kort broekje, een crop top die zo kort is dat je haar kante BH ziet, komt naar buiten lopen. Ze kijkt nog een keer over haar schouder en knipoogt als ze de trap afloopt. Met grote ogen kijk ik haar na en kijk dan naar hem. Hij kijkt me vragend aan. Mijn ogen glijden af naar zijn blote borstkas en meteen vallen de tatoeages me op. Mijn ogen blijven hangen bij een tekst maar ik kan het niet lezen. Snel trekt hij het shirt in zijn handen over zijn hoofd, en grinnikt.
'Kan ik je helpen?' Een zwoele stem met een rauw randje verlaat zijn mond en even moet ik al mijn gedachten op een rijtje zetten. 'Ik uh... Ik kom voor de kamer.' zeg ik gehaast.