{play multimedia}
=-+ LYDIA'S POV +-=
Napakasarap naman talaga ng feeling na 'to o! GRABE.
Paano kaya niya nakayanang gawin yun sa'kin?!
At nasa gilid ko pa talaga sila ah! Pwede namang somewhere na hindi ko sila makikita diba?!
Kevin, di ko alam na ganyan na kalaki ang pinagbago mo!
Simula pagkabata, wala pang nakakapagpaiyak sakin.
Pero nung nakita ko sila...
magkayakap...
sa tabi ko...
Nabago ang history ko! Nagkarecord na ako.
Ganito pala ang pakiramdam ng sobrang lungkot!
Ito pala ang sinasabi nilang luha!
Ito nanaman... takbuhan portion nanaman 'to.
Ah! Baka sinundan ako ni---
Tumingin ako sa likod ko. Nagbabakasakaling sinundan ako ni Kevin.
Pero hindi, walang Kevin na sumunod.
Sa halip...
Sa halip, ang nakita ko ay isang lalaking nakataas ang kamay at may hawak na panyo.
"Teka! *huff *puff Teka miss!" bago pa siya makaabot sa akin ay pinunasan ko ng mabilisan ang kauna-unahan kong luha.
Balak ko pa namang picturan ang sarili ko. :/
"Sa wakas, tumigil ka rin sa pagtakbo! *huff *puff Akala ko *huff di na kita maabutan eh." hingal na hingal siya.
"Bakit po? *hic Ano po bang *hic kailangan niyo po?" sinisikap kong pigilan ang pag-iyak ko.
Ano ba naman 'to?! Di ba niya nahahalatang umiiyak at naiiyak ako?!
"Nalaglag niyo po yung panyo niyo." inabot niya niya na sa akin ang panyo na hawak-hawak niya kanina.
Kinuha ko ang panyo ng mabilisan atsaka ako tumakbo ulit.
January 7, 20XX
7:05 am
Monday
Weather: Rainy
Sa kakatakbo ko ay napunta na pala ako sa school garden.
:'(((((
Kaysa magpaka emo sa gilid ay magpapaulan na lang ako!
Nagtampisaw ako sa ambon.
:|
Kung kailan ko kailangan ang ulan, tsaka naman wala!
“What in the world RAIN?!?!”
Wah! Yung luha ko di ko na mapigilan!
>,<
X'((
Nagtago na lang ako sa gilid tsaka ako umiyak.
Lahat-lahat ng luhang maiiiyak ko, ilalabas ko na dito!
Ayos lang pala na walang ulan. Atlis, makakabalik pa akong tuyo ang uni---
*BTOOOM!
Kulog ba yun?!
Lumipas ang ilang segundo at umulan ng pagkalakas-lakas.
Tumingala ako at sumigaw:
“Napakawrong timing mo naman friend!”
10 segundo palang akong di nakakasilong, basang-basa na agad ako!
Pero di ako natinag, nasa sulok pa rin ako. Meron kasing kumpol ng mga paso sa pinakadulo ng kanan ng gate papasok ng garden.
Bago ang mga ito.
Nandun ako sa gilid kung saan may 3 magkakapatong na malalaking paso.
Paniguradong walang makakakita sakin dito. :')
Nang napakalma ko na ang sarili ko pagkatapos ng ilang minutong pag-iyak, ay napansin ko ang nakasulat sa mga paso.
(c) Dobereiner Floral Boutique
Haha. Salamat sa mga paso, nailabas ko lahat ng sama ng loob ko.
Umuulan pa rin, nilalamig na ako. Brrr! Lumalakas pa yung hangin!
........
Ok na siguro ako! Wooh Papasok na a-----
Natigilan si Lydia ng makita niyang nakalock na yung gate.
Dali-dali siyang tumakbo papunta sa gate,"HALA?! Sino naglock nito!".
"TULONG!"
"KUNG MAY TAO MAN PO DIYAN!"
"PAKIBUKAS PO ITONG GATE!"
"MAY TAO PA PO DITO!"
Nakuuu.... sobrang lakas kasi ng ulan kaya siguro wala ng makarinig sakin!
Nu bayaaann. Perfect timing talaga ngayon ang ulan!
“Brrr..”.
“Brr...”
Nilalamig na talaga 'ko.Tumigas na rin ang mga luha ko sa lamig!
..................................
"O kuya, ito na po yung iba pang padlock at susi sa gate. Akin na po muna 'tong susi sa may garden ha?" sabi ni Ma'am Aldrea kay Sir Norbi na nagliligpit ng mga tools sa may bodega ng school.
Tinanggap ni sir Norbi ang susi, "Ah sige po Ma'am, basta po pakibalik na lang sakin pagkatapos."
"Sige po kuya. ^_^"
..........................................................
Di ko na kayang tiiisin ang ganitong lamig!
Tumayo na ako at nagtungo sa gate para bumalik sa klase.
“HUH?!”
=.= o.o =.= o.o
“Ba-bakit ayaw bumukas nito?! Nakabukas ‘to kanina ah!”
Hmm! Someone’s been having fun in here huh?!
“May tao po dito! Buksan niyo po itong gate! Please! Nagmamakaawa ako!”
Ang lakas ng ulan! Wala ba talagang makakarinig sakin dito?!
“Brr...”
“brr...”
....
..
"Babaeng iyakin! Hahaha!"
"Babaeng nakaupo sa may sulok!"
"Babaeng nakalaglag ng panyo!"
"Hoy! Di ka ba talaga mamamansin diyan?! XD"
Napalingon ako, narinig ko lang ay 'Hoy' kaya dun ko lang napansing meron na palang dumating para tumulong.
Lumapit ako sa gate.
Sakto namang tumila na ang ulan. Tumingala ako at tiningnan ang langit tsaka ko napansing ang lalaking nasa harapan ko ay nakita ko na kanina.
"Ahmm... Ikaw yung lalaking..."
"Ako yung lalaking?" gusto niyang malaman kung naalala ko pa siya.
"Ikaw yung nagabot sakin ng panyo. Oo nga pala, hindi naman ako nagpapanyo eh kaya hindi sakin yun."
"Pero tinanggap mo kanina :D"
"Eh naiiyak na kasi ako nun. -_- Baka hindi mo pa rin alam hanggang ngayon."
"Haha. Joke lang, alam ko. Napansin ko ngang naluluha-luha ka kaya... parang nakaramdam ako na kailangan kitang tulungan kaya hinabol kita’t binigyan ng panyo. O siya! Sige bye na!" lumakad na siya palayo.
"Huy! Saan ka pupunta?! Pababayaan mo ako dito?! Tulungan mo kong makalabas!” sinisikap ko siyang abutin habang pinapatunog ko ang kandado ng gate.
"Biro lang. Buti na lang sinabihan ako ng isang teacher kanina na pumunta dito para icheck yung mga pasong pinaorder niya sa kumpanya, kundi , hindi sana kita matutulungan o makikita man lang dito. Hahaha! Tadhana ba ‘to?" pabiro niyang tanong.
Hindi ako sumagot at tumitig lamang sa kanya.
Can’t he see that I’m in trouble here? I’m shivering here!
"Kaya mo bang humanap ng kahit anong matutung-tungan?" sa wakas ay nagsimula na siyang tumulong.
"Tungtungan? Aanhin ko naman yun?" nagtaka ako.
Bakit tungtungan?
"Sa size mo, kayang-kaya mong akyatin yung gate. Tapos tumalon ka na lang. Huwag kang matakot! Sasaluhin naman kita eh."
"Paaakyatin mo ako?! 2 feet ata ang taas sakin nitong gate! Besides, nakapalda ako! >.<"
"Fine. Ito oh, *nagtanggal siya ng coat niya at binigay iyon kay Lydia* suoting mo muna yan. Basa na kasi yung damit mo tapos hindi ka pa maka--"
"Teka! Ano 'tong nasa bulsa mo?!" tanong ko sa kanya ng may mapansing kung anong parang hugis Z at pahaba sa may inner pocket niya.
Kinuha ko ang nasa loob nito.
Teka, may lock pick at tension wrench!
"Anong ginagawa ng mga 'to sa bulsa mo?"
"Ah, kanina kasi binigay yan sakin nung teacher na nagpaorder ng paso. Sabi niya "pakihawak lang ah! Forever! hahahah!" . Hindi ko nga alam anong gagawin ko diyan eh. Mukhang natuwa ka nang makita mo yan, gusto mo sa'yo na lang?" napakainosente ng ngiti niya. Halatang hindi niya nga talaga man lang alam kung para saan ang mga gamit na yun.
"Ayoko. Sa'yo binigay 'to eh. Pero hihiramin ko muna."
Pinasok ko na ang lock pick at tension wrench sa padlock.
1st lock... 2nd lock... 3rd lock... 4th lock... and ... 5th lock!
Yes! Nabuksan ko na!
Nagulat ang lalaking di ko parin alam ang pangalan ng maalis ko ang padlock.
"Brrr... Ang lamig talaga!"
"Ano-ano- paano mo ginawa yun?!" amazed na amazed siya sa ginawa ko. Dahan-dahan ko namang binuksan ang gate.
Pagkalabas ko ay sinaklob niya ako ng kamay niya.
"Hala... sobrang lamig mo. Bakit ka ba kasi pumunta dun?!" ngayon nama'y para' siyang nanay ko na pinapagalitan ako pagkatapos kong maglaro sa ulan.
Nangangatog na ang mga paa ko, nanginginig ang buong katawan ko atbahing pa ako ng bahing sa lamig. Parang wala ring silbi yung pagtataklob sakin nitong lalaking to eh. >,<
*hatchoo!
Bigla akong prinincess carry ng lalaking tumulong sakin.
Tumakbo siya ng mabilis at pagdating namin sa isang mataong lugar, akala ko ay sisigaw siya ng
"Tulong!"
"Tulungan niyo kami!"
Pero hindi...
Bagkus ang sinabi niya’y...
"Miguel, dalhin mo na dito ang kotse. ANO BA?! BILISAN MO!" galit na sigaw niya sa mamang nataranta.
"Ikaw Marvin, tumawag ka dun sa ospital namin. SABIHIN MO, MAMAMATAY NA AKO! Kaya maghanda sila ng mga doktor dun. BILISAN MO NGA KILOS MO!"
Nanghihina na ako sa lamig. Tiniklop ko ang mga mata ko. Pandinig na lang ang ginagamit ko
Lumipas pa ang ilang segundo at pinasok ako ng lalaking di ko alam ang pangalan sa isang kotse. Pinahinaan niya ang air con atsaka hinimas-himas ang likod at braso ko.
Kinuha niya ang kamay ko at paulit-ulit na hiningahan.
"You won't just die like this can you?" medyo binuksan ko ang mata ko at nakita ko ang nagaalalang mukha niya.
"Ni hindi ko pa nga alam ang pangalan mo. :( "
“But of course, hinang-hina ka na oh kaya hindi muna kita uusisain ngayon.”
"Just rest for now. And we'll talk when you can. " nakatulog na nga ako pagkatapos niya sabihin yun.