Ik kijk naar Noah. Hij kijkt gespannen voor zich uit. Ik voel zijn zenuwen. Dezelfde zenuwen die ik altijd heb voordat het rode lampje op de camera van Lenny aanschiet. Maar dan tien keer zo erg.
In een poging het beter te maken, leg ik een hand op z'n schouder. 'Kop op,' probeer ik, 'dit heb je al zo vaak gedaan. Het gaat goed komen.'
'Maar wat als ik faal?' zegt Noah zonder op te kijken.
'Dat doe je toch niet. Jij faalt nooit.'
Een licht glimlachje verschijnt op zijn gezicht.
'Nou ja,' voeg ik aan mijn laatste opmerking toe, 'natuurlijk wel bij het opeisen van de troon van Grootste-Falling-Angels-Fan-Land, want ja,' ik gooi mijn haar opschepperig naar achter, 'we weten allebei wie dat nu regeert.'
Hij schiet in de lach. 'Je hebt gelijk. Maar ik ben de troonopvolger, want ik had de selfie.'
Lachend vraag ik: 'Zenuwen al weg?'
'Nouuuu, Dawn!' antwoordt hij semi-beschuldigend. 'Nu zijn ze weer terug!'
'Niet mijn probleem,' grijns ik.
Noah knijpt zijn ogen samen. 'Ik krijg jou nog wel.'
'Oh, moet ik nu bang worden?'
'Als je niet dood wilt ten minste, dan wel.'
'Ik ben niet bang voor de dood,' zeg ik onverschillig, 'en dus ook niet voor jou.'
'Oké, Noah, klaarstaan,' zegt Jonas. Zijn sexy microfoon/koptelefoon drukt zijn donkerblonde krullen plat. Ik doe nog wat aan de loshangende pleister die het microfoontje van Noah op zijn plek moet houden (en daarin faalt) en laat hem dan gaan. 'Succes, Noah!' roep ik hem na. Hij steekt zijn duim op achter zijn rug.
Nog flauwtjes glimlachend wil ik me omdraaien, als daar de twee meest irritant schijnheilige gezichtjes opeens voor me staan en me vragend aankijken. Hun wipneusjes zijn identiek, en om het af te maken, hebben ze hun armen in elkaar gedraaid.
'Wat moeten jullie?' vraag ik zuchtend.
Day doet alsof hij diep nadenkt. 'Mooie filosofische vraag, Dawn. Maar als ik eerlijk mag zijn, kan die vraag met slechts een wedervraag beantwoord worden, namelijk: wat moet jij?'
Ik rol overdreven met mijn ogen. 'Jeetje, Day, kan het nog zweveriger? Ik was hier bij Noah.'
Day wrijft semi-bedachtzaam over zijn kin. 'Natuurlijk,' herhaalt hij, 'bij Noah.'
'Vind je niet dat je de laatste tijd wat vaak bij Noah bent?' vraagt Dusk alsof hij de therapeut is en ik de patiënt.
'Nee.'
'Oh, jammer,' zegt Dusk. 'Want het is wel zo,' vult Day aan. 'Haat ons alsjeblieft niet, Dawn, we proberen je alleen te behoeden voor het gevaar dat schuilt in een goede vriend.'
'Er schuilt geen gevaar in Noah.'
'Oh, Dawn,' zucht Dusk meelevend, 'je bent duidelijk niet klaar.'
En met die woorden benen de jongetjes arm in arm weg. Het broertje van Noah staat al op hen te wachten en schatert het uit van plezier als de jongens hun belevenissen met mij in geuren en kleuren navertellen.
'Vergeet het gevaar van een goede vriend niet, jongens!' roep ik hen nog na, maar ze zijn al weg.
Dan wordt er op mijn schouder getikt. 'Kijk,' zegt mijn moeder, en ze wijst naar het grote scherm dat aanschiet, 'daar is Noah.'
Noah komt binnenlopen vanuit twee opengeschoven schermen met veel vuurwerk en licht. Het publiek, voor de meerderheid bestaande uit meisjes, schreeuwt en gilt erop los. Vergelijk het met een 1D-concert. Daar krijg je dus gehoorbeschadiging van.
Noah's gezicht is te zien op het scherm. Al zijn nervositeit is verdwenen. Hij lacht ontspannen en brult in de microfoon: 'Hallo, Brussel!'
De zaal schreeuwt en giert. Het is zo hard te horen uit de boxen die aangesloten staan op het scherm, dat Jonas ze zachter moet zetten.
Ik glimlach flauwtjes als ik Noah bekijk. Hij is hier zo goed in. Een geboren entertainer.
Hij pakt de gitaar aan van één van zijn dansers (ik zie hem 'bedankt' zeggen) en doet hem om. Sensationeel speelt hij een C-akkoord. Het gejuich, dat iets minder was geworden (maar nog steeds oorverdovend) wordt weer harder met een vlaag. Het is zo hard dat de muren ervan trillen.
Mijn oog valt op Noah's moeder, die aandachtig naar het scherm kijkt. Ik kijk nog eens goed en zie haar ogen glinsteren.
'Goed is 'ie, hè?' zegt ze zonder weg te kijken als ik naast haar kom staan. Ik realiseer me dat ik nog nooit een woord tegen haar heb gezegd.
'Heel goed,' stem ik in. 'Dawn, trouwens.'
'Leuk je te spreken,' glimlacht de moeder. 'Mara.'
Na haar hand vriendelijk geschud te hebben, richt ik me weer op het scherm. Noah is bezig met zijn openingsnummer: Head vs Heart. Ik hoorde hem het oefenen op zijn kamer met zijn gitaar, maar die was akoestisch. Deze is elektrisch, dus het klinkt heel anders.
Eerlijk gezegd vond ik het in zijn kamer mooier. Er stond daar geen druk op hem. Hij hoefde niet mooi te zingen, ofzo. En dat was wat het mooi maakte.
Opeens vliegt er een plat stukje metaal het podium op. Ik zie Noah kijken, maar hij wacht tot hij zijn nummer af heeft gemaakt tot hij het mobieltje oppakt. Ik wacht nieuwsgierig af. Wat gaat hij doen?
'Gevonden!' brult Noah door de zaal. 'Zwarte iPhone 4S, Mintgroen hoesje, laten we even kijken wat erop staat...'
Maar in plaats van de code te proberen te kraken, ontgrendelt Noah de camera. Hij draait zich om, schreeuwt 'Selfie!' en maakt een foto met de hele zaal.
'Nou, ik weet van wie deze mobiel is. Ik zag haar hem gooien, dus ik moet haar even iets vragen.' Hij wenkt een meisje met blond haar op de voorste rij. 'Meisjes, wees een goede vriendin en help haar op het podium.'
Het meisje is compleet overdonderd. Noah trekt haar het podium op. Als ze staat, geeft hij haar de tijd om bij te komen.
Het gejuich gaat over in gepraat. Ik sta daar maar met een grijns op m'n gezicht. Hilarisch.
'Hoe heet je?' vraagt Noah aan het meisje. Hij beweegt zijn gezicht naar haar toe zodat zij in z'n microfoontje kan praten. Stiekem denk ik dat ze denkt dat hij haar wou zoenen.
'Julia,' zegt het meisje met overslaande stem. Noah knikt. 'Goed, Julia, ik moet je even iets vragen.'
Hij geeft haar de telefoon aan en wijst ernaar. 'Is deze gelukt?'
Het publiek barst uit in gejuich. 'Ja!' klinkt het overal. Julia herhaalt wat de menigte schreeuwt en lacht breed. Ze heeft grote tanden.
'Mooi!' roept Noah opgewekt. 'Dan is het tijd voor jou om je mobiel terug te krijgen.' Hij wendt zich tot het publiek. 'Houden jullie je mobiel goed bij je, de volgende telefoon die op het podium belandt is van mij!'
De menigte lacht. Julia gaat weer terug naar haar plekje op de eerste rij. Haar mobieltje wordt gelijk afgepakt door zes vriendinnen die allemaal die ene foto willen zien.
'Oke, jongens, pak je flashlights op je mobiel en let's go!' roept Noah en begint een tweede liedje. Dit is er eentje die ik vaag ergens op de radio heb gehoord. Het heet Dans alsof niemand kijkt volgens mij, en is Nederlandstalig. Het is echt zo'n feel-good lied, zoals Het is een nacht van Guus.
Ik merk dat ik het hele liedje door met een grijns van oor tot oor naar dat scherm zit te kijken. Ik kan de lovende opmerkingen voor Noah maar niet uit mijn hoofd krijgen. Ik bedoel, kijk naar hem. Hij bespeelt zijn publiek alsof het zijn gesigneerde gitaar is, en alsof hij op zijn kamer is en er niemand kijkt. En er is niemand die dat beter kan dan hij.
'Dawn, moet je niet om half acht presenteren?' vraagt mijn vader, die opeens aan is komen lopen.
Oh shit! Natuurlijk, On Tour With Noah, de laatste aflevering die ik alleen mag presenteren ook! Ik moet snel zijn.
Snel check ik mijn kleren: de shorts van de eerste dag Noah de Groot-tour met een neonroze bloes. Prachtig. Niks meer aan doen.
Haar? Prima. Daar doe ik toch nooit wat aan.
Make-up? Vanochtend al gedaan. Geen tijd voor touch-ups, ik heb nog twee minuten om aan de andere kant van het podium te zijn.
En tenzij ik door de coulisses ga moet ik heel erg omlopen. Maar de coulisses zijn alleen voor mensen die ook echt van plan zijn om het podium te betreden, wat ik dus niet ga doen.
Ik staar even naar de grote witte deur, met rode koeienletters VERBODEN TOEGANG VOOR ONBEVOEGDEN erop geschreven. Ik mag niet naar binnen, ik ben onbevoegd. Resoluut duw ik de deur open.
Binnen is het pikdonker, mijn ogen hebben even tijd nodig om aan te passen aan al het zwart om me heen. Al snel zie ik de vormen opdoemen: de grote gordijnen, de geluidsinstallatie, en de grote boze figuur die voor me staat.
'Wat doe je, Dawn? Hier mag je niet zijn!' sist de stem die overduidelijk van Jonas is. Hij kijkt me beschuldigend aan.
Ik probeer mijn meest zielige puppyogenblik. 'Alsjeblieft Jonas, bear with me. Ik moet over anderhalve minuut aan de andere kant van het podium staan en anders red ik het niet.'
Hij zucht diep. 'Voor deze ene keer zal ik het toelaten. Maar vreselijk onverantwoordelijk, hoor, dat je het even weet.'
'Gewoon die kant op?'
Hij reageert niet, dus ik schop mijn teenslippers uit en ren op blote voeten in de richting van mijn vinger.
'Dawn? Waar was je?' vraagt mijn moeder gefrustreerd als ik aan kom rennen. 'Je hebt twintig seconden tot actie.'
'Ik weet het, verschrikkelijk dom en onbedachtzaam, blabla,' reageer ik gestrest. Ik ga tegenover de camera staan. 'Vandaag iemand interviewen, toch?'
Als antwoord steekt Julia haar hand omhoog. 'Yep.'
Ik schud haar snel de hand, haal een hand door mijn haar en begin te praten als ik merk dat het lampje rood wordt.
'Hé, iedereen!' roep ik opgewekt. 'Tijd voor de dagelijkse update in de Noah de Groot-tour-wereld! Hier gaat het prima, sterker nog, Noah is op dit moment letterlijk bezig met een concert, maar zou ongeveer nu een pauze hebben. Misschien hoor je het achtergrondgeluid wel.' Ik reik een hand uit naar de deur, waar ook vetgedrukt VERBODEN TOEGANG VOOR ONBEVOEGDEN op staat.
'Maar terwijl we daarop wachten, gaan we door naar Julia hier, die iets ongewoons heeft meegemaakt.'
Ik wend me tot het blonde meisje. 'Kun je precies vertellen wat er is gebeurd? Ik heb gehoord dat er iets aan de hand was met je telefoon...'
Ze knikt lachend. 'Inderdaad, ik heb mijn telefoon weggegooid.'
'Waar heb je hem precies heengegooid?'
'Op het podium.'
'En wat gebeurde er toen?'
'Nou, Noah pakte mijn mobiel op en hij maakte een selfie met de hele zaal. En toen riep hij me zelfs op het podium om me te vragen of de foto was gelukt!'
'Nou, dat is zeker iets wat weinig mensen meemaken, zeg! Een meet-and-greet met Noah op het podium!'
Natuurlijk zit ik met hem voor zes weken in één bus, maar dat zeg ik er niet bij.
'Zeker! Ik heb zoveel geluk!' stemt Julia in.
'Bedankt voor je medewerking, Julia!' zeg ik. Ze verdwijnt uit beeld. Haar vriendinnen vangen haar op.
Dan stopt de muziek. Pauze. Precies het goede moment.
'Oh! De muziek is gestopt! Tijd voor een interview met Noah!' Na een snelle blik op mijn moeder, die knikt, duw ik de deur open en fluister in de camera: 'We moeten wel muisstil zijn, want iedereen kan ons horen vanaf hier.'
Zodra de deur achter mij, de cameraman, de geluidsman en mijn moeder dichtslaat, flitst het licht van de camera aan. Ik knipper een paar keer en trek mijn gezicht samen, aangezien het licht direct in mijn gezicht schijnt. Ik hoop maar niet dat het te erg was. Straks eindig ik nog als meme ofzo.
'Kijk, daar is Noah!' wenk ik. Hij droogt net zijn gezicht met een theedoek. 'Hé, jongens,' hijgt hij.
'Hé, Noah,' antwoord ik. 'Dus, je concert is nu voor de helft klaar. Hoe vind je het tot nu toe gaan?'
'Nou,' zegt Noah, die al een beetje op adem komt, 'dit is denk ik wel het beste concert dat ik tot nu toe heb gegeven.'
'Nou, dat is te zien! Je doet het super, hoor!' En dat was uit de grond van mijn hart.
'Dankje, Dawn,' grijnst hij.
'Hier.' Ik bied hem een flesje water aan. Gretig neemt hij het aan en gulpt de helft in drie seconden naar binnen. Bij de laatste grote slok trekt hij een gezicht alsof het wodka is, wat 'ie drinkt. Hij laat zijn adem los met een 'ah'.
'Dat had je wel nodig, hè, na die prachtige performance,' lach ik. 'Zeg eens, wat gebeurde er nou met dat meisje met die mobiele telefoon?'
Noah schiet in de lach. 'Nou, eh, leuk verhaal. Ik zag die mobiel dus op het podium belanden, en ik maakte oogcontact met dat meisje, dus ik besloot erop in te spelen. Mijn nummer was toch zo goed als klaar. Dus ik pakte die mobiel op enzo, en ik maakte een selfie met de concertzaal, enne, ja, toen riep ik het meisje op het podium om de foto te beoordelen...'
Er valt een stilte waarin Noah breed grijnst.
'Klinkt als iets was alleen jij zou doen,' antwoord ik dan.
'Ik zou het niet weten. Misschien geef ik wel een voorbeeld voor andere artiesten, you never know.'
Ik haal mijn schouders op, zeg Noah gedag en draai me dan weer tot de camera. 'Nou, jongens, dat was Noah, die moet zich intussen alweer klaarmaken voor het laatste deel van zijn concert. Dit was het alweer voor vandaag! Tot morgen!'
Ik wil net afsluiten als ik mijn moeder wild zie gebaren. ISADORA! roept ze geluidloos.
Oh, ja! Tuurlijk! Mededeling!
'Wacht, jongens!' roep ik. 'Voordat jullie gaan, heb ik nog even een leuke mededeling voor jullie. Vanaf morgen komt er namelijk een nieuw persoon bij onze crew, en wel Isadora Coleman! Zij is van Geesten op het Schip en Losers, maar nu komt zij hierheen - helemaal in haar eentje - om het programma samen met mij te presenteren! Is dat niet leuk?'
Bah, ik geloof mezelf niet eens.
'Dus, dat was het dan echt voor vandaag! Tot morgen om half acht! Doei!'
Het rode lampje flitst uit. Ik kijk mijn moeder boos aan.
'Moest je mij dat nou echt laten doen, mam? Ik vind het al erg genoeg dat ik mijn plek moet delen, nu moet ik dat ook nog eens zelf aan de kijkers vertellen! Wat een nachtmerrie.'
Ik been boos weg.
Yep. Dit is het moment waarop ik al de hele dag stilletjes wacht, het moment dat ik aan mijn vader vertelde, het moment wat zeker te gebeuren stond, maar de vraag gewoon 'wanneer' was. Het moment dat ik boos word.
@NoahdeGroot: Wauw, #RIPTOTwNeD1414 is Trending Topic op Twitter! Dit had ik nooit verwacht! Bedankt, jongens! @Dawnnx
-----
Hôla!
Weer een nieuw hoofdstukje! Het moment waarin Dawn knapt over Isadora en Noah's eerste concert dat wij meemaken! Sorry dat Isadora er nog niet is, maar ik wilde gewoon één hoofdstukje om het af te leren, voor er dramatische veranderingen aangebracht worden ;) my struggles.
Als jullie nog spelfouten, verkeerde logica, grammaticale fouten en rare werkwoorden zien: alsjeblieft zeggen! Daar doe je me een groot plezier mee!
En niet vergeten te voten als je dit hoofdstuk leuk vond! En laat ook een reactie achter! Alvast bedankt :)
xx Shosss