Ξύπνησε μετά από πολλές ώρες, ή μήπως μέρες; Δεν ήξερε πόσο και πότε είχε κοιμηθεί, πάντως ένιωθε σαν να είχε βγει από ένα πολύ άσχημο όνειρο, από έναν εφιάλτη. Στο δωμάτιο του δεν υπήρχε πια καμία φωτογραφία της Βάσιας, πουθενά. Σε λίγα λεπτά μπήκε στο δωμάτιο ο πατέρας του με μια κούπα καφέ.
"Καλημέρα." του είπε και την άφησε στο κομοδίνο δίπλα του.
Ο Λεωνίδας ήπιε μια γουλιά καφέ και ο Κώστας κάθισε στο κρεβάτι μαζί του.
"Από πότε κοιμόμουν;" τον ρώτησε.
"Από χθες το μεσημέρι και είναι Σάββατο πρωί."
"Τι μου συνέβη; Ένιωθα λες και ζούσα σ' έναν εφιάλτη για πολλές μέρες και ότι τώρα ξύπνησα." είπε ακόμα τρομαγμένος ο Λεωνίδας.
"Είχες πάθει κάποιο είδος ψύχωσης ή μανίας κι έβλεπες τη Βάσια παντού." του εξήγησε ο πατέρας του. "Και λογικό ήταν, αφού είχες τρεις μέρες να κοιμηθείς και ασχολιόσουν μόνο με εκείνη. Νιώθεις καλύτερα τώρα;"
"Πολύ καλύτερα."
"Φοβήθηκα πολύ, Λεωνίδα. Μη μου το ξανακάνεις αυτό,γιε μου. Μην το ξανακάνεις αυτό στον εαυτό σου. Υποσχέσου μου ότι θα αρχίσεις να τρως σωστά, να κοιμάσαι όσο χρειάζεται και να ασχολείσαι με άλλα πράγματα εκτός από τη Γεωργίου."
"Στο υπόσχομαι, μπαμπά. Μην ανησυχείς."
Όντως, ο Λεωνίδας άρχισε να συνέρχεται τις επόμενες μέρες. Δεν είδε ξανά τη μορφή της Βάσιας σαν φάντασμα. Δεν κατάλαβε τι ήταν αυτό που είχε πάθει, πάντως ό,τι κι αν ήταν πέρασε. Άρχισε να ασχολείται και με την κόρη του, που την είχε παραμελήσει εξαιτίας της ψύχωσης κι ένιωθε άσχημα για αυτό. Την έπαιρνε στο σπίτι του πατέρα του ή την πήγαινε βόλτες στις κούνιες και στο λούνα παρκ.
Με την Έλσα μιλούσε μόνο για να συνεννοηθούν για την Άννα, ποιος θα πάει να την πάρει απ' το σχολείο, τι ώρα θα τη φέρει σπίτι ο Λεωνίδας και τα σχετικά.
Πέρασε ένας μήνας. Είχε μόλις σχολάσει μια μέρα και συζητούσε με τη Νικόλ, όταν τον πήρε τηλέφωνο ο Αλέξανδρος. Απομακρύνθηκε από τη Νικόλ για να το σηκώσει κι εκείνη απόρησε με την τόση μυστικότητα του. Ο Αλέξανδρος φαινόταν πολύ ενθουσιασμένος και ανυπόμονος μέσα στη μικρή τρισδιάστατη οθόνη.
"Λεωνίδα, δεν θα το πιστέψεις τι βρήκα!" αναφώνησε.
"Τι; Και γιατί χάθηκες τόσο καιρό;"
"Δεν έχει σημασία. Έλα από το σπίτι μου επειγόντως. Πρέπει να το δεις αυτό."
"Εντάξει. Έρχομαι τώρα." Το έκλεισαν και επέστρεψε στη Νικόλ για να τη χαιρετήσει.
"Ποιος ήταν;"
"Ο Αλέξανδρος Γεωργίου. Πρέπει να πάω σπίτι του. Κάτι βρήκε λέει και δεν μπορούσε να μου το πει απ΄το τηλέφωνο, αφού οι συνομιλίες παρακολουθούνται." της εξήγησε.
"ΟΚ, θα τα πούμε. Να προσέχεις." του είπε η Νικόλ και απέμεινε να τον κοιτά ανήσυχη καθώς εκείνος έφευγε βιαστικά.
Στο δρόμο ήταν πολύ ανυπόμονος και γι΄αυτό οδήγησε ο ίδιος το αμάξι χωρίς αυτόματο οδηγό, για να φτάσει πιο γρήγορα. Δεν ήξερε τι ήταν αυτό που θα του έλεγε και θα του έδειχνε ο Αλέξανδρος, πάντως είχε ένα προαίσθημα ότι θα είχε κάποια σχέση με τη Βάσια. Ευχόταν να είχε, γιατί έτσι δεν θα κινδύνευε να ξαναπάθει ψύχωση.
Η πόρτα του σπιτιού του ήταν ανοιχτή. Πλησίασε. Από μέσα ακουγόταν μια παράξενη μελωδία, ένα είδος μουσικής που ποτέ στη ζωή του δεν είχε ακούσει. Έσπρωξε την πόρτα διστακτικά και πέρασε. Στο βάθος του σαλονιού, στο παλιό μουσικό όργανο, καθόταν ο Αλέξανδρος κι έπαιζε σαν τρελός κοπανώντας τα πλήκτρα. Η τρομακτική αυτή μελωδία του θύμιζε άλλες εποχές.
Πλησίασε κι άλλο. Ο Αλέξανδρος δεν αντιλήφθηκε την παρουσία του και συνέχισε να παίζει, ενώ ο Λεωνίδας τον παρακολουθούσε συνεπαρμένος. Είχε μεγαλώσει σε μια εποχή όπου όλοι άκουγαν σκυλάδικα και αργότερα μόνο ηλεκτρονική και τραπ, ωστόσο είχε ακούσει όλα τα είδη μουσικής, από χιπ- χόπ μέχρι μέταλ και από βαριά ρεμπέτικα μέχρι σύγχρονα ελαφρολαϊκά, όμως κάτι τέτοιο πρώτη φορά άκουγε και του έκανε τρομερή εντύπωση.
Όταν το κομμάτι τελείωσε, μόνο τότε αποφάσισε να δηλώσει την παρουσία του.
"Συγχαρητήρια, Αλέξανδρε." είπε και παρόλο που δεν μίλησε δυνατά, ο νεαρός ταράχτηκε και παραλίγο να σωριαστεί κάτω, πέφτοντας απ' το σκαμπό. "Συγνώμη. Δεν ήθελα να σε τρομάξω."
"Δεν πειράζει. Είχα απορροφηθεί τελείως στη μουσική και δεν κατάλαβα ότι ήσουν εδώ."
Ο Λεωνίδας πλησίασε κι άλλο και πάτησε ένα πλήκτρο. Ακούστηκε μια νότα απόκοσμης μελωδίας.
"Τι είδους πιάνο είναι αυτό;" ρώτησε.
"Ω, δεν είναι πιάνο. Είναι ένας συνδυασμός αρμόνιου και εκκλησιαστικού οργάνου. Το κατασκεύασε ο προπάππους μου, ο Βίκτορας και είναι το πολυτιμότερο οικογενειακό κειμήλιο."
"Αν είναι έτσι, τότε γιατί δεν βρίσκεται στη γοτθική σας έπαυλη;"
"Κανονικά εκεί θα έπρεπε να βρίσκεται, όμως η Νάντια φρόντισε να το ξεφορτωθεί όταν παντρεύτηκε τον πατέρα μου. Το πούλησε στη γιαγιά της Στέλλας, της κοπέλας μου, η οποία έμενε εδώ τότε. Όταν η γιαγιά της πέθανε, αυτό το σπίτι πέρασε στη Στέλλα μαζί με το όργανο." αφηγήθηκε ο Αλέξανδρος.
Έπειτα σηκώθηκε απ' το σκαμπό και του είπε:
"Για άλλο λόγο σε κάλεσα εδώ, όμως. Λεωνίδα, δεν θα το πιστέψεις αλλά...νομίζω πως βρήκα τη μητέρα μου." Ο Λεωνίδας πάγωσε.
"Τι εννοείς νομίζεις;"
"Είναι κάτι σαν σωσίας της, μπορεί όμως να είναι και η ίδια. Οι διαφορές στα χαρακτηριστικά είναι ελάχιστες. Έλα, πάμε κάτω να δεις."
Τον ακολούθησε γεμάτος απορία και αγωνία στο υπόγειο. Μόλις κάθισαν στο γραφείο του, ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του καθώς περίμεναν να ανοίξει ο υπολογιστής, πράγμα το οποίο έγινε σε ρεκόρ των πέντε δευτερολέπτων. Οι υπολογιστές είχαν γίνει πολύ γρήγοροι πλέων.
"Λοιπόν. Όπως σου είπα και την προηγούμενη φορά..." εξήγησε ο Αλέξανδρος, "...έχω πολλούς μυστικούς φίλους σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ένας από αυτούς είναι και ο Γκεμπ από την Αίγυπτο. Είναι φωτογράφος. Εκεί βρίσκεται και η μητέρα μου αυτή τη στιγμή."
"Στην Αίγυπτο...;"
"Ναι. Ο Γκεμπ την εντόπισε σε ένα μυστηριώδες χωριό, το Αλ Ζαχάρα και μου έστειλε τη φωτογραφία με τα στοιχεία της, αφού χάκαρε πρώτα για λίγο το σύστημα παρακολούθησης της ARAK και έκανε το συγκεκριμένο e-mail μη εντοπίσιμο. Ορίστε." είπε και του έδειξε τη φωτογραφία στην οθόνη.
"Απίστευτο... Και πώς βρέθηκε εκεί;"
Ήταν σχεδόν ίδια, όπως τη θυμόταν και τότε που είχε εξαφανιστεί, όπως ακριβώς την έβλεπε στις φαντασιώσεις του. Φορούσε το ίδιο κόκκινο φόρεμα με το οποίο εξαφανίστηκε, όμως δεν είχε γεράσει ούτε λίγο, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι πενήντα χρονών.
"Σου φαίνεται ολόιδια; Δεν είναι." είπε ο Αλέξανδρος και εμφάνισε μια άλλη φωτογραφία της.
Ήταν η φωτογραφία με την οποία την έψαχνε η αστυνομία και την έδειχνε η τηλεόραση, με το ίδιο κόκκινο φόρεμα. Μα δεν ήταν περίεργο το ότι φορούσε το ίδιο φόρεμα ακόμα και τώρα, στην Αίγυπτο;
"Απ' ότι βλέπεις, εδώ η μητέρα μου έχει μεγάλα καστανά μάτια, ενώ η...δεύτερη Βάσια ας πούμε, έχει πράσινα μάτια και πιο λεπτά χείλη." είπε, ενώνοντας τις δυο φωτογραφίες σε ένα ενιαίο παράθυρο.
"Θες να μου πεις ότι δεν είναι αυτή;" απογοητεύτηκε ο Λεωνίδας. "Μα φοράνε και οι δυο το ίδιο φόρεμα κι έχουν το ίδιο μυστηριώδες βλέμμα."
"Υπάρχουν δύο θεωρίες: ή την κλωνοποίησαν οι εξωγήινοι και μας έφεραν πίσω τον κλώνο της με κάποιες τροποποιήσεις, ή άλλαξε από τα πειράματα που της έκαναν. Η ηλικία της, σαν να πάγωσε στα σαράντα. Τόσο ήταν όταν εξαφανίστηκε."
"Στο διάστημα δεν κυλάει ο χρόνος όπως στη Γη." εξήγησε ο Λεωνίδας.
"Κι αν την πήραν στον πλανήτη τους;"
"Μπορεί στο συγκεκριμένο πλανήτη τα χρόνια να περνάνε πιο αργά απ' ότι εδώ."
"Μάλιστα." είπε ο Αλέξανδρος. "Πιστεύω πως είναι αυτή, Λεωνίδα. Η μητέρα μου. Πιστεύω στη δεύτερη θεωρία. Οι εξωγήινοι της έκαναν πειράματα και την επέστρεψαν."
"Και πώς βρέθηκε σε εκείνο το χωριό της Αιγύπτου;"
"Ίσως έκαναν λάθος τον προορισμό. Ίσως δεν θυμούνταν από ποιο μέρος της Γης την πήραν. Δεν έχει σημασία. Πάντως είναι ζωντανή, είτε είναι η ίδια είτε ο κλώνος της."
Ο Λεωνίδας δεν θέλησε να του πει ότι ίσως να σκότωσαν την αληθινή Βάσια και να έφεραν πίσω τον κλώνο της. Ήταν απλά μια φευγαλέα σκέψη που του ήρθε στο μυαλό.
"Θέλω να πας εκεί, Λεωνίδα. Θέλω να τη βρεις, να διαπιστώσεις αν είναι όντως εκείνη και να τη φέρεις πίσω στην Ελλάδα." του είπε, κοιτάζοντας τον παρακλητικά.
"Πού; Στην Αίγυπτο;!" αναφώνησε ο Λεωνίδας. "Δεν μπορώ να φύγω τόσο εύκολα! Τι θα πω στους δικούς μου, στο σχολείο...; Πλησιάζουν και οι Πανελλήνιες, τα παιδιά με χρειάζονται και πρέπει να τους βγάλω την ύλη."
"Λεωνίδα, σε παρακαλώ. Είναι η μόνη μας ευκαιρία να αποκαλύψουμε τι της συνέβη, γιατί πολύ απλά θα τα διηγηθεί η ίδια. Εσύ θα αποκαταστήσεις τη φήμη σου κι εγώ θα ξεσκεπάσω τα ψέματα της ARAK."
Άρχισε να το σκέφτεται. Θα ζητούσε άδεια απ' το σχολείο και θα το έλεγε μόνο στον πατέρα του ώστε να τον καλύψει στους υπόλοιπους συγγενείς και στους φίλους του. Και μόνο η ιδέα ότι θα συναντούσε τη Βάσια Γεωργίου, αν ήταν αληθινή, τον συνάρπαζε.
"Εσύ γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου;" τον ρώτησε.
"Δεν μπορώ να φύγω. Φοβάμαι."
"Τι φοβάσαι;"
"Λεωνίδα, έχω πέντε χρόνια να βγω απ' το σπίτι μου." παραδέχτηκε ο Αλέξανδρος.
"Τι; Δεν έχεις βγει καθόλου;" ρώτησε έκπληκτος ο Λεωνίδας.
"Καθόλου. Ό,τι χρειάζομαι μου το φέρνει η Στέλλα."
"Ο λόγος είναι αυτός που φαντάζομαι;"
"Αυτός. Φοβάμαι μη με αρπάξουν κι εμένα εξωγήινοι, όπως και τη μητέρα μου. Το ξέρω ότι δεν είναι λογικό, όμως δεν μπορώ να νικήσω τη φοβία μου. Γι' αυτό πρέπει να πας αναγκαστικά μόνος σου στην Αίγυπτο."
"Ο πατέρας σου;"
"Του είπα ότι βρήκα τη μητέρα μου, όμως όχι για τις αλλαγές που έχει. Δεν θα πιστέψει πως είναι αυτή. Του είπα επίσης ότι θα στείλω εσένα να τη φέρεις και περιμένει με αγωνία την απάντηση σου."
"Γιατί δεν έρχεται αυτός;"
"Δεν μπορεί να αφήσει τη δουλειά του. Έχει τεράστιες ευθύνες. Ενώ εσύ, είσαι καθηγητής σε σχολείο. Σίγουρα θα βρουν κάποιον να σε αναπληρώσει για όσο λείπεις."
Ο Λεωνίδας το σκέφτηκε καλά και πήρε την τελική απόφαση. Τι είχε να χάσει άλλωστε; Τίποτα.
"Εντάξει." είπε. "Θα πάω."
"Ναι!" πανηγύρισε ο Αλέξανδρος και τον αγκάλιασε. "Είσαι φίλος, Λεωνίδα! Σε ευχαριστώ. Είσαι αδελφός!" αναφώνησε και τον αγκάλιασε πάλι.
"Πρέπει να οργανωθώ όμως πρώτα. Δεν μπορώ να φύγω απ' τη μια μέρα στην άλλη."
"Μην αγχώνεσαι. Τακτοποίησε τις δουλειές σου και όταν είσαι έτοιμος, επικοινώνησε μαζί μου για να μιλήσουμε για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Έτσι κι αλλιώς, σύμφωνα με τον φίλο μου τον Γκεμπ, η μητέρα μου ζει αρκετό καιρό στο Αλ Ζαχάρα, οπότε είναι σχεδόν απίθανο να φύγει από εκεί σύντομα."
Όταν ο Λεωνίδας έφυγε λίγο μετά, ένα σωρό ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό του. Ήταν άραγε αυτή η αληθινή Βάσια; Και αν ήταν, πώς βρέθηκε στην Αίγυπτο; Και γιατί δεν γύρισε στην Ελλάδα, ή τουλάχιστον γιατί δεν επικοινώνησε με τους δικούς της, παρά προτίμησε να ξεκινήσει μια νέα ζωή εκεί; Ήλπιζε να μάθει όταν πήγαινε στο Αλ Ζαχάρα και τη συναντούσε.
Πρώτα όμως έπρεπε να οργανωθεί.
Αρχικά, το είπε στον πατέρα του. Ο Κώστας ήταν λίγο αρνητικός στην αρχή. Φοβόταν μην τρελαθεί πάλι ο γιος του.
"Πατέρα, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γλιτώσω απ' την τρέλα." του είπε όμως ο Λεωνίδας. "Θα βρω απαντήσεις στα ερωτηματικά μου και το μυστήριο θα λυθεί."
"Αν είναι έτσι...τότε ακολούθα την καρδιά σου και πήγαινε." του είπε ο Κώστας.
Έμειναν λίγο σιωπηλοί.
"Και πότε φεύγεις;" τον ρώτησε μετά από λίγα δευτερόλεπτα.
"Αν όλα πάνε καλά και είμαι έτοιμος, σε καμιά εβδομάδα το πολύ. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο."
"Στην Έλσα θα το πεις;"
"Δεν ξέρω." σκυθρώπιασε ο Λεωνίδας. "Δεν μπορώ να την εμπιστευτώ εφόσον δουλεύει για την ARAK."
"Όπως νομίζεις. Πάντως δεν πιστεύω ότι θα μαρτυρήσει τίποτα."
"Θα τα πει, πατέρα. Είναι ένα απ' τα θέματα με τα οποία έχουν ασχοληθεί πιο πολύ." είπε ο Λεωνίδας και έληξε το θέμα εκεί.