Date uploaded : 11.19.14
Chapter 10
Shaun
"MAGNANAKAW!!!" Nagtititili yung babae na sa tingin ko ay yaya ni Shaun. Mabilis kong tinakpan ang bibig nya para hindi na sya makapag-eskandalo pa!
"Hindi kami magnanakaw! May ganito bang kagwapong magnanakaw?"
"Oh pleeeeeaaazzzz!" Kirsten rolled her eyes in digust.
"Let go of my yaya!" Sabi ni Clyde sabay apak sa paa ko! AAARRRGGG! Lokong bata 'to a! Buti na lang at magaan lang sya at hindi nya ako nasaktan. Napailing na lang ako. Kawawang bata mukhang kay Kirsten ata nagmana 'to a. Hindi pa nakuntento sa pag-apak sa 'kin, pinagsusuntok pa ako.
"Hey Kirsten! Do something! " Pero nakatitig lang si Kirsten sa bata. At kung babasahin mo ang mukha nya, makikita mo ang kalituhan sa mukha nya. She's trying to figure out who's kid is that. Sige Kirsten, try mo lang mag-isip, tama yan para ma-exercise mo ang utak mo.
"Stop it Clyde, I'm your mom's bestfriend!"
"If you're my mom's bestfriend, how come I haven't seen you before? Let go of my yaya!"
Oo nga naman. Binabawi ko na ang sinabi ko kanina, hindi mana kay Kirsten 'tong batang 'to, sa akin nagmana 'to. Matalino e.
"I'm your Tito Aldrin's brother."
Doon sya napahinto ng pagsuntok sa akin.
"Really? But you don't look like him."
"Do you want me to call him just to confirm what I said is ture?"
"Ok. I want to talk to Tito Aldrin." Masama pa din ang tingin nya sa akin. Ano kaya ang itinuro ni Ysabelle sa anak nya at kabata-bata hindi mo na pwedeng lokohin.
"Ok, I'm just going to get my cellphone. " Itinuon ko ang pansin ko sa yaya. "Bibitawan ko na ang bibig mo, wag na wag kang sisigaw. Tatawagan ko na si Aldrin para maniwala kayong kapatid ko sya. "
Tumango-tango naman si yaya at wala ng imik nung tinanggal ko ang kamay ko sa bibig nya. I speed dialed Aldrin's number at ang tagal bago sumagot. Naka-tatlong dial na nga ako dahilan para tignan na naman ako ng hindi maganda ng mag-yaya.
"What took you so long!" Sabi ko ng sagutin ni Aldrin ang telepono.
"Driving. What's up?"
"Someone wants to talk to you."
Ibinigay ko kay Clyde yung telepono at maya-maya lang ay ngumiti na sya habang kinakausap si Aldrin. Iyon naman ang paglapit sa akin ni Kristen.
"Tama ba ang mga tumatakbo sa isip ko? O baka naman nagkakamali lang ako?"
"Sa tingin ko, tama ang tumatakbo sa isip mo na gwapo ako. Hindi na kailangang pag-isipan pa yon. It's quite obvious, you know. " then I smirked at her.
"Arrrrgggghhh! Hindi ka talaga matinong kausap!"
Ng matapos kausapin ni Clyde si Aldrin, Nilapitan ni Kirsten yung bata. Lumuhod sya para ka-level na lang nya ang ulo ni Clyde.
"What's your name?"
"I'm Clyde po. And you are? " Napangiti si Kirsten.
"I'm Kirsten. If you want, you can call me Tita Kirsten."
Ngumiti si Clyde at nakita ko na parang natunaw ang babaeng bato.
"Tita Kirsten."
"Yes, that's right! Ummmmm can I ask you a question?"
"Sure."
"What's the name of your mommy?"
"Francine."
Tumingin si Kirsten sa akin na para bang biglang nagulo ang mundo nya. Pinilit nyang ngumiti at tinignan ulit si Clyde.
"And your dad? What's his name and where is he?"
"His name is Brandon Santos and he died three years ago."
" Oh! I'm so sorry, i did not know."
"It's ok. My mom said that he's already happy in heaven."
"Yeah, I bet he is." Tumayo na sa Kirsten at hinila ako sa bahagi ng bahay na malayo sa mag-yaya.
"I....aaaa.... he.... Who.... "
"Sige, kaya mo yan."
Itinuro nya yung bata. "Is he? I mean.. Anak ba sya ni Ysabelle?"
"Anak sya ni Francine, at kung talagang si Francine at Ysabelle ay iisa, then tama ang hinala mo."
"But how? How old is he anyway?"
"He's 5 and that's-"
"also the number of years that Ysabelle is missing!"
Sabay naming tinignan yung bata.
"Sino yung sinasabi ng bata na namatay 3 years ago?"
"Malalaman natin mamaya pagdating ni Aldrin. May tinawagan sya kagabi at mabilis namang nakapag-produce ng information. Iyon ang pinuntahan ni Aldrin sa Cebu."
"Bakit pa sya pumunta don? Uso naman e-mail."
"Hindi pwedeng i-e-mail ang mga classified documents na ganon. At ayaw namang ipagkatiwala ni Aldrin sa iba kaya sya na mismo ang kumuha ng mga dokumento."
"Hinawakan ni Kirsten ang noo nya. Ang gulo naman ng sitwasyon!"
Tinitigan ni Kirsten ulit si Clyde. "Kung yung Brandon ang sinasabi nyang ama nya, Bakit..... Bakit.... Why does he looks like..... "
"An Altamerano?"
Tumango lang si Kirsten.
***
"Akala ko ba ay iuuwi mo na ako? Bakit tayo pumunta dito? Are we even allowed to be here?"
"Walang sisita sa atin dito. Alumni naman tayo dito."
Naupo kami sa may bench sa ilalim ng puno na malapit sa soccer field. Malawak ang Campus, siguro kung makakapag-aral ulit ako. Gusto ko dito mag-enroll. Napaka-conducive ng environment. Ayun lang, mukhang mahal ang tuition dito at hindi basta basta ang nakakapag-aral dito at hindi kakayanin ng budget ko. Si Clyde na lang ang ipag-iipon ko. Kailangan pala ay ngayon pa lang ay mag-ipon na ako ng pang college nya para hindi sya matulad sa akin na nahirapang maghanap ng trabaho.
"What are you thinking?"
"Wala naman. Naisip ko lang na kung sana ay nakapagtapos ako ng pag-aaral, iba din kasi kung may pinanghahawakan kang diploma. Hindi sana ako nahirapang maghanap ng trabaho. At hindi sana ako kakaba-kaba na baka bigla akng tanggalin dahil hindi ako qualified."
Natahimik sya at nanlaki ang mga mata ko. I should never have said that! Ang tanga-tanga ko naman! CEO nga pala ng kompanyang pinag-ta-trabahuhan ko ang lalakeng ito! Lagot! Alam na nya ang sekreto ko! Baka masesante na ako nito!
"You're not gonna fire me aren't you?"
"And why would I do that?"
"Kasi hindi talaga ako qualified sa posisyon ko. Hindi ako college graduate at kahit transcript or kahit anong High School record ay wala akong pinanghahawakan. Nasunog kasi yung dating bahay namin at hindi ko na rin naasikasong mapalitan ang lahat ng mga importanteng dokumento ko."
"At kahit kailan ay hindi mo talaga mapapalitan yon. I will bet my life that you don't have any records by the name of Francine... what's your lastname again?"
"Francine Santos. Francine Cruz Santos. Meron naman siguro. Hindi ko pa lang na-ch-check."
"Wait, I'm gonna call somebody, just to prove to you that I'm right."
"Why are you still proving that I'm Ysabelle! I am not Ysabelle! And even if I'm that person, ano ngayon?! We can't go back to the past. At hindi ko rin alam kung anong babalikan ko! Wala akong maalala!"
"AKO! Ako ang babalikan mo!"
Hinawakan nya ang magkabilang balikan ko. "Hindi ako naniniwalang wala kang nararamdaman sa akin. Alam ko na kahit hindi ako natatandaan ng utak mo, imposibleng hindi ako maalala ng puso mo. Ysabelle, mahal na mahal kita, at nakikita ko sa mga mata mo na ganon din ang nararamdaman mo sa akin."
Umiling-iling ako. "Hindi..... Wala akong nararamdaman sa 'yo. I don't even know you that much! How can you say that!" I tried to deny it, pero nagsisisigaw ang puso ko at gustong tumaliwas sa mga sinasabi ko.
"Ysabelle, wala ka bang naaalala sa lugar na 'to? Tignan mo itong punong ito, ang bench na ito. Wala man lang ipinapaalala ang puso mo sa mga nangyari dito?"
"I don't know what your talking about! Wala akong alam sa sinasabi mo!"
"Just close your eyes and think... Pakinggan mo kung anong sinasabi ng puso mo. Hindi ako naniniwalang kinalimutan na ako ng puso mo."
Niyakap nya ako ng mahigpit.
"Please Ysabelle,,, please try to remember. Please.. Remember me..."
Ipinikit ko ang mga mata ko at sumandal ako sa kanya, without knowing, tumutulo na naman ang mga luha ko. Hindi ko alam kung bakit napakapamilyar ng pangyayaring ito. Ang pagkakayakap nya sa aking ng mahigpit at dito din sa ilalim ng punong ito. But at that time, masaya kaming dalawa.
"Why?...." Bakit kami masaya? Like we were both floating on air.
"Remember this?" May kinuha sya sa bulsa nya at inilabas nya ang isang silver chain braclet at inabot nya sa kin yon. Tinignan ko yon, napakaordinaryo lang naman non. There's nothing special about it. I looked at him questioningly.
"Look at the other side." I flipped the chain and i saw something that was engraved at the plate. Tinignan ko ng mabuti and it says 'I love you too'..
Biglang parang may nag-flash sa isip ko na ikinakabit ko ang bracelet kay Spencer. Pareho kaming nakangiti. At ng maikabit ko ang bracelet sa kanya unti-unting naglapit ang mga labi naman.
"Was that..... Was that my first kiss?"
Niyakap ako ni Spencer. "You remembered....Ysabelle.. Yes... That was your first kiss. I was your first boyfriend at dito mo ako sinagot."
"What? Really? No.... I didn't..... Hindi.... No!!!!"
Tumayo akong bigla at nagtatakbo!
"No!!! Hindi ako si Ysabelle! Ako si Francine! Hindi totoo yon!" Pinilit kong kumbinsihin ang sarili ko na hindi totoo ang mga gustong ipapaniwala sa akin ni Spencer, pero deep inside, alam ng puso ko na may katotohanan sa mga sinasabi nya.
Sino ang nagsisinungaling? Kung totoo man na ako nga si Ysabelle, bakit nagsinungaling sa kin ang dati kong asawa. At bakit nya nagawa sa kin yon! Bakit nya ako tinago sa Cebu na malayo sa pamilya at mga kaibigan ko!!!! May malalim bang dahilan kung bakit nya nagawa yon? Bakit!
Naabutan ako ni Spencer at niyakap nya ako. "Ysabelle, calm down.. "
"Just leave me alone! Gusto kong mapag-isa, gusto kong mag-isip! Masisiraan ako ng bait sa mga nangyayari! Hindi ko na alam kung anong paniniwalaan ko!" Napahagulgol na lang ako at parang unti unti akong binabawian ng lakas. Binuhat ako ni Spencer at isinakay sa kotse nya.
"Bakit mo ginagawa sa akin ito?"
"Because I want you back."
"But that is not possible! Kung totoo man ang lahat ng sinasabi nyo sa akin, hindi na rin naman natin maaaring ibalik ang nakaraan. You have your own life now and I have mine. You are getting married. And me, I already have someone else. Hayaan mo na lang na patuloy kong maibaon ang mga alaala ko. There's no use in bringing back the past. Wala na tayong babalikan pa."
Kumapit sya ng mahigpit sa manibela to the point na namumuti na ang kamao nya at iniyuko nya ang ulo nya. Matagal kaming hindi nagsalita. The prolonged silence gave me the time to calm myself down.
"Do you love him?" Iniangat ni Spencer ang ulo nya at parang nagmamakaawang tumitig sya sa akin.
Umiwas ako ng tingin at tumanaw ng malayo sa bintana.
"I don't know what you're talking about."
"Do you love him? Do you love my brother... Aldrin?"
Parang hinihiwa ang puso ko dahil ramdam na ramdam ko ang sakit na nararamdaman nya. Why is my heart grieving like this?! Sobrang sakit! Pero kahit na pagbalibaligtarin ko man ang mundo, Nakatakda na ang kasal nya, and I can't be the girl who will ruin such a wonderful relationship.
"Yes.. Mahal ko si Aldrin." And in some ways, I felt that what I said is not entirely a lie.