(NIET BEWERKT)
√ Hoofdstuk ZESTIEN
"Kun je stoppen," vraag ik chagrijnig. Sam is de afgelopen 2 dagen, 7 uur en 34 minuten geen centimeter van mijn zijde afgeweken. Hij heeft altijd wel zijn hand in de mijne, op mijn schouder, op mijn onderrug om me te 'begeleiden' of waar hij ook maar kan. En iedere keer weer voel ik die schokjes die aanduiden dat ik van hem ben. Dat ik zijn mate ben.
Sam heeft ook al meerdere poging tot een zoen gedaan. Niet letterlijk in leunen en zijn mond op de mijne plakken, maar dichtbij genoeg om dat te doen. Het enige wat ik nog hoefde te doen was verder in leunen, maar ik was niet gek, dus leunde ik altijd zo snel mogelijk zo ver mogelijk naar achteren.
Ook heeft Sam besloten dat 'nu dat ik alles weet van hem' hij geen reden meer heeft om in een andere kamer te slapen en heeft zichzelf toen vriendelijk uitgenodigd om bij mij in bed te komen liggen om elf uur 's avonds toen ik al bijna in slaap was gevallen. Je kunt je wel voorstellen hoe ik erg ik van hem schok en had hem letterlijk een klap in zijn gezicht gegeven.
Waarop Sam trouwens weer reageert met, "Ik moet je echt vechtlessen gaan geven, want je zult jezelf moeten kunnen verdedigen." Dus van mijn bed insluipen zijn we gegaan naar zelfverdedigingslessen. Soms vraag ik me zelf ook weleens af wat er mis is met ons.
Ik kijk even op de klok - nog maar 16 uur en 41 minuten te gaan en dan heb ik de weddenschap gewonnen. We hebben niet echt iets afgesproken wat we zouden winnen als de ander verloor, maar ik denk dat we het op dat moment wel verzinnen en ik ben niet van plan te gaan verliezen. Wat ik nog niet heb vermeld is dat ik heel erg competitief kan worden en dat zorgt er nu ook voor dat ik mijn eer niet op de lijn kan zetten door te verliezen. Ik zal winnen.
♥
Ik kan niet winnen!
Deze man is het kwaad hemzelf. Hij weet precies wat hij moet doen om mijn hart op hol te laten slaan en om mijn palmen klam te maken.
Sam heeft me dan nog niet gezoend op mijn mond, maar mijn nek, mijn hand, wangen en sleutelbenen zijn net zo goed voor hem en als hij me dan voelt trillen bij ieder kusje dat hij geeft glimlacht hij verleidelijk naar mij waardoor mijn benen bijna bezwijken on het gewicht van de rest van mijn lichaam.
Zeker nu de tijd begint te naderen gooit Sam werkelijk alles in de strijd. Op het moment ben ik een boek aan het lezen die ik heb gestolen uit de bibliotheek in dit huis - nou, het is dus eigenlijk geen stelen, volgens Sam, omdat alles in dit huis van hem is en dus ook van mij, maar ik stemde daar niet mee in. Ik ben tenslotte officieel nog geen Luna, zoals de weerwolven mij nu noemen.
Ik moet daar nog heel erg aan wennen trouwens. Het is vreemd om niet bij mij naam genoemd te worden, maar telkens Luna te horen. Ik weet er nog niet echt goed op te reageren en iedere keer weer word mijn hoofd zo rood als de roodste tomaat ter wereld.
Maar goed, terug naar het onderwerp. De tijd begint te naderen en Sam begint wanhopig te worden. Hij heeft alles al zo'n beetje geprobeerd; zonder shirt rondlopen, constant zoenen waar hij mag zoenen en smeken - dat was zijn laatste poging, maar het hielp niet. Juist het smeken herinnerde mij eraan hoe graag ik dit wou winnen, om mezelf te bewijzen, maar ook omdat ik Sam weleens gekweld zou willen zien. Hij krijgt namelijk nooit níét zijn zin. Hij is tenslotte de alfa.
We hebben nog precies 57 minuten te gaan en ik weet dat die een hel gaat worden, omdat ik langzaamaan mijn weerstand begin te verliezen. Iedere keer dat zijn mond in contact komt met mijn huid, met uitzondering mijn lippen, slaat mijn hart op hol en worden mijn gedachten wazig. En het enige wat er nog door mijn hoofd heen gaat is: Ik wil hem. Ik wil hem zoenen totdat we er beide bij neervallen.
Ja, wanhopig, ik weet het.
"Stop het," roep ik geïrriteerd als Sam voor de zoveelste keer vanachter mij vandaan sluipt en me een paar slobberige, maar been verslappende zoenen in mijn nek geeft.
"Hmm, waarom zou ik dat nou doen?" vraagt hij en ik weet zeker dat hij zijn verwaande blik op zijn gezicht heeft zitten. Die heb ik de afgelopen dagen een paar keer te veel gezien en ik weet dat hij nooit meer zal stoppen als ik ingeef - wat nog een reden is waarom ik niet zal opgeven.
"Gewoon," kreun ik.
"Dat is niet een goed genoegen reden." En dan gaat hij weer verder met zijn onvermijdelijke marteling. Als hij zich plotseling wegtrekt zucht ik verbaasd en van opluchting. "Ik heb wel een deal," zegt hij dan en ik kan haast zijn hersenen horen kraken van het denken.
"Wat is dat dan precies?" Mijn stem is argwanend en terecht.
"Als je een echt goed Engels gesprek met iemand weet te voeren zal ik je met rust laten en heb je de weddenschap dus gewonnen."
"Maar als ik dat niet doe?" Dit is het moment waarop de argwaan zijn hoogste punt bereikt.
"Dan moet je me zoenen en heb ik dus de weddenschap gewonnen. Het is simpel."
"Maar waarom wil je dan dat ik een Engels gesprek met iemand voer?" Mijn maag draait zich al om bij het idee. Ik ben nog steeds maar erg matig met mijn Engels en ik weet niet of ik al in staat ben om met andere dan Jace en Sam te praten zonder in een volledige paniekaanval te komen.
"Kylie," zucht hij. "Je gaat een Luna worden en als Luna moet je de pack kunnen verstaan en jezelf verstaanbaar maken bij de pack. Dit kan niet als je geen fatsoenlijk Engels spreekt en ze hebben allemaal hartstikke veel geduld. Ze wachten totdat jij er klaar voor bent en zullen je zeker niet gaan uitlachen als je iets verkeerd uitspreekt. Je hebt geen zorgen, maar het moet binnenkort wel gaan gebeuren."
Ik weet dat hij gelijk heeft en dat ik het niet veel langer meer kan uitstellen. Uiteindelijk zullen ze ongeduldig worden en dit heeft gevolgen voor Sams alfa titel. Ik moet dit nu doen en dit is niet alleen omdat ik die weddenschap wilt winnen, maar ook omdat ik mezelf wil bewijzen dat ik dit kan. Dat ik de Luna kan zijn die deze pack nodig heeft.
"Je hebt gelijk," zeg ik vastberaden. "Maar met wie moet ik praten?" De zenuwen slaan nu al toe en ik weet niet of het nog veel erger zal worden dan dit, maar ik hoop zeker van niet.
"Start met een paar van de pack kinderen. Zij hebben genoeg geduld voor je, maar voornamelijk bewondering. Ze zullen het geweldig vinden om met je te spreken ondanks je mindere vaardigheden in het Engels. En niemand in de pack heeft ook maar het lef om je uit te lachen, dat zal ik je verzekeren, want anders staat daar een zware straf op. Je doet tenslotte je best, of niet dan?"
Ik knik onzeker en Sam leidt me naar buiten waar vele kinderen aan het spelen zijn en volwassenen beschermend rondom het veldje staat toe te kijken, bang dat hun geliefde kinderen iets overkomt.
Mijn maag zit nu volledig in de knoop en ik weet niet of ik hier nog mee door kan gaan. Sam fluit op die ene manier met zijn vingers in zijn mond en iedereen wordt meteen stil, de ballen en andere spullen vergeten. Alle kinderen gapen mij aan en alle volwassenen kijken bezorgd naar hun Alfa, bang dat er misschien iets mis is.
"Ik zou jullie graag allemaal willen voorstellen aan mijn mate en jullie Luna, Kylie. Kylie hier wilt graag alle kinderen ontmoeten." Alle kinderen op het veldje kijken elkaar voor een seconde aan voordat ze allemaal hier naartoe rennen en duwen en dringen om het dichtste bij mij te staan.
Ik kniel voor ze neer zodat ik even groot ben als de meeste van hun. "Calm down everyone. I'm here to talk to all of you." Mijn stem klikt twijfelend en ik weet niet of ik alles wel zo goed uitspreek als dat ik geleerd heb, maar de kinderen lijken er niks van te merken. Ze gaan allemaal voor mij op de grond zitten en ik heb het gevoel dat Sam dat hun verplicht vanachter mij, maar ik volg gewoon hun voorbeeld.
"Are you our Luna?" vraagt een meisje vanuit het uiterste puntje van onze kleine cirkel.
"Yes, I am." Een kleine blos kruipt omhoog naar mijn wangen toe, maar ik negeer het. De kinderen kijken nu opgewonden bij deze nieuwe informatie en worden zelfs nog vrolijker om mij te ontmoeten dan dat ze eerst waren. Het is ontroerend dat ze mij zo snel in hun groep, hun roedel, opnemen.
"Do you love Sam?" Mijn hoofd staat in vuur en vlam en even weet ik niet meer wat ik moet zeggen. De woorden willen mijn mond niet ontsnappen.
"Not yet," besluit ik dan te zeggen. Ik kan niet tegen ze gaan liegen. Ik weet dat ik nog niet verliefd ben op Sam, maar mijn hart slaat op hol iedere keer dat ik aan hem denk, de fase leuk vinden ben ik dus al voorbij. De lichte snik van achter mij maakt me ervan bewust dat ik Sam heb gekwetst met mijn worden en mijn hart breekt. Ik draai me meteen om, maar Sams gezicht is samengetrokken in een stevig masker en ik weet dat hij wilt dat ik verder ga, dus keer ik mezelf weer terug naar de kinderen toe.
"Mommy said that mates love each other instantly." De vraag komt van een klein jongetje die helemaal vooraan zit. Hij kijkt met grote, geïnteresseerde ogen naar mij op en ik twijfel even hoe ik deze vraag moet gaan antwoorden.
"Well, I am human. I do not feel the bond as well as you do." Ik hoop dat ik het zo goed genoeg heb uitgelegd, maar ik twijfel er nog wel aan.
"But Sam is a lot older too."
"Yes, about six years, but I do not see why that would matter." Ik kijk naar de jongen die al deze stellingen maakt. Hij lijkt erg vastbesloten in zijn vragen en weet precies wat hij wilt weten. Hij is ook zo schattig.
"Exactly, so why not just love him."
Ik open en sluit mijn mond een paar keer, stomverbaasd.
Waarom zou ik niet gewoon van hem houden? Heeft hij ooit mijn vertrouwen geschonden, tegen mij gelogen of me oneerlijk behandeld? De antwoorden zijn nee. Maar dan toch. Waarom hou ik nog niet van hem?
Omdat ik bang ben.
Zelfs met mijn weinige ervaring bij jongens ben ik nog bang voor een gebroken hart. Ik heb zo vaak Clara moeten opvangen op de momenten dat het mis ging en nu ben ik zelf bang geworden. Bang voor liefde.
Ik kijk om naar Sam en ik weet dat hij de angst in mijn ogen kan lezen. Hij zendt snel de kinderen weer weg, zodat ze weer kunnen verder spelen en neemt me dan in zijn armen. En voor de zoveelste keer de afgelopen weken, huil ik.
Dit maakte bij mijzelf een paar tranen los. Arme Kylie :(
Vertel me wat jullie ervan vinden door te REAGEREN EN TE STEMMEN! En volgen? :)
xXx Heleen