(NIET BEWERKT)
√ Hoofdstuk VEERTIEN
Hier staan we dan. Midden in het bos met niemand om ons heen, niemand in de buurt en hij gaat me eindelijk vertellen wat ik nu al dagenlang afwacht om te horen. Dagenlang speciaal voor hem Engels voor aan het leren ben. Dagenlang voor in dit huis ben gebleven gewoon om te weten waarom hij mij daar zo graag wilt hebben. En nu gaat hij het me eindelijk vertellen.
Mijn hartslag slaat op hol, mijn handen zijn klam en mijn gedachten gaan wild door mijn hoofd heen, maar ik let goed op ieder woord dat hij zegt.
"Kylie, ik ben een weerwolf." En weg is mijn snelle hartslag, weg zijn mijn wilde gedachten. Ik begin zo hard te lachen dat ik bijna niet meer kan ademen. Hij heeft gewoon besloten om me eerst aan het lachen te maken zodat het minder erg lijkt zo meteen, toch?
Als ik opgesoberd ben zeg ik: "En nu de waarheid alsjeblieft. Dit was grappig en zo, maar je gaat hier niet onderuit komen," zeg ik en ik rol nog even mijn ogen. Dit is gewoon te typisch om niet je ogen bij te rollen.
"Kylie, ik ben echt een weerwolf," zegt hij volledig serieus. Geen enkel spoor van een grap te zien op zijn gezicht. Zijn ogen zijn gekrinkeld wat zijn grote concentratie aanwijst, zijn mondhoeken staan omlaag in afwijzing en zijn ogen staan volledig serieus, zijn volledige houding is serieus.
"Laat het maar zien dan," zeg ik voor de grap, maar het volgende moment verrast me.
"Oké," zegt hij, doodserieus. Hij trekt zijn shirt over zijn hoofd heen en ik bedek meteen mijn ogen. Er zijn maagden hier ja! Ik hoor nog meer gefrutsel en ik waag het om heel even te kijken. Sam is nu midden in het precies om zijn broek uit te trekken en ik doe meteen mijn handen weer volledig over mijn ogen. Ik hoef dit niet te zien, ook al is de verleiding ongelooflijk groot. De eerste keer dat ik zoiets zie moet gewoon speciaal geworden, dat heb ik jaren geleden al besloten en dat ga ik nu niet veranderen.
Er klinkt gekraak rond in de stilte van het bos, maar ik waag het niet te kijken, wetende dat Sam half naakt is. Adem strijkt over mijn haar heen en een koud gevoel tikt tegen mijn hoofd aan. Ik neem dit als teken dat Sam klaar is met wat hij ook maar aan het doen was.
Heel voorzichtig haal ik mijn handen voor mijn ogen vandaan en een paar meter voor mij staat een enorme wolf. Hij is prachtig en ik weet dat hij me niks zal doen, want zodra hij ziet dat ik aan het kijken ben gaat hij rustig op de grond zitten om minder beangstigend te lijken. Ik loop rustig zonder angst naar het dier toe en begin hem te aaien.
"Hé schatje, weet jij waar Sam nu ineens naar toe is gegaan?" vraag ik aan hem, ook al weet ik dat hij niet zal reageren. Zijn vacht is zo zacht als dons, maar met een soort van ruwe kant. Het is prachtig zwart met overal grijze plekken. Rond zijn hals, op zijn rug en buik en hier en daar een soort bruingrijze tint erdoorheen. Zijn ogen zijn ook prachtig.
En dan komt het me ineens te binnen. De foto in de hal. Dit is de wolf van de foto in de hal. Precies dezelfde wolf. Het kan niet anders. De ogen van deze wolf schijnen dezelfde intelligentie uit als die in de hal. De wolf blaft op mijn vorige vraag en ik zou haast denken dat hij me heeft begrepen, maar dat kan toch niet?
Ik begin me een beetje ongemakkelijk te voelen, dus stap ik wat achteruit. "Sam," roep ik zo luid als ik kan. Ik loop een rondje om de wolf heen om te kijken of Sam zich ergens achter de wolf heeft verstopt - wat heel goed mogelijk is, want de wolf is zeker wel twee of drie koppen groter dan ik.
Weer blaft de wolf, alsof hij iets duidelijk wilt maken, maar ik kan het gewoon niet in me laten doordringen. "Sam, dit is niet meer grappig. Kom tevoorschijn jij eikel," roep ik boos. Hij heeft me middenin het bos achtergelaten met een wolf die misschien niet zo braaf is als dat hij misschien denkt. Is hij gestoord?
"SAM," roep ik dit keer nog harder, mijn stem een paar octaven hoger dan dat ik had bedoeld. De paniek begint toe te slaan. Geloof me, ik hou van wolven, maar om er maar een paar meter vandaan een te zijn zonder maar enige bescherming is toch redelijk zorgwekkend. Ik weet dat wolven je zo in stukken zouden kunnen scheuren als ze dat willen en dat geldt dus ook voor deze wolf.
Ik kijk nog een keer wild om me heen. De wolf staat heel voorzichtig op, bijna alsof hij me niet nog banger wilt maken. Stapje voor stapje komt hij dichterbij en ik blijf verstijfd staan. Mijn gevoelens gaan alle kanten op. Mijn hart zegt dat ik deze wolf kan vertrouwen mij niet pijn te doen, maar mijn hersenen zeggen om zo snel mogelijk weg te wezen of in een boom te klimmen, alles om maar niet binnen bereik te zijn.
Heel langzaamaan komt de wolf dichterbij. Heel langzaam. En uiteindelijk staat hij recht boven mij. Hij gaat zitten zodat nu zijn hoofd ongeveer op dezelfde hoogte is als mijn hoofd en kijkt me recht in de ogen aan. Het lijkt alsof er plotseling een puzzel in mijn hoofd word gemaakt.
Sam, wolf, Sam, wolf, wolf, Sam, wolf, Sam. Gaat het de hele tijd door mijn hoofd heen. Oh mijn hemeltjelief. Sam is de wolf, of niet soms?
Het lijkt alsof hij de puzzelstukjes samen kan zien vallen in mijn ogen, want wederom blaft hij. "Sam," vraag ik verbaasd, mijn stem haast niet over een fluistertoon. De wolf knikt zijn enorme hoofd en dat is mijn bevestiging. "Oh mijn hemeltjelief," fluister ik.
Ik houd mijn armen achter me om mezelf op te vangen als mijn benen doorzakken alsof ze van pudding zijn gemaakt. En ik zit daar maar, volledig verbaasd en niet in staat nog maar een woord te zeggen.
De wolf neemt een paar passen naar achteren en recht voor mijn neus begint hij te veranderen in een mens en uiteindelijk staat alleen Sam daar nog maar. Mijn hart klopt als een gek in mijn borstkas en ik weet niet hoe ik moet reageren. Moet ik gillen, moet ik rennen, huilen, flauwvallen, lachen? Wat moet ik doen? Mijn hersenen zijn volledig uitgeschakeld.
Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Nee, natuurlijk heb je dit nog nooit meegemaakt, zegt mijn bewustzijn eindelijk sarcastisch. Ik begin langzaam bij te komen van de schok en al die tijd blijft Sam rustig toekijken hoe ik mezelf bijeen probeer te rapen. Hij doet niks, staat daar alleen maar.
En dan dringt het volledig door. Sam is een weerwolf. Een mens die kan veranderen in een wolf. Hij is een weerwolf. Ik heb hem zelf zien veranderen. Ik kijk naar Sam en zien hem volledig naakt. Meteen bedek ik mijn ogen. "Iep," roep ik hard en Sam begint voluit te lachen. Hé, het gaat hier om mijn onschuldige ogen, een beetje respect mag wel.
"Het is weer veilig," zegt Sam en nog een klein lachje ontsnapt uit zijn mond. Heel langzaam haal ik mijn handen weer voor mijn ogen vandaan en ik zie dat Sam weer een broek en een shirt heeft aangetrokken.
"Is... is dat echt gebeurd?" vraag ik nog een beetje trillerig.
"Ja, maar er is een hoop dat ik moet uitleggen gok ik voordat je helemaal gaat flippen." Sam kijkt me bezorgd aan en hij komt langzaam naar me toegelopen alsof hij bang is dat ik nu voor hem we zou rennen. Natuurlijk ben ik wel een beetje geschokt, oké een beetje is een understatement, maar ik heb hem de afgelopen weken vertrouwd en ik zie niet in waarom dat nu ineens zou moeten veranderen.
"Misschien kunnen we dat even uitstellen tot morgen?" vraag ik een beetje onzeker. Ik weet niet of ik nu nog zoveel zou aankunnen, dus ik zou liever willen wachten tot morgen wanneer alles goed is doorgedrongen en ik weer helder kan denken. Nu lijkt het alsof er een soort filter voor mijn hersenen is gekomen en dat die filter bijna niks meer binnenlaat. Ik weet gewoon niet of ik nog allemaal in me op kan nemen.
"Ga je niet wegrennen?" vraag Sam.
"Natuurlijk niet. Ik vertrouw je en ook al ben je net verandert in een enorme wolf, dat betekent nog niet dat ik ineens bang voor je ben. Oké, misschien een beetje, moet ik eerlijk toegeven, maar dat is logisch. Ik wist 5 minuten geleden nog niet dat dit bestond. Laat me dit gewoon even in de nacht verwerken en dan praten we er morgenochtend verder over, oké?" vraag ik nogmaals en dit keer stemt Sam in. Daarna helpt hij me overeind en grimast. Ik weet niet of hij misschien mijn hartslag kon horen die, zodra hij mij aanraakte, drie keer zo snel ging.
Sam leidt me weer door het bos heen en na een lange tijd ongemakkelijke stilte komen we aan bij het huis. Ik loop meteen door naar mijn kamer, rechtstreeks in mijn badkamer met mijn pyjama om mezelf om te kleden en wanneer ik weer terug in mijn kamer ben staat Sam daar.
Wacht eens even, sinds wanneer ben ik overgegaan van 'mijn gevangenis' of 'de kamer' naar 'mijn kamer'? Dit hele gedoe heeft me goed in de war gemaakt zeg.
"Het spijt me dat ik het je op deze manier heb laten weten. Ik had het beter willen plannen, maar..." Hij maakt zijn zin niet af, want ik stop hem meteen zodra ik doorheb waar hij naartoe wilt.
"Natuurlijk had je dit niet zomaar even verteld. Ik begrijp het, maar laat me vannacht even met rust, alsjeblieft." Sam knikt en loopt dan rustig de kamer uit en doet de deur achter zich dicht. Ik ga op het bed liggen onder de warme dekens en dan slaan mijn gedachtes op hol.
Hoe moet ik dit gaan doen? Wat betekent dit allemaal? En wat heeft het te maken met wat er vandaag tussen Melanie en Jace is gebeurd? Zo veel vragen en zo weinig antwoorden die ik heb gekregen. Eigenlijk is er geen enkele vraag beantwoord die ik in eerste instantie heb. Er zijn er alleen maar toegevoegd en dit zorgt voor een grote onrust in mijn hoofd.
Het is allemaal nog zo vaag, maar ik weet dat ik morgen mijn vragen beantwoord zal krijgen, dus probeer ik het nu uit mijn hoofd te zetten en me op goede, leuke dingen te focussen. Clara, het strand, mijn ouders, alles wat me maar afleidt van de gebeurtenissen van vandaag. Ik hoop echt dat ik hier morgen wat beter mee zal kunnen omgaan, want ik heb het gevoel alsof mijn hoofd gaat ontploffen.
Na nog een paar uur van denken en denken besluit ik uiteindelijk dat ik niet zal kunnen slapen, dus loop ik heel zachtjes mijn kamer uit en op naar de keuken. Ik maak wat eten klaar en ga aan een van de vele tafels zitten. Er staan overal nog glazen en borden die nog niet zijn schoongemaakt en ik weet dat iedereen de rest van de avond nog voluit heeft gefeest.
Langzaam eet ik mijn broodje op en geniet van de stilte die nu in het huis ronddwaalt. Het is rustgevend om te weten dat iedereen nu slaapt en ik mijn gedachten helemaal voor mezelf heb. Het geeft me een soort kalmte die ik in de kamer niet had.
Te afgeleid door mijn eigen gedachten heb ik niet opgemerkt dat er al een tijdje iemand in de deuropening naar mij staat te staren alsof ik een soort project ben. Inschattend en oplettend, alsof ik zou ontploffen.
"Kon je niet slapen?" vraagt de stem en mijn hoofd schiet omhoog om recht in diep blauwe ogen te kijken.
AAN DE ZIJKANT STAAT SAMS WOLF! IS HIJ NIET MOOI <3 Sorry, die caps lock moest gewoon :3
Dus, laat me weten wat je ervan vind, REAGEER en STEM, zoals gewoonlijk, want ik hou van jullie :)
xXx