Unicode
💚
Until You Fall In Love
အပိုင်း (၆)
********
ရူပဗေဒ၏သဘောတရားတွေကိုပေါ့ပါးသွက်လပ်စွာ သင်နေသည့်ဆရာမလင်းယီချန်စာသင်နေတဲ့အချိန်မှာ ဝမ်ရိပေါ်ကတော့ စာသင်ခန်းပြတင်းပေါက်မှတဆင့်ကြည်လင်နေတဲ့ကောင်းကင်ပြင်ကြီးကိုလှမ်းကြည့်နေခဲ့တယ်။ သူမြင်နေရတဲ့ မိုးပြာရောင်ကောင်းကင်ကြီးနဲ့တိမ်တိုက်ဖြူတွေရယ်ဟာ သူမြတ်နိုးမိတဲ့လူသားနဲ့သိပ်တူတယ်။ ကြည်လင်တယ်၊ တင့်တယ်တယ်၊ ပြီးတော့ သူလှမ်းမမီနိုင်တဲ့အဝေးတစ်နေရာမှာရှိနေတယ်။ ထိုအချိန်မှာစာသင်ခန်းထဲကိုကျောင်းအုပ်လျိုဟိုက်ခွမ်း ဝင်လာတယ်။ကျောင်းအုပ်ဆိုသူက မျက်နှာချိုတယ်ဆိုပင်မယ့်ကျောင်းအုပ်ဆိုသည့်အရှိန်အဝါကြောင့်ဆူညံနေသည့်အခန်းက တိတ်ဆိတ်လို့သွားတယ်။
လင်းယီချန်က စာသင်နေသည်ကိုရပ်တန့်ပြီးကျောင်းအုပ်လျို့ဟိုက်ခွမ်းကိုမေးလိုက်တယ်။
"ဘာကိစ္စများလဲကျောင်းအုပ်"
လျိုဟိုက်ခွမ်းခေါင်းတချက်ညိတ်ပြကာ အတန်းသားများဘက်သို့လှည့်ပြီး အပြုံးချိုချိုလေးတို့ဖြင့်ပြောလာတယ်။
"ဒီအတန်းကလေ့လာရေးခရီးတစ်ခုထွက်စရာရှိတာ ..."
လျိုဟိုက်ခွမ်းရဲ့စကားပင်မဆုံးသေးဘူး၊ အတန်းထဲရှိကျောင်းသားကျောင်းသူများ၏ "ဟေး"ဆိုသည့်အသံနှင့်အတူ လက်ခုပ်သံများကညံလို့သွားတယ်။ လက်ခုပ်သံတွေရပ်တန့်သွားမှ လျိုဟိုက်ခွမ်း ပြုံးကာပင်ဆက်ပြောတယ်။
"အဲ့တော့ ... ခရီးက နှစ်ညအိပ်သုံးရက်ခရီး၊ မင်းတို့ရဲ့ အုပ်ထိန်းသူတွေကိုတော့ အကြောင်းကြားစာတွေပို့ပြီးပြီ၊ပျော်တာလည်းပျော်ကြ၊အပျော်လွှတ်တာမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့အသိလေးလည်းရှိကြ၊ ပြန်ရောက်ရင်ကိုယ်ကြိုးစားလေ့လာခဲ့တာတွေကို စာမေးပွဲပြန်ဖြေရမယ်"
ထိုအခါကျောင်းသားတွေထံမှ မကြိုက်နှစ်သက်သည့်အသံတွေ ဟိုတစ်ပေါက်ဒီတစ်ပေါက်ထွက်လာကြတယ်။ သို့ပင်မဲ့ လျို့ဟိုက်ခွမ်းကတော့အပြုံးမပျက်ပဲဆက်ပြောတယ်။
"တစ်ေယာက်ချင်းဆီရော အဖွဲ့အလိုက်ရောဖြေနိုင်ရင်ဖြေနိုင်သလို တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်အတွက်အထောက်အကူဖြစ်မယ့်အမှတ်တွေရကြလိမ့်မယ်၊ အဲ့တော့ ဘာမေးကြဦးမလဲ"
ထိုအခါဝမ်ရိပေါ်လည်းညာဘက်လက်ကို ပင့်မြောက်လိုက်ပြီးမေးလိုက်တယ်။
"ဘယ်ဆရာတွေနဲ့သွားရမှာလဲကျောင်းအုပ်"
ထိုအခါ ဝမ်ကျိုးချန်သည်ဝမ်ရိပေါ်ကိုတံတောင်နှင့်တွတ်၏။ ဝမ်ရိပေါ်သည်လည်း ဝမ်ကျိုးချန်အားမျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲပြန်ပြတယ်။
လျိုဟိုက်ခွမ်းဟာ ပြုံးထားဆဲပင်မယ့်မျက်ဝန်းတွေကတော့ စဉ်းစားနေဟန်ရှိတယ်။ ထိုနောက်အပြုံးသည်ပို၍ထင်ရှားလာပြီးနောက်ဖြေကြားသည်။
"ဒီက ဆရာမ လင်းယီချန်ရယ်၊ အားကစားဆရာ လီယီဖုန်းရယ်ပြီးတော့ရှောင်းကျန့်ရယ်"
လျို့ဟိုက်ခွမ်းရဲ့စကားအဆုံးတွင်လင်းယီချန်သည်လျိုဟိုက်ခွမ်းဘက်သို့လှည့်ကြည့်ကာမေးတယ်။
"ဆရာလီကတော့ အားကစားဆရာမို့ ထားပါတော့၊ ဆရာရှောင်းက ဘာလို့ ..."
လျို့ဟိုက်ခွမ်းလည်း လင်းယီချန်အနားသို့်ကပ်ခါ ခပ်တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်။ လင်းယီချန်သည်လည်း အထွန့်နည်းနည်းပြန်တက်နေသည့်ဟန်ရှိတယ်။ စာသင်ခန်းထဲကကျောင်းသားတွေသည်လည်း စကားသံများတိတ်ကာ အတန်းရှေ့ရှိဆရာနှစ်ဦးကိုပဲ အားရုံစိုက်နေကြတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်သည်လည်း အများနည်းတူပဲ အတန်းရှေ့ရှိဆရာနှစ်ဦးကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေခဲ့တယ်။
ဆရာမလင်းယီချန်အနေနဲ့ ဒီခရီးလမ်းမှာ ထိုလူသား ပါမပါကိစ္စကို ဘာလို့များအထွန့်တက်ေနရပြန်တာလဲ။ ဝမ်ရိပေါ်တစ်ယောက်ဝမ်းသာရနိုး၊ ဝမ်းနည်းရနိုးဖြစ်နေရပြီ။ တခဏအကြာမှ ဆရာမလင်းယီချန်ဟာခေါင်းမညိတ်ချင်ညိတ်ချင်ဖြင့်ညိတ်လာတယ်။ကျောင်းအုပ်လျိုဟိုက်ခွမ်းလည်း လင်းယီချန်နဲ့ညှိနှိုင်းပြောဆိုပြီးသည့်နောက်မှာ အတန်းဘက်သို့ပြန်လှည့်လာပြီးကျောင်းသားတွေကိုအသိပေးတယ်။
"ကလေးတွေကို ဒီကဆရာမလင်းတစ်ေယာက်ထဲမထိန်းနိုင်မှာဆိုးလို့ ဆရာရှောင်းကိုပါထည့်ချင်တာပါ၊ ဆရာမလင်းအဆင်ပြေမယ်မှတ်လား"
လင်းယီချန်ဟာခေါင်းမညိတ်ချင်ညိတ်ချင်ဖြင့်ညိတ်ပြီးပြောပြန်တယ်။
"အဆင်ပြေပါတယ်၊ ဒီအတန်းထဲမှာ ဆရာရှောင်းကြည့်မယ်လို့အာမခံထားတဲ့ကလေးနှစ်ယောက်လည်းရှိသေးတာပဲ"လင်းယီချန်ဟာ ဝမ်ရိပေါ်နှင့်ဝမ်ကျိုးချန်ထိုင်နေသည့်အတန်းနောက်ဆုံးကိုလှမ်းကြည့်တယ်။
"ဒါဆို ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦး" လျို့ဟိုက်ခွမ်းဟာ စကားတွေကို ရှည်ရှည်ဝေးဝေးပြောမနေတော့ပဲ လင်းယီချန်ကိုခေါင်းညိတ်ြပကာ စာသင်ခန်းထဲမှပြန်ထွက်သွားခဲ့တယ်။
တစ်ေယာက်တစ်ေပါက်ဖြင့်သူသိကိုယ်သိသည့်လေ့လာရေးခရီးအကြောင်းတွေကိုပြောနေကြသည်က အတန်းတစ်ခုလုံးကိုဆူညံနေစေတယ်။ပေတံဇောင်းဖြင့်အစိမ်းရောင်သင်ပုန်းကိုလင်းယီချန်ခေါက်လိုက်သည်အခါ ဆူညံနေသည့်အတန်းဟာ ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားပြန်တယ်။ ပြီးနောက် သင်လက်စသင်ခန်းစာကို သူမဆက်သင်ဖို့ကြိုးစားတယ်။
ဒီခရီးကြမ်းမှာ ထိုလူသားလိုက်ပါခဲ့ရင်ပင်ပန်းလိမ့်မယ်။ ထိုလူသားကို အပင်ပန်းမခံစေလိုပင်မယ့်လိုက်ပါရမယ့်နာမည်စာရင်းထဲရှောင်းကျန့်နာမည်ပါနေရုံနဲ့ပင်ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ပါးစပ်ဟာ နားရွက်တတ်ချိတ်တော့မည်။ ဒီခရီးလမ်းမှာရှောင်းကျန့်ဆီကဘယ်လိုအမှတ်ပေးမှုမျိုးကိုမဆို သူရယူဖို့ ဝမ်ရိပေါ်တွေးနေခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ သံယောဇဉ်တိုးဖို့ဆိုတာသည်လည်း ဒီလို ခရီးတွေ ထွက်မှသာ ပိုတိုးလာနိုင်တာ၊ ဒီလိုအခွင့်အရေးကို ဝမ်ရိပေါ်လက်လွတ်ခံမည်တဲ့လား။
ဝမ်ရိပေါ်ကတော့ အတွေးကမ္ဘာထဲမှာပဲပျော်နေခဲ့တာ ယွီပင်းနှင့်ဝမ်ကျိုးချန်မှာတော့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြိတ်ကာလက်သီးဆုတ်ပြရင်း လက်တွေ့ကမ္ဘာထဲတွင်ပဲပျော်၍နေပေပြီ။ မုန့်ဇီယီမှာတော့ စာရေးစားပွဲပေါ်ခေါင်းကိုမှောက်လို့ထားတယ်။ မုန့်ဇီယီဘေးတွင်ထိုင်နေသည့်ယွီပင်းဟာအမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ပင်မယ့်ယွီပင်းရှေ့တွင်ထိုင်နေသည့်ဝမ်ကျိုးချန်ကတော့ မုန့်ဇီယီကိုလည်း လှုပ်နှိုးရင်းယွီပင်းကိုလည်းမေးလိုက်သေးတယ်။
"ဇီယီ ... ဇီယီ ... ယွီပင်း၊ သူဘာဖြစ်သွားတာလဲ"
ယွီပင်းကပြန်ဖြေပေးတယ်။
"ကျဲကျဲက အာ့လိုပဲလေ့လာရေးခရီးဆို ဘယ်တော့မှမသွားချင်ဘူး"
ဝမ်ရိပေါ်ကစိတ်ဝင်တစားဖြင့်ဝင်ေမးတယ်။
"ဘာလို့လဲ"
ယွီပင်းကပြန်ဖြေတယ်။
"ပြန်ရောက်ရင်အမြဲစာစစ်လို့လေ"
ဒီအတန်းထဲတွင်ဘာမဟုတ်သည့်စာစစ်သည့်ကိစ္စသေးသေးလေးအားကြောက်နေသည့်သူမှာ မုန့်ဇီယီတစ်ေယာက်သာရှိလိမ့်မည်။ ဝမ်ရိပေါ်နှင့်ဝမ်ကျိုးချန်မှာ အသံသိပ်မထွက်အောင်ကြိတ်ပြီးတခွိခွိနဲ့ရယ်တယ်။ ယွီပင်းဟာမရယ်ဖို့ မျက်နှာရိပ်ပြတယ်။ သို့ပင်မဲ့ ယွီပင်းရှေ့မှာထိုင်သည့်နှစ်ယောက်ကတော့ အရယ်မပျက်။
ဝမ်ရိပေါ်လည်းရယ်သံနှောနေသည့်အသံဖြင့်သာပြောလိုက်တယ်။
"မလိုက်ချင်နေခဲ့ပေါ့ ငါတို့ကတော့သွားကြမှာ"
ဝမ်ကျိုးချန်သည်လည်း ဝမ်ရိပေါ်ဘာလို့ ဒီခရီးကိုသွားချင်နေသည်လည်းဆိုသည်ကိုသိ၍ "အိမ်း" ဆိုသည့်အသံပြုလိုက်သည်။ ဝမ်ရိပေါ်လည်းဝမ်ကျိုးချန်ကိုတံတောင်ဖြင့်တွတ်လိုက်ပြီး စာသင်တာကိုကြည့်ဆိုသည့်သဘောဖြင့်အတန်းရှေ့ကိုလက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။ မုန့်ဇီယီဟာ အံတကြိတ်ကြိတ်။ ယွီပင်းကတော့ သူမဘေးမှ ခပ်ခွာခွာ။
~*~*~~~*~*~
လေ့လာရေးခရီးသွားမည့်အများစီးလိုင်းကားေပ်ါတတ်ရန်ကျောင်းသားစုစုပေါင်း ၅၆ဦး နှင့်ဆရာ ၃ ဦးကျောင်းရှေ့တွင်စောင့်နေကြသည်။ တိုးရှိုးနေတဲ့ လူအုပ်ကြားထဲ လက်ပျက်အင်္ကျီအဖြူ နှင့်အစိမ်းရောင်ဘောင်းဘီဒူးအုတ်ကိုဝတ်ကာကျောပိုးအိတ်ကိုလွယ်ထားသည့်ဝမ်ရိပေါ်မှာတော့ အားလုံးထဲတွင်သိသိသာသာထင်ရှားနေသည်။ လည်ပင်းတွင်ဆွဲထားသည့်ကင်မရာကိုလည်း ဝမ်ရိပေါ်ဟာ ဟိုချိန်ဒီချိန်လုပ်နေသည်။
အနားကပ်လာသည့်လျိုယိ့ဖိန့်ကပြောသည်။
"ငါ့ကိုတပုံလောက်ရိုက်ပေးပါလား"
နေရှိန်ကြောင့်လား အလိုမကျ၍လားပင်မသိ ဝမ်ရိပေါ်မျက်မှောင်ကြုတ်ကာကြည့်လိုက်ပြီးပြောလိုက်တယ်။
"ငါ့လာမရှုပ်နဲ့ ကိုယ့်ဟာကိုနေ"
တဘက်ကိုလှည့်သွားတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကြောင့်လျိုယိ့ဖိန့်ဟာ အလိုမကျဟန်ဖြင့်နှုတ်ခမ်းဆူပြန်တယ်။နေပူပူထဲတွင်သူတို့နှစ်ဦးအနားကိုလေစိမ်းတွေဟာဖြတ်တိုက်လို့သွားတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်ဟာ မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီးရင်းကိုကြုတ်ထားဆဲ။ သူတို့နှစ်ဦးအနားသို့ ဝမ်ကျိုးချန်ဟာ တဖြေးဖြေးချင်း ချဉ်းကပ်လာတယ်။
"ယိ့ဖိန့်ငါရိုက်ပေးမယ်လေ" ဝမ်ကျိုးချန်သည်လည်ပင်းတွင်ဆွဲထားသည့်ကင်မရာကိုကိုင်ကာ လျို့ယိ့ဖိန့်ကိုပြောတယ်။
"မလိုပါဘူး" လျိုယိ့ဖိန့်ကလက်ကာရင်းပြောပြီး ဝမ်ကျိုးခန်နှင့်ဝမ်ရိပေါ်အနားမှ ထွက်လို့သွားတယ်။ သူမဟာ သူမသူငယ်ချင်းတချို့ဆီသွားကာ စကားစမြည်ပြောနေပြန်တယ်။
ဝမ်ရိပေါ်က လှည့်မကြည့်ပါ။ ဝမ်ကျိုးချန်ဟာ လျိုယိ့ဖိန့်ကိုလိုက်ကြည့်ရင်းခေါင်းတကုတ်ကုတ်နဲ့ကျန်ခဲ့တယ်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရှိနေခဲ့တဲ့ မုန့်ဇီယီသည်ဝမ်ကျိုးချန်ကိုကြည့်ကာ မျက်စောင်းထိုးလေသည်။ သူမအမူအရာကိုတွေ့သွားသည့်ယွီပင်းသည်မုန့်ဇီယီနားအနားသို့ကပ်ကာပြောသည်။
"ကျဲကျဲ မနာလိုဖြစ်နေတာလား ကျွန်တော်ရိုက်ပေးရမလား"
မုန့်ဇီယီသည်သက်ပြင်းသဲ့သဲ့ကိုချပြီးနောက်မျက်စောင်းထပ်ထိုးကာပြောလိုက်တယ်။
"မလိုဘူး"
သူမရဲ့အလိုမကျမှုတွေကို ယွီပင်းအပေါ်ကိုပုံချပြန်ပြီ။
ယွီပင်းခေါင်းအသာငုတ်ပြီး ကိုယ့်အစ်မကို ခပ်တိုးတိုးလေးကျိန်ဆဲပြီးနောက်ဝမ်ကျိုးချန်ဘေးသို့သွားကာရပ်နေလိုက်တော့သည်။
ဝမ်ကျိုးချန်သည်ယွီပင်းနှင့်မုန့်ဇီယီကိုကြည့်နေခဲ့သည်ထင်သည်။ ဝမ်ကျိုးချန်ကပြောတယ်။
"မိန်းကလေးတွေများ နားလည်ရအသေခက်တယ်၊ သူတို့ ရိုက်ချင်တယ်ထင်လို့ ငါတို့က ရိုက်ပေးမယ်ပြောတာကို သူတို့ကဘာထင်နေလဲမသိဘူး"
ယွီပင်းသည်ဘာတခွန်းမှပြန်မပြော။ခေါင်းကိုတော့ပြုတ်ထွက်လုမတတ်ညိတ်ရင်း ဝမ်ကျိုးချန်ရဲ့စကားကိုထောက်ခံတယ်။
တဖက်က ဝမ်ကျိုးချန်နှင့်ယွီပင်းကို လှည့်ပင်မကြည့်သည့်ဝမ်ရိပေါ်ဟာ အားကစားဆရာလီယီဖုန်း နှင့်စကားပြောနေသည့်ရှောင်းကျန့်ကိုတော့ ဓာတ်ပုံခိုးရိုက်ဖို့ပြင်နေသည်။
ထိုလူသားရဲ့အပြုံး။ သူ့အတွက်ရည်ရွယ်ပြီးပြုံးနေတာမဟုတ်သည့်ဒီအပြုံးဟာလည်း ချိုမြိုသယောင်တော့ရှိတယ်။ စည်းမျဉ်းတွေစည်းကမ်းတွေကိုဘေးချိတ်ပြီး ကိုယ့်ဆရာကိုပြန်ချစ်နေမိပြန်တော့လည်း သူအကြိမ်ကြိမ်ငြင်းခံရတာဆန်းမနေတော့ဘူး။ 'ဆရာ' ... မဟုတ်ဘူး ... ထိုလူသားကို သူ 'ဆရာ'လို့ တခါမှမခေါ်ခဲ့ဖူးဘူး။ သတ်မှတ်မှာလည်းမဟုတ်ဘူး။ ဆရာနှင့်တပည့်ဆိုသည့်ပတ်သတ်မှုကို အပြန်အလှန်ချစ်ကြိုက်ခွင့်မပြုတဲ့ရှေ့ရိုးစွဲလူတစ်စုဟာ ဒီလိုခေတ်မီနေတဲ့ခေတ်သစ်ကြီးမှာလည်းရှိနေသေးတယ်။ ဆရာတပည့်ပတ်သတ်မှုကြောင့်ချစ်ကြိုက်လို့မရဘူးဆိုတဲ့ ငြင်းပယ်မှုစကားလုံးတွေကို ထိုလူသားတစ်ယောက်ရဲ့နှုတ်မှထွက်ဆိုနေတာနဲ့တင်သူ့အတွက်လုံလောက်နေပြီ။ရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့ သူချစ်တဲ့လူသားကရှေ့ရိုးစွဲလူပုဂ္ဂိုလ်တွေထဲတော့မပါဘူး။ သို့ပင်မဲ့ရှေ့ယဉ်ကျေးမှုတွေကို မငြင်းပယ်တဲ့လူသားလေးတစ်ယောက်တော့ဖြစ်နေသေးတယ်။
ရယ်လိုက်တိုင်းပေါ်လာတတ်တဲ့ရှေ့သွားဖြူဖြူလေးကို လက်ဖြင့်အသာကွယ်ကာ စကားပြောနေသည့်ရှောင်းကျန့်ကို ကင်မရာမှတဆင့်ကြည့်ရင်း ဝမ်ရိပေါ်ပါလိုက်ရယ်မိနေသည်။ တချို့လူတွေက ထိုလူသားရဲ့ရှေ့သွားလေးနှစ်ချောင်းကို ယုန်သွားလေးတွေနဲ့တူတယ်လို့ ချီးမွှမ်းကြတယ်။ထိုလူသားဟာ ယုန်လေးတစ်ကောင်လိုပဲတဲ့။ ဝမ်ရိပေါ်ကတော့ ထိုလူသားကို ယုန်လေးတစ်ကောင်ထက်ပိုပြီးချစ်စရာကောင်းတယ်လို့သတ်မှတ်တယ်။
ရှောင်းကျန့်ဟာ အဖြူရောင်တီရှပ်ပေါ်တွင်ရှပ်အပြာရောင်လက်ရှည်ကိုထပ်ဝတ်ကာ ဂျင်းအပြာရောင်ဘောင်းဘီရှည်နှင့်တွဲကာဝတ်ဆင်ထားတယ်။ ထိုလူသားဘာဝတ်ဝတ်ဝမ်ရိပေါ်မျက်လုံးထဲ ကြည့်လို့ကောင်းနေပင်မယ့်ဒီနေ့မှာတော့ထိုလူသားဟာ ထူးခြားနေတယ်။ ပိန်ပိန်ေသးသေးထိုလူသားဟာ သူ့တပွေ့စာပဲရှိလောက်မယ်ထင်တယ်။
ထိုလူသားက သဘောကောင်းလွန်းတယ်။ ဓာတ်ပုံတွဲရိုက်ချင်တဲ့ကျောင်းသူတွေကို ထိုလူသားကတွဲရိုက်ခွင့်ပြုတယ်။ ထိုကျောင်းသူတွေက ဆရာတစ်ယောက်ကိုမကြောက်ဘူးလား။ ဥပမာ - 'စာမေးခံလိုက်ရမှာတို့'၊ 'စာရပြီလာလို့အမေးခံလိုက်ရမှာတို့'။ ထိုလူသားနဲ့အနီးကပ်နေခွင့်ရနေတဲ့သူတောင်'မရဘူး' ဆိုတဲ့ငြင်းပယ်သည့်စကားလုံးကိုမကြားလိုတော့တာကြောင့်ခိုးပဲရိုက်နေရပြီးလေ။
ဒီတစ်ခါမျက်စောင်းထိုးတဲ့လူဟာ ဝမ်ရိပေါ်ဖြစ်လာတယ်။ရှောင်းကျန့်ကိုတော့မဟုတ်ဘူး။ရှောင်းကျန့်လက်မောင်းကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်းတွဲပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်နေသည့်ကျောင်းသူတချို့ကိုပါ။ သူတောင်မထိရက်တဲ့ ထိုလူသားကို ထိုအမျိုးသမီးတွေက ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့။
ဝမ်ရိပေါ်အလိုမကျဖြစ်နေပင်မယ့်ရှောင်းကျန့်ကတော့ လူတိုင်းကိုရယ်မောပြီးတောင်စကားပြောပေးတယ်။ ထိုလူသားရယ်မောနေသည်က ဟန်ဆောင်မှုတွေမပါသလိုပဲ။ သူ့အလှည့်ဘယ်တော့များမှ ဒီလိုအခွင့်အရေးရလာမှာလဲ ဝမ်ရိပေါ်မသိပင်မယ့်သူစောင့်နေပါသေးတယ်။ တချိန်ချိန်တော့ နားလည်မှုတွေရလာမှာပါ။ ပြီးတော့ သူ့နှလုံးသားကို ထိုလူသားနားလည်လာမှာပါ။
BUSရောက်သည်နှင့်ကျောင်းသားများဟာ အလုအယက်တက်ကြတယ်။ ခုံနေရာတွေလုကြတယ်။ ကားပေါ်အိပ်လိုက်ချင်တဲ့ကျောင်းသားတချို့က ကားပြတင်းပေါက်ဘေးကထိုင်ခုံတွေမှာထိုင်ကြတယ်။ စကားစမြည်ပြောပြီး ကစားချင်သည့်ကျောင်းသားတချို့ကတော့လျှောက်လမ်းဘေးကခုံတွေမှာထိုင်ကြတယ်။ ဘယ်သူတွေဘယ်လိုခုံနေရာတွေလုနေပါစေမုန့်ဇီယီဘေးတွင်တော့ ယွီပင်းကဝင်ထိုင်တယ်။ သူတို့နှစ်ဦးရှေ့ကခုံတွင်ဝမ်ရိပေါ်နှင့်ဝမ်ကျိုးချန်ကဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။နေသားတကျထိုင်လိုက်ကြပြီးခဏနေတော့ ဝမ်ကျိုးချန်ဟာ သူတို့နှစ်ဦးထိုင်နေသည့်နောက်ကိုလှည့်လာပြီးပြောတယ်။
"ယွီပင်းနေရာလဲရအောင်"
ယွီပင်းကထ၍လဲမည်အပြု မုန့်ဇီယီကအသာဆွဲထားကာပြောလိုက်သည်။
"ယွီပင်း မလဲပေးနဲ့"
မျက်စောင်းထိုးကာပြောလိုက်သည့်မုန့်ဇီယီစကားကြောင့်ဝမ်ကျိုးချန်ဟာ ခပ်မြန်မြန်ပင်ရှေ့ကိုပြန်လှည့်သွားရတော့သည်။ ယွီပင်းမှာ မနေနိုင်ပဲ မုန့်ဇီယီအနားသို့အသာကပ်ကာ တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။
"ကျဲကျဲကလဲ ခဏလေးပဲထိုင်ရတာကို"
မုန့်ဇီယီကပြန်ပြောတယ်။
"နင်မသိပါဘူး"
"ဘာလဲ ကျဲကျဲအိပ်ပျော်သွားရင်သူ့ပုခုံးပေါ်သွားရည်ကျမိမှာဆိုးလို့လား"
"ယွီပင်း!"
"ကျွန်တော်ဘာမှမသိဘူး၊ ကျွန်တော်ဘာမှမသိဘူး"
ယွီပင်းဟာ ခပ်မြန်မြန်ပဲ နားကျပ်တပ်ပြီးနောက်မျက်လုံးတွေကိုအတင်းမှိတ်ထားလိုက်တယ်။ ယွီပင်းဘေးလျှောက်လမ်းကပ်လျက်ခုံတွင်ထိုင်နေသည့်လျိုယိ့ဖိန့်ဟာ မုန့်ဇီယီကိုကြည့်နေခဲ့တယ်။ မုန့်ဇီယီသည်လည်း လျိုယိ့ဖိန့်ကိုပေစောင်းစောင်းနဲ့ပြန်ကြည့်တယ်။ သူမတို့နှစ်ဦးရဲ့ မျက်စောင်းထိုးပြိုင်ပွဲကိုတော့ ယွီပင်းနှင့်ဝမ်ကျိုးချန်ဟာ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။
~*~*~~~*~*~
လမ်းတလျှောက်လုံးရှိရှုခင်းများကို ဝမ်ရိပေါ်ဟာကင်မရာတလုံးဖြင့်လိုက်လံကာချိန်ရွယ်တယ်။ ကားလမ်းနံဘေးက အစိမ်းရောင်မြက်ခင်းပြင်ကြီးက လူ့တစ်ရပ်စာလောက်ရှိလောက်မယ်။ မြက်ခင်းစိမ်းပေါ်ကျနေတဲ့နေရောင်ဟာ ခပ်တောက်တောက်အနေအထားမှာရှိနေတယ်။ ကင်မရာကိုအလင်းအမှောင်ချိန်ပြီးသည့်နောက်တချို့သောရှုခင်းတွေကိုရိုက်ယူထားလိုက်သည်။ ဝမ်ရိပေါ်ဘေးမှာရှိနေတဲ့ ဝမ်ကျိုးချန်ကတော့ နားထဲနားကျပ်တတ်ကာ လမ်းတလျှောက်လုံးကိုအိပ်ပြီးသာလိုက်လာခဲ့သည်။
ဦးတည်သွားနေသည့်လမ်းဟာတောအုပ်တစ်ခုကို။ အပြင်မှာနေကျဲကျဲတောက်ပူနေပင်မယ့်ကားရပ်လိုက်သည့်တောအုပ်ကတော့ စိုထိုင်းထိုင်းလေးနဲ့နေလို့ကောင်းမယ့်ပုံ။
ကားရပ်သည်နှင့်ရှောင်းကျန့်ကဦးဆောင်ပြီးကားပေါ်ကဆင်းလိုက်သည်။ ထိုလူသား ကားပေါ်ကဆင်းသည့်ပုံစံလေးကတောင်ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့မျက်လုံးထဲ လူကြီးသိပ်ဆန်နေတယ်။ အင်း ... သူချစ်မိနေတာက လူကြီးတစ်ယောက်ကိုပဲ။
ဝမ်ရိပေါ်ဟာကျောပိုးအိတ်ထောင့်မှာ အသင့်ထည့်လာတဲ့ေကာ်ဖီဗူးကိုထုတ်ကာ ကားပေါ်ကဆင်းဆင်းချင်းမှာပဲရှောင်းကျန့်ဆီအပြေးသွားပြီးလက်ထဲသို့ထည့်လိုက်သည်။
ဝမ်ရိပေါ်ကပြောတယ်။
"ကျန့်ကောအတွက်ပဲနော်တခြားသူအတွက်မပါဘူး" 'တခြားသူ' ဆိုတဲ့နာမ်စားက ဘယ်သူဘယ်ဝါကိုရည်ညွှန်းသည်ဆိုတာကိုတော့ ထိုလူသားသိလောက်ရောပေါ့။
ကလေးဆန်စွာပြောလိုက်သည့်ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့စကားကြောင့်ရှောင်းကျန့်ဟာ နှုတ်ခမ်းလေးကွေးရုံပြုံးတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ဆံပင်တွေထဲကို ထိုလူသားဟာလက်ချောင်းတွေထိုးထည့်ပြီး ဆံနွယ်တွေအားအသာဖွကာရှောင်းကျန့်ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
"အင်း ... ငါတယောက်ထဲပဲသောက်မယ်"
ထိုလူသား သူ့အပေါ် အလိုက်အထိုက်ပြောနေမှန်းသူသိတယ်။ ဒီလိုအလိုက်အထိုက်ပြောဆိုပုံကို သူသဘောကျနှစ်ခြိုက်ပင်မယ့်မရောင့်ရဲနိုင်သေးဘူး။
သစ်တော၏အလယ်လို့ပင်ပြောရမည်လား။ ဒီနေရာကိုရောက်ရန်သူတို့တော်တော်တော့လျှောက်လာခဲ့ရပြီးပြီ။ လမ်းခွဲတစ်ခုကိုရောက်တော့ လမ်းထောင့်တစ်နေရာမှာ ဘန်ဂလိုသို့ဆိုသည့်လမ်းညွှန်ဆိုင်းဘုတ်တစ်ခုကို သူတို့တွေ့တယ်။ ဆက်လျှောက်ရဦးမယ့်အလားအလာမှာရှိနေသည့်ဒီခြေလျင်ခရီးကြောင့်ကျောင်းသားကျောင်းသူတချို့ဟာညီးညူနေကြပြီ။ လမ်းတစ်လျှောက်လုံးသူအရိပ်တကြည့်ကြည့်ကြည့်နေခဲ့သည့်ထိုလူသားကတော့မောပန်းနေပုံမရဘူး။ ဝမ်ရိပေါ်ဘေးတွင်လျှောက်နေသည့်ဝမ်ကျိုးချန်ဟာ ဝမ်ရိပေါ်လက်မောင်းကိုလာတွဲတယ်။ ဝမ်ကျိုးချန်ရဲ့လက်ကို သူဖြုတ်ချလိုက်တယ်။ သူ့ကိုကျိန်ဆဲမယ်ထင်တယ်။ ကျိန်ဆဲလည်း ကျိန်ဆဲပါစေ။ တခြားတစ်ယောက်အတွက်နဲ့ သူအားတွေကုန်သွားလို့မဖြစ်ဘူး။ ထိုလူသားမောပန်းလို့ညီးညူလာသည့်အခါဖေးမဖို့အတွက်သူအသင့်ပြင်ထားဖို့လိုတယ်။
လျှောက်လှမ်းနေခဲ့ရာလမ်းတလျှောက်၏ဘေးတဘက်တချက်ဆီတွင်သက်တမ်းရင့်သစ်ပင်ကြီးတွေဟာ စီတန်းလို့နေတယ်။နွေသို့စတင်ရောက်လာသည့်အတွက်လမ်းများကမူခြောက်သွေ့လို့နေဆဲပင်။ သူတို့ခြေထောက်အောက်ကလမ်းဟာ ညီညာပြီးဖြောင့်ဖြူးတယ်ဆိုပင်မယ့်တောအုပ်ထဲမှာဆိုတော့ အင်းဆက်ပိုးမွှားများပြသနာကတော့ရှောင်လွှဲလို့မရဘူး။
ခေတ်နှင့်ညီအောင်ဝတ်စားလာကြသည့်ကျောင်းသားများအတွက်ခြင်များကစတင်မိတ်ဆက်နေကြပြီ။ အမြည်းကျွေးသည့်ပေကျင်းဈေးဆိုင်တန်းကိုဝင်စားနေသည့်လူများအလား ခြင်များကလမ်းလျှောက်လာသည့်ကျောင်းသားများကိုကိုက်လေသည်။ မိန်းကလေးကျောင်းသူတချို့က သူတို့အလှကိုပြသဖို့အတွက်တိုလွန်းသည့်စကပ်များကိုဝတ်လာမိသည်ကိုနောင်တရနေလောက်ပြီထင်တယ်။ဘောင်းဘီဒူးအုပ်သာဝတ်လာသည့်ဝမ်ရိပေါ်မှာတော့ မျက်နှာရှုံ့တွနေလေပြီ။ ဝမ်ကျိုးချန်သည်လည်းခြေထောက်မှာလာရစ်ဝဲနေသည့်ခြင်သတ္တဝါတွေကို ရိုက်ရင်းဆဲရေးလို့နေတယ်။
ရှုခင်းလှလှတွေ့တိုင်း ဓာတ်ပုံရိုက်ကာ မှတ်တမ်းတင်ဖို့ ကြိုးစားပင်မယ့်ခြေသလုံးကိုလာကိုက်သည့်အင်းဆက်တွေကြောင့်ရိညက်သမျှဓာတ်ပုံတွေဟာဝေဝါးကုန်တယ်။ ရှုခမ်းတွေကို ဓာတ်ပုံရိုက်ကာမှတ်တမ်းတင်ရင်းခြေသလုံးတွင်လာလာမိတ်ဆက်နေတဲ့ ခြင်တွေကိုလဲလက်ဖြင့်ရိုက်ရသေးသည်။ ရိုက်လိုက်တိုင်းလည်း သုံးကောင်လောက်က အသာလေးပဲ ။
တစ်ယောက်ထဲအလုပ်ရှုပ်ကာလျှောက်နေသည့်သူ့ကိုရှောင်းကျန့်ကဆေးဗူးတစ်ဗူးလာပေးတယ်။ ထိုလူသားအား သူအံ့ဩမှင်သက်စွာ ကြည့်ရင်း ထိုလူသားကမ်းပေးနေသည့်ဆေးဗူးကို သူခပ်ဖြေးဖြေးလေးဆုတ်ကိုင်လိုက်တယ်။ရှောင်းကျန့်က ကြင်ကြင်နာနာမျက်ဝန်းတွေနဲ့ကြည့်ရင်း သူ့ကိုပြုံးပြနေတယ်။
လက်ထဲရောက်လာသည့်ဆေးဗူးနာမည်ကို သူဖတ်ကြည့်မိတယ်။ ထင်တဲ့အတိုင်း တိုင်းရင်းဆေးရည်ဗူးဖြစ်နေပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့သောက်ဆေးမဟုတ်ဘူး။ ခြင်မကိုက်အောင်လိမ်းသည့်ညှစ်ဆေးဗူး။
သူ့ရှေ့ကထိုလူသား လှည့်ထွက်မသွားမီ သူမေးလိုက်တယ်။
"ကျန့်ကောအတွက်ေရာ"
ရှောင်းကျန့်ဟာအေးစက်စွာဖြေတယ်။
"ငါကလိမ်းထားတယ်" တဆက်တည်းဆိုသလို 'ဆေးဆိုင်ပါဖွင့်ခဲ့ရမှာ' ဟုပါတွေးလိုက်မိသေးသည်။
ဝမ်ရိပေါ်သည် ထိုလူသားအားေခါင်းအသာညိတ်ြပလိုက်ပြီးနောက်ဘေးရှိသစ်ပင်ကိုမှီကာဆေးဗူးကိုဖွင့်ပြီးလိမ်းလိုက်သည်။ သူက တိုင်းရင်းဆေးအနံ့ကိုမခံနိုင်ဘူး။ သို့ပင်မဲ့ထိုလူသားလိမ်းခိုင်းလို့ဆိုသည့်အချက်နဲ့တင်သူသည်းခံလိမ့်ဖို့အကြောင်းပြချက်ဟာလုံလောက်နေပြီ။
ဝမ်ရိပေါ်ဆေးလိမ်းနေသည့်အချိန်ရှောင်းကျန့်ဟာ ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရပ်နေရင်းရေသောက်နေတယ်။ ဘာစကားမှလည်းမပြောမိကြဘူး။ဆေးနံ့မခံနိုင်လို့ အသက်ရှုအောင့်ပြီးလိမ်းနေတယ်ထင်တယ်၊ ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့မျက်နှာဟာ နီမြန်းနေတယ်။ ဒီကလေးကို အဆင်ပြေရဲ့လား သူမမေးမိဘူး။ရှောင်းကျန့်ဟာရေဗူးဖွင့်ကာသောက်ရင်း ဝမ်ရိပေါ်ကို မသိမသာစောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ သူတို့ကိုကျော်တတ်သွားတဲ့ကျောင်းသား အုပ်ကြီးကတော့ သူတို့ကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့။
ခြေသလုံးကိုလာရောက်ဖက်တွယ်နေသည့်ခြင်များကိုလက်ဖြင့်ခါချရင်းခြေထောက်ကိုဆောင့်ကာဆောင့်ကာလျှောက်နေသည့်မုန့်ဇီယီကို ယွီပင်းကပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော်မပြောဘူးလားဘောင်းဘီအရှည်ဝတ်လာခဲ့ပါဆိုတာကို"
မုန့်ဇီယီဟာခြေသလုံးကိုလာကပ်သည့်ခြင်ကိုရိုက်လိုက်တယ်။ လက်မှာပေသွားသည့်သွေးအား ယွီပင်းအင်္ကျီအားသုတ်လိုက်ပြီးနောက်သူမဟာဒေါသသံဖြင့်ပြောတယ်။
"ဒီကိုလာမယ်လို့မှ ငါမသိတာ" ပြီးတော့ တခြားတဖက်မှာရှိနေတဲ့ ဝမ်ကျိုးချန်ကိုလည်း မျက်စောင်းကထိုးလိုက်သေးတယ်။
ဘာမှမဆိုင်ပဲအလဟက်သကြီး မုန့်ဇီယီထံမှ မျက်စောင်းထိုးခံလိုက်ရသည့်ဝမ်ကျိုးချန်မှာကိုယ့်ကိုကိုယ်လက်ညှိုးထိုးကာဝင်ပြောလိုက်တယ်။
"ငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ"
ယွီပင်းက ဝမ်ကျိုးချန်ပုခုံးကိုညာဘက်လက်ဖြင့်ဖက်ကာ ခိုလိုက်ပြီးမျက်ခုံးအသာပင့်ကာပြန်ပြောလိုက်တယ်။
"ကျိုးချန်သူ့ကိုဂရုမစိုက်နဲ့ ညကျရင်တခုခုစီစဉ်ရအောင်လား"
ဝမ်ကျိုးချန်သည်ယွီပင်းလက်ကိုအသာဖယ်ချလိုက်သည်။ အလျင်လိုစွာပဲကျောပိုးအိတ်ထဲမှအဝတ်တစ်ထည်ကိုထုတ်ပြီးနောက်မုန့်ဇီယီထံအပြေးသွားကာပေးလိုက်သည်။
ဝမ်ကျိုးချန်ကခပ်မြန်မြန်ပြောတယ်။
"ဇီယီ ဒါကိုပတ်ရင်ပတ်ထား ဒူးတော့ဖုံးမယ်ထင်တယ်"
ဝမ်ကျိုးချန်ပေးသောအဝတ်ကို မုန့်ဇီယီသည်ဆောင့်အောင့်ကာယူပြီးနောက်သူမ ခါးတွင်ပတ်လိုက်သည်။ ယွီပင်းမှာအထီးကျန်လာသလိုလို။ကောင်းကင်ကြီးကိုမော့ကြည့်ရင်း တယောက်ထဲ လှည့်ပတ်ကာဟိုလျှောက်လိုက်ဒီလျှောက်လိုက်ပင်။
မောမောပန်းပန်းနဲ့အတန်ကြာလျှောက်လာလိုက်ကြတာ ဘန်ဂလိုကို လှမ်းမြင်နေရပြီ။ မဝေးတော့တဲ့နားနေဆောင်ဆီ မမောနိုင်မပန်းနိုင်ပြေးလွှားသွားပြီးကြတဲ့ကျောင်းသားတချို့ဟာ ခရီးဆောင်အိတ်တွေကိုဘေးချပြီးတွေ့ရာ ခုံတန်းတွေပေါ်ပစ်လဲလိုက်ကြတယ်။ခြေထောက်တွေနှိပ်နယ်သူကနှိပ်နယ်ကြတယ်။ကျောပိုးအိတ်ခပ်ကြီးကြီးလွယ်လာခဲ့တဲ့ကျောင်းသားတချို့သည်လည်း သူတို့နံဘေးနားကသူငယ်ချင်းတွေကို သူတို့ပုခုံးအားနှိပ်စေပြန်တယ်။ချွေးတွေတရစက်ထွက်နေသည့်တိုင်အစိုဓာတ်ရှိသည့်တောအုပ်ထဲရောက်နေသည့်အတွက်သူတို့ဟာခပ်မြန်မြန်ပဲအမောဖြေသယောင်ရှိလာတယ်။
ကျောင်းသားတွေဟာ အထုတ်အပိုးတွေချကာ အညောင်းဖြေနေစဉ်တွင်အားကစားဆရာ လီယီဖုန်းကပြောလာတယ်။
"ဒီနားမှာတောင်တစ်ေတာင်ရှိတယ်အမြင့်ကြီးမဟုတ်ဘူးတောင်ပေါ်ရောက်ဖို့ နီးနီးလေးပဲ အဲ့ဒီအပေါ်ကို ညနေလောက်ကျရင်တက်မယ်အပေါ့ပါးဆုံးနဲ့အသင့်တော်ဆုံးဖြစ်မယ့်အဝတ်အစားတွေကိုဝတ်ခဲ့ကြပါ"
မောနေတဲ့ကြားက ထပ်ပြေးခိုင်းလိုက်သလိုပင်။ကျောင်းသားတွေဟာတစ်ေယာက်တစ်ေပါက်နဲ့ မလျှောက်နိုင်တော့ဘူးဆိုတဲ့ အသံတွေထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်နှင့်ယွီပင်းမှာတစ်ေယာက်မျက်နှာတစ်ေယာက်ကြည့်ရင်းပြိုင်တူပင်ပြောလိုက်မိကြသည်။
"အာ ထပ်ပြီးတော့လား"
လျိုယိ့ဖိန့်က အားကစားဆရာလီယီဖုန်းကိုပြောတယ်။
"ဆရာလီ မနက်ဖြန်မှမရဘူးလား အခုတောင်ညောင်းနေပြီ ... လျိုကိုကိုပြောတုန်းက ဒီလောက်ခရီးမကြမ်းရဘူးတဲ့နော်"
လျိုယိ့ဖိန့်သည်ကျောင်းမှာကျန်ခဲ့သည့်အစ်ကိုဖြစ်သူကျောင်းအုပ်လျိုဟိုက်ခွမ်းရဲ့နာမည်ကိုယူသုံးတယ်။ ဒါကိုမကြိုက်သူက လင်းယီချန်။
လင်းယီချန်က ဒဲ့တိုးပြောတယ်။
"ဒီကိုအပျော်လာတာမဟုတ်ဘူး၊ သတ်မှတ်ထားတဲ့ရက်မကျော်ခင်ပြန်ရောက်ဖို့သင့်တယ်၊ အချိန်တွေမဆွဲနဲ့၊ လုပ်စရာရှိတာတော့လုပ်ရမှာပဲ အထွန့်မတတ်ကြနဲ့"
ကျောင်းသားများ တတွတ်တွတ်ပြောသံများ တစတစကျယ်လာတယ်။ ဒီကျောင်းသားတွေဟာ စက်ရုပ်တွေမဟုတ်ကြတာကိုတော့ရှောင်းကျန့်နားလည်တယ်။ သို့ပင်မဲ့ ဝင်မပြောနိုင်ဖြစ်နေတယ်။ သူက ကလေးထိန်းဖို့လိုက်လာပေးတဲ့ဆရာသက်သက်ပဲမို့ လီယီဖုန်နှင့်လင်းယီချန်ရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကိုတော့ မကျော်လွန်သင့်ဘူး။ သူလည်းညောင်းတာပဲ။ သို့ပင်မဲ့ သူ့ကိုလိုက်ကြည့်နေတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ကလည်းရှိနေသေးတော့ မညီးညူရဲဘူး။
ရှောင်းကျန့်ဟာ အကြံပြုသလိုလိုလေသံဖြင့်ဝင်ထိန်းကာပြောလိုက်သည်။
"လေ့လာရေးကိုအကြောင်းပြပြီး ဝိတ်ချကြတာပေါ့"
သီးသန့်လိုဖြစ်ပြီးထွက်လာတဲ့ရှောင်းကျန့်ရဲ့အကြံပြုချက်ကြောင့်ကျောင်းသားတွေရဲ့အကြည့်ဟာရှောင်းကျန့်ဆီကိုဦးတည်လို့သွားတယ်။ ဝိုင်းအုံကြည့်ခံရတဲ့ရှောင်းကျန့်ဟာနေရခက်သွားတယ်။ရှောင်းကျန့်ဟာ မယားယံပဲနဲ့ သူ့လည်ဂုတ်သူကုတ်လိုက်မိတယ်။ ပြီးတော့ခေါင်းငုတ်ကာ ခပ်တိုးတိုးပြောပြန်တယ်။
"သီးသန့်ပိန်အောင်လမ်းမလျှောက်ရတော့ဘူးပေါ့၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပျော်ပျော်ပါးပါး စကြနောက်ကြပြီးတောင်တက်ကြတာ မကောင်းဘူးလား" သူ့အနီးအနားမှာရှိနေတဲ့ မိန်းကလေးကျောင်းသားများထံကိုအကူအညီတောင်းသည့်အကြည့်တွေဖြင့်ရှောင်းကျန့်ကြည့်လိုက်သည်။
ထိုကျောင်းသူများက အလိုလိုပင်ခေါင်းတွေညိတ်လာကာ "ကောင်းတယ်" ဆိုပြီးရှောင်းကျန့်ကိုထောက်ခံပေးတယ်။ ထိုအသံကိုကြားလိုက်ရ၍ရှောင်းကျန့်လည်းစိတ်သက်သာရာရသွားတယ်။ရှောင်းကျန့်အနားမှာရှိနေခဲ့သည့်ကျောင်းသူတွေသည်ကျောင်းမှမထွက်ခင်အချိန်တုန်းကရှောင်းကျန့်နဲ့အတူဓာတ်ပုံတွဲရိုက်ခဲ့တဲ့မိန်ကလေးတွေ။ ဒီကျောင်းသူတွေကို သဘောမတွေ့စွာကြည့်နေသူက ဝမ်ရိပေါ်။ မုန့်ဇီယီကတော့ခြေသလုံးကို လက်သီးဖြင့်ထုကာ အသံပင်မထွက်နိုင်သေးပေ။ သူမကို မသိမသာဖြင့်အနားတွင်ခြင်ခါပေးနေသူက ဝမ်ကျိုးချန်။ ယွီပင်းကတော့ လင်းယီချန်ကြောင့်စိတ်တိုနေသည့်လျိုယိ့ဖိန့်အနားမှာ။
လင်းယီချန်ကအနားမပေး။
"အားလုံးပဲ အဖွဲ့အလိုက်ကိုကြည့်ပြီး ဆုပေးမှာဆိုတော့ ... စုပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်ကြရအောင်"
ခရီးပန်းနေသည့်ရုပ်တွေနဲ့ ဓာတ်ပုံမရိုက်ချင်ကြပင်မယ့်လင်းယီချန်ရဲ့စကားကိုကျောင်းသားတွေဟာအထွန့်မတက်ရဲကြတော့ပဲ အုပ်စုလိုက်ဓာန်ပုံကိုရိုက်လိုက်ကြတယ်။ ဆရာသုံးယောက်အားကျောင်းသား ၅၆ယောက်က ခြံရံကာ ကင်မရာထောင်၍ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်ကြသည်။ အခုလို အမှတ်တရအနေနဲ့ ဓာတ်ပုံကျန်နေခဲ့တာတော့ကောင်းပါရဲ့။ကောင်းသော အမှတ်ရခြင်းတွေသာ ဖြစ်ပါစေလို့ တစ်ဦးတစ်ယောက်ကတော့ ဆုတောင်းနေခဲ့တယ်။
💚
Part 7 ဆက်ရန်
💚❤
👦👨
-------------
Zawgyi
💚
Until You Fall In Love
အပိုင္း (၆)
********
႐ူပေဗဒ၏သေဘာတရားေတြကို ေပါ့ပါးသြက္လပ္စြာ သင္ေနသည့္ ဆရာမလင္းယီခ်န္ စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝမ္ရိေပၚကေတာ့ စာသင္ခန္းျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ ၾကည္လင္ေနတဲ့ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူျမင္ေနရတဲ့ မိုးျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးနဲ႔တိမ္တိုက္ျဖဴေတြရယ္ဟာ သူျမတ္ႏိုးမိတဲ့လူသားနဲ႔သိပ္တူတယ္။ ၾကည္လင္တယ္၊ တင့္တယ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူလွမ္းမမီႏိုင္တဲ့အေဝးတစ္ေနရာမွာ႐ွိေနတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ စာသင္ခန္းထဲကို ေက်ာင္းအုပ္ လ်ိဳဟိုက္ခြမ္း ဝင္လာတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆိုသူက မ်က္ႏွာခ်ိဳတယ္ဆိုပင္မယ့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆိုသည့္ အ႐ွိန္အဝါေၾကာင့္ ဆူညံေနသည့္အခန္းက တိတ္ဆိတ္လို႔သြားတယ္။
လင္းယီခ်န္က စာသင္ေနသည္ကိုရပ္တန္႔ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္လ်ိဳ႕ဟိုက္ခြမ္းကိုေမးလိုက္တယ္။
"ဘာကိစၥမ်ားလဲ ေက်ာင္းအုပ္"
လ်ိဳဟိုက္ခြမ္းေခါင္းတခ်က္ညိတ္ျပကာ အတန္းသားမ်ားဘက္သို႔လွည့္ၿပီး အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေလးတို႔ျဖင့္ ေျပာလာတယ္။
"ဒီအတန္းက ေလ့လာေရးခရီးတစ္ခုထြက္စရာ႐ွိတာ ..."
လ်ိဳဟိုက္ခြမ္းရဲ႕စကားပင္မဆံုးေသးဘူး၊ အတန္းထဲ႐ွိေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၏ "ေဟး"ဆိုသည့္ အသံႏွင့္အတူ လက္ခုပ္သံမ်ားကညံလို႔သြားတယ္။ လက္ခုပ္သံေတြရပ္တန္႔သြားမွ လ်ိဳဟိုက္ခြမ္း ျပံဳးကာပင္ ဆက္ေျပာတယ္။
"အဲ့ေတာ့ ... ခရီးက ႏွစ္ညအိပ္သံုးရက္ခရီး၊ မင္းတို႔ရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူေတြကိုေတာ့ အေၾကာင္းၾကားစာေတြ ပို႔ၿပီးၿပီ၊ ေပ်ာ္တာလည္း ေပ်ာ္ၾက၊ အေပ်ာ္လႊတ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အသိေလးလည္း႐ွိၾက၊ ျပန္ေရာက္ရင္ ကိုယ္ႀကိဳးစားေလ့လာခဲ့တာေတြကို စာေမးပြဲျပန္ေျဖရမယ္"
ထိုအခါ ေက်ာင္းသားေတြထံမွ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္အသံေတြ ဟိုတစ္ေပါက္ဒီတစ္ေပါက္ ထြက္လာၾကတယ္။ သို႔ပင္မဲ့ လ်ိဳ႕ဟိုက္ခြမ္းကေတာ့အျပံဳးမပ်က္ပဲဆက္ေျပာတယ္။
"တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီေရာ အဖဲြ႔အလိုက္ေရာ ေျဖႏိုင္ရင္ ေျဖႏိုင္သလို တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္အတြက္အေထာက္အကူျဖစ္မယ့္ အမွတ္ေတြရၾကလိမ့္မယ္၊ အဲ့ေတာ့ ဘာေမးၾကဦးမလဲ"
ထိုအခါဝမ္ရိေပၚလည္း ညာဘက္လက္ကို ပင့္ေျမာက္လိုက္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
"ဘယ္ဆရာေတြနဲ႔သြားရမွာလဲ ေက်ာင္းအုပ္"
ထိုအခါ ဝမ္က်ိဳးခ်န္သည္ ဝမ္ရိေပၚကိုတံေတာင္နွင့္တြတ္၏။ ဝမ္ရိေပၚသည္လည္း ဝမ္က်ိဳးခ်န္အားမ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲျပန္ျပတယ္။
လ်ိဳဟိုက္ခြမ္းဟာ ျပံဳးထားဆဲပင္မယ့္ မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ စဥ္းစားေနဟန္႐ွိတယ္။ ထိုေနာက္အျပံဳးသည္ ပို၍ထင္႐ွားလာၿပီးေနာက္ ေျဖၾကားသည္။
"ဒီက ဆရာမ လင္းယီခ်န္ရယ္၊ အားကစားဆရာ လီယီဖုန္းရယ္ ၿပီးေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ရယ္"
လ်ိဳ႕ဟိုက္ခြမ္းရဲ႕စကားအဆံုးတြင္ လင္းယီခ်န္သည္ လ်ိဳဟိုက္ခြမ္းဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္ကာ ေမးတယ္။
"ဆရာလီကေတာ့ အားကစားဆရာမို႔ ထားပါေတာ့၊ ဆရာေ႐ွာင္းက ဘာလို႔ ..."
လ်ိဳ႕ဟိုက္ခြမ္းလည္း လင္းယီခ်န္အနားသို္႔ကပ္ခါ ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္။ လင္းယီခ်န္သည္လည္း အထြန္႔နည္းနည္းျပန္တက္ေနသည့္ဟန္႐ွိတယ္။ စာသင္ခန္းထဲကေက်ာင္းသားေတြသည္လည္း စကားသံမ်ားတိတ္ကာ အတန္းေ႐ွ႕ရွိဆရာႏွစ္ဦးကိုပဲ အားရံုစိုက္ေနၾကတယ္။ ဝမ္ရိေပၚသည္လည္း အမ်ားနည္းတူပဲ အတန္းေ႐ွ႕႐ွိဆရာႏွစ္ဦးကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
ဆရာမလင္းယီခ်န္အေနနဲ႔ ဒီခရီးလမ္းမွာ ထိုလူသား ပါမပါကိစၥကို ဘာလို႔မ်ားအထြန္႔တက္ေနရျပန္တာလဲ။ ဝမ္ရိေပၚတစ္ေယာက္ ဝမ္းသာရႏိုး၊ ဝမ္းနည္းရႏိုးျဖစ္ေနရျပီ။ တခဏအၾကာမွ ဆရာမလင္းယီခ်န္ဟာ ေခါင္းမညိတ္ခ်င္ညိတ္ခ်င္ျဖင့္ ညိတ္လာတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္လ်ိဳဟိုက္ခြမ္းလည္း လင္းယီခ်န္နဲ႔ညႇိႏိႈင္းေျပာဆိုၿပီးသည့္ေနာက္မွာ အတန္းဘက္သို႔ျပန္လွည့္လာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုအသိေပးတယ္။
"ကေလးေတြကို ဒီကဆရာမလင္းတစ္ေယာက္ထဲမထိန္းႏိုင္မွာဆိုးလို႔ ဆရာေ႐ွာင္းကိုပါထည့္ခ်င္တာပါ၊ ဆရာမလင္းအဆင္ေျပမယ္မွတ္လား"
လင္းယီခ်န္ဟာ ေခါင္းမညိတ္ခ်င္ ညိတ္ခ်င္ျဖင့္ ညိတ္ၿပီးေျပာျပန္တယ္။
"အဆင္ေျပပါတယ္၊ ဒီအတန္းထဲမွာ ဆရာေ႐ွာင္းၾကည့္မယ္လို႔အာမခံထားတဲ့ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း႐ွိေသးတာပဲ"လင္းယီခ်န္ဟာ ဝမ္ရိေပၚႏွင့္ဝမ္က်ိဳးခ်န္ထိုင္ေနသည့္အတန္းေနာက္ဆံုးကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး" လ်ိဳ႕ဟိုက္ခြမ္းဟာ စကားေတြကို ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝးေျပာမေနေတာ့ပဲ လင္းယီခ်န္ကိုေခါင္းညိတ္ျပကာ စာသင္ခန္းထဲမွျပန္ထြက္သြားခဲ့တယ္။
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖင့္ သူသိကိုယ္သိသည့္ ေလ့လာေရးခရီးအေၾကာင္းေတြကို ေျပာေနၾကသည္က အတန္းတစ္ခုလံုးကိုဆူညံေနေစတယ္။ ေပတံေဇာင္းျဖင့္ အစိမ္းေရာင္သင္ပုန္းကို လင္းယီခ်န္ ေခါက္လိုက္သည္အခါ ဆူညံေနသည့္အတန္းဟာ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္။ ျပီးေနာက္ သင္လက္စသင္ခန္းစာကို သူမဆက္သင္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။
ဒီခရီးၾကမ္းမွာ ထိုလူသားလိုက္ပါခဲ့ရင္ ပင္ပန္းလိမ့္မယ္။ ထိုလူသားကို အပင္ပန္းမခံေစလိုပင္မယ့္ လိုက္ပါရမယ့္ နာမည္စာရင္းထဲ ေ႐ွာင္းက်န့္နာမည္ပါေနရံုနဲ႔ပင္ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ပါးစပ္ဟာ နားရြက္တတ္ခ်ိတ္ေတာ့မည္။ ဒီခရီးလမ္းမွာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဆီကဘယ္လိုအမွတ္ေပးမႈမ်ိဳးကိုမဆို သူရယူဖို႔ ဝမ္ရိေပၚေတြးေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သံေယာဇဥ္တိုးဖို႔ဆိုတာသည္လည္း ဒီလို ခရီးေတြ ထြက္မွသာ ပိုတိုးလာႏိုင္တာ၊ ဒီလိုအခြင့္အေရးကို ဝမ္ရိေပၚလက္လြတ္ခံမည္တဲ့လား။
ဝမ္ရိေပၚကေတာ့ အေတြးကမ႓ာထဲမွာပဲေပ်ာ္ေနခဲ့တာ ယီြပင္းႏွင့္ဝမ္က်ိဳးခ်န္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ႀကိတ္ကာလက္သီးဆုတ္ျပရင္း လက္ေတြ႔ကမ႓ာထဲတြင္ပဲ ေပ်ာ္၍ေနေပၿပီ။ မုန္႔ဇီယီမွာေတာ့ စာေရးစားပြဲေပၚ ေခါင္းကိုေမွာက္လို႔ထားတယ္။ မုန္႔ဇီယီေဘးတြင္ထိုင္ေနသည့္ ယီြပင္းဟာအမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ပင္မယ့္ ယီြပင္းေ႐ွ႕တြင္ထိုင္ေနသည့္ဝမ္က်ိဳးခ်န္ကေတာ့ မုန့္ဇီယီကိုလည္း လႈပ္နွိုးရင္း ယီြပင္းကိုလည္းေမးလိုက္ေသးတယ္။
"ဇီယီ ... ဇီယီ ... ယီြပင္း၊ သူဘာျဖစ္သြားတာလဲ"
ယီြပင္းက ျပန္ေျဖေပးတယ္။
"က်ဲက်ဲက အာ့လိုပဲ ေလ့လာေရးခရီးဆို ဘယ္ေတာ့မွမသြားခ်င္ဘူး"
ဝမ္ရိေပၚကစိတ္ဝင္တစားျဖင့္ဝင္ေမးတယ္။
"ဘာလို႔လဲ"
ယီြပင္းကျပန္ေျဖတယ္။
"ျပန္ေရာက္ရင္ အျမဲစာစစ္လို႔ေလ"
ဒီအတန္းထဲတြင္ဘာမဟုတ္သည့္ စာစစ္သည့္ကိစၥေသးေသးေလးအားေၾကာက္ေနသည့္သူမွာ မုန္႔ဇီယီတစ္ေယာက္သာ႐ွိလိမ့္မည္။ ဝမ္ရိေပၚႏွင့္ဝမ္က်ိဳးခ်န္မွာ အသံသိပ္မထြက္ေအာင္ ႀကိတ္ၿပီးတခိြခိြနဲ႔ရယ္တယ္။ ယီြပင္းဟာမရယ္ဖို႔ မ်က္ႏွာရိပ္ျပတယ္။ သို႔ပင္မဲ့ ယြီပင္းေ႐ွ႕မွာထိုင္သည့္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အရယ္မပ်က္။
ဝမ္ရိေပၚလည္းရယ္သံေႏွာေနသည့္အသံျဖင့္သာ ေျပာလိုက္တယ္။
"မလိုက္ခ်င္ေနခဲ့ေပါ့ ငါတို႔ကေတာ့သြားၾကမွာ"
ဝမ္က်ိဳးခ်န္သည္လည္း ဝမ္ရိေပၚဘာလို႔ ဒီခရီးကိုသြားခ်င္ေနသည္လည္းဆိုသည္ကိုသိ၍ "အိမ္း" ဆိုသည့္အသံျပဳလိုက္သည္။ ဝမ္ရိေပၚလည္းဝမ္က်ိဳးခ်န္ကို တံေတာင္ျဖင့္တြတ္လိုက္ၿပီး စာသင္တာကိုၾကည့္ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ အတန္းေ႐ွ႕ကိုလက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္သည္။ မုန္႔ဇီယီဟာ အံတႀကိတ္ႀကိတ္။ ယီြပင္းကေတာ့ သူမေဘးမွ ခပ္ခြာခြာ။
~*~*~~~*~*~
ေလ့လာေရးခရီးသြားမည့္ အမ်ားစီးလိုင္းကားေပၚတတ္ရန္ေက်ာင္းသားစုစုေပါင္း ၅၆ ဦး ႏွင့္ဆရာ ၃ ဦး ေက်ာင္းေ႐ွ႕တြင္ေစာင့္ေနၾကသည္။ တိုး႐ိႈးေနတဲ့ လူအုပ္ၾကားထဲ လက္ပ်က္အကၤ် ီအျဖဴ ႏွင့္အစိမ္းေရာင္ေဘာင္းဘီဒူးအုတ္ ကိုဝတ္ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ထားသည့္ ဝမ္ရိေပၚမွာေတာ့ အားလံုးထဲတြင္ သိသိသာသာထင္႐ွားေနသည္။ လည္ပင္းတြင္ဆြဲထားသည့္ကင္မရာကိုလည္း ဝမ္ရိေပၚဟာ ဟိုခ်ိန္ ဒီခ်ိန္လုပ္ေနသည္။
အနားကပ္လာသည့္ လ်ိဳယိ့ဖိန္႔ ကေျပာသည္။
"ငါ့ကိုတပံုေလာက္႐ိုက္ေပးပါလား"
ေန႐ွိန္ေၾကာင့္လား အလိုမက်၍လားပင္မသိ ဝမ္ရိေပၚမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါ့လာမ႐ႈပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုေန"
တဘက္ကိုလွည့္သြားတဲ့ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ လ်ိဳယိ့ဖိန္႔ဟာ အလိုမက်ဟန္ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းဆူျပန္တယ္။ ေနပူပူထဲတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအနားကိုေလစိမ္းေတြဟာျဖတ္တိုက္လို႔သြားတယ္။ ဝမ္ရိေပၚဟာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီးရင္းကိုၾကဳတ္ထားဆဲ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးအနားသို႔ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ဟာ တေျဖးေျဖးခ်င္း ခ်ဥ္းကပ္လာတယ္။
"ယိ့ဖိန္႔ ငါ႐ိုက္ေပးမယ္ေလ" ဝမ္က်ိဳးခ်န္သည္ လည္ပင္းတြင္ဆြဲထားသည့္ ကင္မရာကိုကိုင္ကာ လ်ိဳ႕ယိ့ဖိန္႔ကိုေျပာတယ္။
"မလိုပါဘူး" လ်ိဳယိ့ဖိန္႔ကလက္ကာရင္းေျပာၿပီး ဝမ္က်ိဳးခန္ႏွင့္ ဝမ္ရိေပၚအနားမွ ထြက္လို႔သြားတယ္။ သူမဟာ သူမသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ဆီသြားကာ စကားစျမည္ေျပာေနျပန္တယ္။
ဝမ္ရိေပၚက လွည့္မၾကည့္ပါ။ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ဟာ လ်ိဳယိ့ဖိန္႔ကိုလိုက္ၾကည့္ရင္းေခါင္းတကုတ္ကုတ္နဲ႔က်န္ခဲ့တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ႐ွိေနခဲ့တဲ့ မုန္႔ဇီယီသည္ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ကိုၾကည့္ကာ မ်က္ေစာင္းထိုးေလသည္။ သူမအမူအရာကိုေတြ႔သြားသည့္ ယီြပင္းသည္ မုန္႔ဇီယီနားအနားသို႔ကပ္ကာေျပာသည္။
"က်ဲက်ဲ မနာလိုျဖစ္ေနတာလား ကြၽန္ေတာ္႐ိုက္ေပးရမလား"
မုန္႔ဇီယီသည္ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ကိုခ်ၿပီးေနာက္ မ်က္ေစာင္းထပ္ထိုးကာေျပာလိုက္တယ္။
"မလိုဘူး"
သူမရဲ႕အလိုမက်မႈေတြကို ယီြပင္းအေပၚကိုပံုခ်ျပန္ၿပီ။
ယီြပင္းေခါင္းအသာငုတ္ၿပီး ကိုယ့္အစ္မကို ခပ္တိုးတိုးေလးက်ိန္ဆဲၿပီးေနာက္ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ေဘးသို႔သြားကာရပ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
ဝမ္က်ိဳးခ်န္သည္ ယီြပင္းႏွင့္မုန္႔ဇီယီကိုၾကည့္ေနခဲ့သည္ထင္သည္။ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ကေျပာတယ္။
"မိန္းကေလးေတြမ်ား နားလည္ရအေသခက္တယ္၊ သူတို႔ ႐ိုက္ခ်င္တယ္ထင္လို႔ ငါတို႔က ႐ိုက္ေပးမယ္ေျပာတာကို သူတို႔ကဘာထင္ေနလဲမသိဘူး"
ယီြပင္းသည္ဘာတခြန္းမွျပန္မေျပာ။ ေခါင္းကိုေတာ့ျပဳတ္ထြက္လုမတတ္ ညိတ္ရင္း ဝမ္က်ိဳးခ်န္ရဲ႕စကားကိုေထာက္ခံတယ္။
တဖက္က ဝမ္က်ိဳးခ်န္ႏွင့္ယြီပင္းကို လွည့္ပင္မၾကည့္သည့္ ဝမ္ရိေပၚဟာ အားကစားဆရာလီယီဖုန္း ႏွင့္ စကားေျပာေနသည့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုေတာ့ ဓာတ္ပံုခိုး႐ိုက္ဖို႔ျပင္ေနသည္။
ထိုလူသားရဲ႕အျပံဳး။ သူ႔အတြက္ရည္ရြယ္ၿပီးျပံဳးေနတာမဟုတ္သည့္ ဒီအျပံဳးဟာလည္း ခ်ိဳၿမိဳသေယာင္ေတာ့႐ွိတယ္။ စည္းမ်ဥ္းေတြစည္းကမ္းေတြကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ကိုယ့္ဆရာကိုျပန္ခ်စ္ေနမိျပန္ေတာ့လည္း သူအႀကိမ္ႀကိမ္ျငင္းခံရတာဆန္းမေနေတာ့ဘူး။ 'ဆရာ' ... မဟုတ္ဘူး ... ထိုလူသားကို သူ 'ဆရာ'လို႔ တခါမွမေခၚခဲ့ဖူးဘူး။ သတ္မွတ္မွာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဆရာႏွင့္တပည့္ဆိုသည့္ ပတ္သတ္မႈကို အျပန္အလွန္ ခ်စ္ႀကိဳက္ခြင့္မျပဳတဲ့ ေ႐ွ႕႐ိုးစြဲလူတစ္စုဟာ ဒီလိုေခတ္မီေနတဲ့ ေခတ္သစ္ႀကီးမွာလည္း႐ွိေနေသးတယ္။ ဆရာတပည့္ပတ္သတ္မႈေၾကာင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္လို႔မရဘူးဆိုတဲ့ ျငင္းပယ္မႈစကားလံုးေတြကို ထိုလူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏႈတ္မွထြက္ဆိုေနတာနဲ႔တင္ သူ႔အတြက္လံုေလာက္ေနၿပီ။ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဆိုတဲ့ သူခ်စ္တဲ့လူသားက ေ႐ွ႕႐ိုးစြဲလူပုဂၢိဳလ္ေတြထဲေတာ့မပါဘူး။ သို႔ပင္မဲ့ ေ႐ွ႕ယဥ္ေက်းမႈေတြကို မျငင္းပယ္တဲ့လူသားေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ျဖစ္ေနေသးတယ္။
ရယ္လိုက္တိုင္းေပၚလာတတ္တဲ့ ေ႐ွ႕သြားျဖဴျဖဴေလးကို လက္ျဖင့္အသာကြယ္ကာ စကားေျပာေနသည့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ကင္မရာမွတဆင့္ၾကည့္ရင္း ဝမ္ရိေပၚပါလိုက္ရယ္မိေနသည္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက ထိုလူသားရဲ႕ေ႐ွ႕သြားေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ယုန္သြားေလးေတြနဲ႔တူတယ္လို႔ ခ်ီးမႊမ္းၾကတယ္။ ထိုလူသားဟာ ယုန္ေလးတစ္ေကာင္လိုပဲတဲ့။ ဝမ္ရိေပၚကေတာ့ ထိုလူသားကို ယုန္ေလးတစ္ေကာင္ထက္ ပိုၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔သတ္မွတ္တယ္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟာ အျဖဴေရာင္တီ႐ွပ္ေပၚတြင္ ႐ွပ္အျပာေရာင္လက္႐ွည္ကိုထပ္ဝတ္ကာ ဂ်င္းအျပာေရာင္ေဘာင္းဘီ႐ွည္နွင့္တြဲကာဝတ္ဆင္ထားတယ္။ ထိုလူသားဘာဝတ္ဝတ္ ဝမ္ရိေပၚမ်က္လံုးထဲ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနပင္မယ့္ ဒီေန႔မွာေတာ့ထိုလူသားဟာ ထူးျခားေနတယ္။ ပိန္ပိန္ေသးေသးထိုလူသားဟာ သူ႔တေပြ႔စာပဲ႐ွိေလာက္မယ္ထင္တယ္။
ထိုလူသားက သေဘာေကာင္းလြန္းတယ္။ ဓာတ္ပံုတြဲ႐ိုက္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသူေတြကို ထိုလူသားကတြဲ႐ိုက္ခြင့္ျပဳတယ္။ ထိုေက်ာင္းသူေတြက ဆရာတစ္ေယာက္ကိုမေၾကာက္ဘူးလား။ ဥပမာ - 'စာေမးခံလိုက္ရမွာတို႔'၊ 'စာရၿပီလာလို႔အေမးခံလိုက္ရမွာတို႔'။ ထိုလူသားနဲ႔အနီးကပ္ေနခြင့္ရေနတဲ့သူေတာင္ 'မရဘူး' ဆိုတဲ့ျငင္းပယ္သည့္စကားလံုးကိုမၾကားလိုေတာ့တာေၾကာင့္ ခိုးပဲ႐ိုက္ေနရၿပီးေလ။
ဒီတစ္ခါမ်က္ေစာင္းထိုးတဲ့လူဟာ ဝမ္ရိေပၚျဖစ္လာတယ္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေ႐ွာင္းက်န္႔လက္ေမာင္းကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္းတြဲၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနသည့္ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ကိုပါ။ သူေတာင္မထိရက္တဲ့ ထိုလူသားကို ထိုအမ်ိဳးသမီးေတြက ပိုင္စိုးပိုင္နင္းနဲ႔။
ဝမ္ရိေပၚအလိုမက်ျဖစ္ေနပင္မယ့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကေတာ့ လူတိုင္းကိုရယ္ေမာၿပီးေတာင္ စကားေျပာေပးတယ္။ ထိုလူသားရယ္ေမာေနသည္က ဟန္ေဆာင္မႈေတြမပါသလိုပဲ။ သူ႔အလွည့္ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဒီလိုအခြင့္အေရးရလာမွာလဲ ဝမ္ရိေပၚမသိပင္မယ့္ သူေစာင့္ေနပါေသးတယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ နားလည္မႈေတြရလာမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ႏွလံုးသားကို ထိုလူသားနားလည္လာမွာပါ။
BUS ေရာက္သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ အလုအယက္တက္ၾကတယ္။ ခံုေနရာေတြလုၾကတယ္။ ကားေပၚအိပ္လိုက္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က ကားျပတင္းေပါက္ေဘးကထိုင္ခံုေတြမွာထိုင္ၾကတယ္။ စကားစျမည္ေျပာၿပီး ကစားခ်င္သည့္ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေလ်ွာက္လမ္းေဘးကခံုေတြမွာထိုင္ၾကတယ္။ ဘယ္သူေတြဘယ္လိုခံုေနရာေတြလုေနပါေစ မုန္႔ဇီယီေဘးတြင္ေတာ့ ယီြပင္းကဝင္ထိုင္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးေ႐ွ႕ကခံုတြင္ ဝမ္ရိေပၚနွင့္ဝမ္က်ိဳးခ်န္ကဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ေနသားတက်ထိုင္လိုက္ၾကၿပီး ခဏေနေတာ့ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ဟာ သူတို႔ႏွစ္ဦးထိုင္ေနသည့္ ေနာက္ကိုလွည့္လာၿပီး ေျပာတယ္။
"ယီြပင္း ေနရာလဲရေအာင္"
ယီြပင္းကထ၍လဲမည္အျပဳ မုန္႔ဇီယီကအသာဆြဲထားကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ယြီပင္း မလဲေပးနဲ႔"
မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ေျပာလိုက္သည့္မုန္႔ဇီယီစကားေၾကာင့္ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ဟာ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ေ႐ွ႕ကိုျပန္လွည့္သြားရေတာ့သည္။ ယီြပင္းမွာ မေနႏိုင္ပဲ မုန္႔ဇီယီအနားသို႔အသာကပ္ကာ တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
"က်ဲက်ဲကလဲ ခဏေလးပဲထိုင္ရတာကို"
မုန္႔ဇီယီကျပန္ေျပာတယ္။
"နင္မသိပါဘူး"
"ဘာလဲ က်ဲက်ဲအိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ သူ႔ပုခံုးေပၚသြားရည္က်မိမွာဆိုးလို႔လား"
"ယီြပင္း!"
"ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမသိဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမသိဘူး"
ယီြပင္းဟာ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ နားက်ပ္တပ္ၿပီးေနာက္ မ်က္လံုးေတြကိုအတင္းမွိတ္ထားလိုက္တယ္။ ယီြပင္းေဘး ေလ်ွာက္လမ္းကပ္လ်က္ခံုတြင္ ထိုင္ေနသည့္ လ်ိဳယိ့ဖိန္႔ဟာ မုန္႔ဇီယီကိုၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ မုန္႔ဇီယီသည္လည္း လ်ိဳယိ့ဖိန္႔ကို ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔ျပန္ၾကည့္တယ္။ သူမတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပိဳင္ပြဲကိုေတာ့ ယီြပင္းႏွင့္ဝမ္က်ိဳးခ်န္ဟာ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။
~*~*~~~*~*~
လမ္းတေလ်ွာက္လံုး႐ွိရႈခင္းမ်ားကို ဝမ္ရိေပၚဟာကင္မရာတလံုးျဖင့္ လိုက္လံကာခ်ိန္ရြယ္တယ္။ ကားလမ္းနံေဘးက အစိမ္းေရာင္ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးက လူ႔တစ္ရပ္စာေလာက္႐ွိေလာက္မယ္။ ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚက်ေနတဲ့ေနေရာင္ဟာ ခပ္ေတာက္ေတာက္အေနအထားမွာ႐ွိေနတယ္။ ကင္မရာကိုအလင္းအေမွာင္ခ်ိန္ျပီးသည့္ေနာက္ တခ်ိဳ႕ေသာ႐ႈခင္းေတြကို ႐ိုက္ယူထားလိုက္သည္။ ဝမ္ရိေပၚေဘးမွာ႐ွိေနတဲ့ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ကေတာ့ နားထဲနားက်ပ္တတ္ကာ လမ္းတေလ်ွာက္လံုးကိုအိပ္ျပီးသာလိုက္လာခဲ့သည္။
ဦးတည္သြားေနသည့္လမ္းဟာ ေတာအုပ္တစ္ခုကို။ အျပင္မွာ ေနက်ဲက်ဲေတာက္ပူေနပင္မယ့္ ကားရပ္လိုက္သည့္ ေတာအုပ္ကေတာ့ စိုထိုင္းထိုင္းေလးနဲ႔ေနလို႔ေကာင္းမယ့္ပံု။
ကားရပ္သည္ႏွင့္ေ႐ွာင္းက်န္႔ကဦးေဆာင္ျပီးကားေပၚကဆင္းလိုက္သည္။ ထိုလူသား ကားေပၚကဆင္းသည့္ပံုစံေလးကေတာင္ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕မ်က္လံုးထဲ လူႀကီးသိပ္ဆန္ေနတယ္။ အင္း ... သူခ်စ္မိေနတာက လူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုပဲ။
ဝမ္ရိေပၚဟာ ေက်ာပိုးအိတ္ေထာင့္မွာ အသင့္ထည့္လာတဲ့ေကာ္ဖီဗူးကိုထုတ္ကာ ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္းမွာပဲ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဆီအေျပးသြားျပီးလက္ထဲသို႔ထည့္လိုက္သည္။
ဝမ္ရိေပၚကေျပာတယ္။
"က်န္႔ေကာအတြက္ပဲေနာ္ တျခားသူအတြက္မပါဘူး" 'တျခားသူ' ဆိုတဲ့နာမ္စားက ဘယ္သူဘယ္ဝါကိုရည္ၫႊန္းသည္ဆိုတာကိုေတာ့ ထိုလူသားသိေလာက္ေရာေပါ့။
ကေလးဆန္စြာေျပာလိုက္သည့္ဝမ္ရိေပၚရဲ႕စကားေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေကြးရံုျပံဳးတယ္။ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ဆံပင္ေတြထဲကို ထိုလူသားဟာလက္ေခ်ာင္းေတြထိုးထည့္ၿပီး ဆံႏြယ္ေတြအားအသာဖြကာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
"အင္း ... ငါတေယာက္ထဲပဲေသာက္မယ္"
ထိုလူသား သူ႔အေပၚ အလိုက္အထိုက္ေျပာေနမွန္းသူသိတယ္။ ဒီလိုအလိုက္အထိုက္ေျပာဆိုပံုကို သူသေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ပင္မယ့္ မေရာင့္ရဲႏိုင္ေသးဘူး။
သစ္ေတာ၏အလယ္လို႔ပင္ေျပာရမည္လား။ ဒီေနရာကိုေရာက္ရန္ သူတို႔ေတာ္ေတာ္ေတာ့ေလ်ွာက္လာခဲ့ရၿပီးၿပီ။ လမ္းခြဲတစ္ခုကိုေရာက္ေတာ့ လမ္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ဘန္ဂလိုသို႔ဆိုသည့္ လမ္းၫႊန္ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကို သူတို႔ေတြ႔တယ္။ ဆက္ေလ်ွာက္ရဦးမယ့္အလားအလာမွာ႐ွိေနသည့္ ဒီေျခလ်င္ခရီးေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ဟာညီးညဴေနၾကၿပီ။ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုးသူအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည့္ ထိုလူသားကေတာ့ ေမာပန္းေနပံုမရဘူး။ ဝမ္ရိေပၚေဘးတြင္ ေလ်ွာက္ေနသည့္ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ဟာ ဝမ္ရိေပၚလက္ေမာင္းကိုလာတြဲတယ္။ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ရဲ႕လက္ကို သူျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုက်ိန္ဆဲမယ္ထင္တယ္။ က်ိန္ဆဲလည္း က်ိန္ဆဲပါေစ။ တျခားတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ သူအားေတြကုန္သြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ ထိုလူသားေမာပန္းလို႔ညီးညဴလာသည့္အခါ ေဖးမဖို႔အတြက္ သူအသင့္ျပင္ထားဖို႔လို္တယ္။
ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့ရာလမ္းတေလ်ွာက္၏ေဘးတဘက္တခ်က္ဆီတြင္ သက္တမ္းရင့္သစ္ပင္ႀကီးေတြဟာ စီတန္းလို႔ေနတယ္။ ေႏြသို႔စတင္ေရာက္လာသည့္အတြက္ လမ္းမ်ားကမူ ေျခာက္ေသြ႔လို႔ေနဆဲပင္။ သူတို႔ေျခေထာက္ေအာက္ကလမ္းဟာ ညီညာၿပီးေျဖာင့္ျဖဴးတယ္ဆိုပင္မယ့္ ေတာအုပ္ထဲမွာဆိုေတာ့ အင္းဆက္ပိုးမႊားမ်ားျပသနာကေတာ့ေ႐ွာင္လႊဲလို႔မရဘူး။
ေခတ္ႏွင့္ညီေအာင္ ဝတ္စားလာၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ျခင္မ်ားကစတင္မိတ္ဆက္ေနၾကၿပီ။ အျမည္းေကြၽးသည့္ ေပက်င္းေဈးဆိုင္တန္းကိုဝင္စားေနသည့္လူမ်ားအလား ျခင္မ်ားက လမ္းေလ်ွာက္လာသည့္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုကိုက္ေလသည္။ မိန္းကေလးေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕က သူတို႔အလွကိုျပသဖို႔အတြက္ တိုလြန္းသည့္စကပ္မ်ားကိုဝတ္လာမိသည္ကို ေနာင္တရေနေလာက္ၿပီထင္တယ္။ ေဘာင္းဘီဒူးအုပ္သာဝတ္လာသည့္ ဝမ္ရိေပၚမွာေတာ့ မ်က္ႏွာ႐ွံု႔တြေနေလၿပီ။ ဝမ္က်ိဳးခ်န္သည္လည္း ေျခေထာက္မွာလာရစ္ဝဲေနသည့္ ျခင္သတၱဝါေတြကို ႐ိုက္ရင္းဆဲေရးလို႔ေနတယ္။
႐ႈခင္းလွလွေတြ႔တိုင္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ကာ မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပင္မယ့္ ေျခသလံုးကိုလာကိုက္သည့္အင္းဆက္ေတြေၾကာင့္ ရိညက္သမ်ွဓာတ္ပံုေတြဟာ ေဝဝါးကုန္တယ္။ ႐ႈခမ္းေတြကို ဓာတ္ပံုရိုက္ကာမွတ္တမ္းတင္ရင္း ေျခသလံုးတြင္လာလာမိတ္ဆက္ေနတဲ့ ျခင္ေတြကိုလဲလက္ျဖင့္႐ိုက္ရေသးသည္။ ႐ိုက္လိုက္တိုင္းလည္း သံုးေကာင္ေလာက္က အသာေလးပဲ ။
တစ္ေယာက္ထဲအလုပ္႐ႈပ္ကာ ေလ်ွာက္ေနသည့္ သူ႔ကို ေ႐ွာင္းက်န္႔ကေဆးဗူးတစ္ဗူးလာေပးတယ္။ ထိုလူသားအား သူအံ့ဩမွင္သက္စြာ ၾကည့္ရင္း ထိုလူသားကမ္းေပးေနသည့္ေဆးဗူးကို သူခပ္ေျဖးေျဖးေလးဆုတ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔က ၾကင္ၾကင္နာနာမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ၾကည့္ရင္း သူ႔ကိုျပံဳးျပေနတယ္။
လက္ထဲေရာက္လာသည့္ေဆးဗူးနာမည္ကို သူဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္း တိုင္းရင္းေဆးရည္ဗူးျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေသာက္ေဆးမဟုတ္ဘူး။ ျခင္မကိုက္ေအာင္လိမ္းသည့္ညႇစ္ေဆးဗူး။
သူ႔ေ႐ွ႕ကထိုလူသား လွည့္ထြက္မသြားမီ သူေမးလိုက္တယ္။
"က်န္႔ေကာအတြက္ေရာ"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟာ ေအးစက္စြာေျဖတယ္။
"ငါကလိမ္းထားတယ္" တဆက္တည္းဆိုသလို 'ေဆးဆိုင္ပါဖြင့္ခဲ့ရမွာ' ဟုပါေတြးလိုက္မိေသးသည္ ။
ဝမ္ရိေပၚသည္ ထိုလူသားအားေခါင္းအသာညိတ္ျပလိုက္ၿပီးေနာက္ ေဘး႐ွိသစ္ပင္ကိုမွီကာ ေဆးဗူးကိုဖြင့္ၿပီးလိမ္းလိုက္သည္။ သူက တိုင္းရင္းေဆးအနံ႔ကိုမခံႏိုင္ဘူး။ သို႔ပင္မဲ့ ထိုလူသားလိမ္းခိုင္းလို႔ဆိုသည့္အခ်က္နဲ႔တင္ သူသည္းခံလိမ့္ဖို႔အေၾကာင္းျပခ်က္ဟာလံုေလာက္ေနၿပီ။
ဝမ္ရိေပၚေဆးလိမ္းေနသည့္အခ်ိန္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟာ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ေနရင္း ေရေသာက္ေနတယ္။ ဘာစကားမွလည္းမေျပာမိၾကဘူး။ ေဆးနံ႔မခံႏိုင္လို႔ အသက္႐ႈေအာင့္ၿပီးလိမ္းေနတယ္ထင္တယ္၊ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ နီျမန္းေနတယ္။ ဒီကေလးကို အဆင္ေျပရဲ႕လား သူမေမးမိဘူး။ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟာ ေရဗူးဖြင့္ကာေသာက္ရင္း ဝမ္ရိေပၚကို မသိမသာေစာင့္ေပးေနလိုက္တယ္။ သူတို႔ကို ေက်ာ္တတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသား အုပ္ႀကီးကေတာ့ သူတို႔ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔။
ေျခသလံုးကိုလာေရာက္ဖက္တြယ္ေနသည့္ ျခင္မ်ားကိုလက္ျဖင့္ခါခ်ရင္း ေျခေထာက္ကိုေဆာင့္ကာေဆာင့္ကာ ေလ်ွာက္ေနသည့္မုန္႔ဇီယီကို ယီြပင္းကေျပာလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္မေျပာဘူးလား ေဘာင္းဘီအ႐ွည္ဝတ္လာခဲ့ပါဆိုတာကို"
မုန္႔ဇီယီဟာ ေျခသလံုးကိုလာကပ္သည့္ ျခင္ကို႐ိုက္လိုက္တယ္။ လက္မွာေပသြားသည့္ေသြးအား ယီြပင္းအကၤ်ီအားသုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူမဟာ ေဒါသသံျဖင့္ေျပာတယ္။
"ဒီကိုလာမယ္လို႔မွ ငါမသိတာ" ၿပီးေတာ့ တျခားတဖက္မွာ႐ွိေနတဲ့ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ကိုလည္း မ်က္ေစာင္းကထိုးလိုက္ေသးတယ္။
ဘာမွမဆိုင္ပဲ အလဟက္သႀကီး မုန္႔ဇီယီထံမွ မ်က္ေစာင္းထိုးခံလိုက္ရသည့္ ဝမ္က်ိဳးခ်န္မွာကိုယ့္ကိုကိုယ္လက္ညွိဳးထိုးကာဝင္ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ"
ယီြပင္းက ဝမ္က်ိဳးခ်န္ပုခံုးကိုညာဘက္လက္ျဖင့္ဖက္ကာ ခိုလိုက္ၿပီးမ်က္ခံုးအသာပင့္ကာ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
"က်ိဳးခ်န္ သူ႔ကိုဂ႐ုမစိုက္နဲ႔ ညက်ရင္ တခုခုစီစဥ္ရေအာင္လား"
ဝမ္က်ိဳးခ်န္သည္ ယီြပင္းလက္ကိုအသာဖယ္ခ်လိုက္သည္။ အလ်င္လိုစြာပဲ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွအဝတ္တစ္ထည္ကိုထုတ္ၿပီးေနာက္ မုန္႔ဇီယီထံအေျပးသြားကာ ေပးလိုက္သည္ ။
ဝမ္က်ိဳးခ်န္ကခပ္ျမန္ျမန္ေျပာတယ္။
"ဇီယီ ဒါကိုပတ္ရင္ပတ္ထား ဒူးေတာ့ဖံုးမယ္ထင္တယ္"
ဝမ္က်ိဳးခ်န္ေပးေသာအဝတ္ကို မုန္႔ဇီယီသည္ ေဆာင့္ေအာင့္ကာယူၿပီးေနာက္ သူမ ခါးတြင္ပတ္လိုက္သည္။ ယီြပင္းမွာအထီးက်န္လာသလိုလို။ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း တေယာက္ထဲ လွည့္ပတ္ကာဟိုေလ်ွာက္လိုက္ဒီေလ်ွာက္လိုက္ပင္။
ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔အတန္ၾကာေလ်ွာက္လာလိုက္ၾကတာ ဘန္ဂလိုကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ မေဝးေတာ့တဲ့နားေနေဆာင္ဆီ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေျပးလႊားသြားၿပီးၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ဟာ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြကိုေဘးခ်ၿပီး ေတြ႔ရာ ခံုတန္းေတြေပၚပစ္လဲလိုက္ၾကတယ္။ ေျခေထာက္ေတြႏွိပ္နယ္သူကႏွိပ္နယ္ၾကတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ခပ္ႀကီးႀကီးလြယ္လာခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕သည္လည္း သူတို႔နံေဘးနားကသူငယ္ခ်င္းေတြကို သူတို႔ပုခံုးအားႏွိပ္ေစျပန္တယ္။ ေခြၽးေတြတရစက္ထြက္ေနသည့္တိုင္ အစိုဓာတ္႐ွိသည့္ေတာအုပ္ထဲေရာက္ေနသည့္အတြက္ သူတို႔ဟာခပ္ျမန္ျမန္ပဲအေမာေျဖသေယာင္႐ွိလာတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြဟာ အထုတ္အပိုးေတြခ်ကာ အေညာင္းေျဖေနစဥ္တြင္ အားကစားဆရာ လီယီဖုန္းကေျပာလာတယ္။
"ဒီနားမွာေတာင္တစ္ေတာင္႐ွိတယ္ အျမင့္ႀကီးမဟုတ္ဘူး ေတာင္ေပၚေရာက္ဖို႔ နီးနီးေလးပဲ အဲ့ဒီအေပၚကို ညေနေလာက္က်ရင္တက္မယ္ အေပါ့ပါးဆံုးနဲ႔အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္မယ့္အဝတ္အစားေတြကိုဝတ္ခဲ့ၾကပါ"
ေမာေနတဲ့ၾကားက ထပ္ေျပးခိုင္းလိုက္သလိုပင္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ မေလ်ွာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသံေတြထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဝမ္ရိေပၚႏွင့္ယီြပင္းမွာတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၿပိဳင္တူပင္ေျပာလိုက္မိၾကသည္။
"အာ ထပ္ၿပီးေတာ့လား"
လ်ိဳယိ့ဖိန္႔က အားကစားဆရာလီယီဖုန္းကိုေျပာတယ္။
"ဆရာလီ မနက္ျဖန္မွမရဘူးလား အခုေတာင္ေညာင္းေနၿပီ ... လ်ိဳကိုကိုေျပာတုန္းက ဒီေလာက္ခရီးမၾကမ္းရဘူးတဲ့ေနာ္"
လ်ိဳယိ့ဖိန္႔သည္ ေက်ာင္းမွာက်န္ခဲ့သည့္ အစ္ကိုျဖစ္သူ ေက်ာင္းအုပ္လ်ိဳဟိုက္ခြမ္းရဲ႕နာမည္ကိုယူသံုးတယ္။ ဒါကိုမႀကိဳက္သူက လင္းယီခ်န္။
လင္းယီခ်န္က ဒဲ့တိုးေျပာတယ္။
"ဒီကိုအေပ်ာ္လာတာမဟုတ္ဘူး၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့ရက္မေက်ာ္ခင္ျပန္ေရာက္ဖို႔သင့္တယ္၊ အခ်ိန္ေတြမဆြဲနဲ႔၊ လုပ္စရာ႐ွိတာေတာ့လုပ္ရမွာပဲ အထြန္႔မတတ္ၾကနဲ႔"
ေက်ာင္းသားမ်ား တတြတ္တြတ္ေျပာသံမ်ား တစတစက်ယ္လာတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ စက္႐ုပ္ေတြမဟုတ္ၾကတာကိုေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔နားလည္တယ္။ သို႔ပင္မဲ့ ဝင္မေျပာႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ကေလးထိန္းဖို႔လိုက္လာေပးတဲ့ဆရာသက္သက္ပဲမို႔ လီယီဖုန္ႏွင့္လင္းယီခ်န္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုေတာ့ မေက်ာ္လြန္သင့္ဘူး။ သူလည္းေညာင္းတာပဲ။ သို႔ပင္မဲ့ သူ႔ကိုလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကလည္း႐ွိေနေသးေတာ့ မညီးညဴရဲဘူး။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟာ အၾကံျပဳသလိုလို ေလသံျဖင့္ ဝင္ထိန္းကာေျပာလိုက္သည္။
"ေလ့လာေရးကိုအေၾကာင္းျပၿပီး ဝိတ္ခ်ၾကတာေပါ့"
သီးသန္႔လိုျဖစ္ျပီးထြက္လာတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕အၾကံျပဳခ်က္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အၾကည့္ဟာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဆီကိုဦးတည္လို႔သြားတယ္။ ဝိုင္းအံုၾကည့္ခံရတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟာ ေနရခက္သြားတယ္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟာ မယားယံပဲနဲ႔ သူ႔လည္ဂုတ္သူကုတ္လိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းငုတ္ကာ ခပ္တိုးတိုးေျပာျပန္တယ္။
"သီးသန္႔ပိန္ေအာင္လမ္းမေလ်ွာက္ရေတာ့ဘူးေပါ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စၾကေနာက္ၾကၿပီး ေတာင္တက္ၾကတာ မေကာင္းဘူးလား" သူ႔ အနီးအနားမွာ႐ွိေနတဲ့ မိန္းကေလးေက်ာင္းသားမ်ားထံကိုအကူအညီေတာင္းသည့္အၾကည့္ေတြျဖင့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ၾကည့္လိုက္သည္။
ထိုေက်ာင္းသူမ်ားက အလိုလိုပင္ေခါင္းေတြညိတ္လာကာ "ေကာင္းတယ္" ဆိုၿပီး ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုေထာက္ခံေပးတယ္။ ထိုအသံကိုၾကားလိုက္ရ၍ ေ႐ွာင္းက်န္႔လည္းစိတ္သက္သာရာရသြားတယ္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔အနားမွာ႐ွိေနခဲ့သည့္ေက်ာင္းသူေတြသည္ ေက်ာင္းမွမထြက္ခင္အခ်ိန္တုန္းကေ႐ွာင္းက်န္႔နဲ႔အတူဓာတ္ပံုတြဲ႐ိုက္ခဲ့တဲ့မိန္ကေလးေတြ။ ဒီေက်ာင္းသူေတြကို သေဘာမေတြ႔စြာၾကည့္ေနသူက ဝမ္ရိေပၚ။ မုန္႔ဇီယီကေတာ့ ေျခသလံုးကို လက္သီးျဖင့္ထုကာ အသံပင္မထြက္ႏိုင္ေသးေပ။ သူမကို မသိမသာျဖင့္ အနားတြင္ ျခင္ခါေပးေနသူက ဝမ္က်ိဳးခ်န္။ ယြီပင္းကေတာ့ လင္းယီခ်န္ေၾကာင့္စိတ္တိုေနသည့္ လ်ိဳယိ့ဖိန္႔အနားမွာ။
လင္းယီခ်န္က အနားမေပး။
"အားလံုးပဲ အဖြဲ႔အလိုက္ကိုၾကည့္ၿပီး ဆုေပးမွာဆိုေတာ့ ... စုၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကရေအာင္"
ခရီးပန္းေနသည့္႐ုပ္ေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုမ႐ိုက္ခ်င္ၾကပင္မယ့္ လင္းယီခ်န္ရဲ႕စကားကို ေက်ာင္းသားေတြဟာအထြန္႔မတက္ရဲၾကေတာ့ပဲ အုပ္စုလိုက္ဓာန္ပံုကို႐ိုက္လိုက္ၾကတယ္။ ဆရာသံုးေယာက္အား ေက်ာင္းသား ၅၆ေယာက္က ျခံရံကာ ကင္မရာေထာင္၍ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္ၾကသည္။ အခုလို အမွတ္တရအေနနဲ႔ ဓာတ္ပံုက်န္ေနခဲ့တာေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕။ ေကာင္းေသာ အမွတ္ရျခင္းေတြသာ ျဖစ္ပါေစလို႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆုေတာင္းေနခဲ့တယ္။
💚
Part 7 ဆက္ရန္
💚❤
👦👨
-------------