အခန်း (၂၈) - ချစ်ရသူကိုကျောခိုင်းထားစဥ်
Unicode
[နေရာတိုင်းမှာသူ့ပုံရိပ်တွေချည်းပဲ]
ထိုညပြီးတော့နောက်တစ်နေ့မနက်စောစောတွင်မင်းခန့်ထည်ကအရင်နိုးလာခဲ့ပြီးရှိုင်းဇေယံဘက်ကိုမျက်ဝန်းထောင့်စွန်းလေးကနေခိုးကြည့်လိုက်သောအခါကောင်လေးကနံရံဘက်ကိုမျက်နှာမူကာကျောခိုင်းလျက်ငြိမ်သက်စွာအိပ်စက်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။
ထိုအချိန်ကိုအခွင့်ကောင်းယူကာသူမနက်စောစောစီးစီးရေမိုးချိုးပြီးနောက်အဆောင်ကနေထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
သူထွက်လာခဲ့တဲ့အချိန်အထိထိုကလေးကအိပ်ပျော်နေဆဲမို့ ဘာစကားမှအမှာမပါးခဲ့သလို အခန်းထဲကနေ ထွက်မသွားခင်လေး၌ကောင်လေးကိုတစ်ချက််လေးဖြစ်ဖြစ်စောင်းငဲ့ကြည့်ဖို့ကိုတောင်သူ့ကိုယ်သူခွင့်မပြုနိုင်ခဲ့ပေ။
ကျောင်းရှေ့ကားဂိတ်ကိုရောက်တော့ ထွက်မယ့်ကားတစ်စီးပေါ်တက်လိုက်ပြီးပြတင်းပေါက်နားကထိုင်ခုံတစ်ခုံ၌သူဝင်ထိုင်လိုက်သည်။တစ်ရက်နေ့ဖြစ်တာကြောင့်မနက်အစောပိုင်းမှာကားပေါ်၌လူရှင်းနေခဲ့သည်။ ကားပေါ်မှာသူနဲ့အတူခရီးသည်၄ယောက်ခန့်သာပါတာမို့ သူ့မျက်စိရှေ့ကခုံတွေတော်တော်များများကလွတ်နေကာ လွတ်နေတဲ့ခုံတွေကိုကြည့်နေရင်းနဲ့သူ့ရဲ့ရင်ထဲမှာလည်းလစ်လပ်နေတဲ့အခေါင်းပေါက်ကြီးတစ်ခုဝင်ရောက်နေသလိုမျိုးဟာတာတာခံစားချက်တို့ကပြည့််နှက်စိုးမိုးနေခဲ့သည်။
ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ကားအတူတူစီးခဲ့တဲ့မြင်ကွင်းလေးက သူ့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာပြန်မြင်ယောင်လာကာနေရောင်တွေကျနေတဲ့ပြတင်းမှန်ဘေးမှာမျက်ဝန်းလေးတွေမှိတ်စင်းထားသည့်ကောင်လေးရဲ့ပုံရိပ်ကိုထိကိုင်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ သူ့ရဲ့လက်ဖျားတို့ကအေးစက်စက်လေထုတစ်နေရာတွင်သာ နစ်မြုပ်ရပ်တန့်သွားရသည်။
သူ့ရဲ့လက်တွေကိုအားအင်မဲ့စွာပြန်ချလိုက် ၍ မင်းစက်ဆီသို့တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုခနတာစောင့်ရှောက်ပေးထားရန် messageတစ်စောင်ပို့လိုက်ပြီးနောက် သူ့ရဲ့မျက်နှာထက်ဆီသို့လက်၂ဖက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ထားလိုက်တော့သည်။
အခန်းထဲ၌ကျန်ရစ်ခဲ့ရသော ရှိုင်းဇေယံကလည်းမင်းခန့်ထည်ထွက်သွားသည်ကိုအစအဆုံးသိနေခဲ့ကာ ထိုလူသားအနေရခက်နေတာကို သူသိနေတာကြောင့်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်၍ငြိမ်နေလိုက်ခြင်းပေ။
သူ့မှာယခုအချိန်အနှီလူသားနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်နိုင်သည့်အားအင်တို့လည်းမရှိသေးတာကြောင့် အဆောင်ကိုစစရောက်လာခဲ့တဲ့စီနီယာမင်းခန့်ထည်ရဲ့အခန်းဖော်အသစ်လေးအတိုင်းပဲဆက်နေသွားဖို့သူဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
သို့ပေမယ့်ရူးမိုက်စွာဖြင့် သူမျှော်လင့်နေမိသေးလေသည်။ရှိုင်းလေးဆိုပြီးမနက်တိုင်း တစ်စုံတစ်ယောက်ကသူ့ကိုနှိုးနေကျအသံလေးပေါ့။
တကယ်တော့သူကမဖြစ်နိုင်တာတွေကိုဆက်ပြီးမျှော်လင့်နေခဲ့မိတာပဲ။အရာအားလုံးကပြီးဆုံးသွားခဲ့ပြီလေ။
'မင်းမေ့နေတာတစ်ခုက မင်းကသူ့အတွက်ဘာတွယ်တာစရာမှရှိမနေတဲ့သူစိမ်းတစ်ယောက်ဆိုတာပဲ။'
သူ၏အေးစက်စက်နှုတ်ခမ်းသားတို့ကိုကွေးညွတ်စွာပြုံးလိုက်မိသည်။
တစ်စုံတစ်ယောက်ဆီကနေ နာကျင်စရာကောင်းတဲ့စကားတွေကိုကြားခဲ့ပြီးတာတောင်မှ အခုချိန်ထိအမှတ်မရှိသေးတဲ့သူ့ကိုယ်သူကိုဟားတိုက်လှောင်ရယ်နေခဲ့ခြင်းပင်။
ကောင်လေးရဲ့မျက်နှာထက်မှာတင်ကျန်နေတဲ့အပြုံးလေးတစ်ပွင့်ကအသက်မဝင်လှ။အေးစက်စက်ရေပေါက်လေးတစ်ခုကပါးပြင်ပေါ်သို့ဖိတ်စင်လာခဲ့တဲ့အခါ ရှိုင်းဇေယံသည်စောင်ကိုခေါင်းထက်ထိလွှမ်းခြုံထားလိုက်ပြီး အထီးကျန်နာကျင်လွန်းလှတဲ့ဆောင်းအငွေ့အသက်တို့အားတစ်ကိုယ်တည်းကြိတ်မှိတ်ကာအန်တုနေခဲ့လေ၏။
မင်းစက်ခမျာညကတစ်ညလုံးမအိပ်ခဲ့ရတာကြောင့်နေ့လည်ခင်းအထိအတိုးချအိပ်ဖို့ သူစဥ်းစားထားခဲ့ပေမယ့် သူ့ဘေးနားရှိကိုယ်တော်ချောက ပွတ်သပ်ကျီစယ်ခြင်းအစပြုလာတာကြောင့် သူမနက်ပိုင်းမှာတင်နိုးလာခဲ့ရသည်။
"ကိုစက် ထတော့လေ။ကျနော်တို့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားရအောင်"
ဟန်လင်းထက်ကမင်းစက်ရဲ့နားအနားလေးမှတိုးညှင်းစွာကပ်ပြောလိုက်တဲ့အခါ ပူးနွေးရှတသောအသက်ရှူသံလေးတွေက ဖြတ်တိုက်ထိတွေ့သွားခဲ့တာမို့ မင်းစက်ရဲ့ကိုယ်လေးကဆတ်ခနဲတွန့်သွားရသည်။ထိုသို့သောတုံ့ပြန်မှုလေးကိုကြည့််ရင်း ဟန်လင်းထက်ကနှစ်ခြိုက်သဘောကျစွာခပ်ဟဟအော်ရယ်လာလျက် မင်းစက်ရဲ့နားသံသီးလေးအားအသဲယားစွာကိုက်ပစ်လိုက်ပါတော့သည်။
"အာ့!......အလင်း။မကိုက်နဲ့ကွာ....."
မင်းစက်ကအိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့ငြီးငြူလာ၍ ဟန်လင်းထက်ရဲ့မျက်နှာအားတစ်ဖက်သို့တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။
"ကိုစက်ကကျနော့်ကိုကြည့်မှမကြည့်တာ။"
"ငါအိပ်ရေးမဝသေးဘူး။မင်းအပြစ်မင်းသိရင်ငြိမ်ငြိမ်နေ"
"အဲ့တာတောင်ကျနော် ညကအတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းထားခဲ့တာ......"
ထို့နောက် ဟန်လင်းထက်ကမျက်လုံးလေးများမှိတ်ကာပြန်အိပ်နေသောမင်းစက်ရဲ့မျက်နှာလေးနားတိုးကပ်သွားလျက် လေပူလေးတွေကိုမှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်းညစ်ကျယ်ကျယ်ဆိုလာခဲ့ပေ၏။
"ဒါတောင်ကျနော်တို့မလုပ်ရသေးဘူးနော်။
အဲ့အချိန်ကျ ကိုစက်ခံနိုင်ရည်ရှိပါ့မလား"
"ဟန်လင်းထက်!!!!!!"
မင်းစက်ရဲ့သာယာလှသောစူးရှရှအော်သံလေးဟာဘယ်လောက်ထိအသံတုန်းမြင့်သလဲဆို ကာလနဂါးတွေချည်းရှိနေတဲ့အဆောင်တစ်ခုလုံးနိုးသွားတော့တဲ့အထိပင်။
"လခွမ်းတဲ့မှ !။ဘယ်အခန်းကကောင်တွေလဲကွ!"
"အသံထပ်ထွက်ရဲထပ်ထွက်လာကြည့်အဲ့လျှာကိုခွေးကျွေးပစ်မယ်ကွ!"
တစ်ဖက်အခန်းတွေဆီကနေဓားကြိမ်းကြိမ်းတဲ့ ဆဲဆိုသံတွေကိုကြားလိုက်ရတဲ့အခါမင်းစက်ကခေါင်းလေးပုကာငြိမ်ကျသွားတော့လေသည်။တရားခံဟန်လင်းထက်ကမူ သူ၏အဖြစ်အား ဘေးနားကနေတခွီခွီနဲ့ကြိတ်ရယ်နေတာကြောင့်မင်းစက်စိတ်ဆိုးသွားပြီး မျက်စောင်းထိုးလိုက်ကာနီတွတ်နေသောမျက်နှာလေးနှင့်ရှက်ရမ်းရမ်းတော့သည်။
"မင်းမဟုတ်ကဟုတ်ကတွေဆက်ပြောနေရင်ငါခုတင်ပေါ်ကကန်ချမှာနော် !"
"ကန်လည်းမကန်ချရက်ဘဲနဲ့..."
"ကန်ချခံချင်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား"
ဟန်လင်းထက်ကမထီပြုံးလေးနဲ့ရန်စလာတာကြောင့်မင်းစက်တစ်ယောက်ပို၍စိတ်ဆိုးသွားရကာ ခုတင်ပေါ်ကနေအမှန်အကန်
ကန်ချမည်အလုပ်ထိုကောင်လေးကသူ၏ခြေထောက်အားဖမ်းဆွဲထားလိုက်သည်။
သူ့ခြေထောက်ကိုဖမ်းဆွဲထားရင်းနဲ့ခုတင်ပေါ်ကနေဆင်းသွားတဲ့ကောင်လေးအား မင်းစက်ဆွံ့အစွာဖြင့်ငေးကြောင်ကြည့်နေမိသည်။
ထိုကောင်လေးကခုတင်ပေါ်မှဆင်းလိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ထက်၌ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ထိုင်ချလိုက်ကာမင်းစက်ရဲ့တောင့်တင်းသော်လည်း sexyကျလှသောခြေတံလေးအား တပ်မက်စွာစိုက်ကြည့်နေရင်း သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းတို့ကိုတွန့်ကွေးလိုက်ကာ နူးညံ့သောခြေဖဝါးလေးထက်ဆီသို့ ငြင်သာစွာဖြင့်အနမ်းခြွေချလိုက်ချေသည်။
"အလင်း!!!။မင်းဘာလုပ်?"
"မလုပ်နဲ့"
မင်းစက်ကအံ့အားသင့်တုန်လှုပ်စွာနဲ့ရုန်းလိုက်ပြီးနောက် ခုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ
ကြမ်းပြင်ထက်မှာထိုင်နေတဲ့ဟန်လင်းထက်အားဆွဲထူလိုက်လေသည်။
"တော်တော့။ရေချိုးဆောင်သွားရအောင်။လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားမယ်ဆို ငါတို့နောက်ကျနေပြီ"
"ဒါဆို ကျနော်တို့ရေအတူတူချိုးကြမှာလား?"
လုံချည်လေးတွေကိုပိုက်ကာအခန်းဝသို့ရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့မင်းစက်က ထိုစကားကြားတော့ ရုတ်တရပ်တန့်သွားပြီး ဆတ်ခနဲပြန်လှည့်လာကာ ခုတင်ထက်ကစောင်ပုံထဲသို့ပြေးဝင်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။
"ဒီမနက်အရမ်းအေးတယ်။ရေတွေခဲနေလောက်ပြီ။ငါမချိုးတော့ဘူးအလင်း"
ဟန်လင်းထက်ရဲ့ခပ်ဖွဖွနဲ့ရှတတရယ်သံသြသြလေးက ချိုမြိန်စွာဖြင့်ထွက်ကျလာကာ တွင်းထဲသို့ပြန်ပြေးဝင်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ယုန်လေးအားခါးကနေ သန်မာစွာပြန်ဖမ်းဆွဲထားလိုက်သည်။
"သန်လျင်မှာရေခဲတယ်လို့တော့ ကျနော်တစ်ခါမှမကြားခဲ့ဖူးဘူး ကိုစက်" ဟု မျက်လုံးလေးနှစ်ဖက်ကိုမှေးကျဥ်းကာရေရွတ်လိုက်ပြီးနောက် သူ့လက်ထဲ၌ ရုန်းကန်တွန်းထိုးနေတဲ့လူသားလေးအား အခန်းထဲကနေဆွဲထုတ်သွားတော့လေသည်။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
မင်းခန့်ထည်က လိုင်းကားလေးဂိတ်ဆုံးတဲ့ဗိုလ်တစ်ထောင်ထိလိုက်စီးသွားပြီးနောက်လမ်းသွယ်လေးတစ်နေရာဆီသို့ချိုးဝင်လိုက်လေသည်။ထိုလမ်းသွယ်လေးရဲ့ဘေးဘယ်ညာနှစ်ဖက်စလုံး၌နာမည်ကြီးဆိုင်ခန်းတွေနဲ့ပြည့်နေကာ တချို့သောတိုက်နံရံတွေပေါ်မှာဆေးမှုတ်ထားတဲ့ပန်းချီလက်ရာတွေကြောင့်သူတို့အရွယ်လူငယ်တွေတော်တော်များများလာရောက်လည်ပတ်တတ်တဲ့နေရာတစ်ခုအဖြစ် onlineပေါ်မှာခေတ်စားနေသည်။
ရှည်လျားလွန်းတဲ့ခြေတံတွေကခြေလှမ်းကျယ်ကျယ်လှမ်းနိုင်တာကြောင့်ထိုပန်းချီတွေရှိနေတဲ့နံရံတွေကိုသူခပ်မြန်မြန်ပဲကျော်လာလိုက်တဲ့အခါ ပွင့်ချပ်လေးခုပါ Clover logoလေးရေးဆွဲထားတဲ့ဆိုင်းဘုတ်လေးကိုလှမ်းမြင်လိုက်ရလေသည်။ထိုဆိုင်းဘုတ်လေးချိတ်ဆွဲထားတဲ့ဆိုင်ရှေ့မှာသူ့ရဲ့ခြေလှမ်းတွေကိုခနရပ်လိုက်ပြီး ကြော်ညာစာတွေတစ်သီတစ်သန်းရေးထားတဲ့ လူတစ်ရပ်စာ Bannerကိုအချိန်ပေးဖတ်နေလိုက်ရင်း
သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းတို့ကကွေးတက်သွားသည်။
ထို့နောက်မှန်နက်တွေတပ်ဆင်ထားတဲ့အနက်ရောင်တွန်းတံခါးကိုတွန်းဖွင့်လိုက်လေသော်တံခါးတံစက်မြိတ်မှာတပ်ဆင်ထားတဲ့ဆည်းလည်းသံလေးကတိတ်ဆိတ်အေးချမ်းလွန်းတဲ့ဆိုင်ခန်းလေးထဲ မြည်ဟီးသွားလေရာကောင်တာမှာထိုင်နေတဲ့လူဆီကနေအသံတစ်သံထွက်လာလေသည်။
"သြော် ဘယ်သူများလဲလို့ ခန့်ထည်ပါလား။လာလေ"
"ဟုတ်ကဲ့ အကို။ကျနော်ကဆိုင်ပိတ်တယ်ထင်တာ။"
"ဆိုင်ပိတ်မှန်းသိရင်ဘာလို့လာ"
"သိတယ်လေ။အကိုကပိတ်ချင်ရင်တောင်အမကပိတ်မှာမှမဟုတ်တာ"
သူ့စကားကြားတော့ထိုလူကလည်းမျက်နှာကြီးဆူပုတ်ပြကာခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်လာတာကြောင့် သူတစ်ချက်ရယ်မိလိုက်လေ၏။သို့နှင့်နှစ်ယောက်စလုံး စတီးဆက်တီခုံတွေဆီ၌ဝင်ထိုင်လိုက်ကြကာ ဆိုင်ရှင်အကိုကစကားဆက်လေသည်။
"အေး။သိရင်လည်းပြီးတာပဲ။ပြော လာရင်းကိစ္စ။ဘာပစ္စည်းတွေလိုလို့လဲ"
မင်းခန့်ထည်က သူ့ရဲ့လွယ်အိတ်လေးကိုစားပွဲပေါ်သို့ချလိုက်ရင်းဆိုလာသည်။
"ဘာမှမလိုပါဘူး။ကျနော် roboticပိုင်းနဲ့ပက်သတ်ပြီးတော့သင်တန်းတက်ချင်လို့ပါ"
ထိုစကားကိုကြားသော်ဆိုင်ရှင်အကိုကမျက်မှောင်ကြုတ်သွားကာ သိပ်သဘောမတူချင်ပေ။
"မင်းကအခုမှ 3rd yearပဲရှိသေးတယ်လေ။roboticပိုင်းကမင်းအတွက်မစောလွန်းဘူးလား။"
"ကျနော်တခြားအပိုင်းတွေအကုန်တက်ပြီးပြီလေ။ဒီတစ်ခုပဲတက်ဖို့ကျန်တော့တာမို့လို့"
"ဟိုတစ်ခါတုန်းက ငါတက်ဖို့ပြောတုန်းကကျအရငြင်းခဲ့ပြီးတော့..အခုမှအရမ်းတက်ချင်ရတာဘာလို့တုန်း?။
မင်းပုံစံကကို့ကိုယ်ကိုအတင်းဖိအားပေးနေတဲ့ပုံစံပေါက်နေတယ်..ရေခဲတုံးကြီး မင်းပုံမှန်မဟုတ်ဘူးနော်ကွ"
ထိုအခါမင်းခန့်ထည်ရဲ့မျက်ခုံးတစ်ဖက်ကမြင့်တက်သွားပြီးသူ့ရဲ့အကြည့်တွေကိုဆိုင်တံခါးကနေဖောက်မြင်နေရတဲ့အပြင်ဘက်ဆီသို့ပို့လွှတ်ထားလိုက်သည်။ဆိုင်မှာတပ်ဆင်ထားတဲ့တံခါးတွေကနေ့ဘက်ဆိုအပြင်ဘက်ကနေဆိုင်ခန်းထဲကိုဘာမှမမြင်ရပေမယ့်ဆိုင်ထဲကနေတော့အပြင်ဘက်ပတ်ဝန်းကျင်ဆီသေသေချာချာမြင်နေရသည်။
သို့ပေမယ့် သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းတွေကတံခါးတစ်ဖက်မှာရှိနေတဲ့အပြင်ဘက်ကမြင်ကွင်းတွေကိုသေချာမမြင်နိုင်ခဲ့ဘဲကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ပုံရိပ်တွေသည်သာ မှန်နံရံတွေပေါ်၌တစ်ပုံပြီးတစ်ပုံပေါ်လာခဲ့တာကြောင့် မျက်လုံးတွေကိုဆတ်ခနဲမှိတ်ချပစ်လိုက်တော့သည်။
သူအချိန်တော်တော်ကြာတွေဝေငေးမောနေပြီးမှ ကျောင်းပြီးသွားတဲ့မေဂျာတူစီနီယာကြီးဆီကနေအထင်ကြီးခံရအောင်မျက်ဝန်းတွေကိုပင့်ပြရင်းစကားလှည့်လိုက်၏။
"တကယ်တော့ ကျနော်ကကျောင်းပွဲတွေမှာဝင်ပြိုင်ရင်ကောင်းမလားလို့တွေးနေတာဗျ။
မဖြစ်နိုင်တာလည်းမဟုတ်ဘူးဆိုတော့လေ"
"လခွမ်းကိုပဲ မင်း ! "
ဆိုင်ရှင်အကိုကအော်ရယ်လာလျက်ခေါင်းခါလိုက်ကာမင်းခန့်ထည်ရဲ့မုသားတွေကိုသူလုံးဝရိပ်မိနေတာကြောင့် မျက်လုံးတွေကိုစွန်ရဲတစ်ကောင်လိုမှေးစင်းလိုက်တော့သည်။
"ခန့်ထည် ခန့်ထည်။မင်းတစ်ခုခုဖြစ်နေတယ်မှတ်လား"
"ကျနော်ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဗျာ။"
ဟုဆိုရင်းအသက်မပါစွာပြုံးပြလိုက်တာကြောင့် ဆိုင်ရှင်အကိုကပိုပြီးမယုံသင်္ကာဖြစ်စွာကြည့်နေရင်းနဲ့ခေါင်းရမ်းလိုက်တော့သည်။
'မင်းဘယ်လိုပဲပြောပြောငါတော့ သေတောင်မယုံဘူးဟိတ်ကောင်' ဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်ဖြင့်။
"ကလေးကိုဘာတွေလျှောက်မေးနေတာတုန်း။သူ့ဘာသာသူအခုမှတက်ဖို့အားလို့တက်ချင်တာနေမှာပေါ့။"ဆိုတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အသံကဆိုင်နောက်ကနေပျံ့နှံ့လာပြီးနောက် ဆိုင်ရှင်အကိုရဲ့ဇနီးဖြစ်တဲ့စီနီယာအမက ကော်ဖီဗန်းလေးကိုကိုင်ရင်းသူတို့ရှေ့ဆီရောက်လာလေသည်။
စီနီယာအမက EC majorနဲ့ကျောင်းပြီးထားကာ သူတို့၂ယောက်ရဲ့အချစ်ရေးအောင်သွယ်တော်ကတော့ မင်းခန့်ထည်တို့Third yearကအုပ်စုပင်ဖြစ်သည်။အထူးသဖြင့် သူတို့အုပ်စုထဲကမင်းစက်ကအမာခံမြှားနတ်မောင်ဖြစ်ခဲ့ကာ သူကတော့ ထိုစုံတွဲအားSupportပေးတဲ့တစ်ထောင့်တစ်နေရာတွင်သာပါဝင်ခဲ့လေသည်။
ထို့ကြောင့် ထိုစုံတွဲကကျောင်းပြီးသွားတာတောင်သူတို့အုပ်စုနဲ့အဆက်သွယ်ရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး Projectအတွက်ဂျူနီယာတွေလိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းမှန်သမျှကိုအမြဲမပြတ်ထောက်ပံ့ပေးနေခဲ့တာကြောင့် သူတို့နှစ်ကြီးပိုင်းတွေထဲမှာထိုစုံတွဲအားမသိတဲ့သူဆိုတာမရှိသလောက်ရှားလေသည်။
ရိုးရှင်းရည်မွန်တဲ့သူမကမှန်စားပွဲပေါ်သို့ အခုလေးတင်ဖျော်လာသောကော်ဖီ၂ခွက်ကိုချပေးလိုက်ရင်းသူမ၏ခင်ပွန်းအားတစ်ချက်ရိုက်ထည့်လိုက်တော့သည်။ဇနီးဖြစ်သူရဲ့ဟန့်တားမှုကြောင့်ဆိုင်ရှင်အကိုကကော်ဖီကိုသာငြိမ်ငြိမ်ဆိမ်ဆိမ်လေးသောက်နေခဲ့ကာ စောနကအကြောင်းတွေနဲ့ပက်သတ်ပြီးထပ်ဟမလာတော့ပေ။
မင်းခန့်ထည်လည်းစားပွဲပေါ်ကကော်ဖီခွက်လေးကိုလှမ်းယူဖို့လက်ပြင်လိုက်စဥ်မှာပင်နှာခေါင်းဝကိုတိုးဝင်လာတဲ့ 'Nes Coffee'ရနံ့လေးကြောင့် သူ့လက်တွေကိုပြန်ချထားလိုက်တော့သည်။
"မောင်လေး သင်တန်းတက်ချင်တယ်ဆိုရင်ကျောင်းပိတ်ရက်နှစ်ရက်စလုံးလာတက်လို့ရတယ်။မောင်လေးနှစ်ရက်စလုံးအချိန်ပေးနိုင်လား"
"ဟုတ်အမ။ကျနော်လည်းအဲ့လိုမျိုးတက်ချင်နေတာ။"
"Okay။ဒါဆို မနက်ဖြန်စတက်လို့ရပြီ။ဒီနေ့ကတစ်ရက်နေ့ဆိုတော့သင်တန်းတော့ပိတ်ထားတယ်။ဆိုင်ပဲဖွင့်ထားတာ"
"ဟုတ်ကဲ့အမ။"
သူကျေနပ်စွာသဘောတူလိုက်ပြီးနောက်ဆိုင်ရှင်အကိုကခပ်တိုးတိုးနဲ့ဖြတ်မေးလာခဲ့ပြန်သည်။
"မင်းတကယ်တက်ချင်တာကောဟုတ်ရဲ့လား"
ထိုအခါ ဆိုင်ရှင်အကိုကြီးခမျာ သူ့ဇနီးဆီကနေနောက်တစ်ချက်ဗျောတင်ခံလိုက်ရပြန်လေ၏။
"ရှင်ကကြားထဲကဘာထဖြစ်နေတာလဲ။
ခန့်ထည်ကတက်ချင်လို့တက်တာပေါ့။
ရှင့်အပူပါလို့လား"
မင်းခန့်ထည်လည်း ထိုစုံတွဲနဲ့အတူအချိန်တော်တော်ကြာတဲ့အထိ စကားပြောဆိုပြီးနောက် နေ့လည်စာစားချိန်ရောက်တဲ့အခါထိုနေရာကနေထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ခြေလှမ်းတစ်လှမ်းလှမ်းလိုက်တိုင်း သူ့ရဲ့စိတ်တွေကထိုင်းမှိုင်းလွင့်မြောနေတာကြောင့် အေးချမ်းတဲ့တစ်နေရာရာမှာသွားထိုင်နေချင်ခဲ့တဲ့အတွေးတို့ကခေါင်းထဲဝင်လာကာ ကန်တော်ကြီးဘက်သို့သွားရန်Taxiတစ်စီးတားလိုက်သည်။
ကန်တော်ကြီးဘက်ရောက်တော့ လေအေးလေးတွေတဟူးဟူးတိုက်ခတ်နေတဲ့သစ်သားခုံတန်းလျားတစ်ခုပေါ်မှာ လွယ်အိတ်လေးကိုချလျက်ထိုင်လိုက်ကာ ငြိမ်သက်နေသောကန်ရေပြင်အား မျက်တောင်မခတ်စတမ်း စိုက်ကြည့်နေခဲ့မိသည်။
သူ၏မျက်စိရှေ့က ကြည်လင်ငြိမ်သက်နေတဲ့ကန်ရေပြင်ကြီးကိုစိတ်လွင့်စွာငေးကြည့်နေစဥ်မှာပင် တစ်စုံတစ်ဦးလေးရဲ့ဖြူစင်လွန်းလှသောမျက်နှာပုံရိပ်လေးက ကန်ရေပြင်ထက်ဆီမှာ ပြတ်သားထင်ရှားစွာထင်ဟပ်လာခဲ့တာကြောင့်မျက်လုံးတွေကိုထပ်ပြီးစုံမှိတ်ထားလိုက်ပေသည်။
သို့သော် ဒီတစ်ခါမှာတော့ သူ့မျက်လုံးတွေကိုသူဘယ်လိုပဲမှိတ်ထားမှိတ်ထား ထိုပုံရိပ်လေးကသူ့မျက်စိထဲကနေပျောက်ကွယ်မသွားခဲ့ပေ။
နောက်ဆုံးမတတ်နိုင်တဲ့အဆုံးမင်းခန့်ထည်သူ၏မျက်ဝန်းများအားပြန်ဖွင့်လိုက်ရပြီး
ထိုကောင်လေးရဲ့ပုံရိပ်တွေကိုသာထင်ဟပ်နေစေတဲ့ကန်ရေပြင်ကြီးထက်ဆီသို့ကျောက်စရစ်ခဲလေးတွေပစ်လွှတ်လိုက်ပြီးရေပြင်ကြီးအားလှိုင်းဂယက်တို့ထစေလိုက်သည်။
"ရှိုင်းဇေယံ။ ရှိုင်းဇေယံ။ ရှိုင်းဇေယံ။ ရှိုင်းဇေယံ။ ရှိုင်းဇေယံ။ ရှိုင်းဇေယံ။
ရှိုင်းဇေယံ!!"
ထိုနာမည်လေးအားသူအခေါက်ပေါင်းများစွာရေရွတ်လျက်အသံကုန်အော်ဟစ်မိချေသည်။သူ့ခမျာဘေးပတ်ဝန်းကျင်တောင်ဂရုမထားနိုင်တော့ပေ။ရင်ဘက်ထဲကတင်းကြပ်ကြပ်ခံစားမှုများကိုသူဆက်ပြီးထိန်းမထားနိုင်တော့တာမို့ သူထိုသို့အော်ဟစ်လိုက်မှသာလေးလံသိပ်သည်းလွန်းတဲ့နှလုံးစိုင်လေးအား အနည်းငယ်ဖြေလျော့ရာကျသွားမှာမို့ပင်။
သို့ပေမယ့်ရင်ထဲတစ်နေရာမှာကျန်ရှိနေသေးတဲ့ ပူပြင်းလောင်ကျွမ်းမှုတွေကတော့အတောမသတ်နိုင်သေးပေ။
"မင်းလေးမသိနိုင်ပါဘူး ငါခံစားနေရတာတွေကို။"
"အရိုးသားဆုံးဝန်ခံရရင် ဒီလိုမျိုးဖြစ်နေရတဲ့ ငါ့ကိုယ်ငါလည်းနားမလည်နိုင်တော့ဘူး
ရှိုင်းဇေယံရ"
အရူးတစ်ယောက်ကဲ့သို့တစ်ယောက်တည်းစကားတွေအော်ပြောနေတဲ့မင်းခန့်ထည်ကိုထိုနေရာတစ်ဝိုက်မှာရှိနေတဲ့တချို့သောလူတွေကလှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နဲ့ကြည့်သွားကြရင်းသူ၏အနောက်ကနေတီးတိုးပြောဆိုသွားကြလေသည်။
"ဒီကောင်လေးကခပ်ချောချောလေးဖြစ်နေပြီးနှမြောစရာကောင်းလိုက်တာ ကျွတ်...ကျွတ်"
"စိတ်မနှံ့ဘူးထင်တယ်။လာ သူနဲ့ဝေးဝေးကိုသွားရအောင်"
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
"အကို့ကို မင်းခန့် messageပို့ထားတယ်။
ညီလေးရှိုင်းဇေယံနဲ့အဖော်သွားနေပေးဖို့တဲ့။
ဒီကောင်တစ်ရက်နေ့ကြီးကိုမနားဘဲဘယ်သွားနေပါလိမ့်"
မင်းစက်ကဖုန်းကိုစားပွဲပေါ်သို့ချလိုက်ပြီးလက်ဖက်ရည်တစ်ငုံသောက်လိုက်စဥ်မှာဟန်လင်းထက်ကဆက်ပြောလာခဲ့သည်။
"ဟိုတစ်ယောက်နဲ့သွားdateတာနေမှာပေါ့"
ဟန်လင်းထက်ဆိုလိုတဲ့'ဟိုတစ်ယောက်'ဆိုတာကို မင်းစက်က လုံးဝသိလိုက်တာကြောင့်ချက်ချင်းငြင်းဆန်လိုက်သည်။
"မဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ အကိုအတပ်သိတယ်"
ဟန်လင်းထက်လည်းဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ မျက်ဆံလေးတွေကိုလှိမ့်လိုက်လျက်သူ့ပခုံးလေး၂ဖက်ကို စိတ်မဝင်စားဟန်တွန့်ပြလာခဲ့သည်။
မင်းစက်နဲ့ဟန်လင်းထက်တို့နှစ်ယောက်သားပခုံးချင်းယှဥ်လျက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှပြန်ထွက်လာကြသောအခါအဆောင်အပေါက်ဝရှေ့၌ ကျောက်ရုပ်ကြီးတွေပမာဖြောင့်တန်းစွာရပ်နေကြတဲ့ ကိုယ်ထည်ခပ်တောင့်တောင့်နဲ့လူမိုက်အရှိန်အဝါတို့ကိန်းအောင်းနေသည့်အနက်ရောင်ဝတ်စုံနဲ့လူတစ်စုကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။
အနက်ရောင်ဗန်ကားတစ်စီးကိုလည်းထိုနေရာ၌ထိုးရပ်ထားတာကြောင့်မသိလျှင် တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုပြန်ပေးဆွဲဖို့ရောက်လာကြတဲ့ပုံနှင့်တော်တော်လေးကိုဆင်တူနေ၏။
"ဒီလူတွေကဘယ်သူတွေလဲဟ။"
သူထိုသို့ရေရွတ်လိုက်ပြီးဟန်လင်းထက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ဟန်လင်းထက်ကစူးစူးရဲရဲအကြည့်တို့ဖြင့်ထိုလူအုပ်အားဝါးစားလုမတတ်စိုက်ကြည့်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရတာကြောင့် မင်းစက်တုန်လှုပ်မိသွားသည်။
ထိုလူအုပ်ကမင်းစက်နဲ့ဟန်လင်းထက်ကိုတွေ့တာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ဆီသို့ဦးတည်ကာလျှောက်လှမ်းလာကြလေသည်။
'WTF!!!!! ဘာတွေလား'
သူတို့နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မလှမ်းမကမ်း၌ ထိုလူတွေကရပ်လိုက်ကြပြီးသူတို့ရဲ့ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့လူက မင်းစက်ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက်
ဟန်လင်းထက်ကိုကြည့်ကာ ခပ်အက်အက်လေသံနဲ့စကားစလိုက်သည်။
"အကိုလေး ကျနော်တို့နဲ့ပြန်လိုက်ခဲ့ပါ။"
"မလိုက်ဘူး၊ ငါတို့ရှေ့ကဖယ်"
ဟန်လင်းထက်က ခေါင်းဆတ်ပြ၍ ခပ်ပြတ်ပြတ်ဆိုလိုက်ပြီးနောက်မင်းစက်လက်ကိုဆွဲကိုင်ကာအထဲဝင်ရန်ဦးတည်လိုက်သော်
ထိုလူတွေက သူတို့ရှေ့မှာပိတ်ရပ်ထားကာမဖယ်ပေးပေ။
ထိုသို့တင်းမာနေတဲ့အခြေအနေတို့အလယ်မင်းစက်တစ်ယောက်ထိတ်လန့်လာတဲ့အခါဟန်လင်းထက်ကသူ့လက်တစ်စုံအားတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပေးထားတာကြောင့် ကြောက်လန့်နေတဲ့သူ့နှလုံးသားလေးကအနည်းငယ်ပြန်တည်ငြိမ်သွားရသည်။
"အကိုလေးမလိုက်ဘူးဆိုရင် ကျနော်တို့ကမဖြစ်ဖြစ်တဲ့နည်းနဲ့ခေါ်လာရမယ်လို့အမိန့်ရထားပါတယ်။
အဲ့ဒါကြောင့် အချောနည်းမရရင်ကျနော်တို့အကြမ်းနည်းသုံးပြီးခေါ်သွားရပါလိမ့်မယ်"
"အလင်း!!!"
ဟန်လင်းထက်ကိုပြန်ခေါ်သွားမယ်ဆိုတဲ့ထိုလူရဲ့စကားကိုကြားတော့မင်းစက်ကဟန်လင်းထက်ရဲ့အင်္ကျီစလေးအားဆွဲကိုင်ထားလိုက်တော့သည်။
ထိုတုံ့ပြန်မှုလေးကိုခံစားမိတဲ့ဟန်လင်းထက်က မင်းစက်ကိုတစ်ချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်ကာ စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့်စုတ်သတ်လိုက်ပြီး
ခက်ထန်မာကြောစွာ အံကြိတ်ပြောလာခဲ့သည်။
"ငါ့စိတ်ရှိအတိုင်းသာဆို
မင်းတို့ဒီနေရာမှာဒီလိုရပ်နေနိုင်မှာတောင်မဟုတ်ဘူးနော်။
ငါတော်တော်သည်းခံထားတာကိုသဘောပေါက်သင့်တယ်!!"
"ဒါဆို ကျနော်တို့ဘက်ကအရင်တောင်းပန်ပါတယ်"
ထိုလူက ထိုစကားဆိုလိုက်ပြီးနောက် ကျန်တဲ့လူတွေကိုမျက်စပစ်ပြလိုက်တာနဲ့တစ်ပြိုင်နက်ပင် ဟန်လင်းထက်လက်ထဲမှမင်းစက်ကလွတ်ထွက်သွားတော့သည်။
"ကိုစက်!!!"
ဟန်လင်းထက်ရဲ့ဒေါသများဟာတဟုန်ထိုးမြင့်တက်လာကာ သူ၏ဖြူလွန်းသောမျက်နှာလေးဟာဆိုရင် အခုတွင်တော့နေဝန်းကြီးသဖွယ်နီရဲလာလေသည်။
သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းများဟာလည်းချော်ရည်အိုင်များသဖွယ်စူးရဲတောက်လောင်နေခဲ့ကာ ထိုအကြည့်တွေအောက်မှာ ထိုလူတွေနှင့်အတူမင်းစက်ပါထိတ်လန့်လာခဲ့ရလေသည်။
ဟန်လင်းထက်ဒေါသထွက်တာကိုသူမမြင်ခဲ့ဖူးတာတော့မဟုတ်ပေမယ့် အရင်အချိန်တွေကမြင်တွေ့ခဲ့တဲ့ပုံစံတွေထက် အခုပုံစံကအဆပေါင်းများစွာပိုပြင်းထန်ကာ ပိုကြောက်ဖို့ကောင်းပေသည်။
"တောက် !။အဲ့လက်တွေကို အခုလွှတ်လိုက်စမ်း"
"ငါလူသတ်မိလိမ့်မယ်နော်။
ကိုစက်ကိုမထိနဲ့ ! ခွေးကောင်တွေ!"
ဟန်လင်းထက်က ဒေါသတကြီးအော်ပြောလာ၍ လက်သီးတင်းတင်းဆုပ်လျက်ရှေ့သို့တိုးလာတာကြောင့်် အနက်ရောင်ဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ခေါင်းဆောင်ဖြစ်တဲ့လူကမင်းစက်ကိုအနောက်သို့ပို့လိုက်ကာ ဆက်ပြောလာခဲ့သည်။
"ဒီကအကိုလေးကိုပါခေါ်ခိုင်းလိုက်တာမို့လို့
အကိုလေးလည်းကျနော်တို့နဲ့အတူတူအသာတကြည်လိုက်လာခဲ့ပါ။"
'ငါ့ကိုပါခေါ်ခိုင်းလိုက်တယ်ဟုတ်လား။ဘယ်သူကလဲ?'
"အလင်း!!!"
မင်းစက်ကသူ့နာမည်ကိုခေါ်လိုက်တော့ဟန်လင်းထက်ရဲ့ခြေလှမ်းတွေကထိုလူတွေကိုဆွဲမထိုးမိခင်မှာရပ်တန့်သွားပြီး သူ့ရဲ့ဒေါသတွေကိုဖိနှိပ်ထားရင်း ဖျစ်ညစ်ပြောလိုက်လေ၏။
"ဘယ်သူ့သဘောနဲ့ခေါ်သွားမှာလဲ?ကိုစက်ကိုအခုလွှတ်လိုက်"
"အကိုလေး ဒါဥက္ကဋ္ဌကြီးအမိန့်ပါ !
ဥက္ကဋ္ဌကြီးကအကိုလေးမြတ်မင်းစက်ကိုတွေ့ချင်နေပါတယ်"
ထိုစကားကြားတော့ဟန်လင်းထက်ကတွေဝေသွားကာမင်းစက်ရဲ့မျက်နှာလေးကိုရှုကြည့်နေရင်း အချိန်အတော်ကြာတဲ့အထိငြိမ်ကျသွားပြီးနောက်သဘောတူလိုက်တော့လေသည်။
ထို့နောက်မင်းစက်ကိုသူ၏ရင်ခွင်ထဲသို့ပြန်ဆွဲခေါ်လိုက်ပြီး မင်းစက်ရဲ့ကျောပြင်လေးအားပွတ်သတ်ပေးရင်းညင်သာစွာဆိုလိုက်သည်။
"မကြောက်နဲ့နော် ကိုစက်။ကျနော်ရှိတယ်"
ထိုအခါမင်းစက်ကဟန်လင်းထက်ကိုပြုံးပြလိုက်ရင်း"အင်း"ဟုဆိုကာခေါင်းငြိမ့်ပြလာခဲ့သည်။
'အင်းလို့သာပြောရတာ။ငါလည်းကြောက်လွန်းလို့ဒူးတွေပါတုန်နေပြီ
ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲလို့'
အနက်ရောင်ဗန်ကားပေါ်၌အချိန်နှစ်နာရီကြာကုန်ဆုံးသွားရပြီးနောက်
အိမ်ရာတစ်ခုဆီသို့ခေါင်းချိုးကွေ့ဝင်လိုက်တဲ့အခါကြီးမားကြီးကျယ်တဲ့စံအိမ်ကြီး
ကသူတို့မြင်ကွင်းထဲ၌ပေါ်လာကာကျယ်ဝန်းလှသောခြံဝန်းတစ်ခုအလယ်၌လည်ပတ်နေတဲ့ ကားဘီးလေးတွေကရပ်တန့်သွားလေသည်။ ထို့နောက်ကားတံခါးကိုလူတစ်ယောက်ကအရံသင့်ဖွင့်ပေးလာချေ၏။
ဟန်လင်းထက်ကမင်းစက်ရဲ့လက်ကလေးအားယှက်သွယ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်းအိိမ်ထဲသို့ခေါ်သွားခဲ့သည်။
တန်ဖိုးကြီးလှပလှသောမီးဆိုင်းတစ်ခုချိတ်ဆွဲထားပါတဲ့ဧည့်ခန်းအလယ်သို့ရောက်သော် ဆိုဖာဆက်တီထက်၌သူတို့အားအခန့်သားစောင့်ဆိုင်းနေသူ အသက်၄ဝကျော်အရွယ်ရှိလူကြီးမင်းတစ်ဦးအားတွေ့လိုက်ရသည်နှင့်မင်းစက်တစ်ယောက်ချွေးစေးများပင်ဆို့လာခဲ့ရသည်။
'သူ့အဖေတော့မဟုတ်လောက်ဘူးမှတ်လား။သူ့တို့ကြိုက်တာတစ်ရက်တောင်မပြည့်သေးဘူးလေ။ဒါကြီးကတော့ စောလွန်းမနေဘူးလား!'
"ဟန်လင်းထက် မင်းဧည့်သည်ကိုထိုင်ခိုင်းဦးလေ။"
ဦးနေမင်းထက်ကမေးဆတ်ပြကာပြောလာရင်းနဲ့ ဟန်လင်းထက်အနောက်ရှိမင်းစက်အားကျော်ကြည့်လာခဲ့သည်။
မင်းစက်ကဟန်လင်းထက်နဲ့တွဲထားတဲ့သူ့လက်ကလေးအားဆတ်ခနဲဖြုတ်လိုက်ကာရှေ့သို့ထွက်လာလိုက်ပြီးနောက်နှစ်ယောက်စလုံးဆိုဖာ၌ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။
သူတို့ဝင်ထိုင်ပြီးတဲ့အခါ ဦးနေမင်းထက်ကဘာစကားမှမဆိုသေးဘဲမင်းစက်ကိုသာစူးစိုက်ကြည့်နေခဲ့တာကြောင့်ဟန်လင်းထက်ကအေးစက်လွန်းသောအသံတစ်ခုဖြင့်ခပ်ရိရိဆိုသည်။
"ကြည့်နေတာရပ်တော့ ကိုစက်ကြောက်နေပြီ"
သူစပြောလိုက်တဲ့စကားက သွေးတိုးစမ်းနေတဲ့စကားအသွားအလာမျိုးဖြစ်နေတာကြောင့်မင်းစက်အကြောများတောင့်သွားတော့သည်။အေးစိမ့်စိမ့်လေထုနဲ့မာန်တင်းသောဒေါသလှိုင်းတို့ကထိုဧည့်ခန်းတစ်ဝိုက်တွင်အားပြိုင်နေကြသည်မို့ မင်းစက်ခမျာနည်းနည်းလေးတောင်မလှုပ်ရဲပေ။
"ဒီကကောင်လေး မင်းအကြောင်းငါ့ကိုမိတ်ဆက်ပေးနိုင်မလား"
ဦးနေမင်းထက်ကမတင်းလွန်းမလျှော့လွန်းသောလေယူလေသိမ်းဖြင့်မေးလာတဲ့အခါ မင်းစက်ရဲ့အသံတို့ကအထစ်အထစ်နဲ့ထွက်ကျလာခဲ့သည်။
"ကျ..ကျနော့်နာမည်က. . မြတ်မင်းစက်လို့ခေါ်ပါတယ်။ အလင်း..အာ...ဟန်လင်းထက်ရဲ့အခန်းဖော်စီနီယာပါ"
"သားမာန်သူငယ်ချင်းလည်းဟုတ်တယ်ဟုတ်"
"ဗျာ!!! ဟုတ် ..ဟုတ်ပါတယ်"
"အကုန်လုံးသိနေရင်လည်းမေးမနေနဲ့တော့လေ"
ဟန်လင်းထက်ကပျင်းရိနေဟန်ဖြင့်ကြားဖြတ်ဝင်ပြောတဲ့အခါ ဦးနေမင်းထက်က ဟက်ခနဲတစ်ချက်ရယ်လျက်သားဖြစ်သူအားစောင်းကြည့်လာခဲ့၏။
"ကောင်းပြီလေ။ဒါဆို မင်းကနေတဲ့ဇာတ်အကြောင်းကောငါရှင်းပြရဦးမလား
ဟန်လင်းထက်။
ဒီကမင်းရဲ့ချစ်သူအစားပေါ့!!"
"...."
"...."
'သိနေတယ်။သိနေတယ်တဲ့!!'
မင်းစက်ရဲ့မျက်နှာအမူအရာကသိသိသာသာပျက်ယွင်းသွားခဲ့ရပေမယ့်ဟန်လင်းထက်ကတော့ လုံးဝအမူအရာမပျက်ဘဲခပ်တည်တည်မျက်နှာထားနဲ့သူ့အဖေအားပြန်စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။
"ကန့်ကွက်လည်းနောက်ဆုတ်ဖို့အစီအစဥ်ကျနော့်မှာမရှိတဲ့အတွက် ပေါကားရိုက်နေတာတွေရပ်တန်းကရပ်လိုက်တော့ ဖေကြီး"
"..."
ဦးနေမင်းထက်မှာ ငဆိုးလေးရဲ့ပါးစပ်ကနေထွက်လာတဲ့ထိုအခေါ်အဝေါ်ကြောင့်ဆွံ့အသွားပြီးမှ အော်ရယ်လာခဲ့လေသည်။
"ဟား ဟား ၂နှစ်ရှိပြီ။မင်းငါ့ကိုဒီလိုမခေါ်တော့တာ။ရုတ်တရက်ကြီးမင်းချစ်သူရှေ့ကျမှငါ့ယဥ်ကျေးပြနေပါလား"
ထိုအခါဟန်လင်းထက်ကတစ်ဖက်သို့မျက်နှာလွှဲလိုက်ပြီးဘာမှဆက်မပြောတော့ပေ။
"ငါအားမနာတမ်းပြောရရင် ငါဒီကိစ္စကိုလုံးဝလက်မခံနိုင်ဘူး။လက်မခံဘူးပြောတိုင်းလည်းမင်းတို့ကနောက်ဆုတ်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတော့ ငါ့အတွက်ဆုံးဖြတ်ချက်ချရခက်တယ်။"
"ဒီကိစ္စနဲ့ပက်သတ်ပြီးငါ့အနာတွေကမကျက်သေးဘူးဆိုတာမင်းလည်းသိပါတယ်။
ဒါပေမယ့်သားမာန်ကိုတစ်ခါဆုံးရှုံးခဲ့ရပြီးပြီ။မင်းကိုပါ ငါထပ်ပြီးအဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူး"
အသည်းမာလွန်းတဲ့ဖခင်ဖြစ်သူဆီကနေထိုစကားတွေကိုကြားတော့ဟန်လင်းထက်ရဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေကအရောင်လက်လာခဲ့ရပေမယ့်် သူ့အဖေအားလျစ်လျူရှုထားဆဲဖြစ်ကာပင့်ကြည့်မလာခဲ့ပေ။
"မြတ်မင်းစက် ကောင်လေး...မင်း...ဦးလေးပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ပေးနိုင်မလား"
"...."
ဦးနေမင်းထက်အမေးကိုကြားတော့ မင်းစက်ကအသံတိတ်နေကာခေါင်းလေးငုံ့သွားလျက် သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေကလည်းအရောင်မှိန်သွားရကာမှုန်ဝါးလာခဲ့ရသည်။
'ငါတို့လမ်းခွဲရတော့မှာလား'
"မင်းမနက်ဖြန်ကစပြီးဒီအိမ်မှာ ဦးလေးတို့နဲ့အတူလာနေပေးနိုင်မလား"
ဦးနေမင်းထက်ဆက်ပြောလာတဲ့စကားတစ်ခွန်းကြောင့်မင်းစက်အပါအဝင်ဟန်လင်းထက်ပါဆွံ့အသွားလေသည်။မင်းစက်ကဖြတ်ခနဲခေါင်းထောင်ကြည့်လာတဲ့အခါ
ဟန်လင်းထက်ကတော့မျက်မှောင်ကြုတ်လျက်အထွန့်တက်လာ၏။
"ဘာလုပ်ဖို့တုန်း???"
"မင်းကိုမမေးဘူး မင်းဝင်မပြောနဲ့"
ဟန်လင်းထက်ခမျာ လည်ချောင်းဝသို့ဆန်တက်လာနေတဲ့စကားတွေအကုန်လုံးကိုပြန်မြိုချလိုက်ရကာအသံပြန်တိတ်သွားတော့သည်။
"ကျနော် ဒီမှာလာနေပေးရမယ့်အကြောင်းအရင်းကိုဦးလေးပြောပြပေးနိုင်မလား??"
"ကောင်းပြီ။ ဦးရဲ့သားအကြီး သားမာန်ကိုဆုံးရှုံးခဲ့ရတာ ဦးရဲ့ထိန်းချုပ်မှုအောက်ကလွတ်ခဲ့ရတာကြောင့်လို့ ဦးလေးသုံးသပ်မိခဲ့တယ်။ဦးလေးနဲ့အဝေးမှာသူ့ကိုပစ်ထားခဲ့မိလိုက်တာကြောင့် ဦးသူ့ကိုနောက်ဆုံးအချိန်အထိလုံးဝထိန်းချုပ်လို့မရခဲ့ဘူး။သားမာန်ကအေးတော့သူ့ကိုလွှတ်ထားခဲ့မိတဲ့ဦးအပြစ်လည်းပါတာပေါ့လေ..."
ထိုသို့ရေရွတ်နေရင်းခနရပ်လိုက်ကာ ဦးနေမင်းထက်ကသူ့ရဲ့အကြည့်တွေကိုငဆိုးလေးဆီသို့ပို့လွှတ်လိုက်ရင်းဆက်ပြောလာခဲ့သည်။
"ဒါပေမယ့် ဦးရဲ့သားငယ်ကကျမတူဘူး။သွေးအရမ်းဆိုးတယ်။ဘယ်သူမှမထိန်းချုပ်နိုင်ဘူး။အကယ်၍ ဒီကလေးသာသားမာန်လိုအဖြစ်မျိုးထပ်ဖြစ်ခဲ့သည်ရှိသော် ဦးမှာဒီကလေးကိုကာကွယ်နိုင်ဖို့ အခွင့်အရေးလုံးဝမရှိလောက်ဘူး။"
"အဲ့တာကြောင့်သားတို့နှစ်ယောက်စလုံးကို ဦးမျက်စိအောက်မှာထားပြီးစောင့်ရှောက်ပေးချင်ရုံသက်သက်ပါ ကောင်လေး။
ဒါမှ ဦးရဲ့ကလေးကို ကာကွယ်ရာရောက်လိမ့်မယ်လို့လည်း ဦးထင်မိလို့ပါ"
ထိုစကားတို့အဆုံးဟန်လင်းထက်ရဲ့မျက်ဝန်းထဲ၌အရည်ကြည်များလဲ့လာသည်ကိုမင်းစက်သတိထားမိလိုက်သည်။
"ဒါပေမယ့် ဦးက ဒီကိစ္စကိုလုံးဝလက်ခံလိုက်တာတော့မဟုတ်ဘူးနော်။အဲ့တာပြောဖို့မေ့သွားလို့"
နောက်ဆုံးစကားကြားတဲ့အခါဟန်လင်းထက်ကနှာတစ်ချက်မှုတ်လိုက်ပြီး အဖေဖြစ်သူကိုပေစောင်းစောင်းကြည့်၍ မျက်နှာလွှဲလိုက်တော့သည်။
'အလင်းအပေါ်ထားတဲ့ဖခင်မေတ္တာကို ငါဘယ်လိုငြင်းရက်နိုင်ပါ့မလဲ။
ပြီးတော့ ငါကသူတို့သားအဖနှစ်ယောက်စလုံးကိုခွဲထားတဲ့လူမျိုးလည်းမဖြစ်ချင်ပြန်ဘူး'
ထို့နောက်မင်းစက်ကဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုအခိုင်အမာချလိုက်ကာတည်ငြိမ်ပြတ်သားစွာပြောလာခဲ့သည်။
"ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး။မနက်ဖြန်ကစပြီးကျနော်လာနေပေးပါ့မယ်"
"ကောင်းပြီ။ဒါဖြင့် မနက်ဖြန်ကူးမနေပါနဲ့တော့။မင်းလည်းဒီရောက်နေပြီပဲဟာ။
မြတ်မင်းစက်ရဲ့ပစ္စည်းတွေအခုသွားသယ်လာခဲ့"
ဦးနေမင်းထက်ရဲ့အမိန့်ပေးသံကြားတော့သက်တောင့်စောင့်နှစ်ယောက်ကသူတို့ဥက္ကဌကြီးရဲ့အမိန့်အတိုင်း
မင်းစက်ပစ္စည်းများအားအဆောင်မှသွားသယ်ရန်စံအိမ်ကနေချက်ချင်းထွက်သွားကြတော့သည်။
"ပြီးပြီမှတ်လား ကျနော်တို့အပေါ်တက်တော့မယ်"
"နေဦး ။ငါပြောစရာတစ်ခုကျန်သေးတယ်။မင်းတို့နှစ်ယောက်စလုံးဒီအိမ်မှာနေတဲ့နေ့ကစပြီးတစ်ခန်းတည်းနေခွင့်မရှိဘူး"
"ဘာ!!"
ဟန်လင်းထက်ရဲ့ထိုအာမေဋိတ်သံကမိုးခြိမ်းသံပမာတစ်အိမ်လုံးကိုတုန်ဟီးသွားစေကာ ကျယ်လောင်စူးရှတဲ့အော်သံတစ်သံကစံအိမ်တစ်ခုလုံးသို့ပြိုကျလုမတတ်ပျံ့နှံ့သွားတော့ပေ၏။
"ကျနော်သဘောမတူနိုင်ဘူး!!"
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
"နေသူရိန် ဖယ်စမ်းပါကွာ ဒီနေရာမှာ တခြားသူတွေရှိတယ်"
ရေချိုးဆောင်ရဲ့အတွင်းဘက်ကျသော
ကျဥ်းမြောင်းတဲ့ရေချိုးခန်းငယ်လေးထဲကနေတစ်စုံတစ်ဦးရဲ့ဆူအောင့်အောင့်အသံလေးတစ်သံက နံရံတွေကြားကနေခပ်သဲ့သဲ့ထွက်လာနေသည်။
"ဘယ်သူမှမရှိဘူး ငါတို့နှစ်ယောက်ပဲရှိတာပါကွာ။ ငါသေချာစစ်ကြည့်ပြီးပြီ"
"အာ့ ခွေး! ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ။"
ဝုန်း!!!!!!!
ထိုအသံကြောင့်ဆက်နောင်ကောနေသူရိန်ပါလုပ်လက်စအလုပ်တို့တန့်သွားပြီး
၂ယောက်စလုံး ကြောင်ကြောင်အမ်းအမ်းနဲ့ဗျာများသွားတော့သည်။
"ဘာအသံလဲ???"
"ဘေးနားအခန်းကအသံ"
နေသူရိန်ပြန်ဖြေလာတဲ့အခါ ဆက်နောင်ကသူ့ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုသဘက်တစ်ထည်နဲ့ပတ်လိုက်၍ ရေချိုးခန်းငယ်ထဲကနေထွက်သွားတာကြောင့်နေသူရိန်လည်းဆက်နောင်နောက်ကနေလိုက်ထွက်လာလေသည်။
ဆက်နောင်နဲ့နေသူရိန်တို့နှစ်ယောက်စလုံးအသံလာရာအခန်းဆီသို့လျှောက်သွားလိုက်ပြီးအသံထွက်လာတဲ့အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းထဲရှိလူက Lockမချထားပေ။
အခန်းတံခါးကအဆင်ပြေပြေပဲပွင့်သွားခဲ့ကာ သူတို့အခန်းထဲကိုဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ရေတွေစိုရွှဲနေတဲ့ အခန်းတံခါးရှေ့ကျောက်ပြားပေါ်ထက်မှာ ခွေခွေလေးလဲကျနေတဲ့ပိန်ပါးဖျော့တော့သောကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်နှင့်
နှစ်ယောက်စလုံးပူထူသွားပြီးထိတ်လန့်သွားကြလေသည်။
ဆက်နောင်ကထိုလဲကျနေတဲ့ကောင်လေးအားကမမ်းကတမ်းထူလိုက်ပြီးသူ၏ရင်ခွင်ထဲ၌သက်တောင့်သက်သာလဲလျောင်းစေလိုက်သည်။
ထိုကောင်လေးရဲ့မျက်နှာမှာချင်းချင်းနီသောသွေးများက နေရာမလပ်ဖုံးလွှမ်းနေတာကြောင့်ဘယ်သူဘယ်ဝါဖြစ်မှန်း သူမျက်မှန်းတမ်းမမိခဲ့ပေ။
"သွေးတွေ!!!!!!"
ဆက်နောင်က သူ့လက်မှာစွန်းပေသွားတဲ့သွေးတွေကိုကြည့်ရင်းအထိတ်တလန့်အော်လိုက်တော့နေသူရိန်က သွေးတွေပေသွားရတဲ့ဆက်နောက်ရဲ့လက်ကလေးကိုအဝတ်တစ်ခုနဲ့မြန်မြန်ဆန်ဆန်သုတ်ပေးလာကာ အလောတကြီးဆိုသည်။
"ဒီအတိုင်းဆိုအရေးပေါ်ကားခေါ်မှဖြစ်မယ်!!!"
ထိုကောင်လေးကိုနှစ်ယောက်စလုံးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီကူတွဲလိုက်ပြီးနောက်ရေချိုးဆောင်ထဲမှထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
"ဆရာရေလုပ်ပါဦး!!!!!ဒီမှာဘယ်သူလဲမသိဘူး။ရေချိုးခန်းထဲမှာသွေးတွေရွှဲပြီးလဲကျနေလို့" ဆိုတဲ့သူတို့နှစ်ယောက်အော်သံကြောင့် အနောက်ပိုင်းအဆောင်တစ်ခုလုံး ဝရုန်းသုန်းကားနဲ့ပြေးထွက်လာကြကာအလန့်တကြားဖြစ်ကုန်ကြသည်။
ယောကျာ်းလေးအဆောင်မှာအဆောင်ဟောင်းနဲ့နောက်မှဆောက်လုပ်ထားတဲ့အဆောင်သစ်ဟူ၍နှစ်ခြမ်းရှိတာကြောင့်
မင်းခန့်ထည်တို့အဆောင်ကိုအရှေ့ပိုင်းအဆောင်ဟုခေါ်ဝေါ်ကာဆက်နောင်တို့အဆောင်ကိုတော့အနောက်ပိုင်းအဆောင်ဟုခေါ်ဝေါ်သည်။
"ဘယ်သူလဲ။ငါတို့အဆောင်ကမဟုတ်ဘူးထင်တယ်။အရှေ့ပိုင်းအဆောင်ကလားမသိဘူး"
"အရေးပေါ်ကားခေါ်ကြလေ!!!"
"ခေါ်ပြီးပြီ"
အနောက်ပိုင်းအဆောင်တစ်ခုလုံးရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်သွားရကာ ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့ ခေါင်းတစ်ခုလုံးသွေတွေစိုရွှဲနေရှာတဲ့ထိုကောင်လေးအားအနောက်ပိုင်းအဆောင်မှလူတော်တော်များများက နီးရာဆေးရုံဆီသို့လိုက်ပို့ပေးကြလေသည်။
သန်လျင်ဆေးရုံတခွင်တွင်လူနာများအများအပြားရှိနေပြီးဆေးရုံရှိဆရာဝန်များမှာလည်း Dutyချိန်တွေပြည့်ကြပ်နေတာကြောင့်ဆေးရုံကိုအလည်လာတဲ့ဆရာဝန်လေးမှာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူနဲ့စကားကောင်းကောင်းမပြောလိုက်ရပေ။
"ငါ မင်းဆီလာပြီးအနှောင့်အယှက်ပေးမိပြီထင်တယ်။"
"မဟုတ်တာကွာ။ငါကသာမင်းကိုအားနာရမှာ။စကားတောင်ဖြောင့်အောင်မပြောရဘူး။ငါကမင်းနဲ့စကားတွေပြောချင်သေးတာ။ဒါနဲ့ဟိုကောင်ကြီးသတင်းကောဘာကြားသေးလဲ။"
"သူဟိုကိုပြန်သွားပြီ။ဟိုတစ်ပတ်ကတောင်ငါနဲ့ဆေးရုံမှာတွေ့လိုက်သေးတယ်။အရင်လိုပဲ။ဘာမှမပြောင်းလဲသေးဘူး"
"ငါလည်းသူနဲ့မတွေ့ဖြစ်တာအတော်ကြာပြီ"
ထိုလူနှစ်ယောက် စင်္ကြံရှေ့တစ်ခု၌ စကားပြောလို့ပင်မဆုံးသေး Ambulanceတစ်စီးကဆေးရုံဝသို့ဆိုက်လာပြီး Ambulanceကားနောက်ကနေကား၂စီးပါထပ်ဆိုက်လာကာလူတော်တော်များများအုံသွားတာကြောင့်အလည်လာသူဆရာဝန်လေးကအာရုံစိုက်မိသွားလေသည်။
ထို့နောက်အရပ်ရှည်ရှည်နဲ့ဆရာဝန်လေးကထိုလူအုပ်ကြားအပြေးသွားကြည့်လိုက်သော်သွေးများနှင့်ရွှဲရွှဲစိုနေကာ လူနာခုတင်ထက်၌သတိမေ့မြောနေသောကောင်လေးကိုတွေ့တဲ့အခါ ထိုဆေးရုံကတာဝန်ကျဆရာဝန်ဖြစ်တဲ့သူ့သူငယ်ချင်းဆီအော်ပြောလိုက်တော့သည်။
"အရေးပေါ်တင်မှဖြစ်မယ်!!!!။ငါလည်းကူညီပေးမယ်"
သူထိုသို့ဆိုရင်း မေ့မြောနေတဲ့ကောင်လေးကိုတစ်ခါပြန်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ သူဒီကောင်လေးကိုရင်းရင်းနှီးနှီးမြင်ဖူးနေသလိုမျိုးခံစားလိုက်ရတာကြောင့်သူ့စိတ်တွေထွေသွားရသည်။
ထိုကောင်လေးအားအရေးပေါ်ခန်းထဲသို့ nurseများနှင့်ဆရာဝန်နှစ်ဦးကခေါ်ဆောင်သွားကြရာ အရေးပေါ်အခန်းသို့ရောက်သော် nurse များကထိုကောင်လေးရဲ့မျက်နှာအားသန့်ရှင်းပေးပြီးတဲ့နောက်
ကောင်လေးရဲ့မျက်နှာသွင်ပြင်က ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လာတဲ့အခါ အလည်လာသူဆရာဝန်လေးရဲ့မျက်ဝန်းအိမ်များမှာပြူးကျယ်ပင့်သက်သွားခဲ့ရသည်။
"ရှိုင်းဇေယံ!"
"စိုင်းသီဟ ..မင်းသူ့ကိုသိလို့လား"
"အေး။"
စိုင်းသီဟကသိကြောင်းပြန်ဖြေလာတာမို့ဆရာဝန်လေးကစကားကြောရှည်မနေတော့ဘဲ လူနာလေးရဲ့အခြေအနေကိုစစ်ဆေးကြည့်နေရင်းပြောလာသည်။
"ခေါင်းကွဲသွားတာ။မာကျောတဲ့အရာတစ်ခုခုနဲ့ဆောင့်မိထားတာထင်တယ်။
သွေးထွက်မလွန်ခင်အမြန်ချုပ်ရမယ်။
မင်းငါ့ကိုကူပေးဦး စိုင်း"
"Ok..."
စိုင်းသီဟရဲ့ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေရှာသောထိုပုံစံကိုဆရာဝန်လေးက တစ်ခါကမှမမြင်ဖူးသေးတာကြောင့် အနည်းငယ်အံ့အားသင့်နေရသည်။
ထို့ကြောင့် ရှိုင်းဇေယံဆိုတဲ့ကောင်လေးရဲ့ခေါင်းကဒဏ်ရာကိုချုပ်ပေးနေရင်းစိုင်းသီဟကို မေးမြန်းလိုက်လေ၏။
"မင်းမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ ဘာလို့ဒီလောက်တုန်လှုပ်နေတာလဲ။မင်းဒီကောင်လေးထက်ဆိုးတဲ့လူနာတွေအများကြီးကိုကြုံတွေ့ခဲ့ဖူးတာပဲဟာ"
"မတူဘူး။"
"ဘာကလဲ"
စိုင်းသီဟက သူဆက်မေးလာတဲ့ထိုမေးခွန်းကိုဆက်မဖြေဘဲနှုတ်ဆိတ်နေတာကြောင့်ဆရာဝန်လေးလည်းထပ်မမေးတော့ပေ။သွေးထွက်လွန်မှာစိုးတာကြောင့် ကောင်လေးရဲ့ခေါင်းကွဲဒဏ်ရာကိုကျွမ်းကျင်လျင်မြန်စွာချုပ်လိုက်တော့သည်။
နောက်ဆုံးသောအပ်ချည်မျှင်ကိုကတ်ကြေးလေးနဲ့ဖြတ်တောက်လိုက်ပြီး အရက်ပြန်ထည့်ထားတဲ့ခွက်တစ်ခုထဲသို့ ကတ်ကြေးလေးအားပစ်ထည့်လိုက်တဲ့အခါ မြည်သံလေးတစ်သံကအခန်းထဲမှာကြည်လင်စူးရှစွာထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
"နာနေမှာပဲ...."
စိုင်းသီဟက ကောင်လေးရဲ့ခေါင်းကဒဏ်ရာကိုကြည့်ရင်းစိတ်မကောင်းဖြစ်စွာရေရွတ်လိုက်တဲ့အခါ ဆရာဝန်လေးကသူ့ရဲ့ Maskကိုချွတ်လိုက်ပြီး သူ့မျက်စိရှေ့ကခွဲစိတ်ခန်းရဲ့နတ်ဘုရားတစ်ဆူအား ဆွံ့အစွာကြည့်နေမိလေသည်။
'ဒီကောင်ဘာဖြစ်နေတာလဲဟ'
ပြီးနောက် ဆရာဝန်လေးကလက်အိတ်တွေကိုချွတ်နေရင်းအနောက်နားက Nurseဆီလှမ်းပြောလိုက်သည်။
"nurse လူနာကို အရေးပေါ်ကနေပြောင်းလို့ရပြီ။ကျန်တဲ့ဆေးစစ်ချက်တွေရရင်လည်းကျနော့်ကိုတင်ပြပေးပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ"
ချွတ်ပြီးတဲ့လက်အိတ်တွေကိုအမှိုက်ပုံးထဲပစ်ထည့်လိုက်ပြီးနောက် ဆရာဝန်လေးက သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကိုစကားပြောရန်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ စိုင်းသီဟကိုရှာမတွေ့တော့ပေ။စိုင်းသီဟကသူ့ထက်အရင်အခန်းထဲမှတိတ်ဆိတ်စွာ ထွက်သွားနှင့်ပြီဖြစ်သည်။
"ဒီကမောင်လေးတို့ ...မောင်လေးတို့ထဲကဘယ်သူကလူနာအတွက် formဖြည့်ပေးနိုင်မလဲ"
ကော်ရစ်တာရှိခုံတန်းလျားပေါ်၌တန်းစီထိုင်နေကြသောကောင်လေးများကို nurseလေးတစ်ယောက်က Formဖြည့်ဖို့မေးမြန်းနေပေမယ့်ထိုကောင်လေးများကတစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ပြန်ကြည့်ကြရင်းလူနာရှင်ကောင်လေးအားမသိဘူးဟုသာဆိုလာကြတာမို့ Nurseလေးလည်းတိုင်ပတ်နေရှာသည်။
ထိုစဥ်သြရှတည်ငြိမ်တဲ့အသံတစ်သံကအနောက်နားကနေပျံ့လွင့်ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပေသည်။
"ကိုယ်ဖြည့်ပေးမယ်"
ထိုအသံလာရာကိုအကုန်လုံးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့အသားဖြူဖြူ၊အရပ်ရှည်ရှည်နဲ့ပိန်သွယ်သယောင်ထင်ရသည့်တိုင် တောင့်တင်းသောခန္ဓာကိုယ်ကိုပိုင်ဆိုင်ထားသောလူငယ်လေးတစ်ယောက်သူတို့ထံလျှောက်လှမ်းလာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။
ထိုလူငယ်လေးအားအကုန်လုံးကကယ်တင်ရှင်သဖွယ်ငေးကြည့်နေကြစဥ်
မှာ ထိုသူ၏ရုပ်ရည်ဟာ အင်မတန်မှချောမောကြည့်ကောင်းလှကြောင်းကိုအကုန်လုံးကအသံတိတ်ထောက်ခံနေခဲ့ကြသည်။
စိုင်းသီဟကသူ၏မျက်မှန်လေးအား ခန့်ညားစွာပင့်တင်လိုက်ပြီးနောက် nurseလက်ထဲမှ formကိုယူလိုက်သည်။ထို့နောက်လွတ်နေတဲ့ခုံတန်းတစ်ခုမှာဝင်ထိုင်လိုက်ကာ ရှည်လျားသောခြေတံတို့ကိုခြေချိတ်ထိုင်လိုက်လျက် ပေါင်ပေါ်မှာFormကိုတင်ဖြည့်နေရင်းဆိုလာသည်။
"သူ့နာမည်ကရှိုင်းဇေယံလေ။မင်းတို့ထဲမှာသူ့ကိုသိတဲ့လူတစ်ယောက်တောင်မပါဘူးလား"
formဖြည့်နေရင်းတည်ကြည်သြရှသောအသံတစ်သံဖြင့်တစ်ဖက်ခုံတန်းလျားပေါ်ရှိကောင်လေးများအားမေးလိုက်တဲ့အခါ ထိုလူသားရဲ့အမေးကိုကြားလိုက်ရတဲ့လူတိုင်းက ရေခဲရေနဲ့ပုံးလိုက်လောင်းချခံလိုက်ရသကဲ့သို့အေးစိမ့်မှုတို့ကိုခံစားလိုက်ရသည်။
"အဲ့လူကရှိုင်းလား?"
ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာတဲ့အသံလေးကြောင့်အကုန်လုံးရဲ့အကြည့်များက အသံထွက်လာတဲ့ထိုကောင်လေးဆီသို့တစ်ချိန်တည်းစုပြုံရောက်ရှိသွားကြတော့သည်။ထိုကောင်လေးမှာရှိုင်းနဲ့တစ်မေဂျာတည်းဖြစ်တဲ့ဆက်နောင်ခပင်ဖြစ်သည်။
"Shit!။ရှိုင်းကိုတောင်ငါဘာလို့မမှတ်မိရတာလဲမသိဘူး။"
ဆက်နောင်ခနဲ့ရှိုင်းဇေယံတို့ဟာတစ်မေဂျာထဲမှာအတန်းတူတူတက်နေကြသော်လည်းသိပ်ပြီးအဆက်အဆံမရှိကြပေ။
ရှိုင်းကသူ့ဘာသာသူအမြဲတမ်းတစ်ယောက်တည်းနေတတ်ပြီးဆက်နောင်ကသူ့အုပ်စုနှင့်သူနေနေတာကြောင့် နှစ်ဦးကသိကြရုံသာရှိပြီးမရင်းနှီးကြ။
ဆက်နောင်အတွက်ရှိုင်းဇေယံဆိုတာဟာပုခုံးချင်းတိုက်ပြီးဖြတ်သွားရင်တောင်တစ်ခါတစ်လေမမှတ်မိနိုင်တာမျိုးလည်းရှိလေသည်။
ထို့ပြင် ခုနတုန်းက ရှိုင်းဇေယံမှာ ခေါင်းကွဲဒဏ်ရာကြောင့်မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးသွေးချင်းချင်းနီနေတဲ့အကြောင်းရင်းကြောင့်သူမျက်မှန်းတမ်းမမိတာလည်းပါမည်။
တစ်မေဂျာတည်းတူတဲ့သူတောင်မမှတ်မိဘူးဆိုတော့အနောက်ပိုင်းအဆောင်ရှိတခြားလူများကမမှတ်မိသည်မှာမဆန်းတော့ပေ။ထို့ကြောင့်ဆက်နောင်ခမျာအပြစ်ရှိသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
စိုင်းသီဟက formဖြည့်ပြီးတာနဲ့တုံ့ဆိုင်းမနေဘဲထိုနေရာမှထထွက်သွားတော့သည်။
ထိုအချိန်တွင် ဆက်နောင်ခလေးခမျာရှိုင်းဇေယံအကြောင်းကိုမင်းခန့်ထည်ဆီဆက်သွယ်ချင်ပါသော်လည်းသူ့ထံ၌မင်းခန့်ထည်ရဲ့ဖုန်းနံပါတ်မရှိတာကြောင့်အခက်အခဲဖြစ်နေခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့် မင်းခန့်ထည်အစားမင်းစက်ကိုသာသူဆက်သွယ်လိုက်ရသည်။
သူ မင်းစက်နံပါတ်ကိုဖုန်းဆက်လိုက်တော့ဖုန်းဝင်သွားပြီးနောက် တစ်ဖက်ကခပ်မြန်မြန်ပဲဖုန်းကိုင်လာတာကြောင့် ဝမ်းသာအားရနဲ့မေးလိုက်လေသည်။
"ဟဲလို အကိုမင်းစက်လား"
"မဟုတ်ဘူး ငါ"
Screenတစ်ဖက်ကနေအေးတိအေးစက်ပြန်ဖြေသံကိုကြားလိုက်ရတဲ့အခါဆက်နောင်ကြက်သီးများထလာရပြီးသူ့လက်သူပြန်သပ်ချမိသည်။ထိုလူမှာ ဟန်လင်းထက်ဖြစ်ကြောင်းဆက်နောင်အတပ်သိလေ၏။
"ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ်ငါပြောတာသေချာနားထောင်။အရေးကြီးတယ်။
အခု ရှိုင်းဇေယံကိုဆေးရုံတင်ထားရတယ်။အကိုမင်းခန့်ထည်ကိုဆက်သွယ်လို့မရလို့ ငါ့အစားအကိုမင်းစက်ကိုဆက်သွယ်ခိုင်းမလို့"
"ရှိုင်းဇေယံ အရမ်းစိုးရိမ်ရလား"
အေးတိအေးစက်အသံကနေစိုးရိမ်နေဟန်ရတဲ့အသံဆီသို့ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားတဲ့ဟန်လင်းထက်ကြောင့်
ဆက်နောင်ခမျာ ကြက်သီးများထပ်မံထလာပြန်သည်။
'လခွမ်း။ဒီလိုကောင်မျိုးကလည်းစိုးရိမ်တတ်တယ်ပေါ့လေ!'
"မြန်မြန်ပြောစမ်းပါ!!!"
ဟန်လင်းထက်ကစိတ်မရှည်စွာပြန်အော်ဟစ်လာတာကြောင့်ဆက်နောင်ခလည်း အဖြစ်အပျက်အားလုံးကိုအူမချေးခါးမကျန်အကုန်ပြောပြလိုက်တော့လေသည်။
"သိပြီ...ငါတို့အခုပဲလာခဲ့မယ်"
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
အဖြူရောင်ဆေးတို့သုတ်လိမ်းထားတဲ့အုတ်တံတိုင်းလေးဖြင့်ကာရံထားတဲ့ခြံဝန်းလေးထဲရှိပန်းဥယျာဥ်အသေးလေးထဲ၌ပန်းအိုးများကိုဟိုနေရာပြောင်းရွှေ့လိုက်၊သည်နေရာပြောင်းရွှေ့လိုက်နှင့်ကောင်လေးတစ်ယောက်ခမျာအလုပ်မရှိအလုပ်ရှာကာအလုပ်ရှုပ်နေလေသည်။
"သားရယ် ပန်းအိုးတွေသယ်ပြီးနေရာကိုပြန်ပြင်ပေးနေတာမပင်ပန်းဘူးလား"
"မပင်ပန်းပါဘူး အန်တီ"
ဟု မင်းခန့်ထည်ကပြုံးရင်းပြန်ဖြေလာပြီးနောက် Kiss me quickပန်းအိုးလေးတစ်အိုးကိုထပ်မလိုက်ပြန်သည်။
"သားတစ်ခုခုများဖြစ်နေလို့လား။"
ဒေါ်စန္ဒာသော်ထိုသို့မေးလိုက်တော့ နောက်ထပ်ပန်းအိုးတစ်အိုးကိုထပ်မဖို့ပြင်နေတဲ့မင်းခန့်ထည်ရဲ့လက်တွေကတခနတန့်သွားပြီးမှ ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးလျက် ဆက်လုပ်နေပြန်သည်။
"တကယ်ကိုတစ်ခုခုဖြစ်နေတာပဲ"
"ကျနော့်ကိုအန်တီဘယ်လိုများနားလည်နိုင်တာလဲဗျာ"
"သားကိုကခန့်မှန်းရလွယ်နေတာပါ"
"အဲ့တာဆို ခန့်မှန်းရခက်အောင်ကျနော်ဘယ်လိုနေရမလဲ"
"သားရဲ့ခံစားချက်တွေကိုအတင်းမဖုံးကွယ်ထားနဲ့လေ။သားရဲ့ရင်ဘက်ထဲကအရာတွေကိုသားဖုံးကွယ်ထားလေလေ သားဟန်မဆောင်နိုင်လေလေဘဲ။
ရင်ထဲမှာပူလောင်နေမှတော့ဘယ်လိုလုပ်ပြီးအလှဆုံးပြုံးနေနိုင်တော့မလဲ မဟုတ်ဘူးလား"
မင်းခန့်ထည်အရှိုက်ထိသွားသဖြင့်ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နဲရယ်လာပြီးနောက် လုပ်လက်စအလုပ်တွေကိုရပ်လိုက်တော့သည်။
ထို့နောက်ဒေါ်စန္ဒာသော်ထိုင်ရာကျောက်ခုံလေးပေါ်၌ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး လူကြီးတစ်ယောက်ရှေ့မှာသူ့အရွယ်နဲ့မလိုက်မဖက်သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချမိလိုက်လေသည်။
"ကျနော့်ကိုယ်ကျနော် ဘယ်လိုမှကိုနားမလည်နိုင်တော့ဘူးအန်တီ။
ကျနော်ဒီလိုမျိုးတစ်ခါမှမခံစားရဖူးဘူး။
ကျနော့်ရင်ဘက်ကြီးတစ်ခုလုံးမွန်းကြပ်နေတယ်ဆိုတာပဲသိတယ်။
အဲ့တာကြောင့် တစ်နေ့လုံးကျနော့်ကိုကျနော်ဖိအားတွေပေးနေခဲ့တာ။"
နောက်ဆုံးစကားလေးတစ်ခွန်းကိုတော့မင်းခန့်ထည်ကတွန့်ဆုတ်တိမ်ဝင်စွာဖြင့်ဆိုလိုက်လေသည်။အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူ့တွင်ထိုစကားလုံးတို့ထုတ်ပြောဖို့အတွက်အားအင်တို့ကုန်ခမ်းနေပြီမို့ပင်။
"ဒါပေမယ့် ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်ဘယ်လောက်ပဲဖိအားပေးပေး
သူ့ကို ကျနော့်ခေါင်းထဲကနေ ဘယ်လိုမှထုတ်လို့မရခဲ့ဖူး.."
ထိုအခါ ဒေါ်စန္ဒာသော်က မင်းခန့်ထည်ရဲ့ကျောကုန်းလေးကိုခပ်ဖွဖွပုတ်ပေးလာလျက် နှစ်သက်သဘောကျမှုအပြည့်နဲ့ရယ်မောလာခဲ့သည်။
"သားမှာချစ်ရတဲ့သူရှိနေပြီပဲ။
ဘယ်သူများလဲကွယ်။အဲ့ကလေးအရမ်းကံကောင်းတာပဲ"
"ချစ်ရတဲ့သူ?"
'အချစ်ဆိုတာဘာလဲ?
ပြီးတော့ငါကချစ်နေတယ်တဲ့ ဘယ်သူ့ကိုလဲ'
ဒီလိုနေရာမျိုးကျငတုံးလေးဖြစ်နေရှာတဲ့
မင်းခန့်ထည်ကို သူမပြုံးကာကြည့်လိုက်ရင်း ရေရွတ်လာခဲ့သည်။
"သားခေါင်းထဲကနေထုတ်မရတဲ့သူကသားချစ်နေရတဲ့သူမဟုတ်ဘူးလားကွဲ့"
"...."
တစ်နေ့တာလုံး ရှုပ်ထွေးမွန်းကြပ်နေရတဲ့ သူ့ရင်ထဲကကြိုးထုံးကြီးတစ်ထုံးဟာဒေါ်စန္ဒာသော်ရဲ့စကားကိုကြားကြားချင်းပင် နားလည်ရခက်စွာပြတ်တောက်ပြေလျော့သွားရသည်။
'ငါ့ခေါင်းထဲကထုတ်မရတဲ့သူက .ရှိုင်းလေးလေ။သူကငါချစ်နေရတဲ့သူလား ။
ငါဒီလိုဖြစ်နေတာတွေကရှိုင်းလေးကငါ့ကိုချစ်နေတာကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ငါကရှိုင်းလေးကိုချစ်နေမိခဲ့လို့လား?'
"အော်..မောင်ရောက်နေတာပဲ"
သူထိုသို့တွေးနေတုန်းပင် ရုတ်တရက်ကြားဝင်လာခဲ့တဲ့ စကားသံကြောင့်မင်းခန့်ထည်ရဲ့အတွေးယဥ်ကြောတို့ဟာနှောင့်ယှက်ခြင်းခံလိုက်ရကာ လမ်းစပျောက်သွားရသည်။
"ဖြူရယ် ကိုယ် ရောက်နေတာပဲကြာလှပြီ"
"အာ..ဖြူမသိလို့ sorryနော်။
ဒါနဲ့ မောင့်အိတ်ကို ဖြူ စပ်စုကြည့်လိုက်မိတာ အထဲမှာဝတ်စုံနှစ်စုံတောင်ပါတာကိုတွေ့လိုက်တယ်။ မောင် ဒီနေ့အဆောင်မပြန်ဘူးလား"
သူမစကားကိုကြားတော့ဒေါ်စန္ဒာသော်ကလည်း စိုးရိမ်သွားဟန်ဖြင့်မေးလာခဲ့သည်။
"ဟုတ်လား သား ဘာဖြစ်လို့လဲ !"
"ဟုတ်တယ် အန်တီ။ကျနော်မနက်ဖြန်လည်းသင်တန်းရှိသေးတယ်ဆိုတော့လေ..ဒီည စီနီယာတစ်ယောက်ရဲ့အိမ်မှာပဲအိပ်ပြီးတော့မနက်ကျသင်တန်းတန်းသွားလို့ရအောင်ထည့်ခဲ့တာပါ။
အခုလည်းညနေစောင်းနေပြီဆိုတော့အဆောင်ပြန်ရောက်ဖို့ကအဆင်မပြေလို့လည်းပါတယ်"
"အော် ဟုတ်လား။ဒါဆိုလည်းသားဒီမှာညနေစာပါတစ်ခါတည်းစားသွားလိုက်နော်။
အန်တီသွားပြင်ဆင်လိုက်ဦးမယ်"
ဟုဆိုကာဒေါ်စန္ဒာသော်ကအလျင်အမြန် ထထွက်သွားတာကြောင့်မင်းခန့်ထည်ခမျာစိတ်အားထက်သန်လွန်းတဲ့သူမအားတားမြစ်ချိန်တောင်မရလိုက်ပေ။
ဒေါ်စန္ဒာထွက်သွားပြီးနောက် ဖြူစင်သော်ကသူ၏ရင်ခွင်ထဲသို့တိုးဝင်လာခဲ့ကာ သူ့ကိုအတင်းဖက်တွယ်လျက်ဆိုသည်။
"မောင် ဖြူ့ကိုအခုတလောမချစ်တော့ဘူးလို့ခံစားနေရတယ်။
ဖြူ့ကိုမောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာခနလောက်ဖက်ထားပေးပါနော်"
ဖြူစင်သော်စကားပင်မဆုံးလိုက်မင်းခန့်ထည်ကသူမလက်များကိုခွာချပစ်လိုက်ကာမတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
"အိမ်ရှေ့ကြီးမှာမသင့်တော်ဘူးလေ ဖြူ"
ဟုဆိုလိုက်လျက် ထိုနေရာမှလှည့််ထွက်သွားကာ ဥယျာဉ်ငယ်လေးထဲမှာသူလုပ်လက်စဖြစ်တဲ့ပန်းအိုးရွှေ့တဲ့အလုပ်ကိုဆက်လုပ်နေလေသည်။
ထိုသို့ထွက်သွားသောမင်းခန့်ထည်ရဲ့အေးစက်စက်ကျောပြင်တစ်နေရာအားဖြူစင်သော်အလိုမကျစွာစိုက်ကြည့်နေရင်းအောက်နှုတ်ခမ်းကိုနီရဲသည်အထိဖိကိုက်လို့ထားသည်။
ထိုအချိန်မှာပင်သူမဘေးနားရှိခုံလေးပေါ်မှာတင်ထားခဲ့တဲ့ဖုန်းလေးက Rockဂီတသံတစ်သံနဲ့တုန်ခါလာတာကြောင့်သူမကောက်ယူကြည့်လိုက်တော့ ဖုန်းခေါ်ဆိုလာတဲ့သူကမင်းစက်ဖြစ်နေတာကြောင့်ဖြူစင်သော်ကဖုန်းမကိုင်ဘဲတန်းချပစ်လိုက်သည်။
မင်းစက်ကလက်မလျှော့စတမ်းနှစ်ခါသုံးခါဆက်ခေါ်နေတာကြောင့်သူမစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စွာ တောက်တစ်ချက်ခေါက်လိုက်ပြီး powerပိတ်ဖို့အပြင် message တစ်စောင်ထပ်ဝင်လာတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
[မင်းခန့် ညီလေးရှိုင်းဇေယံကိုဆေးရုံတင်ထားရတယ်။အရေးကြီးတယ်။မင်းအမြန်ဆုံးလာခဲ့ပါ။ငါနဲ့ဟန်လင်းထက်လည်းအခုသန်လျင်ဆေးရုံကိုသွားနေပြီ။ဒီmessageကိုတွေ့ရင်ငါ့ဆီဖုန်းပြန်ဆက်ဦး]
ဖြူစင်သော်ကထိုmessageကိုဖတ်လိုက်ပြီးသကာလ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကမဲ့သွားကာလက်ဖျားလေးကဖုန်း screenရဲ့ selectကိုနှိပ်လိုက်ပြီး အမှိုက်ပုံးပုံလေးကိုပါထပ်နှိပ်လိုက်တော့လေသည်။ ထို့ကြောင့် ထို Messageလေးဟာမင်းခန့်ထည်မတွေ့လိုက်ရသေးခင်မှာပင် မရှိခဲ့သလိုမျိုးပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ရပေ၏။
"သူကငါ့လောက် မောင့်အတွက်အရေးမကြီးနိုင်ပါဘူး"
သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းတို့က ထိုသို့ရေရွတ်လိုက်ရင်းကွေးတက်သွားကာ မင်းခန့်ထည်ကတော့ထိုအဖြစ်ကိုမသိရှာပဲ မျက်စိရှေ့ကအလုပ်ကိုသာအာရုံစိုက်နေချေသည်။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Thanks for reading. 💙
Love you all my readers 💕(๑•ᴗ•๑)♡
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
အခန္း (၂၈) - ခ်စ္ရသူကိုေက်ာခိုင္းထားစဥ္
Zawgyi
[ေနရာတိုင္းမွာသူ႕ပုံရိပ္ေတြခ်ည္းပဲ]
ထိုညၿပီးေတာ့ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေစာေစာတြင္မင္းခန္႔ထည္ကအရင္ႏိုးလာခဲ့ၿပီး႐ိႈင္းေဇယံဘက္ကိုမ်က္ဝန္းေထာင့္စြန္းေလးကေနခိုးၾကည့္လိုက္ေသာအခါေကာင္ေလးကနံရံဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူကာေက်ာခိုင္းလ်က္ၿငိမ္သက္စြာအိပ္စက္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ကိုအခြင့္ေကာင္းယူကာသူမနက္ေစာေစာစီးစီးေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေနာက္အေဆာင္ကေနထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
သူထြက္လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္အထိထိုကေလးကအိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲမို႔ ဘာစကားမွအမွာမပါးခဲ့သလို အခန္းထဲကေန ထြက္မသြားခင္ေလး၌ေကာင္ေလးကိုတစ္ခ်က္္ေလးျဖစ္ျဖစ္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ဖို႔ကိုေတာင္သူ႕ကိုယ္သူခြင့္မျပဳႏိုင္ခဲ့ေပ။
ေက်ာင္းေ႐ွ႕ကားဂိတ္ကိုေရာက္ေတာ့ ထြက္မယ့္ကားတစ္စီးေပၚတက္လိုက္ၿပီးျပတင္းေပါက္နားကထိုင္ခုံတစ္ခုံ၌သူဝင္ထိုင္လိုက္သည္။တစ္ရက္ေန႔ျဖစ္တာေၾကာင့္မနက္အေစာပိုင္းမွာကားေပၚ၌လူ႐ွင္းေနခဲ့သည္။ ကားေပၚမွာသူနဲ႔အတူခရီးသည္၄ေယာက္ခန္႔သာပါတာမို႔ သူ႕မ်က္စိေ႐ွ႕ကခုံေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလြတ္ေနကာ လြတ္ေနတဲ့ခုံေတြကိုၾကည့္ေနရင္းနဲ႔သူ႕ရဲ႕ရင္ထဲမွာလည္းလစ္လပ္ေနတဲ့အေခါင္းေပါက္ႀကီးတစ္ခုဝင္ေရာက္ေနသလိုမ်ိဳးဟာတာတာခံစားခ်က္တို႔ကျပည္္႕ႏွက္စိုးမိုးေနခဲ့သည္။
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ကားအတူတူစီးခဲ့တဲ့ျမင္ကြင္းေလးက သူ႕မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာျပန္ျမင္ေယာင္လာကာေနေရာင္ေတြက်ေနတဲ့ျပတင္းမွန္ေဘးမွာမ်က္ဝန္းေလးေတြမွိတ္စင္းထားသည့္ေကာင္ေလးရဲ႕ပုံရိပ္ကိုထိကိုင္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူ႕ရဲ႕လက္ဖ်ားတို႔ကေအးစက္စက္ေလထုတစ္ေနရာတြင္သာ နစ္ျမဳပ္ရပ္တန္႔သြားရသည္။
သူ႕ရဲ႕လက္ေတြကိုအားအင္မဲ့စြာျပန္ခ်လိုက္ ၍ မင္းစက္ဆီသို႔တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုခနတာေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးထားရန္ messageတစ္ေစာင္ပို႔လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာထက္ဆီသို႔လက္၂ဖက္ျဖင့္အုပ္ကိုင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
အခန္းထဲ၌က်န္ရစ္ခဲ့ရေသာ ႐ိႈင္းေဇယံကလည္းမင္းခန္႔ထည္ထြက္သြားသည္ကိုအစအဆုံးသိေနခဲ့ကာ ထိုလူသားအေနရခက္ေနတာကို သူသိေနတာေၾကာင့္အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ၿငိမ္ေနလိုက္ျခင္းေပ။
သူ႕မွာယခုအခ်ိန္အႏွီလူသားႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ႏိုင္သည့္အားအင္တို႔လည္းမ႐ွိေသးတာေၾကာင့္ အေဆာင္ကိုစစေရာက္လာခဲ့တဲ့စီနီယာမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕အခန္းေဖာ္အသစ္ေလးအတိုင္းပဲဆက္ေနသြားဖို႔သူဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
သို႔ေပမယ့္႐ူးမိုက္စြာျဖင့္ သူေမွ်ာ္လင့္ေနမိေသးေလသည္။႐ိႈင္းေလးဆိုၿပီးမနက္တိုင္း တစ္စုံတစ္ေယာက္ကသူ႕ကိုႏိႈးေနက်အသံေလးေပါ့။
တကယ္ေတာ့သူကမျဖစ္ႏိုင္တာေတြကိုဆက္ၿပီးေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိတာပဲ။အရာအားလုံးကၿပီးဆုံးသြားခဲ့ၿပီေလ။
'မင္းေမ့ေနတာတစ္ခုက မင္းကသူ႕အတြက္ဘာတြယ္တာစရာမွ႐ွိမေနတဲ့သူစိမ္းတစ္ေယာက္ဆိုတာပဲ။'
သူ၏ေအးစက္စက္ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔ကိုေကြးၫြတ္စြာျပဳံးလိုက္မိသည္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ဆီကေန နာက်င္စရာေကာင္းတဲ့စကားေတြကိုၾကားခဲ့ၿပီးတာေတာင္မွ အခုခ်ိန္ထိအမွတ္မ႐ွိေသးတဲ့သူ႕ကိုယ္သူကိုဟားတိုက္ေလွာင္ရယ္ေနခဲ့ျခင္းပင္။
ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာထက္မွာတင္က်န္ေနတဲ့အျပဳံးေလးတစ္ပြင့္ကအသက္မဝင္လွ။ေအးစက္စက္ေရေပါက္ေလးတစ္ခုကပါးျပင္ေပၚသို႔ဖိတ္စင္လာခဲ့တဲ့အခါ ႐ိႈင္းေဇယံသည္ေစာင္ကိုေခါင္းထက္ထိလႊမ္းျခဳံထားလိုက္ၿပီး အထီးက်န္နာက်င္လြန္းလွတဲ့ေဆာင္းအေငြ႕အသက္တို႔အားတစ္ကိုယ္တည္းႀကိတ္မွိတ္ကာအန္တုေနခဲ့ေလ၏။
မင္းစက္ခမ်ာညကတစ္ညလုံးမအိပ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ေန႔လည္ခင္းအထိအတိုးခ်အိပ္ဖို႔ သူစဥ္းစားထားခဲ့ေပမယ့္ သူ႕ေဘးနား႐ွိကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ပြတ္သပ္က်ီစယ္ျခင္းအစျပဳလာတာေၾကာင့္ သူမနက္ပိုင္းမွာတင္ႏိုးလာခဲ့ရသည္။
"ကိုစက္ ထေတာ့ေလ။က်ေနာ္တို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားရေအာင္"
ဟန္လင္းထက္ကမင္းစက္ရဲ႕နားအနားေလးမွတိုးညႇင္းစြာကပ္ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ပူးေႏြး႐ွတေသာအသက္႐ွဴသံေလးေတြက ျဖတ္တိုက္ထိေတြ႕သြားခဲ့တာမို႔ မင္းစက္ရဲ႕ကိုယ္ေလးကဆတ္ခနဲတြန္႔သြားရသည္။ထိုသို႔ေသာတုံ႔ျပန္မႈေလးကိုၾကည္္႕ရင္း ဟန္လင္းထက္ကႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်စြာခပ္ဟဟေအာ္ရယ္လာလ်က္ မင္းစက္ရဲ႕နားသံသီးေလးအားအသဲယားစြာကိုက္ပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။
"အာ့!......အလင္း။မကိုက္နဲ႔ကြာ....."
မင္းစက္ကအိပ္မႈန္စုံမႊားနဲ႔ၿငီးျငဴလာ၍ ဟန္လင္းထက္ရဲ႕မ်က္ႏွာအားတစ္ဖက္သို႔တြန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
"ကိုစက္ကက်ေနာ္႕ကိုၾကည့္မွမၾကည့္တာ။"
"ငါအိပ္ေရးမဝေသးဘူး။မင္းအျပစ္မင္းသိရင္ၿငိမ္ၿငိမ္ေန"
"အဲ့တာေတာင္က်ေနာ္ ညကအတတ္ႏိုင္ဆုံးထိန္းထားခဲ့တာ......"
ထို႔ေနာက္ ဟန္လင္းထက္ကမ်က္လုံးေလးမ်ားမွိတ္ကာျပန္အိပ္ေနေသာမင္းစက္ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးနားတိုးကပ္သြားလ်က္ ေလပူေလးေတြကိုမႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္းညစ္က်ယ္က်ယ္ဆိုလာခဲ့ေပ၏။
"ဒါေတာင္က်ေနာ္တို႔မလုပ္ရေသးဘူးေနာ္။
အဲ့အခ်ိန္က် ကိုစက္ခံႏိုင္ရည္႐ွိပါ့မလား"
"ဟန္လင္းထက္!!!!!!"
မင္းစက္ရဲ႕သာယာလွေသာစူး႐ွ႐ွေအာ္သံေလးဟာဘယ္ေလာက္ထိအသံတုန္းျမင့္သလဲဆို ကာလနဂါးေတြခ်ည္း႐ွိေနတဲ့အေဆာင္တစ္ခုလုံးႏိုးသြားေတာ့တဲ့အထိပင္။
"လခြမ္းတဲ့မွ !။ဘယ္အခန္းကေကာင္ေတြလဲကြ!"
"အသံထပ္ထြက္ရဲထပ္ထြက္လာၾကည့္အဲ့လွ်ာကိုေခြးေကြၽးပစ္မယ္ကြ!"
တစ္ဖက္အခန္းေတြဆီကေနဓားႀကိမ္းႀကိမ္းတဲ့ ဆဲဆိုသံေတြကိုၾကားလိုက္ရတဲ့အခါမင္းစက္ကေခါင္းေလးပုကာၿငိမ္က်သြားေတာ့ေလသည္။တရားခံဟန္လင္းထက္ကမူ သူ၏အျဖစ္အား ေဘးနားကေနတခြီခြီနဲ႔ႀကိတ္ရယ္ေနတာေၾကာင့္မင္းစက္စိတ္ဆိုးသြားၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ကာနီတြတ္ေနေသာမ်က္ႏွာေလးႏွင့္႐ွက္ရမ္းရမ္းေတာ့သည္။
"မင္းမဟုတ္ကဟုတ္ကေတြဆက္ေျပာေနရင္ငါခုတင္ေပၚကကန္ခ်မွာေနာ္ !"
"ကန္လည္းမကန္ခ်ရက္ဘဲနဲ႔..."
"ကန္ခ်ခံခ်င္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား"
ဟန္လင္းထက္ကမထီျပဳံးေလးနဲ႔ရန္စလာတာေၾကာင့္မင္းစက္တစ္ေယာက္ပို၍စိတ္ဆိုးသြားရကာ ခုတင္ေပၚကေနအမွန္အကန္
ကန္ခ်မည္အလုပ္ထိုေကာင္ေလးကသူ၏ေျခေထာက္အားဖမ္းဆြဲထားလိုက္သည္။
သူ႕ေျခေထာက္ကိုဖမ္းဆြဲထားရင္းနဲ႔ခုတင္ေပၚကေနဆင္းသြားတဲ့ေကာင္ေလးအား မင္းစက္ဆြံ႕အစြာျဖင့္ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။
ထိုေကာင္ေလးကခုတင္ေပၚမွဆင္းလိုက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ထက္၌ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ကာမင္းစက္ရဲ႕ေတာင့္တင္းေသာ္လည္း sexyက်လွေသာေျခတံေလးအား တပ္မက္စြာစိုက္ၾကည့္ေနရင္း သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကိုတြန္႔ေကြးလိုက္ကာ ႏူးညံ့ေသာေျခဖဝါးေလးထက္ဆီသို႔ ျငင္သာစြာျဖင့္အနမ္းေႁခြခ်လိုက္ေခ်သည္။
"အလင္း!!!။မင္းဘာလုပ္?"
"မလုပ္နဲ႔"
မင္းစက္ကအံ့အားသင့္တုန္လႈပ္စြာနဲ႔႐ုန္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ခုတင္ေပၚကဆင္းကာ
ၾကမ္းျပင္ထက္မွာထိုင္ေနတဲ့ဟန္လင္းထက္အားဆြဲထူလိုက္ေလသည္။
"ေတာ္ေတာ့။ေရခ်ိဳးေဆာင္သြားရေအာင္။လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားမယ္ဆို ငါတို႔ေနာက္က်ေနၿပီ"
"ဒါဆို က်ေနာ္တို႔ေရအတူတူခ်ိဳးၾကမွာလား?"
လုံခ်ည္ေလးေတြကိုပိုက္ကာအခန္းဝသို႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့မင္းစက္က ထိုစကားၾကားေတာ့ ႐ုတ္တရပ္တန္႔သြားၿပီး ဆတ္ခနဲျပန္လွည့္လာကာ ခုတင္ထက္ကေစာင္ပုံထဲသို႔ေျပးဝင္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
"ဒီမနက္အရမ္းေအးတယ္။ေရေတြခဲေနေလာက္ၿပီ။ငါမခ်ိဳးေတာ့ဘူးအလင္း"
ဟန္လင္းထက္ရဲ႕ခပ္ဖြဖြနဲ႔႐ွတတရယ္သံၾသၾသေလးက ခ်ိဳၿမိန္စြာျဖင့္ထြက္က်လာကာ တြင္းထဲသို႔ျပန္ေျပးဝင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ယုန္ေလးအားခါးကေန သန္မာစြာျပန္ဖမ္းဆြဲထားလိုက္သည္။
"သန္လ်င္မွာေရခဲတယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္တစ္ခါမွမၾကားခဲ့ဖူးဘူး ကိုစက္" ဟု မ်က္လုံးေလးႏွစ္ဖက္ကိုေမွးက်ဥ္းကာေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႕လက္ထဲ၌ ႐ုန္းကန္တြန္းထိုးေနတဲ့လူသားေလးအား အခန္းထဲကေနဆြဲထုတ္သြားေတာ့ေလသည္။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
မင္းခန္႔ထည္က လိုင္းကားေလးဂိတ္ဆုံးတဲ့ဗိုလ္တစ္ေထာင္ထိလိုက္စီးသြားၿပီးေနာက္လမ္းသြယ္ေလးတစ္ေနရာဆီသို႔ခ်ိဳးဝင္လိုက္ေလသည္။ထိုလမ္းသြယ္ေလးရဲ႕ေဘးဘယ္ညာႏွစ္ဖက္စလုံး၌နာမည္ႀကီးဆိုင္ခန္းေတြနဲ႔ျပည့္ေနကာ တခ်ိဳ႕ေသာတိုက္နံရံေတြေပၚမွာေဆးမႈတ္ထားတဲ့ပန္းခ်ီလက္ရာေတြေၾကာင့္သူတို႔အ႐ြယ္လူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလာေရာက္လည္ပတ္တတ္တဲ့ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ onlineေပၚမွာေခတ္စားေနသည္။
႐ွည္လ်ားလြန္းတဲ့ေျခတံေတြကေျခလွမ္းက်ယ္က်ယ္လွမ္းႏိုင္တာေၾကာင့္ထိုပန္းခ်ီေတြ႐ွိေနတဲ့နံရံေတြကိုသူခပ္ျမန္ျမန္ပဲေက်ာ္လာလိုက္တဲ့အခါ ပြင့္ခ်ပ္ေလးခုပါ Clover logoေလးေရးဆြဲထားတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေလးကိုလွမ္းျမင္လိုက္ရေလသည္။ထိုဆိုင္းဘုတ္ေလးခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ဆိုင္ေ႐ွ႕မွာသူ႕ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကိုခနရပ္လိုက္ၿပီး ေၾကာ္ညာစာေတြတစ္သီတစ္သန္းေရးထားတဲ့ လူတစ္ရပ္စာ Bannerကိုအခ်ိန္ေပးဖတ္ေနလိုက္ရင္း
သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကေကြးတက္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္မွန္နက္ေတြတပ္ဆင္ထားတဲ့အနက္ေရာင္တြန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္လိုက္ေလေသာ္တံခါးတံစက္ၿမိတ္မွာတပ္ဆင္ထားတဲ့ဆည္းလည္းသံေလးကတိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ဆိုင္ခန္းေလးထဲ ျမည္ဟီးသြားေလရာေကာင္တာမွာထိုင္ေနတဲ့လူဆီကေနအသံတစ္သံထြက္လာေလသည္။
"ေၾသာ္ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ ခန္႔ထည္ပါလား။လာေလ"
"ဟုတ္ကဲ့ အကို။က်ေနာ္ကဆိုင္ပိတ္တယ္ထင္တာ။"
"ဆိုင္ပိတ္မွန္းသိရင္ဘာလို႔လာ"
"သိတယ္ေလ။အကိုကပိတ္ခ်င္ရင္ေတာင္အမကပိတ္မွာမွမဟုတ္တာ"
သူ႕စကားၾကားေတာ့ထိုလူကလည္းမ်က္ႏွာႀကီးဆူပုတ္ျပကာေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္လာတာေၾကာင့္ သူတစ္ခ်က္ရယ္မိလိုက္ေလ၏။သို႔ႏွင့္ႏွစ္ေယာက္စလုံး စတီးဆက္တီခုံေတြဆီ၌ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကကာ ဆိုင္႐ွင္အကိုကစကားဆက္ေလသည္။
"ေအး။သိရင္လည္းၿပီးတာပဲ။ေျပာ လာရင္းကိစၥ။ဘာပစၥည္းေတြလိုလို႔လဲ"
မင္းခန္႔ထည္က သူ႕ရဲ႕လြယ္အိတ္ေလးကိုစားပြဲေပၚသို႔ခ်လိုက္ရင္းဆိုလာသည္။
"ဘာမွမလိုပါဘူး။က်ေနာ္ roboticပိုင္းနဲ႔ပက္သတ္ၿပီးေတာ့သင္တန္းတက္ခ်င္လို႔ပါ"
ထိုစကားကိုၾကားေသာ္ဆိုင္႐ွင္အကိုကမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားကာ သိပ္သေဘာမတူခ်င္ေပ။
"မင္းကအခုမွ 3rd yearပဲ႐ွိေသးတယ္ေလ။roboticပိုင္းကမင္းအတြက္မေစာလြန္းဘူးလား။"
"က်ေနာ္တျခားအပိုင္းေတြအကုန္တက္ၿပီးၿပီေလ။ဒီတစ္ခုပဲတက္ဖို႔က်န္ေတာ့တာမို႔လို႔"
"ဟိုတစ္ခါတုန္းက ငါတက္ဖို႔ေျပာတုန္းကက်အရျငင္းခဲ့ၿပီးေတာ့..အခုမွအရမ္းတက္ခ်င္ရတာဘာလို႔တုန္း?။
မင္းပုံစံကကို႔ကိုယ္ကိုအတင္းဖိအားေပးေနတဲ့ပုံစံေပါက္ေနတယ္..ေရခဲတုံးႀကီး မင္းပုံမွန္မဟုတ္ဘူးေနာ္ကြ"
ထိုအခါမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ကျမင့္တက္သြားၿပီးသူ႕ရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုဆိုင္တံခါးကေနေဖာက္ျမင္ေနရတဲ့အျပင္ဘက္ဆီသို႔ပို႔လႊတ္ထားလိုက္သည္။ဆိုင္မွာတပ္ဆင္ထားတဲ့တံခါးေတြကေန႔ဘက္ဆိုအျပင္ဘက္ကေနဆိုင္ခန္းထဲကိုဘာမွမျမင္ရေပမယ့္ဆိုင္ထဲကေနေတာ့အျပင္ဘက္ပတ္ဝန္းက်င္ဆီေသေသခ်ာခ်ာျမင္ေနရသည္။
သို႔ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကတံခါးတစ္ဖက္မွာ႐ွိေနတဲ့အျပင္ဘက္ကျမင္ကြင္းေတြကိုေသခ်ာမျမင္ႏိုင္ခဲ့ဘဲေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ပုံရိပ္ေတြသည္သာ မွန္နံရံေတြေပၚ၌တစ္ပုံၿပီးတစ္ပုံေပၚလာခဲ့တာေၾကာင့္ မ်က္လုံးေတြကိုဆတ္ခနဲမွိတ္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
သူအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတြေဝေငးေမာေနၿပီးမွ ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့ေမဂ်ာတူစီနီယာႀကီးဆီကေနအထင္ႀကီးခံရေအာင္မ်က္ဝန္းေတြကိုပင့္ျပရင္းစကားလွည့္လိုက္၏။
"တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ကေက်ာင္းပြဲေတြမွာဝင္ၿပိဳင္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ေတြးေနတာဗ်။
မျဖစ္ႏိုင္တာလည္းမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ေလ"
"လခြမ္းကိုပဲ မင္း ! "
ဆိုင္႐ွင္အကိုကေအာ္ရယ္လာလ်က္ေခါင္းခါလိုက္ကာမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕မုသားေတြကိုသူလုံးဝရိပ္မိေနတာေၾကာင့္ မ်က္လုံးေတြကိုစြန္ရဲတစ္ေကာင္လိုေမွးစင္းလိုက္ေတာ့သည္။
"ခန္႔ထည္ ခန္႔ထည္။မင္းတစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္မွတ္လား"
"က်ေနာ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။"
ဟုဆိုရင္းအသက္မပါစြာျပဳံးျပလိုက္တာေၾကာင့္ ဆိုင္႐ွင္အကိုကပိုၿပီးမယုံသကၤာျဖစ္စြာၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ေခါင္းရမ္းလိုက္ေတာ့သည္။
'မင္းဘယ္လိုပဲေျပာေျပာငါေတာ့ ေသေတာင္မယုံဘူးဟိတ္ေကာင္' ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ျဖင့္။
"ကေလးကိုဘာေတြေလွ်ာက္ေမးေနတာတုန္း။သူ႕ဘာသာသူအခုမွတက္ဖို႔အားလို႔တက္ခ်င္တာေနမွာေပါ့။"ဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အသံကဆိုင္ေနာက္ကေနပ်ံ႕ႏွံ႔လာၿပီးေနာက္ ဆိုင္႐ွင္အကိုရဲ႕ဇနီးျဖစ္တဲ့စီနီယာအမက ေကာ္ဖီဗန္းေလးကိုကိုင္ရင္းသူတို႔ေ႐ွ႕ဆီေရာက္လာေလသည္။
စီနီယာအမက EC majorနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးထားကာ သူတို႔၂ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ေရးေအာင္သြယ္ေတာ္ကေတာ့ မင္းခန္႔ထည္တို႔Third yearကအုပ္စုပင္ျဖစ္သည္။အထူးသျဖင့္ သူတို႔အုပ္စုထဲကမင္းစက္ကအမာခံျမႇားနတ္ေမာင္ျဖစ္ခဲ့ကာ သူကေတာ့ ထိုစုံတြဲအားSupportေပးတဲ့တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္သာပါဝင္ခဲ့ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစုံတြဲကေက်ာင္းၿပီးသြားတာေတာင္သူတို႔အုပ္စုနဲ႔အဆက္သြယ္႐ွိေနဆဲျဖစ္ၿပီး Projectအတြက္ဂ်ဴနီယာေတြလိုအပ္တဲ့ပစၥည္းမွန္သမွ်ကိုအၿမဲမျပတ္ေထာက္ပံ့ေပးေနခဲ့တာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ႀကီးပိုင္းေတြထဲမွာထိုစုံတြဲအားမသိတဲ့သူဆိုတာမ႐ွိသေလာက္႐ွားေလသည္။
႐ိုး႐ွင္းရည္မြန္တဲ့သူမကမွန္စားပြဲေပၚသို႔ အခုေလးတင္ေဖ်ာ္လာေသာေကာ္ဖီ၂ခြက္ကိုခ်ေပးလိုက္ရင္းသူမ၏ခင္ပြန္းအားတစ္ခ်က္႐ိုက္ထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ဇနီးျဖစ္သူရဲ႕ဟန္႔တားမႈေၾကာင့္ဆိုင္႐ွင္အကိုကေကာ္ဖီကိုသာၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ေလးေသာက္ေနခဲ့ကာ ေစာနကအေၾကာင္းေတြနဲ႔ပက္သတ္ၿပီးထပ္ဟမလာေတာ့ေပ။
မင္းခန္႔ထည္လည္းစားပြဲေပၚကေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုလွမ္းယူဖို႔လက္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္ႏွာေခါင္းဝကိုတိုးဝင္လာတဲ့ 'Nes Coffee'ရနံ႔ေလးေၾကာင့္ သူ႕လက္ေတြကိုျပန္ခ်ထားလိုက္ေတာ့သည္။
"ေမာင္ေလး သင္တန္းတက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ႏွစ္ရက္စလုံးလာတက္လို႔ရတယ္။ေမာင္ေလးႏွစ္ရက္စလုံးအခ်ိန္ေပးႏိုင္လား"
"ဟုတ္အမ။က်ေနာ္လည္းအဲ့လိုမ်ိဳးတက္ခ်င္ေနတာ။"
"Okay။ဒါဆို မနက္ျဖန္စတက္လို႔ရၿပီ။ဒီေန႔ကတစ္ရက္ေန႔ဆိုေတာ့သင္တန္းေတာ့ပိတ္ထားတယ္။ဆိုင္ပဲဖြင့္ထားတာ"
"ဟုတ္ကဲ့အမ။"
သူေက်နပ္စြာသေဘာတူလိုက္ၿပီးေနာက္ဆိုင္႐ွင္အကိုကခပ္တိုးတိုးနဲ႔ျဖတ္ေမးလာခဲ့ျပန္သည္။
"မင္းတကယ္တက္ခ်င္တာေကာဟုတ္ရဲ႕လား"
ထိုအခါ ဆိုင္႐ွင္အကိုႀကီးခမ်ာ သူ႕ဇနီးဆီကေနေနာက္တစ္ခ်က္ေဗ်ာတင္ခံလိုက္ရျပန္ေလ၏။
"႐ွင္ကၾကားထဲကဘာထျဖစ္ေနတာလဲ။
ခန္႔ထည္ကတက္ခ်င္လို႔တက္တာေပါ့။
႐ွင့္အပူပါလို႔လား"
မင္းခန္႔ထည္လည္း ထိုစုံတြဲနဲ႔အတူအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ စကားေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါထိုေနရာကေနထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း သူ႕ရဲ႕စိတ္ေတြကထိုင္းမိႈင္းလြင့္ေျမာေနတာေၾကာင့္ ေအးခ်မ္းတဲ့တစ္ေနရာရာမွာသြားထိုင္ေနခ်င္ခဲ့တဲ့အေတြးတို႔ကေခါင္းထဲဝင္လာကာ ကန္ေတာ္ႀကီးဘက္သို႔သြားရန္Taxiတစ္စီးတားလိုက္သည္။
ကန္ေတာ္ႀကီးဘက္ေရာက္ေတာ့ ေလေအးေလးေတြတဟူးဟူးတိုက္ခတ္ေနတဲ့သစ္သားခုံတန္းလ်ားတစ္ခုေပၚမွာ လြယ္အိတ္ေလးကိုခ်လ်က္ထိုင္လိုက္ကာ ၿငိမ္သက္ေနေသာကန္ေရျပင္အား မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။
သူ၏မ်က္စိေ႐ွ႕က ၾကည္လင္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ကန္ေရျပင္ႀကီးကိုစိတ္လြင့္စြာေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ တစ္စုံတစ္ဦးေလးရဲ႕ျဖဴစင္လြန္းလွေသာမ်က္ႏွာပုံရိပ္ေလးက ကန္ေရျပင္ထက္ဆီမွာ ျပတ္သားထင္႐ွားစြာထင္ဟပ္လာခဲ့တာေၾကာင့္မ်က္လုံးေတြကိုထပ္ၿပီးစုံမွိတ္ထားလိုက္ေပသည္။
သို႔ေသာ္ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ သူ႕မ်က္လုံးေတြကိုသူဘယ္လိုပဲမွိတ္ထားမွိတ္ထား ထိုပုံရိပ္ေလးကသူ႕မ်က္စိထဲကေနေပ်ာက္ကြယ္မသြားခဲ့ေပ။
ေနာက္ဆုံးမတတ္ႏိုင္တဲ့အဆုံးမင္းခန္႔ထည္သူ၏မ်က္ဝန္းမ်ားအားျပန္ဖြင့္လိုက္ရၿပီး
ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ပုံရိပ္ေတြကိုသာထင္ဟပ္ေနေစတဲ့ကန္ေရျပင္ႀကီးထက္ဆီသို႔ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြပစ္လႊတ္လိုက္ၿပီးေရျပင္ႀကီးအားလိႈင္းဂယက္တို႔ထေစလိုက္သည္။
"႐ိႈင္းေဇယံ။ ႐ိႈင္းေဇယံ။ ႐ိႈင္းေဇယံ။ ႐ိႈင္းေဇယံ။ ႐ိႈင္းေဇယံ။ ႐ိႈင္းေဇယံ။
႐ိႈင္းေဇယံ!!"
ထိုနာမည္ေလးအားသူအေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာေရ႐ြတ္လ်က္အသံကုန္ေအာ္ဟစ္မိေခ်သည္။သူ႕ခမ်ာေဘးပတ္ဝန္းက်င္ေတာင္ဂ႐ုမထားႏိုင္ေတာ့ေပ။ရင္ဘက္ထဲကတင္းၾကပ္ၾကပ္ခံစားမႈမ်ားကိုသူဆက္ၿပီးထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့တာမို႔ သူထိုသို႔ေအာ္ဟစ္လိုက္မွသာေလးလံသိပ္သည္းလြန္းတဲ့ႏွလုံးစိုင္ေလးအား အနည္းငယ္ေျဖေလ်ာ့ရာက်သြားမွာမို႔ပင္။
သို႔ေပမယ့္ရင္ထဲတစ္ေနရာမွာက်န္႐ွိေနေသးတဲ့ ပူျပင္းေလာင္ကြၽမ္းမႈေတြကေတာ့အေတာမသတ္ႏိုင္ေသးေပ။
"မင္းေလးမသိႏိုင္ပါဘူး ငါခံစားေနရတာေတြကို။"
"အ႐ိုးသားဆုံးဝန္ခံရရင္ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနရတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါလည္းနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
႐ိႈင္းေဇယံရ"
အ႐ူးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔တစ္ေယာက္တည္းစကားေတြေအာ္ေျပာေနတဲ့မင္းခန္႔ထည္ကိုထိုေနရာတစ္ဝိုက္မွာ႐ွိေနတဲ့တခ်ိဳ႕ေသာလူေတြကလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ၾကည့္သြားၾကရင္းသူ၏အေနာက္ကေနတီးတိုးေျပာဆိုသြားၾကေလသည္။
"ဒီေကာင္ေလးကခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးျဖစ္ေနၿပီးႏွေျမာစရာေကာင္းလိုက္တာ ကြၽတ္...ကြၽတ္"
"စိတ္မႏွံ႔ဘူးထင္တယ္။လာ သူနဲ႔ေဝးေဝးကိုသြားရေအာင္"
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
"အကို႔ကို မင္းခန္႔ messageပို႔ထားတယ္။
ညီေလး႐ိႈင္းေဇယံနဲ႔အေဖာ္သြားေနေပးဖို႔တဲ့။
ဒီေကာင္တစ္ရက္ေန႔ႀကီးကိုမနားဘဲဘယ္သြားေနပါလိမ့္"
မင္းစက္ကဖုန္းကိုစားပြဲေပၚသို႔ခ်လိုက္ၿပီးလက္ဖက္ရည္တစ္ငုံေသာက္လိုက္စဥ္မွာဟန္လင္းထက္ကဆက္ေျပာလာခဲ့သည္။
"ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႔သြားdateတာေနမွာေပါ့"
ဟန္လင္းထက္ဆိုလိုတဲ့'ဟိုတစ္ေယာက္'ဆိုတာကို မင္းစက္က လုံးဝသိလိုက္တာေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္းျငင္းဆန္လိုက္သည္။
"မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ အကိုအတပ္သိတယ္"
ဟန္လင္းထက္လည္းဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ဆံေလးေတြကိုလွိမ့္လိုက္လ်က္သူ႕ပခုံးေလး၂ဖက္ကို စိတ္မဝင္စားဟန္တြန္႔ျပလာခဲ့သည္။
မင္းစက္နဲ႔ဟန္လင္းထက္တို႔ႏွစ္ေယာက္သားပခုံးခ်င္းယွဥ္လ်က္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွျပန္ထြက္လာၾကေသာအခါအေဆာင္အေပါက္ဝေ႐ွ႕၌ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးေတြပမာေျဖာင့္တန္းစြာရပ္ေနၾကတဲ့ ကိုယ္ထည္ခပ္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔လူမိုက္အ႐ွိန္အဝါတို႔ကိန္းေအာင္းေနသည့္အနက္ေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔လူတစ္စုကိုေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
အနက္ေရာင္ဗန္ကားတစ္စီးကိုလည္းထိုေနရာ၌ထိုးရပ္ထားတာေၾကာင့္မသိလွ်င္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုျပန္ေပးဆြဲဖို႔ေရာက္လာၾကတဲ့ပုံႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေလးကိုဆင္တူေန၏။
"ဒီလူေတြကဘယ္သူေတြလဲဟ။"
သူထိုသို႔ေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီးဟန္လင္းထက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဟန္လင္းထက္ကစူးစူးရဲရဲအၾကည့္တို႔ျဖင့္ထိုလူအုပ္အားဝါးစားလုမတတ္စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ မင္းစက္တုန္လႈပ္မိသြားသည္။
ထိုလူအုပ္ကမင္းစက္နဲ႔ဟန္လင္းထက္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီသို႔ဦးတည္ကာေလွ်ာက္လွမ္းလာၾကေလသည္။
'WTF!!!!! ဘာေတြလား'
သူတို႔နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မလွမ္းမကမ္း၌ ထိုလူေတြကရပ္လိုက္ၾကၿပီးသူတို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့လူက မင္းစက္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္
ဟန္လင္းထက္ကိုၾကည့္ကာ ခပ္အက္အက္ေလသံနဲ႔စကားစလိုက္သည္။
"အကိုေလး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ။"
"မလိုက္ဘူး၊ ငါတို႔ေ႐ွ႕ကဖယ္"
ဟန္လင္းထက္က ေခါင္းဆတ္ျပ၍ ခပ္ျပတ္ျပတ္ဆိုလိုက္ၿပီးေနာက္မင္းစက္လက္ကိုဆြဲကိုင္ကာအထဲဝင္ရန္ဦးတည္လိုက္ေသာ္
ထိုလူေတြက သူတို႔ေ႐ွ႕မွာပိတ္ရပ္ထားကာမဖယ္ေပးေပ။
ထိုသို႔တင္းမာေနတဲ့အေျခအေနတို႔အလယ္မင္းစက္တစ္ေယာက္ထိတ္လန္႔လာတဲ့အခါဟန္လင္းထက္ကသူ႕လက္တစ္စုံအားတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ေပးထားတာေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့သူ႕ႏွလုံးသားေလးကအနည္းငယ္ျပန္တည္ၿငိမ္သြားရသည္။
"အကိုေလးမလိုက္ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ကမျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ေခၚလာရမယ္လို႔အမိန္႔ရထားပါတယ္။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ အေခ်ာနည္းမရရင္က်ေနာ္တို႔အၾကမ္းနည္းသုံးၿပီးေခၚသြားရပါလိမ့္မယ္"
"အလင္း!!!"
ဟန္လင္းထက္ကိုျပန္ေခၚသြားမယ္ဆိုတဲ့ထိုလူရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့မင္းစက္ကဟန္လင္းထက္ရဲ႕အက်ႌစေလးအားဆြဲကိုင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
ထိုတုံ႔ျပန္မႈေလးကိုခံစားမိတဲ့ဟန္လင္းထက္က မင္းစက္ကိုတစ္ခ်က္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ကာ စိတ္မ႐ွည္ဟန္ျဖင့္စုတ္သတ္လိုက္ၿပီး
ခက္ထန္မာေၾကာစြာ အံႀကိတ္ေျပာလာခဲ့သည္။
"ငါ့စိတ္႐ွိအတိုင္းသာဆို
မင္းတို႔ဒီေနရာမွာဒီလိုရပ္ေနႏိုင္မွာေတာင္မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ငါေတာ္ေတာ္သည္းခံထားတာကိုသေဘာေပါက္သင့္တယ္!!"
"ဒါဆို က်ေနာ္တို႔ဘက္ကအရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ထိုလူက ထိုစကားဆိုလိုက္ၿပီးေနာက္ က်န္တဲ့လူေတြကိုမ်က္စပစ္ျပလိုက္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ပင္ ဟန္လင္းထက္လက္ထဲမွမင္းစက္ကလြတ္ထြက္သြားေတာ့သည္။
"ကိုစက္!!!"
ဟန္လင္းထက္ရဲ႕ေဒါသမ်ားဟာတဟုန္ထိုးျမင့္တက္လာကာ သူ၏ျဖဴလြန္းေသာမ်က္ႏွာေလးဟာဆိုရင္ အခုတြင္ေတာ့ေနဝန္းႀကီးသဖြယ္နီရဲလာေလသည္။
သူ႕ရဲ႕မ်က္ဝန္းမ်ားဟာလည္းေခ်ာ္ရည္အိုင္မ်ားသဖြယ္စူးရဲေတာက္ေလာင္ေနခဲ့ကာ ထိုအၾကည့္ေတြေအာက္မွာ ထိုလူေတြႏွင့္အတူမင္းစက္ပါထိတ္လန္႔လာခဲ့ရေလသည္။
ဟန္လင္းထက္ေဒါသထြက္တာကိုသူမျမင္ခဲ့ဖူးတာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ အရင္အခ်ိန္ေတြကျမင္ေတြ႕ခဲ့တဲ့ပုံစံေတြထက္ အခုပုံစံကအဆေပါင္းမ်ားစြာပိုျပင္းထန္ကာ ပိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေပသည္။
"ေတာက္ !။အဲ့လက္ေတြကို အခုလႊတ္လိုက္စမ္း"
"ငါလူသတ္မိလိမ့္မယ္ေနာ္။
ကိုစက္ကိုမထိနဲ႔ ! ေခြးေကာင္ေတြ!"
ဟန္လင္းထက္က ေဒါသတႀကီးေအာ္ေျပာလာ၍ လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္လ်က္ေ႐ွ႕သို႔တိုးလာတာေၾကာင္္႕ အနက္ေရာင္ဝတ္စုံဝတ္ထားတဲ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့လူကမင္းစက္ကိုအေနာက္သို႔ပို႔လိုက္ကာ ဆက္ေျပာလာခဲ့သည္။
"ဒီကအကိုေလးကိုပါေခၚခိုင္းလိုက္တာမို႔လို႔
အကိုေလးလည္းက်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူတူအသာတၾကည္လိုက္လာခဲ့ပါ။"
'ငါ့ကိုပါေခၚခိုင္းလိုက္တယ္ဟုတ္လား။ဘယ္သူကလဲ?'
"အလင္း!!!"
မင္းစက္ကသူ႕နာမည္ကိုေခၚလိုက္ေတာ့ဟန္လင္းထက္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကထိုလူေတြကိုဆြဲမထိုးမိခင္မွာရပ္တန္႔သြားၿပီး သူ႕ရဲ႕ေဒါသေတြကိုဖိႏွိပ္ထားရင္း ဖ်စ္ညစ္ေျပာလိုက္ေလ၏။
"ဘယ္သူ႕သေဘာနဲ႔ေခၚသြားမွာလဲ?ကိုစက္ကိုအခုလႊတ္လိုက္"
"အကိုေလး ဒါဥကၠ႒ႀကီးအမိန္႔ပါ !
ဥကၠ႒ႀကီးကအကိုေလးျမတ္မင္းစက္ကိုေတြ႕ခ်င္ေနပါတယ္"
ထိုစကားၾကားေတာ့ဟန္လင္းထက္ကေတြေဝသြားကာမင္းစက္ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို႐ႈၾကည့္ေနရင္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိၿငိမ္က်သြားၿပီးေနာက္သေဘာတူလိုက္ေတာ့ေလသည္။
ထို႔ေနာက္မင္းစက္ကိုသူ၏ရင္ခြင္ထဲသို႔ျပန္ဆြဲေခၚလိုက္ၿပီး မင္းစက္ရဲ႕ေက်ာျပင္ေလးအားပြတ္သတ္ေပးရင္းညင္သာစြာဆိုလိုက္သည္။
"မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ ကိုစက္။က်ေနာ္႐ွိတယ္"
ထိုအခါမင္းစက္ကဟန္လင္းထက္ကိုျပဳံးျပလိုက္ရင္း"အင္း"ဟုဆိုကာေခါင္းၿငိမ့္ျပလာခဲ့သည္။
'အင္းလို႔သာေျပာရတာ။ငါလည္းေၾကာက္လြန္းလို႔ဒူးေတြပါတုန္ေနၿပီ
ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲလို႔'
အနက္ေရာင္ဗန္ကားေပၚ၌အခ်ိန္ႏွစ္နာရီၾကာကုန္ဆုံးသြားရၿပီးေနာက္
အိမ္ရာတစ္ခုဆီသို႔ေခါင္းခ်ိဳးေကြ႕ဝင္လိုက္တဲ့အခါႀကီးမားႀကီးက်ယ္တဲ့စံအိမ္ႀကီး
ကသူတို႔ျမင္ကြင္းထဲ၌ေပၚလာကာက်ယ္ဝန္းလွေသာျခံဝန္းတစ္ခုအလယ္၌လည္ပတ္ေနတဲ့ ကားဘီးေလးေတြကရပ္တန္႔သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ကားတံခါးကိုလူတစ္ေယာက္ကအရံသင့္ဖြင့္ေပးလာေခ်၏။
ဟန္လင္းထက္ကမင္းစက္ရဲ႕လက္ကေလးအားယွက္သြယ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္းအိိမ္ထဲသို႔ေခၚသြားခဲ့သည္။
တန္ဖိုးႀကီးလွပလွေသာမီးဆိုင္းတစ္ခုခ်ိတ္ဆြဲထားပါတဲ့ဧည့္ခန္းအလယ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ဆိုဖာဆက္တီထက္၌သူတို႔အားအခန္႔သားေစာင့္ဆိုင္းေနသူ အသက္၄ဝေက်ာ္အ႐ြယ္႐ွိလူႀကီးမင္းတစ္ဦးအားေတြ႕လိုက္ရသည္ႏွင့္မင္းစက္တစ္ေယာက္ေခြၽးေစးမ်ားပင္ဆို႔လာခဲ့ရသည္။
'သူ႕အေဖေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဘူးမွတ္လား။သူ႕တို႔ႀကိဳက္တာတစ္ရက္ေတာင္မျပည့္ေသးဘူးေလ။ဒါႀကီးကေတာ့ ေစာလြန္းမေနဘူးလား!'
"ဟန္လင္းထက္ မင္းဧည့္သည္ကိုထိုင္ခိုင္းဦးေလ။"
ဦးေနမင္းထက္ကေမးဆတ္ျပကာေျပာလာရင္းနဲ႔ ဟန္လင္းထက္အေနာက္႐ွိမင္းစက္အားေက်ာ္ၾကည့္လာခဲ့သည္။
မင္းစက္ကဟန္လင္းထက္နဲ႔တြဲထားတဲ့သူ႕လက္ကေလးအားဆတ္ခနဲျဖဳတ္လိုက္ကာေ႐ွ႕သို႔ထြက္လာလိုက္ၿပီးေနာက္ႏွစ္ေယာက္စလုံးဆိုဖာ၌ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။
သူတို႔ဝင္ထိုင္ၿပီးတဲ့အခါ ဦးေနမင္းထက္ကဘာစကားမွမဆိုေသးဘဲမင္းစက္ကိုသာစူးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ဟန္လင္းထက္ကေအးစက္လြန္းေသာအသံတစ္ခုျဖင့္ခပ္ရိရိဆိုသည္။
"ၾကည့္ေနတာရပ္ေတာ့ ကိုစက္ေၾကာက္ေနၿပီ"
သူစေျပာလိုက္တဲ့စကားက ေသြးတိုးစမ္းေနတဲ့စကားအသြားအလာမ်ိဳးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္မင္းစက္အေၾကာမ်ားေတာင့္သြားေတာ့သည္။ေအးစိမ့္စိမ့္ေလထုနဲ႔မာန္တင္းေသာေဒါသလိႈင္းတို႔ကထိုဧည့္ခန္းတစ္ဝိုက္တြင္အားၿပိဳင္ေနၾကသည္မို႔ မင္းစက္ခမ်ာနည္းနည္းေလးေတာင္မလႈပ္ရဲေပ။
"ဒီကေကာင္ေလး မင္းအေၾကာင္းငါ့ကိုမိတ္ဆက္ေပးႏိုင္မလား"
ဦးေနမင္းထက္ကမတင္းလြန္းမေလွ်ာ့လြန္းေသာေလယူေလသိမ္းျဖင့္ေမးလာတဲ့အခါ မင္းစက္ရဲ႕အသံတို႔ကအထစ္အထစ္နဲ႔ထြက္က်လာခဲ့သည္။
"က်..က်ေနာ္႕နာမည္က. . ျမတ္မင္းစက္လို႔ေခၚပါတယ္။ အလင္း..အာ...ဟန္လင္းထက္ရဲ႕အခန္းေဖာ္စီနီယာပါ"
"သားမာန္သူငယ္ခ်င္းလည္းဟုတ္တယ္ဟုတ္"
"ဗ်ာ!!! ဟုတ္ ..ဟုတ္ပါတယ္"
"အကုန္လုံးသိေနရင္လည္းေမးမေနနဲ႔ေတာ့ေလ"
ဟန္လင္းထက္ကပ်င္းရိေနဟန္ျဖင့္ၾကားျဖတ္ဝင္ေျပာတဲ့အခါ ဦးေနမင္းထက္က ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ရယ္လ်က္သားျဖစ္သူအားေစာင္းၾကည့္လာခဲ့၏။
"ေကာင္းၿပီေလ။ဒါဆို မင္းကေနတဲ့ဇာတ္အေၾကာင္းေကာငါ႐ွင္းျပရဦးမလား
ဟန္လင္းထက္။
ဒီကမင္းရဲ႕ခ်စ္သူအစားေပါ့!!"
"...."
"...."
'သိေနတယ္။သိေနတယ္တဲ့!!'
မင္းစက္ရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအရာကသိသိသာသာပ်က္ယြင္းသြားခဲ့ရေပမယ့္ဟန္လင္းထက္ကေတာ့ လုံးဝအမူအရာမပ်က္ဘဲခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာထားနဲ႔သူ႕အေဖအားျပန္စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ကန္႔ကြက္လည္းေနာက္ဆုတ္ဖို႔အစီအစဥ္က်ေနာ္႕မွာမ႐ွိတဲ့အတြက္ ေပါကား႐ိုက္ေနတာေတြရပ္တန္းကရပ္လိုက္ေတာ့ ေဖႀကီး"
"..."
ဦးေနမင္းထက္မွာ ငဆိုးေလးရဲ႕ပါးစပ္ကေနထြက္လာတဲ့ထိုအေခၚအေဝၚေၾကာင့္ဆြံ႕အသြားၿပီးမွ ေအာ္ရယ္လာခဲ့ေလသည္။
"ဟား ဟား ၂ႏွစ္႐ွိၿပီ။မင္းငါ့ကိုဒီလိုမေခၚေတာ့တာ။႐ုတ္တရက္ႀကီးမင္းခ်စ္သူေ႐ွ႕က်မွငါ့ယဥ္ေက်းျပေနပါလား"
ထိုအခါဟန္လင္းထက္ကတစ္ဖက္သို႔မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၿပီးဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ေပ။
"ငါအားမနာတမ္းေျပာရရင္ ငါဒီကိစၥကိုလုံးဝလက္မခံႏိုင္ဘူး။လက္မခံဘူးေျပာတိုင္းလည္းမင္းတို႔ကေနာက္ဆုတ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ငါ့အတြက္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရခက္တယ္။"
"ဒီကိစၥနဲ႔ပက္သတ္ၿပီးငါ့အနာေတြကမက်က္ေသးဘူးဆိုတာမင္းလည္းသိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္သားမာန္ကိုတစ္ခါဆုံး႐ႈံးခဲ့ရၿပီးၿပီ။မင္းကိုပါ ငါထပ္ၿပီးအဆုံး႐ႈံးမခံႏိုင္ဘူး"
အသည္းမာလြန္းတဲ့ဖခင္ျဖစ္သူဆီကေနထိုစကားေတြကိုၾကားေတာ့ဟန္လင္းထက္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေလးေတြကအေရာင္လက္လာခဲ့ရေပမယ္္႕ သူ႕အေဖအားလ်စ္လ်ဴ႐ႈထားဆဲျဖစ္ကာပင့္ၾကည့္မလာခဲ့ေပ။
"ျမတ္မင္းစက္ ေကာင္ေလး...မင္း...ဦးေလးေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ေပးႏိုင္မလား"
"...."
ဦးေနမင္းထက္အေမးကိုၾကားေတာ့ မင္းစက္ကအသံတိတ္ေနကာေခါင္းေလးငုံ႔သြားလ်က္ သူ႕ရဲ႕မ်က္ဝန္းေလးေတြကလည္းအေရာင္မွိန္သြားရကာမႈန္ဝါးလာခဲ့ရသည္။
'ငါတို႔လမ္းခြဲရေတာ့မွာလား'
"မင္းမနက္ျဖန္ကစၿပီးဒီအိမ္မွာ ဦးေလးတို႔နဲ႔အတူလာေနေပးႏိုင္မလား"
ဦးေနမင္းထက္ဆက္ေျပာလာတဲ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္မင္းစက္အပါအဝင္ဟန္လင္းထက္ပါဆြံ႕အသြားေလသည္။မင္းစက္ကျဖတ္ခနဲေခါင္းေထာင္ၾကည့္လာတဲ့အခါ
ဟန္လင္းထက္ကေတာ့မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္အထြန္႔တက္လာ၏။
"ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း???"
"မင္းကိုမေမးဘူး မင္းဝင္မေျပာနဲ႔"
ဟန္လင္းထက္ခမ်ာ လည္ေခ်ာင္းဝသို႔ဆန္တက္လာေနတဲ့စကားေတြအကုန္လုံးကိုျပန္ၿမိဳခ်လိုက္ရကာအသံျပန္တိတ္သြားေတာ့သည္။
"က်ေနာ္ ဒီမွာလာေနေပးရမယ့္အေၾကာင္းအရင္းကိုဦးေလးေျပာျပေပးႏိုင္မလား??"
"ေကာင္းၿပီ။ ဦးရဲ႕သားအႀကီး သားမာန္ကိုဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတာ ဦးရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ကလြတ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္လို႔ ဦးေလးသုံးသပ္မိခဲ့တယ္။ဦးေလးနဲ႔အေဝးမွာသူ႕ကိုပစ္ထားခဲ့မိလိုက္တာေၾကာင့္ ဦးသူ႕ကိုေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိလုံးဝထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရခဲ့ဘူး။သားမာန္ကေအးေတာ့သူ႕ကိုလႊတ္ထားခဲ့မိတဲ့ဦးအျပစ္လည္းပါတာေပါ့ေလ..."
ထိုသို႔ေရ႐ြတ္ေနရင္းခနရပ္လိုက္ကာ ဦးေနမင္းထက္ကသူ႕ရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုငဆိုးေလးဆီသို႔ပို႔လႊတ္လိုက္ရင္းဆက္ေျပာလာခဲ့သည္။
"ဒါေပမယ့္ ဦးရဲ႕သားငယ္ကက်မတူဘူး။ေသြးအရမ္းဆိုးတယ္။ဘယ္သူမွမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူး။အကယ္၍ ဒီကေလးသာသားမာန္လိုအျဖစ္မ်ိဳးထပ္ျဖစ္ခဲ့သည္႐ွိေသာ္ ဦးမွာဒီကေလးကိုကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးလုံးဝမ႐ွိေလာက္ဘူး။"
"အဲ့တာေၾကာင့္သားတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ဦးမ်က္စိေအာက္မွာထားၿပီးေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခ်င္႐ုံသက္သက္ပါ ေကာင္ေလး။
ဒါမွ ဦးရဲ႕ကေလးကို ကာကြယ္ရာေရာက္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ဦးထင္မိလို႔ပါ"
ထိုစကားတို႔အဆုံးဟန္လင္းထက္ရဲ႕မ်က္ဝန္းထဲ၌အရည္ၾကည္မ်ားလဲ့လာသည္ကိုမင္းစက္သတိထားမိလိုက္သည္။
"ဒါေပမယ့္ ဦးက ဒီကိစၥကိုလုံးဝလက္ခံလိုက္တာေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္။အဲ့တာေျပာဖို႔ေမ့သြားလို႔"
ေနာက္ဆုံးစကားၾကားတဲ့အခါဟန္လင္းထက္ကႏွာတစ္ခ်က္မႈတ္လိုက္ၿပီး အေဖျဖစ္သူကိုေပေစာင္းေစာင္းၾကည့္၍ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ေတာ့သည္။
'အလင္းအေပၚထားတဲ့ဖခင္ေမတၱာကို ငါဘယ္လိုျငင္းရက္ႏိုင္ပါ့မလဲ။
ၿပီးေတာ့ ငါကသူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္စလုံးကိုခြဲထားတဲ့လူမ်ိဳးလည္းမျဖစ္ခ်င္ျပန္ဘူး'
ထို႔ေနာက္မင္းစက္ကဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုအခိုင္အမာခ်လိုက္ကာတည္ၿငိမ္ျပတ္သားစြာေျပာလာခဲ့သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး။မနက္ျဖန္ကစၿပီးက်ေနာ္လာေနေပးပါ့မယ္"
"ေကာင္းၿပီ။ဒါျဖင့္ မနက္ျဖန္ကူးမေနပါနဲ႔ေတာ့။မင္းလည္းဒီေရာက္ေနၿပီပဲဟာ။
ျမတ္မင္းစက္ရဲ႕ပစၥည္းေတြအခုသြားသယ္လာခဲ့"
ဦးေနမင္းထက္ရဲ႕အမိန္႔ေပးသံၾကားေတာ့သက္ေတာင့္ေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ကသူတို႔ဥကၠဌႀကီးရဲ႕အမိန္႔အတိုင္း
မင္းစက္ပစၥည္းမ်ားအားအေဆာင္မွသြားသယ္ရန္စံအိမ္ကေနခ်က္ခ်င္းထြက္သြားၾကေတာ့သည္။
"ၿပီးၿပီမွတ္လား က်ေနာ္တို႔အေပၚတက္ေတာ့မယ္"
"ေနဦး ။ငါေျပာစရာတစ္ခုက်န္ေသးတယ္။မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးဒီအိမ္မွာေနတဲ့ေန႔ကစၿပီးတစ္ခန္းတည္းေနခြင့္မ႐ွိဘူး"
"ဘာ!!"
ဟန္လင္းထက္ရဲ႕ထိုအာေမဋိတ္သံကမိုးၿခိမ္းသံပမာတစ္အိမ္လုံးကိုတုန္ဟီးသြားေစကာ က်ယ္ေလာင္စူး႐ွတဲ့ေအာ္သံတစ္သံကစံအိမ္တစ္ခုလုံးသို႔ၿပိဳက်လုမတတ္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေတာ့ေပ၏။
"က်ေနာ္သေဘာမတူႏိုင္ဘူး!!"
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
"ေနသူရိန္ ဖယ္စမ္းပါကြာ ဒီေနရာမွာ တျခားသူေတြ႐ွိတယ္"
ေရခ်ိဳးေဆာင္ရဲ႕အတြင္းဘက္က်ေသာ
က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ေရခ်ိဳးခန္းငယ္ေလးထဲကေနတစ္စုံတစ္ဦးရဲ႕ဆူေအာင့္ေအာင့္အသံေလးတစ္သံက နံရံေတြၾကားကေနခပ္သဲ့သဲ့ထြက္လာေနသည္။
"ဘယ္သူမွမ႐ွိဘူး ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာပါကြာ။ ငါေသခ်ာစစ္ၾကည့္ၿပီးၿပီ"
"အာ့ ေခြး! ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ။"
ဝုန္း!!!!!!!
ထိုအသံေၾကာင့္ဆက္ေနာင္ေကာေနသူရိန္ပါလုပ္လက္စအလုပ္တို႔တန္႔သြားၿပီး
၂ေယာက္စလုံး ေၾကာင္ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ဗ်ာမ်ားသြားေတာ့သည္။
"ဘာအသံလဲ???"
"ေဘးနားအခန္းကအသံ"
ေနသူရိန္ျပန္ေျဖလာတဲ့အခါ ဆက္ေနာင္ကသူ႕ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကိုသဘက္တစ္ထည္နဲ႔ပတ္လိုက္၍ ေရခ်ိဳးခန္းငယ္ထဲကေနထြက္သြားတာေၾကာင့္ေနသူရိန္လည္းဆက္ေနာင္ေနာက္ကေနလိုက္ထြက္လာေလသည္။
ဆက္ေနာင္နဲ႔ေနသူရိန္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးအသံလာရာအခန္းဆီသို႔ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီးအသံထြက္လာတဲ့အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲ႐ွိလူက Lockမခ်ထားေပ။
အခန္းတံခါးကအဆင္ေျပေျပပဲပြင့္သြားခဲ့ကာ သူတို႔အခန္းထဲကိုေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေရေတြစို႐ႊဲေနတဲ့ အခန္းတံခါးေ႐ွ႕ေက်ာက္ျပားေပၚထက္မွာ ေခြေခြေလးလဲက်ေနတဲ့ပိန္ပါးေဖ်ာ့ေတာ့ေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ႏွင့္
ႏွစ္ေယာက္စလုံးပူထူသြားၿပီးထိတ္လန္႔သြားၾကေလသည္။
ဆက္ေနာင္ကထိုလဲက်ေနတဲ့ေကာင္ေလးအားကမမ္းကတမ္းထူလိုက္ၿပီးသူ၏ရင္ခြင္ထဲ၌သက္ေတာင့္သက္သာလဲေလ်ာင္းေစလိုက္သည္။
ထိုေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာခ်င္းခ်င္းနီေသာေသြးမ်ားက ေနရာမလပ္ဖုံးလႊမ္းေနတာေၾကာင့္ဘယ္သူဘယ္ဝါျဖစ္မွန္း သူမ်က္မွန္းတမ္းမမိခဲ့ေပ။
"ေသြးေတြ!!!!!!"
ဆက္ေနာင္က သူ႕လက္မွာစြန္းေပသြားတဲ့ေသြးေတြကိုၾကည့္ရင္းအထိတ္တလန္႔ေအာ္လိုက္ေတာ့ေနသူရိန္က ေသြးေတြေပသြားရတဲ့ဆက္ေနာက္ရဲ႕လက္ကေလးကိုအဝတ္တစ္ခုနဲ႔ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္သုတ္ေပးလာကာ အေလာတႀကီးဆိုသည္။
"ဒီအတိုင္းဆိုအေရးေပၚကားေခၚမွျဖစ္မယ္!!!"
ထိုေကာင္ေလးကိုႏွစ္ေယာက္စလုံးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီကူတြဲလိုက္ၿပီးေနာက္ေရခ်ိဳးေဆာင္ထဲမွထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
"ဆရာေရလုပ္ပါဦး!!!!!ဒီမွာဘယ္သူလဲမသိဘူး။ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေသြးေတြ႐ႊဲၿပီးလဲက်ေနလို႔" ဆိုတဲ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေအာ္သံေၾကာင့္ အေနာက္ပိုင္းအေဆာင္တစ္ခုလုံး ဝ႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ေျပးထြက္လာၾကကာအလန္႔တၾကားျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
ေယာက်ာ္းေလးအေဆာင္မွာအေဆာင္ေဟာင္းနဲ႔ေနာက္မွေဆာက္လုပ္ထားတဲ့အေဆာင္သစ္ဟူ၍ႏွစ္ျခမ္း႐ွိတာေၾကာင့္
မင္းခန္႔ထည္တို႔အေဆာင္ကိုအေ႐ွ႕ပိုင္းအေဆာင္ဟုေခၚေဝၚကာဆက္ေနာင္တို႔အေဆာင္ကိုေတာ့အေနာက္ပိုင္းအေဆာင္ဟုေခၚေဝၚသည္။
"ဘယ္သူလဲ။ငါတို႔အေဆာင္ကမဟုတ္ဘူးထင္တယ္။အေ႐ွ႕ပိုင္းအေဆာင္ကလားမသိဘူး"
"အေရးေပၚကားေခၚၾကေလ!!!"
"ေခၚၿပီးၿပီ"
အေနာက္ပိုင္းအေဆာင္တစ္ခုလုံး႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္သြားရကာ ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ ေခါင္းတစ္ခုလုံးေသြေတြစို႐ႊဲေန႐ွာတဲ့ထိုေကာင္ေလးအားအေနာက္ပိုင္းအေဆာင္မွလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နီးရာေဆး႐ုံဆီသို႔လိုက္ပို႔ေပးၾကေလသည္။
သန္လ်င္ေဆး႐ုံတခြင္တြင္လူနာမ်ားအမ်ားအျပား႐ွိေနၿပီးေဆး႐ုံ႐ွိဆရာဝန္မ်ားမွာလည္း Dutyခ်ိန္ေတြျပည့္ၾကပ္ေနတာေၾကာင့္ေဆး႐ုံကိုအလည္လာတဲ့ဆရာဝန္ေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူနဲ႔စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာလိုက္ရေပ။
"ငါ မင္းဆီလာၿပီးအေႏွာင့္အယွက္ေပးမိၿပီထင္တယ္။"
"မဟုတ္တာကြာ။ငါကသာမင္းကိုအားနာရမွာ။စကားေတာင္ေျဖာင့္ေအာင္မေျပာရဘူး။ငါကမင္းနဲ႔စကားေတြေျပာခ်င္ေသးတာ။ဒါနဲ႔ဟိုေကာင္ႀကီးသတင္းေကာဘာၾကားေသးလဲ။"
"သူဟိုကိုျပန္သြားၿပီ။ဟိုတစ္ပတ္ကေတာင္ငါနဲ႔ေဆး႐ုံမွာေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။အရင္လိုပဲ။ဘာမွမေျပာင္းလဲေသးဘူး"
"ငါလည္းသူနဲ႔မေတြ႕ျဖစ္တာအေတာ္ၾကာၿပီ"
ထိုလူႏွစ္ေယာက္ စႀကႍေ႐ွ႕တစ္ခု၌ စကားေျပာလို႔ပင္မဆုံးေသး Ambulanceတစ္စီးကေဆး႐ုံဝသို႔ဆိုက္လာၿပီး Ambulanceကားေနာက္ကေနကား၂စီးပါထပ္ဆိုက္လာကာလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအုံသြားတာေၾကာင့္အလည္လာသူဆရာဝန္ေလးကအာ႐ုံစိုက္မိသြားေလသည္။
ထို႔ေနာက္အရပ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ဆရာဝန္ေလးကထိုလူအုပ္ၾကားအေျပးသြားၾကည့္လိုက္ေသာ္ေသြးမ်ားႏွင့္႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနကာ လူနာခုတင္ထက္၌သတိေမ့ေျမာေနေသာေကာင္ေလးကိုေတြ႕တဲ့အခါ ထိုေဆး႐ုံကတာဝန္က်ဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"အေရးေပၚတင္မွျဖစ္မယ္!!!!။ငါလည္းကူညီေပးမယ္"
သူထိုသို႔ဆိုရင္း ေမ့ေျမာေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုတစ္ခါျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူဒီေကာင္ေလးကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီးျမင္ဖူးေနသလိုမ်ိဳးခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္သူ႕စိတ္ေတြေထြသြားရသည္။
ထိုေကာင္ေလးအားအေရးေပၚခန္းထဲသို႔ nurseမ်ားႏွင့္ဆရာဝန္ႏွစ္ဦးကေခၚေဆာင္သြားၾကရာ အေရးေပၚအခန္းသို႔ေရာက္ေသာ္ nurse မ်ားကထိုေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာအားသန္႔႐ွင္းေပးၿပီးတဲ့ေနာက္
ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာသြင္ျပင္က ထင္ထင္႐ွား႐ွားေပၚလာတဲ့အခါ အလည္လာသူဆရာဝန္ေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းအိမ္မ်ားမွာျပဴးက်ယ္ပင့္သက္သြားခဲ့ရသည္။
"႐ိႈင္းေဇယံ!"
"စိုင္းသီဟ ..မင္းသူ႕ကိုသိလို႔လား"
"ေအး။"
စိုင္းသီဟကသိေၾကာင္းျပန္ေျဖလာတာမို႔ဆရာဝန္ေလးကစကားေၾကာ႐ွည္မေနေတာ့ဘဲ လူနာေလးရဲ႕အေျခအေနကိုစစ္ေဆးၾကည့္ေနရင္းေျပာလာသည္။
"ေခါင္းကြဲသြားတာ။မာေက်ာတဲ့အရာတစ္ခုခုနဲ႔ေဆာင့္မိထားတာထင္တယ္။
ေသြးထြက္မလြန္ခင္အျမန္ခ်ဳပ္ရမယ္။
မင္းငါ့ကိုကူေပးဦး စိုင္း"
"Ok..."
စိုင္းသီဟရဲ႕ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေန႐ွာေသာထိုပုံစံကိုဆရာဝန္ေလးက တစ္ခါကမွမျမင္ဖူးေသးတာေၾကာင့္ အနည္းငယ္အံ့အားသင့္ေနရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ႐ိႈင္းေဇယံဆိုတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းကဒဏ္ရာကိုခ်ဳပ္ေပးေနရင္းစိုင္းသီဟကို ေမးျမန္းလိုက္ေလ၏။
"မင္းမဟုတ္တဲ့အတိုင္းပဲ ဘာလို႔ဒီေလာက္တုန္လႈပ္ေနတာလဲ။မင္းဒီေကာင္ေလးထက္ဆိုးတဲ့လူနာေတြအမ်ားႀကီးကိုၾကဳံေတြ႕ခဲ့ဖူးတာပဲဟာ"
"မတူဘူး။"
"ဘာကလဲ"
စိုင္းသီဟက သူဆက္ေမးလာတဲ့ထိုေမးခြန္းကိုဆက္မေျဖဘဲႏႈတ္ဆိတ္ေနတာေၾကာင့္ဆရာဝန္ေလးလည္းထပ္မေမးေတာ့ေပ။ေသြးထြက္လြန္မွာစိုးတာေၾကာင့္ ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းကြဲဒဏ္ရာကိုကြၽမ္းက်င္လ်င္ျမန္စြာခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့သည္။
ေနာက္ဆုံးေသာအပ္ခ်ည္မွ်င္ကိုကတ္ေၾကးေလးနဲ႔ျဖတ္ေတာက္လိုက္ၿပီး အရက္ျပန္ထည့္ထားတဲ့ခြက္တစ္ခုထဲသို႔ ကတ္ေၾကးေလးအားပစ္ထည့္လိုက္တဲ့အခါ ျမည္သံေလးတစ္သံကအခန္းထဲမွာၾကည္လင္စူး႐ွစြာထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
"နာေနမွာပဲ...."
စိုင္းသီဟက ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းကဒဏ္ရာကိုၾကည့္ရင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာေရ႐ြတ္လိုက္တဲ့အခါ ဆရာဝန္ေလးကသူ႕ရဲ႕ Maskကိုခြၽတ္လိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္စိေ႐ွ႕ကခြဲစိတ္ခန္းရဲ႕နတ္ဘုရားတစ္ဆူအား ဆြံ႕အစြာၾကည့္ေနမိေလသည္။
'ဒီေကာင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟ'
ၿပီးေနာက္ ဆရာဝန္ေလးကလက္အိတ္ေတြကိုခြၽတ္ေနရင္းအေနာက္နားက Nurseဆီလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
"nurse လူနာကို အေရးေပၚကေနေျပာင္းလို႔ရၿပီ။က်န္တဲ့ေဆးစစ္ခ်က္ေတြရရင္လည္းက်ေနာ္႕ကိုတင္ျပေပးပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ"
ခြၽတ္ၿပီးတဲ့လက္အိတ္ေတြကိုအမိႈက္ပုံးထဲပစ္ထည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဆရာဝန္ေလးက သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကိုစကားေျပာရန္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုင္းသီဟကို႐ွာမေတြ႕ေတာ့ေပ။စိုင္းသီဟကသူ႕ထက္အရင္အခန္းထဲမွတိတ္ဆိတ္စြာ ထြက္သြားႏွင့္ၿပီျဖစ္သည္။
"ဒီကေမာင္ေလးတို႔ ...ေမာင္ေလးတို႔ထဲကဘယ္သူကလူနာအတြက္ formျဖည့္ေပးႏိုင္မလဲ"
ေကာ္ရစ္တာ႐ွိခုံတန္းလ်ားေပၚ၌တန္းစီထိုင္ေနၾကေသာေကာင္ေလးမ်ားကို nurseေလးတစ္ေယာက္က Formျဖည့္ဖို႔ေမးျမန္းေနေပမယ့္ထိုေကာင္ေလးမ်ားကတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ျပန္ၾကည့္ၾကရင္းလူနာ႐ွင္ေကာင္ေလးအားမသိဘူးဟုသာဆိုလာၾကတာမို႔ Nurseေလးလည္းတိုင္ပတ္ေန႐ွာသည္။
ထိုစဥ္ၾသ႐ွတည္ၿငိမ္တဲ့အသံတစ္သံကအေနာက္နားကေနပ်ံ႕လြင့္ထြက္ေပၚလာခဲ့ေပသည္။
"ကိုယ္ျဖည့္ေပးမယ္"
ထိုအသံလာရာကိုအကုန္လုံးလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့အသားျဖဴျဖဴ၊အရပ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ပိန္သြယ္သေယာင္ထင္ရသည့္တိုင္ ေတာင့္တင္းေသာခႏၶာကိုယ္ကိုပိုင္ဆိုင္ထားေသာလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္သူတို႔ထံေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
ထိုလူငယ္ေလးအားအကုန္လုံးကကယ္တင္႐ွင္သဖြယ္ေငးၾကည့္ေနၾကစဥ္
မွာ ထိုသူ၏႐ုပ္ရည္ဟာ အင္မတန္မွေခ်ာေမာၾကည့္ေကာင္းလွေၾကာင္းကိုအကုန္လုံးကအသံတိတ္ေထာက္ခံေနခဲ့ၾကသည္။
စိုင္းသီဟကသူ၏မ်က္မွန္ေလးအား ခန္႔ညားစြာပင့္တင္လိုက္ၿပီးေနာက္ nurseလက္ထဲမွ formကိုယူလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္လြတ္ေနတဲ့ခုံတန္းတစ္ခုမွာဝင္ထိုင္လိုက္ကာ ႐ွည္လ်ားေသာေျခတံတို႔ကိုေျခခ်ိတ္ထိုင္လိုက္လ်က္ ေပါင္ေပၚမွာFormကိုတင္ျဖည့္ေနရင္းဆိုလာသည္။
"သူ႕နာမည္က႐ိႈင္းေဇယံေလ။မင္းတို႔ထဲမွာသူ႕ကိုသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ေတာင္မပါဘူးလား"
formျဖည့္ေနရင္းတည္ၾကည္ၾသ႐ွေသာအသံတစ္သံျဖင့္တစ္ဖက္ခုံတန္းလ်ားေပၚ႐ွိေကာင္ေလးမ်ားအားေမးလိုက္တဲ့အခါ ထိုလူသားရဲ႕အေမးကိုၾကားလိုက္ရတဲ့လူတိုင္းက ေရခဲေရနဲ႔ပုံးလိုက္ေလာင္းခ်ခံလိုက္ရသကဲ့သို႔ေအးစိမ့္မႈတို႔ကိုခံစားလိုက္ရသည္။
"အဲ့လူက႐ိႈင္းလား?"
႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာတဲ့အသံေလးေၾကာင့္အကုန္လုံးရဲ႕အၾကည့္မ်ားက အသံထြက္လာတဲ့ထိုေကာင္ေလးဆီသို႔တစ္ခ်ိန္တည္းစုျပဳံေရာက္႐ွိသြားၾကေတာ့သည္။ထိုေကာင္ေလးမွာ႐ိႈင္းနဲ႔တစ္ေမဂ်ာတည္းျဖစ္တဲ့ဆက္ေနာင္ခပင္ျဖစ္သည္။
"Shit!။႐ိႈင္းကိုေတာင္ငါဘာလို႔မမွတ္မိရတာလဲမသိဘူး။"
ဆက္ေနာင္ခနဲ႔႐ိႈင္းေဇယံတို႔ဟာတစ္ေမဂ်ာထဲမွာအတန္းတူတူတက္ေနၾကေသာ္လည္းသိပ္ၿပီးအဆက္အဆံမ႐ွိၾကေပ။
႐ိႈင္းကသူ႕ဘာသာသူအၿမဲတမ္းတစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ၿပီးဆက္ေနာင္ကသူ႕အုပ္စုႏွင့္သူေနေနတာေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးကသိၾက႐ုံသာ႐ွိၿပီးမရင္းႏွီးၾက။
ဆက္ေနာင္အတြက္႐ိႈင္းေဇယံဆိုတာဟာပုခုံးခ်င္းတိုက္ၿပီးျဖတ္သြားရင္ေတာင္တစ္ခါတစ္ေလမမွတ္မိႏိုင္တာမ်ိဳးလည္း႐ွိေလသည္။
ထို႔ျပင္ ခုနတုန္းက ႐ိႈင္းေဇယံမွာ ေခါင္းကြဲဒဏ္ရာေၾကာင့္မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနတဲ့အေၾကာင္းရင္းေၾကာင့္သူမ်က္မွန္းတမ္းမမိတာလည္းပါမည္။
တစ္ေမဂ်ာတည္းတူတဲ့သူေတာင္မမွတ္မိဘူးဆိုေတာ့အေနာက္ပိုင္းအေဆာင္႐ွိတျခားလူမ်ားကမမွတ္မိသည္မွာမဆန္းေတာ့ေပ။ထို႔ေၾကာင့္ဆက္ေနာင္ခမ်ာအျပစ္႐ွိသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
စိုင္းသီဟက formျဖည့္ၿပီးတာနဲ႔တုံ႔ဆိုင္းမေနဘဲထိုေနရာမွထထြက္သြားေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆက္ေနာင္ခေလးခမ်ာ႐ိႈင္းေဇယံအေၾကာင္းကိုမင္းခန္႔ထည္ဆီဆက္သြယ္ခ်င္ပါေသာ္လည္းသူ႕ထံ၌မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္မ႐ွိတာေၾကာင့္အခက္အခဲျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မင္းခန္႔ထည္အစားမင္းစက္ကိုသာသူဆက္သြယ္လိုက္ရသည္။
သူ မင္းစက္နံပါတ္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ဖုန္းဝင္သြားၿပီးေနာက္ တစ္ဖက္ကခပ္ျမန္ျမန္ပဲဖုန္းကိုင္လာတာေၾကာင့္ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ေမးလိုက္ေလသည္။
"ဟဲလို အကိုမင္းစက္လား"
"မဟုတ္ဘူး ငါ"
Screenတစ္ဖက္ကေနေအးတိေအးစက္ျပန္ေျဖသံကိုၾကားလိုက္ရတဲ့အခါဆက္ေနာင္ၾကက္သီးမ်ားထလာရၿပီးသူ႕လက္သူျပန္သပ္ခ်မိသည္။ထိုလူမွာ ဟန္လင္းထက္ျဖစ္ေၾကာင္းဆက္ေနာင္အတပ္သိေလ၏။
"ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ငါေျပာတာေသခ်ာနားေထာင္။အေရးႀကီးတယ္။
အခု ႐ိႈင္းေဇယံကိုေဆး႐ုံတင္ထားရတယ္။အကိုမင္းခန္႔ထည္ကိုဆက္သြယ္လို႔မရလို႔ ငါ့အစားအကိုမင္းစက္ကိုဆက္သြယ္ခိုင္းမလို႔"
"႐ိႈင္းေဇယံ အရမ္းစိုးရိမ္ရလား"
ေအးတိေအးစက္အသံကေနစိုးရိမ္ေနဟန္ရတဲ့အသံဆီသို႔ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားတဲ့ဟန္လင္းထက္ေၾကာင့္
ဆက္ေနာင္ခမ်ာ ၾကက္သီးမ်ားထပ္မံထလာျပန္သည္။
'လခြမ္း။ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးကလည္းစိုးရိမ္တတ္တယ္ေပါ့ေလ!'
"ျမန္ျမန္ေျပာစမ္းပါ!!!"
ဟန္လင္းထက္ကစိတ္မ႐ွည္စြာျပန္ေအာ္ဟစ္လာတာေၾကာင့္ဆက္ေနာင္ခလည္း အျဖစ္အပ်က္အားလုံးကိုအူမေခ်းခါးမက်န္အကုန္ေျပာျပလိုက္ေတာ့ေလသည္။
"သိၿပီ...ငါတို႔အခုပဲလာခဲ့မယ္"
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
အျဖဴေရာင္ေဆးတို႔သုတ္လိမ္းထားတဲ့အုတ္တံတိုင္းေလးျဖင့္ကာရံထားတဲ့ျခံဝန္းေလးထဲ႐ွိပန္းဥယ်ာဥ္အေသးေလးထဲ၌ပန္းအိုးမ်ားကိုဟိုေနရာေျပာင္းေ႐ႊ႕လိုက္၊သည္ေနရာေျပာင္းေ႐ႊ႕လိုက္ႏွင့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ခမ်ာအလုပ္မ႐ွိအလုပ္႐ွာကာအလုပ္႐ႈပ္ေနေလသည္။
"သားရယ္ ပန္းအိုးေတြသယ္ၿပီးေနရာကိုျပန္ျပင္ေပးေနတာမပင္ပန္းဘူးလား"
"မပင္ပန္းပါဘူး အန္တီ"
ဟု မင္းခန္႔ထည္ကျပဳံးရင္းျပန္ေျဖလာၿပီးေနာက္ Kiss me quickပန္းအိုးေလးတစ္အိုးကိုထပ္မလိုက္ျပန္သည္။
"သားတစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ေနလို႔လား။"
ေဒၚစႏၵာေသာ္ထိုသို႔ေမးလိုက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ပန္းအိုးတစ္အိုးကိုထပ္မဖို႔ျပင္ေနတဲ့မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕လက္ေတြကတခနတန္႔သြားၿပီးမွ ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပဳံးလ်က္ ဆက္လုပ္ေနျပန္သည္။
"တကယ္ကိုတစ္ခုခုျဖစ္ေနတာပဲ"
"က်ေနာ္႕ကိုအန္တီဘယ္လိုမ်ားနားလည္ႏိုင္တာလဲဗ်ာ"
"သားကိုကခန္႔မွန္းရလြယ္ေနတာပါ"
"အဲ့တာဆို ခန္႔မွန္းရခက္ေအာင္က်ေနာ္ဘယ္လိုေနရမလဲ"
"သားရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကိုအတင္းမဖုံးကြယ္ထားနဲ႔ေလ။သားရဲ႕ရင္ဘက္ထဲကအရာေတြကိုသားဖုံးကြယ္ထားေလေလ သားဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလေလဘဲ။
ရင္ထဲမွာပူေလာင္ေနမွေတာ့ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးအလွဆုံးျပဳံးေနႏိုင္ေတာ့မလဲ မဟုတ္ဘူးလား"
မင္းခန္႔ထည္အ႐ိႈက္ထိသြားသျဖင့္ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲရယ္လာၿပီးေနာက္ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကိုရပ္လိုက္ေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ေဒၚစႏၵာေသာ္ထိုင္ရာေက်ာက္ခုံေလးေပၚ၌ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး လူႀကီးတစ္ေယာက္ေ႐ွ႕မွာသူ႕အ႐ြယ္နဲ႔မလိုက္မဖက္သက္ျပင္းအ႐ွည္ႀကီးခ်မိလိုက္ေလသည္။
"က်ေနာ္႕ကိုယ္က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွကိုနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူးအန္တီ။
က်ေနာ္ဒီလိုမ်ိဳးတစ္ခါမွမခံစားရဖူးဘူး။
က်ေနာ္႕ရင္ဘက္ႀကီးတစ္ခုလုံးမြန္းၾကပ္ေနတယ္ဆိုတာပဲသိတယ္။
အဲ့တာေၾကာင့္ တစ္ေန႔လုံးက်ေနာ္႕ကိုက်ေနာ္ဖိအားေတြေပးေနခဲ့တာ။"
ေနာက္ဆုံးစကားေလးတစ္ခြန္းကိုေတာ့မင္းခန္႔ထည္ကတြန္႔ဆုတ္တိမ္ဝင္စြာျဖင့္ဆိုလိုက္ေလသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႕တြင္ထိုစကားလုံးတို႔ထုတ္ေျပာဖို႔အတြက္အားအင္တို႔ကုန္ခမ္းေနၿပီမို႔ပင္။
"ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္႕ကိုယ္က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ပဲဖိအားေပးေပး
သူ႕ကို က်ေနာ္႕ေခါင္းထဲကေန ဘယ္လိုမွထုတ္လို႔မရခဲ့ဖူး.."
ထိုအခါ ေဒၚစႏၵာေသာ္က မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ေက်ာကုန္းေလးကိုခပ္ဖြဖြပုတ္ေပးလာလ်က္ ႏွစ္သက္သေဘာက်မႈအျပည့္နဲ႔ရယ္ေမာလာခဲ့သည္။
"သားမွာခ်စ္ရတဲ့သူ႐ွိေနၿပီပဲ။
ဘယ္သူမ်ားလဲကြယ္။အဲ့ကေလးအရမ္းကံေကာင္းတာပဲ"
"ခ်စ္ရတဲ့သူ?"
'အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲ?
ၿပီးေတာ့ငါကခ်စ္ေနတယ္တဲ့ ဘယ္သူ႕ကိုလဲ'
ဒီလိုေနရာမ်ိဳးက်ငတုံးေလးျဖစ္ေန႐ွာတဲ့
မင္းခန္႔ထည္ကို သူမျပဳံးကာၾကည့္လိုက္ရင္း ေရ႐ြတ္လာခဲ့သည္။
"သားေခါင္းထဲကေနထုတ္မရတဲ့သူကသားခ်စ္ေနရတဲ့သူမဟုတ္ဘူးလားကြဲ႕"
"...."
တစ္ေန႔တာလုံး ႐ႈပ္ေထြးမြန္းၾကပ္ေနရတဲ့ သူ႕ရင္ထဲကႀကိဳးထုံးႀကီးတစ္ထုံးဟာေဒၚစႏၵာေသာ္ရဲ႕စကားကိုၾကားၾကားခ်င္းပင္ နားလည္ရခက္စြာျပတ္ေတာက္ေျပေလ်ာ့သြားရသည္။
'ငါ့ေခါင္းထဲကထုတ္မရတဲ့သူက .႐ိႈင္းေလးေလ။သူကငါခ်စ္ေနရတဲ့သူလား ။
ငါဒီလိုျဖစ္ေနတာေတြက႐ိႈင္းေလးကငါ့ကိုခ်စ္ေနတာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ငါက႐ိႈင္းေလးကိုခ်စ္ေနမိခဲ့လို႔လား?'
"ေအာ္..ေမာင္ေရာက္ေနတာပဲ"
သူထိုသို႔ေတြးေနတုန္းပင္ ႐ုတ္တရက္ၾကားဝင္လာခဲ့တဲ့ စကားသံေၾကာင့္မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕အေတြးယဥ္ေၾကာတို႔ဟာေႏွာင့္ယွက္ျခင္းခံလိုက္ရကာ လမ္းစေပ်ာက္သြားရသည္။
"ျဖဴရယ္ ကိုယ္ ေရာက္ေနတာပဲၾကာလွၿပီ"
"အာ..ျဖဴမသိလို႔ sorryေနာ္။
ဒါနဲ႔ ေမာင့္အိတ္ကို ျဖဴ စပ္စုၾကည့္လိုက္မိတာ အထဲမွာဝတ္စုံႏွစ္စုံေတာင္ပါတာကိုေတြ႕လိုက္တယ္။ ေမာင္ ဒီေန႔အေဆာင္မျပန္ဘူးလား"
သူမစကားကိုၾကားေတာ့ေဒၚစႏၵာေသာ္ကလည္း စိုးရိမ္သြားဟန္ျဖင့္ေမးလာခဲ့သည္။
"ဟုတ္လား သား ဘာျဖစ္လို႔လဲ !"
"ဟုတ္တယ္ အန္တီ။က်ေနာ္မနက္ျဖန္လည္းသင္တန္း႐ွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ေလ..ဒီည စီနီယာတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္မွာပဲအိပ္ၿပီးေတာ့မနက္က်သင္တန္းတန္းသြားလို႔ရေအာင္ထည့္ခဲ့တာပါ။
အခုလည္းညေနေစာင္းေနၿပီဆိုေတာ့အေဆာင္ျပန္ေရာက္ဖို႔ကအဆင္မေျပလို႔လည္းပါတယ္"
"ေအာ္ ဟုတ္လား။ဒါဆိုလည္းသားဒီမွာညေနစာပါတစ္ခါတည္းစားသြားလိုက္ေနာ္။
အန္တီသြားျပင္ဆင္လိုက္ဦးမယ္"
ဟုဆိုကာေဒၚစႏၵာေသာ္ကအလ်င္အျမန္ ထထြက္သြားတာေၾကာင့္မင္းခန္႔ထည္ခမ်ာစိတ္အားထက္သန္လြန္းတဲ့သူမအားတားျမစ္ခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ေပ။
ေဒၚစႏၵာထြက္သြားၿပီးေနာက္ ျဖဴစင္ေသာ္ကသူ၏ရင္ခြင္ထဲသို႔တိုးဝင္လာခဲ့ကာ သူ႕ကိုအတင္းဖက္တြယ္လ်က္ဆိုသည္။
"ေမာင္ ျဖဴ႕ကိုအခုတေလာမခ်စ္ေတာ့ဘူးလို႔ခံစားေနရတယ္။
ျဖဴ႕ကိုေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာခနေလာက္ဖက္ထားေပးပါေနာ္"
ျဖဴစင္ေသာ္စကားပင္မဆုံးလိုက္မင္းခန္႔ထည္ကသူမလက္မ်ားကိုခြာခ်ပစ္လိုက္ကာမတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
"အိမ္ေ႐ွ႕ႀကီးမွာမသင့္ေတာ္ဘူးေလ ျဖဴ"
ဟုဆိုလိုက္လ်က္ ထိုေနရာမွလွည္္႕ထြက္သြားကာ ဥယ်ာဥ္ငယ္ေလးထဲမွာသူလုပ္လက္စျဖစ္တဲ့ပန္းအိုးေ႐ႊ႕တဲ့အလုပ္ကိုဆက္လုပ္ေနေလသည္။
ထိုသို႔ထြက္သြားေသာမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ေအးစက္စက္ေက်ာျပင္တစ္ေနရာအားျဖဴစင္ေသာ္အလိုမက်စြာစိုက္ၾကည့္ေနရင္းေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုနီရဲသည္အထိဖိကိုက္လို႔ထားသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္သူမေဘးနား႐ွိခုံေလးေပၚမွာတင္ထားခဲ့တဲ့ဖုန္းေလးက Rockဂီတသံတစ္သံနဲ႔တုန္ခါလာတာေၾကာင့္သူမေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းေခၚဆိုလာတဲ့သူကမင္းစက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ျဖဴစင္ေသာ္ကဖုန္းမကိုင္ဘဲတန္းခ်ပစ္လိုက္သည္။
မင္းစက္ကလက္မေလွ်ာ့စတမ္းႏွစ္ခါသုံးခါဆက္ေခၚေနတာေၾကာင့္သူမစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စြာ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ၿပီး powerပိတ္ဖို႔အျပင္ message တစ္ေစာင္ထပ္ဝင္လာတာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
[မင္းခန္႔ ညီေလး႐ိႈင္းေဇယံကိုေဆး႐ုံတင္ထားရတယ္။အေရးႀကီးတယ္။မင္းအျမန္ဆုံးလာခဲ့ပါ။ငါနဲ႔ဟန္လင္းထက္လည္းအခုသန္လ်င္ေဆး႐ုံကိုသြားေနၿပီ။ဒီmessageကိုေတြ႕ရင္ငါ့ဆီဖုန္းျပန္ဆက္ဦး]
ျဖဴစင္ေသာ္ကထိုmessageကိုဖတ္လိုက္ၿပီးသကာလ သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကမဲ့သြားကာလက္ဖ်ားေလးကဖုန္း screenရဲ႕ selectကိုႏွိပ္လိုက္ၿပီး အမိႈက္ပုံးပုံေလးကိုပါထပ္ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထို Messageေလးဟာမင္းခန္႔ထည္မေတြ႕လိုက္ရေသးခင္မွာပင္ မ႐ွိခဲ့သလိုမ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရေပ၏။
"သူကငါ့ေလာက္ ေမာင့္အတြက္အေရးမႀကီးႏိုင္ပါဘူး"
သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႔က ထိုသို႔ေရ႐ြတ္လိုက္ရင္းေကြးတက္သြားကာ မင္းခန္႔ထည္ကေတာ့ထိုအျဖစ္ကိုမသိ႐ွာပဲ မ်က္စိေ႐ွ႕ကအလုပ္ကိုသာအာ႐ုံစိုက္ေနေခ်သည္။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Thanks for reading. 💙
Love you all my readers 💕(๑•ᴗ•๑)♡
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••