Warning 🚫🚫🚫🔞🔞🔞
ဒီအခ်ပ္ပို မွာ ၁၈+ အခန္းေတြပါတာေၾကာင့္ ျဖဴျဖဴစင္စင္႐ိုး႐ိုးသားသား စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ အသက္မျပည့္ေသးေသာစာဖတ္သူမ်ား ေက်ာ္သြားႏိုင္ရန္ ႀကိဳတင္ သတိေပးလိုက္ရပါတယ္။
ဒီအချပ်ပို မှာ ၁၈+ အခန်းတွေပါတာကြောင့် ဖြူဖြူစင်စင်ရိုးရိုးသားသား စာဖတ်သူများနှင့် အသက်မပြည့်သေးသောစာဖတ်သူများ ကျော်သွားနိုင်ရန် ကြိုတင် သတိပေးလိုက်ရပါတယ်။
Zawgyi version
အခ်ိန္မွာ ည၉နာရီေက်ာ္ရွိေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ သူ
ျပန္မေရာက္လာေသးေခ်။
စားပြဲေပၚတြင္ထြန္းၫွိထားေသာ စကၠဴမီးအိမ္ေလးမွာထြန္းလင္းေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ လန္ဝမ့္က်ီးတစ္ေယာက္ မီးအိမ္မွ မႈန္ျပျပအလင္းေရာင္ကို မမွိတ္မသုန္ထိုင္ ျကည့္ေနေလသည္။
ခဏအၾကာတြင္ က်င္းရွီ၏တံခါးအဝသို႔လမ္းေလွ်ာက္ကာ သစ္သားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။
အတန္ၾကာရပ္ေစာင့္ေန၏။ သူအျပင္သို႔လွမ္းရန္ျပင္
ေနစဥ္ အေနာက္မွေျခသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။
လန္ဝမ့္က်ီးတစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူျမင္လိုက္ရသည္မွာ ပြင့္ေနေသာ ျပတင္းတစ္ခါးတစ္ခ်ပ္သာ။ ျပတင္းတံခါးမွာ ေလအေဝွ႕ တြင္လႈပ္ယမ္းေနေလ၏။ အိပ္ယာခင္းေအာက္တြင္ ေဘာလံုးကဲ့သို႔ ထူးဆန္းေသာအလံုးပံုသဏၭာန္ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ပြင့္ဟေနေသာ ျပတင္းတံခါးဆီမွ အိပ္ယာခင္းေအာက္သို႔ လွိမ့္ဝင္လာဟန္တူသည္။
ခဏတာ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးေနာက္ လန္ဝမ့္က်ီးဟာ တံခါးကို ညင္သာစြာပိတ္လိုက္သည္။ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာၿပီး မီးအိမ္ကို ၿငႇိမ္းသက္ကာ အိပ္ယာမဝင္ခင္ ျပတင္းတံခါးကိုပိတ္လိုက္ေလသည္။
ႀကီးမားေသာအလံုးပံုသဏၭာန္ ေဘးတြင္လွဲေလ်ာင္းလိုက္၏။ အိပ္ယာခင္းစအခ်ိဳ႕ကို သူ႔ေပၚသို႔ဆြဲျခံဳကာ မ်က္လံုးမ်ားကိုမွိတ္လိုက္သည္။
မၾကာမီပင္ ႀကီးမားၿပီး ေရခဲတမွ် ေအးစက္လွေသာ တစ္စံုတစ္ရာက သူ၏အိပ္ယာခင္းေအာက္သို႔တိုးဝင္လာသည္။
ထိုႀကီးမားေအးစက္ေသာ အရာမွာ သူ႔ေပၚသို႔တြားသြား၍တက္လာကာ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ေနရာယူလိုက္
ေလသည္။ "လန္က်န္႔ ငါျပန္လာၿပီ! ငါ့ကိုႏႈတ္ဆက္ပါဦး" ဟုရႊင္ျပေသာအသံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။
လန္ဝမ့္က်ီးဟာ သူ႔အား လက္ေမာင္းမ်ားျဖင့္ တင္းၾကပ္စြာ သိုင္းဖက္လိုက္သည္ "မင္း ဘာျဖစ္လို႔အရမ္းေအးစက္ေနရတာလဲ?"
"ငါတစ္ေန႔လံုး ေလထန္တဲ့ေနရာမွာေနခဲ့လို႔ပါ" ေဝ့ဝူရွန္႔က
ေျဖသည္။ "ငါ့ကိုမင္းရဲ႕ အေႏြးဓာတ္ေလး ငွားေပးပါလား?"
သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ ဖုန္မႈန္႔မ်ားႏွင့္ျမက္ပင္႐ိုးမ်ား ေပက်ံေနေလ၏။ သူဟာ တိမ္လႊာနန္းၿမိဳင္မွ စာသင္သားမ်ားအား ငွက္မ်ားသားရဲမ်ားႏွင့္ တေစၥ သရဲမ်ားကို အမဲလိုက္ရန္ ေတာတန္းမ်ားဆီသို႔ေခၚေဆာင္သြားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေဝ့ဝူရွန္႔ဟာ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ လန္ဝမ့္က်ီး အိပ္ယာသို႔တက္ကာ အိပ္ယာခင္းေအာက္တိုးဝင္လာေသာ္လည္း ပံုမွန္အားျဖင့္အသန္႔အလြန္ႀကိဳက္ေသာ လန္ဝမ့္က်ီးမွာ သူ႔အားျငင္းဆန္ျခင္းမရွိေပ။ စကားတစ္ခြန္းမွဆိုျခင္းမျပဳဘဲ ေဝ့ဝူရွန္႔ကိုယ္ကိုသိုင္းဖက္ထားေသာ သူ၏လက္ေမာင္းမ်ားကိုအားထည့္ကာ သူ႔အား ပိုမိုတင္း
ၾကပ္စြာဖက္ထားလိုက္၏။
သူ၏ကိုယ္ေငြ႕ျဖင့္ ေဝ့ဝူရွန္႔အား ေႏြးေထြးေစၿပီးေနာက္ လန္ဝမ့္က်ီးကဆိုလိုက္သည္။ "အနည္းဆံုးေတာ့ ဖိနပ္ေလးခၽြတ္ဦး"
"ေကာင္းၿပီ" ေဝ့ဝူရွန္႔ေျဖလိုက္သည္။ သူ၏ဖိနပ္ႏွစ္ဖက္ကို အေဝးသို႔ကန္ထုတ္ကာ လန္ဝမ့္က်ီးေစာင္ေအာက္သို႔ျပန္ဝင္လာေလသည္။
"လႈပ္မေနနဲ႔" လန္ဝမ့္က်ီးက တည္ၿငိမ္ေသာအသံျဖင့္ဆို၏
"ငါအခု မင္းရဲ႕အိပ္ယာေပၚ ေရာက္ေနတာေတာင္မင္းက ငါ့ကိုမလႈပ္ေစခ်င္ဘူးလား?" ေဝ့ဝူရွန္႔က စ လိုက္သည္။
"ဦးေလး ျပန္ေရာက္ေနတယ္" လန္ဝမ့္က်ီးကေျပာသည္။
လန္ဦးဦးရဲ႕ အခန္းဟာ လန္ဝမ့္က်ီးအခန္းႏွင့္သိပ္မေဝးလွ။ ေဝ့ဝူရွန္႔အားမႏွစ္သက္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သံသယ
ျဖစ္ဖြယ္ရာအသံမ်ားကို ၾကားမိပါက ေနာက္တစ္ေန႔တြင္
ေသြးအန္ကာ ေဝ့ဝူရွန္႔အေပၚအမ်က္ရွမည္မွာမလြဲေပ။
မည္သို႔ဆိုေစကာမူ ေဝ့ဝူရွန္႔မွာ လန္ဝမ့္က်ီး၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားေနရာသို႔ သူ၏ဒူးေခါင္းတစ္ဖက္ျဖင့္ အႀကိမ္အနည္းငယ္မွ်ပြတ္သပ္ကာ သူ၏ခံစားခ်က္တို႔ကိုေဖာ္ထုတ္ေန၏။
ခဏၾကာၿငိမ္သက္ေနၿပီးေနာက္ လန္ဝမ့္က်ီးဟာ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ေဝ့ဝူရွန္႔ကို ဆြဲလွဲလိုက္ကာ အေပၚမွဖိထားလိုက္သည္။
သူ၏အရွိန္ႏွင့္အင္အားႀကီးမားလြန္းေသာေၾကာင့္ ဆြဲလွဲ၍ႏွစ္ေယာက္တိုက္မိေသာအခါတြင္ သစ္သားကုတင္မွ "ဒုတ္" ဟူ၍ျမည္သံေပၚထြက္လာသည္။
"ျဖည္းျဖည္းလုပ္.. ျဖည္းျဖည္း.. ျဖည္း..ျဖည္း!"
လန္ဝမ့္က်ီးမွာ ေဝ့ဝူရွန္႔အား အလြန္တရာႀကီးမားလွေသာ အင္အားျဖင့္ အိပ္ရာေပၚတြင္ခ်ဳပ္ထားေလသည္။ မခံရပ္ႏိုင္ေအာင္ျပင္းထန္လွေသာ အင္အားတို႔ျဖင့္ ေဝ့ဝူရွန္႔အား ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ သူ၏ဝမ္းဗိုက္ႂကြက္သားတို႔ႏွင့္ ေဝ့ဝူရွန္႔၏အဝင္ဝတို႔ ဖိကပ္ေနသည္အထိထိုးသြင္းလိုက္၏။ ထပ္၍နက္ေအာင္ ထိုးသြင္း၍မရႏိုင္ေသာအခါမွ သာရပ္လိုက္၏။
ေဝ့ဝူရွန္႔မွာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဝင္သက္တို႔ကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရႈိက္ရွဴေနရ၏။ သူသိပ္၍မလႈပ္ရဲေခ်။ သူ၏မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ တင္ပါးကိုသာအနည္းငယ္လႈပ္ကာ သူ႔အထဲမွလန္ဝမ့္က်ီး၏အရာကို အနည္းငယ္ေျဖေလ်ာ့ေစရန္ႀကိဳးပမ္းေနေလသည္။ သူ၏ႀကိဳးပမ္းမႈကို လန္ဝမ့္က်ီး ရိပ္မိသြားေသာအခါ သူ၏ခါးကိုကိုင္ကာ အထဲသို႔ပို၍နက္ေအာင္ထိုးသြင္းလိုက္သည္။
"အားး!" ေဝ့ဝူရွန္႔ေအာ္လိုက္သည္ "ဟန္ကြမ္း-ကၽြင္း!"
ခဏၾကာခ်ဳပ္တည္းၿပီးေနာက္ လန္ဝမ့္က်ီးကဆိုလိုက္သည္ "မင္းေတာင္းဆိုတာေလ" ခဏရပ္ၿပီးေနာက္ျပန္၍ထိုးသြင္းလိုက္ျပန္၏။
ေဝ့ဝူရွန္႔ဟာသူ၏ေအာက္တြင္ၿမဲျမံစြာခ်ဳပ္ထိန္းခံထား
ေလ၏။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္မွာ ေလထဲသို႔ေျမာက္ေနသည္။ နက္ေမွာင္ေသာဆံႏြယ္တို႔မွာလည္း ရႈပ္ေထြးေနသည္။ မ်က္ႏွာမွာလည္းရွက္ေသြးျဖာကာနီျမန္းေန၏။ သူ၏ခႏၶာကိုယ္မွာမူ လန္ဝမ့္က်ီး၏လႈပ္ရွားမႈႏွင့္အတူ စည္းခ်က္ညီစြာ လႈပ္ရွားေန၏။ လန္ဝမ့္က်ီး တစ္ႀကိမ္ထိုးသြင္းလိုက္တိုင္း ေဝ့ဝူရွန္႔မွာ တစ္ခါေအာ္ေလသည္။ ႏွစ္ခ်က္သြင္းလ်င္ ႏွစ္ခါေအာ္၏။ အခ်ိန္အတန္ၾကာအားစိုက္ထုတ္ၿပီးေနာက္ လန္ဝမ့္က်ီးဟာ ေဝ့ဝူရွန္႔အားေအာ္ခြင့္မျပဳႏိုင္ေတာ့။ လန္ဝမ့္က်ီးဟာ သူ၏အသက္ရွဴသံႏွင့္ ႏွလံုးခုန္သံကိုမွန္ေအာင္ထိန္းၿပီးေနာက္ တိုးၫွင္းေသာအသံျဖင့္ေျ့ပာလိုက္သည္ "အသံ... အသံနည္းနည္းတိုး"
ေဝ့ဝူရွန္႔ဟာ သူ၏လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လန္ဝမ့္က်ီး၏ပါးျပင္ကိုၫွင္သာစြာပြတ္သပ္ရင္း လန္ဝမ့္က်ီးမ်က္ႏွာအမူအရာေျပာင္းလဲျခင္းမရွိသည္ကို ေတြးေတာေန၏။ သူ၏မ်က္ႏွာမွာ ပူျခစ္ေနေသာ္လည္း ရွက္ေသြးျဖာခ်င္းမရွိဘဲ ႏွင္းမႈန္ ႏွင္းစက္ကဲ့သို႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ၿမဲပင္။ အလြန္ပင္ ေခ်ာေမာလွေသာေၾကာင့္ ေဝ့ဝူရွန္႔မွာ သူ၏စိတ္ႏွင့္ ႏွလံုးခုန္သံကိုပင္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေခ်။ လန္ဝမ့္က်ီးမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ ခ်ဳပ္တည္းျခင္းအက်င့္ကို ေလ့က်င့္ထားသူျဖစ္ရာ တစ္ခုတည္းေသာ ရွက္ေသြးျဖာေနခ်ိန္ သိသာေသာအခ်က္မွာ သူ၏ပန္းေရာင္သမ္းေနေသာ နားရြက္မ်ားပင္။
"ကိုကိုေလးက ငါေအာ္တာကိုမၾကားခ်င္လို႔လားဟင္?" ေဝ့ဝူရွန္႔က ဝင္သက္ရႈိက္ရင္းေမးလိုက္သည္။
လန္ဝမ့္က်ီး "..."
သူဟာအမွန္တရားကိုေျပာရန္ခက္ခဲေနေသာ္လည္း လိမ္ညာေျပာရန္ ဆႏၵလည္းမရွိေခ်။ ထိုျမင္ကြင္းမွာ ေဝ့ဝူရွန္႔အား စကားလံုးမ်ားျဖင့္ မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေသာ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈကိုခံစားရေစ၏။ သူဟာ လန္ဝမ့္က်ီးအား ငံုထားလိုစိတ္ပင္ျဖစ္လာ၏။ "ငါေအာ္ေနတာကို တစ္ေယာက္ေယာက္ၾကားသြားမွာစိုးေနတာမလား?" သူေမးလိုက္သည္။ "အဲ့လိုဆိုရင္ မင္းငါ့ကိုႏႈတ္ပိတ္လိုက္ေလ"
လန္ဝမ့္က်ီး၏ရင္ဘတ္အစံုမွာ ျပင္းရွရွဝင္သက္တို႔ႏွင့္အတူလႈပ္ရွားေန၏။ မ်က္လံုးအစံုမွာလည္း ေသြးေရာင္သမ္းလာ၏။ ေဝ့ဝူရွန္႔ကထပ္ေျပာလိုက္သည္ "လုပ္ပါ! ငါ့ကိုႏႈတ္ပိတ္လိုက္ရင္ မင္းငါ့ကိုလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ခြင့့္ေပးမယ္ေလ။ မင္းငါ့ကိုအရမ္းလုပ္ရင္ေတာင္ ငါေအာ္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္..."
သူ႔စကားတို႔မဆံုးခင္မွာပင္ လန္ဝမ့္က်ီးဟာ သူ႔အေပၚသို႔ငံု႔ကာ ေဝ့ဝူရွန္႔၏ႏႈတ္ခမ္းအစံုအား သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ပိတ္လိုက္ေလသည္။
ထိုသို႔ႏႈတ္ပိတ္ခံရၿပီးေနာက္ ေဝ့ဝူရွန္႔ဟာ သူ၏ေျခလက္မ်ားကို လန္ဝမ့္က်ီးကိုယ္ေပၚတြင္ရစ္ပတ္ထားေလ၏။ ႏွစ္ဦးသားအိပ္ရာေပၚတြင္လွိမ့္ေနေသာေၾကာင့္ သူတို႔အားရစ္ပတ္ထားေသာ အိပ္ရာခင္းမွာၾကမ္းေပၚသို႔ပံုက်သြားေလ၏။ ပံုမွန္အားျဖင့္ လန္ဝမ့္က်ီးမွာ ႏွစ္ဦးသားခ်စ္ရည္လူးေနစဥ္တြင္ ပံုစံေျပာင္းရန္ခဲယဥ္းလွ၏။ တစ္နာရီေလာက္ ထိုးသြင္းခံရၿပီးေနာက္ ေဝ့ဝူရွန္႔၏ ခါး, အဝင္ဝႏွင့္ ေျခေထာက္မ်ားမွာ ထံုက်ဥ္လာေသာေၾကာင့္ တစ္ညလံုး ထိုကဲ့သို႔ေနရန္မျဖစ္ႏိုင္ဟုေတြးေနေလသည္။ လန္ဝမ့္က်ီးမွာ ပံုစံေျပာင္းရန္အစီအစဥ္ ရွိဟန္မတူ၍ ေဝ့ဝူရွန္႔ကစကာ အထက္ေအာက္ပံုစံေျပာင္းၿပီး လန္ဝမ့္က်ီးေပၚထိုင္လိုက္၏။ သူ၏လက္ေမာင္းမ်ားက လန္ဝမ့္က်ီး လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္ကာ အထက္ေအာက္ခုန္ေနေလ၏။ ထိုကဲ့သို႔ခုန္ေနစဥ္ လန္ဝမ့္က်ီး၏ နားရြက္ဖ်ား ကိုကိုက္ကာေမးလိုက္သည္ "နက္ရဲ႕လား?" လန္ဝမ့္က်ီးဟာ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္သူ႔ပုခံုးကိုကိုင္ကာ ေဆာင့္သြင္းလိုက္၏။ ျပင္းထန္လွေသာထိုးသြင္းမႈေၾကာင့္ေဝ့ဝူရွန္႔အားအံ့အားသင့္စြာ ေအာ္ငိုေစၿပီး သူ႔အားတင္းၾကပ္စြာဖက္ထားလိုက္၏။ လန္ဝမ့္က်ီးဟာသူ႔ေက်ာကိုပြတ္သပ္ေပးၿပီးေမးလိုက္၏ "နက္ရဲ႕လား?"
ေဝ့ဝူရွန္႔ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတို႔မွာတုန္ခါေနၿပီး အသံမထြက္လာေခ်။ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္အားယူကာေအာ္လိုက္၏ "အား! ခဏ! ခဏ! ျဖည္း.. ျဖည္း.. အရမ္းမလုပ္ခင္ျဖည္းျဖည္းလုပ္!"
သူ၏လက္တစ္ဖက္မွာလန္ဝမ့္က်ီး၏ပုခံုးကိုၿမဲျမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ထား၏။ လက္ေခ်ာင္းတို႔မွာလန္ဝမ့္က်ီး၏ပုခံုး
ႂကြက္သားမ်ားထဲတြင္နစ္ဝင္လ်က္ပင္။ သူေအာ္ေျပာလိုက္၏ "လန္က်န္႔! အရင္ျဖည္းျဖည္းလုပ္ ဆိုတာကိုနားမလည္ဘူးလား? မင္းအႀကိမ္တိုင္း အရမ္းအရမ္း.. မလုပ္..."
လန္ဝမ့္က်ီး၏အခ်က္တိုင္းျပင္းထန္လွေသာထိုးသြင္းမႈ
ေၾကာင့္ သူ႔မွာ စကားလံုးမ်ားကို အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖင့္ဆံုးေအာင္မေျပာႏိုင္ေပ။ လန္ဝမ့္က်ီးကေအာ္ေျပာလိုက္သည္ "ငါ မင္းေျပာတာနားမလည္ဘူး!"
ေအာ္ၿငီးသံေတာင္းဆိုသံတို႔ႏွင့္အတူ ထိုညတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ဆႏၵရမက္မ်ား ျပည့္ဝသြားၿပီးသည့္ေနာက္ ေဝ့ဝူရွန္႔ဟာ သူ၏ေျခေထာက္မ်ားကို လန္ဝမ့္က်ီးခါးတြင္ ရစ္ပတ္ထားကာ သူ႔အား ခြဲခြာသြားခြင့္မျပဳေခ်။
လန္ဝမ့္က်ီးတစ္ကိုယ္လံုး ေဝ့ဝူရွန္႔ေပၚတြင္အုပ္မိုးထားေသာ္လည္း ေဝ့ဝူရွန္႔ ေပၚသို႔ သူ၏ကိုယ္အေလးခ်ိန္သက္ေရာက္မႈမရွိေစရန္ ဂ႐ုတစိုက္ ထိန္းထားေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တင္းၾကပ္စြာ ပူးကပ္ေနၾကၿပီး သူတို႔ႏွစ္ဦးသားဆက္သြယ္ထားေသာ ေနရာေလးမွာမူ ေခ်ာေမြ႕စိုစြတ္ေန၏။ လန္ဝမ့္က်ီး ထရန္ဟန္ျပင္လိုက္ေသာအခါ ေဝ့ဝူရွန္႔မွာ သူ၏ေျခေထာက္တို႔ျဖင့္ျပန္၍ခ်ဳပ္ထားေသာေၾကာင့္ တစ္ပိုင္းတစ္စထြက္သြားေသာ လန္ဝမ့္က်ီး၏အရာမွာ ေဝ့ဝူရွန္႔အတြင္းသို႔ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာ၏။
"မလႈပ္နဲ႔" ေဝ့ဝူရွန္႔ကေျပာလိုက္သည္။ "ေကာင္းေကာင္း
ေျပာေနတုန္း ျပန္လွဲေန"
လန္ဝမ့္က်ီးဟာ သူ၏ေတာင္းဆိုမႈအရ မလႈပ္မယွက္ၿငိမ္သက္ေနေလ၏။ ခဏၾကာၿပီးေနာက္ေဝ့ဝူရွန္႔အားေမးလိုက္သည္ "ျပည့္ၾကပ္မေနဘူးလား?"
"ျပည့္ၾကပ္ေနတာေပါ့ ၾကပ္လြန္းလို႔ေပါက္ထြက္ေတာ့မယ္" ေဝ့ဝူရွန္႔ကသနားစဖြယ္ဆို၏။ "ငါခုနေအာ္ငိုေနတုန္းကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၿပီးေတာ့"
"..." လန္ဝမ့္က်ီးကေျပာလိုက္သည္ "ငါထုတ္လိုက္ေတာ့မယ္"
ေဝ့ဝူရွန္႔၏ အမူအရာမွာ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေျပာင္းလဲသြားၿပီး "မင္းေၾကာင့္ အဲ့လိုျပည့္ၾကပ္ေနတာကို ငါႀကိဳက္တယ္, အဲ့လိုခံစားရတာေကာင္းတယ္"
သူဟာစကားတစ္ခြန္းႏွင့္တစ္ခြန္းၾကားတြင္အားထည့္ကာၫွစ္လိုက္၏။ လန္ဝမ့္က်ီး၏အမူအရာမွာခ်က္ခ်င္း
ေျပာင္းလဲလာၿပီး အသက္ရႉသံတို႔ျဖည္းၫွင္းသြားေလသည္။ ခဏမွ်သည္းခံၿပီးေနာက္ လန္ဝမ့္က်ီးကေျပာလိုက္သည္ ".. အရွက္ကိုမရွိဘူး!"
လန္ဝမ့္က်ီး စိတ္အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္သြားသည္ကိုျမင္ရေသာအခါ ေဝ့ဝူရွန္႔ဟာရႊင္ျမဴးစြာရယ္လိုက္ၿပီး လန္ဝမ့္က်ီးႏႈတ္ခမ္းတို႔အားဖြဖြနမ္းလိုက္၏။ "ကိုကိုေလးကလည္း.. ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူမလုပ္ရေသးတာဘာမ်ားရွိေတာ့လို႔လဲ? ရွက္စရာဆိုတာရွိေသးလို႔လား?"
လန္ဝမ့္က်ီးဟာသူ၏ေခါင္းကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းခါ၍ တိုးၫွင္းေသာအသံျဖင့္ဆိုလိုက္သည္ "ငါ့ကိုထုတ္ခြင့္ျပဳပါ။ မင္းေရခ်ိဳးရဦးမယ္"
ေဝ့ဝူရွန္႔ဟာအိပ္ခ်င္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ညည္းလိုက္၏ "ေရမခ်ိဳးခ်င္ဘူး မနက္ျဖန္မွဘဲခ်ိဳးေတာ့မယ္ အခုအရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ"
လန္ဝမ့္က်ီးဟာေဝ့ဝူရွန္႔၏ႏွဖူးျပင္ေလးအားနမ္းလိုက္ရင္း "ခ်ိဳးလိုက္ပါ မင္းခႏၶာကိုယ္ကိုေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေရွာက္ရင္ ေနမေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္"
____________________>3<__________________
ဒီအခ်ပ္ပိုေလးက novel ထိုင္ဝမ္ version မွာပါတဲ့အခ်ပ္ပိုေလးေပါ့။ နည္းနည္းရွည္တာေၾကာင့္ႏွစ္ပိုင္းခြဲၿပီးဘာသာျပန္ေပးသြားပါ့မယ္ေနာ္။ ဒီအပိုင္း ၁ ေလးကေတာ့ အေမွာင္ခန္းေတြခ်ည္းဘဲမို႔ တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ေပးရတာ မ်က္ႏွာပူေပမဲ့ ေက်ာ္ၿပီးဘာသာျပန္ရင္လည္း ရသမေျမာက္တာမို႔ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္။ ေက်နပ္ၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ႐ိုင္းျပၿပီး မဆီေလ်ာ္တဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြ ပါသြားရင္လည္းခြင့္လႊတ္ေပးၾကဖို႔ေတာင္းဆိုပါတယ္။ အပိုင္း ၂ ေလးကေတာ့ အ Ro တစ္လိုင္းပါေနာ္။ op အႀကိဳက္ဆံုး အခန္းေလးေတြ အပိုင္း ၂ မွာပါလာပါမယ္။ ေစာင့္ေမ်ာ္ေပးၾကပါလို႔။ ဒီထိုင္ဝမ္ အခ်ပ္ပိုေလးက audio drama (mdzs အသံဇာတ္လမ္းတြဲ) ထဲမွာလည္း အပိုင္းပို ေလးအေနနဲ႔ထည့္သြင္းထားပါေသးတယ္။ တကယ္ကိုအႀကိဳက္ဆံုးေသာ အခ်ပ္ပိုေလးပါပဲ။ fanarts အခ်ိဳ႕ကိုပါ ယူနီကုတ္ version အၿပီးတြင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္ေနာ္ credits ေပးပါတယ္။
Unicode version
အချိန်မှာ ည၉နာရီကျော်ရှိနေပြီဖြစ်ပေမယ့် သူ
ပြန်မရောက်လာသေးချေ။
စားပွဲပေါ်တွင်ထွန်းညှိထားသော စက္ကူမီးအိမ်လေးမှာထွန်းလင်းနေဆဲပင်ဖြစ်သည်။ လန်ဝမ့်ကျီးတစ်ယောက် မီးအိမ်မှ မှုန်ပြပြအလင်းရောင်ကို မမှိတ်မသုန်ထိုင် ကြည့်နေလေသည်။
ခဏအကြာတွင် ကျင်းရှီ၏တံခါးအဝသို့လမ်းလျှောက်ကာ သစ်သားတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
အတန်ကြာရပ်စောင့်နေ၏။ သူအပြင်သို့လှမ်းရန်ပြင်
နေစဉ် အနောက်မှခြေသံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရသည်။
လန်ဝမ့်ကျီးတစ်ယောက် ချက်ချင်းပင် နောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမြင်လိုက်ရသည်မှာ ပွင့်နေသော ပြတင်းတစ်ခါးတစ်ချပ်သာ။ ပြတင်းတံခါးမှာ လေအဝှေ့ တွင်လှုပ်ယမ်းနေလေ၏။ အိပ်ယာခင်းအောက်တွင် ဘောလုံးကဲ့သို့ ထူးဆန်းသောအလုံးပုံသဏ္ဌာန်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ပွင့်ဟနေသော ပြတင်းတံခါးဆီမှ အိပ်ယာခင်းအောက်သို့ လှိမ့်ဝင်လာဟန်တူသည်။
ခဏတာ ငြိမ်သက်နေပြီးနောက် လန်ဝမ့်ကျီးဟာ တံခါးကို ညင်သာစွာပိတ်လိုက်သည်။ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာပြီး မီးအိမ်ကို ငြှိမ်းသက်ကာ အိပ်ယာမဝင်ခင် ပြတင်းတံခါးကိုပိတ်လိုက်လေသည်။
ကြီးမားသောအလုံးပုံသဏ္ဌာန် ဘေးတွင်လှဲလျောင်းလိုက်၏။ အိပ်ယာခင်းစအချို့ကို သူ့ပေါ်သို့ဆွဲခြုံကာ မျက်လုံးများကိုမှိတ်လိုက်သည်။
မကြာမီပင် ကြီးမားပြီး ရေခဲတမျှ အေးစက်လှသော တစ်စုံတစ်ရာက သူ၏အိပ်ယာခင်းအောက်သို့တိုးဝင်လာသည်။
ထိုကြီးမားအေးစက်သော အရာမှာ သူ့ပေါ်သို့တွားသွား၍တက်လာကာ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်တွင်နေရာယူလိုက်
လေသည်။ "လန်ကျန့် ငါပြန်လာပြီ! ငါ့ကိုနှုတ်ဆက်ပါဦး" ဟုရွှင်ပြသောအသံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။
လန်ဝမ့်ကျီးဟာ သူ့အား လက်မောင်းများဖြင့် တင်းကြပ်စွာ သိုင်းဖက်လိုက်သည် "မင်း ဘာဖြစ်လို့အရမ်းအေးစက်နေရတာလဲ?"
"ငါတစ်နေ့လုံး လေထန်တဲ့နေရာမှာနေခဲ့လို့ပါ" ဝေ့ဝူရှန့်က
ဖြေသည်။ "ငါ့ကိုမင်းရဲ့ အနွေးဓာတ်လေး ငှားပေးပါလား?"
သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ဖုန်မှုန့်များနှင့်မြက်ပင်ရိုးများ ပေကျံနေလေ၏။ သူဟာ တိမ်လွှာနန်းမြိုင်မှ စာသင်သားများအား ငှက်များသားရဲများနှင့် တစ္စေ သရဲများကို အမဲလိုက်ရန် တောတန်းများဆီသို့ခေါ်ဆောင်သွားခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။
ဝေ့ဝူရှန့်ဟာ ညစ်ပတ်ပေရေနေသော ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် လန်ဝမ့်ကျီး အိပ်ယာသို့တက်ကာ အိပ်ယာခင်းအောက်တိုးဝင်လာသော်လည်း ပုံမှန်အားဖြင့်အသန့်အလွန်ကြိုက်သော လန်ဝမ့်ကျီးမှာ သူ့အားငြင်းဆန်ခြင်းမရှိပေ။ စကားတစ်ခွန်းမှဆိုခြင်းမပြုဘဲ ဝေ့ဝူရှန့်ကိုယ်ကိုသိုင်းဖက်ထားသော သူ၏လက်မောင်းများကိုအားထည့်ကာ သူ့အား ပိုမိုတင်း
ကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်၏။
သူ၏ကိုယ်ငွေ့ဖြင့် ဝေ့ဝူရှန့်အား နွေးထွေးစေပြီးနောက် လန်ဝမ့်ကျီးကဆိုလိုက်သည်။ "အနည်းဆုံးတော့ ဖိနပ်လေးချွတ်ဦး"
"ကောင်းပြီ" ဝေ့ဝူရှန့်ဖြေလိုက်သည်။ သူ၏ဖိနပ်နှစ်ဖက်ကို အဝေးသို့ကန်ထုတ်ကာ လန်ဝမ့်ကျီးစောင်အောက်သို့ပြန်ဝင်လာလေသည်။
"လှုပ်မနေနဲ့" လန်ဝမ့်ကျီးက တည်ငြိမ်သောအသံဖြင့်ဆို၏
"ငါအခု မင်းရဲ့အိပ်ယာပေါ် ရောက်နေတာတောင်မင်းက ငါ့ကိုမလှုပ်စေချင်ဘူးလား?" ဝေ့ဝူရှန့်က စ လိုက်သည်။
"ဦးလေး ပြန်ရောက်နေတယ်" လန်ဝမ့်ကျီးကပြောသည်။
လန်ဦးဦးရဲ့ အခန်းဟာ လန်ဝမ့်ကျီးအခန်းနှင့်သိပ်မဝေးလှ။ ဝေ့ဝူရှန့်အားမနှစ်သက်သူဖြစ်သောကြောင့် သံသယ
ဖြစ်ဖွယ်ရာအသံများကို ကြားမိပါက နောက်တစ်နေ့တွင်
သွေးအန်ကာ ဝေ့ဝူရှန့်အပေါ်အမျက်ရှမည်မှာမလွဲပေ။
မည်သို့ဆိုစေကာမူ ဝေ့ဝူရှန့်မှာ လန်ဝမ့်ကျီး၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကြားနေရာသို့ သူ၏ဒူးခေါင်းတစ်ဖက်ဖြင့် အကြိမ်အနည်းငယ်မျှပွတ်သပ်ကာ သူ၏ခံစားချက်တို့ကိုဖော်ထုတ်နေ၏။
ခဏကြာငြိမ်သက်နေပြီးနောက် လန်ဝမ့်ကျီးဟာရုတ်တရက်ဆိုသလို ဝေ့ဝူရှန့်ကို ဆွဲလှဲလိုက်ကာ အပေါ်မှဖိထားလိုက်သည်။
သူ၏အရှိန်နှင့်အင်အားကြီးမားလွန်းသောကြောင့် ဆွဲလှဲ၍နှစ်ယောက်တိုက်မိသောအခါတွင် သစ်သားကုတင်မှ "ဒုတ်" ဟူ၍မြည်သံပေါ်ထွက်လာသည်။
"ဖြည်းဖြည်းလုပ်.. ဖြည်းဖြည်း.. ဖြည်း..ဖြည်း!"
လန်ဝမ့်ကျီးမှာ ဝေ့ဝူရှန့်အား အလွန်တရာကြီးမားလှသော အင်အားဖြင့် အိပ်ရာပေါ်တွင်ချုပ်ထားလေသည်။ မခံရပ်နိုင်အောင်ပြင်းထန်လှသော အင်အားတို့ဖြင့် ဝေ့ဝူရှန့်အား ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ သူ၏ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားတို့နှင့် ဝေ့ဝူရှန့်၏အဝင်ဝတို့ ဖိကပ်နေသည်အထိထိုးသွင်းလိုက်၏။ ထပ်၍နက်အောင် ထိုးသွင်း၍မရနိုင်သောအခါမှ သာရပ်လိုက်၏။
ဝေ့ဝူရှန့်မှာ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ဝင်သက်တို့ကိုပြင်းပြင်းထန်ထန် ရှိုက်ရှူနေရ၏။ သူသိပ်၍မလှုပ်ရဲချေ။ သူ၏မျက်လုံးများနှင့် တင်ပါးကိုသာအနည်းငယ်လှုပ်ကာ သူ့အထဲမှလန်ဝမ့်ကျီး၏အရာကို အနည်းငယ်ဖြေလျော့စေရန်ကြိုးပမ်းနေလေသည်။ သူ၏ကြိုးပမ်းမှုကို လန်ဝမ့်ကျီး ရိပ်မိသွားသောအခါ သူ၏ခါးကိုကိုင်ကာ အထဲသို့ပို၍နက်အောင်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
"အားး!" ဝေ့ဝူရှန့်အော်လိုက်သည် "ဟန်ကွမ်း-ကျွင်း!"
ခဏကြာချုပ်တည်းပြီးနောက် လန်ဝမ့်ကျီးကဆိုလိုက်သည် "မင်းတောင်းဆိုတာလေ" ခဏရပ်ပြီးနောက်ပြန်၍ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်၏။
ဝေ့ဝူရှန့်ဟာသူ၏အောက်တွင်မြဲမြံစွာချုပ်ထိန်းခံထား
လေ၏။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်မှာ လေထဲသို့မြောက်နေသည်။ နက်မှောင်သောဆံနွယ်တို့မှာလည်း ရှုပ်ထွေးနေသည်။ မျက်နှာမှာလည်းရှက်သွေးဖြာကာနီမြန်းနေ၏။ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်မှာမူ လန်ဝမ့်ကျီး၏လှုပ်ရှားမှုနှင့်အတူ စည်းချက်ညီစွာ လှုပ်ရှားနေ၏။ လန်ဝမ့်ကျီး တစ်ကြိမ်ထိုးသွင်းလိုက်တိုင်း ဝေ့ဝူရှန့်မှာ တစ်ခါအော်လေသည်။ နှစ်ချက်သွင်းလျင် နှစ်ခါအော်၏။ အချိန်အတန်ကြာအားစိုက်ထုတ်ပြီးနောက် လန်ဝမ့်ကျီးဟာ ဝေ့ဝူရှန့်အားအော်ခွင့်မပြုနိုင်တော့။ လန်ဝမ့်ကျီးဟာ သူ၏အသက်ရှူသံနှင့် နှလုံးခုန်သံကိုမှန်အောင်ထိန်းပြီးနောက် တိုးညှင်းသောအသံဖြင့်ေြ့ပာလိုက်သည် "အသံ... အသံနည်းနည်းတိုး"
ဝေ့ဝူရှန့်ဟာ သူ၏လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လန်ဝမ့်ကျီး၏ပါးပြင်ကိုညှင်သာစွာပွတ်သပ်ရင်း လန်ဝမ့်ကျီးမျက်နှာအမူအရာပြောင်းလဲခြင်းမရှိသည်ကို တွေးတောနေ၏။ သူ၏မျက်နှာမှာ ပူခြစ်နေသော်လည်း ရှက်သွေးဖြာချင်းမရှိဘဲ နှင်းမှုန် နှင်းစက်ကဲ့သို့ ဖျော့တော့မြဲပင်။ အလွန်ပင် ချောမောလှသောကြောင့် ဝေ့ဝူရှန့်မှာ သူ၏စိတ်နှင့် နှလုံးခုန်သံကိုပင် မထိန်းနိုင်တော့ချေ။ လန်ဝမ့်ကျီးမှာ ငယ်စဉ်ကပင် ချုပ်တည်းခြင်းအကျင့်ကို လေ့ကျင့်ထားသူဖြစ်ရာ တစ်ခုတည်းသော ရှက်သွေးဖြာနေချိန် သိသာသောအချက်မှာ သူ၏ပန်းရောင်သမ်းနေသော နားရွက်များပင်။
"ကိုကိုလေးက ငါအော်တာကိုမကြားချင်လို့လားဟင်?" ဝေ့ဝူရှန့်က ဝင်သက်ရှိုက်ရင်းမေးလိုက်သည်။
လန်ဝမ့်ကျီး "..."
သူဟာအမှန်တရားကိုပြောရန်ခက်ခဲနေသော်လည်း လိမ်ညာပြောရန် ဆန္ဒလည်းမရှိချေ။ ထိုမြင်ကွင်းမှာ ဝေ့ဝူရှန့်အား စကားလုံးများဖြင့် မဖော်ပြနိုင်လောက်သော ကျေနပ်နှစ်သက်မှုကိုခံစားရစေ၏။ သူဟာ လန်ဝမ့်ကျီးအား ငုံထားလိုစိတ်ပင်ဖြစ်လာ၏။ "ငါအော်နေတာကို တစ်ယောက်ယောက်ကြားသွားမှာစိုးနေတာမလား?" သူမေးလိုက်သည်။ "အဲ့လိုဆိုရင် မင်းငါ့ကိုနှုတ်ပိတ်လိုက်လေ"
လန်ဝမ့်ကျီး၏ရင်ဘတ်အစုံမှာ ပြင်းရှရှဝင်သက်တို့နှင့်အတူလှုပ်ရှားနေ၏။ မျက်လုံးအစုံမှာလည်း သွေးရောင်သမ်းလာ၏။ ဝေ့ဝူရှန့်ကထပ်ပြောလိုက်သည် "လုပ်ပါ! ငါ့ကိုနှုတ်ပိတ်လိုက်ရင် မင်းငါ့ကိုလုပ်ချင်သလိုလုပ်ခွင့်ပေးမယ်လေ။ မင်းငါ့ကိုအရမ်းလုပ်ရင်တောင် ငါအော်နိုင်တော့မှာမဟုတ်..."
သူ့စကားတို့မဆုံးခင်မှာပင် လန်ဝမ့်ကျီးဟာ သူ့အပေါ်သို့ငုံ့ကာ ဝေ့ဝူရှန့်၏နှုတ်ခမ်းအစုံအား သူ့နှုတ်ခမ်းများဖြင့်ပိတ်လိုက်လေသည်။
ထိုသို့နှုတ်ပိတ်ခံရပြီးနောက် ဝေ့ဝူရှန့်ဟာ သူ၏ခြေလက်များကို လန်ဝမ့်ကျီးကိုယ်ပေါ်တွင်ရစ်ပတ်ထားလေ၏။ နှစ်ဦးသားအိပ်ရာပေါ်တွင်လှိမ့်နေသောကြောင့် သူတို့အားရစ်ပတ်ထားသော အိပ်ရာခင်းမှာကြမ်းပေါ်သို့ပုံကျသွားလေ၏။ ပုံမှန်အားဖြင့် လန်ဝမ့်ကျီးမှာ နှစ်ဦးသားချစ်ရည်လူးနေစဉ်တွင် ပုံစံပြောင်းရန်ခဲယဉ်းလှ၏။ တစ်နာရီလောက် ထိုးသွင်းခံရပြီးနောက် ဝေ့ဝူရှန့်၏ ခါး, အဝင်ဝနှင့် ခြေထောက်များမှာ ထုံကျဉ်လာသောကြောင့် တစ်ညလုံး ထိုကဲ့သို့နေရန်မဖြစ်နိုင်ဟုတွေးနေလေသည်။ လန်ဝမ့်ကျီးမှာ ပုံစံပြောင်းရန်အစီအစဉ် ရှိဟန်မတူ၍ ဝေ့ဝူရှန့်ကစကာ အထက်အောက်ပုံစံပြောင်းပြီး လန်ဝမ့်ကျီးပေါ်ထိုင်လိုက်၏။ သူ၏လက်မောင်းများက လန်ဝမ့်ကျီး လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ကာ အထက်အောက်ခုန်နေလေ၏။ ထိုကဲ့သို့ခုန်နေစဉ် လန်ဝမ့်ကျီး၏ နားရွက်ဖျား ကိုကိုက်ကာမေးလိုက်သည် "နက်ရဲ့လား?" လန်ဝမ့်ကျီးဟာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့်သူ့ပုခုံးကိုကိုင်ကာ ဆောင့်သွင်းလိုက်၏။ ပြင်းထန်လှသောထိုးသွင်းမှုကြောင့်ဝေ့ဝူရှန့်အားအံ့အားသင့်စွာ အော်ငိုစေပြီး သူ့အားတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်၏။ လန်ဝမ့်ကျီးဟာသူ့ကျောကိုပွတ်သပ်ပေးပြီးမေးလိုက်၏ "နက်ရဲ့လား?"
ဝေ့ဝူရှန့်နှုတ်ခမ်းဖျားတို့မှာတုန်ခါနေပြီး အသံမထွက်လာချေ။ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီးနောက် ရုတ်တရက်အားယူကာအော်လိုက်၏ "အား! ခဏ! ခဏ! ဖြည်း.. ဖြည်း.. အရမ်းမလုပ်ခင်ဖြည်းဖြည်းလုပ်!"
သူ၏လက်တစ်ဖက်မှာလန်ဝမ့်ကျီး၏ပုခုံးကိုမြဲမြံစွာ ဆုပ်ကိုင်ထား၏။ လက်ချောင်းတို့မှာလန်ဝမ့်ကျီး၏ပုခုံး
ကြွက်သားများထဲတွင်နစ်ဝင်လျက်ပင်။ သူအော်ပြောလိုက်၏ "လန်ကျန့်! အရင်ဖြည်းဖြည်းလုပ် ဆိုတာကိုနားမလည်ဘူးလား? မင်းအကြိမ်တိုင်း အရမ်းအရမ်း.. မလုပ်..."
လန်ဝမ့်ကျီး၏အချက်တိုင်းပြင်းထန်လှသောထိုးသွင်းမှု
ကြောင့် သူ့မှာ စကားလုံးများကို အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့်ဆုံးအောင်မပြောနိုင်ပေ။ လန်ဝမ့်ကျီးကအော်ပြောလိုက်သည် "ငါ မင်းပြောတာနားမလည်ဘူး!"
အော်ငြီးသံတောင်းဆိုသံတို့နှင့်အတူ ထိုညတွင် သူတို့နှစ်ဦး၏ဆန္ဒရမက်များ ပြည့်ဝသွားပြီးသည့်နောက် ဝေ့ဝူရှန့်ဟာ သူ၏ခြေထောက်များကို လန်ဝမ့်ကျီးခါးတွင် ရစ်ပတ်ထားကာ သူ့အား ခွဲခွာသွားခွင့်မပြုချေ။
လန်ဝမ့်ကျီးတစ်ကိုယ်လုံး ဝေ့ဝူရှန့်ပေါ်တွင်အုပ်မိုးထားသော်လည်း ဝေ့ဝူရှန့် ပေါ်သို့ သူ၏ကိုယ်အလေးချိန်သက်ရောက်မှုမရှိစေရန် ဂရုတစိုက် ထိန်းထားလေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးမှာ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် တင်းကြပ်စွာ ပူးကပ်နေကြပြီး သူတို့နှစ်ဦးသားဆက်သွယ်ထားသော နေရာလေးမှာမူ ချောမွေ့စိုစွတ်နေ၏။ လန်ဝမ့်ကျီး ထရန်ဟန်ပြင်လိုက်သောအခါ ဝေ့ဝူရှန့်မှာ သူ၏ခြေထောက်တို့ဖြင့်ပြန်၍ချုပ်ထားသောကြောင့် တစ်ပိုင်းတစ်စထွက်သွားသော လန်ဝမ့်ကျီး၏အရာမှာ ဝေ့ဝူရှန့်အတွင်းသို့ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာ၏။
"မလှုပ်နဲ့" ဝေ့ဝူရှန့်ကပြောလိုက်သည်။ "ကောင်းကောင်း
ပြောနေတုန်း ပြန်လှဲနေ"
လန်ဝမ့်ကျီးဟာ သူ၏တောင်းဆိုမှုအရ မလှုပ်မယှက်ငြိမ်သက်နေလေ၏။ ခဏကြာပြီးနောက်ဝေ့ဝူရှန့်အားမေးလိုက်သည် "ပြည့်ကြပ်မနေဘူးလား?"
"ပြည့်ကြပ်နေတာပေါ့ ကြပ်လွန်းလို့ပေါက်ထွက်တော့မယ်" ဝေ့ဝူရှန့်ကသနားစဖွယ်ဆို၏။ "ငါခုနအော်ငိုနေတုန်းကတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပြီးတော့"
"..." လန်ဝမ့်ကျီးကပြောလိုက်သည် "ငါထုတ်လိုက်တော့မယ်"
ဝေ့ဝူရှန့်၏ အမူအရာမှာ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ပြောင်းလဲသွားပြီး "မင်းကြောင့် အဲ့လိုပြည့်ကြပ်နေတာကို ငါကြိုက်တယ်, အဲ့လိုခံစားရတာကောင်းတယ်"
သူဟာစကားတစ်ခွန်းနှင့်တစ်ခွန်းကြားတွင်အားထည့်ကာညှစ်လိုက်၏။ လန်ဝမ့်ကျီး၏အမူအရာမှာချက်ချင်း
ပြောင်းလဲလာပြီး အသက်ရှူသံတို့ဖြည်းညှင်းသွားလေသည်။ ခဏမျှသည်းခံပြီးနောက် လန်ဝမ့်ကျီးကပြောလိုက်သည် ".. အရှက်ကိုမရှိဘူး!"
လန်ဝမ့်ကျီး စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်သွားသည်ကိုမြင်ရသောအခါ ဝေ့ဝူရှန့်ဟာရွှင်မြူးစွာရယ်လိုက်ပြီး လန်ဝမ့်ကျီးနှုတ်ခမ်းတို့အားဖွဖွနမ်းလိုက်၏။ "ကိုကိုလေးကလည်း.. ငါတို့နှစ်ယောက်အတူတူမလုပ်ရသေးတာဘာများရှိတော့လို့လဲ? ရှက်စရာဆိုတာရှိသေးလို့လား?"
လန်ဝမ့်ကျီးဟာသူ၏ခေါင်းကိုဖြည်းဖြည်းချင်းခါ၍ တိုးညှင်းသောအသံဖြင့်ဆိုလိုက်သည် "ငါ့ကိုထုတ်ခွင့်ပြုပါ။ မင်းရေချိုးရဦးမယ်"
ဝေ့ဝူရှန့်ဟာအိပ်ချင်စပြုနေပြီဖြစ်သောကြောင့် အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့်ညည်းလိုက်၏ "ရေမချိုးချင်ဘူး မနက်ဖြန်မှဘဲချိုးတော့မယ် အခုအရမ်းပင်ပန်းနေပြီ"
လန်ဝမ့်ကျီးဟာဝေ့ဝူရှန့်၏နှဖူးပြင်လေးအားနမ်းလိုက်ရင်း "ချိုးလိုက်ပါ မင်းခန္ဓာကိုယ်ကိုကောင်းကောင်းစောင့်ရှောက်ရင် နေမကောင်းဖြစ်လိမ့်မယ်"
____________________>3<__________________
ဒီအချပ်ပိုလေးက novel ထိုင်ဝမ် version မှာပါတဲ့အချပ်ပိုလေးပေါ့။ နည်းနည်းရှည်တာကြောင့်နှစ်ပိုင်းခွဲပြီးဘာသာပြန်ပေးသွားပါ့မယ်နော်။ ဒီအပိုင်း ၁ လေးကတော့ အမှောင်ခန်းတွေချည်းဘဲမို့ တိုက်ရိုက်ဘာသာပြန်ပေးရတာ မျက်နှာပူပေမဲ့ ကျော်ပြီးဘာသာပြန်ရင်လည်း ရသမမြောက်တာမို့ ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ပြန်ပေးလိုက်ပါတယ်နော်။ ကျေနပ်ကြမယ်လို့ထင်ပါတယ်။ ရိုင်းပြပြီး မဆီလျော်တဲ့ အသုံးအနှုန်းတွေ ပါသွားရင်လည်းခွင့်လွှတ်ပေးကြဖို့တောင်းဆိုပါတယ်။ အပိုင်း ၂ လေးကတော့ အ Ro တစ်လိုင်းပါနော်။ op အကြိုက်ဆုံး အခန်းလေးတွေ အပိုင်း ၂ မှာပါလာပါမယ်။ စောင့်မျော်ပေးကြပါလို့။ ဒီထိုင်ဝမ် အချပ်ပိုလေးက audio drama (mdzs အသံဇာတ်လမ်းတွဲ) ထဲမှာလည်း အပိုင်းပို လေးအနေနဲ့ထည့်သွင်းထားပါသေးတယ်။ တကယ်ကိုအကြိုက်ဆုံးသော အချပ်ပိုလေးပါပဲ။ fanarts အချို့ကိုပါထည့်သွင်းဖော်ပြလိုက်ပါတယ်နော် credits ပေးပါတယ်။