Mo Dao Zu Shi extra chapters and extension parts

ယြင္မုန္႔ၿမိဳ႕ - အပိုင္း (၄ - ေလွ)

Zawgyi version

ယခင္က ေဝ့ဝူရွန္႔ဟာ လန္ဝမ့္က်ီးကို ယြင္မုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေကာင္းကင္ျပာျပာ ေအာက္မွာ ၾကာပန္းေတြနဲ႔ ပနာသင့္ေနတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ေရကန္ႀကီးရဲ႕ အလွတရားကို ရႈစားရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖိတ္ေခၚခဲ့ ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေခ်။ ေဝ့ဝူရွန္႔ အဖို႔ လန္ဝမ့္က်ီးကို ေရကန္တစ္ပတ္ အလည္အပတ္လိုက္ျပခ်င္သည္ မွာ မဆန္းၾကယ္လွေပ။
အစမွာေတာ့ ဇိမ္ခံေလွ တစ္စီးကိုလိုခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း အတန္ၾကာရွာေဖြၿပီးေနာက္ ဆိပ္ကမ္းတြင္ကပ္ထားေသာ သစ္သားေလွအေသးစားေလး တစ္စီးကိုသာ ရွာေတြ႕ေလသည္။ ေလွကေလးမွာ ေျခေထာက္တစ္ဖက္တင္ရံုမွ်ႏွင့္ပင္ မိုးမခပင္အကိုင္းေလး ေလယူရာသိမ္းယိမ္းႏြဲ႕သကဲ့သို႔ ေရထဲသို႔နစ္ျမဳပ္သြားမည့္ဟန္ရွိေနသည္။
ထိုေလွငယ္ေလးထဲတြင္ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ထိုင္စီးဖို႔ရာ ခဲယဥ္းေသာ္လည္း အျခားေရြးျခယ္စရာမရွိေပ။

ေဝ့ဝူရွန္႔ကဆိုသည္ "မင္းဒီဘက္ အစြန္မွာထိုင္ ငါဟိုဘက္အစြန္မွာထိုင္မယ္။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ၿပီးရင္ေတာ့ ယိမ္းမထိုးေလာက္ေတာ့ဘူး။ သတိမထားရင္ေတာ့ ေလွေမွာက္သြားႏိုင္တယ္။"

လန္ဝမ္းက်ီးက ေျပာသည္ "ကိစၥမရွိဘူး။ မင္းျပဳတ္က်ရင္ ငါကယ္မယ္။"

ေဝ့ဝူရွန္႔ "မင္းကအဲ့လို ေျပာေတာ့ မသိရင္ ငါကေရမကူးတတ္သလိုလိုနဲ႔"

ေလွကေလးဟာ ကန္ေရျပင္မွ ႀကီးမားလွပေသာ ပန္းေရာင္ၾကာပြင့္ႀကီးကိုပြတ္တိုက္ရင္း ရြက္လႊင့္ေနသည္။
ေဝ့ဝူရွန္႔ဟာ ေလွကိုေက်ာမွီကာ လက္ေမာင္းကိုေခါင္းအံုးထားေလသည္။ ေလွကေလးမွာေသးငယ္လွေသာေၾကာင့္ သူ႔ေျခေထာက္မွာ လန္ဝမ့္က်ီး၏ေပါင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေန၏။ ေဝ့ဝူရွန္႔ ထိုကဲ့သို႔ မဆီေလ်ာ္ေသာ အျပဳအမူကိုျပဳေနေသာ္လည္း လန္ဝမ့္က်ီးမွာ ဆိတ္ဆိတ္သာေနေလသည္။

ကန္ေရျပင္ေပၚတြင္ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ကာ ေရတၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးဆင္း ေနေလသည္။ ေဝ့ဝူရွန္႔ဆိုသည္ "ဒီအခ်ိန္ကၾကာပန္းပြင့္ခ်ိန္။ ၾကာေစ့ ေတြေတာ့ မ မွည့္ေသးဘူး။ မဟုတ္ရင္ မင္းနဲ႔အတူတူ ၾကာေစ့ေတြ သြားခူးခ်င္တာ"