" seni cok özledim sevdigim.. Gel cennetul alamiza gidelim.. Gel güzel gözlüm, nikahimiz var.. " diyordu selim. Tebessüm ederek.. Zeynepin gönlünü oksayarak. Elini uzatmisti Selim.. Ne kadar da güzel kokuyordu yine... Ve bir an bir ses duydular.. " buraya gelin, nikahiniz burda olucak" diye...
Ve birden uyandi Zeynep. Aglaya aglaya uyandi. Cok özlemisti sevdigini. 3 hafta gecmisti. Ses yoktu. Yoksa ondan vazmi gecmisti. Yoksa sevmiyormuydu.. Yada ona yalan mi söyledi. Daha da aglamaya basladi Zeynep.. Oysa o cok seviyordu.. Kapilmisti ona. Kalbi agriyordu o yokken.. Zeynep dayanamiyordu artik bu aciya.. Bekledikce sanki daha da cani yaniyordu. Umudunu kesmisti artik yavasca. Kesmeye calisiyordu. Cünki yok gelmicekti o... Yüregi ne kadar sevsede seytan ona canini yakicak seyler söylüyordu.. Zeynep hemen besmele cekip ayag kalkti. Kostu abdest almaya. aglayarak aldi. Gönlünü kaptirdigi icin agladi... Abdest alirken tövbe ederek aliyordu.. Onu düsündügü icin, onu merak ettigi icin hala umudu oldugu icin cok agliyordu Zeynep..
Abdeestini aldiktan sonra seccadesini serip sabah namazini kildi. Öyle cok dua ettiki, belki o dua tam bir saat sürmüstü. Rabbiyle dertlesiyordu. Ondan baska kimi vardi ki zaten. O rahman ve rahimdi, o aski yasatan di. O dinlerse, en güzel o dinler diye ona anlatiyordu..
Sonra kur ani kerim aldi ve okumaya basladi.. Dillerine döktü. Tutamadi icindeki yangini, dilleriyle sesiyle alevlendirdi. Sesli sesli aglayarak hickirarak okudu Zeynep...elleri titriyordu. Kalbi yine sancilanmaya basladi. Ama umrunda degildi. Birsey olucaksa ayet okurken olsun diyordu. Güclü bir kizdi o. Korkmuyordu artik....
Sonra kalkti ve kahvalti hazirlamak icin mutfaga gidicekti.
Ama bir mesaj geldi telefona.. Hemen acti ve bakti ki melike. Okulun son seylerini anlatiyordu..
Yarin okulu vardi. Son bir hafta si kalmisti. Son sinavina giricekti. Ondan sonra bitiyordu. Avukat olucakti.. Allah icin rizasi icin avukat olucakti. Kararliydi...
Telefon görüsmesi bittikten sonra mutfaga gidip kahvali hazirlamaya basladi. Annesi babasi ve abileri icin. 3 abisi vardi Zeynepin. Iki büyük evliysi digeri ise daha bekar di..
Abisi onu cok seviyordu. Zeynep de ayni sekil. Onlar abi kardes degildi, iki arkadasti. Aralarindaki bagi kimse görmezcelikten gelemezdi..
Fark etmisti abisi Zeynepin iyi olmadigini. Üzülüyordu bu haline. Ne kadar Zeynep ile konusmaya calissada Zeynep konusmuyordu. Yemekten as tan kesilmisti. Cok zayiflamisti. Akli fikri sevdigindeydi..
Kahvalti hazir bir sekilde masada olunca ev halki kalti ve beraber kahvalti yaptilar. Zeynep yine bisey yemiyordu. Bogazindan lokma gecmiyordu. Her an aglaya bilirdi. Dayanamiyordu artik bu hasrete... Sabir diyip susuyordu..
Herkes masada ona bakiyordu. Yemesi icin israr ediyorlardi ama olmuyordu. Zeynep cok halsiz ve gücsüz olmustu artik..
Abisi kahvaltidan sonra Zeynep ile disariya cikip biraz hava almak istedigini söylemisti.. Ne kadar istemesede abisini kiramamisti oda onunla gelicekti...
Disariya ciktiktan sonra abisi artik onun bu halini sormustu "neyin var Zeynepim, söyle bana. Dayanamiyorum seni böyle görmeye.." Diye. Ama zeynepin azini bicak acmiyordu. Sadece agliyordu...
Daha fazla israr edememisti abisi. Korkuyordu bir an bayilip gidicek diye. Kalbi zaten rahatsizdi, birde cok zayiflamisti, halsizdi iyice.. Ama güzelliginden zerre kadar kaybetmemisti. O hala cok güzel bir kiz di..
Bir kac saat sonra Zeynep ailesinin rizasini alarak kütüphaneye ders calismaya gitmisti. Son sinavi kalmisti. Bu sinavu gecmesi lazimdi. O Allah icin girmisti bu yola...
Kütüphaneye geldiginde melikede oradaydi. Kacmak istedi Melikeden. Hemen anliyordu cünki onun halinden. Gözlerinden okuyordu iyi olmadigini. Ama melike gitmesine izin vermemisti..
Oturduktan sonra kitaplarini acti.. Derse konstantre olmaya calisiyordu ki bi sayfa icerisinde bir not daha buldu, selimden di. Sevdiginden..
Bir not daha koymus icerisine..
Zeynep kötü olmustu. Kalbi agriyordu. Okusamiydi bilmiyordu. Eger okursa umudunu kaybedemez diye..
Ama dayanamiyordu. Yüregi haykiriyordu. Sevdiginden bir kelam daha duymak icin.. Simsiki tutuyordu elinde. Melike saskina dönmüstü. Anlamiyordu hic birseyi.
Zeynep mektubu koklamaya basladi. Sevdiginin ellerinden yazilmisti..
Biraz da korkuyordu. Bir veda mektubumuydu yoksa..
Melike dayanamadi sormustu artik" Zeynep bune, ne oluyor sana canim, iyimisin?" Diye.
Zeynep gözlerine hakim olamiyordu artik.. Yakiyordu göz yaslari yüzünü adeta.. Kilitli kalmisti öylece. Bir eli kalbinde diger eli mektubla kokluyordu.. Hic bir cevap vermemisti Zeynep.. Ne deseydi ki..
Yavasca acmaya basladi mektubu. Hizlaniyordu kalbi. Elleri öyle titiriyordu ki korkuyordu artik kendinden..
Acti ve okumaya basladi sessizce icinden...
" sevdigim, bekle beni.. Sakin bakmasin o gözler aydinliga. Benimle kavussun huzura. Bekle beni yar... Sakin korkma, kalbinin recetesi senin yaninda..
Tevafuk mudur bizi böyle yapan. O göz tutulmasi midir bizi sevdiren..
Bekle beni yar.. Kalbimde bir sen, sen ve yine sen var..."
Zeynep mektubu symsiki tutarak kostu. Kacmak istedi. Sevdiginden okudugu sözler onu sevindirmisti. Kalbi artik yerinde duramiyordu. Öylesine carpiyordu ki duyuyordu. Disariya ciktiginda " elhamdulillah" diye sükür etti. Anlamisti, beklemeliydi iste..
...........
Selim hergün Zeynepi arayacaklari günü bekliyordu.. Beklemeliydi cünki annesi öyle istemisti. Sabirlarini ölcüyordu annesi. Görmek istiyordu bu sevdadaki samimiyeti..
Selim güveniyordu Zeynepe biliyordu bekleyecek..
Ama arayip söyleyemezdi ona. Cünki bu uygun olmazdi. Yapamazdi böyle birseyi. Sabir diyip bekliyordu. Hergün allaha cok ca dua ediyordu. Hic yorulmadan, bikmadan... Teheccühlerini kiliyordu. Sevdigiyle bulusuyordu sanki orada. Zeynepe olan özlemi diniyordu sanki o an. Yaninda hissediyordu. Allah icin seviyordu onu..
Annesi ona "oglum eminmisin? Nasil bir ailedir bilmiyoruz bile. Nasil bir kizdir? Hic bisey. Birde uzak.." Diyordu. Selim hic sinirlenmemisti. Sakin bir ses ile güzel bir tebessüm le "gönlüme söz geciremiyorum annem" demisti. Annesi anlamisti. Bu gönüller birlesmisti bile. Birakmazdi..
Evlerinin nr sini istemisti annesi. Arayacakti bu aksam. Sonunda annesiyle konusacakti..
Sabirsizd selim. Hemen arasin istiyordu. Ama annesi aksam vaktini beklemek istiyordu. Ama nafile, selim nr yi cevirmis annesi ne telefonu vermisti. Annesi gülmüstü. Cok hosuna gitmisti bu heyecani..
Ve telefon caliyordu.
Zeynepin annesi acmisti telefonu. Ve konusmaya baslamislardi..
- "Selamun aleykum"
+ " ve aleykum selam, kiminle görüsüyorum?"
- ben neriman, sizinle tanismiyoruz ama eger müsait iseniz bir mevzu hakkinda konusmak isterim"
+ " tabiki buyrun"
- " benim oglan senin kizi görmüs, sizinde rizaniz var ise eger tanismaya gelmek isteriz"
+ " hmm.. Ben ne desem bilmiyorum ki. Esim ile istisare yapmam lazim"
- " sizden haber bekliyorum"
Diye bu konusmayi bitirmislerdi. Zeynepin annesi sasirmamisti. Cok geliyordu Zeynep icin böyle telefonlar. Ama zeynep kabul etmiyordu. Bu defa babasina sorucakti..
Aksam oldugunda annesi babasiyla konusmak icin firsat bulmustu. Artik zamani geldigini hic degilde bir tanismayi kabul etmesini söylemisti..
Babasi riza vermisti. Geliceklerdi. Tanisacaklardi. Annesi Zeynepe bisey söylememisti.. Biliyordu hayir diyecekti..
Hemen geri arayip yarin aksama gelmelerini söylemisti..
Ve artik Zeynepe bildirmek istiyordu. Bilmeliydi..
Zeynepin yanina gitti ve durumu acikladi. Zeynep ise cok sinirlenmisti. Nasil kabul ederlerdi. Onun bir bekledigi vardi zaten. Söz vermisti ondan baskasina bakmicak diye. Nasil simdi baskasini evinde agirlardi. Hemen hayir diye annesine söylüyordu ama annesi cok israr ediyordu. Hic degilse gelsinler bir görsün sonra gitsin diyordu. Babasida cok istiyordu. Onlari tanimasalarda nerde oturdugunu bilmeserde, kizlarina ilk defa görmeye gelenler vardi..
Annesi ertesi gün hemen kalkip hazirlik yapiyordu. Evi temizliyordu.. Her yeri piril piril yapmisti. Annesi de heyecanliydi.. Zeynep ise cok üzgündü. Agliyordu... Sadik kalmak istiyordu. Ama nasil karsi gelirdi babasina eger o münasip görürse. Daha da kötü oluyordu. Dua ediyoru allaha. Selim arasin onlar gelsin diye. Ama hic birseyden haberi yoktu.
Ve aksam olmustu. Selim ve ailesi coktan yola cikmislardi. Uzun yollari vardi.
Zeynepin annesi ona güzel giginmesini söylemisti. Ama Zeynep istemiyordu. Kendini baskasina begendirmek istemiyordu. Aslinda güzel özel kiyafetler giginmesine gerek yoktu. O cok güzeldi. Güzelligi öylesine aydinlaniyordu ki, yüzünden gigindiklerine firsat gelmiyordu...
Zeynep babasinin israri ile güzel bir kiyafet giginmisti. Karsi gelemezdi babasina. Abisi onun istemedigini farkindaydi. Teselli ediyordu onu. Aksamdan sonra babasiyla konusacakti..
Ve kapi calmisti. Zeynep mutfaktaydi. Kapiyi o acmak istemiyordu.. Gözlerinden damlalar akiyordu. Kalbi agriyordu yine. Üzüntüden saniyordu. Ama öyle degildi ki, sevdigini hissetmisti o kalp..
Ve kapiyi babasi acmisti. Selim güzel bir takim giginmisti. Cok yakisikliydi yine. Basi edepten yerdeydi. Iceriye buyur etmisti babasi. Geldiklerini duyan Zeynep daha da agliyordu. Istemiyordu iceriye gitmeye..
Caylari hazirliyordu iceride. Annesi ve babasi iceride onlarla oturuyordu. Bir saat gecmisti ve Zeynep hala cikmamisti oradan.. Selim cok sabirsizlaniyordu. Anlamiyordu niye gelmiyor diye. Istemiyormu diye düsünüyordu..
Zeynepin annesi mutfaga gittiginde ona Caylari ona getirmesini söylemisti. Ne kadar istemesede annesini dinlemek zorundaydi.. Caylari tebsiye hazirlayip iceriye dogru adim atiyordu. Söz vermisti kendine. Bir kez olsun basini kaldirmicakti. Baskasina bakmicakti..
Iceriye girdi ve......