Anna, die niet in staat was om te protesteren, liet zich zo meevoeren naar de ziekenboeg.
Daar aangekomen bleef Fred er net zolang bij zitten totdat Anna zowel hem als Madame Pleister ervan had weten te overtuigen dat ze oké was. Net op het moment dat ze weer wouden vertrekken, kwam Mare binnen. Ze werd ondersteund door Hannah Albedil en Ernst Marsman. Ze stond te trillen op haar benen, zag nog steeds lijkbleek en er hing bloed aan haar handen door de scherven van de kristallen bol. Terwijl Madame Pleister haar verzorgde keek ze steeds ongerust naar Anna. Mare weigerde te zeggen wat ze gezien had. Uiteindelijk mocht ook zij de ziekenzaal weer verlaten. Niet langer trillend, terug in staat om op haar benen te staan, zonder sneetjes van kristallen-bol-scherven en met wat meer kleur in haar gezicht. Mare vroeg niet aan Anna wat zij gezien had, dus Anna besloot dat het, net als bij de boeman, beleefd zou zijn het niet terug te vragen. Vooral omdat de hele klas het al had gevraagd en ze toch niet antwoordde.
Niet lang daarna was de Zwerkbalfinale, die gewonnen werd door Griffoendor dankzij Harry en zijn Vuurflits. De hele wedstrijd lang lag Anna zoals gewoonlijk in een deuk door het commentaar van Leo Jordaan, terwijl de rest op het puntje van zijn stoel zat en de spelers aanmoedigden.
In de paasvakantie studeerde iedereen, zelfs Fred en George werden door Anna betrapt met een boek. Zijzelf las alles door en sloeg het op in haar korte termijn geheugen. Alleen het belangrijkste leerde ze echt zodanig dat ze het nooit zou vergeten. Praktijk deed ze vrijwel niet, maar daar was ze sowieso niet-normaal goed in, oefenen of niet. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat ze zo goed was in Verweer Tegen de Zwarte Kunsten, Gedaanteverwisseling, Toverdranken, Kruidenkunde en zelfs Waarzeggerij. De theorie onthield ze gewoon met alles dat ze zag, hoorde en las. Ze onthield het, en ze vergat het weer als ze het niet langer nodig had. Mare daarin tegen werkte heel hard. Mare was behoorlijk slim en nam altijd een hoop informatie op door gewoon op te letten in de les. Ze studeerde meer dan eigenlijk nodig was, maar was steeds nerveus omdat ze dacht dat ze ging zakken voor haar examens. Het feit dat haar vriend Ernst steeds iedereen opjaagde met zijn praatjes over voldoende studeren hielp ook niet echt. Het enige waar Mare niet nerveus voor was en zelfs niet voor studeerde, was Waarzeggerij. Om de een of andere reden leek ze daar een sterk talent voor te hebben, al zou ze dat veel liever voor één van de andere vakken hebben gehad. Ze vond het allemaal maar onzin en zou het zelfs niet erg vinden als ze niet zou slagen voor het examen, want dan hoefde ze het het jaar erna niet meer te doen. Maar toch deed ze wel haar best.
Zo kwam uiteindelijk iedereen de examenweek door, ieder op zijn eigen manier en de één met wat meer moeite dan de ander. Fred had het zo druk dat hij vergat om met Anna te praten over wat er nou precies gebeurd was in de uilenvleugel en Anna zei er gewoon niks over.
Op de laatste dag van de examenweek werden dan ook de allerlaatste examens afgenomen. Voor Anna was dat Waarzeggerij. Ze vertelde Professor Zwamdrift van de Dementor, maar ze leek haar niet helemaal te geloven. Ze vroeg ook of Mare toevallig had verteld wat zij gezien had, maar Mare bleek niks te hebben gezegd. Dat had Anna wel verwacht. Als Mare het aan iemand zou zeggen, zou het zeker niet Professor Zwamdrift zijn.
Toen ze terug kwam in de leerlingenkamer van Griffoendor zaten alleen Harry en Ron er nog, en ze vertelde haar dat Scheurbek verloren had. Anna wist niet hoe ze moest reageren. Ergens wilde ze de schuld op Malfidus afschuiven, maar om een onverklaarbare reden kon ze dat niet meer. Niet na het incident in de uilenvleugel. Zonder iets te zeggen liep ze naar de meisjesslaapzaal, waar ze op haar bed ging liggen. Ze staarde omhoog en vermeed de gedachte aan Bekkie door aan de afgelopen week te denken. Maandag hadden ze eerst Gedaanteverwisseling gehad, wat heel goed ging. Ze had een theepot zonder problemen in een schildpad veranderd. Daarna hadden ze bezweringen en moesten ze een Gniffelspreuk laten zien. Geen enkel probleem. Dinsdag hadden ze Verzorging van Fabeldieren gehad. Je Flubberwurm moest na één uur nog leven. Aangezien Flubberwurmen zich het prettigst voelden als er zo min mogelijk met ze gerotzooid werd, was dat het gemakkelijkste examen dat ze ooit had gedaan. Daarna kwam Toverdranken en ze maakte met succes een Benevelingsbrouwsel, al had het niet de juiste kleur. Woensdagochtend gingen ze verder met Geschiedenis van de Toverkunst, wat iets minder goed ging omdat Anna de namen door elkaar haalde. In de middag hadden ze Kruidenkunde gehad. Het was niet helemaal gegaan zoals Anna gehoopt had, maar het ging ook zeker niet slecht. Het op één na laatste examen was Verweer Tegen de Zwarte Kunsten en het was ook het examen waar Anna zich het meest op verheugd had, voor zover je je op een examen kan verheugen. Alles ging perfect, alleen de boeman was een klein puntje van aandacht, maar ook daar kwam ze goed doorheen. Maar dat gold niet voor iedereen. Ze had gezien hoe Mare weer was beginnen schreeuwen en gillen bij de boeman. Mare was weer kompleet de weg kwijt geraakt en Remus had zelf de boeman moeten terug drijven en haar daar weghalen. Het zou niet goed zijn voor haar punten, maar de rest had ze foutloos gedaan en ze zou zeker niet zakken.
Als laatste speelde Anna ook de hele herhaling van het examen Waarzeggerij af in haar hoofd, maar toen kon ze haar gedachten echt niet langer van Scheurbek af houden. Ze hadden verloren. Bekkie was er geweest. Het stond nu vast. Zou het al gebeurd zijn? Zou Bekkie al dood zijn?
Anna sloot haar ogen en probeerde de gedachte buiten te sluiten. Het lukte niet goed. Anna stapte uit bed en zwaaide het raam open. Het duurde niet lang of Egbert kwam naar haar gevlogen. Hij ging op Anna's arm zitten en ze aaide hem.
'Hey, Egbert.' Zei ze. 'Jij ook hier? Meestal kom ik naar jou toe, he?'
Ze wist heus wel dat Egbert haar niet kon verstaan, maar op een bepaalde manier gaf het haar altijd rust om tegen hem te praten. Anna sloot haar ogen en bleef zo een paar minuten staan. Toen vloog Egbert weer weg en ze keek hem na. Hij leek te verdwijnen achter de volle maan. De volle maan... Anna dacht terug aan haar "visioen". Het was een volle maan geweest. Zou dit het zijn? Anna schudde haar hoofd en verwierp de gedachte. Wat een onzin. Remus had controle over zijn verandering. Hij dronk die drank van Sneep. Anna draaide zich weer om en plofte op haar bed. Ze wist dat ze niet zou kunnen slapen, dus pakte ze de Sluipwegwijzer 2.0. Ze tikte erop met haar toverstok en fluisterde: 'Ik beloof u dat ik goed zal doen.'
De kaart verscheen. Fred en George verdwenen net om de hoek bij Zacharinus, Professor Anderling wandelde door de gangen, Hagrid liep net de deur door het kasteel in, Mare's hond Dog rende rond in de leerlingenkamer van Huffelpuf en Sneep rende door de gang van de beukwilg. Wacht, wat? Wat deed Sneep in de gang van de Beukwilg? Bijna middenin de nacht nog wel. Anna keek toe hoe Sneep de kaart af rende en ze veegde met haar toverstok over de kaart zodat die veranderde in Zweinsveld. Sneep verscheen weer op de kaart en hij rende het Krijsende Krot binnen. Maar er waren al een heleboel mensen. Harry Potter, Hermelien Griffel, Ronald Wemel, Remus Lupos, Sirius Zwarts en... Peter Pippeling?! Hoe kon dat? Hij was dood! Haar vader had hem twaalf jaar geleden... nou ja... vermoord. Dit klopte niet. Anna wiste de kaart uit en gooide hem opzij. Ze sprong uit bed, propte haar toverstok in haar broekzak en rende de deur uit. Zodra ze de kamer uit was veranderde ze zich in Kira en sprintte ze de gangen door. Ze sloeg geen acht op de bewakingstrollen en rende zo hard mogelijk langs hen heen. Ze kon de beukwilg al zien staan. Net buiten het bereik van zijn zwaaiende takken stond ze stil. Volgens Remus moest ze nu op de knoest drukken. Anna rende een rondje om de boom en schoot toen tussen de takken door. Een paar keer werd ze geraakt, maar de meeste wist ze te ontwijken. Ze zette zich af en drukte haar nagels in de knoest. De boom stond stil. Niets bewoog, nog geen blaadje. Anna liet de knoest los en liep naar de ingang onder de boom. Ze haalde diep adem en begon weer te rennen. Het donker in.
Net voordat ze de gang uit schoot, het Krijsende Krot in, hoorde ze een harde bonk. Abrupt stond Anna stil. Er volgde een kreet van woedde, die net zo abrupt werd afgebroken als dat Anna stil stond.
'Geef me een excuus.' Fluisterde Sneep. 'Geef me een excuus en ik doe het, dat zweer ik.'
Doe wat? Dacht Anna. Wat gebeurde er. Zachtjes sloop ze verder het krot in.
'Professor Sneep...het...het kan toch geen kwaad om eerst te luisteren naar wat... wat ze te zeggen hebben?'
Dat was Hermelien.
'Juffrouw Griffel, u loopt nu al grote kans om van school gestuurd te worden.' Beet Sneep haar toe. 'Potter, Wemel en u bevinden zich op verboden terrein en verkeren in het gezelschap van een veroordeelde moordenaar en een weerwolf. Hou nou voor één keer in uw leven eindelijk eens uw mond!'
'Maar als... Als er echt sprake is van een misverstand...'
'HOU JE MOND, STOMME TROELA!' Schreeuwde Sneep, die plotseling compleet gestoord leek. 'BEMOEI JE NIET MET ZAKEN DIE JE NIET BEGRIJPT!'
Anna begon te grommen en sloop dichter naar de trap toe.
'Mijn wraak is heel zoet!' Fluisterde Sneep. 'Wat heb ik vaak gehoopt dat ik degene zou zijn die je te pakken kreeg...'
'Ik moet je helaas teleurstellen, Severus!' Gromde een stem die Anna niet kende. Dat moest Sirius zijn. Dat moest haar vader zijn.
'Als deze jongen zijn rat mag meenemen naar het kasteel...' Wie, Ron? '...ga ik vrijwillig met je mee.'
'Naar het kasteel?' Zei Sneep zacht maar venijnig. 'Zo ver hoeven we denk ik niet te gaan. Zodra we uit de beukwilg komen, hoef ik alleen de Dementors te roepen. Die zullen vast heel blij zijn je te zien, Zwarts. Misschien wel zó blij dat ze je een kusje geven...'
In één klap vergat Anna om zachtjes te doen en schoot ze de trap op. Sneep stond met zijn rug naar haar toe en had een toverstok vast in zijn rechterhand. Anna sprong en zette haar tanden in zijn rechterschouder. Door haar snelheid vloog ze over hem heen. Ze maakte een rare draai in de lucht zodat ze op alle vier haar poten terecht kwam met haar neus naar Sneep toe, die zijn toverstok nu op haar gericht had. Voordat iemand ook maar kon knipperen stoof ze weer op hem af en beet ze hem in zijn onderarm zodat hij zijn toverstok losliet. Hij kletterde op de grond en met haar staart zwiepte ze de stok onder het bed en ze draaide zich weer richting Sneep.
'STOMME HOND!' Schreeuwde hij. Anna gromde. Woedde raasde nog steeds door haar heen. Alle spieren in haar lichaam waren strak gespannen. Haar oren lagen plat in haar nek en ze had haar lippen opgetrokken zodat haar grote, scherpe, puntige tanden zichtbaar waren. Sneep rook naar angst en het bracht haar genot dat hij haar vreesde. Sneep staarde woedend naar haar, klaar om zichzelf te verdedigen als ze weer aanviel. Plots kwam er een tweede wolf de trap op rennen. Een grijze deze keer. Ze kwam slippend tot stilstand en nam alles in de kamer in zich op. Van Ron die gewond op het bed lag tot Anna die Sneep grommend aan keek. Toen de wolf dat zag begon ze ook te grommen en Sneep was niet zeker naar wie hij zich moest richten om zichzelf te verdedigen. Even snapte Anna niet wat er gebeurde. Wolven waren sociale dieren, dat wel, maar zouden ze echt zomaar een andere wolf die ze nooit ontmoet hadden gaan helpen? Of was het geen wolf. Ze had Mare nooit goed in haar wolvenvorm gezien. Eigenlijk alleen toen ze op hun twaalfde in het holst van de nacht voor Remus' weerwolfvorm waren gevlucht. Toen had ze haar niet zo goed kunnen bekijken. Om de een of andere reden kon het Anna niet schelen wie de wolf was of wat ze er deed. Ze leek aan haar kant te staan. Anna dook in elkaar en zette zich hard af tegen de grond. De andere wolf volgde haar voorbeeld en met hun volle gewicht beukten ze tegen Sneeps borst. Hij verloor zijn evenwicht en knalde met zijn hoofd tegen de muur. Bewusteloos zakte hij op de grond. Hijgend stond Anna bovenop hem, de andere wolf trok zich stilletjes terug in een hoekje en keek aandachtig wat er gebeurde. Langzaam werd Anna weer rustig en ze stapte van Sneep af. Haar spieren ontspande en voor het eerst keek ze naar haar vader. Plotseling voelde ze zich onzeker. Zou hij haar wel willen kennen? Zou hij wel van haar houden? Wilde hij wel een dochter? Zou hij haar wel accepteren zoals ze was? Aarzelend draaide ze haar oortjes naar hem toe.
'Anna?' Vroeg hij zacht. Hij klonk zo... ongelovig. Teleurstelling flitste door haar heen. Hij wilde haar niet. Langzaam knikte ze. Ze keek toe hoe hij door zijn knieën zakte. Anna draaide haar blik weg en liet haar kop hangen. Voorzichtig wierp ze nog een blik op hem. Hij stak zijn hand naar haar uit. Anna wist niet wat hij wilde. Ze begreep het niet. Maar toen spreidde hij allebei zijn armen. Hij wilde haar wel. Anna rende op hem af en stortte zich in zijn armen. Ze drukte haar kop tegen zijn borst en voelde zijn armen om haar heen. Ze veranderde terug en sloeg haar armen om hem heen. Achter haar hapten Harry, Ron en Hermelien naar adem, maar het kon haar niet schelen. Ze was hier. Met haar vader. Eindelijk. Eindelijk bij mij. Eindelijk van mij. Eindelijk helemaal van mij. Tranen rolden woordeloos over haar wangen. Hij was vies en stonk, maar het kon haar niet schelen. Want hij was nu bij haar. Eindelijk in haar armen, en zij in de zijne.
'Hou je van me?' Vroeg ze zachtjes.
'Ja.'
Dat kleine woordje, dat ene, kleine woordje dat je zo vaak op een dag hoort, betekende ineens zoveel meer. Het betekende dat hij van haar hield, dat hij wilde en accepteerde. Het betekende dat ze geen wees meer was. Het betekende alles. Voorzichtig liet ze hem uiteindelijk weer los. Sirius keek haar aan en hij streek een plukje haar uit haar gezicht.
'Je lijkt zo veel op haar.' Fluisterde hij en Anna wist dat hij haar moeder bedoelde.
'Oke, mag ik misschien een beetje uitleg hier?' Vroeg Hermelien met trillende stem. Anna kreeg nu pas door dat zij, Harry en Ron haar aangaapte.
Ze keek naar Sirius. Hij lachte, waardoor hij ineens veel jonger leek. Ze draaide zich om en keek naar Remus. Hij knikte haar bemoedigend toe. Harry stond naast hem en de grond om hem heen was bezaaid met touwen. Ze keek naar Ron en Hermelien. Toen zei ze helder: 'Mijn naam is Annabel Zwarts, en Sirius Zwarts is mijn vader.'