Nie spotkałam Jungkooka po dniu, w którym przemokliśmy na deszczu, ja szalałam na punkcie jego absów, a mój nos krwawił.
Nie to, że to zauważyłam.
Byłam na to za fajna, prawda?
Ale kiedy w końcu mogłam odpocząć po tygodniu intensywnego tańca i nagrywania naszego title tracku, zdałam sobie sprawę, że nawet go nie widziałam.
Może to dlatego, że uważałam, by na niego nie wpadać podczas ćwiczeń, ale nie było go w pobliżu, kiedy wychodziłam do szkoły.
Jedyny raz, kiedy go widziałam, był podczas lunchu na stołówce.
Z jednej strony celowo omijasz Jungkooka, a z drugiej zastanawiasz się, czy on robi to samo? Jesteś totalną suką, wiesz o tym?
I sukowata ja wróciła.
— Y/n, mój tata potrzebuje mnie w firmie, więc muszę wyjść wcześniej. Przepraszam, ale dzisiaj nie będę mógł cię odwieźć. – powiedział sunbae.
Nie wiedziałam dlaczego, ale to faktycznie pogorszyło mój nastrój. Właściwie przyzwyczaiłam się do spędzania czasu z sunbae sam na sam. Nie zdawałam sobie sprawy, że nigdy wcześniej nie spędzałam z nim czasu bez Yoony.
Czy ja się w nim zakochałam?
— W porządku. – odpowiedziałam i byłam zszokowana smutkiem słyszalnym w moim głosie.
To sprawiło, że Junhyung zachichotał i przez chwilę widziałam w nim Jungkooka.
Co-
— Wynagrodzę ci to, obiecuję. – mrugnął i sięgnął po kurtkę.
Czy ja polubiłam sunbae?
Nie, nie mogłam. Prawda? Ale dlaczego poczułam stratę, kiedy go już tu nie było? Nigdy wcześniej nie odczuwałam jego nieobecności w ten sposób.
Więc byłam ponad Jungkookiem?
Tak, powinnam być, prawda? Więc dlaczego dostrzegłam go w sunbae? Przecież go w nim nie szukałam...
A może jednak?
Mój umysł był bałaganem, gdy szukałam Jungkooka, aby powiedzieć mu, że będę dziś z nim wracać.
Ale nigdzie go nie znalazłam i pomyślałam, że to chyba lepiej dla mnie.
Szybko pożegnałam się z Yooną i pobiegłam do wyjścia na wypadek, gdyby Jungkook dotarł tam pierwszy i odjechał beze mnie. Odetchnęłam z ulgą, widząc stojącego tam vana.
Jungkook chyba jeszcze nie przyszedł.
— Dzień dobry. Mój przyjaciel wrócił dzisiaj wcześniej. – powiedziałam, wsiadając.
Gdy usiadłam na siedzeniu, drzwi otworzyły się i wszedł Jungkook.
Był zaskoczony, widząc mnie i nie mogłam zaprzeczyć, że moje serce ścisnęło się boleśnie na jego widok.
Okej, może nie byłam całkowicie ponad nim...
Usiadł na przednim siedzeniu, więc mogłam widzieć jedynie jego usta w lusterku - które były rozciągnięte w uśmieszku.
Nie wiedziałam dlaczego, ale to mnie rozgniewało.
W drodze powrotnej pisał coś energicznie, a jego uśmiech był inny niż uśmieszek, który miał wcześniej.
To było jak dolanie oliwy do ognia, ponieważ wiedziałam, dlaczego się uśmiecha.
Starałam się nie wyobrażać sobie ich w tym samym vanie, w którym byliśmy i ograniczyć się do wyobrażenia ich siedzących na przeciw siebie i pierdzących.
Ta myśl wywołała mimowolny chichot i szybko położyłam dłoń na ustach.
Na szczęście dotarliśmy do dormów, więc Jungkook albo nie zauważył, że robię z siebie głupka, albo nie zawracał sobie głowy reakcją.
Z cieniem uśmiechu na twarzy podążyłam za nim, ale moje serce natychmiast zamarło, gdy zobaczyłam IU czekającą przed jego dormem.
Czy ona nie ma pracy? Pisania piosenek i bycia ładnym?
Przewróciłam oczami, gdy Jungkook podszedł do niej.
Tak, dla niego nawet już nie istnieję. Nawet mnie nie wita, jakbym zjadła jego kimchi czy coś.
I mimowolnie myśl o zemście znów pojawiła się w mojej głowie i poczułam falę śmiechu.
Ale cały humor mnie opuścił, kiedy zobaczyłam...
...jak IU mocno przytuliła Jungkooka, a następnie odsunęła się, by spleść swoje palce z jego.
I nagle powietrze, którym się zakrztusiłam, wydostało się, jakby ktoś uderzył mnie w brzuch.
Ponieważ wspomnienia tamtej nocy wróciły do mnie. Jak Jungkook trzymał moją rękę dokładnie tak, jak jej. Jak szliśmy ramię w ramię, kiedy odwiózł mnie do domu lub kiedy poszliśmy na naszą pierwszą i ostatnią randkę ...
Naprawdę mnie zastąpiła.
Zorientowałam się, że płaczę, dopiero, gdy pociągnęłam nosem.
Wydawało się, że dwa gołąbki wyszły z fazy miłości.
I poczułam się upokorzona. Musieli myśleć, że płaczę z powodu ich małej romantycznej sceny.
Tak było. Tak JEST.
Zawstydzona, że stałam tam, obserwując ich, szybko ruszyłam w stronę dormu.
Ale odwróciłam się, gdy usłyszałam klakson.
To sunbae.
A uśmiech na mojej twarzy nie był już fałszywy, ponieważ mogłam uniknąć wstydu.
— Okazało się, że mogłem wrócić wcześniej. Nie mogłem wytrzymać bez ciebie tak długo. – powiedział, wychodząc z samochodu.
Szybko do niego podbiegłam i uśmiechnęłam się przez łzy.
— Płakałaś. – powiedział, a potem spojrzał na Jungkooka i IU za mną. Od razu zrozumiał i zacisnął zęby. – Jesteś dzisiaj wolna, prawda?
Skinęłam głową, a on otarł kciukami moje łzy. Czułam, że moja twarz się rozgrzewa.
— Chcesz poczuć się lepiej?
Ponownie skinęłam głową.
I pochylił się szybko, by cmoknąć mnie w policzek.
Zanim zdążyłam zareagować, złapał mnie za rękę i pociągnął w kierunku swojego samochodu.
— Chodźmy.
I poszliśmy, zostawiając za sobą cały mój smutek.
— Aaah, zabijesz mnie, sunbae! Wolniej!
Ale on zaśmiał się i mocno złapał mnie za rękę, kiedy przymknęłam oczy, jadąc roller coasterem.
W momencie, gdy strach ogarnął moje ciało, Jungkook wyleciał mi z głowy.
— Powinnaś zobaczyć swoją minę. – sunbae klepnął mnie w kolano, śmiejąc się, gdy wracaliśmy do dormu.
— Ty też raz krzyknąłeś. – wydęłam wargi.
— Ty wbiłaś mi paznokcie w ramię. Patrz. – pokazał mi ślady, które mogłyby być pozostawione przez kota, ale wiedziałam, że żadnego nie ma.
Zawstydzona odwróciłam wzrok.
Jego głos stał się śmiertelnie poważny, gdy powiedział:
— Zabierałbym cię do nawiedzonego domu raz po raz, gdybyś brała mnie w ramiona tak jak teraz.
A moje serce zaczęło głośno bić.
— J-jesteśmy. – zająknęłam się, kiedy dotarliśmy.
Czując się nagle onieśmielona, wysiadłam z samochodu i ukłoniłam się.
— Dziękuję za dzisiejszy dzień. Naprawdę mnie pocieszyłeś... Nie wiem, co bym zrobiła, gdybyś się nie pojawił.
Powoli podszedł do mnie i powiedział:
— Prawdopodobnie wypłakałabyś wszystkie łzy.
Ugh, dlaczego czuję się nieswojo? Dlaczego nie mogę na niego spojrzeć?
Ale kiedy walczyłam ze sobą, przechylił moją twarz do góry.
— Podoba mi się, kiedy jesteś nieśmiała. To sprawia, że czuję się dla ciebie mężczyzną.
Przełknęłam ślinę dwa razy, kiedy zaczął się pochylać.
Nie! Nie, nie, nie, proszę, nie całuj mnie! Proszę nie... Dlaczego nie mogę powiedzieć mu nie? Nie chcę, żeby mnie pocałował! Może jeśli zamknę oczy, wkrótce to się skończy? Mogłabym sobie wyobrazić tutaj Jungkooka. On mnie całuje, tak, Jungkook mnie całuje. Po prostu zamknij oczy i wytrzymaj. Zamknij oczy! Dlaczego nie zamykasz?!
Kiedy był już wystarczająco blisko, by jego nos dotknął mojego, zacisnęłam mocno usta, jakby czekając, aż cegła uderzy mnie w twarz.
Ale ktoś boleśnie chwycił mnie za ramię i odciągnął.
Zatoczyłam się do tyłu i otworzyłam oczy, natrafiając na plecy Jungkooka.
Ale tym, co mnie zaskoczyło, nie był fakt, że mnie odciągnął ani dlaczego to zrobił, tylko co on robił tak późno na zewnątrz?
Mimo wszystko odetchnęłam z ulgą, że mnie zabrał.
W końcu nie lubię... sunbae...
Nie mogłam się jednak nad tym zastanowić, ponieważ Jungkook warknął, nie odwracając się nawet by na mnie spojrzeć:
— Bang PD-nim cię szuka. Idź do środka.
Co?
— Teraz! – warknął bardziej na sunbae niż na mnie, ale potknęłam się i pobiegłam do środka.
W mojej głowie dzwoniły ostrzegawcze dzwony.