Warning ⚠️: Mature Contents (18+)
Violence
>>>>>Unicode<<<<<
ညီစို့စို့အောက်သိုးသိုးအနံများ ထုံမွှန်းလျှက် စိတ်အားငယ်စွာဖြင့် ထွန်းလင်းနေရှာသော ခပ်ကျင်ကျင်မီးလေး၏ မသည်းကွဲလှသည့် အလင်းအောက်တွင် ၁၁ နှစ်ခန့်ရှိမည့် ကောင်လေးတစ်ယောက် သတိကင်းမဲ့စွာ လဲလျောင်းနေသည်။
သျှန်နောင် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်လျှင် မိမိကိုယ်မိမိ ခုတင်တစ်ခုပေါ်တွင် လဲလှောင်းလျှက်ရှိသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ခန္ဓာကိုကိုယ်ပေါ်တွင် အတွင်းခံဘောင်းဘီတိုမှလွဲ၍ အခြားမည်သည့် အဝတ်မျှရှိ မနေ။ ခေါင်းမှာ တဆစ်ဆစ်မူးဝေနေသည့်တိုင် ခုတင်ပေါ်မှဆင်းရန်ပြင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဤနေရာမှ လွတ်မြောက်နိုင်မည့် လမ်းကို ရှာကြည့်မိသည်။ သူအား ပြေးရန်မသိစိတ်ရော အသိစိတ်ကပါ လှုံဆော် မဟုတ်ပါလား။ ထိုစဉ် အခန်းတံခါးဖွင့်သံနှင့်အတူ အခန်းထဲသို့ လူတစ်ဦး ဝင်ရောက်လာတော့သည်။
"စောင့်ရတာကြာသွားလား ချာတိတ်။"
ထိုလူမှာ အသက် ငါးဆယ်မျှရှိသော လူကြီးတဦးဖြစ်ပြီး အရက်ခိုးဝေနေသော မျက်လုံးများဖြင့် သူ့ကိုစားမလိုဝါးမလို ကြည့်ကာ သွားရည်တမြမြဖြင့် ပြုံးလိုက်သည်။
"ကျွန်...ကျွန်တော့်ကို လွှတ်ပေးပါ နော်။ ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို လွှတ်ပေးပါနော်။"
ထိုလူက သားကောင်ကို အလွတ်မပေးသော ကျားရဲတကောင်၏ ခြေလှမ်းများဖြင့် သျှန်နောင်နားသို့ တိုးကပ်လာသည်။
"ချာတိတ်ရာ မင်းကြိုက်သွားမှာပါကွာ။"
" ဟင့်အင်း ကျွန်တော် ကြောက်လို့ပါ။ကျွန်တော့်ကို လွှတ်ပေးပါနော်။ ကျွန်တော် ရှစ်ကြီးခိုးပါရဲ့ဗျာ။"
သျှန်နောင်မှာ လက်အုပ်လေးချီကာ တောင်းပန်နေသည်ကို ထိုသူကား ဖျော်ဖြေမှုတခုအား မြင်တွေ့ရသလို ပြုံး၍ပင် ကြည့်နေသေး၏။
" မကြောက်ပါနဲ့ ချာတိတ်ရယ်။ မင်းသာ ငြိမ်ငြိမ်နေရင် သာယာစေရမယ်လို့ ကိုယ်ကတိပေးပါတယ်ကွာ။"
ထိုနောက် သျှန်နောင်အား အိပ်ရာပေါ်သို့ တွန်းလှဲလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ကြီးနှင့် သျှန်နောင် လှုပ်မရအောင်ဖိထားလိုက်သည်။ သူ၏ လက်အစုံက သျှန်နောင်၏ ခေါင်းကို ချုပ်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းအစုံကို ခက်ကြမ်းကြမ်းနမ်းရှိုက်လိုက်သောအခါ အော်ဂလီဆန်စရာကောင်းလှသည် အရက်နံမှာ အသက်ရှုလမ်းကြောင်းတလျှောက် တိုးဝင်လာတော့သည်။ သျှန်နောင့်မှာ ထိုအရက်နံ့ကြောင့် အသက်ရှုပင် မှားရတော့သည်။
ထိုသူကမူ နမ်းရှိုက်နေရင်းဖြင့် လက်တစ်ဖက်က သျှန်နောင်၏ ကိုယ်ပေါ်မှ တခုတည်းသော ဘောင်းဘီတိုကို အောက်သို့လျောချလိုက်သည်။ တချိန်တည်းလိုလိုပင် ထိုလူကြီး၏ လက်ကြမ်းကြမ်းတို့ သူ၏ အနောက်အဝသို့ အတင်းတလကြမ်း ကျူးကျော်လာသည်။ သျှန်နောင်မှာ လုပ်မိလုပ်ရာ ထိုသူ၏လျှာကို ကိုက်ချလိုက်သောအခါ ထိုသူမှာအော်သံနှင့်အတူ သူအား လွှတ်လိုက်တော့သည်။
သျှန်နောင်မှာ ထိုအခြေအနေကို လက်လွတ်မခံ။ အဝတ်အစား အကျွတ်ကျွတ်အပြေပြေဖြင့် တံခါးဆီသို့ပြေးသွားသည်။ သို့သော် တံခါးဆီသို့ မရောက်မှီမှာပင် သန်မာသော လက်တစ်ခုက သူ၏ လက်မောင်းကို ကြမ်းတမ်းစွာ ဆွဲယူ ချုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ တချိန်တည်းမှာလိုပင် သူ့ပါးတဖက်မှာ ပူခနဲခံစားလိုက်ရပြီးနောက် သူ့မျက်နှာတခြမ်းမှာ ကြမ်းပြင်နှင့် ပြင်းထန်စွာ ရိုက်ခတ်မိတော့သည်။
ထိုလူက ဒေါသတကြီးပင် သူ့ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်အချက်ပေါင်းများစွာ ရိုက်နှက်လိုက်ပြီး နာကျင်မှုဖြင့် ညည်းညူနေသော သူ့အား ဆံပင်မှ ဆွဲမကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်လိုက်သည်။
"မင်းကတော့ နာမှကို ကြိုက်မယ့်ပုံပဲ။"
ထိုသူက ပြောပြောဆိုဆို သျှန်နောင်ကို အိပ်ရာပေါ်ပြန်ပစ်တင်လိုက်ကာ ကြမ်းတမ်းစွာ ဆွဲမှောက်လိုက်သည်။ ထိုနောက် သျှန်နောင်၏ ခါးမှဆွဲကာ တင်ပါးများကို ထောင်စေပြီး အနောက်ဘက်အတွင်းထဲသို့ လက်ချောင်းများဖြင့် အဓမ္မကျူးကျော်ပြန်သည်။ သျှန်နောင်မှာ အားရှိသမျှအားကုန်သုံးကာ ရုန်းကန်ပါသော်လည်း အားမတန်သောအနေမို့ နောက်ဆုံးတွင် မာန်လျှော့ရလေသေည်။
အတန်ကြာသောအခါ ထိုသူက လက်ချောင်းများကို ထုတ်လိုက်ပြီး သျှန်နောင်၏ ခြေထောက်ကြားသို့ဝင်ကာ သူ၏ ကြီးမားလှသော အင်္ဂါကို အရှိန်ဖြင့် ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။
"........"
အသည်းခိုက်အောင် နာကျင်လှသော ဝေဒနာကြောင့် သျှန်နောင့်မှာ အော်ရန်မဆိုထားဘိ။ အသက်ပင် မည်သို့ရှုရမည်ကိုပင် သတိမရနိုင်တော့။ ထိုသူကမူ သျှန်နောင်၏ ခံစားနေရမှုကို ဂရုပင်မစိုက်ပဲ သူ့သာယာမှုအတွက်သာ အာရုံစိုက်၍ လှုပ်ရှားတော့သည်။
"အား... ကောင်းလိုက်တာ"
ထိုသူမှာ အရသာရှိသော စားစရာတခုကို မြည်းစမ်းရသကဲ့ မြိန်ရည်ရှက်ရေဖြင့် ညည်းတွနေသော်လည်း သျှန်နောင်အတွက်မှာမူ ထိုသူ၏ လှုပ်ရှားမူ အချက်တိုင်းက သူ၏ အောက်ပိုင်းကို ဓါးနှင့် မွှသလို နာကျင်လှသည်။ သို့သော်လည်း သူ့အနေဖြင့် ထိုငရဲတမျှနာကျင်မှုကို အံကြိတ်ခံရန်မှ လွဲ၍ အခြားမရှိပြီ။
"အား...အင်း...သောက်ရမ်းကောင်းတယ်။"
ထိုသူမှာ လောကနိဗ္ဗာန်ကို စံစားနေသူလို ကျေနပ်မှု အပြည့်ဖြင့် မှတ်ချက်ပြုလာသော်လည်း သျှန်နောင်မှာမူ ဤလောက ငရဲကို မြန်မြန်ပြီးဆုံးစေရန်သာ ဆုတောင်းနေမိသည်။ သူ့ဆုတောင်းကား သူ့အတွက် တစ်ကမ္ဘာမျှကြာမှ ပြည့်တော့သည်။ အတန်ကြာသောအခါ ထိုသူက သူ၏ သာယာမှုအထွတ်အထိပ်ကို သျှန်နောင်၏ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာပင် ပြီးဆုံးစေသည်။ အင်အားတို့ ယုတ်လျော့သွားပြီဖြစ်သော ထိုလက်နှက်ကို ရုတ်သိမ်းခြင်းမပြု။ သျှန်နောင်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ထပ်လျှက်မှောက်ကာ ခန္ဓာပိုင်းဆိုင်ရာ ကျေနပ်မှုကို တစ်စိမ့်စိမ့်အရသာခံနေသည်။
"f*** မင်းက တော်တော်မိုက်တာပဲ။"
စေးထန်းနေသော သွေးများ သူ၏ ပေါင်တလျှောက် စီးဆင်းကာ အိပ်ရာပေါ်တွင် အိုင်ထွန်းနေသော်လည်း သူအောက်ပိုင်းတခုလုံးမှ ငရဲတမျှနာကျင်မှုမှလွဲ၍ အခြားဘာမျှမခံစားမိတော့။ တဆက်တည်းဆိုသလို သူ့နားအစုံမှ လေများထွက်လာကာ အသိစိတ်တို့သည် မှောင်ထုထဲသို့ တရိပ်ရိပ်ဖြင့် ပြိုဆင်းလာသည်။ သူနောက်ဆုံးသိသည်က သူအသက်ရှင်ရမည်။ သူအသက်ရှင်ဖို့လိုအပ်သည်။ သူအသက်ရှင်မှ ဤသူကို သူ့လက်ဖြင့် သူကိုယ်တိုင် သတ်လို့ရမည်။
----------
သျှန်နောင် သူ့အခန်းလေးနှင့်တဆက်တည်းရှိ ရေချိုးနှင့် အိမ်သာတွဲနေသော အခန်းလေးထဲမှ မှန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ မှန်ထဲမှ ပုံရိပ်ယောင်၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင် ဖူးရောင်နေသော ဒဏ်ရာကိုကြည့်ကာ အံကြိတ်လိုက်သည်။ သို့သော် ဤသည်က သူ့ကို ပို၍ နာကျင်စေသည်။ သို့တိုင်အောင် မျက်နှာတစ်ချက်မပျက်။ သူ့အတွက် နာကျင်မှုဆိုသည်မှာ ဤအိမ်ရောက်ကတည်းက တွေ့ကြုံနေရသည့် နိစ္စဓူဝကိစ္စပင် ဖြစ်သည်။ ထိုလူကြီးက တစ်ပတ်လျှင် ငါးရက်မျှ အလိုတူတူ မတူတူ သူ့ကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆက်ဆံတတ်သည်။ တခါတရံတွင် ဝါသနာတူနှစ်ဦး၊သုံးဦးမျှ ခေါ်လာကာ တပြိုင်တည်း ပျော်ပါးစေသေးသည်။
"အာ့... မအေ-ိုးကြီး သူ့အသားမဟုတ်တိုင်း။"
သူ စိတ်ထဲမှ ထိုလူကြီးကို ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ဆဲရေးကာ ထိုလူကြီး၏ ရမ္မက်ခိုးတို့ဖြင့် အဆီပြန်နေသော မျက်နှာအမှတ်ရမိသည်တွင် စက်ဆုတ်ရွံရှာစွာဖြင့် တံတွေးကို လက်ဆေးကန်ထဲသို့ ထွေးလိုက်သည်။
"ထွီ.... ကြည့်နေ။ တစ်နေ့ ခင်ဗျားကြီးကို ကျုပ်ကိုယ်တိုင် သတ်မယ်။"
သျှန်နောင် ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြောက်မှန်းမသိ ရေရွတ်လိုက်သည်။ သူ ဤမြေအောက်ခန်းလေးထဲ ရောက်နေပြီမှာ ဘယ်လောက်ရှိနေပြီလဲမသိတော့။ မည်သို့ဖြစ်စေ ဤနေ့ညမသိသော အခန်းလေးထဲမှ သူထွက်ပြေးဖို့ကြိုးစားသည်က စက္ကန့်တိုင်းလို။ တခါမျှ မအောင်မြင်ခဲ့။ တကြိမ်သော် ဤအခန်းလေးထဲမှ အပြင်ကို ခြေချမိလိုက်နိုင်သည်။ သို့သော်လည်း ကံဆိုးစွာပင် ထိုလူကြီး၏ ကိုယ်ရံတော်ဆိုသည့် သေနတ်ကိုင်ဆောင်သူများက ပြန်ဖမ်းမိသွားပြီး သူ့မှာ သေလုမျောပါး သင်ခန်းစာအပေးခံရတော့သည်။ ထိုမျှမကသေး။ ထိုလူကြီးက ထိုကိစ္စကို သတိရတိုင်း နှိပ်စက်ကလူပြုကျင့်တတ်သေးသည်။
ထိုစဉ် အခန်းပြင်မှ ညည်းတွသံသဲ့သဲ့ကြောင့် သူမျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိသည်။ ဟိုလူကြီးရောက်နေတာတော့မဟုတ်နိုင်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူကြားနေကြ ရွံမုန်းဖွယ် ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံနှင့် ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းပြောဆိုနေသံတို့ကို မကြားရ။
သျှန်နောင် ရေချိုးခန်းအပြင်သို့ ခြေချလိုက်သည်နှင့် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ကြက်သေသေသွားရသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးသွေးတို့ဖြင့် ရွှဲနစ်နေသော လူတစ်ယောက် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လူးလှိမ့်ညည်းညူနေသည်။ လက်နှစ်ဖက်က အသွင်သွင်ကျိုးလျှက်။ ထိုလို့ လူးလှိမ့်နေရင်းမှ ပါးစပ်က သွေးများက ပွက်ခနဲအန်ချနေသေးသည်။
သျှန်နောင် ထိုသူနားသို့ အသာတိုးကပ်သွားပြီး အခြေအနေကို အကဲခတ်လိုက်သည်။
"အား... ရေ...ရေပေးပါ..."
ထိုလူထံမှ မပီမသညည်းတွသံကြောင့် သျှန်နောင် သူ့သောက်ရေထဲမှ တချို့ကို ယူကာ ထိုသူကို မနိုင်တနိုင်ပွေ့ထူပြီး ရေပေးလိုက်သည်။ ထိုသူက အငမ်းရသောက်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း ရေမဝင်သည့်အပြင် သွေးများ ထပ်အန်ချလာသည်။ သိပ်မကြာပါ။ အသက်ကို ဆန့်တငင်နှင့် ရှူပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်ကာ ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။
"ဒီမှာ... ဒီမှာ... "
သျှန်နောင် ထိုလူ၏ ပုခုံးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်ပါသော်လည်း မလှုပ်တော့။ ထို့ပြင် ဝင်သက်ထွက်သက်လည်း မရှိတော့သဖြင့် အသက်မရှိတော့ဟု မှတ်ချက်ချလိုက်သည်။
ထိုစဉ် အခန်းတံခါး ဝုန်းခနဲပွင့်လာကာ အရက်နံ့စူးစူးနှင့်အတူ ပုံမမှန်သော ခြေလှမ်းများဖြင့် လူကြီးတစ်ယောက် ဝင်လာတော့သည်။ ဟိုလူကြီး...! သျှန်နောင် ကြောက်ရွံခြင်းရော မုန်းတီးရွံရှာခြင်းပါပေါင်းပြီး ထိုလူကြီးကို ထုံစံအတိုင်း စိမ်းစိမ်းကြီးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ထိုလူကြီးကမူ အသက်ဝိညာဉ်ကင်းမဲ့နေပြီဖြစ်သော သူ့ပေါ်ပေါ်မှ လူကိုသာ မျက်မှောင်ကြုတ်နေသည်။ ပြီးလျှင် သူ့အနီးသို့ ကပ်လာပြီး ထိုလူ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို ခြေထောက်နှင့် ကန်ကျောက်လိုက်သည်။ လုံးဝ မလှုပ်သည်မှာ သေချာလျှင်...
"တင်လှ!! မအေပေး...! ဘယ့်နဲ့ကြောင့် ဒီရဲရဲ့ မသာကို ဒီအထဲလာထည့်ထားတာလဲ။"
ထိုလူကြီးက အပြင်သို့ လှမ်းအော်ပြောလိုက်လျှင် လူတချို့ အခန်းထဲသို့ ရောက်လာကာ...
"sorry ဆရာ... ကျွန်တော် အခန်းမှားသွားလို့။"
"မအေ-ိုး!! မင်းတို့ကို တာဝန်ချိန်မှာ မသောက်နဲ့လို့ ဘယ်နှစ်ခါပြောရမလဲ။"
"sorry ပါ ဆရာ။"
"သွား... အဲ့ဒီ မသာကို တစ်နေရာရာမှာ သွားပစ်ချေ။"
"ဟုတ်ကဲ့..."
ထိုလူများက အလောင်းကို ထမ်းကာ မလိုက်သည်။
"တောက်..."
အလောင်းထံမှ တစ်စုံတစ်ခုကျသံကြောင့် အသံကြားရာသို့ကြည့်ပါသော်လည်း မတွေ့သဖြင့် အလောင်းကိုသာ ဆက်၍ သယ်ထုတ်သွားပြီး တံခါးကို ဆောင့်ပိတ်လိုက်သည်။
"ဂျိမ်း"
အားလုံးထွက်သွား၍ သျှန်နောင်နှင့် ထိုလူကြီး နှစ်ယောက်တည်းကျန်လျှင် ထိုလူကြီးက သွေးများဖြင့်ပေပွနေသော ကောင်လေးကို မေးမှကြမ်းတမ်းစွာ ဆွဲယူလိုက်ပြီး မီရောင်ပျပျအောက်တွင် ထိုမျက်နှာလေးကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ သူ့အား မသုန်မမှန်ဖြင့် ကြည့်နေသော ထိုကောင်လေးသည် လှပလွန်းလှသည်။
"ကောင်လေး... ငါ့ကို မျှော်နေတာ မဟုတ်လား။"
သျှန်နောင် နှာခေါင်းထဲသို့ ပို၍တိုးဝင်လာသော အရက်နံကြောင့် အသက်အောင့်ထားလိုက်သည်။
"ပြောလေ။ ငါ လုပ်တာကို ခံချင်လွန်းလှပြီလို့။"
သျှန်နောင် သိလိုက်ပါသည်။ ဒီလူ ဒီနေ့အဖို့ အကြမ်းပတမ်းဆက်ဆံလိုစိတ်တို့ ဝင်နေသည်။ သူ ဘာမျှမပြောလျှင် ထိုလူက သူ့ကို ဆံပင်မှဆွဲကာ ပါးကို ကြမ်းတမ်းစွာ ဘယ်ပြန်ညာပြန်ရိုက်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် သူ့အား ဆံပင်မှဆွဲကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့ ခေါ်လာပြီး ခေါင်းအား ရေတိုင်ကီထဲသို့ ဆွဲနှစ်ပြန်သည်။ သူ့အနေဖြင့် အားရှိသမျှ ခုခံပါသော်လည်း အချည်းအနှီးသာ။ ရေများက ပါးစပ်ထဲ၊ နှာခေါင်းထဲသို့ ဒလဟောဝင်ရောက်လာသည်။ အဆုတ်တို့ကလည်း ပေါက်ကွဲလုလု။ ထိုအခါကျမှ သူ့အား ရေတိုင်ကီထဲမှ ဆွဲယူလိုက်ကာ ပါးကို အားကုန်လွဲရိုက်ခြင်းခံရပြန်သည်။ သျှန်နောင်မှာ နာကျင်မှုရော ရေမွန်းမှုများပေါင်းကာ မျက်လုံးများ ပြာဝေလာတော့သည်။ သို့သော် ဒီမျှနှင့်မပြီး။ ထိုလူကြီးက သူ့အား ဆံပင်မှဆွဲကာ သူ့မျက်နှာနှင့် ဒင်း၏ အင်္ဂါကို ပွတ်သပ်နေသေးသည်။ ပြီးမှ...
"ပါးစပ်ဟစမ်း။ မင်း ပါးစပ်ကို အရင် လုပ်ရမယ်။"
ထိုလူကြီးက ပြောပြောဆိုဆို သူ့ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး သူ့ခေါင်းကို ဆံပင်မှ ထိန်းကိုင်ရင်း အကြမ်းပတမ်း အာသာဖြေနေသည်။
"ဟား... အား..."
ထိုလူက သာယာနေသလောက် သျှန်နောင်ကတော့ မသက်သာပါ။ ခေါင်းတခုလုံးကြိမ်းစပ်နေသလို အာခေါင်အဆုံးထဲအထိတိုးဝင်လာသော ထိုလူကြီးကြောင့် အသက်ရှု၍မရတော့။ ဦးနှောက်ကလည်း အောက်စီဂျင်မလုံလောက်မှုကြောင့် တစ်ဆစ်ဆစ်ကိုက်ခဲစပြုနေပြီဖြစ်သည်။ ဒီအတိုင်းသွားလျှင် သေဖို့သာရှိသည်။ သို့သော် သူမသေချင်သေးပါ။ သူသေလျှင် ဒီလူကြီးကို ဘယ်သတ်ရတော့မလဲ။ ထို့ကြောင့် သူ့အသက်ကို မရမကဖက်တွယ်နေမိပါသည်။ မကြာလိုက်ပါ။ ထိုလူကြီးက သူ့ပါးစပ်ထဲမှ ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီး သူ့အား ဆံပင်မှဆွဲ၍ အခန်းထဲသို့ ခေါ်ဆောင်သွားလိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် အခန်းထဲရှိ တစ်ခုတည်းသော အသုံးအဆောင်ဖြစ်သည့် အိပ်ရာပေါ်သို့ သူ့အားမှောက်လျှက်ပစ်တင်လိုက်ကာ သူ့ကိုယ်မှ တစ်ထည်တည်းသော ဘောင်းဘီတိုလေးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။
"လေးဘက်ထောက်စမ်း ကောင်လေး။"
သျှန်နောင် ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ ပြောသလိုနာခံကာ လေးဘက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်ပါသည်။ ထိုလူကြီးက သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို ချွတ်ကာ သူ၏ တင်ပါးများကို အားပါးတရဆုပ်နယ်နေသည်။ သူကတော့ မကြာမီတွင် ကျရောက်လာတော့မည့် နာကျင်ခြင်းဝေဒနာကိုသာ မျှော်လင့်ရင်းမှ မိမိစိတ်ကို မိမိပြင်ဆင်ကာ ကြောက်ရွံမှုတို့ကို မနည်းဇောင်းသတ်နေရသည်။ အချိန်မည်မျှကြာပါစေ။ ဤငရဲကား မည်သည့်အခါမျှ အသားမကျနိုင်ပါ။
"မင်းရဲ့ တင်အိအိလေးတွေနဲ့ ငါ့ကို ဆွဲဆောင်နေတာ မဟုတ်လား။ စိတ်ချ။ မင်းကို ငါက လုပ်ဖို့လာတာ။ လုပ်ကိုလုပ်မှာ..."
ထိုလူကြီးက ပြောပြောဆိုဆို သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ အစမပျိုးပဲ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ ပထမဆုံးအကြိမ်ကလောက် မနာကျင်သော်လည်း ငရဲက ငရဲပဲမို့....
"မင်းက တော်တော်ကောင်းတာပဲကိုး... ကဲကွာ... ကဲကွာ..."
ထိုလူကြီးက မညာမတာ နောက်မှဆောင့်နေသည်။ အသားခြင်းထိရိုက်သံ တစ်ဖြောင်းဖြောင်းက မည်မျှအားပြင်းကြောင်း သက်သေ။ သျှန်နောင်ကတော့ နာကျင်မှုကို အံတုကာ ကြံကြံခံနေရသည်။ ခဏနေတော့ ထိုလူက သူခန္ဓာကိုယ်ထဲမှ ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး သူ့အား ပက်လက်ဆွဲလှန်လိုက်ကာ သူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ ထပ်မံတိုးဝင်ကာ ပွတ်တိုက်မှုဖြင့် သာယာနေပြန်သည်။
"ကောင်းတယ်ကွာ... အား..."
သျှန်နောင်ကတော့ မိမိခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် တစ်ဖက်သတ် သာယာနေသော ထိုလူ၏ အဆီတဝင်းဝင်း အရက်ခိုးတဝေဝေဖြင့် မျက်နှာကို ရွံရှာစက်ဆုပ်စွာဖြင့် မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ သို့သော် ထိုလူကြီးက သူ့မျက်နှာကို အတင်းချုပ်ကိုင်ကာ နမ်းရှုံနေသေးသည်။ အရက်နံ့က သူ၏ နှာခေါင်းထဲသို့ အလိုမတူပဲ ကျူးကျော်လာကာ နှလုံးသားထဲတွင် စက်ဆုတ်မှုတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်ရုံမက လျှံပင်ကျလာတော့သည်။
"ကောင်လေး... မင်းခံလို့ကောင်းတိုင်းငြိမ်မနေနဲ့..."
ထိုလူကြီးက သူ့အား တင်ပါးမှ ထိန်းကိုင်ကာ နဘေးတွင်ထိုင်လိုက်လျှင် သူ့မှာ ထိုလူကြီး၏ ပေါင်ပေါ်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်သည့်အနေအထားမျိုးဖြစ်သွားသည်။
"မင်းလည်း တလှည့်လှုပ်ရှားဦး"
သူ မနာခံချင်ပါ။ သူ့ရင်ထဲ အသည်းထဲမှ စက်ဆုပ်မုန်းတီးသော ထိုလူကြီးကို သာယာမှုမပေးလိုပါ။ ပေးချင်းပေး နာကျင်မှုတို့ကိုသာ တလုံးတခဲတည်း ပေးလိုက်ချင်ပါသည်။ သို့သော် အခွင့်အရေးက သူ့ထံတွင် မရှိပေ။ ထိုစဉ် သူ၏ ညီငယ်လေးကို ပွတ်ဆွဲလိုက်သော လက်ကြမ်းတစ်ဖက်ကြောင့် တွန့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ထိုလက်ကြီးက သူ့ကို ထိနေသည်မှာ တော်တော်ကြီးကို မသတီစရာကောင်းလှသည်။ မဖြစ်... မဖြစ်။ ဒီလူကြီး မြန်မြန်ပြီးဆုံးသွားအောင် လုပ်ရမည်။ ဒါမှ ဒီမအေပေးကြီး သူ့ကို မထိမှာ။ သူ အတွေးနှင့်အတူ ခန္ဓာကိုယ်ကို လှုပ်ရှားလိုက်လျှင် ထိုလူကြီးက သဘောအကျကြီးကျနေတော့သည်။
"ဘယ်လိုလဲ။ ငါ့ကောင်ကြီးက ကောင်းတယ်မဟုတ်လား။ ဒါကြောင့် တစ်နေ့တစ်နေ့ ငါ့လုပ်တာခံချင်နေတာ မဟုတ်လား။"
သျှန်နောင် ထိုညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းစကားတို့နှင့် သာယာမှုတို့ဖြင့် ညံနေသော ညည်းတွသံတို့ကို လျစ်လျူရှုကာ ဒီလူကြီးကို ဘယ်လိုသတ်ရရင်ကောင်းမလဲသာ တွေးနေလိုက်သည်။ မကြာခင်မှာပင် ထိုလူကြီးက ဆန္ဒများကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲတွင် ပြီးမြောက်စေသည်။
"မအေ-ိုးလေး... ကောင်းလိုက်တာ..."
ထိုလူကြီးက သူ့ပါးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်ရင်းပြောလာသည်။ ထို့နောက် အိပ်ရာပေါ်တွင် ဝက်သေတစ်ကောင်လို ခဏမျှ လဲရင်း အမောဖြေနေသည်။ သူကတော့ ထိုလူကြီးကို မမြင်လိုသည်နှင့် ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ ရေချိုးလိုက်သည်။ သူထွက်လာသည်အထိ ထိုလူကြီးက မှိန်းနေဆဲပင်။ ကြည့်ရသည်မှာ တော်တော်မောသွားဟန်တူသည်။
သူ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ပေပွနေသော သွေးများကို ရှောင်ကွင်းကာ ကုတင်ရှိရာဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက် ခုတင်ခြေရင်းတွင် ပုံကျနေသော ဘောင်းဘီလေးကို ကောက်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် မှိန်ပြပြအလင်းရောင်နှင့် အသာကျနေပြီဖြစ်သော သူ့မျက်လုံးများက ခုတင်အောက်တွင် တခါမျှမမြင်ဖူးသော ပစ္စည်းလေးကို သတိထားမိသွားသည်။ သူ ယူကာကြည့်လိုက်ကာ ပြုံးလိုက်ပါသည်။ ထိုစဉ်... အိပ်ရာပေါ်မှ လွန့်လူးသံကြောင့် ကပျာကယာ ထိုပစ္စည်းလေးကို သူ့နောက်တွင် ဝှက်ကာ ထလိုက်သည်။
"ကောင်လေး... ငါ မင်းကို လုပ်လို့မဝသေးဘူး။ မင်း ပါးစပ်နဲ့ နည်းနည်းလာနိုးစမ်း..."
ထိုတဏှာရူးကြီးက လှဲနေရာမှ သူ့အား မပွင့်တစ်ပွင့် မျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်ကာ ပြောလာသည်။ ဒါလည်း ထုံစံများထဲမှ တစ်ခုပင်။ ဒီလူကြီးက ဘယ်တော့မှ တစ်ခါလောက်နှင့် မကျေနပ်တတ်။
သူလည်း ထိုလူထံချဉ်းကပ်သွားကာ ပေါင်ကြားတွင် ထိုင်လိုက်သည်။ ထိုလူ၏ ပစ္စည်းကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူအမူအယာဖြင့် ကိုင်လိုက်လျှင် ထိုလူကြီးမှာ ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်တော့သည်။ တချိန်တည်းမှာပင် ဒီကောင်လေး အပိုးကျိုးသွားပြီဟု စိတ်ထဲက မှတ်ချက်ချလိုက်သည်။ သို့သော် သူ မျှော်လင့်ခဲ့သည့် သျှန်နောင်၏ နှုတ်ခမ်းနုနုထွေးထွေးလေးအစား.....
"အ...!"
မီးနှင့်တို့လိုက်သလို ပူခနဲခံစားချက်နှင့်အတူ အသည်းခိုက်မတတ်နာကျင်မှုက သူ့အား အစိမ်းလိုက်ဝါးမျိုသွားတော့သည်။ သူ လှဲနေရာမှ အလူးအလဲထကာ ဘာဖြစ်တာလဲဟု ကြည့်လိုက်လျှင် သူ့ပစ္စည်းမှာ တစ်ပိုင်းပြတ်ကာ တွဲလောင်းကျနေပြီး ထိုနေရာမှ သွေးများပန်းထွက်နေသည်။ သူ နားမလည်စွာဖြင့် ကောင်လေးကိုကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ ထိုကောင်လေးကား သူ့အား စားမတတ်ဝါးမတတ်မျက်လုံးဖြင့် ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းများက နတ်ဆိုးတစ်ကောင်၏ အပြုံးများဖြင့် ပြုံးပြလာသည်။ လက်ထဲတွင်လည်း မောင်းချဓါးတစ်လက်ဖြင့်...။
"မင်း... မင်း....!!!"
ထိုလူကြီးက ကမူးရှုးတိုးဖြင့် ထက သျှန်နောင်အား လိုက်ဖမ်းရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ သို့သော် ကံဆိုးစွာပင် အစောကတည်းကရှိနေသော သွေးကွက်ကြောင့် ခြေချော်သွားပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ နောက်ပြန်ပစ်လဲကာ ဗိုင်းခနဲကျသွားတော့သည်။ ထိုလူကြီးမှာ ခေါင်းကို ကြမ်းနှင့်ဆောင့်မိသည့် ဒဏ်ရော သျှန်နောင် ဓါးနှင့်လှီးဖြတ်ထားသော ဒဏ်ရာမှ သွေးများထွက်သည့် ဒဏ်ရော နှစ်မျိုးပေါင်းကာ မထနိုင်တော့ပဲ နာကျင်စွာ ညည်းတွနေသည်။
"အင်း..."
ထိုညည်းသံက သျှန်နောင်အတွက်တော့ သီချင်းသံထက်ပင်သာယာနေသေးသည်။ ဒီလိုအချိန်မျိုးကို စောင့်နေသည်ခဲ့တာ ကြာလှပြီလေ။
မည်သို့ဖြစ်စေ ရသမျှအခွင့်အရေးအလွတ်မခံပါ။ သျှန်နောင် သွက်လက်စွာဖြင့် လဲကျနေသော ထိုလူကြီးပေါ်မှ ခွထိုင်ကာ ဝမ်းဗိုက်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ကို ဓါးဖြင့် ဆင့်ကာဆင့်ကာထိုးလိုက်သည်။
"ဇွပ်..."
"အား.."
"ဇွပ်.."
"အင့်..."
ဓါးနှင့် တစ်ချက်ထိုးလိုက်တိုင်း ထိုလူထံမှ နာကျင်စွာ ညည်းတွသံက သူ့၏ အသွေးထဲအသားထဲသို့ စိမ့်ဝင့်ကာ ကျေနပ်မှုတို့က ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး လွှမ်းခြုံလာသည်။ ထိုလူ၏ ကိုယ်မှ ဖိတ်စင်လာသော သွေးတို့က သူ့ကို နွေးထွေးလုံခြုံစေသည်။
"ခီ..ခီ..."
သူပျော်ရွှင် ကြည်နူးစွာ ရယ်မောလိုက်မိပါသည်။ ထိုသွေးနံ့များက သူ့အတွက်တော့ ရေမွှေးနံ့သဖွယ် နှစ်သက်ဖွယ်ကောင်းသလို ထိုလူ၏ အသက်ငင်နေသော ညည်းတွသံကလည်း ဂီတသံကဲ့သို့ ငြိမ့်ညောင်းသာယာစွာဖြင့် နားထဲသို့ စီးဆင်းနေတော့သည်။ တချိန်တည်းမှာပင် ထိုပျော်ရွင်မှုကို လောဘတကြီးဖြင့် ထပ်ကာထပ်ကာ ဖန်တီးနေမိပါသည်။
သို့သော် ဂီတသံမှာ ကြာလေတိုးညှင်းလာလေဖြစ်ရာ သူ့မှာ မလိုအားမရဖြစ်ရပါတော့သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုဂီတသံအား ပိုမိုကျယ်လောင်လာစေရန်အလို့ငှာ ဓါးချက်တို့ကို နက်နိုင်သမျှ နက်အောင် ထိုးစိုက်နေမိသည်။ သို့တိုင် ထိုလူထံမှ ညည်းညူတို့က ဓါးချက်တစ်ချက်ထက်တစ်ချက် ပို၍ဖျော့လျော့လာသည်။ သူများ အားပျော့လို့လားဟူသော အတွေးဖြင့် ခွန်အားတို့ကို ပိုမိုစိုက်ထုတ်လိုက်ပါသော်လည်း ထိုလူထံမှ ညည်းတွသံတို့ တခဏအတွင်းတွင် ပျောက်ဆုံးသွားတော့သည်။ သို့တိုင်အောင် သူလက်မလျှော့ပါ။ သူ ကြားလိုသော သံစဉ်တို့ကို ကြားရလိုကြားရငြား ဆက်ကာတူးဖော်မြဲ....
ထိုစဉ် အခန်းတစ်ခါးဖွင့်သံပြင်းပြင်းနှင့်အတူ ရဲဝတ်စုံနှင့် လူသုံးလေးဦးခန့် လက်နှက်ကိုယ်စီဖြင့် ဝင်လာသည်။ အားလုံးမှာ သျှန်နောင်ကို သေနတ်ဖြင့်ချိန်လိုက်ပြီးမှ ကြက်သေသေသွားသည်။
"တွေ့လား..."
ရဲအုပ်ဇေယျာအောင်က အပြင်မှ သူ့တပ်သားများကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။
"ဆရာ... ဆရာကိုယ်တိုင်ပဲလာကြည့်ပါတော့..."
တပ်သားများပြောသလို အထဲဝင်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကား သူ့တစ်သက် မေ့ရလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။ အသက် ၁၁နှစ် လောက်သာသာရှိမည့် ကောင်လေးက လူကြီးတစ်ဦး၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို ခွထိုင်ကာ မောင်းချဓါးတစ်လက်ဖြင့် တစွပ်စွပ် ထိုးနေသည်။ ထိုလူကြီး၏ ကိုယ်တွင်းအင်္ဂါတို့မှာ အပြင်သို့ပင် ထွက်ကျနေပြီဖြစ်သော်လည်း ထိုကောင်လေးကတော့ သဲကြီးမဲကြီးပင် ဓါးနှင့်ထိုးနေတုန်းပင်။
"ကောင်လေး... ရပ်လိုက်..."
တပ်သားတစ်ဦးက သေနတ်ဖြင့်ချိန်ကာ ရပ်ရန်အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ သို့တိုင်အောင် ထိုကလေးငယ်က သူလုပ်နေသည့်ကို ရပ်တန့်သွားခြင်းမရှိသလို သူ့တို့အား ရှိသည်ဟုပင် ထင်ပုံမရ။ သူ့ကြည့်ရသည်မှာ ပျော်စရာအကောင်းဆုံး ကစားနည်းကို ထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ပင် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ကစားနေသည်နှင့် တူသေးသည်။
ထိုကလေး၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှ သွေးတို့ဖြင့် ချင်းချင်းနီကာ မြင်မကောင်းသလို အခန်းထဲတွင်လည်း သွေးအနံ့တို့ဖြင့် ထုံမွှန်း၍ နေတော့သည်။
ဇေယျာအောင် ထိုမြင်ကွင်းကို အံ့အားသင့်စွာကြည့်နေမိပါသည်။ ထို သွေးများဖြင့်ရွှဲနစ်နေသော ကောင်လေးသည် အရွယ်ပင်ငယ်သော်ငြား နတ်ဘီလူးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ ရက်စက်ကြမ်းကြုပ်မှုတို့ဖြင့် ပြည့်လျှံနေသော မျက်နှာလေးမှာ နတ်သားတစ်ပါးလို ကြည့်ကောင်းလှသည်ကို မငြင်းနိုင်ပါ။ သို့သော် ဒီကောင်လေး အသိစိတ်ကင်းလွတ်နေသည်ကို ကြည့်လိုက်ရုံနှင့် သိနိုင်သည်။
အတန်ကြာလျှင် ဇေယျာအောင်မှာ ငေးမောနေရာမှ သတိဝင်လာပြီး ကောင်လေးဆီသို့ ဖြေးညှင်းစွာ ချင်းကပ်သွားသည်။
"ကောင်လေး... ဦးက ရဲအုပ်ဇေယျာအောင်ပါ။ မင်းနဲ့ ခဏ စကားပြောလို့ရမလား။"
သူ၏ စကားသံကြောင့် ကောင်လေးက ခံစားချက်မဲ့နေသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်လာသည်။ သို့သော် ပင်ပန်းနွယ်နယ်နေဟန်တူသည်။ သူ့အား ရန်လိုပုံမရသဖြင့် သူ့တပ်သားများကို သေနတ်ဖြင့်ချိန်မထားရန် လက်ကာပြလိုက်သည်။
"လာ... နားကြစို့။ မင်းလည်း ပင်ပန်းရောပေါ့။"
သျှန်နောင် သူ့ရှေ့မှ လူကို ဇဝေဇဝါဖြင့် ကြည့်နေမိသည်။ ဒီလူက ဘယ်ကရောက်လာတာလဲဆိုတာ သူစဉ်းစားလို့မရ။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူဘာတွေလုပ်နေတာလဲဆိုတာကို ပြန်စမ်းစစ်ကြည့်လိုက်တော့... သူက ဟိုလူကြီး၏ မသတီစရာအသက်မဲ့နေသော ခန္ဓာကိုယ် ပေါ်မှာထိုင်နေပြီး လက်ထဲတွင် မောင်းချဓါးလေးတစ်လက်ဖြင့်။ ဘာဖြစ်တာလဲဟု စဉ်းစားကြည့်တော့ ဟိုတစ်စဒီတစ်စသာ မှတ်မိသည်။ ပိုစဉ်းစားလေ ပိုသတိမရလေဖြစ်သဖြင့် စဉ်းစားခန်းဝင်နေသည်ကို ရပ်လိုက်သည်။ ထို့ပြင် သူ့ရှေ့မှ လူပြောသလို ရုတ်တရက်ကြီး ပင်ပန်းလာတော့သည်။
"အင်း... ကျွန်တော် ပင်ပန်းနေပြီ။ ခဏလောက် အိပ်လိုက်ဦးမယ်။"
သူပြောပြောဆို နေရာတွင် ပစ်လှဲချလိုက်သည်။ ထို့နောက် အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲသို့ အတင်းတိုးဝင်လိုက်သည်။
"ဟေ့.. ကောင်လေး... ကောင်လေး..."
သူ့အား ခေါ်နေသံကိုကြားပါသည်။ သို့သော် နိုးထရအောင်က... သူ ပင်ပန်းနေပြီဖြစ်သည်။ သူ အိပ်မှဖြစ်မည်။ သူ အိပ်မှ အိပ်မက်မက်မည်။ ထို အိပ်မက်ထဲတွင် သူလိုချင်သောအရာများ ရှိသည်။ သူလိုလားသော လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်သော ဘဝကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်သည်။ ဪ... နောက်ပြီး... အမိုးလည်း သူ့ကို စောင့်နေတယ်လေ။
ဇေယျာအောင် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ခွေခွေလေး လဲကာအိပ်ပျော်နေသော ကောင်လေးကိုကြည့်ကာ စိတ်ထဲမကောင်း။
"ဘာဖြစ်တာလဲ ဆရာ"
"မသိဘူးကွာ။ အိပ်မယ်ဆိုပြီး အိပ်သွားတာပဲ။"
ဇေယျာအောင် ထိုကောင်လေး၏ အဝတ်မဲ့နေသော ခန္ဓာကိုယ်ကို ကုတင်ပေါ်ရှိ ချေးညှော်အလိမ့်လိမ့်ဖြစ်နေသော စောင်ဖြင့် ပတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုသို့ ပတ်နေရင်းမှ ကောင်လေး၏ ကိုယ်ပေါ်ရှိ မြင်မကောင်းအောင် ညိုမည်းစွဲနေသော အမှတ်များကို မြင်ဖြစ်အောင်မြင်လိုက်သေးသည်။ မည်သူမဆို ဤညိုမည်းစွဲဒဏ်ရာများသည် ဘာဖြစ်သည်ကို ကြည့်လိုက်ရုံနှင့်ပင် သိနိုင်သည်။ ဇေယျာအောင် တောက်တစ်ချက်ခတ်လိုက်သည်။
ဒီတိုးမြစိုးဆိုတဲ့ လူငနွားကြီးဟာ တော်တော်လွန်တာပဲ။ သားမက မြေးတစ်မျှပင်ရှိသော ကလေးလေးကိုများ ဖျက်လိုဖျက်စီးလုပ်ရတယ်လို့။ သူ ကိုယ်သူလည်း မချင့်မရဲဖြစ်သွားသည်။ သူ ဤလူကုန်ကူးသောအမှုကို လိုက်နေသည်မှာ တစ်နှစ်ကျော်နေပြီဖြစ်သည်။ မမျှော်လင့်ပဲ ကလောဘက်မှ လူကုန်ကူးသောလူကို မိရာမှ မီးခိုးကြွက်လျှောက်ဖြင့် တိုးမြစိုးကို ဖမ်းဆီးရန် ယခုမှ သက်သေရော ဝရမ်းပါရခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် အလာကောင်းသော်လည်း အခါနှောင်းသွားပေပြီ။ ဆန်ကုန်မြေလေးလူယုတ်မာကား သူ့ဟာသူ ဇာတ်သိမ်းသွားချေပြီ။ ဒါလည်းကောင်းပါသည်။ ထောင်ထဲထည့်လို့ ပြန်ထွက်လာလျှင် ဒီအလုပ်ပဲပြန်လုပ်ကာ ဒီကောင်လေးလို ကလေးတွေကို ပိတ်လှောင်ကာ ကစားနေဦးမည်။
"အမိုး... ကျွန်တော် ကြောက်တယ်။"
ထိုကောင်လေးဆီမှ ယောင်ယမ်းသံသဲ့သဲ့ကြောင့် သူ သက်ပြင်းချလိုက်ကာ...
"မကြောက်ပါနဲ့တော့ကွာ။ မင်း ဘဝက အေးချမ်းသွားပါပြီ။" ဟု သူ ခပ်တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ သို့သော် ဤငရဲခန်းတွင်ရှိစဉ် အချိန်အပိုင်းအခြားလေးတစ်ခုက ဒီကောင်လေး၏ အတွင်းစိတ်ကို တစ်ငွေ့ငွေ့နှင့် လောက်မြိုက်ကာ ဘဝတစ်ခုလုံးစာ တိုက်စားသွားသည်ကိုတော့ သူ မသိခဲ့ပါချေ။
---------------
"..... ဆရာ နေ့လယ်ထဲက ပြောလိုက်တယ်။ အရမ်း stress မများနဲ့လို့။ အခုဟာက အရင်က ကိစ္စတွေရော၊ အခု ကိစ္စတွေနဲ့ပေါင်းပြီး stress အရမ်းများနေရတဲ့အထဲ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်သွားတော့....."
သျှားအိမ်ရော မိုင်းမိုင်ပါ ဒေါက်တာငြိမ်းဟန်ပြော သည်ကို နားထောင်နေသည်။ သျှန်နောင်ကတော့ အိပ်ရာပေါ်တွင် အိပ်မောကျလျှက်....
"ဆရာ စိုးရိမ်ရလားဟင်။"
ငြိမ်းဟန် သူ့အား စိုးရိမ်တစ်ကြီးဖြင့် မေးလာသော လူငယ်ကို ကြည့်ကာ အပြုံးဖြင့် နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။
"သိပ်လည်း စိတ်မပူပါနဲ့။ ဒါက မနှစ်မြို့တဲ့ အခြေအနေနဲ့ ကြုံတွေ့ရတဲ့အချိန်မှာ ခန္ဓာကိုယ်က အလိုလျှောက် shutdown ချလိုက်တဲ့ နည်းတစ်မျိုးပေါ့။ တချို့ဆို ဝမ်းနည်းပူဆွေးလွန်းရင် သတိလစ်သွားသလိုပေါ့။ နောက်ပြီး အိပ်နေတာ သတိလစ်တာထက်စာရင် အများကြီးကောင်းပါတယ်။ သူဟာသူ self-healing လုပ်နေတဲ့ သဘောပါ။"
"ဒါဆို အန္တရာယ်မရှိတာ သေချာပါတယ်နော်။"
သျှားအိမ်မှာ အပ်ကြောင်းထပ်အောင် မေးနေမိသည်။ သူ့ရင်ထဲက အပူက ဘယ်နှစ်ခါပြောပြော ငြိမ်းမှမသွားတာ။ ကြည့်ရသည်မှာ ချစ်ရသူ နိုးထလာမှပဲ စိတ်ချနိုင်မည် ထင်သည်။
"သေချာပါတယ်ဗျာ။ ဒါနဲ့ ညီလေးက ကိုသျှန်နောင်ရဲ့ သူငယ်ချင်းလား။"
ငြိမ်းဟန် တမင်ပင်မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။ တကယ်ဆို အခန်းထဲသို့ဝင်လာကတည်းက ဒါသျှန်နောင်၏ ချစ်သူဆိုတာဖြစ်မည်ဟု တန်းတွက်လိုက်သည်။ သျှန်နောင်၏ အိပ်ပျော်နေသော မျက်နှာကို ဒီအမျိုးသားငယ်လေး ကြည့်နေပုံကို ကြည့်ကတည်းက သူသိပါသည်။ ထိုအကြည့်နှင့်ပင် ဒီကောင်လေး သျှန်နောင်ကို မည်မျှချစ်မြတ်နိုးကြောင်းကို မှန်းဆနိုင်သည်။
"ဟင့်အင်း... ကျွန်တော်က သူ့ရဲ့ ချစ်သူပါ။"
သူ့အား တည်ကြည်စွာဖြေလာသော ထိုအမျိုးသားလေးကြောင့် သူနှစ်ခြိုက်စွာ ပြုံးမိပြန်သည်။
"ဪ.... တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ဗျာ။ ကဲ... ညဉ့်လည်းနက်ပြီးဆိုတော့ ကျွန်တော် သွားလိုက်ဦးမယ်။ ခွင့်ပြုပါဦး။"
"ကျွန်တော် ပို့ပေးမယ် ဆရာ။"
မိုင်းမိုင်က အလိုက်သတိပင်ဆေးအိတ်ကို ကောက်မလိုက်သည်။
"ဆရာ... ကျွန်တော် ဆရာ့ရဲ့ လိပ်စာကဒ်လေးများရနိုင်မလားဟင်။ လိုလိုမယ်မယ်ပေါ့။"
"ရပါတယ် ဗျာ။ ဒီမှာပါ။ လိုအပ်ရင် အချိန်မရွေးဆက်သွယ်လို့ရပါတယ်။"
ငြိမ်းဟန် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲတွင် ဆောင်ထားတတ်သော လိပ်စာကဒ်လေးကို ကမ်းပေးလိုက်သည်။ သျှားအိမ် ရိုရိုသေသေပင်လှမ်းယူလိုက်သည်။
"ခွင့်ပြုပါဦး။"
အခန်းထဲမှ ဒေါက်တာ ငြိမ်းဟန်နှင့် မိုင်းမိုင်တို့ ထွက်ခွါသွားသည်နှင့် လိပ်စာကဒ်လေးကို ကြည့်ကာ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိသည်။
"ဒေါက်တာ ငြိမ်းဟန် (Psychiatrist)" ဆိုပါလား။ Baby က ဘယ်လိုဖြစ်လို့ Psychiatrist တစ်ယောက်နှင့် မိသားစု ဆရာဝန်လို ဆက်ဆံရေးမျိုးရှိရတာလဲ။ သို့သော် ခုနက ချစ်သူဖြစ်သွားပုံကို ပြန်သုံးသပ်ကြည့်လျှင် နည်းနည်းမှ မူမမှန်ဘူးဆိုတာ သူသိပါသည်။ ဦးနှောက်ပျက်ကာ ရူးသွပ်နေသည် မဟုတ်သော်လည်း အသိစိတ်မကပ်သည်မှာ အထင်အရှားပင်။
သူ ကုတင်စွန်းတွင်ထိုင်လိုက်ပြီး အိပ်မောကျနေသော ချစ်ရသူကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မျက်နှာပေါ်သို့ ဝဲကျနေသော ဆံပင်များကို သပ်တင်ပေးလိုက်ပြီး...
"Baby ရယ်။ ဘာတွေများ ပြဿနာရှိနေတာလဲကွာ။ မောင်ကို ပြောပြရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ။"
သူ အားမလိုအားမရဖြင့် ညည်းတွရင်းမှ လက်ချောင်းလေးများကို ဆွဲယူကာ လက်ဖျားလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းရှိုက်မိပါသည်။
"ခင်ဗျားရော မပြန်သေးဘူးလား။"
တံခါးဝဆီမှ ထွက်ပေါ်လာသော မိုင်းမိုင်၏ ခပ်စွာစွာ အသံကြောင့် သူစိတ် ညစ်ညူးသွားရသည်။
"ဟင့်အင်း... ငါ သူနိုးမှ ပြန်မှာ။"
"လေးနောင်နိုးမှဆို ခင်ဗျား အနည်းလေး နှစ်ရက်လောက် ဧည့်စာရင်းတိုင်နေရမယ်။"
သျှားအိမ် ထိုကောင်လေးမျက်နှာကို စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို ခပ်တည်တည်ပင် ပြန်ကြည့်လာသည်။ ဒီကောင်လေး မလိမ်ဘူးဆိုတာ သိလိုက်ပါသည်။
"သူ ဘာလို့ အဲ့ဒီလို ဖြစ်သွားတာလဲ။"
"ဘယ်သိမလဲ။ ခင်ဗျားနဲ့ရှိနေတာပဲဟာကို ကျွန်တော့်လာမေးရလား။"
မိုင်းမိုင် ခပ်တည်တည်နှင့် ပြန်ဟောက်လိုက်ပါသည်။ တကယ်တော့ ဤကိစ္စ ဘယ်လိုဖြစ်ရသည်ကို သူကောင်းကောင်းသိပါသည်။ သို့သော် ဤလူအား မရှင်းပြလိုပါ။
"ဒါနဲ့ စိတ်ရောဂါဆရာဝန်က ဘာလိုခေါ်တာလဲ။"
"ဒါကတော့ စိတ်နဲ့ဆိုင်တဲ့ ပြဿနာမို့ပေါ့။ သေချာသိချင်ရင် လေးနောင်ကိုသာ မေးပေတော့။ တော်ကြာ ကျွန်တော် ပြောလိုက်လို့ ဟိုငနဲလို "ငါ့မယုံလို့ မပြောတာလား"တွေ ဘာတွေနဲ့ ထကြောင်နေရင် ကျွန်တော့် အပြစ်ဖြစ်နေဦးမယ်။"
"ဟိုငနဲ??? ကိုလင်းဆိုတဲ့လူလား။"
"ဪ... ခင်ဗျားလည်း အဲ့ဒီလူအကြောင်းသိတယ်လား။"
သျှားအိမ် ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းဖြင့်သာ ဝန်ခံလိုက်သည်။
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခင်ဗျား အဲ့ဒီငနဲလို အချိုးမပြေလို့ကတော့ ကျွန်တော်နဲ့ တွေ့ပြီပဲ။
"မင်းကလည်း လူကို ဘလိုင်းကြီးလာ ဟောက်နေတယ်။ ငါက မင်းကို ဘာကိစ္စနဲ့ ကြောက်ရမှာလဲ။"
မိုင်းမိုင် ဘုကြည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဒီလိုဆိုတော့ တူဝရီးနှစ်ယောက်က တစ်ပုံစံတည်းရယ်။
"သိချင်ရင် စမ်းကြည့်လိုက်လေ။ တစ်ခုတော့ရှိတယ်... ကျွန်တော်ကတော့ ခင်ဗျားကို ချက်ချင်းသေအောင်သတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ ခင်ဗျားကြောင့် လေးနောင် ဝမ်းနည်းတာ၊ နာကျင်တာထက် ဆယ်ဆမကနာကျင်အောင်လုပ်ပြီးမှ သတ်မှာ။"
ဒီပိစိလေးပြောနေပုံက မသိသော လူဆိုကြောက်ဖျားဖျားလောက်သည်။
"အဟားဟား... ဒါဆိုရင် ဆုသာတောင်းပေတော့။ ငါ့ကို လက်ဖျားနဲ့တောင်တို့ဖို့ မင်းအခွင့်အရေးရလိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ငါ့ကြောင့် သူဘယ်တော့မှ နာကျင်ရမှာမဟုတ်လို့။ မနာကျင်ရအောင်လည်း ငါ့အသက်နဲ့ လဲရလဲရ ငါက ကာကွယ်ပေးမှာ။"
မိုင်းမိုင် ထိုလူ၏ တည်ကြည်သောမျက်နှာကြောင့် ကြက်သီးများပင် ထသွားရပါသည်။ ထိုလူ၏ မျက်နှာထိမျက်နှာထားကတော့ ယုံကြည်ချင်စရာပင်။ သို့သော် လက်တွေ့ကတော့ မည်သို့နေမည်မသိ။
"ခင်ဗျား အပြောမစောနဲ့။"
"မင်းနဲ့ မင်းဦးလေးဟာ ရုပ်ချင်းဆင်ရုံမကဘူး။ လေသံခြင်းတောင် ချွတ်စွပ်ပဲ။"
ဟုတ်ပါသည်။ မိုင်းမိုင်နှင့် လေးနောင်မှာ ရုပ်ချင်းအတော်ကြီးကို ဆင်သောကြောင့် ညီအစ်ကိုဟု မကြာခဏ အထင်ခံရတတ်သည်။ ဒါကလည်း သိပ်တော့မထူးဆန်း။ မိုင်းမိုင်က မိခင်ဖြစ်သူနှင့် ယောက်ျား၊မိန်းမသာကွာတာ ကျန်တာအကုန် ချွတ်စွတ်တူတာကိုး။ လေးနောင်ကလည်း မိခင်ကြီးနှင့် ရုပ်ခပ်ဆင်ဆင်ရယ်။ တခုတော့ရှိသည် မိုင်းမိုင်၏ မျက်နှာက အမြဲလိုလို ခပ်တည်တည်ကြီးဖြစ်နေတတ်တာလေးတစ်ခုပဲ။ ထို့ကြောင့် လူအတော်များများက သူ့ကို ရုပ်ကလေးလှသလောက် မာနကြီးသည်ဟုထင်ကာ အပေါင်းအသင်းမလုပ်ပေ။ ဒါလည်း ခပ်ကောင်းကောင်း။ လူတွေကို သူစကားမပြောချင်ပါ။ အလကားနေ အလကား သူ့မိခင်ကြီးကို စော်ကားမော်ကားပြောသည့်လူဆိုလျှင် ပိုဆိုးပါသည်။ ထစ်ကနဲဆို လက်ကပါပြီးသားပင်။ ရုံးရောက်ဂတ်ရောက်ဖြစ်လည်း ကိစ္စမရှိ။ လေးနောင်ရှိသည်။ အရက်ကြောင့်၊ အလောင်းအစားကြောင့်မဟုတ်လို့ကတော့ လေးနောင်က သိလျှင်သိချင်း ရောက်ရာအရပ်မှ ချက်ချင်းလာထုတ်ပေးလိမ့်မည်။
"ကဲ.... ခင်ဗျား မပြန်တော့ဘူးလား။"
"ဘယ်နှယ့်ကြောင့် ငါ့ကို အတင်းပြန်ခိုင်းနေတာလဲ။"
'ခင်ဗျားကို လေးနောင် ယောင်ယမ်းနေတာတွေ မမြင်စေချင်လို့' ဟုသာ စိတ်ထဲက ပြောလိုက်ပါသည်။
"ဒါ ခင်ဗျားအိမ်မှ မဟုတ်တာ။"
"ဒါပေမယ့် သူက ငါ့လူလေ"
"ဘာ?!"
"ဟုတ်တယ်လေ။ သူက ငါ့ချစ်သူပဲဟာကို။ ဒီတော့ ငါ့လူပေါ့။"
"ခင်ဗျားနော်... ခင်ဗျား..."
ဂြိုလ်ကြည့်တဝင့်ဝင့်ဖြစ်နေသော ဒေါသအိုးလေးကိုကြည့်ကာ သျှားအိမ် ရယ်ချင်လာသည်။
"ဟုတ်တယ်။ ငါတို့က ချစ်သူတွေ... မင်းမယုံဘူးလား။ ငါတို့က ချစ်သူတွေ။ ငါကလည်း သူ့ကိုချစ်သလို သူကလည်း ငါ့ကိုချစ်တယ်။"
ဒီလူ သူဒေါထွက်အောင် တမင်စနေမှန်းသိပါသည်။ သို့သော် စိတ်တိုသည်က တားမရ။
"တော်စမ်းပါ။ မဏ္ဍပ်တိုင်တက်ပြမနေစမ်းပါနဲ့။ ခင်ဗျားတို့တွေအားလုံး ဒီလိုပဲပြောတာပဲ။ နောက်ဆုံးကြတော့လည်း "ဖာမျိုးဖာနွယ်" ဆိုပြီး တပ်ခေါက်ကုန်တာ မဟုတ်လား။"
သျှားအိမ် မိုင်းမိုင်၏ စကားကြောင့် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ်... သျှန်နောင်ထံမှ ပလုံးပထွေးစကားသံကြောင့် နှစ်ဦးစလုံး၏ အာရုံက အိပ်ရာပေါ်သို့ ပြန်ျရောက်သွားတော့သည်။
"ဟင့်အင်း... ဟင့်အင်း... တော်ပါတော့... ကျွန်တော် ရှိကြီးခိုးပါရဲ့ဗျာ။"
သျှန်နောင်ထံမှ ကယ်ရာကူရာမဲ့စွာ ကြောက်လန့်တကြားတောင်းပန်နေသည့်အပြင် ယောင်ယမ်းကာ လက်အုပ်လေးချီနေသည်ကို မြင်လိုက်ရလျှင် သျှားအိမ်မှာ ရင်ကိုခွဲကာ ဆားနှင့်အတို့ခံရသကဲ့သို့ နှလုံးသားက ဆတ်ဆတ်ခါမျှနာကျင်ရတော့သည်။
"Baby... Baby... မောင်ရှိတယ်။ ဘာမှမကြောက်နဲ့။ မောင်ရှိတယ်နော်... ဘာမှကြောက်စရာမလိုဘူး။"
သျှားအိမ် သျှန်နောင်၏ လက်ကလေးကိုဆွဲယူကာ သူ့ပါးနှင့် ထိကပ်ရင်း ပြောလိုက်တော့။ အနည်းငယ် ငြိမ်သက်သွားသည်။ သို့သော် ပါးစပ်က ပလုံးပထွေးဖြင့် ပြောနေဆဲ။ ဘာတွေပြောမှန်းမသိသော်လည်း သေချာတာတစ်ခုကတော့ သျှန်နောင်သည် တစ်စုံတစ်ခုကို အသည်းအသန်ကြောက်လန့်နေပါသည်။
"Baby... ဘာမှ မကြောက်နဲ့။ မောင်ရှိနေတယ်။ မောင် baby နားက ဘယ်မှမသွားဘူး။"
မိုင်းမိုင် ထိုလူ၏ လုပ်ပုံကိုင်ပုံကို အသာကြည့်နေသည်။ အံ့သြဖို့ကောင်းသည်က အရင်အကြိမ်တွေတုန်းက သူချွေးပြိုက်ပြိုက်ကြအောင် ရုန်းရင်းဆန်ခတ်လုပ်တတ်သော လေးနောင်က ယခုတော့ သိပ်ရုန်းရင်းဆန်ခတ်မလုပ်သည့်အပြင် ထိုလူ၏ အပြောတစ်ချက်ဖြင့်နှင့်ပင် ခဏအတွင်း ငြိမ်သက်ကာ အိပ်မောကျသွားပြန်သည်။
"သူ ဒီလိုပဲ တောက်လျှောက်ဖြစ်နေမှာလား။"
မိုင်းမိုင်ကို မေးလိုက်တော့ မိုင်းမိုင်က လေးတွဲစွာ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
"ဒါဆို ငါ ဒီမှာ အိပ်မယ်။"
မိုင်းမိုင်မတားတော့ပါ။ လေးနောင်ကြည့်ရသည်မှာ ဒီလူနှင့်မှ သက်သာနေဟန်ရှိပါသည်။
"ဒါဆိုလည်း ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ် လေးနောင်ကို တစ်ယောက်တစ်လှည့်စောင့်တာပေါ့။"
"မင်း အိပ်ချင်ရင် သွားအိပ်ချေ။ ဘာလုပ်ပေးရမလဲဆိုတာသာ ငါ့ပြောထား။"
"ဘာမှ လုပ်ဖို့မလိုဘူး။ အဲ့ဒီ drip ကုန်ရင် အပ်ဖြုတ်ပေး။ သူ တစ်ချက်တစ်ချက်ယောင်ရင် ခုနကလို နှစ်သိမ့်ပေးပါ။"
"ကောင်းပြီလေ။"
"ကျွန်တော်လည်း ရှိနေမှာပါ။ ခင်ဗျားအတွက် dream bed ယူလာပေးမယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဟိုက couch မှာ အိပ်မယ်။"
"အင်း..."
မိုင်းမိုင်က သူ့အစီအစဉ်ကို ပြောပြီးသည်နှင့် အခန်းထဲမှ ထွက်သွားတော့သည်။ သျှားအိမ်ကတော့ သျှန်နောင်၏ ချွေးစီးချွေးပေါက်ကျနေသော မျက်နှာကိုကြည့်ကာ ရင်ထဲက နာကျင်စွာ ရေရွတ်မိပါသည်။
'Baby ရယ်... မင်း ဘာတွေဒီလောက်တောင် ကြုံခဲ့ရလို့လဲကွာ။ မင်း... မောင့်ကို မပြောပြနိုင်ဖြစ်နေတာ ဒီဟာလား။ ဒါဆိုလည်း ပြောမနေပါတော့နဲ့ကွာ။ မင်း ဒီလောက်ကြောက်နေတာ... ပြောလည်း မင်းရဲ့ ကြောက်ရွံမှုတွေကို သတိရအောင်လုပ်ရုံအပြင် အကျိုးမထူးရင် မောင် မသိချင်တော့ပါဘူး။'
--------------------------------------
September 4, 2019 Wednesday.
Edited on – Jan 31, 2021
--------------------------------------
Warning ⚠️: Mature Contents (18+)
Violence
>>>>>ZawGyi<<<<<
ညီစို႔စို႔ေအာက္သိုးသိုးအနံမ်ား ထုံမႊန္းလၽွက္ စိတ္အားငယ္စြာျဖင့္ ထြန္းလင္းေနရွာေသာ ခပ္က်င္က်င္မီးေလး၏ မသည္းကြဲလွသည့္ အလင္းေအာက္တြင္ ၁၁ ႏွစ္ခန႔္ရွိမည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သတိကင္းမဲ့စြာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။
သၽွန္ေနာင္ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္လၽွင္ မိမိကိုယ္မိမိ ခုတင္တစ္ခုေပၚတြင္ လဲေလွာင္းလၽွက္ရွိသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ခႏၶာကိုကိုယ္ေပၚတြင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတိုမွလြဲ၍ အျခားမည္သည့္ အဝတ္မၽွရွိ မေန။ ေခါင္းမွာ တဆစ္ဆစ္မူးေဝေနသည့္တိုင္ ခုတင္ေပၚမွဆင္းရန္ျပင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဤေနရာမွ လြတ္ေျမာက္နိုင္မည့္ လမ္းကို ရွာၾကည့္မိသည္။ သူအား ေျပးရန္မသိစိတ္ေရာ အသိစိတ္ကပါ လႈံေဆာ္ မဟုတ္ပါလား။ ထိုစဥ္ အခန္းတံခါးဖြင့္သံႏွင့္အတူ အခန္းထဲသို႔ လူတစ္ဦး ဝင္ေရာက္လာေတာ့သည္။
"ေစာင့္ရတာၾကာသြားလား ခ်ာတိတ္။"
ထိုလူမွာ အသက္ ငါးဆယ္မၽွရွိေသာ လူႀကီးတဦးျဖစ္ၿပီး အရက္ခိုးေဝေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ သူ႔ကိုစားမလိုဝါးမလို ၾကည့္ကာ သြားရည္တျမျမျဖင့္ ျပဳံးလိုက္သည္။
"ကၽြန္...ကၽြန္ေတာ့္ကို လႊတ္ေပးပါ ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လႊတ္ေပးပါေနာ္။"
ထိုလူက သားေကာင္ကို အလြတ္မေပးေသာ က်ားရဲတေကာင္၏ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သၽွန္ေနာင္နားသို႔ တိုးကပ္လာသည္။
"ခ်ာတိတ္ရာ မင္းႀကိဳက္သြားမွာပါကြာ။"
" ဟင့္အင္း ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လို႔ပါ။ကၽြန္ေတာ့္ကို လႊတ္ေပးပါေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္ႀကီးခိုးပါရဲ့ဗ်ာ။"
သၽွန္ေနာင္မွာ လက္အုပ္ေလးခ်ီကာ ေတာင္းပန္ေနသည္ကို ထိုသူကား ေဖ်ာ္ေျဖမႈတခုအား ျမင္ေတြ႕ရသလို ျပဳံး၍ပင္ ၾကည့္ေနေသး၏။
" မေၾကာက္ပါနဲ႔ ခ်ာတိတ္ရယ္။ မင္းသာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနရင္ သာယာေစရမယ္လို႔ ကိုယ္ကတိေပးပါတယ္ကြာ။"
ထိုေနာက္ သၽွန္ေနာင္အား အိပ္ရာေပၚသို႔ တြန္းလွဲလိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ႀကီးႏွင့္ သၽွန္ေနာင္ လႈပ္မရေအာင္ဖိထားလိုက္သည္။ သူ၏ လက္အစုံက သၽွန္ေနာင္၏ ေခါင္းကို ခ်ဳပ္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို ခက္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းရွိုက္လိုက္ေသာအခါ ေအာ္ဂလီဆန္စရာေကာင္းလွသည္ အရက္နံမွာ အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းတေလၽွာက္ တိုးဝင္လာေတာ့သည္။ သၽွန္ေနာင့္မွာ ထိုအရက္နံ့ေၾကာင့္ အသက္ရႈပင္ မွားရေတာ့သည္။
ထိုသူကမူ နမ္းရွိုက္ေနရင္းျဖင့္ လက္တစ္ဖက္က သၽွန္ေနာင္၏ ကိုယ္ေပၚမွ တခုတည္းေသာ ေဘာင္းဘီတိုကို ေအာက္သို႔ေလ်ာခ်လိုက္သည္။ တခ်ိန္တည္းလိုလိုပင္ ထိုလူႀကီး၏ လက္ၾကမ္းၾကမ္းတို႔ သူ၏ အေနာက္အဝသို႔ အတင္းတလၾကမ္း က်ဴးေက်ာ္လာသည္။ သၽွန္ေနာင္မွာ လုပ္မိလုပ္ရာ ထိုသူ၏လၽွာကို ကိုက္ခ်လိုက္ေသာအခါ ထိုသူမွာေအာ္သံႏွင့္အတူ သူအား လႊတ္လိုက္ေတာ့သည္။
သၽွန္ေနာင္မွာ ထိုအေျခအေနကို လက္လြတ္မခံ။ အဝတ္အစား အကၽြတ္ကၽြတ္အေျပေျပျဖင့္ တံခါးဆီသို႔ေျပးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ တံခါးဆီသို႔ မေရာက္မွီမွာပင္ သန္မာေသာ လက္တစ္ခုက သူ၏ လက္ေမာင္းကို ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲယူ ခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာလိုပင္ သူ႔ပါးတဖက္မွာ ပူခနဲခံစားလိုက္ရၿပီးေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာတျခမ္းမွာ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ျပင္းထန္စြာ ရိုက္ခတ္မိေတာ့သည္။
ထိုလူက ေဒါသတႀကီးပင္ သူ႔ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ရိုက္ႏွက္လိုက္ၿပီး နာက်င္မႈျဖင့္ ညည္းညဴေနေသာ သူ႔အား ဆံပင္မွ ဆြဲမကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည့္လိုက္သည္။
"မင္းကေတာ့ နာမွကို ႀကိဳက္မယ့္ပုံပဲ။"
ထိုသူက ေျပာေျပာဆိုဆို သၽွန္ေနာင္ကို အိပ္ရာေပၚျပန္ပစ္တင္လိုက္ကာ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲေမွာက္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ သၽွန္ေနာင္၏ ခါးမွဆြဲကာ တင္ပါးမ်ားကို ေထာင္ေစၿပီး အေနာက္ဘက္အတြင္းထဲသို႔ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ အဓမၼက်ဴးေက်ာ္ျပန္သည္။ သၽွန္ေနာင္မွာ အားရွိသမၽွအားကုန္သုံးကာ ႐ုန္းကန္ပါေသာ္လည္း အားမတန္ေသာအေနမို႔ ေနာက္ဆုံးတြင္ မာန္ေလၽွာ့ရေလေသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ ထိုသူက လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ထုတ္လိုက္ၿပီး သၽွန္ေနာင္၏ ေျခေထာက္ၾကားသို႔ဝင္ကာ သူ၏ ႀကီးမားလွေသာ အဂၤါကို အရွိန္ျဖင့္ ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။
"........"
အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္လွေသာ ေဝဒနာေၾကာင့္ သၽွန္ေနာင့္မွာ ေအာ္ရန္မဆိုထားဘိ။ အသက္ပင္ မည္သို႔ရႈရမည္ကိုပင္ သတိမရနိုင္ေတာ့။ ထိုသူကမူ သၽွန္ေနာင္၏ ခံစားေနရမႈကို ဂ႐ုပင္မစိုက္ပဲ သူ႔သာယာမႈအတြက္သာ အာ႐ုံစိုက္၍ လႈပ္ရွားေတာ့သည္။
"အား... ေကာင္းလိုက္တာ"
ထိုသူမွာ အရသာရွိေသာ စားစရာတခုကို ျမည္းစမ္းရသကဲ့ ၿမိန္ရည္ရွက္ေရျဖင့္ ညည္းတြေနေသာ္လည္း သၽွန္ေနာင္အတြက္မွာမူ ထိုသူ၏ လႈပ္ရွားမူ အခ်က္တိုင္းက သူ၏ ေအာက္ပိုင္းကို ဓါးႏွင့္ မႊသလို နာက်င္လွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔အေနျဖင့္ ထိုငရဲတမၽွနာက်င္မႈကို အံႀကိတ္ခံရန္မွ လြဲ၍ အျခားမရွိၿပီ။
"အား...အင္း...ေသာက္ရမ္းေကာင္းတယ္။"
ထိုသူမွာ ေလာကနိဗၺာန္ကို စံစားေနသူလို ေက်နပ္မႈ အျပည့္ျဖင့္ မွတ္ခ်က္ျပဳလာေသာ္လည္း သၽွန္ေနာင္မွာမူ ဤေလာက ငရဲကို ျမန္ျမန္ၿပီးဆုံးေစရန္သာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ သူ႔ဆုေတာင္းကား သူ႔အတြက္ တစ္ကမၻာမၽွၾကာမွ ျပည့္ေတာ့သည္။ အတန္ၾကာေသာအခါ ထိုသူက သူ၏ သာယာမႈအထြတ္အထိပ္ကို သၽွန္ေနာင္၏ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာပင္ ၿပီးဆုံးေစသည္။ အင္အားတို႔ ယုတ္ေလ်ာ့သြားၿပီျဖစ္ေသာ ထိုလက္ႏွက္ကို ႐ုတ္သိမ္းျခင္းမျပဳ။ သၽွန္ေနာင္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ထပ္လၽွက္ေမွာက္ကာ ခႏၶာပိုင္းဆိုင္ရာ ေက်နပ္မႈကို တစ္စိမ့္စိမ့္အရသာခံေနသည္။
"f*** မင္းက ေတာ္ေတာ္မိုက္တာပဲ။"
ေစးထန္းေနေသာ ေသြးမ်ား သူ၏ ေပါင္တေလၽွာက္ စီးဆင္းကာ အိပ္ရာေပၚတြင္ အိုင္ထြန္းေနေသာ္လည္း သူေအာက္ပိုင္းတခုလုံးမွ ငရဲတမၽွနာက်င္မႈမွလြဲ၍ အျခားဘာမၽွမခံစားမိေတာ့။ တဆက္တည္းဆိုသလို သူ႔နားအစုံမွ ေလမ်ားထြက္လာကာ အသိစိတ္တို႔သည္ ေမွာင္ထုထဲသို႔ တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ ၿပိဳဆင္းလာသည္။ သူေနာက္ဆုံးသိသည္က သူအသက္ရွင္ရမည္။ သူအသက္ရွင္ဖို႔လိုအပ္သည္။ သူအသက္ရွင္မွ ဤသူကို သူ႔လက္ျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ သတ္လို႔ရမည္။
----------
သၽွန္ေနာင္ သူ႔အခန္းေလးႏွင့္တဆက္တည္းရွိ ေရခ်ိဳးႏွင့္ အိမ္သာတြဲေနေသာ အခန္းေလးထဲမွ မွန္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မွန္ထဲမွ ပုံရိပ္ေယာင္၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တြင္ ဖူးေရာင္ေနေသာ ဒဏ္ရာကိုၾကည့္ကာ အံႀကိတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္က သူ႔ကို ပို၍ နာက်င္ေစသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္။ သူ႔အတြက္ နာက်င္မႈဆိုသည္မွာ ဤအိမ္ေရာက္ကတည္းက ေတြ႕ၾကဳံေနရသည့္ နိစၥဓူဝကိစၥပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုလူႀကီးက တစ္ပတ္လၽွင္ ငါးရက္မၽွ အလိုတူတူ မတူတူ သူ႔ကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဆက္ဆံတတ္သည္။ တခါတရံတြင္ ဝါသနာတူႏွစ္ဦး၊သုံးဦးမၽွ ေခၚလာကာ တၿပိဳင္တည္း ေပ်ာ္ပါးေစေသးသည္။
"အာ့... မေအ-ိုးႀကီး သူ႔အသားမဟုတ္တိုင္း။"
သူ စိတ္ထဲမွ ထိုလူႀကီးကို ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ဆဲေရးကာ ထိုလူႀကီး၏ ရမၼက္ခိုးတို႔ျဖင့္ အဆီျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာအမွတ္ရမိသည္တြင္ စက္ဆုတ္ရြံရွာစြာျဖင့္ တံေတြးကို လက္ေဆးကန္ထဲသို႔ ေထြးလိုက္သည္။
"ထြီ.... ၾကည့္ေန။ တစ္ေန႔ ခင္ဗ်ားႀကီးကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သတ္မယ္။"
သၽွန္ေနာင္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ ေရရြတ္လိုက္သည္။ သူ ဤေျမေအာက္ခန္းေလးထဲ ေရာက္ေနၿပီမွာ ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီလဲမသိေတာ့။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ဤေန႔ညမသိေသာ အခန္းေလးထဲမွ သူထြက္ေျပးဖို႔ႀကိဳးစားသည္က စကၠန႔္တိုင္းလို။ တခါမၽွ မေအာင္ျမင္ခဲ့။ တႀကိမ္ေသာ္ ဤအခန္းေလးထဲမွ အျပင္ကို ေျခခ်မိလိုက္နိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကံဆိုးစြာပင္ ထိုလူႀကီး၏ ကိုယ္ရံေတာ္ဆိုသည့္ ေသနတ္ကိုင္ေဆာင္သူမ်ားက ျပန္ဖမ္းမိသြားၿပီး သူ႔မွာ ေသလုေမ်ာပါး သင္ခန္းစာအေပးခံရေတာ့သည္။ ထိုမၽွမကေသး။ ထိုလူႀကီးက ထိုကိစၥကို သတိရတိုင္း ႏွိပ္စက္ကလူျပဳက်င့္တတ္ေသးသည္။
ထိုစဥ္ အခန္းျပင္မွ ညည္းတြသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ သူမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိသည္။ ဟိုလူႀကီးေရာက္ေနတာေတာ့မဟုတ္နိုင္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူၾကားေနၾက ရြံမုန္းဖြယ္ ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံႏွင့္ ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းေျပာဆိုေနသံတို႔ကို မၾကားရ။
သၽွန္ေနာင္ ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္သို႔ ေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ၾကက္ေသေသသြားရသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးေသြးတို႔ျဖင့္ ရႊဲနစ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လူးလွိမ့္ညည္းညဴေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က အသြင္သြင္က်ိဳးလၽွက္။ ထိုလို႔ လူးလွိမ့္ေနရင္းမွ ပါးစပ္က ေသြးမ်ားက ပြက္ခနဲအန္ခ်ေနေသးသည္။
သၽွန္ေနာင္ ထိုသူနားသို႔ အသာတိုးကပ္သြားၿပီး အေျခအေနကို အကဲခတ္လိုက္သည္။
"အား... ေရ...ေရေပးပါ..."
ထိုလူထံမွ မပီမသညည္းတြသံေၾကာင့္ သၽွန္ေနာင္ သူ႔ေသာက္ေရထဲမွ တခ်ိဳ႕ကို ယူကာ ထိုသူကို မနိုင္တနိုင္ေပြ႕ထူၿပီး ေရေပးလိုက္သည္။ ထိုသူက အငမ္းရေသာက္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ေရမဝင္သည့္အျပင္ ေသြးမ်ား ထပ္အန္ခ်လာသည္။ သိပ္မၾကာပါ။ အသက္ကို ဆန႔္တငင္ႏွင့္ ရႉၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးတြန႔္လိမ္ကာ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။
"ဒီမွာ... ဒီမွာ... "
သၽွန္ေနာင္ ထိုလူ၏ ပုခုံးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္ပါေသာ္လည္း မလႈပ္ေတာ့။ ထို႔ျပင္ ဝင္သက္ထြက္သက္လည္း မရွိေတာ့သျဖင့္ အသက္မရွိေတာ့ဟု မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
ထိုစဥ္ အခန္းတံခါး ဝုန္းခနဲပြင့္လာကာ အရက္နံ့စူးစူးႏွင့္အတူ ပုံမမွန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဝင္လာေတာ့သည္။ ဟိုလူႀကီး...! သၽွန္ေနာင္ ေၾကာက္ရြံျခင္းေရာ မုန္းတီးရြံရွာျခင္းပါေပါင္းၿပီး ထိုလူႀကီးကို ထုံစံအတိုင္း စိမ္းစိမ္းႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုလူႀကီးကမူ အသက္ဝိညာဥ္ကင္းမဲ့ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ႔ေပၚေပၚမွ လူကိုသာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနသည္။ ၿပီးလၽွင္ သူ႔အနီးသို႔ ကပ္လာၿပီး ထိုလူ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္ေက်ာက္လိုက္သည္။ လုံးဝ မလႈပ္သည္မွာ ေသခ်ာလၽွင္...
"တင္လွ!! မေအေပး...! ဘယ့္နဲ႔ေၾကာင့္ ဒီရဲရဲ့ မသာကို ဒီအထဲလာထည့္ထားတာလဲ။"
ထိုလူႀကီးက အျပင္သို႔ လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္လၽွင္ လူတခ်ိဳ႕ အခန္းထဲသို႔ ေရာက္လာကာ...
"sorry ဆရာ... ကၽြန္ေတာ္ အခန္းမွားသြားလို႔။"
"မေအ-ိုး!! မင္းတို႔ကို တာဝန္ခ်ိန္မွာ မေသာက္နဲ႔လို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ။"
"sorry ပါ ဆရာ။"
"သြား... အဲ့ဒီ မသာကို တစ္ေနရာရာမွာ သြားပစ္ေခ်။"
"ဟုတ္ကဲ့..."
ထိုလူမ်ားက အေလာင္းကို ထမ္းကာ မလိုက္သည္။
"ေတာက္..."
အေလာင္းထံမွ တစ္စုံတစ္ခုက်သံေၾကာင့္ အသံၾကားရာသို႔ၾကည့္ပါေသာ္လည္း မေတြ႕သျဖင့္ အေလာင္းကိုသာ ဆက္၍ သယ္ထုတ္သြားၿပီး တံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည္။
"ဂ်ိမ္း"
အားလုံးထြက္သြား၍ သၽွန္ေနာင္ႏွင့္ ထိုလူႀကီး ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္လၽွင္ ထိုလူႀကီးက ေသြးမ်ားျဖင့္ေပပြေနေသာ ေကာင္ေလးကို ေမးမွၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး မီေရာင္ပ်ပ်ေအာက္တြင္ ထိုမ်က္ႏွာေလးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔အား မသုန္မမွန္ျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ ထိုေကာင္ေလးသည္ လွပလြန္းလွသည္။
"ေကာင္ေလး... ငါ့ကို ေမၽွာ္ေနတာ မဟုတ္လား။"
သၽွန္ေနာင္ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ပို၍တိုးဝင္လာေသာ အရက္နံေၾကာင့္ အသက္ေအာင့္ထားလိုက္သည္။
"ေျပာေလ။ ငါ လုပ္တာကို ခံခ်င္လြန္းလွၿပီလို႔။"
သၽွန္ေနာင္ သိလိုက္ပါသည္။ ဒီလူ ဒီေန႔အဖို႔ အၾကမ္းပတမ္းဆက္ဆံလိုစိတ္တို႔ ဝင္ေနသည္။ သူ ဘာမၽွမေျပာလၽွင္ ထိုလူက သူ႔ကို ဆံပင္မွဆြဲကာ ပါးကို ၾကမ္းတမ္းစြာ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္လိုက္သည္။ ၿပီးလၽွင္ သူ႔အား ဆံပင္မွဆြဲကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ ေခၚလာၿပီး ေခါင္းအား ေရတိုင္ကီထဲသို႔ ဆြဲႏွစ္ျပန္သည္။ သူ႔အေနျဖင့္ အားရွိသမၽွ ခုခံပါေသာ္လည္း အခ်ည္းအႏွီးသာ။ ေရမ်ားက ပါးစပ္ထဲ၊ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ဒလေဟာဝင္ေရာက္လာသည္။ အဆုတ္တို႔ကလည္း ေပါက္ကြဲလုလု။ ထိုအခါက်မွ သူ႔အား ေရတိုင္ကီထဲမွ ဆြဲယူလိုက္ကာ ပါးကို အားကုန္လြဲရိုက္ျခင္းခံရျပန္သည္။ သၽွန္ေနာင္မွာ နာက်င္မႈေရာ ေရမြန္းမႈမ်ားေပါင္းကာ မ်က္လုံးမ်ား ျပာေဝလာေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီမၽွႏွင့္မၿပီး။ ထိုလူႀကီးက သူ႔အား ဆံပင္မွဆြဲကာ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ ဒင္း၏ အဂၤါကို ပြတ္သပ္ေနေသးသည္။ ၿပီးမွ...
"ပါးစပ္ဟစမ္း။ မင္း ပါးစပ္ကို အရင္ လုပ္ရမယ္။"
ထိုလူႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ဆံပင္မွ ထိန္းကိုင္ရင္း အၾကမ္းပတမ္း အာသာေျဖေနသည္။
"ဟား... အား..."
ထိုလူက သာယာေနသေလာက္ သၽွန္ေနာင္ကေတာ့ မသက္သာပါ။ ေခါင္းတခုလုံးႀကိမ္းစပ္ေနသလို အာေခါင္အဆုံးထဲအထိတိုးဝင္လာေသာ ထိုလူႀကီးေၾကာင့္ အသက္ရႈ၍မရေတာ့။ ဦးေႏွာက္ကလည္း ေအာက္စီဂ်င္မလုံေလာက္မႈေၾကာင့္ တစ္ဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲစျပဳေနၿပီျဖစ္သည္။ ဒီအတိုင္းသြားလၽွင္ ေသဖို႔သာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမေသခ်င္ေသးပါ။ သူေသလၽွင္ ဒီလူႀကီးကို ဘယ္သတ္ရေတာ့မလဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အသက္ကို မရမကဖက္တြယ္ေနမိပါသည္။ မၾကာလိုက္ပါ။ ထိုလူႀကီးက သူ႔ပါးစပ္ထဲမွ ျပန္႐ုတ္သိမ္းလိုက္ၿပီး သူ႔အား ဆံပင္မွဆြဲ၍ အခန္းထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားလိုက္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အခန္းထဲရွိ တစ္ခုတည္းေသာ အသုံးအေဆာင္ျဖစ္သည့္ အိပ္ရာေပၚသို႔ သူ႔အားေမွာက္လၽွက္ပစ္တင္လိုက္ကာ သူ႔ကိုယ္မွ တစ္ထည္တည္းေသာ ေဘာင္းဘီတိုေလးကို ဆြဲခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။
"ေလးဘက္ေထာက္စမ္း ေကာင္ေလး။"
သၽွန္ေနာင္ ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ ေျပာသလိုနာခံကာ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုလူႀကီးက သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္အစားမ်ားကို ခၽြတ္ကာ သူ၏ တင္ပါးမ်ားကို အားပါးတရဆုပ္နယ္ေနသည္။ သူကေတာ့ မၾကာမီတြင္ က်ေရာက္လာေတာ့မည့္ နာက်င္ျခင္းေဝဒနာကိုသာ ေမၽွာ္လင့္ရင္းမွ မိမိစိတ္ကို မိမိျပင္ဆင္ကာ ေၾကာက္ရြံမႈတို႔ကို မနည္းေဇာင္းသတ္ေနရသည္။ အခ်ိန္မည္မၽွၾကာပါေစ။ ဤငရဲကား မည္သည့္အခါမၽွ အသားမက်နိုင္ပါ။
"မင္းရဲ့ တင္အိအိေလးေတြနဲ႔ ငါ့ကို ဆြဲေဆာင္ေနတာ မဟုတ္လား။ စိတ္ခ်။ မင္းကို ငါက လုပ္ဖို႔လာတာ။ လုပ္ကိုလုပ္မွာ..."
ထိုလူႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ အစမပ်ိဳးပဲ တိုးဝင္လာခဲ့သည္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ကေလာက္ မနာက်င္ေသာ္လည္း ငရဲက ငရဲပဲမို႔....
"မင္းက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲကိုး... ကဲကြာ... ကဲကြာ..."
ထိုလူႀကီးက မညာမတာ ေနာက္မွေဆာင့္ေနသည္။ အသားျခင္းထိရိုက္သံ တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္းက မည္မၽွအားျပင္းေၾကာင္း သက္ေသ။ သၽွန္ေနာင္ကေတာ့ နာက်င္မႈကို အံတုကာ ႀကံႀကံခံေနရသည္။ ခဏေနေတာ့ ထိုလူက သူခႏၶာကိုယ္ထဲမွ ျပန္႐ုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔အား ပက္လက္ဆြဲလွန္လိုက္ကာ သူ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားလိုက္သည္။ ၿပီးလၽွင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ ထပ္မံတိုးဝင္ကာ ပြတ္တိုက္မႈျဖင့္ သာယာေနျပန္သည္။
"ေကာင္းတယ္ကြာ... အား..."
သၽွန္ေနာင္ကေတာ့ မိမိခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ တစ္ဖက္သတ္ သာယာေနေသာ ထိုလူ၏ အဆီတဝင္းဝင္း အရက္ခိုးတေဝေဝျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ရြံရွာစက္ဆုပ္စြာျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူႀကီးက သူ႔မ်က္ႏွာကို အတင္းခ်ဳပ္ကိုင္ကာ နမ္းရႈံေနေသးသည္။ အရက္နံ့က သူ၏ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ အလိုမတူပဲ က်ဴးေက်ာ္လာကာ ႏွလုံးသားထဲတြင္ စက္ဆုတ္မႈတို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္႐ုံမက လၽွံပင္က်လာေတာ့သည္။
"ေကာင္ေလး... မင္းခံလို႔ေကာင္းတိုင္းၿငိမ္မေနနဲ႔..."
ထိုလူႀကီးက သူ႔အား တင္ပါးမွ ထိန္းကိုင္ကာ နေဘးတြင္ထိုင္လိုက္လၽွင္ သူ႔မွာ ထိုလူႀကီး၏ ေပါင္ေပၚတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခြထိုင္သည့္အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။
"မင္းလည္း တလွည့္လႈပ္ရွားဦး"
သူ မနာခံခ်င္ပါ။ သူ႔ရင္ထဲ အသည္းထဲမွ စက္ဆုပ္မုန္းတီးေသာ ထိုလူႀကီးကို သာယာမႈမေပးလိုပါ။ ေပးခ်င္းေပး နာက်င္မႈတို႔ကိုသာ တလုံးတခဲတည္း ေပးလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခြင့္အေရးက သူ႔ထံတြင္ မရွိေပ။ ထိုစဥ္ သူ၏ ညီငယ္ေလးကို ပြတ္ဆြဲလိုက္ေသာ လက္ၾကမ္းတစ္ဖက္ေၾကာင့္ တြန႔္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ထိုလက္ႀကီးက သူ႔ကို ထိေနသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို မသတီစရာေကာင္းလွသည္။ မျဖစ္... မျဖစ္။ ဒီလူႀကီး ျမန္ျမန္ၿပီးဆုံးသြားေအာင္ လုပ္ရမည္။ ဒါမွ ဒီမေအေပးႀကီး သူ႔ကို မထိမွာ။ သူ အေတြးႏွင့္အတူ ခႏၶာကိုယ္ကို လႈပ္ရွားလိုက္လၽွင္ ထိုလူႀကီးက သေဘာအက်ႀကီးက်ေနေတာ့သည္။
"ဘယ္လိုလဲ။ ငါ့ေကာင္ႀကီးက ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ငါ့လုပ္တာခံခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။"
သၽွန္ေနာင္ ထိုညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းစကားတို႔ႏွင့္ သာယာမႈတို႔ျဖင့္ ညံေနေသာ ညည္းတြသံတို႔ကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ဒီလူႀကီးကို ဘယ္လိုသတ္ရရင္ေကာင္းမလဲသာ ေတြးေနလိုက္သည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ထိုလူႀကီးက ဆႏၵမ်ားကို သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲတြင္ ၿပီးေျမာက္ေစသည္။
"မေအ-ိုးေလး... ေကာင္းလိုက္တာ..."
ထိုလူႀကီးက သူ႔ပါးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္ရင္းေျပာလာသည္။ ထို႔ေနာက္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ဝက္ေသတစ္ေကာင္လို ခဏမၽွ လဲရင္း အေမာေျဖေနသည္။ သူကေတာ့ ထိုလူႀကီးကို မျမင္လိုသည္ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ကာ ေရခ်ိဳးလိုက္သည္။ သူထြက္လာသည္အထိ ထိုလူႀကီးက မွိန္းေနဆဲပင္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ေမာသြားဟန္တူသည္။
သူ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေပပြေနေသာ ေသြးမ်ားကို ေရွာင္ကြင္းကာ ကုတင္ရွိရာဆီသို႔ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ခုတင္ေျခရင္းတြင္ ပုံက်ေနေသာ ေဘာင္းဘီေလးကို ေကာက္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ မွိန္ျပျပအလင္းေရာင္ႏွင့္ အသာက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက ခုတင္ေအာက္တြင္ တခါမၽွမျမင္ဖူးေသာ ပစၥည္းေလးကို သတိထားမိသြားသည္။ သူ ယူကာၾကည့္လိုက္ကာ ျပဳံးလိုက္ပါသည္။ ထိုစဥ္... အိပ္ရာေပၚမွ လြန႔္လူးသံေၾကာင့္ ကပ်ာကယာ ထိုပစၥည္းေလးကို သူ႔ေနာက္တြင္ ဝွက္ကာ ထလိုက္သည္။
"ေကာင္ေလး... ငါ မင္းကို လုပ္လို႔မဝေသးဘူး။ မင္း ပါးစပ္နဲ႔ နည္းနည္းလာနိုးစမ္း..."
ထိုတဏွာ႐ူးႀကီးက လွဲေနရာမွ သူ႔အား မပြင့္တစ္ပြင့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ကာ ေျပာလာသည္။ ဒါလည္း ထုံစံမ်ားထဲမွ တစ္ခုပင္။ ဒီလူႀကီးက ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ခါေလာက္ႏွင့္ မေက်နပ္တတ္။
သူလည္း ထိုလူထံခ်ဥ္းကပ္သြားကာ ေပါင္ၾကားတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ ထိုလူ၏ ပစၥည္းကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴအမူအယာျဖင့္ ကိုင္လိုက္လၽွင္ ထိုလူႀကီးမွာ ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလိုက္ေတာ့သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဒီေကာင္ေလး အပိုးက်ိဳးသြားၿပီဟု စိတ္ထဲက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ ေမၽွာ္လင့္ခဲ့သည့္ သၽွန္ေနာင္၏ ႏႈတ္ခမ္းႏုႏုေထြးေထြးေလးအစား.....
"အ...!"
မီးႏွင့္တို႔လိုက္သလို ပူခနဲခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ အသည္းခိုက္မတတ္နာက်င္မႈက သူ႔အား အစိမ္းလိုက္ဝါးမ်ိဳသြားေတာ့သည္။ သူ လွဲေနရာမွ အလူးအလဲထကာ ဘာျဖစ္တာလဲဟု ၾကည့္လိုက္လၽွင္ သူ႔ပစၥည္းမွာ တစ္ပိုင္းျပတ္ကာ တြဲေလာင္းက်ေနၿပီး ထိုေနရာမွ ေသြးမ်ားပန္းထြက္ေနသည္။ သူ နားမလည္စြာျဖင့္ ေကာင္ေလးကိုၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ ထိုေကာင္ေလးကား သူ႔အား စားမတတ္ဝါးမတတ္မ်က္လုံးျဖင့္ ၾကည့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္၏ အျပဳံးမ်ားျဖင့္ ျပဳံးျပလာသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း ေမာင္းခ်ဓါးတစ္လက္ျဖင့္...။
"မင္း... မင္း....!!!"
ထိုလူႀကီးက ကမူးရႈးတိုးျဖင့္ ထက သၽွန္ေနာင္အား လိုက္ဖမ္းရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးစြာပင္ အေစာကတည္းကရွိေနေသာ ေသြးကြက္ေၾကာင့္ ေျခေခ်ာ္သြားၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေနာက္ျပန္ပစ္လဲကာ ဗိုင္းခနဲက်သြားေတာ့သည္။ ထိုလူႀကီးမွာ ေခါင္းကို ၾကမ္းႏွင့္ေဆာင့္မိသည့္ ဒဏ္ေရာ သၽွန္ေနာင္ ဓါးႏွင့္လွီးျဖတ္ထားေသာ ဒဏ္ရာမွ ေသြးမ်ားထြက္သည့္ ဒဏ္ေရာ ႏွစ္မ်ိဳးေပါင္းကာ မထနိုင္ေတာ့ပဲ နာက်င္စြာ ညည္းတြေနသည္။
"အင္း..."
ထိုညည္းသံက သၽွန္ေနာင္အတြက္ေတာ့ သီခ်င္းသံထက္ပင္သာယာေနေသးသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးကို ေစာင့္ေနသည္ခဲ့တာ ၾကာလွၿပီေလ။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ ရသမၽွအခြင့္အေရးအလြတ္မခံပါ။ သၽွန္ေနာင္ သြက္လက္စြာျဖင့္ လဲက်ေနေသာ ထိုလူႀကီးေပၚမွ ခြထိုင္ကာ ဝမ္းဗိုက္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ့ကို ဓါးျဖင့္ ဆင့္ကာဆင့္ကာထိုးလိုက္သည္။
"ဇြပ္..."
"အား.."
"ဇြပ္.."
"အင့္..."
ဓါးႏွင့္ တစ္ခ်က္ထိုးလိုက္တိုင္း ထိုလူထံမွ နာက်င္စြာ ညည္းတြသံက သူ႔၏ အေသြးထဲအသားထဲသို႔ စိမ့္ဝင့္ကာ ေက်နပ္မႈတို႔က ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး လႊမ္းျခဳံလာသည္။ ထိုလူ၏ ကိုယ္မွ ဖိတ္စင္လာေသာ ေသြးတို႔က သူ႔ကို ေႏြးေထြးလုံျခဳံေစသည္။
"ခီ..ခီ..."
သူေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးစြာ ရယ္ေမာလိုက္မိပါသည္။ ထိုေသြးနံ့မ်ားက သူ႔အတြက္ေတာ့ ေရေမႊးနံ့သဖြယ္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းသလို ထိုလူ၏ အသက္ငင္ေနေသာ ညည္းတြသံကလည္း ဂီတသံကဲ့သို႔ ၿငိမ့္ေညာင္းသာယာစြာျဖင့္ နားထဲသို႔ စီးဆင္းေနေတာ့သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ထိုေပ်ာ္ရြင္မႈကို ေလာဘတႀကီးျဖင့္ ထပ္ကာထပ္ကာ ဖန္တီးေနမိပါသည္။
သို႔ေသာ္ ဂီတသံမွာ ၾကာေလတိုးညႇင္းလာေလျဖစ္ရာ သူ႔မွာ မလိုအားမရျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဂီတသံအား ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာေစရန္အလို႔ငွာ ဓါးခ်က္တို႔ကို နက္နိုင္သမၽွ နက္ေအာင္ ထိုးစိုက္ေနမိသည္။ သို႔တိုင္ ထိုလူထံမွ ညည္းညဴတို႔က ဓါးခ်က္တစ္ခ်က္ထက္တစ္ခ်က္ ပို၍ေဖ်ာ့ေလ်ာ့လာသည္။ သူမ်ား အားေပ်ာ့လို႔လားဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ခြန္အားတို႔ကို ပိုမိုစိုက္ထုတ္လိုက္ပါေသာ္လည္း ထိုလူထံမွ ညည္းတြသံတို႔ တခဏအတြင္းတြင္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ့သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ သူလက္မေလၽွာ့ပါ။ သူ ၾကားလိုေသာ သံစဥ္တို႔ကို ၾကားရလိုၾကားရျငား ဆက္ကာတူးေဖာ္ျမဲ....
ထိုစဥ္ အခန္းတစ္ခါးဖြင့္သံျပင္းျပင္းႏွင့္အတူ ရဲဝတ္စုံႏွင့္ လူသုံးေလးဦးခန႔္ လက္ႏွက္ကိုယ္စီျဖင့္ ဝင္လာသည္။ အားလုံးမွာ သၽွန္ေနာင္ကို ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္လိုက္ၿပီးမွ ၾကက္ေသေသသြားသည္။
"ေတြ႕လား..."
ရဲအုပ္ေဇယ်ာေအာင္က အျပင္မွ သူ႔တပ္သားမ်ားကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။
"ဆရာ... ဆရာကိုယ္တိုင္ပဲလာၾကည့္ပါေတာ့..."
တပ္သားမ်ားေျပာသလို အထဲဝင္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းကား သူ႔တစ္သက္ ေမ့ရလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ အသက္ ၁၁ႏွစ္ ေလာက္သာသာရွိမည့္ ေကာင္ေလးက လူႀကီးတစ္ဦး၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ခြထိုင္ကာ ေမာင္းခ်ဓါးတစ္လက္ျဖင့္ တစြပ္စြပ္ ထိုးေနသည္။ ထိုလူႀကီး၏ ကိုယ္တြင္းအဂၤါတို႔မွာ အျပင္သို႔ပင္ ထြက္က်ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေကာင္ေလးကေတာ့ သဲႀကီးမဲႀကီးပင္ ဓါးႏွင့္ထိုးေနတုန္းပင္။
"ေကာင္ေလး... ရပ္လိုက္..."
တပ္သားတစ္ဦးက ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္ကာ ရပ္ရန္အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ထိုကေလးငယ္က သူလုပ္ေနသည့္ကို ရပ္တန႔္သြားျခင္းမရွိသလို သူ႔တို႔အား ရွိသည္ဟုပင္ ထင္ပုံမရ။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံး ကစားနည္းကို ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ပင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ကစားေနသည္ႏွင့္ တူေသးသည္။
ထိုကေလး၏ တစ္ကိုယ္လုံးမွ ေသြးတို႔ျဖင့္ ခ်င္းခ်င္းနီကာ ျမင္မေကာင္းသလို အခန္းထဲတြင္လည္း ေသြးအနံ့တို႔ျဖင့္ ထုံမႊန္း၍ ေနေတာ့သည္။
ေဇယ်ာေအာင္ ထိုျမင္ကြင္းကို အံ့အားသင့္စြာၾကည့္ေနမိပါသည္။ ထို ေသြးမ်ားျဖင့္ရႊဲနစ္ေနေသာ ေကာင္ေလးသည္ အရြယ္ပင္ငယ္ေသာ္ျငား နတ္ဘီလူးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳပ္မႈတို႔ျဖင့္ ျပည့္လၽွံေနေသာ မ်က္ႏွာေလးမွာ နတ္သားတစ္ပါးလို ၾကည့္ေကာင္းလွသည္ကို မျငင္းနိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဒီေကာင္ေလး အသိစိတ္ကင္းလြတ္ေနသည္ကို ၾကည့္လိုက္႐ုံႏွင့္ သိနိုင္သည္။
အတန္ၾကာလၽွင္ ေဇယ်ာေအာင္မွာ ေငးေမာေနရာမွ သတိဝင္လာၿပီး ေကာင္ေလးဆီသို႔ ေျဖးညႇင္းစြာ ခ်င္းကပ္သြားသည္။
"ေကာင္ေလး... ဦးက ရဲအုပ္ေဇယ်ာေအာင္ပါ။ မင္းနဲ႔ ခဏ စကားေျပာလို႔ရမလား။"
သူ၏ စကားသံေၾကာင့္ ေကာင္ေလးက ခံစားခ်က္မဲ့ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ပင္ပန္းႏြယ္နယ္ေနဟန္တူသည္။ သူ႔အား ရန္လိုပုံမရသျဖင့္ သူ႔တပ္သားမ်ားကို ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္မထားရန္ လက္ကာျပလိုက္သည္။
"လာ... နားၾကစို႔။ မင္းလည္း ပင္ပန္းေရာေပါ့။"
သၽွန္ေနာင္ သူ႔ေရွ႕မွ လူကို ဇေဝဇဝါျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီလူက ဘယ္ကေရာက္လာတာလဲဆိုတာ သူစဥ္းစားလို႔မရ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူဘာေတြလုပ္ေနတာလဲဆိုတာကို ျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့... သူက ဟိုလူႀကီး၏ မသတီစရာအသက္မဲ့ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ ေပၚမွာထိုင္ေနၿပီး လက္ထဲတြင္ ေမာင္းခ်ဓါးေလးတစ္လက္ျဖင့္။ ဘာျဖစ္တာလဲဟု စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဟိုတစ္စဒီတစ္စသာ မွတ္မိသည္။ ပိုစဥ္းစားေလ ပိုသတိမရေလျဖစ္သျဖင့္ စဥ္းစားခန္းဝင္ေနသည္ကို ရပ္လိုက္သည္။ ထို႔ျပင္ သူ႔ေရွ႕မွ လူေျပာသလို ႐ုတ္တရက္ႀကီး ပင္ပန္းလာေတာ့သည္။
"အင္း... ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းေနၿပီ။ ခဏေလာက္ အိပ္လိုက္ဦးမယ္။"
သူေျပာေျပာဆို ေနရာတြင္ ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အိပ္မက္ကမၻာထဲသို႔ အတင္းတိုးဝင္လိုက္သည္။
"ေဟ့.. ေကာင္ေလး... ေကာင္ေလး..."
သူ႔အား ေခၚေနသံကိုၾကားပါသည္။ သို႔ေသာ္ နိုးထရေအာင္က... သူ ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ အိပ္မွျဖစ္မည္။ သူ အိပ္မွ အိပ္မက္မက္မည္။ ထို အိပ္မက္ထဲတြင္ သူလိုခ်င္ေသာအရာမ်ား ရွိသည္။ သူလိုလားေသာ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္နိုင္သည္။ ဪ... ေနာက္ၿပီး... အမိုးလည္း သူ႔ကို ေစာင့္ေနတယ္ေလ။
ေဇယ်ာေအာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေခြေခြေလး လဲကာအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ကာ စိတ္ထဲမေကာင္း။
"ဘာျဖစ္တာလဲ ဆရာ"
"မသိဘူးကြာ။ အိပ္မယ္ဆိုၿပီး အိပ္သြားတာပဲ။"
ေဇယ်ာေအာင္ ထိုေကာင္ေလး၏ အဝတ္မဲ့ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ကုတင္ေပၚရွိ ေခ်းေညႇာ္အလိမ့္လိမ့္ျဖစ္ေနေသာ ေစာင္ျဖင့္ ပတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုသို႔ ပတ္ေနရင္းမွ ေကာင္ေလး၏ ကိုယ္ေပၚရွိ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ညိဳမည္းစြဲေနေသာ အမွတ္မ်ားကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္ေသးသည္။ မည္သူမဆို ဤညိဳမည္းစြဲဒဏ္ရာမ်ားသည္ ဘာျဖစ္သည္ကို ၾကည့္လိုက္႐ုံႏွင့္ပင္ သိနိုင္သည္။ ေဇယ်ာေအာင္ ေတာက္တစ္ခ်က္ခတ္လိုက္သည္။
ဒီတိုးျမစိုးဆိုတဲ့ လူငႏြားႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္လြန္တာပဲ။ သားမက ေျမးတစ္မၽွပင္ရွိေသာ ကေလးေလးကိုမ်ား ဖ်က္လိုဖ်က္စီးလုပ္ရတယ္လို႔။ သူ ကိုယ္သူလည္း မခ်င့္မရဲျဖစ္သြားသည္။ သူ ဤလူကုန္ကူးေသာအမႈကို လိုက္ေနသည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ မေမၽွာ္လင့္ပဲ ကေလာဘက္မွ လူကုန္ကူးေသာလူကို မိရာမွ မီးခိုးႂကြက္ေလၽွာက္ျဖင့္ တိုးျမစိုးကို ဖမ္းဆီးရန္ ယခုမွ သက္ေသေရာ ဝရမ္းပါရျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အလာေကာင္းေသာ္လည္း အခါေႏွာင္းသြားေပၿပီ။ ဆန္ကုန္ေျမေလးလူယုတ္မာကား သူ႔ဟာသူ ဇာတ္သိမ္းသြားေခ်ၿပီ။ ဒါလည္းေကာင္းပါသည္။ ေထာင္ထဲထည့္လို႔ ျပန္ထြက္လာလၽွင္ ဒီအလုပ္ပဲျပန္လုပ္ကာ ဒီေကာင္ေလးလို ကေလးေတြကို ပိတ္ေလွာင္ကာ ကစားေနဦးမည္။
"အမိုး... ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္။"
ထိုေကာင္ေလးဆီမွ ေယာင္ယမ္းသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ သူ သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ...
"မေၾကာက္ပါနဲ႔ေတာ့ကြာ။ မင္း ဘဝက ေအးခ်မ္းသြားပါၿပီ။" ဟု သူ ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤငရဲခန္းတြင္ရွိစဥ္ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားေလးတစ္ခုက ဒီေကာင္ေလး၏ အတြင္းစိတ္ကို တစ္ေငြ႕ေငြ႕ႏွင့္ ေလာက္ၿမိဳက္ကာ ဘဝတစ္ခုလုံးစာ တိုက္စားသြားသည္ကိုေတာ့ သူ မသိခဲ့ပါေခ်။
---------------
"..... ဆရာ ေန႔လယ္ထဲက ေျပာလိုက္တယ္။ အရမ္း stress မမ်ားနဲ႔လို႔။ အခုဟာက အရင္က ကိစၥေတြေရာ၊ အခု ကိစၥေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး stress အရမ္းမ်ားေနရတဲ့အထဲ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္သြားေတာ့....."
သၽွားအိမ္ေရာ မိုင္းမိုင္ပါ ေဒါက္တာၿငိမ္းဟန္ေျပာ သည္ကို နားေထာင္ေနသည္။ သၽွန္ေနာင္ကေတာ့ အိပ္ရာေပၚတြင္ အိပ္ေမာက်လၽွက္....
"ဆရာ စိုးရိမ္ရလားဟင္။"
ၿငိမ္းဟန္ သူ႔အား စိုးရိမ္တစ္ႀကီးျဖင့္ ေမးလာေသာ လူငယ္ကို ၾကည့္ကာ အျပဳံးျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။
"သိပ္လည္း စိတ္မပူပါနဲ႔။ ဒါက မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ၾကဳံေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ခႏၶာကိုယ္က အလိုေလၽွာက္ shutdown ခ်လိုက္တဲ့ နည္းတစ္မ်ိဳးေပါ့။ တခ်ိဳ႕ဆို ဝမ္းနည္းပူေဆြးလြန္းရင္ သတိလစ္သြားသလိုေပါ့။ ေနာက္ၿပီး အိပ္ေနတာ သတိလစ္တာထက္စာရင္ အမ်ားႀကီးေကာင္းပါတယ္။ သူဟာသူ self-healing လုပ္ေနတဲ့ သေဘာပါ။"
"ဒါဆို အႏၲရာယ္မရွိတာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္။"
သၽွားအိမ္မွာ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေမးေနမိသည္။ သူ႔ရင္ထဲက အပူက ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာေျပာ ၿငိမ္းမွမသြားတာ။ ၾကည့္ရသည္မွာ ခ်စ္ရသူ နိုးထလာမွပဲ စိတ္ခ်နိုင္မည္ ထင္သည္။
"ေသခ်ာပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ညီေလးက ကိုသၽွန္ေနာင္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းလား။"
ၿငိမ္းဟန္ တမင္ပင္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။ တကယ္ဆို အခန္းထဲသို႔ဝင္လာကတည္းက ဒါသၽွန္ေနာင္၏ ခ်စ္သူဆိုတာျဖစ္မည္ဟု တန္းတြက္လိုက္သည္။ သၽွန္ေနာင္၏ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကို ဒီအမ်ိဳးသားငယ္ေလး ၾကည့္ေနပုံကို ၾကည့္ကတည္းက သူသိပါသည္။ ထိုအၾကည့္ႏွင့္ပင္ ဒီေကာင္ေလး သၽွန္ေနာင္ကို မည္မၽွခ်စ္ျမတ္နိုးေၾကာင္းကို မွန္းဆနိုင္သည္။
"ဟင့္အင္း... ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ရဲ့ ခ်စ္သူပါ။"
သူ႔အား တည္ၾကည္စြာေျဖလာေသာ ထိုအမ်ိဳးသားေလးေၾကာင့္ သူႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပဳံးမိျပန္သည္။
"ဪ.... ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ။ ကဲ... ညဥ့္လည္းနက္ၿပီးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားလိုက္ဦးမယ္။ ခြင့္ျပဳပါဦး။"
"ကၽြန္ေတာ္ ပို႔ေပးမယ္ ဆရာ။"
မိုင္းမိုင္က အလိုက္သတိပင္ေဆးအိတ္ကို ေကာက္မလိုက္သည္။
"ဆရာ... ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ရဲ့ လိပ္စာကဒ္ေလးမ်ားရနိုင္မလားဟင္။ လိုလိုမယ္မယ္ေပါ့။"
"ရပါတယ္ ဗ်ာ။ ဒီမွာပါ။ လိုအပ္ရင္ အခ်ိန္မေရြးဆက္သြယ္လို႔ရပါတယ္။"
ၿငိမ္းဟန္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲတြင္ ေဆာင္ထားတတ္ေသာ လိပ္စာကဒ္ေလးကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ သၽွားအိမ္ ရိုရိုေသေသပင္လွမ္းယူလိုက္သည္။
"ခြင့္ျပဳပါဦး။"
အခန္းထဲမွ ေဒါက္တာ ၿငိမ္းဟန္ႏွင့္ မိုင္းမိုင္တို႔ ထြက္ခြါသြားသည္ႏွင့္ လိပ္စာကဒ္ေလးကို ၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိသည္။
"ေဒါက္တာ ၿငိမ္းဟန္ (Psychiatrist)" ဆိုပါလား။ Baby က ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ Psychiatrist တစ္ေယာက္ႏွင့္ မိသားစု ဆရာဝန္လို ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးရွိရတာလဲ။ သို႔ေသာ္ ခုနက ခ်စ္သူျဖစ္သြားပုံကို ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္လၽွင္ နည္းနည္းမွ မူမမွန္ဘူးဆိုတာ သူသိပါသည္။ ဦးေႏွာက္ပ်က္ကာ ႐ူးသြပ္ေနသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အသိစိတ္မကပ္သည္မွာ အထင္အရွားပင္။
သူ ကုတင္စြန္းတြင္ထိုင္လိုက္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနေသာ ခ်စ္ရသူကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ဝဲက်ေနေသာ ဆံပင္မ်ားကို သပ္တင္ေပးလိုက္ၿပီး...
"Baby ရယ္။ ဘာေတြမ်ား ျပႆနာရွိေနတာလဲကြာ။ ေမာင္ကို ေျပာျပရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။"
သူ အားမလိုအားမရျဖင့္ ညည္းတြရင္းမွ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ဆြဲယူကာ လက္ဖ်ားေလးကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးနမ္းရွိုက္မိပါသည္။
"ခင္ဗ်ားေရာ မျပန္ေသးဘူးလား။"
တံခါးဝဆီမွ ထြက္ေပၚလာေသာ မိုင္းမိုင္၏ ခပ္စြာစြာ အသံေၾကာင့္ သူစိတ္ ညစ္ညဴးသြားရသည္။
"ဟင့္အင္း... ငါ သူနိုးမွ ျပန္မွာ။"
"ေလးေနာင္နိုးမွဆို ခင္ဗ်ား အနည္းေလး ႏွစ္ရက္ေလာက္ ဧည့္စာရင္းတိုင္ေနရမယ္။"
သၽွားအိမ္ ထိုေကာင္ေလးမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို ခပ္တည္တည္ပင္ ျပန္ၾကည့္လာသည္။ ဒီေကာင္ေလး မလိမ္ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ပါသည္။
"သူ ဘာလို႔ အဲ့ဒီလို ျဖစ္သြားတာလဲ။"
"ဘယ္သိမလဲ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ရွိေနတာပဲဟာကို ကၽြန္ေတာ့္လာေမးရလား။"
မိုင္းမိုင္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ျပန္ေဟာက္လိုက္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ဤကိစၥ ဘယ္လိုျဖစ္ရသည္ကို သူေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤလူအား မရွင္းျပလိုပါ။
"ဒါနဲ႔ စိတ္ေရာဂါဆရာဝန္က ဘာလိုေခၚတာလဲ။"
"ဒါကေတာ့ စိတ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာမို႔ေပါ့။ ေသခ်ာသိခ်င္ရင္ ေလးေနာင္ကိုသာ ေမးေပေတာ့။ ေတာ္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္လို႔ ဟိုငနဲလို "ငါ့မယုံလို႔ မေျပာတာလား"ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ထေၾကာင္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အျပစ္ျဖစ္ေနဦးမယ္။"
"ဟိုငနဲ??? ကိုလင္းဆိုတဲ့လူလား။"
"ဪ... ခင္ဗ်ားလည္း အဲ့ဒီလူအေၾကာင္းသိတယ္လား။"
သၽွားအိမ္ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းျဖင့္သာ ဝန္ခံလိုက္သည္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ား အဲ့ဒီငနဲလို အခ်ိဳးမေျပလို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီပဲ။
"မင္းကလည္း လူကို ဘလိုင္းႀကီးလာ ေဟာက္ေနတယ္။ ငါက မင္းကို ဘာကိစၥနဲ႔ ေၾကာက္ရမွာလဲ။"
မိုင္းမိုင္ ဘုၾကည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္က တစ္ပုံစံတည္းရယ္။
"သိခ်င္ရင္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေလ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ခ်က္ခ်င္းေသေအာင္သတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ေလးေနာင္ ဝမ္းနည္းတာ၊ နာက်င္တာထက္ ဆယ္ဆမကနာက်င္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ သတ္မွာ။"
ဒီပိစိေလးေျပာေနပုံက မသိေသာ လူဆိုေၾကာက္ဖ်ားဖ်ားေလာက္သည္။
"အဟားဟား... ဒါဆိုရင္ ဆုသာေတာင္းေပေတာ့။ ငါ့ကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္တို႔ဖို႔ မင္းအခြင့္အေရးရလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငါ့ေၾကာင့္ သူဘယ္ေတာ့မွ နာက်င္ရမွာမဟုတ္လို႔။ မနာက်င္ရေအာင္လည္း ငါ့အသက္နဲ႔ လဲရလဲရ ငါက ကာကြယ္ေပးမွာ။"
မိုင္းမိုင္ ထိုလူ၏ တည္ၾကည္ေသာမ်က္ႏွာေၾကာင့္ ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထသြားရပါသည္။ ထိုလူ၏ မ်က္ႏွာထိမ်က္ႏွာထားကေတာ့ ယုံၾကည္ခ်င္စရာပင္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕ကေတာ့ မည္သို႔ေနမည္မသိ။
"ခင္ဗ်ား အေျပာမေစာနဲ႔။"
"မင္းနဲ႔ မင္းဦးေလးဟာ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္႐ုံမကဘူး။ ေလသံျခင္းေတာင္ ခၽြတ္စြပ္ပဲ။"
ဟုတ္ပါသည္။ မိုင္းမိုင္ႏွင့္ ေလးေနာင္မွာ ႐ုပ္ခ်င္းအေတာ္ႀကီးကို ဆင္ေသာေၾကာင့္ ညီအစ္ကိုဟု မၾကာခဏ အထင္ခံရတတ္သည္။ ဒါကလည္း သိပ္ေတာ့မထူးဆန္း။ မိုင္းမိုင္က မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ ေယာက္်ား၊မိန္းမသာကြာတာ က်န္တာအကုန္ ခၽြတ္စြတ္တူတာကိုး။ ေလးေနာင္ကလည္း မိခင္ႀကီးႏွင့္ ႐ုပ္ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္။ တခုေတာ့ရွိသည္ မိုင္းမိုင္၏ မ်က္ႏွာက အျမဲလိုလို ခပ္တည္တည္ႀကီးျဖစ္ေနတတ္တာေလးတစ္ခုပဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ႐ုပ္ကေလးလွသေလာက္ မာနႀကီးသည္ဟုထင္ကာ အေပါင္းအသင္းမလုပ္ေပ။ ဒါလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ လူေတြကို သူစကားမေျပာခ်င္ပါ။ အလကားေန အလကား သူ႔မိခင္ႀကီးကို ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာသည့္လူဆိုလၽွင္ ပိုဆိုးပါသည္။ ထစ္ကနဲဆို လက္ကပါၿပီးသားပင္။ ႐ုံးေရာက္ဂတ္ေရာက္ျဖစ္လည္း ကိစၥမရွိ။ ေလးေနာင္ရွိသည္။ အရက္ေၾကာင့္၊ အေလာင္းအစားေၾကာင့္မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ေလးေနာင္က သိလၽွင္သိခ်င္း ေရာက္ရာအရပ္မွ ခ်က္ခ်င္းလာထုတ္ေပးလိမ့္မည္။
"ကဲ.... ခင္ဗ်ား မျပန္ေတာ့ဘူးလား။"
"ဘယ္ႏွယ့္ေၾကာင့္ ငါ့ကို အတင္းျပန္ခိုင္းေနတာလဲ။"
'ခင္ဗ်ားကို ေလးေနာင္ ေယာင္ယမ္းေနတာေတြ မျမင္ေစခ်င္လို႔' ဟုသာ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ပါသည္။
"ဒါ ခင္ဗ်ားအိမ္မွ မဟုတ္တာ။"
"ဒါေပမယ့္ သူက ငါ့လူေလ"
"ဘာ?!"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ သူက ငါ့ခ်စ္သူပဲဟာကို။ ဒီေတာ့ ငါ့လူေပါ့။"
"ခင္ဗ်ားေနာ္... ခင္ဗ်ား..."
ၿဂိဳလ္ၾကည့္တဝင့္ဝင့္ျဖစ္ေနေသာ ေဒါသအိုးေလးကိုၾကည့္ကာ သၽွားအိမ္ ရယ္ခ်င္လာသည္။
"ဟုတ္တယ္။ ငါတို႔က ခ်စ္သူေတြ... မင္းမယုံဘူးလား။ ငါတို႔က ခ်စ္သူေတြ။ ငါကလည္း သူ႔ကိုခ်စ္သလို သူကလည္း ငါ့ကိုခ်စ္တယ္။"
ဒီလူ သူေဒါထြက္ေအာင္ တမင္စေနမွန္းသိပါသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္တိုသည္က တားမရ။
"ေတာ္စမ္းပါ။ မ႑ပ္တိုင္တက္ျပမေနစမ္းပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြအားလုံး ဒီလိုပဲေျပာတာပဲ။ ေနာက္ဆုံးၾကေတာ့လည္း "ဖာမ်ိဳးဖာႏြယ္" ဆိုၿပီး တပ္ေခါက္ကုန္တာ မဟုတ္လား။"
သၽွားအိမ္ မိုင္းမိုင္၏ စကားေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္... သၽွန္ေနာင္ထံမွ ပလုံးပေထြးစကားသံေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးစလုံး၏ အာ႐ုံက အိပ္ရာေပၚသို႔ ျပန္်ေရာက္သြားေတာ့သည္။
"ဟင့္အင္း... ဟင့္အင္း... ေတာ္ပါေတာ့... ကၽြန္ေတာ္ ရွိႀကီးခိုးပါရဲ့ဗ်ာ။"
သၽွန္ေနာင္ထံမွ ကယ္ရာကူရာမဲ့စြာ ေၾကာက္လန႔္တၾကားေတာင္းပန္ေနသည့္အျပင္ ေယာင္ယမ္းကာ လက္အုပ္ေလးခ်ီေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရလၽွင္ သၽွားအိမ္မွာ ရင္ကိုခြဲကာ ဆားႏွင့္အတို႔ခံရသကဲ့သို႔ ႏွလုံးသားက ဆတ္ဆတ္ခါမၽွနာက်င္ရေတာ့သည္။
"Baby... Baby... ေမာင္ရွိတယ္။ ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔။ ေမာင္ရွိတယ္ေနာ္... ဘာမွေၾကာက္စရာမလိုဘူး။"
သၽွားအိမ္ သၽွန္ေနာင္၏ လက္ကေလးကိုဆြဲယူကာ သူ႔ပါးႏွင့္ ထိကပ္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့။ အနည္းငယ္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ပါးစပ္က ပလုံးပေထြးျဖင့္ ေျပာေနဆဲ။ ဘာေတြေျပာမွန္းမသိေသာ္လည္း ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သၽွန္ေနာင္သည္ တစ္စုံတစ္ခုကို အသည္းအသန္ေၾကာက္လန႔္ေနပါသည္။
"Baby... ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔။ ေမာင္ရွိေနတယ္။ ေမာင္ baby နားက ဘယ္မွမသြားဘူး။"
မိုင္းမိုင္ ထိုလူ၏ လုပ္ပုံကိုင္ပုံကို အသာၾကည့္ေနသည္။ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းသည္က အရင္အႀကိမ္ေတြတုန္းက သူေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္ၾကေအာင္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္လုပ္တတ္ေသာ ေလးေနာင္က ယခုေတာ့ သိပ္႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မလုပ္သည့္အျပင္ ထိုလူ၏ အေျပာတစ္ခ်က္ျဖင့္ႏွင့္ပင္ ခဏအတြင္း ၿငိမ္သက္ကာ အိပ္ေမာက်သြားျပန္သည္။
"သူ ဒီလိုပဲ ေတာက္ေလၽွာက္ျဖစ္ေနမွာလား။"
မိုင္းမိုင္ကို ေမးလိုက္ေတာ့ မိုင္းမိုင္က ေလးတြဲစြာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ဒါဆို ငါ ဒီမွာ အိပ္မယ္။"
မိုင္းမိုင္မတားေတာ့ပါ။ ေလးေနာင္ၾကည့္ရသည္မွာ ဒီလူႏွင့္မွ သက္သာေနဟန္ရွိပါသည္။
"ဒါဆိုလည္း ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ ေလးေနာင္ကို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေစာင့္တာေပါ့။"
"မင္း အိပ္ခ်င္ရင္ သြားအိပ္ေခ်။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲဆိုတာသာ ငါ့ေျပာထား။"
"ဘာမွ လုပ္ဖို႔မလိုဘူး။ အဲ့ဒီ drip ကုန္ရင္ အပ္ျဖဳတ္ေပး။ သူ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေယာင္ရင္ ခုနကလို ႏွစ္သိမ့္ေပးပါ။"
"ေကာင္းၿပီေလ။"
"ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွိေနမွာပါ။ ခင္ဗ်ားအတြက္ dream bed ယူလာေပးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုက couch မွာ အိပ္မယ္။"
"အင္း..."
မိုင္းမိုင္က သူ႔အစီအစဥ္ကို ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။ သၽွားအိမ္ကေတာ့ သၽွန္ေနာင္၏ ေခၽြးစီးေခၽြးေပါက္က်ေနေသာ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ ရင္ထဲက နာက်င္စြာ ေရရြတ္မိပါသည္။
'Baby ရယ္... မင္း ဘာေတြဒီေလာက္ေတာင္ ၾကဳံခဲ့ရလို႔လဲကြာ။ မင္း... ေမာင့္ကို မေျပာျပနိုင္ျဖစ္ေနတာ ဒီဟာလား။ ဒါဆိုလည္း ေျပာမေနပါေတာ့နဲ႔ကြာ။ မင္း ဒီေလာက္ေၾကာက္ေနတာ... ေျပာလည္း မင္းရဲ့ ေၾကာက္ရြံမႈေတြကို သတိရေအာင္လုပ္႐ုံအျပင္ အက်ိဳးမထူးရင္ ေမာင္ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။'
--------------------------------------
September 4, 2019 Wednesday.
Edited on – Jan 31, 2021
--------------------------------------