Przez cały wieczór nie odwracałem wzroku od mojego ukochanego, nie zwracałem już nawet uwagi na Jooheona, który coś do mnie mówił, ignorowałem go, co jakiś czas mrucząc coś głupiego w odpowiedzi na jego głupie zadawane pytania. Niestety nie wszystko poszło tak, jakbym tego chciał. Blondyn zmusił mnie, żebym patrzył na niego, kiedy z nim rozmawiam, co poskutkowało moim bezsensownym gapieniem się na niego, podczas, kiedy myślami byłem zupełnie gdzie indziej, a jego irytująca gęba mi w tym przeszkadzała.
Jakiś czas później ponownie zostałem wyrwany ze swoich myśli, tym razem przez dźgnięcie mnie w ramię palcem. Odwróciłem się, gotowy, by udusić osobę, która mi przeszkodziła, gdyby nie to, że właśnie zostałem dotknięty przez tego uroczego chomiczka, który najwidoczniej był ślepy jak cholera.
— Kyun kurwa — warknął, a ja nadal wpatrywałem się w niego jak w obrazek, był idealny. — Chyba ci do jasnej cholery mówiłem, że masz za mną nie łazić pojebie. Jesteś serio przerażający, jeśli jeszcze raz cię gdzieś zobacz-
— Nie rozumiem o co ty się plujesz — wtrącił się irytujący głos — przyszliśmy tu razem, chociaż gdybym wiedział, że będziesz się tak pluć, pewnie poszedłbym gdzie indziej.
Nikt Cię kretynie nie prosił, żebyś się udzielał. Szok wymalowany na twarzy idealnego chłopca był z jednej strony bezcenny. Nikt się nie spodziewał, że jednak potrafię mieć znajomych, co?
Chociaż tak w sumie blondyn nie był moim znajomym, skoro nie przepadałem za jego towarzystwem, prawda?
Kihyun wyszedł z budynku a ja jeszcze chwilę starałem się być spokojnym, by chwilę później wybuchnąć.
— Czy ktoś cię do jasnej cholery prosił, żebyś się odzywał? — warknąłem.
— Możemy już wracać? Twój brat kazał mi odstawić Cię do domu zanim wróci — rzucił chowając telefon do kieszeni. Ty przebiegła żmijo.
Posłusznie wstałem, czekając chwilę na starszego, by zaraz później wyjść w jego towarzystwie i nie zaczynać zbędnej dramy na ulicy.
———
Zanim zapomnę i zatracę się w morzu łez.
Pierdolone chińskie bajki, kiedyś mnie wykończą.