~Harry, Ron en Hermelien zitten in de trein naar Zweinstein.~
Alle coupés waren echter vol, behalve de allerlaatste, waar één man bij het raam zat te slapen. Ze bleven even in de deuropening staan. Gewoonlijk reisden er alleen leerlingen met de Zweinsteinexpres en ze hadden nog nooit een volwassene gezien, behalve de heks die met het etenskarretje rondging. De onbekende man droeg een haveloos gewaad dat op verschillende plaatsen versteld was. Hij zag er ziek en vermoeid uit en hoewel hij nog jong was, zaten er al grijze strepen in zijn lichtbruine haar.
'Wie zou dat zijn?' Siste Ron, terwijl ze zo ver mogelijk van het raam gingen zitten en de deur dichtschoven. 'Professor R.J. Lupos.' Fluisterde Hermelien meteen.
'Hoe weet jij dat?'
'Dat staat op z'n koffer.' Antwoordde Hermelien en ze wees op het bagagerek waar een klein, gehavend koffertje lag dat met een heleboel netjes geknoopte touwtjes bij elkaar werd gehouden. In een hoekje stond in bladderende letters Professor R.J. Lupos gestempeld.
'Wat voor vak zou hij geven?' Zei Ron, die fronsend naar het bleke profiel van Professor Lupos keek.
'Dat lijkt me duidelijk.' Fluisterde Hermelien. 'Volgens mij was er maar één vacature. Verweer Tegen de Zwarte Kunsten.'
Harry, Ron en Hermelien hadden al twee leeraren Verweer Tegen de Zwarte Kunsten versleten, die het allebei maar één jaar hadden volgehouden. Er gingen geruchten dat er een vloek rustte op die baan.
'Nou, ik hoop dat hij het aankan.' Zei Ron twijfelachtig. 'Als je hem zo ziet zou je denken dat één fikse vervloeking hem al fataal zou kunnen zijn.'
'Hi.' Klonk vrolijk door de coupé heen. Anna stond ineens achter hen. Ze wurmde zich de coupé in en kaak naar Lupos.
'Remus!?!' Riep ze verbaasd.
'Je kent hem?' Vroeg Hermelien verbaasd.
'Hij is mijn peetvader.' Antwoordde Anna. 'Hij is onze nieuwe docent Verweer Tegen De Zwarte Kunsten, of niet? Ik kan niet geloven dat hij me dat niet verteld heeft! Maar hoe gaan ze dat doen? Ik bedoel... ow, wacht, misschien dat Sneep...... nee, dat zou hij waarschijnlijk niet doen. Tenzij Perkamentus.....'
'Anna.' Onderbrak Harry haar.
'Ja?'
'Je praat tegen jezelf en het slaat nergens op.'
'Dat probleem heb ik wel vaker.' Zei Anna luchtig. 'Maar ik kan nog steeds niet geloven dat hij me dit niet verteld heeft.' Ze liep terug het gangpad op en riep: 'Mare! Kom onmiddellijk hier! Er is iets dat je moet zien!'
'Roep niet zo hard, straks wordt hij wakker!' Siste Hermelien op het moment dat Mare binnenkwam. Anna leek niet onder de indruk.
'Meid, geloof me.' Zei ze. 'Hij wordt nergens wakker van. Ik heb een keer een bord aan diggelen laten vallen vlak naast zijn oor en wat denk je? Hij snurkt er gewoon doorheen! Ik beloof je, er is veel meer dan jullie drie nodig om hem wakker te krijgen uit zijn schoonheidsslaapje.' Zei ze.
'Wat best handig is gezien het feit dat je dan van alles kunt uitspoken zonder dat hij wakker wordt. Maar wat doet hij hier eigenlijk, Anna?' Zei Mare. 'Volgens mij wordt hij onze nieuwe docent Verweer Tegen De Zwarte Kunsten.' Zei Anna. 'Wat!?! DAT meen je niet. Waarom heeft hij dat ons niet verteld. Wel dat gaat gênant worden. Les krijgen van je de persoon waar je bij woont. En ik die dacht dat we op Zweinstein onze gang mochten gaan omdat hij er toch niet achter zou komen. Wedden dat hij zich weer in onze privézaken gaat mengen!' Zei Mare geïrriteerd.
'En als hij wakker wordt, zeg dan maar dat we hem niet vergeven. Kom Egbert.' Zei Anna. Met die woorden pakte ze haar uil en liep ze de coupé weer uit. Mare wierp nog een laatste blik op Remus en liep toen ook weg.
Met z'n drieën keken ze hun na.
'Ik zal hen nooit begrijpen. Vooral Anna niet.' Zei Ron. 'Maar goed, je wilde ons nog iets vertellen?' De laatste vraag was op Harry gericht.
Harry vertelde over de ruzie tussen meneer en mevrouw Wemel en de waarschuwing die Meneer Wemel zonet had gegeven. Toen hij uitgesproken was, leek Ron met stomheid was geslagen en Hermelien drukte haar handen tegen haar mond. Uiteindelijk liet ze ze weer zakken en zei: 'Is Sirius Zwarts ontsnapt om op zoek te gaan naar jou? Oh, Harry, wees alsjeblieft heel, heel voorzichtig. Stort je niet in de problemen...'
'Ik stort me nooit in de problemen!' Zei Harry gepikeerd. 'De problemen storten zich meestal op mij.'
'Harry zou wel achterlijk moeten zijn om op zoek te gaan naar een of andere halvegare die hem wil vermoorden.' Zei Ron beverig.
Ze waren veel geschokter door het nieuws dan Harry had gedacht. Zowel Ron als Hermelien was blijkbaar banger voor Zwarts dan Harry zelf.
'Niemand weet hoe hij uit Azkaban ontsnapt is.' Zei Ron onbehaaglijk. 'Dat is nog nooit iemand gelukt. En hij was een van de zwaarstbewaakte gevangenen.'
'Maar ze zullen hem toch wel weer oppakken?' Zei Hermelien. 'Ik bedoel, de dreuzels zijn ook naar hem opzoek...'
'Wat hoor ik toch?' Zei Ron plotseling. Er klonk ergens een zachte, blikkerige fluittoon. Ze doorzochten de coupé.
'Het komt uit jouw koffer, Harry.' Zei Ron, die opstond en zijn hand in het bagagerek stak. Een tel later haalde hij de Gluiposcoop tussen Harry's gewaden uit. Hij tolde razendsnel rond op Ron's handpalm en straalde fel licht uit.
'Is dat een Gluiposcoop?' Vroeg Hermelien geïnteresseerd en ze ging staan om beter te kunnen kijken.
'Ja, maar een heel goedkope.' Zei Ron. 'Hij raakte totaal van slag toen ik hem aan de poot van Egidius probeerde te binden om hem aan Harry te sturen.'
'Deed je op dat moment iets dat niet mocht?' Vroeg Hermelien scherpzinnig.
'Nee, nou... eigenlijk mocht ik Egidius niet gebruiken. Je weet dat hij lange vluchten niet goed aankan... waar moet ik dit nu laten?'
'Stop maar in mijn koffer.' Zei Harry.
Meteen daarna kwam Anna weer binnen. 'Het is overal vol. Mare is bij haar Huffelpuf vrienden en ik denk dat ik toch maar beter in de coupé ga waarin ik iedereen ken.' Mopperde ze en ze begon Professor Lupos opzij te duwen zodat ze kon zitten.
Het gesprek ging verder over Zweinsveld. Op een gegeven moment wendde Hermelien zich tot Harry: 'Ik bedoel, lijkt het niet leuk om even weg te zijn van school en Zweinsveld te verkennen?'
'Ja, enig.' Zei Harry. 'Vertel me er maar over als jullie terug zijn.'
'Hoe bedoel je?' Vroeg Ron.
'Ik mag niet weg. De Duffelingen hebben m'n formulier niet getekend en Droebel wilde het ook al niet doen.' Ron staarde hem vol ontzetting aan.
'Mag je niet mee? Maar... dat kan toch niet...ik bedoel, Anderling geeft je vast wel toestemming.' Harry lachtte honend. Professor Anderling, het hoofd van Griffoendor, was vreselijk streng.
'Of anders vragen we Fred en George. Ze kennen iedere geheime gang in het kasteel.'
'Ron!' Zei Hermelien op scherpe toon. 'Ik vind niet dat Harry moet proberen stiekem de school te verlaten nu Zwarts op vrije voeten is.'
'Ja, dat zal Anderling ook wel zeggen als ik haar om toestemming vraag.' Zei Harry bitter.
Het viel niemand op dat Anna bij het horen van Zwarts' naam een beetje bleek was weggetrokken, maar nu mengde ze zich in het gesprek.
'Er is toch een veel simpelere manier om dit op te lossen?' Zei ze. 'Je vervalst gewoon zijn handtekening. Daar is niks aan.'
Voor de zoveelste keer kreeg Anna verbaasde blikken.
'Maar ik weet niet hoe zijn handtekening eruit ziet!' Zei Harry.
'Wie wel?' Reageerde Anna. 'Ik bedoel, het is niet alsof hij ooit eerder iets getekend heeft voor je, laat staan dat hij het ooit wel zal doen. En als er toch niemand is die weet hoe die handtekening eruit ziet, dan kan je er toch net zo goed zelf een maken. Geen haan die ernaar kraait. Ik had in het dreuzelweeshuis een kamergenoot waar ik een hekel aan had, en zij ook aan mij. Toen er een familie kwam die haar wilde adopteren wilde ze niet weg en ze konden haar niet meenemen zonder haar goed vinden, haar handtekening dus. Alleen had dat kind nog geen handtekening, dus heb ik er haar een gegeven. Ik heb het contract voor haar ondertekend en hop, ik was van haar af. Zo simpel is dat.'
Er viel een stilte in de coupé.
'Ik denk toch niet dat dat zo'n goed idee is.' Zei Harry uiteindelijk. Anna haalde haar schouders op.
'Dan niet.'
Later kregen ze nog bezoek van de heks met het etenskarretje en van Draco Malfidus en zijn (zoals Anna het zei) achterlijke tuinkabouters. Volgens haar ontbrak alleen de puntmuts nog.
Buiten begon het inmiddels nog harder te regenen, door de ramen zagen ze alleen nog een grijze, glimmerende waas dat geleidelijk donkerder werd, tot op de gangen en boven de bagagerekken lantaarns flakkerend tot leven kwamen. De trein ratelde, de regen roffelde, de wind bulderde en Professor Lupos sliep nog steeds door.
'We moeten er bijna zijn.' Zei Ron, die langs Professor Lupos leunde om om uit het inmiddels inktzwarte raam te kijken. Hij had het nauwelijks gezegd of de trein minderde vaart.
'Goed zo.' Zei Ron, die opstond en voorzichtig langs Professor Lupos schuifelde om te kijken of hij buiten iets kon zien. 'Ik val om van de honger. Ik heb echt trek in dat feestmaal...'
'We kunnen er nog niet zijn.' Zei Hermelien, die op haar horloge keek.
'Waarom stoppen we dan?'
De trein remde steeds meer af. Het geluid van de zuigers stierf weg, maar daardoor beukte de regen en de wind des te harder op de ramen.
Harry, die het dichtst bij de deur zat, stond op om buiten p de gang te kijken. Overal staken mensen nieuwsgierig hun hoofden uit de coupé. De trein kwam met een schok tot stilstand en aan een hoop gedreun en gekletter hoorde ze dat er bagage uit de rekken was gevallen. Toen gingen zonder enige waarschuwing plotseling alle lichten uit en werd het aardedonker.
'Wat gebeurd er?' Vroeg de stem van Ron achter Harry.
'Au!' Zei Hermelien naar adem snakkend. 'Ron, dat was m'n voet!'
Harry ging op de tast terug naar zijn zitplaats.
'Zouden we pech hebben ofzo?'
'Nee.' Zei Anna. 'De Zweinsteinexpres loopt op magie, die heeft geen pech.'
Harry hoorde een piepend geluid en zag de vage omtrek van Ron, die een stukje van het raam schoonveegde en naar buiten tuurde.
'Ik zie iets bewegen.' Zei Ron. 'Volgens mij stappen er mensen in.' De deur van hun coupé ging plotseling open en iemand viel met een smak tegen Harry's benen.
'Sorry, weten jullie wat er aan de hand is? Au, sorry.'
'Hallo, Marcel.' Zei Harry, die om zich heen tastte in het duister en Marcel aan zijn mantel overeind trok. 'Harry? Ben jij dat? Wat gebeurd er?'
'Geen idee, ga zitten.'
Ze hoorde geblaas en een schel pijnkreetje. Marcel was op Knikkebeen gaan zitten.
'Kom hier zitten, Marcel.' Zei Anna.
'Ik ga aan de machinist vragen wat er aan de hand is.' Zei Hermelien. Harry voelde haar langs hem heen schuifelen. Ze hoorde de deur weer openglijden en toen een bonk en twee kreten van pijn.
'Wie is dat?'
'Wie is dat?'
'Ginny?'
'Hermelien?'
'Wat doe je daar?'
'Ik zocht Ron.'
'Kom binnen en ga zitten.'
'Niet hier!' Zei Harry haastig. 'Ik zit hier!'
'Wat is hier allemaal aan de hand?' Vroeg een nieuwe stem.
'Mare?' Vroeg Anna.
'Anna?'
'Wat doe jij hier?'
'Ik kwam kijken of jij en Remus oké waren.' Zei Mare.
'Ik zou zeggen, ga zitten, maar ik denk niet dat er nog plek is.' Zei Anna.
'Ik zit wel op de grond.' Zei Mare en ze liep de coupé in.
'Au!' Zei Marcel.
'Sorry.' Zei Mare.
'Kijk uit!' Riep Ron.
'Alsof dat mogelijk is.' Zei Anna.
'Stil!' Zei een hese stem plotseling.
'Remus!' Riepen Anna en Mare in koor.
Blijkbaar was Professor Lupos eindelijk wakker geworden.
'Anna? Mare? Zijn jullie dat?' Vroeg hij met zijn hese stem. 'Ja!'
'Oke, doe allebei voor één keer wat ik zeg, wil je, en blijf hier. Ik ga kijken wat er aan de hand is.'
'Geen enkel probleem.' Zei Anna die zich duidelijk niet op haar gemak voelde.
'Maak je niet druk, wij blijven hier.' Zei Mare.
Er klonk een knetterend geluid in de hoek en ineens flakkerde er licht in de coupé. Professor Lupos bleek een hand vol vlammen vast te houden. Hij stond op en hield de vlammen voor zich uit. Het licht viel over Anna heen en Harry zag dat ze haar toverstaf vast had.
'Ik hoop niet dat je van plan bent die te gebruiken.' Zei Lupos droog en Anna haalde haar schouders op.
'Je weet nooit wat er kan gebeuren.' Zei Mare en Harry dacht dat hij angst in haar stem hoorde.
Lupos liep verder naar de deur maar voordat hij was aangekomen schoof hij al open. Een gedaante stond in de deuropening. Anna en Mare herkende hem meteen. Een Dementor. Even bewoog er niemand, maar toen hoorde ze een bonk en zag ze dat Harry van zijn stokje was gegaan.
'Niemand van ons houd Sirius Zwarts verborgen.' Zei Remus terwijl hij met zijn toverstaf naar de Dementor wees. 'Ga!' Maar de Dementor ging niet. 'Expecto Patronum!' Riep Remus en hij schoot zijn Patronus op de Dementor af, die verdween. Snel schoof Anna de deur dicht. Iedereen stond stil, maar toen liet Hermelien zich naar Harry op de grond zakken.
'Harry! Harry!' Riep ze. Anna boog zich ook over Harry heen toen ze zag dat er geen reactie kwam. Ze duwde Hermelien een beetje opzij en gaf Harry een harde klap in zijn gezicht en hij deed zijn ogen open.
'Anna!' Riep Remus verontwaardigd, maar Anna lette er niet op.
'Gaat het weer een beetje?' Vroeg Ron nerveus.
'Ja.' Zei Harry, die vlug naar de deur keek. 'Wat is er gebeurd? Waar is dat... dat ding? Wie hoorde ik zo gillen?'
'Niemand gilde.' Zei Ron nog zenuwachtiger.
Harry liet zijn blik door de felverlichte coupé gaan. Ginny en Marcel, die allebei doodsbleek waren, staarden hem aan.
'Maar ik hoorde gegil.'
Ze maakten een sprongetje van schrik toen er een knakkend geluid klonk. Professor Lupos brak een enorme plak chocola in stukken. 'Alsjeblieft.' Zei hij en hij gaf een extra groot stuk aan Harry. 'Eet op. Dat helpt.' Anna pakte een stuk aan en stak het gelijk in haar mond en Harry keek er alleen maar naar. Anna had het door en zei tegen hem: 'Dit is niet het moment om eigenwijs te doen, Harry. Dat heb zelfs ik door. Eet gewoon op.'
Harry knaagde een stukje chocolade af en tot zijn verbazing trok er een warme gloed door zijn koude lichaam heen. Anna had haar stuk al op en stond nu aan haar haar te frunniken. Nog nooit had Harry haar zo.... zenuwachtig gezien. Mare zag het vast ook want ze keek Anna nerveus aan. Remus had het ook door en vroeg aan de rest: 'Mag ik misschien even alleen met Anna praten? En daarna misschien met Mare?'