'Vijftig punten als je het door Jenny's neus gooit.'
Begin februari mocht Hermelien verlaten, ontsnirt, staartloos en vachtvrij. Op de eerste avond dat ze weer in de toren van Griffoendor was liet Harry haar het dagboek van M.A. Vilijn zien en vertelde hij hoe ze het gevonden hadden. Hermelien had meteen allerlei ideeën, maar niets wat ze deed hielp. De pagina's bleven wit.
Dat veranderde pas toen Harry erin schreef en antwoord kreeg.
Het was al bijna vier maanden geleden dat Joost en Haast onthoofde Henk waren versteend en vrijwel iedereen scheen te denken dat de dader, wie het dan ook was, er het bijltje definitief bij neer had gegooid. Foppe was zijn "Oh, Potter. 'T wordt steeds zotter" liedje eindelijk beu geworden, Ernst Marsman vroeg Harry op een dag tijdens kruidenkunde heel beleefd of hij de emmer met kwakende paddenstoelen wilde doorgeven en Harry had zelfs de indruk dat hij Mare vaker zag in de gangen nu ze vriendelijk hallo zei als ze hem tegenkwam. Ze bleef nog niet staan om een praatje te maken. Harry twijfelde toch sterk aan wat Anna gezegd had. Het leek echt alsof Mare, samen met alle andere Huffelpufs, nog steeds afstandelijk en voorzichtig met hem waren. In Maart hielden een paar Mandragora's een luidruchtig en woest feestje in kas drie, wat Professor Stronk heel gelukkig maakte.
'Zodra ze proberen bij elkaar in de pot te kruipen, weten we dat ze volgroeid zijn.' Zei ze tegen Harry. 'En dan kunnen we die arme mensen op de ziekenzaal weer tot leven wekken.'
Tijdens de paasvakantie hadden de tweedejaars wel andere dingen aan hun hoofd. Het was tijd om hun vakkenpakket te kiezen voor het derde jaar, iets wat Hermelien uiterst serieus nam.
'Dat kan onze hele toekomst beïnvloeden.' Zei ze tegen Harry en Ron, terwijl ze lijsten met nieuwe vakken bestudeerde en hier en daar streepjes zetten.
'Als ik toverdranken maar kan laten vallen, vind ik alles best.' Zei Harry.
'Vergeet het maar.' Zei Ron somber. 'We moeten al onze vakken behouden, anders had ik verweer tegen de zwarte kunsten meteen geschrapt.'
'Maar dat is heel belangrijk!' Zei Hermelien gechoqueerd.
'Niet als Smalhart het geeft.' Zei Ron. 'Het enige dat ik van hem geleerd heb, is dat je geen aardmannetjes moet loslaten.'
Marcel Lubbermans kreeg brieven van alle heksen en tovenaars in zijn familie, die hem allemaal verschillende adviezen gaven over de vakken die hij moest kiezen. Verward en nerveus las hij de lijstjes door, met zijn tong uit zijn mond en vroeg aan andere leerlingen of ze Voorspellend Rekenen moeilijker vonden klinken dan Leer Der Oude Runen. Dat ging door tot Anna kordaat alle brieven uit zijn handen rukte, ze in haar tas stopte, hem een balpen en enveloppe toestak en van hem eiste dat hij nu per direct zou opschrijven wat hij wilde, zonder zich "een kip aan te trekken van wat de rest van de wereld denkt."
Daan Thomas, die net als Harry bij dreuzels was opgegroeid, deed uiteindelijk zijn ogen maar dicht, prikte met zijn toverstok naar de lijst en koos de vakken die hij toevallig raakte.
Hermelien vroeg niemand om raad, maar koos gewoon alles.
Anna wou dat ze wist welke vakken Mare zou nemen, maar uiteindelijk besloot ze zelf maar iets te kiezen en te hopen dat ze een paar vakken samen hadden. Ze twijfelde alleen tussen Waarzeggerij en Leer Der Oude Runen. Ze besprak het met Hermelien, die zich ineens herinnerde wat ze gezegd had toen ze Harry's sisselspraak ontdekten.
'Jij zei dat mensen je raar vonden omdat je dromen had die werkelijkheid werden.'
Bedenkelijk keek Anna Hermelien aan.
'Ja...?'
'Dus was dat waar of niet?'
'Jawel, maar...' Anna leek te aarzelen.
'Ze zijn heel erg... vaag. En bovendien, tot nu toe zijn ze uitgekomen, maar niet altijd zoals je verwacht. Ik heb gedroomd dat we vrienden werden, jij, Harry, Ron en ik, en dat is gewoon uitgekomen. Maar ik heb ook gedroomd dat ik mijn moeder zal ontmoeten en zij is dood.'
'Toch denk ik dat je Waarzeggerij zou moeten kiezen. Ik bedoel: toekomstdromen? Misschien heb je wel voorouders met het zicht.'
'Ongetwijfeld.' Zei Anna zacht, niet bijster enthousiast.
De eerstvolgende Zwerkbalwedstrijd van Griffoendor was tegen Huffelpuf. Anna moest denken aan Mare. Ze had haar al een tijdje niet meer echt gesproken en ze miste haar. Mare was dol op Zwerkbal, hoewel ze zelf niet in het team zat. Ze supporterde altijd voor Griffoendor tenzij ze tegen Huffelpuf speelden. Ze zou haar vast wel kunnen zien zitten aan de overkant van het veld.
Plank wilde persé dat de ploeg van Griffoendor iedere avond na het eten trainde, zodat Harry eigenlijk alleen nog tijd had voor Zwerkbal en huiswerk. De trainingen werden echter wel steeds leuker, of in elk geval droger en toen hij op de zaterdagavond voor de wedstrijd naar zijn slaapzaal ging om zijn bezem weg te brengen, was hij ervan overtuigd dat Griffoendor nog nooit zoveel kans had gemaakt om de zwerkbalcup te winnen.
Die opgewekte stemming duurde niet lang. Boven aan de trap naar de slaapzaal werd hij opgewacht door een paniekerige Marcel
'Harry, ik weet niet wie het gedaan heeft! Ik kwam binnen en ik zag...'
Met een angstige blik op Harry deed Marcel de deur open.
De inhoud van Harry's hutkoffer was door de hele kamer gestrooid. Zijn gescheurde mantel lag op de grond, het beddengoed was van zijn hemelbed getrokken en de lade was uit zijn nachtkastje gehaald en omgekeerd op zijn matras.
Harry liep met open mond naar zijn bed en stapte op een paar uitgescheurd pagina's van Tripjes met Trollen. Terwijl hij en Marcel de dekens weer op het bed deden, kwamen Ron, Daan en Simon binnen. Daan vloekte hard.
'Wat is er gebeurd Harry?'
'Geen idee.' Zei Harry, maar Ron bekeek Harry's gewaden. Alle zakken waren binnenstebuiten gekeerd.
'Iemand zocht ergens naar.' Zei Ron. 'Mis je iets?'
Harry begon zijn spullen op te rapen en weer in zijn hutkoffer te gooien. Pas toen hij het laatste boek van Smalhart in de koffer had gemikt, besefte hij wat er ontbrak.
'Vilijns dagboek is verdwenen.' Zei hij zacht tegen Ron.
'Wat?'
Harry gebaarde met zijn hoofd naar de deur van de slaapzaal en Ron volgde hem naar buiten. Haastig liepen ze de trap af naar de halflege leerlingenkamer van Griffoendor en gingen bij Hermelien zitten, die een boek las met de titel Oude Runen Eenvoudig Verklaard.
Hermelien en Anna waren diep geschokt toen ze het hoorde.
'Maar alleen een Griffoendor kan dat boek gestolen hebben. Verder kent niemand ons nieuwe wachtwoord.' Zei Anna.
'Precies.' Zei Harry.
Toen ze de volgende ochtend wakker werden, scheen de zon en stond er een licht, verfrissend briesje.
'Perfect Zwerkbalweertje!' Zei Plank enthousiast aan de tafel van Griffoendor, terwijl hij de borden van zijn spelers vollaadde met roerei.
'Vooruit, Harry, niet zo sip! Je moet goed eten!'
Harry had naar de volgepakte tafel van Griffoendor zitten staren en zich afgevraagd of de nieuwe eigenaar van Vilijns dagboek ertussen zat.
Hermelien had hem aangeraden om de diefstal aan te geven, maar daar voelde Harry weinig voor. Dan zou hij een leeraar over het dagboek moeten vertellen en hoeveel mensen wisten nu nog waarom Hagrid vijftig jaar geleden van school was gestuurd? Hij had geen zin om dat allemaal weer op te rakelen.
Toen Harry net met Ron, Hermelien en Anna de Grote Zaal verliet om zijn zwerkbalspullen te halen, kwam er voor Harry nog een zorg bij. Net toen hij zijn voet op de onderste trede van de marmeren trap had gezet, hoorde hij het weer: 'Deze keer doden.... Laat me openrijten... Verscheuren...'
Harry slaakte een kreet en Ron en Hermelien sprongen verschrikt opzij.
'Die stem!' Zei Harry, die over zijn schouder keek. 'Ik hoorde die stem weer. Jullie niet?' Ron schudde met grote ogen zijn hoofd, maar Hermelien sloeg met haar hand op haar voorhoofd.
'Harry, ik geloof dat ik net iets begrepen heb! Ik moet even naar de bibliotheek!' En ze holde vlug de trap op.
'Wat begrijpt ze?' Zei Harry verstrooid. Hij keek nog eens om zich heen, in een poging te bepalen waar de stem vandaan was gekomen.
'Heel wat meer dan ik.' Zei Ron.
'Maar waarom moet ze opeens naar de bibliotheek?'
'Zo is Hermelien nu eenmaal.' Zei Ron schouderophalend. 'Als je iets niet zeker weet, ga je naar de bieb.'
'Wacht,' Zei Anna ineens. 'Harry, je hoort een stem. Eentje die alleen jij hoort, alleen jij verstaat.'
Harry knikte. Anna sprong op.
'Die vogelbeesten.' Zei ze. 'Van Hagrid. Wat voor dieren waren het?'
'Hoezo?' Vroeg Ron. 'Wat is daarmee?'
Anna ontplofte.
'VERTEL ME HOE DIE STOMME BEESTEN HETEN!' Riep ze.
'Het was een haan!' Riep Ron terug. 'Gewoon een haan.'
Beduusd keek Anna voor zich uit. 'Hij kan niet tegen de roep van een haan...' fluisterde ze. 'De spinnen vrezen hem. Hij bewoond de geheime kamer en de kamer is geopend.'
Ze keek naar Harry. 'Het symbool.' Zei ze. 'Daarom kan alleen jij em horen. Hij is het symbool.'
'Anna, waar heb je het over?' Vroeg Harry. 'Welk symbool?'
'Hermelien.' Zei Anna ineens, alsof ze Harry niet gehoord had. Ze probeerde weg te rennen, achter Hermelien aan, maar Harry en Ron hielden haar tegen. 'Welk symbool?' Vroeg Harry weer.
'Zwadderich.' Antwoordde Anna en ze rende weer achter Hermelien aan. Harry wilde haar volgen maar werd tegengehouden door Plank die naar de wedstrijd wilde.
Anna rende door het kasteel heen naar de bibliotheek. Hermelien, dacht ze, denkt Hermelien hetzelfde? Maar dat kan niet! Niet hier, niet op Zweinstein. Iedereen kan dat ding zien als het zich door de gangen beweegt. Als het zich al door de gangen beweegt. Anna rende de bibliotheek in. 'Hermelien!' Riep ze. Snel liep ze tussen de schappen door. Anna stond abrupt stil toen ze Hermelien zag.
Versteend, met naast haar op de grond een spiegeltje. Het andere meisje keek geschrokken. Anna sprintte de bieb weer uit, maar ging niet naar de grote zaal. Ze moest meer bewijs hebben. Meer dan dit. Waarom is dit niet genoeg? Je zag het toch! Een spiegeltje! Het is niet genoeg omdat ik het niet wil geloven, dacht Anna. Ik wil het gewoon niet! Voor zich op de muur zag Anna een schaduw. Ze wilde net afremmen toen ze ergens over struikelde. Het was geen schaduw. Het was zijn staart. Angst zoals ze die nog maar één keer in haar leven had meegemaakt overviel haar als een onverwachte regenbui. Ze draaide zich om en zag meteen waarover ze gestruikeld was. Er lag een stenen meisje op de grond. 'Mare...' fluisterde Anna ongelovig. Ze viel op haar knieën en omhelsde haar stenen vriendin. Mare's stenen ogen staarde in het oneindige niks. Niet wetend dat Anna haar vasthield. 'Het spijt me.' Fluisterde Anna in Mare's nietshorende stenen oor. Als Anna bij Mare bleef, zou dat beest haar pakken. Anna kneep haar ogen dicht, krabbelde overeind en rende weg.
Je kunt niet rennen met je ogen dicht.
Anna opende haar ogen weer, rende nog net niet tegen de muur aan en ging de hoek om. Ze rende zo snel ze kon naar het einde van de gang, wetend dat ze niet kon ontsnappen. Ze wilde in Kira veranderen, sneller kunnen rennen, maar het lukte niet. Anna rende richting het raam aan het einde van de gang en ging ernaast staan. Ze stak haar hand in haar zak, maar trilde zo erg dat ze de pen meteen weer liet vallen.
Haar hart bonkte in haar keel en haar ademhaling was onregelmatig.
Oké, dacht ze. Rustig aan. Simpele gedachten.
Ze pakte haar pen weer en zette de punt tegen de muur.
Ik ben Anna.
Schrijf een H. Niet trillen.
Ik ben dertien jaar.
Oké, gaat goed.
Ik ben jarig op veertien September.
Een B. Niet te snel.
Ik zit in Griffoendor.
Kom op, rotpen! Een A! Kom op!
Mijn uil heet Egbert.
Niet door het raam kijken, niet door het raam kijken, niet door het raam kijken! Kijk naar de I!
Maar ze keek. Zijn weerspiegeling keek terug. Haar adem schokte in haar keel en Anna voelde nog net hoe haar pen uit haar hand op de grond gleed voordat alles om haar heen zich samenvoegde tot één grote brij van het onderbewustzijn.
Voordat ze het wist werd Anna weer wakker uit iets dat op een droomloze en vooral tijdloze slaap had geleken. Ze keek omhoog naar het plafond van de ziekenzaal. Op het bed naast haar lag Hermelien.
'Hermelien?' Vroeg ze toen ze zag dat zij haar ogen ook open had. Ze keken elkaar aan.
'Basilisk.' Zeiden ze tegelijk. De mensen om hen heen waren wakker of bezig met wakker worden. Anna ging overeind zitten.
'De Basilisk.' Zei ze tegen Madame Pleister. 'Het is een Basilisk!'
'Dat weten we.' Antwoordde Madame Pleister. 'Meneer Potter en Meneer Wemel hebben dat monster op wonderbaarlijke wijze verslagen.'
'Echt waar!' Riep Hermelien uit. 'Ze hebben het opgelost!'
Anna zuchtte opgelucht.
'Had jij iets voor hen achtergelaten?' Vroeg ze. 'Een hint?'
Hermelien werd rood en zei enig sinds beschaamd: 'Ik heb een stuk uit een boek gescheurd.'
Anna lachtte.
'Ik heb op de muur geschreven.' Ongelovig keek Hermelien op. 'Wat dan?' Vroeg ze. Anna grinnikte. 'Volgens mij kwam ik niet verder dan "H&R Basi". Maar dat was ook niet nodig want het is ze gelukt.
Naast haar hoorde Anna plots iets. Ze keek opzij en zag Mare wakker worden. 'Mare! Ik was zo bezorgd toen ik je zag liggen! Waarom was je daar eigenlijk? Jou kennende zou je naar de Zwerkbalwedstrijd gaan kijken.' Zei Anna. Mare keek even naar Hermelien, die in gesprek was met Madame Pleister. 'Ik had net een plan bedacht om de geheime kamer te vinden.' Ze ze zacht tegen Anna. 'Ik had als wolf ingebroken in de ziekenzaal en had de geur van de versteende slachtoffers opgenomen. Daarna volgde ik de geur tot in die gang. Voor ik het wist stond er een gigantische slang voor mijn neus en ik begreep wat er met de slachtoffers was gebeurd. Ik was te bang om een wolf te blijven en probeerde weg te rennen, maar ik ving een glimp van zijn ogen op in een van de ramen.' Zei Mare. 'Ik ben blij dat alles goed is gekomen.' Zei Anna en ze omhelsde Mare. 'Wie heeft nu eigenlijk de geheime kamer geopend?' Vroeg Mare. 'Dat zou je niet geloven.' Zei Professor Anderling, die net binnenkwam. 'Was het toch Harry.' Vroeg Mare. 'Wat! Dacht je serieus dat het Harry was? Geen wonder dat hij het gevoel had dat je hem ontweek. Ik dacht dat je wel beter zou weten.' Zei Anna. 'Was jij niet degene die zei dat het niet Potter was?' Vroeg Joost, die aan de andere kant van Mare lag. 'Wel, de andere Huffelpufs zijn heel overtuigend. Ik begon een beetje aan mezelf te twijfelen.' Gaf Mare toe. 'Dus het was Potter?' Vroeg Joost. 'Natuurlijk niet!' Riep Anna. 'Het was... Wie was het eigenlijk, Professor?' Anna keek naar Professor Anderling. Professor Anderling keek terug en zei: 'Juffrouw Wemel's geest was overgenomen door de restanten van de krachten die Jeweetwel in zijn oude schooldagboek had achtergelaten.'
'Ginny heeft de geheime kamer geopend!' Riep Mare ongelovig. 'Heb je niet geluisterd?' Vroeg Anna. 'Ze was overgenomen door Voldemort. Technisch gezien heeft hij de kamer geopend.'
'Zeg die naam nou niet!' Zei Joost. 'Het maakt niet uit. Juffrouw Wemel is weer zichzelf, het dagboek is vernietigd, de Basilisk is dood en alle versteenden zijn weer wakker.' Zei Professor Anderling en ze gaf een zeldzame glimlach.