'Laat me je helpen, Harry. Laat me je helpen uitzoeken waarom jij de sisselspraak beheerst.'
Even keken Harry, Ron en Hermelien elkaar aan.
'Waarom wil je hem zo graag helpen?' Vroeg Ron. 'Ik bedoel, we zijn nou niet bepaald... echte vrienden.'
'Dat hoeft ook niet.' Antwoordde Anna. 'Ik wil gewoon...' Anna zuchtte. 'Ik heb in het weeshuis nooit echte vrienden gehad. Ik had gedacht dat dat hier anders zou zijn omdat er hier niemand is die raar opkijkt op het moment dat er objecten door de kamer vliegen wanneer ik boos ben. Of op het moment dat de viool uit zichzelf de tweede partij speelt als ik piano speel, of omdat ik soms dromen heb die werkelijkheid worden. En dat is ook zo. Jullie vinden dat niet raar. Maar ondanks dat zijn de enige vrienden die ik heb Fred, George, Leo en Mare en zelfs dat is een probleem. Mare zit in een andere afdeling en er is gewoon te veel leeftijdsverschil met de andere. Hier is het zo dat iedereen mijn raar vind om wie ik ben. En ik weet het, ik weet dat ik irritant ben, dat ik snel praat, dat ik bijdehand en impulsief ben. En dat is oké. We hoeven geen beste maatjes te worden, maar ik wil wel helpen. En niet alleen om persoonlijke redenen.'
Even viel er een stilte.
'Weet je wat de sorteerhoed mij vertelde toen ik werd ingedeeld bij Griffoendor?' Vroeg ze toen. 'Hij zei dat hij niet wist wat hij met mij aan moest omdat ik sluw en listig genoeg ben voor Zwadderich, slim en nieuwsgierig genoeg voor Ravenklauw, aanvaardend en oprecht genoeg voor Huffelpuf en loyaal en moedig genoeg voor Griffoendor. En ik denk dat ik hier ben omdat mijn loyaliteit mijn belangrijkste eigenschap is.'
Die nacht schrok Mare plots wakker van een nachtmerrie. Ze probeerde zich te herinneren waar haar droom over ging, maar ze wist het niet meer. Toen hoorde ze een zacht gesnik. Degene die als laatste was komen slapen was de deur vergeten dichtdoen en het gesnik kwam vanuit de leerlingenkamer. Mare kroop uit bed en sloop zachtjes de trap af. Toen ze beneden kwam zag ze Joost. Hij lag in een zetel die voor het haardvuur stond en had een deken over zich gelegd. Mare ging in een andere zetel bij het vuur zitten en keek naar hem. 'Gaat het, Joost?' Vroeg ze. 'Ja, ik had gewoon een nachtmerrie en ik wilde de andere niet wakker maken met mijn gesnik. Maak je maar niet druk om mij.' Zei Joost. 'Soms helpt het om over je nachtmerries te praten. Dat kalmeert je als je bang bent. Waarover ging je droom?' Zei Mare. 'Waarover denk je? Potter met zijn stomme slang die m'n kop eraf bijt.' Zei Joost. Plots kwam Mare's eigen droom terug. Het was dezelfde. Ze zou het wel nog eens met Charles hebben over dromen buitensluiten. 'Harry zit niet achter de aanvallen. Je moet je echt niet voor hem verstoppen.' Zei Mare. 'Oh, ja! Zeg dat maar even tegen zijn slang!' Zei Joost. 'Harry zei tegen die slang dat hij je geen kwaad moest doen. Dat hij je met rust moest laten.' Zei Mare. 'Kijk, Mare. Harry is een van je vrienden. Als hij zegt dat hij me wilde helpen, dan geloof jij dat. Maar neem dit advies van mij aan. Geloof de stomme leugens van de erfgenaam van Zwadderich niet!' Zei Joost. Mare haalde diep adem. Ze vond het erg om Joost zo te zien. 'Mag ik je een geheim vertellen, Joost? Maar je moet beloven dat je het nooit aan ook maar iemand verteld.' Zei Mare. 'Ik beloof dat ik het aan niemand zal vertellen.' Zei Joost enig sinds nieuwsgierig. 'Ken je leglimentie?' Vroeg Mare. 'Ik heb er een boek over gelezen.' Zei Joost. 'Wel, Joost. Ik kan Leglimentie. Ik deed het tijdens de dueleerclub. Harry heeft me nooit vertelt wat hij zei. Ik heb het zelf gehoord.' Zei Mare. Joost's ogen werden groot. Jij kan leglimentie? Ik geloof je niet. Waar denk ik aan?' Mare rolde met haar ogen. 'Pannekoeken.' Zei ze geïrriteerd. 'En nu?' Vroeg Joost. 'Waarom denk je aan wc-borstles?' Zei Mare. 'Je kunt echt leglimentie! Cool!' Zei Joost. 'Maar je moet het niet als verdediging voor je vrienden gebruiken. Je kan zeggen wat je wilt, ik vertrouw Potter niet.'
'Best, dan leid je je leven maar in angst. Het is niet mijn probleem.' Zei Mare geïrriteerd door zijn koppigheid. 'Hoe heb je leglimentie geleerd?' Vroeg Joost nieuwsgierig. 'Iemand van buiten school leert het me.' Zei Mare. Plots schoot haar iets te binnen. Ze had Charles beloofd hem op de hoogte te houden van alles wat er gebeurde op Zweinstein. Ze had hem alles verteld over de aanvallen, maar niets over de dueleerclub. Ze herinnerde zijn interesse in Harry die hij in de zomer had getoond. 'Slaapwel.' Zei ze tegen Joost en ze liep terug naar boven en trok deze keer de deur achter haar dicht. Ze zou Charles morgen wel een brief schrijven. Dat hoefde niet midden in de nacht.
Zo kwam het dat Anna voortaan meestal bij Harry, Ron en Hermelien in de buurt te vinden was. Maar heel erg veel schoten ze daar niet mee op, want de hele school leek heilig te geloven dat Harry de erfgenaam van Zwadderich was en dat hij verantwoordelijk was voor de aanvallen op mevrouw Norks en Krauwel.
Door de dubbele aanval op Joost en Haast onthoofde Henk was wat eerst alleen onrustigheid was geweest, omgeslagen in een regelrechte paniek. Vreemd genoeg waren de meesten vooral geschrokken van het lot van Henk. Hoe kon een geest zo toegetakeld worden, vroegen de leerlingen zich af. Wat voor vreselijke macht kan iemand die al dood was laten verstenen? Mare was heel erg geschrokken van Joost. De meesten zeiden dat ze het hadden zien aankomen omdat Potter duidelijk op Joost joeg, maar Mare wist beter. Ze had eigenlijk niet gedacht dat Joost zou worden aangevallen omdat ze zo zeker was dat Harry er niet achter zat. Zo was ze vergeten dat hij van dreuzelouders kwam en zowieso op de lijst van de erfgenaam zou staan. Ze moest steeds meer moeite doen om tegen de andere Huffelpufs in te praten. Ze drongen zo erg in haar hoofd dat Mare zelf begon te twijfelen over wat ze bij de dueleerclub gehoord had. Toch bleef ze tegen zichzelf zeggen dat Harry onschuldig was, ook al betrapte ze zichzelf erop dat ze hem ook ontweek. Anna hing naar haar mening te veel uit bij Harry, Ron en Hermelien. Ze praatte alleen nog met Anna als zij er niet bij waren en was vooral bezig met Susanne en Hannah, die allebij zeker waren dat Harry achter de aanvallen zat. Dat hielp niet echt.
Er volgde een stormloop op kaartjes voor de zweinsteinexpres, want iedereen wilde met de kerstvakantie naar huis.
'Als dat zo doorgaat, blijven alleen wij over.' Zei Ron tegen Hermelien, Harry en Anna. 'Samen met Malfidus, Korzel en Kwast.'
'Leuke vakantie kan dat worden.' Vond Anna.
Korzel en Kwast, die altijd precies deden wat Malfidus deed, bleven met Kerstmis ook op school, maar Harry was blij dat de meeste leerlingen vertrokken. Hij was het zat dat mensen op de gang met een boog om hem heen liepen, alsof hij op het punt stond slagtanden te krijgen of gif te spuwen. Net zo zat als al het gemompel, gesis en de wijzende vingers. Hij had zelfs de indruk dat Mare hem ontliep.
Fred en George vonden het juist dolkomisch. Ze liepen vaak op de gang voor Harry uit en riepen dan: 'Maak plaats voor de erfgenaam van Zwadderich! Opzij, er komt een vreselijk boze tovenaar aan...'
Percy kon hun humor niet waarderen. 'Dat is niet om te lachen.' Zei hij ijzig.
'Oh, maak dat je wegkomt, Percy.' Zei Fred. 'Harry heeft haast.'
'Ja, hij gaat gauw een kopje thee drinken in de geheime kamer met zijn bloeddorstige dienaar.' Grinnikte George. Ginny vond het ook niet grappig.
'Doe nou niet.' Jammerde ze als Fred weer eens luid vroeg wie Harry's volgende slachtoffer werd of als George deed alsof hij Harry afweerde met een grote teen knoflook als ze elkaar tegenkwamen.
Harry vond het niet erg. Het luchtte hem op dat Fred en George het idee dat hij misschien de erfgenaam van Zwadderich was lachwekkend vonden. Hun capriolen vielen niet in goede aard bij Malfidus. Iedere keer als hij ze bezig zag, leek hij zuurder te kijken.
'Dat komt omdat hij popelt om te zeggen dat hij het is.' Zei Ron wijs. 'Je weet hoe vreselijk hij het vindt als iemand anders ergens beter in is dan hij en nu krijg jij alle eer voor zijn vuile streken.'
'Dat duurt niet lang meer.' Zei hij Hermelien voldaan. 'De wisseldrank is bijna klaar. Nog even en dan komt de waarheid aan het licht.'
'Zolang je mij die prut maar niet geeft.' Zei Anna droog.
Eindelijk zat het semester erop en daalde er een stilte neer over het kasteel die even diep was als de sneeuw. Harry vond het eerder vredig dan mistroostig en hij genoot ervan dat hij, Hermelien, Anna en de Wemels de toren van Griffoendor voor zich alleen hadden, zodat ze lekker hard knalpoker konden spelen zonder dat iemand er last van had en rustig konden oefenen met duelleren. Fred, George en Ginny hadden besloten ook op school te blijven in plaats van met meneer en mevrouw Wemel naar Bill in Egypte te gaan. Percy keurde wat hij hun kinderlijke gedrag noemde af en liet zich niet veel zien in de leerlingenkamer. Hij had hen al pompeus meegedeeld dat hij alleen bleef omdat het zijn plicht was al klassenoudste om de docenten te steunen in deze moeilijke tijden. Harry had gehoord dat Mare de enige Huffelpuf was die niet naar huis was gegaan, desondanks zag hij haar de hele vakantie niet.
Het tochtje met de wisseldrank leverde niks op, als je niet meetelde dat Hermelien als kat op de ziekenzaal terecht kwam. Hermelien moest een paar weken op de ziekenzaal blijven. Toen de andere leerlingen na de vakantie terugkeerden, deden er allerlei geruchten de ronde over haar verdwijning, omdat iedereen dacht dat ze ook was aangevallen. Er dromden zoveel mensen langs de ziekenzaal in de hoop een glimp van Hermelien op te vangen, dat Madame Pleister haar gordijnen weer voor de dag haalde en die om Hermeliens bed zette, zodat niemand haar behaarde gezicht zou zien.
Harry, Ron en Anna gingen iedere avond op bezoek en toen het nieuwe semester weer begon, namen ze elke dag huiswerk voor haar mee.
'Als ik snorharen had gekregen, zou ik een tijdje lekker niks doen.' Zei Ron, die een grote stapel boeken op Hermeliens nachtkastje legde.
'Doe niet zo gek, Ron. Ik moet bijblijven.' Zei Hermelien kordaat. Ze was een stuk opgeknapt nu het haar op haar gezicht was verdwenen en haar ogen langzaam weer bruin begonnen te worden. 'Jullie hebben verder zeker niks nieuws ontdekt?' Voegde ze er fluisterend aan toe zodat madame Pleister het niet kon horen.
'Nee, niks.' Zei Harry somber.
'Ik was er echt van overtuigd dat het Malfidus was.' Zei Ron voor de honderdste keer. 'Wat heb je daar?' Vroeg Harry en hij wees op iets goudkleurigs dat onder Hermeliens kussen uitstak.
'Gewoon een kaartje.' Zei Hermelien haastig en ze probeerde het weg te stoppen, maar Ron was haar te vlug af. Hij trok het kaartje onder het kussen uit, vouwde hem open en las hardop voor: 'Van harte beterschap gewenst door je bezorgde leraar, Professor Gladianus Smalhart, Orede van Merlijn, derde klasse, Erelid van de bla bla bla bla bla.' Ron keek Hermelien vol afkeer aan.
'Gladianus Klefbek.' Mompelde Anna.
'Slaap je daarmee onder je kussen?' Vroeg Ron.
Hermelien hoefde gelukkig geen antwoord te geven, omdat madam Pleister haar haar dosis medicijnen voor die avond kwam brengen.
'Is die Smalhart niet de grootste slijmbal die je ooit ontmoet hebt?' Zei Ron tegen Harry en Anna toen ze de ziekenzaal verlieten en de trap op liepen naar de toren van Griffoendor. 'Mag ik iets vragen, Anna?' Zei Harry na veel twijfels. 'Wat is er?' Vroeg Anna. 'Heb je nog iets van Mare gehoord?' Vroeg Harry. 'Niks bijzonder, waarom?' Vroeg Anna. 'Wel, ik weet hoe die Huffelpufs zijn en zij denken over het algemeen dat ik de erfgenaam van Zwadderich ben en ik heb een beetje de indruk dat Mare... Me ontloopt.' Zei Harry een beetje twijfelend. 'Denk je dat Mare gelooft dat jij de erfgenaam van Zwadderich bent?' Vroeg Anna lacherig. 'Wel ze doet niet zo veel meer met ons en ik zie haar bijna nooit.' Zei Harry. 'Natuurlijk niet. Wij zijn niet de enige die ze heeft. Het is moeilijk om veel met ons rond te hangen omdat we op een andere afdeling zitten. Ze heeft haar eigen vrienden bij Huffelpuf. We hebben verschillende lesroosters, onze eerste pauze valt op een verschillend moment, we eten aan verschillende tafels en we hebben zo veel huiswerk dat onze avonden al vol zitten. Wanneer verwacht je precies dat Mare langskomt?' Zei Anna. 'Je hebt vast gelijk.' Zei Harry.
Sneep had zoveel huiswerk opgegeven dat Harry dacht dat hij het waarschijnlijk pas in zijn zesde jaar zou af hebben en Ron zei net dat hij wou dat hij aan Hermelien had gevraagd hoeveel rattenstaarten er nou eigenlijk in een kippenvelcocktail gingen, toen ze een verdieping hoger iemand woedend hoorde schreeuwen.
'Vierentwintig.' Antwoordde Anna. Alsof het geschreeuw haar totaal niet gestoord had.
'Dat is Vilder.' Mompelde Harry. Ze liepen haastig de trap op en luisterden aandachtig.
'Zou er weer iemand zijn aangevallen?' Zei Ron gespannen. Ze bleven doodstil staan en luisterde naar de stem van Vilder die ronduit hysterisch klonk.
'... nóg meer werk! De godganse avond de vlier dweilen, alsof ik niet genoeg te doen heb! Nee, dit is de laatste druppel, nu stap ik naar Perkamentus!'
Zijn voetstappen stierven weg en ze hoorden in de verte een deur dichtslaan.
Voorzichtig staken ze hun hoofd om de hoek. Vilder had blijkbaar weer op zijn vaste uitkijkpost gestaan. Ze bevonden zich opnieuw op de plek waar mevrouw Norks was aangevallen. In één oogopslag zagen ze waarom Vilder zo woest was geweest. De halve gang stond blank en zo te zien stroomde er nog steeds water uit het toilet van Jammerende Jenny. Nu Vilder niet meer schreeuwde, hoorde ze Jenny's gesnik door het betegelde toilet galmen.
'Wat heeft ze nou weer?' Zei Ron.
'Laten we even kijken.' Zei Harry. Ze trokken hun gewaden op, plasten door het water naar de deur, negeerde zoals gewoonlijk het bordje met Defect en gingen naar binnen.
Jammerende Jenny huilde harder en dramatischer dan ze haar ooit hadden horen doen. Blijkbaar hield ze zich schuil in haar favorite toilet. Het was donker, omdat de kaarsen waren gedoofd door de enorme overstroming die zowel de vloer als de muren kletsnat had gemaakt.
'Wat is er Jenny?' Vroeg Harry.
'Wie is daar?' Gorgelde Jenny mistroostig. 'Komen jullie nog meer dingen naar m'n hoofd gooien?'
Harry waadde naar haar toilet en zei: 'Waarom zouden we iets naar je hoofd willen gooien?'
'Geen idee.' Riep Jenny, die uit de toiletpot opdook, zodat er een nieuwe golf water op de toch al drijfnatte vloer spatte. 'Ik zat daar rustig, zonder ook maar iemand lastig te vallen, toen een of andere grappenmaker me met een boek bekogelde...'
'Maar je voelt het toch niet als iemand iets naar je gooit?' Zei Harry redelijk. 'Ik bedoel...' Harry werd middenin zijn zin onderbroken omdat Anna hem in zijn maag stompte.
'Wat vervelend, Jenny. Weet je wie het was? Dan zullen we diegene overhalen om zijn excuses aan te bieden.'
'Ik weet het niet.' Zei Jenny. 'Ik zat rustig in de afvoerpijp over de dood na te denken toen het opeens dwars door m'n hoofd viel.' Zei Jenny nijdig. 'Het is weer uitgespoeld. Daar ligt het.'
Ze volgde Jenny's wijzende vinger. Onder de wasbak lag een dun boekje met een verfomfaaide, zwarte kaft, dat net zo nat was als de rest van het toilet.
Harry wilde het oprapen, maar Ron stak zijn arm uit en hield hem tegen.
'Wat?' Zei Harry.
'Ben je gek geworden?' Zei Ron. 'Dat kan gevaarlijk zijn.'
'Gevaarlijk?' Zei Harry lacherig. 'Kom nou toch. Hoe kan zo'n boekje gevaarlijk zijn?'
'Daar zou je verstelt van staan.' Zei Ron met een nerveuze blik op het boek. 'Als je hoort over sommige boeken die het ministerie in beslag heeft genomen. Dat heeft pa wel eens verteld. Er was bijvoorbeeld een boek dat je ogen verbrandde. En iedereen die Sonnette van een tovenaar had gelezen, moest de rest van zijn leven in rijm spreken. En een of andere oude heks uit Bath had een boek dat je altijd moest blijven lezen! Je kon alleen nog maar rondlopen met je neus in dat boek en proberen alles met één hand te doen. En, Anna!'
'Anna had het boekje al in haar handen. 'Gaat prima.' Zei ze, maar toen vertrok haar gezicht en klapte ze dubbel. Ze hapte naar adem en viel op de grond.
'Anna!' Riepen Harry en Ron tegelijk. Ze snelden naar Anna en draaide haar naar zich toe. Anna begon te lachen.
'Dat was niet grappig!' Riep Ron kwaad.
'Jawel!' Lachtte Anna. 'Jij ziet de humor er gewoon niet van in!'
Anna lachtte verder en Harry raapte het boek op. Hij zag direct dat het een dagboek was en aan het vale jaartal op de kaft te zien, was het vijftig jaar oud. Nieuwsgierig deed hij het open. Op de eerste pagina kon hij nog net de naam M.A. Vilijn lezen, in doorgelopen inkt.
'Wacht eens even.' Zei Ron, die behoedzaam naderbij was gekomen en nu over Harry's schouder keek. 'Ik ken die naam. M.A. Vilijn heeft vijftig jaar geleden een onderscheiding gekregen wegens uitzonderlijke verdiensten voor de school.'
'Hoe weet jij dat nou?' Vroeg Harry stomverbaasd. 'Omdat ik dat schildje vijftig keer moest oppoetsen van Vilder toen we strafwerk hadden.' Zei Ron vol wrok. 'Ik had er slakken op gekotst. Als jij een uur lang slijm van een naam had geveegd, zou je hem ook nog kennen.' Voorzichtig trok Harry de natte bladzijden uit elkaar. Maar ze waren volkomen blanco. Nergens stond ook maar één woordje geschreven. Zelfs niet: "Tante Martha's verjaardag" Of "Tandarts, halfvier". Anna was gestopt met lachen en keek mee over Harry's andere schouder. 'Hij heeft er niks in geschreven.' Zei ze teleurgesteld.
'Waarom wilde iemand het door de plee spoelen?' Vroeg Ron nieuwsgierig. Harry draaide het boek om en zag op de achterkant de gedrukte naam van een kantoorboekhandel in de Vauxhall Road in Londen. 'Hij moet dreuzelouders hebben gehad.' Zei Anna bedachtzaam. 'Ik bedoel, als hij het in de Vauxhall Road heeft gekocht...'
'Nou, je hebt er in elk geval niks aan.' Zei Ron. Fluisterend voegde hij eraan toe: 'Vijftig punten als je het door Jenny's neus gooit.'