'Ze wil alleen zeggen dat het misschien voor iedereen een tikkeltje comfortabeler was geweest als je die brief op de gang had geopend en niet midden in de Grote Zaal.' Zei Anna.
Professor Anderling liep langs de tafel van Griffoendor en deelde lesroosters uit. Anna was blij om te zien dat ze begonnen met een blokuur kruidenkunde met Huffelpuf. Niet dat kruidenkunde het meest interessante vak was, maar ze was blij met alles wat ze samen met Mare had.
Ze gingen naar buiten en liepen door de moestuin naar de kassen waar magische planten werden gekweekt. Anna en Mare liepen een stukje achter hen te praten.
'Ongeloofelijk, ze zijn de hele vakantie samen en ze zijn nog niet uitgepraat.' Zei Ron met een blik op Anna en Mare.
De rest van de leerlingen stond buiten bij de kassen te wachten op Professor Stronk. Harry, Ron, Hermelien, Anna en Mare hadden zich net bij de anderen gevoegd toen ze met grote passen kwam aanlopen, samen met Gladianus Smalhart. Professor Stronk had een hoop verband in haar armen en Harry keek schuldbewust naar de beukwilg in de verte, die diverse takken in mitella's had.
Professor Stronk was klein en gedrongen, met een verstelde hoed op haar loshangende haar. Meestal kleefden er grote stukken modder aan haar gewaad en Tante Petunia zou bij het zien van haar nagels subiet van haar stokje zijn gegaan. Gladianus Smalhart, daarin tegen, was onberispelijk gekleed in een golvend turkooizen gewaad. Zijn goudblonde haar glansde onder een zwierige, turkoois-blauwe hoed met gouden stiksels.
'Hallo allemaal!' Riep Smalhart en hij trakteerde de leerlingen op een brede glimlach. 'Ik liet Professor Stronk net even zien hoe je een beschadigde beukwilg moet behandelen. Niet dat ik de indruk wil geven dat ik meer weet van kruidenkunde dan zij, maar op mijn vele, verre reizen ben ik zoveel exotische planten tegengekomen...'
'Kas drie vandaag, jongens!' Zei Professor Stronk nogal nors. Ze leek niet haar normale, opgewekte zelf en Anna begreep meteen waarom. Ze werd zelf ook mateloos geïrriteerd door alleen al de aanwezigheid van Smalhart.
Er werd opgewonden gemompeld. Het eerste jaar hadden ze alleen in kas een gewerkt. In kas drie groeiden veel interessantere en gevaarlijkere planten. Professor Stronk pakte een grote sleutel die aan haar riem hing en maakte de deur open. Harry rook vochtige aarde en mest, vermengt met de zware geur van de reusachtige schermvormige bloemen die van het plafond omlaag hingen. Hij wilde Ron en Hermelien volgen, maar Smalhart stak zijn hand uit.
'Harry, ik wil je even spreken. U vindt het toch niet erg als hij een paar minuutjes te laat komt, Professor Stronk?'
Aan haar nijdige blik te zien vond Professor Stronk dat weldegelijk erg, maar Smalhart zei: 'Mooi zo!' En deed de deur van de kas voor haar neus dicht.
Anna trok haar wenkbrauwen op toen ze door de deur heen Harry en Smalhart zag praten. 'Ik heb medelijden met hem.' Fluisterde Mare in haar oor.
Professor Stronk ging in het midden van de kas staan, achter een tafel op schragen waarop zo'n twintig verschillende oorwarmers lagen.
Toen Harry zijn plaatsje tussen Ron en Hermelien had ingenomen, zei Professor Stronk: 'Vandaag gaan we Mandragora's verpotten. Wie kan me iets vertellen over de eigenschappen van de Mandragora?'
Zonder moeite te doen om het te verbergen kreunde Anna: 'Nee, hè?'
'Juffrouw Annabel?' Vroeg Professor Stronk meteen.
'Mandragora is een krachtig geneesmiddel,' Zei Anna. 'Het wordt gebruikt om mensen die zijn vervloekt of een gedaanteverwisseling hebben ondergaan in hun oorspronkelijke staat terug te brengen. Maar de kreet van de Mandragora kan dodelijk zijn, vooral als hij volwassen is.' Mare keek met open mond naar Anna. Ze had haar niet een keer een van haar schoolboeken zien opendoen en toch leek het alsof ze ze in haar hoofd had gedownload.
'Precies. Tien punten voor Griffoendor.' Zei Professor Stronk. 'De Mandragora's die we hier hebben zijn nog heel jong.' Ze wees op de rij diepe bakken en iedereen schuifelde naar voren om te kijken. Er groeide zo'n honderd plukkerige, paarsgroene plantjes in rijtjes. Harry vond ze er heel gewoon uitzien en had geen idee wat Anna bedoelde met "de kreet" van de Mandragora. Hij schuifelde naar voren om beter te kijken. Iedereen pakte een stel oorwarmers en zette ze op. Er drong geen enkel geluid doorheen. Professor Stronk zette een roze, pluizig exemplaar op, rolde de mauwen van haar gewaad op, greep een van de plukkerige plantjes en trok er hevig aan.
Harry slaakte een keertje van verbazing dat niemand hoorde. In plaats van wortels schoot er een kleine, modderige en ongelofelijk lelijke baby uit de aarde omhoog. De bladeren groeiden uit zijn kruin, hij had een groenachtige, gevlekte huid en schreeuwde duidelijk de longen uit zijn lijf. Met een mengeling van afkeuring en vermaak keek Anna ernaar. Professor Stronk pakte een grote pot van onder de tafel, stopte de Mandragora erin en begroef hem in een vochtige, donkere compost, tot alleen het plukje bladeren nog zichtbaar was. Ze sloeg haar handen af, stak haar duim op en deed haar oorwarmers af. 'Onze Mandragora's zijn nog maar zaailingen en hun kreten zijn nog niet dodelijk,' Zei Professor Stonk kalm, alsof ze niks opwindenders had gedaan dan de begonia's water geven. 'Je raakt er echter wel een paar uur door buiten westen en omdat vast niemand de eerste schooldag wil missen, raad ik jullie aan om je oorwarmers goed op te houden als jullie werken. Als de les voorbij is laat ik dat wel weten. Oké, vier leerlingen per bak, daar staat een voorraad potten, in die zakken zit compost en pas op voor het Langdradig Weekblad, dat is slaapverwekkend.'
Ze gaf een plant met saaie, slappe bladeren een tik, waardoor die snel de lange draden introk die stiekem omhoog waren gekropen naar haar schouder.
Anna bleef staan en keek naar een open plek waar ze bij kon. Ze trok meestal met Fred en George op, maar in de klas kon dat niet. Ze zag hoe Harry, Ron en Hermelien gezelschap kregen van een huffelpuffer. Ze voelde een tikje op haar schouder en draaide zich om klaar om dat Langdradig Weekblad een tik te geven. Het was geen plan, het was Mare. Door de oorwarmers zou niemand het horen als ze iets zei, dus gaf Mare een knikje naar de bak waar zij en twee andere Huffelpuffers aan het werken waren. Als Anna zich niet vergiste waren het Hannah Albedil en Susanne Bonkel. Twee Huffelpuf vrienden van Mare. Anna glimlachte en ging erbij staan.
Snel en handig verwisselde Anna de Mandragora's van pot. Ze had er zeven gedaan toen Mare net klaar was met haar vierde en Susanne en Hannah aan hun derde begonnen.
Aan het einde van de les waren de meeste mensen zweterig, zaten ze onder de aarde en deed alles pijn. De leerlingen gingen haastig terug naar het kasteel om zich te wassen en daarna moesten de Griffoendors halsoverkop naar gedaanteverwisseling terwijl Mare en de andere Huffelpufs toverdranken hadden.
De lessen van Professor Anderling waren altijd lastig, maar deze keer was het extra moeilijk. Het was alsof alles wat Harry het afgelopen jaar geleerd had weer uit zijn hoofd was weggelekt. Hij moest eigenlijk zijn kever in een knoop veranderen, maar slaagde er alleen in om zijn kever, die van hot naar her rende om de toverstok te ontwijken, een hoop lichaamsbeweging te bezorgen.
Ron had het nog veel moeilijker. Hij had zijn stok provisorisch opgelapt met geleende Fantastape, maar hij scheen onherstelbaar beschadigd te zijn. Op de vreemdste momenten knetterde hij en schoten er vonken uit en iedere keer dat hij zijn kever in een knoop wilde veranderen, beraakte de staf dikke grijze rookwolken uit die naar rotte eieren stonken. Ron kon daardoor niet zien wat hij deed en pletter zijn kever per ongeluk met zijn elleboog, zodat hij om een nieuwe moest vragen. Professor Anderling was niet echt blij. Het hield pas op toen Anna achter Professor Anderling's rug om snel Ron's kever behekste, zodat hij keurig in een donkerblauwe knoop veranderde.
De volgende les was Verweer Tegen De Zwarte Kunsten, weer met Huffelpuf. Harry werd met te veel aandacht van Smalhart de klas ingeloodst. Harry deed zijn gewaad goed en ging helemaal achter in de klas zitten, waar hij snel alle zeven boeken van Smalhart voor zich opstapelde, zodat hij niet naar de auteur hoefde te kijken.
De overige leerlingen stommelden de klas binnen, Ron en Hermelien gingen aan weerszijden van Harry zitten, Anna ging naast Hermelien zitten en Mare ging naast Anna zitten.
'Je had wel een ei kunnen bakken op je gezicht,' Zei Ron. 'Laten we hopen dat Krauwel Ginny niet ontmoet, anders richten ze nog de Harry Potter Fanclub op.'
'Hou je mond!' Snauwde Harry. Het laatste wat hij wilde was dat Smalhart de woorden "Harry Potter Fanclub" zou horen.
Toen iedereen zat schraapte Smalhart luid zijn keel en er viel een stilte. Hij boog zich voorover, pakte Marcel's exemplaar van Tripjes met Trollen en hield het omhoog, zodat iedereen het knipogende portret op de omslag kon zien.
'Ik!' Zei hij. Hij wees op het portret en knipoogde zelf ook. 'Gladianus Smalhart, orde van Merlijn, derde klasse, Erelid van de Bond Tegen de Zwarte Kunsten en vijf keer op rij door heks & haard uitgeroepen tot Tovenaar met de Charmantste Glimlach, maar daar praat ik niet graag over. Ik heb de zombie van Zanzibar niet verslagen door tegen hem te glimlachen!'
Hij wachtte op een reactie. Een paar mensen grijnsde flauwtjes en Anna maakte een denkbeeldig kotsgeluid, waardoor Hermelien haar pinnig aankeek en Mare moeite moest doen om niet te lachen.
'Ik zie dat iedereen een complete set van mijn boeken heeft, prima. Het leek me een goed idee om de eerste les te beginnen met een proefwerkje. Niets om je druk over te maken, gewoon om te controleren hoe grondig jullie mijn boeken hebben gelezen, hoeveel ervan is blijven hangen...'
'Ik heb ze niet gelezen.' Fluisterde Mare tegen Anna, maar ze leek zich niet erg zorgen te maken.
Toen Smalhart het proefwerk had uitgedeeld ging hij weer voor de klas staan en zei: 'Jullie hebben dertig minuten, vanaf nu!'
Anna keek naar het proefwerk en las:
1. Wat is de lievelingskleur van Gladianus Smalhart?
2. Wat is de geheime ambitie van Gladianus Smalhart?
3. Wat is, naar jouw mening, de grootste prestatie van Gladianus Smalhart tot dusver?
Zo ging het maar door en door, drie vellen lang, tot aan: Wanneer is Gladianus Smalhart jarig en wat zou zijn ideale verjaardagscadeau zijn?
'Dit zou Verweer Tegen Gladianus Smalhart kunnen zijn.' Fluisterde Anna.
Een halfuur later haalde Smalhart de proefwerken op en keek ze door terwijl hij voor de klas stond.
'Ai, ai, bijna niemand herinnerd zich blijkbaar dat mijn lievelingskleur lila is. Dat zeg ik in een jaar met de yeti. En een paar leerlingen moeten wandelingen met weerwolven nog eens goed doorlezen. In hoofdstuk twaalf schrijf ik duidelijk dat mij ideale verjaardagscadeau harmonie tussen alle magische en niet-magische volkeren zou zijn, al zeg ik ook geen nee tegen een grote fles Oude Klare's Jonge Borrel!' Hij knipoogde opnieuw schalks. Ron staarde Smalhart vol ongeloof aan en Simon Filister en Daan Tomas, die vooraan zaten, schudde van het lachen. Hermelien, daarentegen, luisterde vol vervoering en schrok zichtbaar toen Smalhart plotseling haar naam noemde.
'Maar juffrouw Hermelien Griffel wist dat het mijn geheime ambitie is om de wereld te bevrijden van alle kwaad en om mijn eigen merk haarverzorgingsproducten op de markt te brengen.' Zei Smalhart.
'Zijn super topgeheime ambitie die in zijn boeken staat voor heel de wereld om te zien.' Fluisterde Mare tegen Anna.
'Goed gedaan! Ik mag zelfs wel zeggen...' Zei Smalhart en hij sloeg het proefwerk om. 'Een tien met een Griffel! Wie is Hermelien Griffel?'
Hermelien stak een trillende hand op.
'Uitstekend!' Zei Smalhart met een brede glimlach. 'Echt uitstekend! Tien punten voor Griffoendor! Maar nu verder met ernstigere zaken...' hij bukte zich, pakte een grote kooi met een doek erover en zette hem op zijn bureau.
'Goed, maar ik jullie waarschuwen! Het is mijn taak om jullie te leren jezelf te verweren tegen de gruwelijkste schepsels die onze tovenaarswereld kent!' Zei Smalhart.
'Zoals domme blaaskaken die houden van lila en haarverzorgingsproducten?' Fluisterde Mare tegen Anna en Anna gaf een kort grinikje.
'Het is heel goed denkbaar dat jullie in dit lokaal met jullie grootste angsten zullen worden geconfronteerd!' Vervolgde Smalhart. 'Denk eraan dat jullie niks kan overkomen zolang ik erbij ben. Ik wil alleen dat jullie kalm blijven.'
Onwillekeurig leunde Harry opzij, om langs de stapel boeken naar de kooi te kunnen kijken. Smalhart had zijn hand op het doek gelegd en Daan en Simon lachte niet meer. Marcel, die op de voorste rij zat, deinsde zo ver mogelijk achteruit.
'Gil alsjebliefd niet te hard,' Zei Smalhart zacht. 'Dat zou ze woedend kunnen maken.'
Terwijl de hele klas de adem inhield, trok Smalhart het doek van de kooi.
'Voila!' Zei hij Dramatisch. 'Vers gevangen, Keltische Aardmannetjes!' Simon kon zich niet meer inhouden en stootte een gnuivende lach uit die zelfs Smalhart niet voor een gil van angst kon houden.
'Ja?' Zei hij tegen Simon.
'Nou, ze zijn niet... ze zijn niet echt... gevaarlijk, nietwaar?' Proestte Simon.
'Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn!' Zei Smalhart met een irritant opgeheven wijsvingertje. 'Het kunnen verdraaid lastige kereltjes zijn!'
De aardmannetjes waren staalblauw, zo'n twintig centimeter groot en hadden spitse gezichtjes en zulke schrille stemmetjes dat het was alsof je een kooi vol parkieten hoorde ruziën. Zodra het doek van de kooi was gehaald begonnen ze te brabbelen en rond te rennen, aan de spijlen te rukken en bizarre gezichten te trekken naar de leerlingen op de eerste rij.
'Oke,' Riep Smalhart. 'Laat maar eens zien hoe jullie ze aanpakken!' Hij deed het deurtje van de kooi open.
De aardmannetjes schoten als vuurpijlen alle kanten op. Twee grepen Marcel bij zijn oren en tilde hem van de grond. Een stel sprong dwars door het raam, zodat de leerlingen op de achterste rij een regen van gebroken glas ober zich heen kregen en de rest begon het klaslokaal grondiger en effectiever te vernielen dan een dolle neushoorn. Ze besproeiden de leerlingen met inkt, verscheurde boeken en papieren, rukten platen van de muren, keerden de prullenbak om, grepen tassen en boeken en smeten die uit de kapotte ramen, na een paar minuten hadden alle leerlingen dekking gezocht onder hun tafeltjes, behalve Marcel, die aan de kroonluchter bungelde.
'Kom op, kom op, vang ze dan, het zijn toch maar aardmannetjes...' schreeuwde Smalhart. Hij rolde zijn mauwen op, zwaaide met zijn toverstaf en brulde: 'Geomanni Pesternomi!'
Dat had geen enkel effect. Een aardmannetje griste Smalharts staf uit zijn hand en smeet die ook uit het raam. Smalhart slikte en dook nog net op tijd onder zijn eigen bureau om niet geplet te worden door Marcel die naar beneden viel toen de kroonluchter losscheurde.
'Wingardium Leviosa!' Riep Anna. Haar spreuk kon Marcel nog net op tijd vangen voor hij te pletter viel.
De bel ging en iedereen holde naar de deur. In de betrekkelijke rust die volgde kwam Smalhart vanonder zijn bureau, zag Harry, Ron, Hermelien, Anna en Mare die bijna bij de deur waren en zei: 'Nou, als jullie de rest even terug in hun kooi zouden willen doen?' Hij wrong zich langs hen heen en deed de deur snel dicht.
'Kip!' Riep Anna hem na. 'Ik zweer het hij is gestoord!'
'Wat een ongelooflijk stuk onbenul!' Brulde Ron toen een van de overgebleven aardmannetjes in zijn oor beet. 'Hij wil ons gewoon de nodige praktijkervaring laten opdoen.' Zei Hermelien, die twee aardmannetjes tegelijk te grazen nam met een slimme verstijvingsspreuk en ze gauw in hun kooi stopte.
'Praktijkervaring?' Zei Harry, terwijl hij een aardmannetje probeerde te grijpen dat net buiten zijn bereik ronddanste en zijn tong uitstak. 'Hermelien, hij had gewoon geen flauw idee waar hij mee bezig was.'
'Onzin,' Zei Hermelien.
'Als hij ons Verweer Tegen de Zwarte Kunsten leert, dan vrees ik dat die Zwarte Kunsten het heel gemakkelijk gaan hebben.' Zei Mare terwijl ze een aardmannetje wegsloeg dat probeerde haar verband los te bijten.
'Jullie hebben zijn boeken toch gelezen. Al die verbazingwekkende dingen die hij gedaan heeft.' Zei Hermelien. 'Die hij zegt dat hij gedaan heeft.' Mompelde Ron.
'Ik geloof er geen snars van.' Zei Anna terwijl ze een stuk of zeven, acht aardmannetjes onschadelijk maakte door ze met een korte beweging van haar staf tegen elkaar te slaan. 'Hij is veel te zelfingenomen om die "held" te kunnen zijn.
Op dat moment hoorde ze een schreeuw. Het kwam van Mare. Een van de aardmannetjes had een grote glesscherf opgeraapt en die zo hard mogelijk door het verband op Mare's arm geboord. De weerwolfbeet op Mare's arm was nog erg gevoelig. Als ze sliep kon ze haar arm niet eens onder haar deken huiden. Het glas voelde alsof het een razor blade was die in brand stond. Ze zakte neer op de grond. In een paar minuten zaten alle aardmannetjes in hun kooi en Anna, Harry, Ron en Hermelien knielden neer bij Mare. 'Dat was recht in mijn vorige wonde.' Mompelde Mare boos. 'Ik ken wel een paar helingsspreuken.' Zei Hermelien en ze maakte het verband los. 'Wat in hemelsnaam heb jij uitgestoken?' Vroeg Ron met een blik op de weerwolfbeet. 'Ik ben deze zomer in het bos aangevallen door een agressieve hond.' Zei Mare. 'Remus heeft me reserve verband meegegeven. Er zit een in mijn tas. Wel je die even pakken?' Vroeg ze aan Anna. 'Dat glas is genezen, maar misschien moet je eens naar Madam Pleister voor wat die hond heeft gedaan.' Zei Hermelien. Ze nam het verband aan dat Anna haar gaf en begon het rond Mare's arm te wikkelen. 'Niet nodig. Thuis is er al naar gekeken en het is al redelijk geheeld hoor, maar Remus zei dat ik de rest het beste natuurlijk kon laten helen.' Zei Mare en ze stond op. 'Hoe is het nog met je zij?' Vroeg Anna. 'Die is bijna helemaal beter.' Zei Mare. Ze hief de zijkant van haar T-shirt op en liet drie lange, dikke schrammen zien die over haar zij liepen. 'Dat lijkt me een serieuze hond.' Zei Harry. Ze verlieten het lokaal. 'Misschien moet je toch maar eens naar Madam Pleister gaan.' Fluisterde Anna tegen Mare. 'Ben je gek,' Zei Mare. 'Dat is een expert. Ze herkent een weerwolfwonde vanop meters afstand. Maak je niet druk. Het komt wel goed.'