Kabanata 02
Captain
I can't help myself from staring at the man standing just a meter away from me. Sa tayo at postura nito, you can't say that he can speak Tagalog. He looks purely from foreign race the way he stand. His deep set of arctic blue eyes that complemented by his thick long curl eyelashes is way far from a Pilipino. His thick eyebrows are now furrowing. His natural frizzy sandy blonde hair, down to his aristocratic nose, it really shows that he does not have a blood of my own race. He has this strong athletic built body, na bumabakat sa suot nitong plain white t'shirt. Ang tangkad nito ay mas lalong nagpa-angat ng gwapong hitsura.
I swallow hard when the man's eyes met my chartreuse one. I try to open my mouth to say something, but chose to close it back when no words is coming out from my mouth. Tumikhim muna ako at kunot-noo kong sinalubong ang tingin.
"I'm... doing good," ilang segundo bago ako sumagot dito.
Nanatili ang tingin nito sa akin na ikina-asiwa ko. Yes, sanay na akong tinitingnan ng mga tao, but right at this time, I felt conscious the way he looked at me!
Damn! Why would I feel conscious anyway?
Mahina itong tumango pero ang mga mata ay nakatutok parin sa akin. I let out a harsh breathe to calm my rapidly beating heart.
"That's... good to hear." His husky voice made my heart more beats faster than the usual.
I was alarmed by the way my heart reacts because of the euphoric feelings. Agad kong pinaalalahanan ang sarili na 'di ko dapat ito maramdaman. I shouldn't feel it right now, lalong-lalo na na iba ang dapat kong pagtuonan ng pansin. It must be Adriel that I need to think, not this man.
'Calm down Maisha,' paalala ko sa sarili. 'Calm down you little thing!' naiusal ko nalang sa dibdib.
"It's getting late," tanging nasambit ko. Hindi ko nakaligtaan ang agarang pagtayo nito ng maayos at ang pagdaan ng hindi ko mapangalanang emosyon sa kulay asul nitong mga mata. "I'll go ahead. Excuse me," agad na paalam ko rito.
Hindi ko na hinintay na sumagot pa ito at agad na akong naglakad patungo sa building. Doon tumitira sa building na pag mamay-ari rin ng airline na pinagtatrabahoan ko ang mga employees. Though, I'm planning to buy my own place pero nagbago rin ang isip ko. Mahihirapan ako sa gagawin kung sa condo ako titira. It's more convenient if I stay in one place with the other crews.
Kinabukasan, alas singko pa lang ng umaga ay nag-e-stretching na ako sa labas ng building malapit sa paliparan. Mag jo-jogging muna ako bago pupunta sa gym na nasa third floor ng building. Tatlompong minuto ang inilalaan ko sa pag-stretching bago ako mag-jogging.
Hindi pa man ako nakaka-thirty minutes ay may lumapit na sa gawi ko. Isang babaeng halos kasing tangkad ko lang din. Hindi maipagkaka-ila ang ganda ng mukha nito. Ang mga mata nito ay parang laging nanunuya sa kung sino man ang dapuan nito. Nakasuot ito ng itim na leggings at pinarisan ng itim rin na sports bra, balewala sa malamig na panahon.
Tumaas ang perpektong kilay nito nang tuluyan na itong nakalapit sa pwesto ko. I don't like her air. Sa hitsura pa lang nito ay hindi ko na magugustuhan ang pagkamataray ng kilay at mga mata.
Bumuntong hininga ito pagkalapit sa akin. Ramdam ko ang pagsuri nito sa kabuoan ko pero hindi ko ito pinansin.
"So... you are the new promoted pilot captain in QIA."
Hindi iyon tanong, kaya hindi ko ito sinagot. Sinipat ko lang ito at pinagpatuloy ang ginagawa ko. I heard her sigh again kaya nilingon ko ito nang tuluyan at tinigil muna ang ginagawa.
"You should answer me. Don't you know who I am?" mataray nitong saad.
Sa totoo lang, hindi ko ugali ang makipag-tarayan tuwing umaga. It will just bring a bad vibes. But this woman in front me seems have that habit.
"It's not my thingy to know everyone in this airline. But you're giving me that idea." Hindi ako interesado sa totoo lang.
"Tsk! You have the guts on talking to me like that, huh?" Mapanuya man na saad nito, ramdam ko rin ang inis sa boses nito. "I am Officer Amya Jolina Meyer, the head personnel in Tower Control," pagyayabang nito tsaka humalukipkip sa harapan ko.
Tinigil ko ang ginagawa ko at pinagmasdan nang mabuti ang babaeng nasa harapan ko. Halata nga na mataas ang posisyon nito dito sa airline.
"Nice to meet you, then," sabay kibit-balikat ko saka ko senenyas ang unahan. "I'll jog now," dagdag ko tsaka nagsimulang tumakbo nang mahina. Napailing nalang ako.
I catch my breath as I place my hands on my knees. Calming my heart that's beating so fast now dahil sa ilang laps na ginawa. Nang humupa ay agad akong naglakad papasok sa building bitbit ang tubig ko at towel.
Umakyat ako sa third floor at tinungo ang gym room. May iba na ring nauna sa akin doon at nag-e-exercise na rin ang mga ito. Agad akong pumwesto sa isang mat at nagsimulang magpush-up.
Ilang push-ups pa ang ginawa ko bago lumipat sa punching bag para sa boxing session. Nag-aayos ako ng gloves nang namataan ko ang pagpasok ng isang pamilyar na bulto ng lalaki sa gym. At hindi ako nagkamali. Ito iyong lalaki kagabi. Yung lalaking tinawag ako sa pangalan ko. Yung lalaking hindi ko nakilala.
Wearing a black sleeveless shirt, gray jogging pants, paired with an expensive branded shoes, nilapag nito ang gym bag sa isang upuan malapit rin lang sa isa pang punching bag na malapit sa akin. I even heard the irritating giggles from the women that here in gym too. Napa-ikot nalang ang mata ko dahil sa tiliang naganap.
I looked away before extending my hand to hold the punching bag. I cracked my neck before I position myself for the forceful punch. A loud noise filled the room dahil sa pagkalampag ng kadena ng punching bag. But that doesn't make any sense to me. Patuloy lang ako sa pagsuntok sa punching bag, not minding those piercing eyes starring at me.
I'm panting so bad as I stop in punching the punching bag. Malalim rin ang paghinga ko at hinahabol ko ito. Tumutulo rin ang pawis ko mula sa noo pababa sa leeg, hanggang umabot ito sa sports bra na suot ko. It looks like I came from bathe because of the sweat that runs all over my face down to my body.
"You punched so hard. Are you that mad?" Hindi ko inaasahan na magsasalita itong nasa tabi ko. I looked at the man at my right side using my emotionless face.
Seriously? We are not close for him to talk to me. I don't even know him.
Hindi ako sumagot. Nanatili lang ang tingin ko sa kaharap na hindi rin nilubayan ang titig ko.
"Captain Alec, show us your punch!" rinig kong tili ng isa sa mga babaeng nasa loob ng gym. Hindi ko sana ito papansinin, pero dahil sa pagtawag nito, bahagya kong tinagilid ang ulo pero nanatili parin ang paningin sa kaharap.
"I'm not into boxing right now, Aime," sagot ng kaharap ko na isang piloto rin pala, sa babaeng sumigaw. Pero ang mga tingin nito ay sa akin parin nakatuon.
Oh! He's not into boxing session but he's here in the near punching bag? What would he do then, makikipag-kwentuhan sa punching bag? Tss!
Nauna akong nagbawi nang tingin at inayos na ang gloves na ginamit ko. I've heard those girls say 'awww' because of this captain's answers before I left the gym. Hindi ko maiwasang hindi isipin ang mga nangyari sa akin ngayong araw. Why does it seems like I ain't welcome here.
Alas otso ng umaga ang oras ng flight ko ngayon patungong New Jersey. This is my first day as a captain kaya hindi ko maiwasang hindi makaramdam nang excitement.
A small smile plastered on my lips as I took the left cockpit and starts to maneuver the plane.
This feels so great. It feels so comfortable and soothing myself. Never in my wildest dream na naisip na magugustuhan ko ang trabahong ito. Bukod sa delikado, hindi lang talaga ito ang gusto ko. Hindi rin kasi ito ang pangarap na kinalakihan ko. Pero iniba ng hangin ang direksyon ng mga pangarap ko sa buhay. Hindi ko na napapansin that I am now starting to fall in love in aviating the plane.
"This is Captain Maisha Arachne Granada speaking, passengers of flight A330 bound to New Jersey Departure Area. Turn it off all your electronic devices, we're ready to take off." I happily announced as I takeoff the plane.
----
GorgeousYooo 🍀