CHAPTER 48
[DARA SHIN NORVILLE's P.O.V.]
Naalimpungatan ako nang maramdaman kong may humahaplos sa buhok ko. When I opened my eyes, bumungad sa akin ang nakangiting mukha niya at saka niya ako dinampian ng madiin na halik sa noo na siyang kinangiti ko rin.
Kasalukuyan kaming nakahiga sa kama habang nakapatong ang ulo ko sa braso niya at nakatakip sa amin ang puting kumot.
"I love you." Malambing niyang saad sa akin while he was caressing my cheeks.
Nginitian ko na lang siya at saka napatingin sa may bintana. Doon ko napansin na umaga na pala.
"I love you more, Dara, so much that I'm willing to give up everything just to be with you." He uttered.
Lalong lumawak ang ngiti ko matapos marinig ang sinabi niya.
"Anyway, we're going somewhere." Biglang sabi niya.
My eyebrows furrowed, "Saan tayo pupunta?"
"Basta."
-
Matapos ko maligo at magbihis, sumunod na ako sa kanya sa sasakyang gagamitin namin papunta sa hindi ko alam kung saan.
Pagsara ko ng pintuan. Lumapit na ako sa kanya. Napansin ko naman na may kausap siya sa phone habang nakatalikod sa gawi ko.
"Nandyan na ba siya? .. Okay, ikaw muna ang bahala sa kanya. We'll be there in 3 hours." Napakunot-noo ako. Sino 'yung kausap niya? At saka, anong 3 hours? Malayo ba ang pupuntahan namin?
Nang mapansin kong tapos na siyang makipag-usap sa cellphone ay lumapit na ako sa kanya. "Darko." Napalingon siya sa akin na parang gulat na gulat. Kaya mas lalo akong naghinala sa mga kinikilos niya. "Let's go na." Sabi ko na lang. Hihintayin ko na lang na siya ang magsabi sa akin ng tungkol sa phone call na 'yun.
He heaved out a deep sighed before he opened the door of a passenger seat. Sumakay na ako at siya naman ay umikot na papunta sa driver side door. Binuksan niya ito at sumakay na rin siya.
Minutes passed at parang wala siyang balak magsalita, wala 'ata siyang balak sabihin sa akin ang tungkol sa mga narinig ko. I sighed. Kaya napatingin siya sa gawi ko sabay balik ulit ng tingin sa daan.
"Take a nap first, love. Malayo-layo pa ang pupuntahan natin."
Napakunot-noo ako. "Saan ba talaga tayo pupunta?"
Napansin ko ang bahagyang pagtaas ng gilid ng labi niya. "It's a surprise, okay? Sleep first."
Wala akong nagawa kundi umidlip na lang just like what he said. Sinandal ko ang ulo ko sa head rest at pinikit na ang mga mata ko.
-
Naalimpungatan ako nang maramdaman kong may malambot na dumampi sa labi ko. I opened my eyes at ang una kong nakita ay ang mga mata niyang kulay dark blue na nakatingin nang diretso sa mga mata ko.
He woke me up with a kiss. I felt his smile through his kisses. And he deepened the kiss. Kaya naman gumanti na rin ako ng halik sa kanya. Ang sweet naman talaga manggising nito. That's why I can't help but to smile.
We are now kissing each other passionately. Lumipas pa ang ilang minuto bago niya nilubayan ang mga labi ko.
Our faces are inches away from each other. And he caressed my left cheek using his right hand. And he uttered, "I love you."
I smiled back at him. At nilibot ko ang paningin ko sa paligid kung nasaan na kami. Napansin ko ang kulay asul na dagat, at ang liwanag na nanggagaling sa sikat ng araw. May isang two-storey house na napapaligiran ng iba't-ibang puno. Napakuno't-noo ako at napatingin ulit sa kanya.
"Where are we?"
"You'll know later." He smiled and I sighed. He opened the door at his side. At bumaba na siya para pumunta naman sa side ko at pagbuksan ako ng pinto. "Let's go, love." Hindi pa rin nawawala ang mga ngiti niya.
Nagtataka na tuloy ako kung nasaan ba kami, at sino ba 'yung sinasabi niya kanina sa kausap niya sa phone call.
He held my left hand, kaya naman wala akong nagawa kundi lumabas na rin sa sasakyan. Naglakad na kami papunta sa two-storey house.
Pagkapasok namin, hawak pa rin niya ang kamay ko habang papunta siya sa hindi ko alam kung saan. Basta, napapasama lang ako sa kanya since hawak nga niya ako. Nililibot ko lang ang paningin ko sa loob ng bahay habang naglalakad kami. Nasaan ba kami? At kaninong bahay kaya ito?
Malawak at malinis naman ang buong bahay, at isa pa napakaaliwalas niya. Pero napatigil ako sa pagtingin tingin sa kabuuan ng bahay at natigilan din ako sa paglalakad. At ngayon ay nagtataka na akong nakatingin sa babaeng nakatayo sa harap ng isang kwarto.
"Nandito na pala kayo. We have been here for almost four hours. At naghihintay na rin siya sa inyo."
"Ate Fein? What are you doing here?" Pagtataka ko. Teka, eh diba nasa Singapore siya. At kailan pa siya nakabalik ulit dito? At isa pa, may tinataguan siya na nandito lang din sa Pilipinas.
Ang dami kong gustong itanong sa kanya pero hindi ko na nagawang itanong when Darko asked her an unexpected question.
"Where's Daryl?" Gulat akong napatingin kay Darko nang tanongin niya 'yun kay ate Fein.
Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa kanilang dalawa. Don't tell me?..
"He's inside." Napanganga ako sa naging sagot ni ate Fein.
Nagmamadali akong pumasok sa loob ng kwarto na nasa likuran niya. Pagkabukas ko ng pinto, bumungad sa akin ang anak ko, si Daryl Seph. At nasa tabi niya si ate Ruth, one of ate Fein's friend. She's a doctor. Dra. Bersales, ang Doctor na naka-assign sa kanya.
Hindi ko maiwasang mapaluha. Natutulog ang anak ko habang nakakabit sa kanya ang iba't-ibang aparato. At may dextrose din siya.
Nilapitan ko siya. Namiss ko nang sobra ang anak ko. Napatingin ako kay ate Ruth pagkalapit ko, habang nangingilid pa rin ang mga luha sa mga mata ko.
"Ate, how's my son?" Tanong ko sa kanya habang hawak-hawak ang kamay ng anak ko at nakaupo sa upuan sa gilid niya. Nakatitig lang ako ngayon sa anak ko.
"To be honest, Dara. The reason why we went here in the Philippines is because of his father. Kailangan niya nang masalinan ng dugo. Our last chance is his father, kaya nang tumawag ang daddy niya kay Fein, pinaalam na namin ang nangyayari. Sorry kung napangunahan ka namin. Pero kasi, palala na nang palala si Daryl, buhay na niya ang nakasalalay dito. He badly needs a blood transfusion. Kaya we have no choice but to tell his father about his condition. At 'yun din ang reason kung bakit kami nandito ngayon. Darko badly wants to meet his son, to go to Singapore. Pero ayun na. Nalaman na lang niya na naka-block ang mga passport at visa niya sa mga airport or airlines. That's why we decided to bring Daryl here." Mahabang paliwanag niya.
Napakuno't-noo ako sa narinig. Naka-block ang passport at visa niya? Who might do that? Bakit naman pina-block ang mga 'yun? Isa lang ang nakikita kong rason, 'yun ay possible na ayaw ng taong 'yun na palabasin siya ng bansa. Ibig sabihin, alam ng taong 'yun na balak namin ni Darko na isama ko siya pabalik sa Singapore. Pero sino naman kaya ang posible na gagawa nun?
Napalingon ako palikod nang bumukas ang pinto ng kwarto. At pumasok doon si Darko kasunod si ate Fein. Ngayon ay kita ko sa mga mata ni Darko ang matinding lungkot, at mukhang galing din siya sa pagluha.
Dahan-dahan na naglakad siya papalapit habang nakatitig kay Daryl. Napatayo na lang ako sa tabi ni ate Ruth para mas malapitan niya pa ang anak namin. Pagkalapit niya ay napaluhod siya sa tabi ng anak namin. Hindi ko naman napigilang mapatakip sa bibig ko gamit ang isang kamay ko, kasabay ng paninikip ng dibdib ko. Sunud-sunod na rin ang pagtulo ng mga luha ko dahil kitang-kita ko sa expression ni Darko ang labis na sakit na nararamdaman niya habang hawak nang mahigpit ang kamay ng anak namin. His tears are streaming down on his face, at napasubsob na lang siya ng mukha niya sa kamay ni Daryl na hawak hawak pa rin niya.
Minutes passed bago ako paluhod na pumwesto sa tabi niya, at saka ko pinatong ang kamay ko sa balikat niya. Nag-angat naman siya ng tingin pero binalingan niya si ate Ruth.
"Pwede ba, let's do the blood transfusion now. I'm now ready to donate my blood for my son. Kung pwede lang, lahat na ng dugo ko," At saka ulit siya tumingin sa anak namin at marahang pinisil ang pagkakahawak sa kamay nito. "Kung pwede lang, isalin niyo sa kanya ang lahat ng dugo ko, mabuhay lang siya nang matagal."
Gulat akong napatingin sa kanya pagkarinig ng mga sinabi niya. "Dar--"
"Please, Doc. I don't want to waste my time. Ayaw kong masayang ang pagkakataon na gumaling ang anak ko." Natigilan ako nang hindi ako pansinin ni Darko at pinutol lang ang pagbanggit o pagtawag ko sa pangalan niya.
Galit ba siya sa akin? Pero bakit? May nagawa na naman ba ako?
Hindi na lang muna ako sumabat sa kanila kasi gusto ko na rin talaga na madugtungan ang buhay ng anak namin. Just like ate Ruth said, palala na nang palala ang kondisyon ni Daryl, at ang pinaka-kailangan niya ngayon ay ang blood transfusion.
I heard ate Ruth sighed, "Okay. But hindi ako kompleto sa mga gamit. All we have to do is to go to the nearest hospital, dahil siguradong doon ay kompleto sila sa gamit. Para din ma-test ka nila kung qualified ka to donate your blood for your son."
Pagkasabi ni ate Ruth nun ay kumilos na kami. Si ate Fein ay tumawag na sa telephone para magpapunta ng ambulance. Pagkarating ng ambulance ay inilipat na nila sa stretcher si Daryl. At saka nila isinakay 'to sa ambulance, sumunod naman kami. Si ate Fein at ate Ruth naman ay nag convoy sa amin gamit ang kotse na dala namin ni Darko. Habang kami naman ni Darko ay nandito sa ambulance, hawak-hawak ang kamay ng anak namin.
Nakatingin lang si Darko kay Daryl habang wala pa din tigil ang pagpatak ng mga luha niya. Kanina pa niya akong hindi kinikibo. Hindi ko rin magawang magsalita dahil nagbabara ang lalamunan ko dahil katulad niya ay kanina pa akong umiiyak nang tahimik. Nag-aalala ako nang sobra para kay Daryl. At tahimik na lang akong nagdarasal na sana maging maayos na ang kalagayan niya.
Pagkarating namin sa hospital kasunod ang kotse ni Darko na minaneho ni ate Fein, ay agad-agad nilang nilabas ang stretcher kung saan nakahiga si Daryl. Pinaandar na nila ito at hawak-hawak namin ang kamay ni Daryl. Nakasunod lang din naman sa amin sila ate Fein.
Pinasok na muna nila sa private room si Daryl at sumunod na rin kami sa loob. Matapos nilang maiayos si Daryl ay nakita ko naman na kausap na ni ate Ruth ang isang doctor. Itinuro ni ate Ruth si Darko, at saka naman nilapitan nung doctor si Darko. Maya-maya lang, lumabas na sila sa kwarto. Habang kami naman nila ate Ruth at ate Fein ay nanatiling nagbantay kay Daryl. Nasa tabi lang ako ni Daryl nung mga oras na 'yun. Tinanong ko si ate Ruth kung ano nang gagawin. Sinabi lang niya na itetest na si Darko. Hindi na ako nagsalita ulit at bumaling na lang sa anak ko. Idinikit ko sa pisngi ko ang isang kamay niya. At nababasa na rin ito ng mga luha ko.
I felt hands caressing my shoulder, "Don't worry, cous. Magiging okay na si Daryl." Hindi na ako sumagot pagkarinig nun kay ate Fein.
Yes. I trust God. And I'm thankful to him kasi hindi niya pinababayaan ang anak ko. All I'm hoping is for my son to be healed.
I sighed.
Maya-maya lang, I heard the door opened. Alam kong si Darko ang pumasok doon pero hindi na ako lumingon. Focus ko ngayon ang anak namin.
"How was it?" Rinig kong tanong sa kanya ni ate Fein.
"Okay na." Maya-maya lang narinig kong bumukas ulit ang pinto kaya napalingon na ako doon. Nakita ko ang mga nurses na may dalang stretcher kaya napatayo na ako. Nilapitan nila si Daryl at inilipat sa stretcher. Sumunod naman kami palabas at papunta sa operating room. Pero kaming tatlo nila ate Fein at ate Ruth ay hindi pinapasok.
"Please, l-let me in. Anak ko po siya."
"I'm sorry, ma'am but we can't let you in. Maghintay na lang po kayo dito sa labas."
"P-pero--"
"Dara, it's okay. Everything will be fine." Wala akong nagawa nang sabihin na 'yun ni ate Ruth.
Napatingin naman ako kay Darko, at saka siya nagsalita while looking at me coldly bago siya sumunod papasok sa operating room pagkasuot niya ng hospital gown.
"Mag-uusap tayo mamaya." He coldly said.