De tranen blijven over mijn wangen stromen, tot ik opeens een ingeving krijg. Ik begin te tasten in mijn zakken opzoek naar mijn telefoon. Zonder enig succes want nu besef ik me dat ik die in mijn tasje heb gestoken en laat ik die nu net hebben achtergelaten in de auto. Wat een soepkip ben ik ook, en zie me hier nu zitten. En dat terwijl iedereen me waarschuwde. Ik sta recht en kijk wat rond in de kamer, het is niet al te groot, er past net een tweepersoonsbed in met een nachtkastje en een kleine kledingkast met daarnaast een spiegel. Van frustratie bonk ik nog een keer super hard tegen de deur aan. Ik hoor iemand aan de deurklink frunniken en deins meteen achteruit. Een persoon helemaal in het zwart gekleed stapt de kamer binnen. Ik probeer naar zijn gezicht te kijken maar die kan ik nogal moeilijk zien vanwege de muts en sjaal die hij om heeft. Hoe idioot ook om dat aan te doen als je binnen zit. De persoon keert zich naar mij en kijkt me aan door de spleet tussen zijn muts en sjaal. Met een grote verbazing kijk ik naar de jongen, "w...wie...b..ben...jij nu weer" vraag ik bang en doe nog een stap naar achter. "Dat doet er even niet toe, maar wat jij moet doen is goed naar scott luisteren alleen zo kom je hier veilig uit, geloof me" zegt hij dan, zijn stem klinkt zo vertrouwd, zo geruststellend. Ik knik maar naar hem en hij verlaat alweer de ruimte.
Ik ga zitten op het bed en het begint meteen een irriterend piepend geluid te maken. Ik zucht diep, waar ben ik toch in beland? Waarom was ik zo naïef? Zie mij hier nu zitten, een domme kip die zomaar een wild vreemde volgt richting ergens waarvan ze nog niet eens wist waar. Iemand anders zou het al beginnen te wantrouwen, wat ik ook deed, maar toch volgde ik scott. Als dat zijn echte naam al is. Ik voel tranen over mijn wangen rollen maar doe niets moeite om ze tegen te houden waarom zou ik ook. Van niets ben ik nu nog zeker: wat er met me gaat gebeuren, wie scott echt is en vooral wie was die rare jongen van daarnet. Hij klonk zoals iemand van mijn leeftijd en zo zag zijn silhouet er ook uit.
Ik laat me vallen op het bed en maak een klein bolletje van mezelf, zo klein als ik maar kan. Precies of het me beschermd van alles wat nog met me gaat gebeuren. Meteen komt er ook een muffe geur mijn neus binnengedrongen van het deken dat op de matras ligt. Dus leg ik mijn arm zo dat ik de geur van mijn kleren ruik. Nog steeds huil ik als een klein meisje, ik wil hier gewoon weg. Door alle tranen en emoties word ik moe, zo moe dat mijn ogen toevallen en ik inslaap val.
---
Voor mijn gevoel heb ik niet bepaald lang geslapen. Maar ik ben nu toch weer wakker dus besluit ik maar de schade van mijn make-up te bezichtigen en mezelf te bekijken in de spiegel. Ik ben precies een panda met twee blauwe ogen. Ik probeer het een beetje weg te werken door met mijn mouwen mascara resten te verwijderen maar tevergeefs, het resultaat wordt alleen maar erger. Weer hoor ik gefrunnik aan de deur en ga ik snel op het bed zitten. Alweer komt diezelfde jongen van gisteren binnengewandeld met weer diezelfde sjaal en muts op. Het enige verschil is dat hij nu eten bij zich heeft. Zou het dan al ochtend zijn? "Je ontbijt" zegt hij kort en zet de plateau naast me op het bed en vertrekt weer. Verbaast kijk ik hem na en staar dan naar de plateau. Brood, dat nu ik eraan voel al oud is, en kaas die je van meters afstand kunt ruiken. Het enige wat er nog een beetje oke uitziet is het sinaasappelsap. Ik proef ervan en drink het daarna mijn glas helemaal leeg, want zoals ik al dacht was dit wel nog goed. Ik schuif de plateau wat meer aan de kant en ga weer op het bed liggen. Ik staar naar het witte plafond waar trouwens verschillende schimmelvlekken op te vinden zijn, en begin na te denken. Al is denken een groot woord, je kan het eerder piekeren noemen. En dat over Jarne, Melissa, mijn ouders,..