5
Yazmadan duramıyor gönlüm. Edebiyatı hatırlatan cümleleri okuyunca ve o cümleri seslendiren iç yakan buğulu sesi duyunca, tutamıyorum kendimi, ellerim yazmak istiyor, kafamda kelimeler uçuşuyor. Şükürler olsun ki kalemimi elimde tutmama yardımcı olan o güç hala ellerimde ve yine şükürler olsun ki yazmak için aklım başında hala. Ve yazabiliyorum gönlümden geçenleri.
Seni sevdi bu satırlar, bolca güzel meyvesi olan ağaçları seven çocuklar gibi. Sende buldu kendini aynaya bakarken, bir cömert insan. Senden öğrendi kendini yazmayı boş bulduğu her yere. Boş zamana, boş bir derste, boş gezdiği kaldırımlara, koca bir aynası olan boş asansöre, derse geç kalırken boş çıktığı merdivenlere ve seni dolduramayan boş günlere. Sen öğrettin bana karşılıksız sevgiyi, hemde öyle bir öğrettin ki sesini bir daha duymadan bir daha yüzünü görmeden ve korkarak ellerime sarılan elerini bir daha tutmaksızın. Soğuk kanlı kutuplara benzeyen aptallığımla baş başa bıraktın beni.
Bugün senden sevmeyi, nedensiz gülümsemeyi ve biraz kaçık olmanın nasıl bir his olduğunu sonuna kadar öğrenmek isterdim inan.
6
Bir an gökyüzünde süzülerek, Ay'ı izlemek isterdim. O an gözlerimi kapatıp her şeyi unuturcasına tenimi okşayan rüzgârı hissetmek... Belki gözyaşlarımı silerdi, o ılık rüzgâr. Belki gözlerimi açtığımda sen belirirdin karşımda. İşte o zaman karanlığı silerek aydınlatırdın gözlerimi inan. İşte o zaman, beni yine rüyamdan uyandırır ve gözyaşlarıyla süslerdin gözlerimi.
***
Islattığın gözleri silecek rüzgâr da yoktur şimdi yanımda. Karanlıkta ışığı yakacak ve aydınlıkta yüzünü göreceğim hiç kimse olmayacak, biliyorum ki tam karşımda. O gece seni göremeyince yanımda, yine başımı yavaşça yastığa koyar ve şansım varsa açık bıraktığım perde aralığından sızan ay ışığını izleyerek uyurum. Sabahı beklerim yine, çünkü bilirim, bir gün güneş doğacaktır bu uzun süren karanlığıma.
[Duygu, düşünce ve yorumlarınızı paylaşmanız bizleri mutlu edecektir.]