"I never meant to fall for you but I
Was buried underneath and
All that I could see was white
My salvation"
/14/ She's No Stranger
[JUNIPER]
AFTERLIFE
I found it ironic to be in this place at this odd time of my life, I'm standing at the entrance while looking at the neon lights signage of this night club.
"Tonight is the night." napatingin ako sa gilid ko at nakita ang isang lalaki na mas matangkad sa akin.
Hindi angkop 'yung suot niya para sa lugar na 'to dahil naka-formal suit siya, he's also wearing a white Fedora hat. Kapansin-pansin din ang kulay gray niyang mga mata subalit ako lang 'ata talaga ang nakakakita sa kanya.
"What are you doing here?" tanong ko sa kanya.
"Well, gusto nI Boss na palagi kitang binabantayan, para saan pa't naging agent ako?" nakangiti niyang sabi. "Ikaw, bakit ka naka-shades? Wala namang araw."
Hindi ko na lang siya pinansin at pumasok ako sa loob ng gusali, as far as I know ay isa 'to sa sikat na night club dito sa probinsya kaya maraming tao ang dumadayo rito.
Narinig ko kaagad ang malakas na musika at ingay ng mga tao sa loob. My eyes scanned the whole room to find him. Diretso akong nagtungo sa may bar counter at umupo roon.
"What can I serve you, Miss?" the bartender asked and I was astounded for a while. I just can't believe that everything's almost normal, but it wasn't.
"A Margarita please," I said then I smiled.
Humarap ako sa dance floor area at hinanap pa rin siya. Maya-maya'y may nakita akong isang pamilyar na pigura na naglalakad papunta sa kinaroroonan ko.
Nang maaninag ko na siya nga 'yon ay biglang kumabog ang dibdib ko. Bakit gano'n? I don't have a heart anymore but why I can still feel it? Why do I suddenly feel alive?
Kaagad akong humarap sa counter at pinilit kong pakalmahin ang sarili ko, naramdaman kong umupo siya sa tabi ko at umorder ng alak sa bartender.
It's been two years. Halu halo na ang nararamdaman ko ngayon. Saya, lungkot, takot. You need to calm down, Juniper. You need to talk to him. You can do this.
Nagtatalo ang mga boses sa isip ko at para 'yong sasabog.
What if I fail? What if he ignores me?
You need to think something that he'll not ignore, something... interesting and intriguing...
You know him, Juniper.
But he doesn't remember me.
Huminga ako nang malalim. It's no sense to overthink, tinigil ko ang pagtatalo ng mga boses sa isip ko. I gotta do it anyway. Wala akong ibang choice.
"You're wasting the night," I said with a teasing tone.
He ignored me but I faced him. You can't give up easily, Juniper.
"Can I ask you three questions?" medyo dumikit ako sa kanya at tinanggal 'yung shades ko. Medyo natawa ako sa itsura niya dahil natulala lang siya sa'kin. He still have that innocent look in his face,
"Yes, you," sabi ko ulit dahil lumingon siya.
"What?" His voice. I missed him so much.
"Do you believe in God?" that's the first question I thought because I know he's a philosophical man but he just shrugged.
"Do you believe in an afterlife?" we both looked at the neon light signage of AFTERLIFE.
"Not until I get there."
"Do you believe in fate?" our gazes met this time. Sigurado ako, mahal ko pa rin talaga siya.
"Maybe."
Mas lumapit ako sa kanya upang sabihin ang mga salitang 'yon.
"Will you cry when I die?"
I know that it sounds weird to him, sinandya ko ang tanong na 'yon dahil kilala ko siya---kilala ko siya na hindi umiiyak.
Nagtitigan kami ng ilang segundo at nakita ko sa kanya na halatang naguguluhan siya. He might be thinking that I'm drunk. Ang mahalaga' sa'kin ay nakuha ko na ang atensyon niya.
"Do I really need to answer that?" he amusingly said.
"Yes."
"You're asking me if I'll cry when you die?" I nodded and then he laughed.
I remained composed but deep inside it's really painful. It's painful to talk to someone you love and he can't remember who you are.
Nasaktan ako ng kaunti sa reaksyon niya. Dahil kunsabagay, sa paningin niya... sino nga ba ako sa buhay niya?
Sino nga ba ako sa kanya?
I'm just a random stranger but I am really no stranger to his life.
*****
MY name is Maria Juniper Constantino Lee, I'm half Chinese, half Filipino, they said that I was born lucky mainly because my family is wealthy. Most people don't know that it was unfortunate to be bounded by tradition, that's why I think it is truly a gift to be an offspring of a rebellious love.
Nag-iisang anak ang daddy ko kaya buong buhay niya'y sumusunod lang siya sa aking Ah Ma, nang magdesisyon siyang umibig sa kung anong isinisigaw ng puso niya. My father secretly married my Filipino mom and my Ah Ma had no choice but to accept it.
They said that my life is fortunate but it wasn't actually. My mom died upon giving birth to me and my father died six months later. My Ah Ma, or my grandmother, raised me as if her own and I love her very much.
My Ah Ma is the biggest shareholder of our family's business; she raised me almost perfectly and with no scarcity. She taught me well about our tradition and our spirituality. In other words, my Ah Ma was grooming me to be her heir since I was a little child.
I was an obedient granddaughter; I did my duty as well as her heir. She sent me to abroad to study in a prestigious boarding school in England and later on I finished my degree in business at Oxford.
Bata pa lang ako ay alam ko na parehas kami ng daddy ko. I'm aware of myself that I will rebel someday.
And that day eventually came.
My Ah Ma was already old and sick when she wanted to see me settle down with someone she'll choose for me. It was the moment I realized that I am unfortunate to be bounded by tradition.
Because of my grandiose love and gratitude for my Ah Ma, I was engaged to Levi, a Chinese businessman who owns real estates. Mas matanda lang siya sa'kin ng tatlong taon at masasabi kong mahusay pumili si Ah Ma, almost everybody is telling me how lucky I am to my fiancé.
Isa nga lang ang malaking problema. hindi ko siya mahal.
Noong mga panahon na 'yon ay tinanggap ko ang aking kapalaran. Naisip ko noon na baka ito talaga ang nakatakda sa'kin. Pero hindi ko akalain na darating ang panahon na magrerebelde ang puso ko, just like my father.
It was the day I began to believe in fate, it was the day I first met him one afternoon in the National Museum.
Kakauwi ko lang noon sa Pilipinas at pinag-observe ako ni Ah Mah sa operation ng kompanya namin sa Manila. Nang magkaroon ng bakanteng oras s ay naisipan kong magpalipas ng oras sa National Museum dahil malapit lang 'to sa building ni Ah Ma.
Mangilan-ngilan lang ang turista kaya na-enjoy ko ang katahimikan, napakalma nito ang isip kong naguguluhan. Pumasok ako sa isang painting gallery kung saan walang tao, huminto ako sa harapan ng isang painting at pinagmasdan 'yon.
*Click
Nakarinig ako ng tunog ng camera snaps kaya napalingon ako at nakita ang isang lalaki na may hawak ng isang DSLR camera at nakatutok 'yon sa'kin. Para siyang nakakita ng multo nang mahuli ko siya sa akto.
"A-Ah... I-I'm sorry." imbis na mainis ako'y napangiti sa kanya.
There's nothing really dazzling in his looks, gulu-gulo ang buhok niya't natatakpan ang bilugan niyang mga mata ng makapal na lente ng salamin, ang makapal niyang kilay ay nagsalubong dahil sa pagkabahala.
"Are you a paparzzi?" biro ko rito.
"H-hindi, miss, ano... I just found you beautiful---I mean 'yung habang nakatingin ka sa painting, naisipan ko lang kuhanan ng shot." pagdedepensa niya at namumula ang mukha sa hiya.
"May I see it?" nagulat siya nang sabihin ko 'yon at akma pa lang siyang lalapit nang may pumasok sa loob na estudyanteng lalaki na kulay berde ang buhok. kaagad siyang inakbayan nito.
"Sir Theo! Ano, nakakuha ka na ba ng magandang shot?" base sa lanyard nito'y isang college student.ito at napatingin ako sa kanya, I thought that he's too young to be a college professor. "Ay, hello, Miss, ako nga pala si Cole. Chix ka ba ni Sir Theo?"
"Manzano!" saway niya rito at tinanggal ang pagkakaakbay sa kanya. Humarap siya sa'kin at ngumiti ng may alinlangan, "Pasensya ka na, Miss." Hinila niya ito palabas at nawala na sila sa paningin ko pero hindi na pa rin nawala ang ngiti ko.
I never knew that our fates are intertwined. A few days later, our paths met again when a friend of mine invited me to attend a three-day seminar about business at their university.
"Juniper, this is my co-professor, Theo Gomez. Theo, friend ko si Juniper Lee." Nadia, my friend from high school, introduced me to him.
"It's you," I said in surprise.
"Magkakilala kayo?" si Nadia na nagpabalik-balik ng tingin sa'ming dalawa.
"S-somehow?" sagot niya at napakamot sa batok.
Sumapit ang ikatlong araw ng seminar nang lapitan niya ako noon, halata sa itsura noon ang pinaghalong kaba at hiya. Nakita ko 'di kalayuan 'yung estudyante niyang lalaki noon na kumaway sa'min at nag-thumbs up.
"I-I never got the chance to show it to you," inabot ni Theo sa'kin ang isang larawan at nakita ko roon ang kuha niya sa'kin noon sa National Museum. "Nag-tour kasi kami ng students ko sa museum and pinahiram ako ng estudyante kong si Manzano ng camera kaya..."
"Can I keep it?" nakangiti kong sabi at halatang nagulat siya.
"S-sure."
"Thanks."
"Umm... Are you free later?"
"Why?"
"I just thought that it'll be nice to have coffee with you."
I never meant to fall for him, but I did.
Siguro ang pagpayag na magkape kasama siya ang isa sa mga desisyon na alam kong hindi ako nagkamali. Noong nag-usap kami ay marami kaming napag-usapan, malalim ang pananaw niya sa buhay na pumukaw ng atensyon ko.
Akala ko noon na niyaya niya ako makipagkape para lang makilala ako pero hindi siya katulad ng ibang mga lalaki, he's an intellectual man and he loves knowledge more than anyone else.
And so, from that simple friendly coffee chat as the days passed our relationship transcends. We both knew that we're slowly falling for each other.
Mahirap ipaliwanag ang buong depinisyon ng pag-ibig. Para sa'kin hindi 'yon nabibigyan ng basta-bastang kahulugan, para sa'kin kapag mahal mo ang isang tao hindi 'yon sinasabi kundi nararamdaman. Kapag naramdaman mo na, iyon na 'yon, walang halong pasubali, pasakalye at eksaktong depinisyon.
Sa kauna-unahang pagkakataon ay may ipinaglaban ako sa buhay ko. Ang pag-ibig.
Of course, my Ah Ma was furious when she knew that I called off the engagement. Theo never knew about my family's wealth and I intend to reveal to him once we escaped from the wrath of my grandmother.
Tinangka akong ipadala ni Ah Ma pabalik sa England pero naging makasarili ako, umalis ako sa puder ni Ah Ma at tinakwil niya ako bilang apo at tinanggalan ng karapatan sa kanyang imperyo.
Theo and I lived together. Tinulungan ko siyang itaguyod ang kanyang pangarap—ang magkaroon ng sariling coffee shop. With our love and hardwork, naitayo namin ang Hema's Coffee, nanggaling ito sa mga first names naming dalawa, Hermes and Maria.
Hindi ako fan ng happy ending kaya hindi ko masasabi na pagiging masaya lang ang habol ko sa buhay, I knew the risks and I somehow hated myself because of what I did to my Ah Ma, the person who raised me.
Mas nangingibabaw ang pagmamahal ko kay Theo, hindi siya perpekto, hindi siya mayaman, pero mabuti ang kalooban niya. Kaya naniniwala ako noon na tatanggapin din siya ni Ah Ma sa tamang panahon.
The day of our marriage came, isa lang 'yong simpleng private wedding sa isang simbahan kung saan mga malalapit na kaibigan lamang ang imbitado.
It was the day I left him.
Papunta na 'ko noon sa simbahan nang sunduin ako bigla ng loyal secretary ni Ah Ma at pinapapunta ako sa ospital. Sinugod sa ICU si Ah Ma at hindi maganda ang kundsiyon niya.
"Please stay with me, Juniper." It was my Ah Ma's dying wish. Her lawyers are also present and they told me that all of my grandmother's fortunes are already transferred under my name.
Noong mga panahong 'yon ay nagdesisyon ako na manatali sa tabi ng Ah Ma ko at hindi sumipot sa kasal namin. Kampante ako noon na maiintindihan ako ni Theo sa desisyong ginawa ko.
Pero nagkamali ako dahil akala ko lang pala 'yon.
Pinuntahan ko siya kinabukasan pero tinaboy niya ako.
"Hindi na kitang gustong makita." Iyon ang sinabi niya sa'kin nang hindi man lan ako pinapasok sa loob ng bahay at hindi niya pinakinggan ang paliwanag ko.
Nagmistula akong stalker na obsessed sa kanya dahil ginawa ko ang lahat para ma-reach siya. I called and messaged him hundred times pero wala akong napala.
"Theo, please pakinggan mo naman ako." Hindi ko makakalimutan dahil lumuhod na ako sa harapan niya nang matyempuhan ko siyang lumabas ng condo.
"Don't make a scene. Get lost!"
"Bakit ba ayaw mo akong pakinggan?"
"Wala ng saysay na makinig sa'yo, Juniper."
"What? Hindi mo na ba 'ko mahal?"
"Hindi. Hindi na kita mahal."
Astounded and wounded. Dumating 'yung araw na napagod na rin akong habulin siya lalo na noong huli ko siyang pinuntahan.
"Who are you?" siguro mas masakit 'yung salitang 'yan kesa sa 'hindi na kita mahal'. Ewan ko kung paano niya naatim na magpanggap na hindi ako kilala para lang tuluyan akong maitaboy.
Tinigilan ko na siyang habulin dahil lupaypay na 'yung puso ko na ipaglaban siya. Umalis ako ng bansa para subukang kalimutan siya. Pero kahit pala na pilitin ko 'yung isip ko na alisin siya, mas malakas pa rin talaga ang puso dahil mistulang may sarili itong utak.
Dalawang taon ang lumipas at bumalik ako. Sabihin man na isa akong malaking tanga pero mahal ko pa rin siya.
Pupuntahan ko pa lang siya para muli siyang makausap. But that day never came...
...because I died.