Forgiveness
Tulala ako habang pinagmamasdan ang tanawin sa labas, ilang minuto na lang bago kami dumating sa Manila. May kanya-kanyang mundo ang lahat; sina Maxxine na inaasar si Karlie sa crew ng private plane, si Kuya Carreon na mukhang may ikukwento kay Dior at si Ate Xena na nakikinig sakanila.
Pinagmasdan ko ang mag-ama ko sa aking harap, Lauren was sitting beside me earlier when she decided that she wants to sit on her father's lap and ask question about his work in Manila.
"Are you busy like Mommy? Do you have big stain house like Grandpa's?" napaisip ako sa pinagsasabi ng anak. Does she mean the factory and warehouses in Bulacan?
"You can say that but I will guarantee you that there's no work in our house."
"So... that means that Mommy won't be always with her lappy anymore?" biglang sumaya ang tono ni Lauren, tumingin ng masama sa akin si Johansson. Nagkibitbalikat ako, I'm not usually on my laptop, nattyempuhan lang ni Lauren na kapag gustong tumabi sa akin ay may inaasikaso ako.
Bumalik ang tingin niya kay Lauren at tumango ito pagkatapos ay sinuklay ang buhok gamit ang kanyang kamay, he kissed her forehead that made Lauren smile.
I can't help but also smile. Johansson created a dark, mysterious and dangerous image when we were young but all of those are gone whenever he's with our daughter. He never leaves her side, not just a second. It's either he's with her or watching her.
"What your house looks like, Daddy?" tanong ni Lauren pagkatapos ng ilang minutong katahimikan sa kanilang dalawa
"Our house..." he corrected. Nanliit ang mata ko para sakanya, nagtinginan kami at ngumisi lang siya at sinagot ang tanong ni Lauren!
Hindi ko parin makalimutan kung paano niya sinabi sa magulang ko na titira kami ni Lauren sakaniya. Though hindi na sila nagulat dahil nagpaalam na rin siguro si Kuya Carreon na sakanya na tutuloy ang mag-ina niya.
"Tito, is it okay if my family will stay in my house? My secretary and some housemaids will be there to get their things before we arrive." Nagulat ako sa pagiging straightforward ni Johansson sa harap ni Mommy at Daddy
Napalunok si Mommy at lumingon sa akin para ikumpirma ang narinig, tumango ako at hinantay ang sasabihin ni Daddy na umayos ng upo at sinarado ang dyaryo na binabasa.
"I expect to hear it from you pero hindi ganito ka-late, akala ko kahapon palang ay sasabihin mo na 'to sa amin." He chuckled which made me at peace, akala ko kasi ay hindi sila papayag sa gusto ni Johansson
Johansson smirked and looked at me. "Well Tito... I have to gain confidence bago ko sabihin kay Tiara."
"Is that the house you've been designing for years?" manghang sabi ni Daddy, tila hinahangaan si Johansson ng sobra-sobra.
"Yes Tito, I lived in a penthouse for years and I want to have a permanent house where my family can live." Daddy made a hearty laugh and tapped his shoulder while Mommy is looking at me like a puzzle she's determined to solve. I smiled to assure them that I'm fine with the setting.
"Of course it's okay with us! Just visit us often!"
"Yes Tito, pwede rin po kayong bumisita kahit kailan."
Gusto ko sanang pag-usapan ang tungkol kay Tito Adam at Tita Regina but they are too happy for the serious talk, tska na siguro kapag nasa eroplano na kami. Ayoko rin namang mabigla si Lauren sa lahat ng mangyayari, she may be the talk of the week and I don't want her to be stressed about it.
At ngayong nasa harap ko siya, ilang minuto na lang bago kami makarating sa maynila. Huminga ako ng malalim para kumuha ng lakas, napansin niya siguro iyon kaya natigil sila sa pag-uusap at nanatili ang tingin sa akin.
Sa huli ay hindi ko masabi, kumunot ang noo niya siguro napansin na hindi ko itutuloy ang dapat na sasabihin. He said that Tito Adam knows about it, for sure Tita Regina too?
Nilipat ko ang tingin sa aking anak pagkatapos ng matagal na titigan namin ng kanyang ama, is she ready for the new people? How about me? Ready ba ako Makita ulit si Tita Regina Johansson pagkatapos ng pakiusap niya noon?
She clearly doesn't want me to be her daughter-in-law pero heto ako ngayon, hindi man kinasal pero may anak na at itinago ng ilang taon. Para akong kinitilan ng hininga habang iniisip ang magiging unang interaskyon namin ni Tita Regina. I would expect her cold stare and smirk while asking me questions about my disappearance.
Tahimik at hindi na ako makaimik sa tawanan ng mga kaibigan ko nang nasa airport na kami, they all have cars waiting for them. Hinagod ko ang likod ni Lauren na mahimbing ang tulog sa bisig ni Johansson kahit na maingay ang mga kasama namin.
Camera flashes as we go out of the airport, we just wave at each other for our goodbyes because of all the paparazzi surrounding us.
"Mr. Johansson, ano pong masasabi niyo sa balibalita na anak sa labas si Sage Johansson?"
"Is it true about your daughter?"
"Bakit po ngayon lang?"
We have bodyguards and even airport guards to protect us from the media, mabilis ang lakad naming pero alam kong may ibibilis pa si Johansson pero mas pinili niyang umalalay sa likod ko hanggang sa pagbuksan kami ng itim na SUV.
Kinandong niya si Lauren habang ako naman ay tinitignan ang mga media na nakapaligid sa sasakyan, nagbabakasakaling ibaba ang bintana at pagbigyan sila sa mga tanong.
Nagkatinginan kami ni Johansson, bumugtong hininga siya at nilagay ang takas na buhok sa likod ng aking tenga. He looks so smitten in love as he diverts his attention on me, finding what's bothering me in this situation.
"Don't worry about it, I will fix this." Seryosong sabi niya habang masuyong nakatitig sa akin, parang sanay na sanay na siya sa mga media.
"It's okay, I kind of expect it." Kumunot ang noo niya sa sinabi ko, ngumiti na lang ako para ipakita sakanyang ayos lang talaga ako
"How's Tita Regina? Does she... know?" maliit ang boses ko habang nakatingin sa labas, parang ayaw kong iparinig sakaniya ang bagay na matagal na bumabagabag sa isip ko.
Humigpit ang hawak ko sa aking bag nang napansing hindi siya sumagot. Doon palang alam ko na ang sagot, hindi ko siya matignan habang nasa gitna kami ng traffic. Siguro ay ayaw nyang pag-usapan ito sa harap ng bata, I understand.
"What are those, Mommy?" lumipat sa akin si Lauren at tinuro ang nasa labas. It's a houses full of unfortunate people, yung mga walang permanenteng tirahan.
"They are unfortunate people who have to work really hard to eat and live." Nakasimangot na tumango si Lauren habang pinagmamasdan ang nakahilerang mga bahay.
"Can we help them, Mommy? I have spare toys, I want to give it to them."
"We will. You also have to study hard so when you grow up you can share your blessings to them." Maligayang tumango si Lauren, niyakap ko siya at hinalikan sa ulo. Sobrang bata niya pa para maintindihan ang mga problema sa mundo pero isang fulfillment sa ina na makitang willing siyang tumulong sa murang edad.
Mahaba ang byahe kaya nakatulog si Lauren habang yakap-yakap ko, Johansson is busy talking to someone on his phone. Nang nagkatinginan kami ay ngumiti siya at hinawakan ang kamay ko.
"This won't take long." Aniya at pinagpatuloy ang tawag. Tumango ako, naiintindihan ko namang busy siyang tao at ilang araw na rin siyang nawala.
I fell in love with him this way, kahit pa noon. I don't crave too much of his attention since he's providing it to me in his own way, nasa nature na niya ang pagiging workaholic at busy kaya I have to accept that fact about it.
Hindi ko napansin na nakatulog na pala ako, nagising na lang ako sa halik ni Johansson sa gilid ng ulo ko.
"Thank you for raising her, I'm so proud of you..." bulong niya habang hinahaplos ang aking kamay
"Let's now raise her together." Tumango ako at hinarap siya pero dahil nakaupo si Lauren sa kandungan ko ay ulo lang ang kaya kong igalaw.
"I love you all this time, I waited for you for years. This time, I won't let you leave me kahit ano pa ang mangyari." Pagkatapos niyang sabihin iyon ay bigla na lang niyang nilapit ang kanyang mukha sa akin at hinalikan ako
Ang akala kong saglit na halik ay naging agresibo, he tilted his head to have more access on my lips. His hand is on my jaw and giving me the most sensual kiss. Napasinghap ako nang bigla niyang hinawakan ang bewang ko and when I felt his tongue wanting to play with mine, I died.
Tulog padin si Lauren nang nasa parking lot na kami sa exclusive condominium na tinutuluyan ni Johansson. Biglang nag-flash sa utak ko yung panahon na pumunta kami sa condo niya at doon nabuo si Lauren. Ngumuso ako at pilit na huwag ipahalata kay Johansson na may naisip ako na ganoon.
We entered into an exclusive lift, may kasama kami na dalawang guard habang yung isa naman ay nagpaiwan sa baba. Hindi na ako nagulat nang pindutin ang top floor.
Surprisingly, biglang nagising si Lauren pagkalabas namin ng lift. Pilit niyang bumaba sa karga ni Johansson at hinintay ang amang pagbuksan siya ng malaking pintuan.
"Is this your house, Daddy? It's huge!"
"Be careful, baby. You might break something." Sabi ko habang sinusundan siya. Hindi ko maiwasang mamangha rin sa interior ng penthouse.
Some of the furniture are made of wood which I bet were made by famous woodcrafters. There's a lot of art pieces that I hope Lauren won't touch because it screams millions. It looks spacious because of the high ceiling.
He was carrying Lauren while touring us to his penthouse, panay ang turo ni Lauren sa kung ano anong bagay na nakikita niya. Even the curtains are all automatic.
"This will be Mommy and Daddy's room?" narinig kong tanong ni Lauren habang pinagmamasdan ang malaking painting sa hallway.
"Yes baby and the next room will be yours so you can knock on us easily." Parang nanlaki ang tainga ko at gustong manghimasok sa usapan.
Nagpakita ako sa pintuan at agad na nagtama ang tingin naming ni Johansson, pinanliitan ko siya ng mata at ang mokong ay nakangisi lang sa akin habang pinapakita ang balcony at ang magandang view sa labas.
Inirapan ko siya kahit hindi niya naman kita, mamaya na lang naming pag-uusapan iyon dahil ayokong marinig ni Lauren at question-in kung bakit ayaw kong katabi matulog ang Daddy niya.
"Manang, nagpadeliver po ako ng pagkain. Dadating po kasi sina Mommy, pakiayos po agad sa dining area." Sabi ko at binigay ang bayad kay Manang at sinamahang magpasok ng mga gamit ang isa pa naming kasambahay na pinasunod ni Mommy dito para may kasama raw ako sa pag-aayos ng gamit.
"You like princess stuff, right? Next week your room will be finish but for now, is it okay for you to sleep with us?" nanlaki nanaman ang tainga ko at sinundan sila para marinig pa lalo ang usapan. Nasa sala sila ngayon, nakakandong si Lauren sakanya habang pinaglalaruan niya ang buhok neto.
Nakita ako ni Johansson na nakasilip kaya wala na akong nagawa kundi magpakita at lumapit sakanila. Hindi ko kinaya ang seryosong titig niya sa akin kaya nilipat ko na lang ang atensyon ko kay Lauren na pinaglalaruan ang bunny niya.
"Mommy, are we going to live here with Daddy? How about Mama and Dior? Lola and Lolo?"
"We will always visit them. Mama and Dior live nearby and they are with Papa Carreon now." Paliwanag ko kay Lauren at hinalikan siya sa noo.
"And we'll always invite them over so you and Dior can have sleepovers, is that okay with you baby?" her Daddy assures her until she's satisfied but I can still see in her face the longingness.
Iniwan ko sila sa living area para tulungan sina Manang sa mga pagkain nang biglang nag ring ang doorbell hudyat na nandyan na ang mga bisita.
"Is that Lola and Lolo?" napangiti ako sa ligaya ng tono ng anak ko. I hear their joyful exclaims for my daughter, lumabas ako ng kusina at nakitang kumpleto sila pero hindi ko inaasahan ang tatlong extra na tao na least expected kong makita sa araw na 'to.
"Tito Adam..."
Tila hindi ako narinig ni Tito Adam, nakatitig lang siya kay Lauren na masayang niyayakap sina Mommy. Lumapit ako at kinuha ang anak sakanila, binaba siya at hinarap sa dalawa nyang grandparents na ngayon niya palang makikilala.
"Lauren, bless to your Lolo Adam and... Lola Regina." Tumingala sa akin si Lauren, halatang nagtataka sa sinabi ko kaya lumuhod na si Johansson sa gilid niya at pinakilala ang kanyang magulang.
"Lauren, these are my parents, your lolo, lola and Tito..." masunurin namang nagmano si Lauren sa dalawa. Lumuhod si Tito Adam at niyakap ng mahigpit si Lauren.
"My apo is so beautiful..."
"Thank you po, Lolo. I got it from Mommy." Nagtawanan ang lahat sa inosenteng sagot ni Lauren.
"Naturuan." Sabi ni ate Xena at tumawa ulit sila. Umiling na lang ako at linipat ang tingin kay Tita Regina na lumuhod din para yakapin ang apo.
She's speechless but I can already sense her care for her granddaughter. Ang huling kita ko sakanya na mataray ay sobrang layo sa maamo niyang mukha ngayon.
Tumayo siya at inayos ang nagusot niyang dress at tumingin sa akin. She held my hand and lean towards me.
"I'm sorry for the past few years, Lauren. I learned from the hard way, I hope you can still forgive me."
Sorry for the super delay update, I just had my yearly examination and accountancy is a very difficult subject so please bare with me hehe and I also have my personal struggles but I will try my best to finish this story.
And oh, I forgot to tell you that St. Cloud State University: Venice is already published under Pop Fiction!!!
For any updates and concerns, please contact me on twitter (@deliixxWP) or add me on facebook (Richell Deli-Deli)