Άρχισα να ταράζομαι, προσπάθησα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και έβαλα τις παντόφλες που υπήρχαν δίπλα από το κρεβάτι μου. Άνοιξα την πόρτα με δυσκολία. Πονούσαν όλα μου τα κόκκαλα. Όταν άνοιξα την πόρτα είδα τον Τζέισον με ράματα στο κεφάλι. Έτρεξα στην αγκαλιά του και αυτός τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου σοκαρισμένος. Κάτσαμε για λίγα δεύτερα χωρίς να μιλάμε αλλά μετά με απομάκρυνε για να βλέπει το πρόσωπο μου.
«Γιατί σηκώθηκες;» με ρώτησε αδύναμα. Κοίταξα τα μάτια του, είναι κατακόκκινα. Έκλαιγε; Γιατί;
«Τζέισον, είσαι καλά;» ρώτησα και του χάιδεψα το μάγουλο. Τον κοίταξα καλύτερα. «Έκλαιγες;»
«Μια..» έκανε μια παύση και κοίταξε το ταβάνι του νοσοκομείου. Ύστερα από λίγο είδα δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια του. Κοκκάλωσα. Γιατί κλαίει; Ο Ζέιν; Ο Ζέιν που είναι ο Ζέιν..
«Τζέισον.. πες μου τι έγινε; Σε παρακαλώ..» τον παρακάλεσα. Θέλω να μάθω. Αφορά τον Ζέιν; Όχι ..
«Μια.. ο Ζέιν δεν..» έκανε μια παύση. Δεν άντεχε μέχρι που δάκρυα τον έπνιγαν και δεν μπορούσε να βγάλει λέξη. Τον έβαλα στην αγκαλιά μου και έκλαιγα μαζί του. Είδαμε έναν γιατρό να έρχεται προς το μέρος μας.
«Μια Ροντρίγκεζ.» με ρώτησε. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. «Ο Ζέιν ΜακΚανν θέλει να σας δει...» με ενημέρωσε.
«Πως είναι γιατρέ;» τον ρώτησα πριν μπω στο δωμάτιο.
«Σας έδωσε πολύ αίμα δεσποινίς Ροντρίγκεζ. Δεν νομίζω να καταφέρει να βγάλει την νύχτα. Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση, και αποφάσισε να δώσει την ζωή του για εσάς. Πρέπει να σας αγαπάει πολύ!» τρελάθηκα. Έδωσε αίμα για μ-μένα;
«Τ-τι;» τραυλίζω.. «Δεν μπορεί να είναι αλήθεια.» μουρμούρισα.
«Είναι αλήθεια δεσποινίς Ροντρίγκεζ. Ο νεαρός ΜακΚανν έδωσε πολύ αίμα για εσάς που ο οργανισμός του δεν άντεξε.» άρχισα να κλαίω. Τι είναι αυτά που λέει. Ο Ζέιν. Όχι Θεέ μου.
«Γιατί; Γιατί τον αφήσατε;» ρώτησα κλαίγοντας με λυγμούς.
«Ήταν δική του επιλογή. Ήταν ο μόνος που είχε την ίδια ομάδα αίματος μαζί σας... ο μόνος που μπορούσε να σας σώσει.» Δεν.. μπορεί..
Άνοιξα την πόρτα του δωματίου του Ζέιν. Μπήκα μέσα και την έκλεισα πίσω μου. Είδα τον Ζέιν σε ένα λευκό κρεβάτι δύναμο.. να με κοιτάει. Έτρεξα κοντά του και τον αγκάλιασα. «Ζέιν.. γιατί;» μουρμούρισα. Μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου χαμογέλασε στραβά.
«Πως μπορείς να ρωτάς γιατί Μια; Είσαι η μόνη κοπέλα που με έκανε να νιώσω ζωντανός. Η μόνη που με έκανε να τρελαθώ. Η μόνη που αγάπησα και αγαπώ. Η μόνη που αξίζει για μένα.» τα δάκρυα μου έτρεχαν σαν βροχή από τα μάτια μου. Ήθελα να είναι όλα ψέματα.. να ξυπνήσω και να μην ισχύει τίποτα απ’οσα έχουν συμβεί. Τίποτα! Να είναι όλα καλά.. όλα ωραία.
«Η Αναστάζια;» ψιθύρισα.. Ο Ζέιν γέλασε ειρωνικά.
«Η Αναστάζια ήταν ένα ψέμα Μια. Προσπάθησα να της δώσω αγάπη μα πάντα τσακωνόμασταν επειδή αγαπούσα εσένα... και η Άννα το ήξερε.» μουρμούρισε.
«Γιατί; Πες μου γιατί μου έδωσες το αίμα σου Ζέιν;» επέμενα.
«Μια.. δεν καταλαβαίνεις.» η φωνή του έσβησε. Σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε στα μάτια. «Δεν θα άντεχα να ξέρω πως δεν ζεις πια. Δεν θα άντεχα αν ήξερα πως μπορούσα να κάνω κάτι γι’αυτό και δεν έκανα. Δεν θα άντεχα να βλέπω τον αδερφό μου να υποφέρει. Εγώ δεν έχω τίποτα Μια ενώ εσύ έχεις τον αδερφό μου... την κόρη σας.. τους γονείς σου.. Έχεις τα πάντα Μια! Δεν ήθελα να αφήσω την Κλαιρ χωρίς μητέρα, ούτε θα άντεχα να βλέπω τον αδερφό μου δυστυχισμένο. Τον έβλεπα αρκετά χρόνια, όχι πια!» Είχα μείνει.. Δεν μπορεί, δεν μπορεί γαμώτο όχι. Δεν συμβαίνει.
«Ζέιν..» με διέκοψε..
«Μην πεις τίποτα Μια, απλά..» έκανε μια παύση και καθάρισε την φωνή του.. «Απλά.. Μια απλά να ξέρεις πως Σ-Ε Α-Γ-Α-Π-Α-Ω με όλη μου την ψυχή.»
Τον κοίταξα σοκαρισμένη. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα.. «Ζέιν, ήσουν το πρώτο αγόρι που αγάπησα. Ο πρώτος μου εφηβηκός έρωτας. Σε αγαπώ πολύ.» ένα δάκρυ κύλισε από τα μάτια του, ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του και ύστερα τον είδα να τα κλείνει και να μου αφήνει το χέρι. Το μηχάνημα άρχισε να χτυπάει δυνατά και κατάλαβα πως...
«ΖΈΙΝ..» Φώναξα δυνατά. «Ζέιν ξύπνα σε παρακαλώ.» άρχισα να τον ταρακουνάω. «Σε παρακαλώ, αν με αγαπάς όσο λες σε παρακαλώ ξύπνα.. Σε παρακαλώωω..» φώναζα και ξανά φώναζα. Μέχρι που άνοιξε η πόρτα και ήρθε μέσα ο γιατρός γρήγορα. Εγώ έκλαιγα με λυγμούς.. Ο Τζέισον μπήκε μέσα με κλάματα και με έβαλε στην αγκαλιά του. «Σας παρακαλώ.. Κάντε τον να ξυπνήσει.. Σας παρακαλώ.» φώναζα.
«Τζέισον.. πάρτην έξω.» του είπε ο γιατρός.
«Έλα αγάπη μου.. πάμε.» με πήρε από εκεί ο Τζέισον.
Δεν μπορεί να έγινε όλο αυτό εξαιτίας μου. Ο Ζέιν.. δεν ζει πια. Δεν.. δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το ξεπεράσω αυτό.
* * *
6 μήνες αργότερα...
Νέα Υόρκη 2014.
Είμαι στο δωμάτιο μου κοιτάζοντας έξω την πιο υπέροχη θέα που θα μπορούσα να έχω από εδώ ψηλά. Είναι ο Τζέισον με την μικρή μας κόρη. Της μαθαίνει να μιλάει και να περπατάει. Ήδη ξέρει να λέει τα βασικά ‘‘μαμά και μπαμπά’’ Είναι τόσο γλυκιά. Ύστερα από τόσο καιρό κατάφερα να ξεπεράσω την κατάθλιψη. Ο θάνατος του Ζέιν μου στοίχησε πάρα πολύ. Έκανα πολύ καιρό να το ξεπεράσω. Από την άλλη ο Τζέισον ξεχνιόταν με την μικρή. Έγινε τόσο χαζομπαμπάς που ποτέ δεν περίμενα πως θα γίνει. Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας. Το βλέμμα που με σκότωνε αργά-αργά και με έκανε να ασχολούμαι μαζί του ολοένα και περισσότερο. Θυμάμαι τα ξεσπάσματα του Ζέιν καθώς παρατηρούσε πως δίνω περισσότερη σημασία στο τι κάνει ο αδερφός του. Θυμάμαι το πρώτο μας φιλί, στο σπίτι τους. Την πρώτη αγκαλιά, όταν είχα δει την φωτογραφία του Ζέιν με την κοπέλα. Τα πρώτα τριαντάφυλλα που μου χάρισε και μου έφτιαξε ολόκληρη τη μέρα. Την έκφραση του μόλις έμαθε πως περιμένω παιδί. Τις τρελές αγκαλιές του καθώς χαμογελούσε. Το υπέροχο γέλιο του που είναι η χαρά μου. Η πιο όμορφη μελωδία. Σε ποιον να το πω και να το πιστέψει πως ο Τζέισον ΜακΚανν, το αγόρι το οποίο ήταν το πιο κωλόπαιδο του σχολείου, που άλλαζε τις γκόμενες σαν τα πουκάμισα θα είναι τώρα εδώ έξω στην αυλή του σπιτιού μας και θα παίζει με την μικρή μας κόρη. Πως θα γίνει ένας υπέροχος χαζομπαμπάς και πως θα περιμένει με ανυπομονησία και το δεύτερο παιδί που μεγαλώνει μέσα μου. Χάιδεψα τρυφερά την κοιλιά μου. Ποιος να το έλεγε. Χαμογέλασα στον εαυτό μου και αποφάσισα να πάω κάτω… Ευτυχισμένη και ευγνώμων για όσα έχω. Για όσα μου έδωσε ο Θεός. Και πάνω απόλα, αν δεν ήταν ο Ζέιν.. δεν θα ήμουν τώρα εδώ..!!
«Κοίτα ποια ήρθε.» είπε ο Τζέισον στην μικρή δείχνοντας εμένα. «Η μανούλα.»
«Μαμά… μαμά.» άρχισε να λέει η μικρή μου κουνώντας τα χεράκια και τα ποδαράκια της.
«Ζωές μου.» τους είπε καθώς την πλησίασα. Έκατσα στο γρασίδι μαζί του και τους αγκάλιασα. Η μικρή Κλαιρ παίζει με ένα παιχνίδι που της αγόρασε ο πατέρας της και εγώ βρίσκομαι στην αγκαλιά όπου ανήκω. Στην αγκαλιά του άντρα της ζωή μου.
«Είστε οι πριγκίπισσες μου.» μας χαμογέλασε ο Τζέισον. Τον κοίταξα και του χάιδεψα το μάγουλο καθώς τον φίλησα απαλά στα χείλη. Με αγκάλιασε σφιχτά και χάιδεψε την κοιλιά μου.
«Και εδώ είναι και η άλλη μου πριγκίπισσα.» γέλασε και γέλασα μαζί του.
«Ποιος να το έλεγε ότι θα ήμασταν έτσι..» μουρμούρισα.
«Όντως… από εκεί που δεν το περιμένεις έρχονται τα καλύτερα ζωή μου!» είπε και με φίλησε τρυφερά.
«Σε αγαπάω πολύ!» του είπα κοιτάζοντας την μικρή Κλαιρ.
«Και εγώ σε αγαπάω πριγκίπισσα.» μουρμούρισε πάνω από το αυτί μου.
-ΤΈΛΟΣ-
* * *
Ζητάω συγνώμη στις directioners για τον Ζέιν όμως έπρεπε να συμβεί... θα επανορθώσω, promise!
Μετά από αυτό, μέσα σε αυτόν ή στον επόμενο μήνα, θα αρχίσω τον δεύτερο κύκλο της ιστορίας και αν θέλετε θα μπορούσατε να το διαβάσετεαπό εδώ.. http://www.wattpad.com/story/23801318-dilemma-between-siblings-2 (Είναι το link για τον δεύτερο κύκλο... )
Ελπίζω να απολαύσατε την ιστορία... Σας ευχαριστώ πολύ για τους ψήφους και τα σχόλια σας. Πραγματικά, με κάνατε πάρα πολύ χαρούμενη. Σας αγαπώ! Να προσέτε! <3