CHAPTER EIGHT
HINDI ko puwedeng isuko ng ganun na lang ang pag-ibig ko, sa loob-loob ni Ginny habang nagda-drive. It’s been a long day. Actually almost two days din siyang nagbiyahe- from Batangas ay nagtungo siya ng Baguio. Nakapagpahinga man siya sa kinuhang travel inn, sandali lamang. Ginawa lang niya ang mga dapat gawin and then bumaba uli ng Maynila, saka bumiyahe pabalik ng Batangas. Siya lang mag-isa.
Ang paalam niya ay sa Manila ang punta niya dahil may importante siyang lalakarin para sa kanyang student visa sa US Embassy. Alam niyang masama ang magsinungaling but she had no choice- kailangan niyang mag-alibi sa mga magulang para payagan siya. Yan lang ang problema niya kapag nasa Pilipinas- 4 years old pa rin ang trato sa kanya ng parents niya, samantalang sa US ay malaya siyang nakakapunta kung saan-saan.
Ilang gabi din niyang dinamdam at pinag-isipan ang mga sinabi sa kanya ni Rain nang huli silang magkita nito. Nasaktan talaga siya, pero hindi niya puwedeng i-give up ang nararamdaman ng wala man lang laban. She wants to fight for what she feels, and like what they always say- ‘all is fair in love and in war.’ Para sa kanya, hindi lang yun isang cliché ngayon kundi totohanan na. And her first stop was Baguio.
Of course nagpa-imbestiga muna siya kung sino si Lilibeth sa buhay ni Rain. Para que pang lumaki siya sa military world ng daddy niya kung hindi rin lang siya matututong mangalap ng information? Napag-alaman nga niyang nasa Baguio ang babaeng sagabal sa kaligayahan niya. Nurse ito at nakatakdang umalis papuntang abroad. Talagang pinuntahan niya ang babae para personal itong makita at ma-assess- dahil naniniwala siya sa kasabihang, ‘know your enemies.’
Hindi naman siya nagpakilala kay Lilibeth. Nagkunwari siyang pasyente sa ospital at nagpa-assist. It was that easy. Ang plano niya ay padalhan ito ng sulat- but that will have to wait. Kailangan magawa muna niya ang naisip na paraan para mapasa-kanya si Rain.
In fairness ay maganda si Lilibeth. Simple at mukhang magiging mabuting may-bahay kay Rain. Except that- siya ang magiging esposa ni Rain, yun ang sinisiguro ni Ginny.
What Ginny wants, Ginny gets.
“HI RAIN.” Matamis ang ngiting ibinigay ni Ginny sa lalake nang lumabas ito ng barracks. Naka-shorts pa ito at tshirt, obviously ay walang pasok or training.
“Ginny…” alanganing ngiti ang iginanti ng lalake. Tila hindi nito alam kung paano makikipag-usap, kaya inunahan na siya ng dalaga.
“Pasensya ka na last week ha. I lost control of my emotions.” Iniabot ng dalaga ang kanyang kanang kamay. “Peace na tayo?”
“Sige ba.” Napangiti si Rain, tila nabunutan ito ng tinik sa dibdib. Kinuha niya ang kamay ni Ginny at mabilis na pinisil.
“Thanks.” Yun lang at nagpaalam na agad ang dalaga.
“May pupuntahan ka?”
“Oo.” Yun lang at bumalik na sa sasakyan niya ang dalaga. Naiwang nakatingin si Rain hanggang sa makalayo na siya.
Nagawa na niya ang first step. Lihim na napangiti si Ginny. May pagka-kumplikado ang binabalak niya but it’s worth a try.
Bahala na.
NANG sumunod na mga araw ay madalas magkasalubong sa air base sina Ginny at Rain. Minsan ay nanonood ng flag ceremony ang dalaga, minsan ay napapadaan ito sa may flightline kasama ang ama. Pero ni minsan ay hindi ito lumapit sa lalake. Hanggang kaway at ngiti lang ang dalaga, na para bang normal na magkakilala sila at tila hindi nangyari ang crying scene niya sa Nasugbu.
May mga ilang batang opisyal na rin siyang nakilala dahil madalas siyang pumunta sa opisina ng daddy niya, pero si Rain pa rin ang nasa puso niya. Alam niyang hindi magtatagal at sila pa rin talaga ang magkakatuluyan.
ANG dapat ay matuwa siya. Ni hindi na siya nilalapitan ni Ginny ngayon. Pero hindi maintindihan ni Rain na kung bakit tila nami-miss niya ngayon ang pangungulit ng babae sa kanya. Maging ang mga luto nito at pagkain na laging dinadala noon sa barracks ay bigla niyang hinahanap-hanap.
Tuwing nakikita niya si Ginny ay nag-e-expect pa rin siyang kakausapin siya nito, pero parang may invisible wall na sa gitna nila. At kung kelan hindi na niya nakakausap man lang si Ginny, ay tila lalo pa itong gumanda ng husto. Sa katunayan ay crush yata ito ng buong batch nila.
“Bok, bakit ba hindi na nagagawi dito yung chikas mo?” tanong sa kanya minsan ng mistah niya.
“Busy yata,” dahilan na lang niya.
“Baka naman inaway mo? Sayang… ang sarap pa naman ng mga niluluto nun, no?”
“Saka ang ganda pa kamo! Parang pang-Miss Universe!” sabad ng isa pa.
“Oo nga. Lahat yata ng kilala kong opisyal at mga sundalo dito, may gusto sa kanya e.”
“Ows?” kunwari’y nagulat siya, pero alam na niya ‘yun. Naririnig din naman niya ang usapan ng iba.
“Oo. Kaya nga ang suwerte mo na dati e, ikaw ang type.”
“Baka naman nagising na, kaya di na siya type!” Saka nagkatawanan ang mga magmi-mistah.
“Uy, may girlfriend na ako no!”
“May girlfriend ka nga, wala naman dito.”
“Ewan ko sa inyo, ang labo niyo.” Naiiling na lumayo si Rain. Gusto tuloy niyang dalawin si Lilibeth, dahil mas naiisip niya lately si Ginny, gayung hindi naman dapat.
ONE week bago mag-September ay nagkita uli sina Rain at Ginny sa may simbahan.
“Uy, kumusta?” Genuine ang naramdamang tuwa ni Rain nang makita si Ginny that afternoon. Ilang araw na rin kasi niyang hindi nakikita ang babae kaya akala niya ay bumalik na ito sa states.
“Eto, okay lang. Ikaw?” Bahagyang ngiti lang ang ibinigay ng dalaga.
“I’m good. Tapos ka na bang mag-mass?”
“Yeah. Katatapos lang. Ikaw?”
“Ngayon pa lang. Sayang hindi tayo nagkasabay ng misa.”
“Oo nga e.” There was an awkward silence.
Hindi maialis-alis ni Rain ang mga mata kay Ginny. Manipis ang suot nitong baby blue blouse na maiksi ang manggas, hapit na hapit ang faded Levi’s jeans nito at blue sandals. Nakalugay ang buhok ng babae na nililipad lipad ng hangin, parang sa isang TV commercial.
“Sige, mauuna na ako,” ani Ginny.
“S-sandali!” Hindi alam ni Rain kung bakit bigla niyang pinigilan ang babae. “May gagawin ka ba mamaya?”
“Mamaya? Wala naman. Uuwi na ako ngayon.”
“P-puwede ka bang ma-invite ng dinner mamaya? Kung okay lang?”
“Okay lang sa akin. Ang kaso, baka hindi okay sa girlfriend mo.” Ngumiti si Ginny. Lalong nalito si Rain.
“Daanan kita sa bahay ninyo after nitong mass ha?” Hindi niya maintindihan kung bakit ayaw na muna niyang isipin si Lilibeth ng mga oras na ‘yun.
“Sige, ikaw bahala.” Yun lang at umalis na si Ginny.
Feeling ni Rain ay makakarami siya ngayon ng Our Father, Hail Mary at Glory Be! Kelangan niyang magdasal ng husto!
PAGDATING ni Ginny sa bahay nila ay agad itong tumakbo sa kuwarto at dumiretso sa banyo para maligo kahit naligo na siya two hours ago.
Excited siyang nagbihis at naghanda para sa pagsundo sa kanya ni Rain mamaya.
Forty minutes nalang, naisip niya nang makita ang wall clock.
Isang manipis na strapless gray blouse ang pinili niya, tinernuhan niya iyun ng dark gray pants and black stilettos. Isang maliit na black Gucci pouch ang napili niya- eksakto lang para sa 2 credit cards, isang atm, ang kanyang mac powder at lip gloss, cash and susi ng kotse.
Tiningnan niya ang buhok niya. Nagpasya siyang itali yun para hindi magulo. Hindi nagtagal ay tinawag na siya ng kanilang katulong- nasa baba na daw ang sundo niya.
Paalis na sila ni Rain nang biglang dumating sina Genoveva at Marcial. Ipinakilala muna ni Ginny ang lalake sa kanyang parents bago tuluyang umalis.
Imbes na dalhin ang sariling kotse ay ginamit nila ang sasakyang dala ni Rain.
“Buti pinahiram ka? Actually hindi naman kailangan yan kasi I have a car naman.” Very sweet na wika ni Ginny sa kasama.
“Okay lang to, at least ako ang nagda-drive.”
“Ikaw bahala,” napakibit balikat lang si Ginny at hinayaang si Rain ang magdesisyon.
Isang sea foods and grill restaurant ang napili ng lalake. After nilang mag-order ay normal silang nag-usap, like they were long time friends. In fairness ay nag-enjoy ang dalaga kahit calculated lahat ng galaw niya, ayun sa kanyang sariling plano.
When they were about to leave, kaswal na inimbita ni Ginny si Rain sa bahay nila sa isang araw.
“Despedida party lang,” wika niya. “I hope you could come.”
“Kelan ang alis mo?” tanong ni Rain.
“Sa Thursday na, via Philippine Airlines.” Nasa may parking lot na sila at ipinagbukas pa siya ng pinto ng lalake.
“Tuloy na pala ang alis mo ha?” Ngumiti si Rain.
“Oo naman. Kaya huwag kang mawawala ha?”
“Sige I’ll be there. Mga anong oras?”
“Mga 430pm.”
“Sure ka? Bakit hapon?”
“Yun kasi gusto ni daddy.”
“Okay. Mga 4pm andun na ako,” paniniguro ni Rain.”
“Okay. So see you on Thursday.”
Tumango lang si Ginny saka tumahimik. Habang nagbibiyahe sila pabalik sa loob ng air base ay bumibiyahe din ang kanyang utak.
I’ll make sure everything’s going to be perfect.