Emir, Eymen'in nerede olduğunu umursamadan kendi evine gelmişti. Bir süre sonra kapının açılması ile bakışlarını o tarafa doğru çevirdi.
Eymen'nin gözlerinde sinir vardı, belki de aşık olduğu gence ilk defa bu kadar sinirli bakıyordu. O kendisine destek olmadığı gibi olanlara da zarar veriyordu. Zaten yaptığı şeyler kalbini acıtmıyormuş gibi birde bunlar oluyordu. Bu yüzden genç çocuğa sinirliydi.
"Emir?"
Ona sadece sinirle konuşabilen tek kişi Eymendi. Başka insanların yapmasına asla izin vermeyeceği şeyleri yapıyordu.
"Ne?"
"Neden?"
"Ney neden?"
İkisi de birbirlerine sinirliydi. Bu yüzden ikisinde birbirlerine öfke ile bakıyordu.
"Neden beni destekleyen tek insanlara zarar vermeye çalışıyorsun! Neden arkadaş olmak istediğim insanlara bunu yapıyorsun?! Neden?"
"Bundan sanane! Sadece o insanlar sinirimi bozuyor."
"Öyle her sinirini bozan insanı dövemezsin tamam mı?"
"Döverim! Zaten bunların sorumlusu sensin!"
"Ben miyim?"
"Evet!"
Eymen anlamamış gözlerle bakmaya başladı.
"Canımı mı yakmak istiyorsun? Yani sadece sana aşık kalıp hayatım boyunca acı çekmemi mi istiyorsun? Kimseyle arkadaşlık etmesin, kimse ona destek olmasın benim aşkımdan ölsün mü diyorsun?! Anlamıyorum ki, neden saçma sapan hareketler yapıyorsun?!"
Emir bir an Eymen'e hızlı bir şekilde yürümeye başladı. Eymen de geri geri gitmek zorunda kaldı.
"Bunu mu istediğimi sanıyorsun?"
"Bana vuramadığın için, kalbimi acıtarak canımı yakmaya çalışıyorsun!"
Emir'in gözlerinde hayal kırıklığı vardı. Ne kadarda yanlış anlaşılıyordu kendisini.
"Sana neden vuramadığımı biliyor musun?"
"Biliyorum! İntihar ederim diye, ve sen bu vicdan azabı ile yaşayamazsın! Tek düşündüğün kendinsin!"
Eymen ne ağzına gelirse söylemeye başlamıştı bile.
"Evet geri zekalı başta öyleydi. Ama sen aptalın tekisin! Ne yapıyorsun oğlum sen bana!"
Eymen'nin sırtı duvar ile buluşmuştu. Tam da karşısında Emir vardı.
"Sana bir şey yaptığım yok!"
"Öyle sanıyorsun tabi!"
"Benim düşündüğüm tek şey senin bencil biri olduğun. Nasıl bu kadar sinirli birine aşık oldum ki? Suratına bak her sinirli olduğundan daha da sinirli."
Emir Eymen'den biraz uzaklaşıp, bağırmaya başladı.
"Senin bana yaptığından haberin yok! Karşıma geliyorsun ve diyorsun ki istediğim tek şey seni öpmek! Sonra öpüyorsun ve bende karşılık veriyorum. Ama sonra sızıp kalıyorsun! Sabah olunca hiçbir şey hatırlamıyorsun! Çok normal davranıyorsun ve diğer insanlar ile gülüp eğleniyorsun! Beni öptükten ve kalbimin içine sıçtıktan sonra başka insanlarla gülüp eğlenemezsin! İşte bu yüzden onları dövmek istiyorum anlıyor musun? Senin gülüşünü göremezler!"
Eymen şok olmuş bir şekilde Emir'e bakıyor ve onu dinliyordu.
"Ben—"
Emir daha sakin konuşmaya başladı.
"Sus! Ben daha önce yaşamadığım için anlamıyorum. Ama başka insanlarla samimi olman kalbimi acıtıyor. Bu beni deli ediyor."
Emir yavaş adımlar ile Eymen'e yaklaştı.
"Bu—"
Lafını kesen şey dudakların üzerinde olan aşık olduğu gencin dudakları oldu. Emir her ne kadar onu öpmeye çalışsa da karşılık alamıyordu. Eymen gözlerini kapamıştı ama hiçbir şekilde karşılık vermiyordu. Emir dudaklarını ayırdı, hayal kırıklığına uğramıştı. Böyle beklemiyordu. Emir alnını Eymen'e yasladı.
"Özür dilerim."
"Ne için?"
"Sana inanmıyorum."
Eymen şaşkın bir şekilde alnını onun alnından çekti. Şaşkın gözler ile ona bakmaya başladı.
"İnanmıyorum derken?"
Eymen sakin bir şekilde konuşmaya devam ediyordu.
"Sen sadece bana alıştın. Bu senin sandığın gibi bir şey değil. Ben sana aşık olduğum için sadece bana acımaya başladığın için böyle oluyor."
Emir'in istemsizce gözleri dolmuştu.
"Saçmalama.
Derin bir nefes aldı ve kısık bir sesle konuşmaya devam etti.
Lütfen"
"Sana inanmıyorum Emir, bunlar iki gün sonra geçecek şeyler. Sadece beni sahiplendin bu yüzden diğer insanlar ile konuşmamı gülmemi istemiyorsun. Bunlar gerçek değil."
Emir gözündeki yaşın aşağı inmemesi için büyük çaba gösteriyordu. İçinden geçirdi gerçek değilse neden bu kadar acıtıyor. Yutkundu, böyle hayal etmemişti. Kalbinde olan şeyleri söylediğinde ona sarılan birini beklemişti, ona inanmayan birini değil.
İnanmamasında onu haklı buluyordu aslında, onun çok acı çekmesine sebep olmuştu. Kim böyle biriyle beraber olmak ister ki. Kendisini nasıl inandıracağına dair bir fikri yoktu. Şu an sadece kalbi kasılıyordu. Sanki nefes alamıyormuş gibi hissettiriyordu.
Bunları daha önce hiç bir kimseye yaşamamıştı. Daha önce kimseyi bu denli öpmek istememişti. Daha önce kimseye en ufak zarar gelmesin diye uğraşmamıştı. Daha önce kimseye yemek hazırlamamıştı. Ona onca şey yapmasına rağmen, onu sinirlendirmesine rağmen ona vuramamıştı bile. Kimseye böyle davranmamıştı.
"İnanmıyorsun yani?"
"Evet, sen sadece birinin sana aşık olmasını sevdin. Ve o kişinin sende takılı kalmasını istiyorsun. Sadece beni sev diyorsun. Ondan bunca şeyi yapıyorsun."
"Hani bana mesaj atarken seni çok iyi tanımıyorum demiştin. Gerçekten beni tanımıyormuşsun. Gerçekten."
Emir bakışlarını yere indirip dudağını ısırmaya başladı.
"Özü-"
"Tutturmuşsun özür dilerim. Bana özür dileme. Madem öyle al şu kalbimdeki acıyı. Neden sözlerin bu kadar acıtıyor ki. Ama tamam sorun değil. Sevgini hak etmedim biliyorum. Sana çok kötü davrandım. Ve şu an beni unutmak istiyorsun, umarım başarılı olursun. Bana inanmamakta haklısın çok olmadı aslında seni tanıyalı ama
Bakışlarını kaldırıp ona bakmaya başladı.
ama sanki hep vardın gibi hissediyorum. Ben bu kadar kalp acıtan bir şey olduğunu bilmiyordum. Sana sürekli kötü davranıyorum, sürekli bağırıyor olabilirim ama kalbime olan şeyler sadece sana oluyor."
Eymen inançsızlıkla bakmaya devam ediyordu. İnanmak istemiyordu. Geçici bir heves olursa ve umut etmekten korkuyordu. O zaman gene kırılan kendisi olacaktı. Gene zararlı çıkacaktı. İşte bu yüzden inanmıyordu, çünkü korkuyordu. Daha fazla üzülmekten daha fazla kırılmaktan üzülüyordu.
Her ne kadar inanmasa bile onu böyle görmeye dayanamıyordu.
"Lütfen artık sus!"
Emir hızlı adımlarla odayı terk etti ve kendi odasına geçti. Tuttuğu göz yaşları artık özgürlüğüne kavuşmuştu. Göz yaşları yanaklarından aşağı süzülmüştü. Ona bu kadar kısa sürede böyle hissetmesini anlamıyordu. Ama dediği gibi sanki hep yanındaymış gibi hissettiriyordu. Sanki kendisini seven Eymen hep yanındaydı.
Aşkın bu kadar can yakan bir şey olduğunu bilmiyordu. Gerçi bunun aşk olduğunu daha yeni kabul etmişti. Daha düne kadar bunların hepsi yalnızlığına bağlıyordu. Çünkü bir erkeği sevebileceğine ihtimal vermiyordu.
Bu kadar kısa zamanda kalbinin bu kadar acıyacağını hiç düşünmezdi. Şu an hissettiği tek şey hayal kırıklığıydı. Ne sinirliydi ne de öfkeli. Şu an sadece hayal kırıklığı yaşıyordu. En derinden bir şekilde yaşıyordu bunu.
O bunları düşünürken Eymen ise dışarı çıkmıştı. Ağlamaya direniyordu. Nereye gideceğini bilmiyordu ama o evde kalamazdı. Nasıl kalabilirdi ki. Artık beni istemez diye düşünüyordu. Onun da canı yanıyordu. Ama inanamazdı. İnanmak istese de inanamazdı. Sadece yürüyordu nereye gittiğini bilmeden yürümeye devam etti.
Yazar.
Hello bebişlerim. Umarım bölümü beğenmişsinizdir. Bazen yorumlarınıza cevap veremiyorum affetin beni. 😟
Sizce Eymen haklı mı? Hadi düşüncelerinizi yazın. Merak ediyorum. ❣️💕
Birde oy verirseniz çok sevinirim.💖
Sizi her zaman çok seviyorum.