Zawgyi>>>
"အင့္ ဦး႐ွင္း...ဘာလုပ္တာလဲ လႊတ္ဗ် ေအာက္ခ်ေပး"
႐ုတ္ခ်ည္း ကားထဲသို႔ ေပြ႕ခ်ီလာေသာ ႐ွင္းရာေၾကာင့္ လ်ွမ္းထက္ မ်က္လံုးျပဴးရေလၿပီ...
သူ႔မွာ အဘြားကို ၿပီးေအာင္ေတာင္ မႏႈတ္ဆက္လိုက္ရ အတင္းကိုေပြ႔ခ်ီလာေသာ ဦးေလးႀကီးပင္...
သူတို႔ပံုစံကိုျမင္ေတာ့ အဘြားက ရယ္၏...
လ်ွမ္းထက္သည္ ႐ွက္လြန္း၍ ဘာမွပင္မေျပာႏိုင္႐ွာ...
အိမ္အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည့္
ဦး႐ွင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာက ပံုမွန္ထက္ပိုတည္ေန၏...
ေစာေစာက သူေျပာမိတဲ့စကားေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ေနသည္လားမသိ...
အခုလဲ သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကို ကားထဲပစ္ခ်ကာ ကားတံခါးေတြေလာ့ခ္ခ်ပစ္လိုက္၏
သူ႔အေနနဲ႔ အျမဲလိုလို ႐ွင္းရာကို ေဒါသထြက္ေအာင္စေနတတ္ေသာ္ျငား အခုလိုတကယ္ႀကီး စိတ္ဆိုးတာကိုျမင္ေတာ့ ေနရခက္သလို ေၾကာက္လဲေၾကာက္ေနမိ၏...
"ဟို...ဟို...ဦး႐ွင္း...အင့္"
႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို လ်ွမ္းထက္ကိုယ္လံုးေလးသည္ ဆိုဖာတြင္ ဖိျခင္းခံလိုက္ရကာ
တစ္ဖက္တြင္ လက္ေထာက္၍ ႐ွင္းရာကေနရာယူထား၏
ဦး႐ွင္းရာမ်က္ဝန္းက စူး႐ွလြန္း၍ လ်ွမ္းထက္ကိုၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ပင္...
လ်ွမ္းထက္သည္ ေက်ာခ်မ္းသြားရကာ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစား၏...
သူအသာေလး ထြက္သြားရန္ၾကံေတာ့ ႐ွင္းရာက ရိပ္မိသြားသည္ထင္ရဲ့ ခါးမွဆြဲေပြ႕ကာ လံုးဝသြားခြင့္မေပး...
"ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဆို!"
႐ွင္းရာက ဘာတစ္ခြန္းမွျပန္မေျဖေခ်...မိမိလုပ္ျမဲအတိုင္း ဆက္လုပ္ေန၏...
"ခင္ဗ်ား ဆက္မလုပ္နဲ႔ အ့"
လ်ွမ္းထက္ အထာနပ္ပါသည္
ဒါၿပီးရင္ဘာေတြဆက္လာေတာ့မလဲဆိုတာ...အဲ့အဖိုးႀကီးအေၾကာင္း သူမသိတာမွတ္လို႔...
လ်ွမ္းထက္ ဘယ္လိုတားဖို႔ႀကိဳးစားပါေစ ႐ွင္းရာက သူ႔ကိုခ်ဳပ္ထားသည္...
လ်ွမ္းထက္ ကားထဲမွေျပးဆင္းဖို႔ ၾကံသည္ သို႔ေသာအရာမေရာက္...
႐ွင္းရာက လ်ွမ္းထက္ရဲ႕ အက်ႌကို ဆြဲခြၽတ္ကာ လည္တိုင္ေလးအား ငံုခဲေနၿပီျဖစ္သည္...
"ဦး႐ွင္း အ့ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးမိလိမ့္မယ္ေနာ္"
"ျပီးမွ ျပန္ေခ်ာ့မယ္ baby..."
လ်ွမ္းထက္သည္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ႐ွင္းရာကို တားမရေတာ့မည္မွန္းသိသည္မို႔ ႐ွင္းရာရဲ႕ပခံုးမွ အက်ႌစကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း မ႐ွိေတာ့တဲ့အေမကို လွမ္းတမိ၏...
အေမေရ အေမ့သားေလး ကားထဲမွာမုဒိန္းက်င့္ခံရေတာ့မယ္...
လာကယ္လွည့္ပါဦးဗ်ာ...
"ဟင့္ ဦး႐ွင္း..."
႐ွင္းရာသည္ လ်ွမ္းထက္ ကိုယ္ေပၚမွအဝတ္ေလးေတြအား အၾကမ္းပတမ္းဆြဲခြၽတ္ပစ္ေန၏...
ျဖဴျဖဴေသးေသး လ်ွမ္းထက္ကိုယ္လံုးေလးမွာ သူ႔လက္ထဲပင္ေပ်ာက္ေနရသည္..
လ်ွမ္းထက္က ႐ွင္းရာကို ရလိုရျငား အသနားခံတဲ့မ်က္ဝန္းေလးေတြနဲ႔ မ်က္ေတာင္ေလးကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္၍ၾကည့္ေနသည္
သို႔ေသာ္ အမွန္ပင္ သူ႔႐ုပ္သည္ ရန္ေနာင္ကဲ့သလို သနားစရာမေကာင္းလွ...
အခြက္ေျပာင္ျပေနသည္ႏွင့္တူ၏...
ထားပါေလ...
ဤအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေအာက္ဖဲ ကိုယ္လွန္ေနရံုနဲ႔ ဘာမွမထူးၿပီ...
ဦး႐ွင္းရာ ညႇင္သာဖို႔ ဆုေတာင္းရန္သာ တတ္ႏိုင္ေပေတာ့သည္မို႔...
***************************
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ရန္ေနာင္ေလးကို မႏိႈးရက္တာေၾကာင့္ ကိုယ္လံုးေလးကို ေပြ႔ခ်ီလ်က္ မင္းမာန္အိမ္ထဲသို႔ဝင္ခဲ့၏...
အိမ္ဆိုတာက သူနဲ႔ဦး႐ွင္းရာရဲ႕အိမ္...
ေျပာရရင္ သူတစ္ခါတစ္ေလမွ လာျဖစ္တဲ့ ေနရာေပါ့...
မာန္ ကစားဝိုင္း ကိုေခၚလာရင္ ရန္ေနာင့္မိဘေတြသိမွာစိုးလို႔ေလ...
ရန္ေနာင့္ကို အိပ္ယာထက္ တင္ေပးလိုက္ရင္း မ်က္ႏွာႏုႏုက ဒဏ္ရာေလးေတြကိုၾကည့္ကာ သက္ျပင္းဖြဖြခ်မိ၏...
မၾကာခင္ပဲ ရန္ေနာင္ေလး မ်က္လံုးေလးပြင့္လာသည္...
သူေရာက္ေနတဲ့ေနရာက စိမ္းလို႔ထင္ရဲ႕ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္ မ်က္လံုးေလးဝိုင္းလို႔...
ေနာက္ေတာ့ မင္းမာန္ကိုေတြ႔မွ သူ႔တို႔ထြက္ေျပးလာတဲ့အေၾကာင္း ျပန္သတိရသြားသည္ထင္ရဲ႕ ေခါင္းေလးငံု႔သြားသည္...
"ညီ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
မင္းမာန္သည္ ရန္ေနာင့္ရဲ႕ကိုယ္လံုးေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ အသာဆြဲထည့္၍ ေက်ာျပင္ေလးကိုပုတ္ေပးေန၏...
"အစ္ကို...ညီ အိမ္ျပန္လို႔မရဘူးလားဟင္"
ရန္ေနာင့္အေမးကို မင္းမာန္ေခါင္းခါျပသည္...
"ဘာလို႔အိမ္ျပန္ခ်င္တာလဲ ညီရာ...
ကိုယ္နဲ႔အတူမ႐ွိခ်င္ဘူးလား ဟင္?"
ရန္ေနာင့္၏ စိတ္ထဲကိုျပရမည္ဆိုပါက သူသည္အမွန္တကယ္ ေၾကာက္ရြံေနမိ၏
..
သူ႔အေနနဲ႔ တစ္ခါေလးေတာင္ မိဘေတြဆီက ဒီလိုအရဲစြန္႔ထြက္လာဖို႔ မေတြးခဲ့ဖူးပါေခ်...
သူ႔မိဘေတြကိုေၾကာက္သလို
အကယ္၍ မင္းမာန္က သူ႔ကိုခဏတာအတြက္ ကစားေနမွာလဲေၾကာက္သည္...
မင္းမာန္မလိုေတာ့တဲ့အခါက်ရင္ သူကထြက္သြားရမွာေလ...
အဲ့လိုမဟုတ္ပဲ မင္းမာန္ကို သူဒုကၡမေပးခ်င္ပါေခ်...
"ကိုယ့္ဦးေလးျပန္လာရင္ မင္းကိုမိဘေတြဆီမွာ ေတာင္းေပးဖို႔ေျပာမယ္...ျပန္ေတာ့မအပ္ဘူး ညီ့ကို ကိုယ့္ဆီမွာပဲထားေတာ့မွာ အိမ္ထပ္ဝယ္ၿပီး ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲေနမယ္ေနာ္"
"ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက လက္မခံရင္ေရာ..."
"လက္မခံရင္လဲ သူတို႔သားေလးကို ကိုယ္ကယူမွာပဲေလ...."
မင္းမာန္စကားေၾကာင့္ ရန္ေနာင္ ပါးေလးပန္းေရာင္သန္း၍ ျပံဳးသည္...
မင္းမာန္က ရန္ေနာင့္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို သူ႔လက္တို႔နဲ႔ ဖြဖြကိုင္ၾကည့္၏...
"အရမ္းနာေနလား"
ရန္ေနာင္ ေခါင္းေလးကိုအသာခါျပသည္...
"ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္အစ္ကို"
မင္းမာန္သည္ ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပႏိုင္၏...
ရန္ေနာင့္ရဲ႕ ကိုယ္လံုးေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ရင္း ဆံသားေလးေတြကို ဖြဖြနမ္း႐ိုႇက္မိေသးသည္...
ဘယ္ေတာ့မွ လႊတ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး ရန္ေနာင္...
မင္းကိုကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲကေန ဘယ္သူကမွ ဆြဲထုတ္သြားခြင့္မ႐ွိေစရဘူး...
*****************************
Unicode>>>
"အင့် ဦးရှင်း...ဘာလုပ်တာလဲ လွှတ်ဗျ အောက်ချပေး"
ရုတ်ချည်း ကားထဲသို့ ပွေ့ချီလာသော ရှင်းရာကြောင့် လျှမ်းထက် မျက်လုံးပြူးရလေပြီ...
သူ့မှာ အဘွားကို ပြီးအောင်တောင် မနှုတ်ဆက်လိုက်ရ အတင်းကိုပွေ့ချီလာသော ဦးလေးကြီးပင်...
သူတို့ပုံစံကိုမြင်တော့ အဘွားက ရယ်၏...
လျှမ်းထက်သည် ရှက်လွန်း၍ ဘာမှပင်မပြောနိုင်ရှာ...
အိမ်အပြင်ရောက်တော့ ကားတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်သည့်
ဦးရှင်းရဲ့ မျက်နှာက ပုံမှန်ထက်ပိုတည်နေ၏...
စောစောက သူပြောမိတဲ့စကားကြောင့် ဒေါသထွက်နေသည်လားမသိ...
အခုလဲ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကားထဲပစ်ချကာ ကားတံခါးတွေလော့ခ်ချပစ်လိုက်၏
သူ့အနေနဲ့ အမြဲလိုလို ရှင်းရာကို ဒေါသထွက်အောင်စနေတတ်သော်ငြား အခုလိုတကယ်ကြီး စိတ်ဆိုးတာကိုမြင်တော့ နေရခက်သလို ကြောက်လဲကြောက်နေမိ၏...
"ဟို...ဟို...ဦးရှင်း...အင့်"
ရုတ်ချည်းဆိုသလို လျှမ်းထက်ကိုယ်လုံးလေးသည် ဆိုဖာတွင် ဖိခြင်းခံလိုက်ရကာ
တစ်ဖက်တွင် လက်ထောက်၍ ရှင်းရာကနေရာယူထား၏
ဦးရှင်းရာမျက်ဝန်းက စူးရှလွန်း၍ လျှမ်းထက်ကိုကြည့်တဲ့အကြည့်တွေက ကြောက်မက်ဖွယ်ပင်...
လျှမ်းထက်သည် ကျောချမ်းသွားရကာ ရုန်းထွက်ဖို့ကြိုးစား၏...
သူအသာလေး ထွက်သွားရန်ကြံတော့ ရှင်းရာက ရိပ်မိသွားသည်ထင်ရဲ့ ခါးမှဆွဲပွေ့ကာ လုံးဝသွားခွင့်မပေး...
"ခင်ဗျား ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဆို!"
ရှင်းရာက ဘာတစ်ခွန်းမှပြန်မဖြေချေ...မိမိလုပ်မြဲအတိုင်း ဆက်လုပ်နေ၏...
"ခင်ဗျား ဆက်မလုပ်နဲ့ အ့"
လျှမ်းထက် အထာနပ်ပါသည်
ဒါပြီးရင်ဘာတွေဆက်လာတော့မလဲဆိုတာ...အဲ့အဖိုးကြီးအကြောင်း သူမသိတာမှတ်လို့...
လျှမ်းထက် ဘယ်လိုတားဖို့ကြိုးစားပါစေ ရှင်းရာက သူ့ကိုချုပ်ထားသည်...
လျှမ်းထက် ကားထဲမှပြေးဆင်းဖို့ ကြံသည် သို့သောအရာမရောက်...
ရှင်းရာက လျှမ်းထက်ရဲ့ အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်ကာ လည်တိုင်လေးအား ငုံခဲနေပြီဖြစ်သည်...
"ဦးရှင်း အ့ ကျွန်တော် စိတ်ဆိုးမိလိမ့်မယ်နော်"
"ပြီးမှ ပြန်ချော့မယ် baby..."
လျှမ်းထက်သည် ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ ရှင်းရာကို တားမရတော့မည်မှန်းသိသည်မို့ ရှင်းရာရဲ့ပခုံးမှ အင်္ကျီစကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း မရှိတော့တဲ့အမေကို လှမ်းတမိ၏...
အမေရေ အမေ့သားလေး ကားထဲမှာမုဒိန်းကျင့်ခံရတော့မယ်...
လာကယ်လှည့်ပါဦးဗျာ...
"ဟင့် ဦးရှင်း..."
ရှင်းရာသည် လျှမ်းထက် ကိုယ်ပေါ်မှအဝတ်လေးတွေအား အကြမ်းပတမ်းဆွဲချွတ်ပစ်နေ၏...
ဖြူဖြူသေးသေး လျှမ်းထက်ကိုယ်လုံးလေးမှာ သူ့လက်ထဲပင်ပျောက်နေရသည်..
လျှမ်းထက်က ရှင်းရာကို ရလိုရငြား အသနားခံတဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ မျက်တောင်လေးကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်၍ကြည့်နေသည်
သို့သော် အမှန်ပင် သူ့ရုပ်သည် ရန်နောင်ကဲ့သလို သနားစရာမကောင်းလှ...
အခွက်ပြောင်ပြနေသည်နှင့်တူ၏...
ထားပါလေ...
ဤအချိန်မှာ ကိုယ့်အောက်ဖဲ ကိုယ်လှန်နေရုံနဲ့ ဘာမှမထူးပြီ...
ဦးရှင်းရာ ညှင်သာဖို့ ဆုတောင်းရန်သာ တတ်နိုင်ပေတော့သည်မို့...
***************************
အိပ်ပျော်နေသော ရန်နောင်လေးကို မနှိုးရက်တာကြောင့် ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ချီလျက် မင်းမာန်အိမ်ထဲသို့ဝင်ခဲ့၏...
အိမ်ဆိုတာက သူနဲ့ဦးရှင်းရာရဲ့အိမ်...
ပြောရရင် သူတစ်ခါတစ်လေမှ လာဖြစ်တဲ့ နေရာပေါ့...
မာန် ကစားဝိုင်း ကိုခေါ်လာရင် ရန်နောင့်မိဘတွေသိမှာစိုးလို့လေ...
ရန်နောင့်ကို အိပ်ယာထက် တင်ပေးလိုက်ရင်း မျက်နှာနုနုက ဒဏ်ရာလေးတွေကိုကြည့်ကာ သက်ပြင်းဖွဖွချမိ၏...
မကြာခင်ပဲ ရန်နောင်လေး မျက်လုံးလေးပွင့်လာသည်...
သူရောက်နေတဲ့နေရာက စိမ်းလို့ထင်ရဲ့ ဟိုကြည့်သည်ကြည့်နှင့် မျက်လုံးလေးဝိုင်းလို့...
နောက်တော့ မင်းမာန်ကိုတွေ့မှ သူ့တို့ထွက်ပြေးလာတဲ့အကြောင်း ပြန်သတိရသွားသည်ထင်ရဲ့ ခေါင်းလေးငုံ့သွားသည်...
"ညီ...ဘာဖြစ်လို့လဲ"
မင်းမာန်သည် ရန်နောင့်ရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ အသာဆွဲထည့်၍ ကျောပြင်လေးကိုပုတ်ပေးနေ၏...
"အစ်ကို...ညီ အိမ်ပြန်လို့မရဘူးလားဟင်"
ရန်နောင့်အမေးကို မင်းမာန်ခေါင်းခါပြသည်...
"ဘာလို့အိမ်ပြန်ချင်တာလဲ ညီရာ...
ကိုယ်နဲ့အတူမရှိချင်ဘူးလား ဟင်?"
ရန်နောင့်၏ စိတ်ထဲကိုပြရမည်ဆိုပါု သူသည်အမှန်တကယ် ကြောက်ရွံနေမိ၏
..
သူ့အနေနဲ့ တစ်ခါလေးတောင် မိဘတွေဆီက ဒီလိုအရဲစွန့်ထွက်လာဖို့ မတွေးခဲ့ဖူးပါချေ...
သူ့မိဘတွေကိုကြောက်သလို
အကယ်၍ မင်းမာန်က သူ့ကိုခဏတာအတွက် ကစားနေမှာလဲကြောက်သည်...
မင်းမာန်မလိုတော့တဲ့အခါကျရင် သူကထွက်သွားရမှာလေ...
အဲ့လိုမဟုတ်ပဲ မင်းမာန်ကို သူဒုက္ခမပေးချင်ပါချေ...
"ကိုယ့်ဦးလေးပြန်လာရင် မင်းကိုမိဘတွေဆီမှာ တောင်းပေးဖို့ပြောမယ်...ပြန်တော့မအပ်ဘူး ညီ့ကို ကိုယ့်ဆီမှာပဲထားတော့မှာ အိမ်ထပ်ဝယ်ပြီး ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ထဲနေမယ်နော်"
"ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်မိဘတွေက လက်မခံရင်ရော..."
"လက်မခံရင်လဲ သူတို့သားလေးကို ကိုယ်ကယူမှာပဲလေ...."
မင်းမာန်စကားကြောင့် ရန်နောင် ပါးလေးပန်းရောင်သန်း၍ ပြုံးသည်...
မင်းမာန်က ရန်နောင့်ရဲ့ မျက်နှာလေးကို သူ့လက်တို့နဲ့ ဖွဖွကိုင်ကြည့်၏...
"အရမ်းနာနေလား"
ရန်နောင် ခေါင်းလေးကိုအသာခါပြသည်...
"ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ်အစ်ကို"
မင်းမာန်သည် ခေါင်းသာငြိမ့်ပြနိုင်၏...
ရန်နောင့်ရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ တင်းတင်းပွေ့ဖက်ရင်း ဆံသားလေးတွေကို ဖွဖွနမ်းရှိုက်မိသေးသည်...
ဘယ်တော့မှ လွှတ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး ရန်နောင်...
မင်းကိုကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲကနေ ဘယ်သူကမှ ဆွဲထုတ်သွားခွင့်မရှိစေရဘူး...
*****************************