CHAPTER 2: Heart-beep
Oli Limbo's P.O.V.
"YOUR parents did not mention anything about your condition. We could have acted accordingly. I'm so sorry, Oli." Marahan akong umiling kay Miss Shin bilang tugon sa sinabi niya. She just found out I am blind after reviewing my documents. Siguro nahuli ang mga papel ko dahil transferee ako.
"No, miss. It's my idea not to tell anyone about it. Isa pa po, I don't want any special treatment. Just treat me the same as other students here." I really have no plan of telling anyone about it unless I really have to. Kagaya na lang ng ginawa ko kanina.
Nakarinig ako ng pagbalikwas nang makalabas ako mula sa office. Siguro hinintay ako ni Miggy dito sa labas dahil nauna naman siyang palabasin ni Miss Shin.
He must be surprised after knowing na bulag ang kasama niya.
"Miggy?" Pagkumpirma ko at naramdaman ko naman ang paglapit niya.
"Hinintay mo ba ako?" tanong ko sa kaniya.
"A-Ahm, sabay na tayong bumalik sa classroom." Iyon na lamang ang sinabi ni Miggy bago kami naglakad para bumalik sa klase. Ramdam ko ang mabagal na paghakbang ng mga paa niya. Siguro sinasabayan niya ang mga hakbang ko.
"Can you keep it a secret?" Tumigil ako sa paglalakad kaya ganoon din siya at saka sumagot. "Na bulag ka?" Tumango ako.
"Pero siguradong malalaman din nila. What's the point of hiding it from them?" Napabunton-hininga na lang ako sa sagot niya.
"Telling someone a secret and letting them figure it out by themselves are two different things, Miggy."
"But isn't it better if you tell them yourself. They won't feel betrayed that way."
"Either of those two, they will feel betrayed. The difference is . . . Sarili ko ang bibiguin ko, if I tell them about it myself." Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong bumuga ng hangin simula nitong umaga.
"Bakit?"
"Because I can't even keep my own secret."
Katahimikan. Hindi ko alam kung anong iniisip niya ngayon at kung anong klaseng tingin ang ginagawa niya sa akin. Naaawa ba siya o ano? Bakit hindi siya nagsasalita－
"Kung hindi mo sinabi, hindi ko talaga malalaman na bulag ka." Pagbasag ni Miggy sa katahimikan ng magsimula ulit kaming maglakad.
"It's because of this." Itinaas ko ang kamay ko para ipakita ang relo ko.
"Itong device na ito ang nagsasabi sa akin ng distance ng mga bagay at tao sakin. Slow beeps mean a normal distance. Fast beeps mean I'm about to bump into something or someone. No sound is either someone is too far from me or I'm really alone. Kagaya kanina, masyado kang malayo sakin and I noticed it because there's no sound from my device knowing na magkasama naman tayong dalawa."
"So, you know by sound?" tanong niya.
"Oo, but when the distance is too near, I get electric shock. Lalo na kapag nagugulat o kinakabahan ako, nagra-ground ako." Naalala ko na naman tuloy kung paano ako na-ground kaninang umaga ng may nakabangga ako.
"Talaga?"
"Pero syempre, there's an exception. Like for example, my distance to my desk, or the dining table. As long as I am aware of where I am and I expect barriers, hindi ako masha-shock. It's a matter of heartbeat." I placed my hand on my chest where my heart rests in.
Sige heart, tibok ka lang ng normal, okay?
"Kaya pala . . ."
"Kaya pala ano?"
"Kaya pala hindi ka tumingin sa akin kanina." Napakunot ang noo ko sa sinabi niya.
"Required ba na tumingin sa iyo?" Na rinig ko ang mahinang pagtawa niya. Kahit bulag ako, may kaunting shadow at reflection pa rin akong nakikita kaya alam kong umiling din siya.
"Tsk . . . Artista ka ba?" Pang-uusisa ko. Naalala ko lang kasi ang nangyari kanina sa classroom. Lahat sila Miggy Agoncillo ang bukang-bibig. Baka mamaya artista pala itong kasama ko.
"Nope. Bakit mo natanong?"
"Wala lang, mukhang sikat ka kasi."
"A-Ah . . . Wala 'yon, gano'n lang talaga . . ." Pansin ko ang pagbaba ng tono ng boses niya. Did I offend him or something?
"Anyways!" Pag-iba ko sa ihip ng hangin. "Artista ka man o hindi, parehas lang naman tayong estudyante, 'di ba? Pantay-pantay lang tayo rito, tama ba?" Sumang-ayon naman siya sa akin.
"Mukha namang magkakasundo tayong dalawa, Miggy."
"Sa tingin ko rin, Oli." I raised my hand for a high-five which he immediately granted.
Don't make too many friends . . . That was my goal before transferring here. Natuto na ako sa pagkakamali ko noong junior high school at wala na akong balak na maging pabigat pa sa maraming tao. If only I can stand not making any friends or even talk to anyone, that would be much better. But who am I foOling? There's no way I can keep living like that.
Sana lang . . . hindi ako mabigo.
KINABUKASAN
"MA, huwag ka nang mag-alala. I remember how many steps it took us to reach my classroom."
Supposedly sa dorm ako uuwi kahapon pero mas pinili kong magpasundo at sa bahay namin umuwi. Hindi pa rin kasi ako sanay ng wala sila. Besides, wala pa rin akong roommate.
"May trabaho ka pa, ma. Baka ma-late ka na－"
"Hijo, hijo!" Nagulat ako ng bigla na lang sumigaw si mama na parang may tinatawag.
"Hijo, galing sa Class 2-A ang anak ko. P'wede mo ba siyang ihatid sa klase niya?"
"Ma . . ." Seryoso ba si mama? Ihahabilin niya ako sa hindi namin kilala?
"Oli?"
"M-Miggy?" Mabilis kong nakilala ang boses niya.
"Magkakilala kayo?" tanong ni mama at tumango ako. Na rinig ko naman ang pagbati ni Miggy.
"Hello po. Kaklase po ako ni Oli. Miggy Agoncillo po." Magalang na sabi niya. Sa ginagawa niyang iyan ay lalong makakampante si mama na ihabilin ako sa kaniya.
"Ma, siya ang class monitor namin." Pakilala ko sa kaniya at napasinghal naman si mama nang maalala ito.
"Class monitor . . . Ah! Iyong nabanggit mo kagabi samin ni papa mo?" Palihim kong hinila ang laylayan ng damit ni mama. Nakakhiya, baka isipin ni Miggy chinichismis ko siya sa pamilya ko. I just told them I got a friend－I hope it's safe to assume na friends kami.
"Hijo, alagaan mo anak namin."
"Po?"
"Ma!" Ramdam ko ang pag-init ng pisngi ko, sana lang talaga hindi ako nagmumukhang kamatis dito, nakakahiya talaga!
"Salamat kasi hindi mo siya iniiwasan kahit alam mong bulag siya."
"Bakit ko naman po gagawin iyon?" Ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng sariling puso dahil sa na rinig. Sa kasamaang palad ay mabilis ding rumesponde ang suot kong relo.
"Ah!" Agad akong napabalikwas nang makaramadam ng ground mula sa relo ko.
"Okay ka lang ba?" sabay na tanong ni Miggy at mama. Tumango ako at tinakpan ang device na palakas nang palakas ang tunog. Hindi ko magawang itago ang bilis ng tibok ng puso ko dahil sa device na ito.
"Ikaw na ang bahala kay Oli, Miggy." Iyan na naman si mama, akala mo naghahabilin sa kasal.
"Oli, tayo na."
"Tayo . . . na?"
"Oo? Tayo na sa classroom."
"A-Ah, oo, tama. Tayo na sa classroom." Napapikit na lang ako sa katangahan ko saka nagpaalam kay mama. Nakakahiya na talaga.
To be continued. . .
The rabbit runs fast. Time flies so fast.
But nothing beats faster than my heart when I'm with you.