EUROPA'S POV
Pinagmamasdan ko ang aking mga kamay na puro dugo. Patuloy lamang sa pagtulo ang aking luha. Naglalakad ako sa kawalan.
Galit. Galit ang nararamdaman ko ngayon sapagkat hindi makatarungan ang ginawa ni Callisto. Sa lahat ba naman kasi ng tao-este bampira, bakit sya pa? Parang mas natatanggap ko pa nga kung si Adrastea ang pumatay kay nanay kaya lang hindi eh. Sya pa rin talaga.
Napaupo ako sa ilalim ng isang malaking puno at patuloy na umiiyak. Mukhang walang katapusan ang pagbaha ng aking nga luha.
Sumulyap akong muli sa kalangitan. Mga bituin at bilog na buwan.
"Ang malas ko kapag bilog na ang buwan," natatawang sabi ko sa aking sarili.
"Iniwan na nga ako ng tunay kong mga magulang, pati ba naman si nanay? Kawawa naman ako," mapait na sabi ko.
Kasing dilim ng langit ang aking nararamdaman. Galit, poot, hinanakit, lahat na. Hindi ko na alam ang gagawin ko.
Nang maalala ko ang aking kwintas ay pilit ko itong tinatanggal subalit ayaw matanggal.
"Bakit ba ayaw matanggal!" asar na sabi ko habang hinihila ang kwintas sa akin ngunit ayaw pa rin.
Pakiramdam ko ngayon, sobrang traydor ng mundo. Tinalikuran ako ng mga magulang ko, iniwan ako ni nanay... At si Callisto. Nagtraydor sya sa akin... Sa amin ni nanay.
Niyakap ko ang aking dalawang tuhod. Ako na lang mag-isa. Wala nang natira sa akin. Lahat na lang kinuha.
At nagtaksil si Callisto...
---
Naalimpungatan ako nang maramdamang mayroong pumapatak sa aking ulo. Agad kong itiningala ang aking tingin.
Umuulan pala.
Dahan-dahan akong tumayo at ipinikit ang aking mga mata. Ramdam na ramdam ko ang pananakit nito. Sa kakaiyak siguro kaya nagkaganito ako.
Napangiti na lamang ako ng mapait nang maalala iyon.
"Umiyak na ako at lahat-lahat, masakit pa rin," natatawang sabi ko.
Napatingin ako sa paligid at napansing malayo pala ang narating ko dahil sa kakalakad. Ito naman ang gusto ko eh, lumayo sa reality.
Tiningala ko ang kalangitan at napatakip sa aking magkabilang tainga nang makarinig ng isang malakas na kulog.
Akalain mo yun, pati ang panahon nakikisama sa aking nararamdaman. Kahit papaano may karamay ako.
Sinimulan ko na ang paglalakad pauwi sa aming bahay. Ito nanaman, babalik sa masamang reality na sana panaginip na lang.
Wala sa sariling naglakad hanggang sa hindi ko na alam kung saan ako patungo. Hindi ko na rin kasi alam kung kaya kong umuwi sa bahay. But hey, I can't escape.
"Kamahalan."
Napa-angat ang aking tingin nang marinig ko ang boses na iyon. Medyo kalamdo na sana ako eh, kaya lang nakita ko nanaman ang kanyang pagmumukha.
"Ang kapal ng mukha mong magpakita sa akin!" galit na sabi ko at pinaghahampas ang kanyang dibdib.
"T-teka, ano ba ang iyong sinasabi?" naguguluhang tanong nito tsaka hinawakan ang aking dalawang kamay upang hindi ko na sya mahampas.
"I-ikaw yun, hindi ako m-maaaring magkamali," naiiyak na sabi ko.
Mga taksil na luha. Ayan nanaman ang kanilang pagbuhos.
"Huminahon ka, kamahalan. Maaari ko bang malaman kung bakit ka galit na galit sa akin?" sabi pa nya kaya natawa na lamang ako.
"P-pinatay mo si nanay!" umiiyak na sigaw ko. Kasabay nito ay ang pagkidlat ng malakas kaya kitang-kita ko sa kanyang mukha ang pagkagulat.
"W-wala na si Elara?" tanging nasabi nya.
"Nagpapanggap ka pang walang alam! Sinabihan mo pa nga siyang salot eh!" galit na galit na sigaw ko sa kanya.
"Hindi ako ang pumatay sa kanya," mahinang sabi nito kaya napangisi ako.
"Kaya pala ikaw ang nakita ko doon kasi hindi ikaw ang pumatay sa kanya?" sarcastic kong sabi at tumawa ng mahina.
"Alam mo naimbento yata ang salitang tarantado para sayo."
Kita kong kumunot naman ang kanyang noo kaya napangisi ako.
"At kailan ka pa natutong magsabi ng ganyang salita, kamahalan?" asar na tanong nya subalit inirapan ko lang.
"Bitawan mo ako. Lumayo ka sa akin dahil hindi ko alam kung anong maaari kong gawin sa iyo," sabi ko. Naalala ko nanaman ang nangyari kay nanay kaya nag-umpisa nanaman sa pagtulo ang aking luha.
"Hindi ko kayang-"
Bago pa nya matapos ang kanyang sasabihin ay itinulak ko siya ng malakas. Hindi ko alam kung paano ko ba nagawa yun pero basta! Ayoko syang makita!
Lumakad ako palayo sa kanya at sa isang iglap ay nakita ko na nasa tapat ako ng aming tahanan. Napakunot naman ang aking noo at pansamantalang nahinto sa pag-iyak.
"Malayo pa ako sa bahay kanina ah? P-paanong nangyari iyon?" takhang tanong ko.
Huminga ako ng malalim bago pumasok sa aming tahanan. Bumuhos nanaman ang aking luha nang makita ang duguan na bangkay ng aking ina. Iniwas ko ang aking tingin ngunit hindi pa rin naibsan ang sakit.
"Kamahalan, p-paano mo nagawa na pumunta dito ng ganun kabilis? At tsaka-"
Nakita kong natigilan siya nang mahawakan ko ang kutsilyo na nakuha ko sa kung saan.
"Magbabayad ka."
Galit na itinarak ko ito sa kanyang dibdib at kitang-kita ko kung paanong nagulat ang kanyang mukha.
Sunod na namalayan ko ay nakahiga na sya sa sahig. Duguan na rin at nakatarak pa rin ang kutsilyo sa kanyang dibdib.
"H-hindi ako nagtaksil. Tapat ako sa iyo at hinding-hindi ko magagawa ang iyong binibintang."
Tinalikuran ko naman siya at muling lumuha ang aking mga mata.
"Ngunit kung kagustuhan mo na mawala ako at pagbayaran ang kasalanang di ko ginawa, tatanggapin ko..."
Napahinto ako sa paglalakad nang sabilin niya iyon.
"Maging masaya ka sana sa pagpaslang sa akin. Paalam at paumanhin."
DIONE'S POV
"Uncle Thyone, ilang araw na rin na nakakulong si Rhea. I think we need to give her some blood?" I asked uncle Thyone. Yup, he's here in our mansion but sad to say that uncle Themisto is not here. He told us that he need to fix something that's why he needs to leave for a while.
"Pamangks, I want too. But how can we visit her if my brother is not here? Alam mo naman na sya lang ang may kakayahan na magbukas doon sa pinto, hindi ba?" he said. I sighed. He's right. How can we open the door if uncle Themisto is not here?
"You know what, I still can't believe na ginawa yun ni Rhea," I said in dissapointed tone.
"I am the most worthless and stupid sister in the world. Hinayaan ko mangyari sa kanya iyon," I said. After uncle Themisto told us what's the real reason why he put Rhea in that room.
"Stop blaming yourself, pamanks. It's not your fault. It's Rhea's fault," uncle said while brushing my hair.
I just smiled.
Even if my uncle is so weird, childish and stupid sometimes, despite of that, he's so understanding and caring.
"You know what uncle, when our father died, you did not let me feel that I doesn't have a father," I said. He just smiled at me and kissed my forehead.
"You may not be my daughter, but still I want to treat you like my real child," he said in a serious tone. I just laugh.
"Hindi ako sanay na matino ang takbo ng utak mo. Sanay ako sa uncle Thyone na walang common sense at pinapainit ang ulo ni uncle Themistio," I joked.
"I know that sometimes I'm acting weird and can't stop thinking some stupid stuffs, but hey! I am kuya Themisto's younger brother! What do you expect?" he said while laughing.
"Speaking of uncle Themisto," I whispered to him.
"Hey brother! I missed you so much! Where have you been!" he shouted when he saw uncle Themisto.
I just sighed. I massaged my temple as I look to them. Here we go again. My childish uncle Thyone was back from his vacation.
"Annoying. Tss," uncle Themisto hissed.
"I'm just curious and worried about you, my beloved brother!"
"Don't worry. I'm completely fine as what you thought," he answered.
"Really?! So brother since you're back can we play-"
"Uncle Themisto, can we visit Rhea? I want to talk to her and give her some blood," I cut uncle Thyone's line.
"Yes, you can," he answered. I smiled. I missed Rhea so much to the point that I can hug her tight for an hour.
"Yes naman! So pwede rin akong maki-join sa magaganap na mini reunion?! Yehey!" he said while clapping his hands like a child. I rolled my eyes and laughed.
"Hindi ka kasama. Only Dione asked me so she's the one who can only see Rhea," uncle Themisto replied. Uncle Thyone pout his lips.
"Ang duga naman, bahala kayo dyan. Aalis na nga ako," he said and walked away. I was about tou follow him when uncle Themisto tap my left shoulder.
"Just don't mind your childish uncle. Follow me," he said and I nodded.
"Ah... Uncle? Can I give her some blood?" I asked him.
"You don't need to do that. I already gave her," he replied.
"I will wait you here," he said. We are infront of Rhea's room. He cuss some spell and the door opened.
"Rhea," I said. I run towards her and hugged her tight as I can.
"Leave me alone!" she blurted in anger and pushed me hard.
"H-hey? I missed you," I said but she just smirk.
"Missed me? Really?" she said with sarcasm tone.
"You're my sister and I love you, you know that."
"You love me? If you love me, you will not let uncle Themisto do this to me! If you love me, you will fight for me!" she said while crying.
"Y-you just misunderstood and-"
"No! Leave me alone! Magsama kayo nyang Europa na yan! Kampihan nyo pa sya! And tanggap ko na! I am the pest of our family! Get out!"
It hurts.
I turn my back and started to walk towards the door. I wiped my tears.
"Dione, stop crying. Remember that your tears cost a million of gems. So don't cry."
I just smiled. Uncle Themisto wiped ny tears using his thumb. After that, he pulled me into a hug.
Uncle Themisto was not showy but he's like uncle Thyone. No wonder that they're siblings.