CHAPTER 36
[THIRD PERSON's P.O.V.]
"Halika dito, hija. Para macheck na kita." Pagkasabi nun ay siya namang tayo niya at lapit sa doctor.
Lumipas ang halos isang oras na pagcheck sa kanya, at saka dumating ang kuya niya dala ang pagkain nila.
"How was your check up, love?" Tanong sa kanya nito matapos siya dampian ng halik sa noo.
"Ewan. Wala pa naman sinasabi si doc, nasa loob pa siya ng pintong 'yun." Saad niya sabay turo sa pintong pinasukan ng doctor. "Bakit pala natagalan bago ka bumalik?" Taas kilay niyang tanong. "Nambabae ka siguro, 'noh?!" Pinaningkitan niya ito ng mga mata.
"Love naman. Why would you think that? Alam mo namang ikaw lang ang mahal ko eh." Seryoso ang boses ang expression nito kaya wala siyang nagawa kundi ang mapaiwas na lang ng tingin at mapayuko.
"Sorry. Hindi dapat kita pinagdudahan."
Naramdaman na lang niya ang paglapit at pagtabi nito sa kanya. At saka siya nito niyakap sa may baywang.
"Ssh. Enough na." Hindi niya maiwasang mapangiti nang maramdaman na naman ang madiin na pagdampi ng labi nito sa pisngi niya. "I'm so glad that you're feeling jealous." Natatawa nitong saad kapagkuwan.
Tiningnan niya ito nang masama sa kabila ng pagiging magkalapit ng kanilang mga mukha.
"Anong nakakatuwa doon?!"
"Wala naman. It's just that, if you're jealous, ibig sabihin lang nun, mahal mo talaga ako."
Napangiti naman siya sa sinabi nito at hindi na siya sumagot ulit.
"Mr. and Mrs. Norville." Sabay silang napalingon sa doctor nang marinig ang tinig nito.
"Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Ayon sa test na kinuha ni Mrs., lumabas sa resulta na maselan ang pagbubuntis niya, mahina ang kapit ng bata na may tendency na malaglag ito. Kaya Sir Norville, payo ko lang po na ingatan mo ang asawa mo. Huwag siyang pakakainin ng mga pagkaing lamang-dagat, high fat diet, fatty food, sobrang cholesterol na mga pagkain. Ang pwede lang ipakain sa kanya ay gulay at prutas na mayaman sa bitamina. Sa tubig naman ay mineral na tubig ang kailangan inumin. Iwasan mo rin na ma-stress ang asawa mo. Hangga't maari, huwag kang lalayo sa tabi niya." Saad ng doctor habang sinusulat ang mga bawal at pwede niyang kainin at inumin. "Isusulat ko na rin dito ang mga vitamins na kailangan inumin." Dagdag pa nito. "Huwag rin kakalimutan ang mag exercise. I recommend you to watch videos about exercises for pregnant women." At saka ito nag-angat ng tingin sa kanila.
Nalungkot naman siya sa narinig na sinabi ng doctor. At napahaplos na lang siya sa baby bump niya.
Maging si Darko man ay nalungkot din. Sa mga narinig na sinabi ng OB-Gyne, nabuo ang isang desisyon sa isip niya. Titigil muna siya sa pakikipag-komunikasyon sa mga tauhan niya. Kailangan muna niyang mag-focus kay Dara at sa magiging anak nila. Ayaw niyang dumating 'yung time na mawala ang baby nila, ang bunga ng pagmamahalan nila. Dahil baka 'pag nawala ang baby nila ay mawala na rin ang pagmamahal ni Dara sa kanya, ayaw naman niyang mangyari 'yun.
Nagbuntong-hininga siya bago bumaling ulit kay Dara. "Let's go?" Tumango naman ito, kaya naman tumayo na siya para maalalayan niya ito sa pagtayo. Pero napalingon ulit sila sa doctor nang magsalita ito.
"Ang next check up mo nga pala ay next month, Mrs. Norville."
"Sige po, salamat po."
-
[DARA SHIN NORVILLE's P.O.V.]
Hindi ako makapaniwala. Ganoon pala ang lagay ng pagbubuntis ko ngayon. Parang ayaw ko na ulit mabuntis. Nakakapanghina ang nalaman kong sitwasyon ng anak namin ni kuya. Ni hindi ko nga sigurado kung magiging normal ba ang anak namin eh. Wala rin kasing nabanggit ang doctor kanina. Pero nung marinig ko ang mga sinabi niya kanina, naalala kong bigla kung anong sitwasyon ang meron ako ngayon.
Pinagbubuntis ko ang anak namin ng kuya ko, ng kadugo ko. What can I expect? Nag-aalala ako. Alam kong may tendency na magkaroon ng abnormality ang anak namin. Pero bakit walang nabanggit sa amin ang doctor kanina? Ang sabi lang niya ay maselan ang pagbubuntis ko.
Siguro, hindi pa malalaman 'yun dahil hindi pa naman ako na-ultrasound kaya hindi pa nakikita ang anak namin ni kuya sa sinapupunan ko. Ay ewan.
"Dorie, narinig mo na ba? Nawawala daw sila Miko at si Wesley."
"Oo nga eh. Kanina pa daw hindi nakabalik 'yung dalawa matapos may kunin sa storage area."
"Chineck na nga din ng staff ang storage, ang nandoon lang eh 'yung gamit ng dalawa."
"Naku. Basag nga daw ang salamin doon at may dugo pa daw."
"Hindi kaya, may nangyari nang masama sa kanila?"
"Na-check na ba sa CCTV?"
Napalingon ako sa tatlong nurses na nag-uusap. Isang lalaki at dalawang babae. Nasa may receptionist area sila.
Hindi ko alam pero sa mga narinig ko ay bigla akong kinabahan. Nilingon ko si kuya na ngayon ay nakatingin lang nang diretso sa nilalakaran namin at napansin ko pa ang lihim niyang pagngisi.
Nangunot ang noo ko.
Hindi kaya?
Umiling-iling ako. Hindi naman siguro.
"May problema ba, love?" Napalingon ulit ako sa kanya mula sa pagkakayuko nang magtanong siya.
"Ah. Wala naman." Iwas ko sa tanong niya.
Ayaw ko man na pagdudahan siya pero hindi ko maiwasan dahil sa nakita kong pagngisi niya. Dahil sa halos siya na ang nakakasama ko these past few days, nakilala ko na ang ngisi niyang 'yun. Ang ngising nagpapakita na may ginawang hindi maganda.
Pero sana nga, hindi totoo ang mga naiisip ko.
Hays. Ayaw ko na nga mag-isip ng kung anu-ano. Sabi nga pala ni doc na kailangan kong iwasan ang ma-stress. Psh.
-
Mag-aala syete na nang gabi nang makarating kami sa villa house niya. At kasalukuyan na akong nagpapahinga dito sa kwarto. Habang si kuya naman ay nasa kusina at hinahanda na ang pagkain namin na binili niya kanina nung nasa hospital kami.
Ang ganda talaga dito. Nakakarelax ang hangin at ang samyo ng dagat. Parang ayaw ko nang umalis dito. Gusto ko dito kami titira hanggang sa maipanganak na ang baby namin bago kami bumalik sa mansion sa Tagaytay.
Pero sa tuwing naiisip kong kailangan namin bumalik sa Tagaytay ay parang ayaw ko na. Ayaw ko na bumalik doon. Natatakot ako sa pwedeng mangyari. Baka pagdating namin doon ay nandoon sina mommy. Baka paglayuin kaming dalawa ni kuya.
Ayaw ko nang mangyari 'yun. Kung noon lang sana nung wala pa akong ganitong nararamdaman para kay kuya. Oo. Makakaya kong iwanan si kuya. Pero iba na kasi ang sitwasyon ngayon. Natatakot akong paglayuin kaming dalawa. Mahal ko na kasi siya. Mahal na mahal. Hindi ko alam kung paano nangyari na ganon dahil nga magkapatid kami. Pero ewan ko. Basta mahal ko na siya. At hindi ko na napigilan pa na maramdaman 'yun.
"Love, ang lalim 'ata ng iniisip mo ah. Care to share it to me?" Seryoso niyang saad. Nilingon ko siya na ngayon ay may dala-dalang tray kung nasaan ang pagkain namin. "Are you thinking of someone else again?" Napairap na lang ako sa kawalan. Heto na naman po siya.
"Wala. Naisip ko lang," Nilingon ko ulit siya at saka naman siya naupo sa tabi ko habang nakahiga pa rin ako sa kama. Nilapag niya sa maliit na mesa ang tray na dala niya bago ulit ibaling sa akin ang paningin niya. "Ano kaya kung dito na lang tayo? Huwag na tayo bumalik sa Tagaytay. Maganda naman dito eh." Lakas-loob kong saad sa kanya. Papayag naman siguro siya, diba?
Nakita ko naman ang pagngiti niya at ang pagkislap din ng mga mata niya. "Of course, love. We can stay here as long as you want." At pagkatapos ay niyakap niya ako bago ako gawaran ng halik sa labi na agad ko namang tinugunan.
Sinundan ko lang ang banayad niyang paghalik sa mga labi ko. At sa mga halik na ito ay ramdam na ramdam ko kung gaano niya ako kamahal.
"Mahal na mahal kita, Dara. Promise me that whatever happens, we will not be separated. Promise me that you won't leave me, that you are only mine. Until the afterlife, akin ka lang." Seryoso ang boses niyang bulong sa akin matapos ang pinagsaluhan naming halik.
Nakakakilabot man ang mga sinabi niya pero hindi ko pa rin maiwasang mapangiti.
"Promise." Nakangiti kong tugon. "Hindi tayo maghihiwalay."
Pagkatapos nun ay kumain na kami.
Even me, I really don't want us to be apart from each other. Oo. Kuya ko siya, magkapatid kami. Oo. Alam kong mali. Pero wala na akong pakialam. Dahil kahit ako, I didn't even ask myself what happened and I just woke up feeling this way for him.
Matapos namin kumain ay siya na ang nagligpit ng pinagkainan namin at pinagpahinga na lang niya ako. Ilang sandali lang ang pagmumuni-muni ko bago ko maramdaman ang antok.
Sana, hindi na matapos itong nararanasan kong saya.
-
[SOMEONE's P.O.V.]
"Miss. May bisita po kayo, papapasukin ko po ba?" My personal maid told me while I was eating alone at the dining area.
"Who?" I asked without looking at her.
"Hindi ko po kilala, Miss." My eyebrows furrowed upon hearing her answer. Tch. Who could that be?
I turned around to face her.
"Is it a girl or a boy?"
"Lalaki po. At mukha po siyang edukado." Napaisip naman ako. Maybe she was talking about the private investigator that I hired to look for my beloved Engineer N.
"Okay. Let him in. Sa living room mo siya dalhin." I ordered her.
"Yes, miss."
-
I went to the living room after minutes and there I saw the P.I. that I hired. As I expected, he's my visitor.
"So, what now? Have you found him already?" I asked directly as I sat on a single sofa in front of him.
I heard him sigh deeply which made me rolled my eyes.
"Oh please. Tell me you found him."
"Actually, yes. Nahanap ko na po ang mansion nila and it is located in Tagaytay. But.." Tiningnan ko siya nang masama when he stopped talking.
"But what?!" I asked irritatedly. "Tch. Nevermind. Let's go. Come with me to Tagaytay."
"P-pero, ma'am. Napag-alaman kong matagal na rin siyang hindi nakakauwi doon. Ang last na uwi niya doon ay three months ago pa. Ang tanging nandoon lang ay ang parents nila ng kapatid niya pati na rin ang mga katulong doon."
"Three months ago?" I wonder where did he went. I looked at the P.I. again and said, "Let's go to their mansion in Tagaytay, then. I want to meet my future in-laws." I smirked.
-
[THIRD PERSON's P.O.V.]
Kinaumagahan, matapos nilang mag breakfast ay lumabas sila at pumunta sa likod ng villa house. Sa nakalipas na one week and three days na pag stay ulit nila sa villa house ay naging routine na nila ito. Na matapos makapag breakfast ay pumupunta sa likod ng bahay para doon makalanghap ng sariwang hangin.
Oo. One week and three days na silang nagstay sa villa house. Matatapos na ang two weeks na napag-usapan nila nun. Pero sa paglipas ng mga araw ay nagbago rin ang plano nila. Ang two weeks na napagplanuhan nilang pagstay sa villa house bago bumalik sa Tagaytay ay naging plano na ng pagtira nila doon at pagbuo doon ng isang masayang pamilya.
Alam naman nila at kampante sila na hindi na sila matatagpuan pa doon ng mga nakakakilala sa kanila, o ng mga magulang nila. Dahil alam nilang hindi alam ng mga ito kung saan ang private villa ni Darko.
Sana nga.
Naupo na sila sa usual nilang pwesto sa likod ng villa house, sa may recliner. Nakaupo lang sila doon at nag-uusap habang sila ay naka-sandal sa recliner, at nakahawak ang kamay ni Darko sa isang kamay ni Dara.
"..Hindi naman siguro tayo matatagpuan dito nila mommy diba?" Umaasa niyang tanong habang pinaglalaruan nito ang mga daliri sa isang kamay niya.
"I hope so. But.." At saka ito nag-angat ng tingin sa kanya. Kinulong nito ang mukha niya sa pamamagitan ng paglapat nito ng dalawang palad sa magkabilang pisngi niya. "I want you to promise me that.." Then he sighed and looked directly into her eyes. "Whatever happens, kahit pa malaman ng parents natin, we will fight for each other. Whatever they say, promise me that you'll always be mine. Hmm?" Hindi niya maiwasang mapangiti sa sinabi ng kuya niya.
Ganon din kasi ang nararamdaman niya.
"Mahal na mahal kita, Dara." Sinsero at buong puso nitong pahayag sa kanya.
"Mahal na mahal din kita, Darko." At pagkasabi niya nun ay saka nito pinaglapit ang kanilang mga labi hanggang sa maghinang na ang mga ito.
Banayad at marahan lang ang paraan ng paghalik nito sa kanya. Tila dinadama nila ang labi ng isa't-isa. Mariing inipit ng mga labi nito ang ibaba ng kanyang labi at pagkatapos ay sinipsip nito 'yun.
"Darko! Dara!" Galit na galit na tinig ang nagpatigil sa paghahalikan nilang dalawa.
At saka nila nilingon ang pinanggalingan ng pamilyar na boses.
Napatayo sila mula sa pagkakaupo sa recliner pagkakita sa mga dumating.
"D-dad." Kitang-kita ng dalawang mata niya ang gulat at pagkadisgusto na rumehistro sa mga mukha ng mga ito. "P-Paolo?" Kasunod nun ay ang pagtataka niya sa kasama ng daddy nila.
Pero bakit? Bakit niya kasama si Paolo?
"A-ano pong ginagawa niyo dito?" At saka niya naramdaman ang determinadong kamay ng kuya niya na humawak sa isang kamay niya. Nilingon niya ang kuya niya at kitang-kita niya sa mga mata nito ang takot pero natatakpan ito ng walang emosyong mukha nito.
Napapikit siya nang mariin at huminga nang malalim.
"No, Dara! I should be the one asking you, both of you. What do you think you were doing?!" At saka ito galit na humakbang papalapit sa kanila.
"Dad, nagmamahalan kami ni kuya. Hayaan niyo na kami maging masaya." Pakiusap niya.
Pero hindi niya inaasahan. Ito ang unang pagkakataon na masaktan siya ng daddy niya. Napahawak na lang siya sa pisngi niyang sinampal nito.
"DAD!" Narinig na lang niya ang galit na tinig ng kuya niya. Habang siya naman ay tahimik lang na umiiyak habang hawak pa rin ang pisnging nasampal.
"Are you both out of your mind?! Magkapatid kayo, for pete's sake!" Hindi pa rin nawawala ang galit sa boses ng daddy nila. "Mula ngayon, Dara. Sasama ka na sa amin ng mommy mo sa states. Hindi na kayo pwede magkitang magkapatid. You're going to marry Luke De Merced as soon as we arrive to states." Pinal nitong saad sa kanila at pagkatapos ay hinawakan siya nito sa braso para hilahin.
"No! Dad!" At saka niya naramdaman ang paghawak ng kuya niya sa isang braso niya. "Let her go. She's not going with you. Mahal na mahal namin ang isa't-isa. Mahal na mahal! Hayaan niyo na lang kami." Nilabanan ni Darko ang masamang titig ng daddy nila.
"Darko, you're smart. You're older than her. You must think the consequences of what you both are doing." Matiim nitong saad sa kanya. "My decision is final. Isasama namin ang kapatid mo sa states." At pagkatapos ay hinila na nito si Dara pero hindi siya nagpadaig sa daddy nila. Hindi niya binitiwan ang braso ni Dara.
Hindi pwedeng mapalayo sa kanya si Dara. Hindi siya papayag.
"Pare, let her go. Hayaan mo na siya sa akin. Magpapakasal na kami." Tiningnan niya nang masama ang nagsalita. Si Dara naman ay nagtatakang napaangat ng tingin sa lalaking nagbitaw ng mga salitang 'yun.
"A-anong sinasabi mo, Paolo?" Nakakunot-noong tanong ni Dara.
"No. I'm not Paolo, Dara. I'm Luke De Merced. Your soon to be husband." Nagulat siya sa sinabi nito. Paano nalaman ni Paolo na siya si Luke?
Pero agad nawala ang mga iniisip niya at napatili na lang siya nang galit na sinapak ng kuya niya si Paolo o si Luke. Ewan na niya kung ano bang dapat itawag dito.
"Fcvk! Buhay ka pa pala, pvta ka!" Hindi agad nakaganti ng suntok ang isa dahil panay lang ang suntok ng kuya niya sa nakahigang si Paolo or Luke. "Hindi siya mapapasa'yo!" Saad nito sabay suntok ulit sa duguang mukha ng lalaki. Pinipigilan na ni Liam ang anak pero ayaw nitong magpapigil. Tila ba nilamon na ng galit ang puso niya sa kasalukuyang nangyayari. "Akin lang si Dara! Akin lang siya!"
"Darko! Enough!" Pero para bang hindi naririnig ni Darko ang pag-awat sa kanya ng daddy nila.
"Akin lang si Dara! Akin lang siya!" Heto lang ang paulit-ulit niyang sinasabi habang sinusuntok si Paolo o Luke.
Gusto man pigilan ni Dara ang kuya niya ay hindi niya magawa. Baka ano pang mangyari sa baby nila. Maselan pa naman ang pagbubuntis niya.
"I said. ENOUGH!" At saka hinila ng daddy nila ang braso ni Darko palayo sa nakahandusay na si Paolo/Luke.
Si Darko naman ay hingal na hingal habang nakatingin nang masama sa duguang mukha ni Paolo/Luke.
"Hindi niyo na mababago ang desisyon ko. Isasama namin si Dara at maiiwan ka dito sa Pinas."
Nang marinig 'yun ay tila nawawalan na siya ng pag-asa. Parang gusto na lang niya isuko ang pagmamahalan nila ng kuya niya. Nanghihina na siya sa mga nangyayari.
"D-dad." Naiiyak niyang tawag sa atensyon ng daddy nila pero agad siyang napaiwas ng tingin at hindi na nakapagsalita ulit nang makita ang galit sa mga mata nito.
Naramdaman na lang niya ang pagtabi sa kanya ng kuya niya at rinig pa rin niya ang sunud-sunod nitong paghinga nang malalim. Hinawakan siya nito sa kamay niya at hinayaan lang niya 'yun.
"Ssh. Love, stop crying. Bawal sa'yo ang ma-stress, remember?" Malambing nitong bulong sa kanya. Pinigilan na niya ang pag-iyak pero tahimik na lang na tumutulo ang mga luha mula sa mga mata niya. "Dad, hayaan niyo na kami ni Dara. Hindi niyo kami pwede paghiwalayin. She's pregnant and I am the father." Mahinahon nitong saad na kinagulat ng daddy nila. Hindi rin naman ito narinig ni Paolo/Luke dahil hanggang sa mga oras na 'yun ay wala pa rin itong malay.
At narinig na lang niya ang tugon ng daddy nila na tila gulat na gulat pa rin at hindi matanggap ang sinabi ng kuya niya.
"W-What?! Damn it, Darko! Nababaliw ka na ba?! Kapatid mo, binuntis mo? Anong klaseng lalaki ka?!" Tumindi ang galit sa boses nito.
At narinig na lang niya ang pagngisi at tugon ng kuya niya bago niya maramdaman ang pagkawala ng malay niya.
"Yes, dad. I'm crazy in love with her. I got her pregnant. And you can't change that fact."