(Zawgyi)
အျပင္ဘက္ ေလဟာျပင္ ပ်ံက်ေစ်းတန္းထံမွ ပ်ံလြင့္လာေသာ သင္းပ်ံပ်ံ ပန္းရနံ႔မ်ား၊ ပ်ားပန္းခတ္မ်ွ လႈပ္႐ွားေနေသာ ေစ်းဝယ္သူမ်ား၊ ပူပူေႏြးေႏြးစားခ်င္စဖြယ္ အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းႏွင့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ေရာင္းခ်ေနသည့္
ေစ်းဆိုင္ငယ္မ်ား ...စသည္ စသည္ႏွင့္ စည္ကားေနေသာ ေစ်းပတ္ဝန္းက်င္အား
ဥဂၢါသေဘာက်စြာ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
ငါးရက္တစ္ေစ်း ေစ်းေန႔ေပမို႔အထုတ္ႀကီး အထုတ္ငယ္ကိုယ္စီဆြဲကာ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေစ်းဝယ္လာၾကေသာ တိုင္းရင္းသူ တိုင္းရင္းသားမ်ားမွာ ႐ိုးသားပြင့္လင္းၾကဟန္ အျပည့္ႏွင့္။
ဤေန႔မွပဲ ရာသီဥတုက ခါတိုင္းထက္ပို၍ ေအးျမေနေလသည္။
ယခင္ေန႔မ်ား၌ မၾကံဳစဖူး အပူခ်ိန္37 Degreeအထိ စံခ်ိန္ခ်ိဳးေလာက္ေအာင္ ျမင့္တတ္သြားခဲေသာ္ျငား ယေန႔၌မူ အနည္းငယ္အံု႔မိႈင္းမိႈင္း ရာသီဥတုက လြိဳင္လင္ၿမိဳ႕ငယ္အား လႊမ္းျခံဳထားေလေသာေၾကာင့္ ေအးျမခ်မ္းေျမ့သည့္ အေငြ႔အသက္တို႔က ဥဂၢါစိတ္အား ပို၍ ၾကည္လင္ေနေစသည္။
ထိုအခိုက္မွာပင္ ...
''အလုပ္ဆင္းလို႔ရၿပီသား'' ဟူေသာဆိုင္႐ွင္ အန္တီႀကီး၏ စကားသံကိုၾကားမိခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဥဂၢါအနည္းငယ္အံျသသြားရသည္။ ညေန၄နာရီသည္ ပံုမွန္ဆိုင္ပိတ္
ခ်ိန္မဟုတ္ေသး။
"အန္တီတို႔သြားစရာ႐ွိလို႔ ဆိုင္ေစာပိတ္မလို႔'' ဟု ဆက္ေျပာလိုက္သည့္ စကားအားၾကားလိုက္ခ်ိန္၌ ဥဂၢါအနည္းငယ္
ေက်နပ္သြားရသည္။
(ညီနဲ႔ တစ္ေနရာသြားလည္ရင္ ေကာင္းမလားပဲ)
ဥဂၢါစိတ္ကူးတို႔ အေသအခ်ာပင္ အေကာင္အထည္ေပၚလာခဲ့ပါသည္။
ဆိုင္ေ႐ွ႕မလွမ္းမကမ္ေစ်းထဲ၌ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ေလ်ွာက္ေနေသာ ဝသုန္႔အား ဥဂၢါလွမ္းျမင္လိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ပင္။
တစ္စံုတစ္ရာအား႐ွာေဖြေနဟန္႐ွိသည့္
ဝသုန္က ဥဂၢါအား မျမင္။
အေ႐ွ႕ကိုသာ အာရံုစိုက္ေနသည့္ ဝသုန္႔အနားသို႔ ဥဂၢါတိုးကပ္လိုက္ရင္း
"ဘာ႐ွာသလဲ?
ဘာလိုခ်င္ပါသလဲ?''
ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္လိုက္ေသာ ဥဂၢါစကားသံေၾကာင့္ ဝသုန္လန္႔ျဖန္႔သြားဟန္
ျဖင့္ ဥဂၢါအား ရန္ေတြ႔ေတာ့သည္။
"နားကို အူသြားၿပီ ဗ်ာ
ေနပါဦး ခင္မ်ားက အလုပ္ဆင္းခ်ိန္
မေရာက္ေသးဘဲ ဘာထြက္လုပ္တာ
တုန္း?''
"ေဟာ ....ကိုယ္ေမးဖို႔လဲထားပါဦး
ညီက ေပေစာင္းေပေစာင္းနဲ႔ ဘာ႐ွာေနတာတုန္း''
ဥဂၢါ၏ အေျပာအား ဝသုန္မေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္အား ေႁခြခ်ၿပီး
"Cakeဆိုင္''
ဝသုန္႔စကားကိုၾကားလိုက္ခ်ိန္၌ ဥဂၢါေက်နပ္ပီတိျဖစ္စြာ ရယ္ေမာလိုက္မိေတာ့သည္။
"ဟား ညီသိေနတာလား''
ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ဥဂၢါအား ဝသုန္တစ္ခ်က္
ျပံဳးျပရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိေတာ့သည္။
ဥဂၢါက ႏူးညံေသာ ဝသုန္႔ဆံစေလးမ်ားအား ဆြဲဖြရင္း
"ဒီမွာ Cakeဆိုင္က ႐ွားတယ္ညီရဲ႕
Cakeမခြဲဘဲ ညီစားခ်င္တာ လုပ္ေကြၽးမယ္ေလ''
"ဟင့္အင္း ေမြးေန႔က cakeမပါလို႔ဘယ္
္ျဖစ္မွာလဲ
ၿပီးေတာ့ ဥဂၢါေမြးေန႔ကို အခုမွ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အတူျဖတ္သန္းဖူးတာဆိုေတာ့
အမွတ္တရျဖစ္ခ်င္လို႔ ''
ထိုစကားအား ဝသုန္ဆိုလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဥဂၢါရယ္ေမာေနရင္းမွ ရင္ထဲ၌ ေလးလံေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခုက အ႐ွိန္ျပင္း
ျပင္း တိုးဝင္လာခဲ့သည္။
(အင္း....ဒီလိုအခြင့္အေရးက ေနာက္ဆို
ရင္ေရာ ႐ွိႏိုင္ပါ့မလား?)
ဝသုန္သည္လည္းပဲ ထိုသို႔ေသာ အေတြးအားေတြးမိလိုက္သည္မို႔ နွစ္ဦးသားေခတၱတိတ္ဆိတ္သြားၾကရသည္။
သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ညစ္စရာမ်ားအား
ၾကာ႐ွည္မေတြးလိုသည့္ဥဂၢါမွာ ဝသုန္႔လက္ကိုဆြဲကာ တစ္ေနရာသို႔ အတူထြက္လာမိေတာ့သည္။
.
.
.
.
.
.
အျမင့္ပိုင္းေဒသမို႔ အံု႔မိႈင္းရစ္ဆိုင္းလာေသာ မိုးတိမ္တိုက္မ်ားမွာ ေျမျပင္ႏွင့္သိပ္ကိုနီးကပ္ေနသေယာင္ပင္။
သို႔ေသာ္လည္း ထို မိႈင္းျပျပ ရာသီဥတုႏွင့္
တသုန္သုန္ပတ္ျဖန္းေနေသာ ေလႏုေအားမ်ားက ပူေလာင္ခဲ့သမ်ွအားေျဖေဖ်ာက္ေပးေနသည့္ႏွယ္မို႔ ခပ္ျကာျကာလမ္းေလ်ွာက္မိေနၾကေသာ ဝသုန္ႏွင့္ ဥဂၢါမွာ
အနည္းငယ္မ်ွ ပင္ပန္းမႈပင္ကို မခံစားမိၾက။
"ဥဂၢါေရ....cakeဆိုင္႐ွာတာ ၿမိဳ႕လည္
ေခါင္ေရာက္လာၿပီ''
"ေမာေနၿပီလားညီ''
စိုးရိမ္ဟန္ျဖင့္ ဥဂၢါအေမးအား ဝသုန္
ေခါင္းခါျပလိုက္မိသည္။
"ဒီရာသီဥတုနဲ႔ မေမာပါဘူး
ခင္မ်ား ေညာင္းေနမွာစိုးလို႔''
"ညီနဲ႔သာဆို လြိဳင္လင္ၿမိဳ႕တစ္ခုလံုး
ပတ္ရရင္ေတာင္ မပင္ပန္းဘူး''
လြိဳင္လင္ၿမိဳ့္၏ အထင္ကရ ၿမိဳ႕လယ္နာရီစင္မွ လွပေသာမီးေရာင္မ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္
ေတာက္ေတာက္ပပ ျပံဳးျပရင္းဆိုေနသည့္ ဥဂၢါသည္ ဝသုန္႔အတြက္ေတာ့ ျမတ္ႏိုး
ဖြယ္ရာ အတိၿပီးေနသည့္ လူသားျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ယခုမူ အေတြးတို႔က ဝသုန္႔အား နာသာခံခက္ေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖင့္ ႏွိပ္စက္ေန
ေလသည္။ ဤတဒဂၤ၌ အတိတ္မွန္သမ်ွအား ေခတၱေမ့ေပ်ာက္ထားခ်င္စိတ္က
ဝသုန္႔ႏွလံုးသား၌ ရစ္တြယ္လာခဲ့ေလသည္။
(ဒီတစ္ရက္ေတာ့ ေမ့ထားပါရေစ
ဒီတစ္ရက္ပါပဲ.....)
ထိုသို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဝသုန႔္အားဆုတ္ကိုင္ထားေသာ ဥဂၢါ၏ လက္ဖဝါးအား ပိုမို ျမဲျမံေစရင္း လြိဳင္လင္၏ ေျမနီလမ္းသြယ္မ်ားတစ္ေလ်ွာက္ ဆက္လက္ေလ်ွာက္လွမ္းခဲ့မိၾကေတာ့သည္။
.
.
.
.
.
.
''ဒါဘယ္ေနရာလဲ ဥဂၢါ''
အတန္ၾကာမ်ွ ဥဂၢါေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ ဝသုန္လိုက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္၌ ေရာက္လာခဲ့သည္က ေရကန္တစ္ခုထံသို႔ပင္။
ၾကည္လင္စိမ္းလဲ့ေသာ ေရကန္သာ ထက္၌ ပနံရစြာတည္ေဆာက္ထားေသာ တံတားငယ္သည္ အေဝးက ၾကည့္လ်င္ပင္ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္အတိ။
တစ္ဦးလက္ကို တစ္ဦး မလႊတ္တမ္းဆုတ္ကိုင္ကာ တံတားတစ္ေလ်ွာက္ ေလ်ွာက္လွမ္းလာၾကခ်ိန္၌ ဥဂၢါက စကားစလာခဲ့သည္။
"ကိုယ္လြိဳင္လင္မွာ သေဘာအက်ဆံုးက ဒီျမကန္သာပဲညီ
အရမ္းေအးခ်မ္းတယ္မလား?
ေဆာင္းမနက္ခင္းေတြဆိုလည္း ကန္ေရ
ျပင္စိမ္းစိမ္းေပၚမွာ ျမဴ ပါးပါးအုပ္ေနပံုက အရမ္းကို လွတာ''
"ဟုတ္တယ္ေနာ္
တံတားေပၚေလ်ွ်ာက္လိုက္တာနဲ႔
စိတ္ေအးခ်မ္းသြားသလိုပဲ''
"အင္း....ကိုယ့္ မိဘေတြနဲ႔ အျမဲလာျဖစ္တဲ့ ေနရာေလးေပါ့''
ကန္ေရျပင္အား ေငးၾကည့္ေနရာမွဆိုလိုက္ေသာ ဥဂၢါစကားသံဝယ္ လြမ္းဆြတ္မႈတို႔မွာ အျပည့္။
ဥဂၢါ....သိုဝွက္ျခင္းအျပည့္ႏွင့္ ဤလူသားသည္ ဝသုန္႔အေပၚသာ ပြင့္လင္းခဲ့လ်ွင္?
ဝသုန္႔မသိေအာင္ဖံုးကြယ္လို၍ က်ဴ းလြန္မိေသာ အျဖစ္မ်ား မ႐ွိခဲ့လ်ွင္?
အေျခအေနသည္ ယခုႏွင့္ မတူဘဲတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္မည္ထင္ပါ
သည္။
မိုးရိပ္သမ္းေနေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္၌ ေဆြးရီေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ကန္ေရျပင္အားေငးၾကည့္ေနေသာ ဤလူသားအား ဝသုန္မနာက်ည္းရက္ႏိုင္သည္အထိ ခ်စ္ခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း.....
ဝသုန္႔အေတြးမဆံုးမီမွာပင္ ဥဂၢါက သူ႔စကားအားဆက္လာခဲ့သည္။
"နားရက္က်ရင္ ညီ့ကို ေတာင္ခြၽန္းလိုက္ပို႔ဦးမယ္''
"ေတာင္ခြၽန္း?''
ဝသုန္႔အေမးအား ဥဂၢါေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း
"အရမ္းလွတဲ့ လြိဳင္လင္ေတာင္ခြၽန္းေပါ့
အဲ့ဒါကို အစြဲျပဳၿပီး ဒီၿမိဳ႕ကို ေတာင္ခြၽန္း
ျမ ို႔လို႔ေတာင္ေခၚၾကေသးတယ္
ညီသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ထင္း႐ွဴ းနံေတြကို
တဝႀကီး႐ွဴ ရမွာ
ေတာင္တတ္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္
ထင္း႐ွဴ းပင္ေတြအမ်ားႀကီးပဲေလ
ေတာင္ေပၚမွာလည္း အရမ္းၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတဲ့ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီျဖဴေလးတစ္ဆူ႐ွိေသးတယ္
အရမ္းကို သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာေပါ့
တစ္ခုပဲ....
သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာလမ္းကၾကမ္းေတာ့ နဲနဲပင္ပန္းမယ္ ဒါေပမယ့္ မပူပါနဲ႔ ကိုယ္ ထမ္းေခၚမယ္ ညီ ေညာင္းရင္''
ဝသုန္႔အားေတာက္ပစြာစိုက္ၾကည့္ရင္းဆိုေနသည့္ ဥဂၢါစကားသံမွာ စိတ္အားထက္သန္မႈတို႔အျပည့္ႏွင့္။
"ကြၽန္ေတာ္ကို႔ဘာသာေလ်ွာက္ႏိုင္ပါ
တယ္ မနက္ျဖန္လိုက္ပို႔ေလ''
"မနက္ျဖန္....အင္းေပါ့
ျမန္ျမန္သြားၾကမယ္ေလ''
စီရီေသာ သြားတန္းေလးမ်ားေပၚေအာင္ရယ္ေမာကာေျပာလိုက္ေသာ ဥဂၢါမ်က္ဝန္းတို႔၌ ရစ္သိုင္းေနခဲ့ေသာ မ်က္ရည္ၾကည္အခ်ိဳ႕အား ဝသုန္မ်က္ကြယ္ျပဳရင္း ႏူးညံစြာ ျပံဳးျပလိုက္မိပါေတာ့သည္။
.
.
.
.
.
.
.
'ေမြေတာ္ ေစတီ' (ဝါ) 'ဓာတ္ေတာ္ေစတီ''
ေအးျမေသာ ဘုရား႐ွင္ေတာ္၏ အရိပ္သို႔ ခိုလွံုလိုက္ရသည္ႏွင့္ ဝသုန္တို႔ စိတ္ႏွလံုးသည္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအတိၿပီးရသည္။
ပရဝုဏ္ အတြင္း႐ွိေရႊေရာင္အဆင္းႏွင့္ေစတီငယ္သည္ ပူေဇာ္ထားသည့္ အ႐ွိန္
လ်ွံၿငီးေသာဆီမီးေရာင္ဝါတို႔ ႏွင့္ သပၸာယ္ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းစြာတည္႐ွိေနေလသည္။
ဝသုန္နွင္ ဥဂၢါဆီမီးအတူတစ္ကြ
ပူေဇာ္ျဖစ္ၾကၿပီးေစတီဝန္းထဲ႐ွိ ေ႐ွးေဟာင္းဂူဘုရား အသြယ္သြယ္အား လွည့္ပတ္ဖူးေမ်ွာ္ၿပီးေနာက္ ေအးျမေသာ ရင္ျပင္ေတာ္ထက္၌ ေခတၱခိုနားျဖစ္ၾကသည္။
႐ွမ္းေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ရိုးရာဖ်င္အက်ႌအား ႐ိုး႐ွင္းစြာဝတ္ဆင္ထားေသာ္လည္း ခန္႔ျငားျမဲဖစ္ေသာ
ဥဂၢါ၏ မ်က္ႏွာမွာ ဝသုန္ႏွင့္အတူ႐ွိေနရျခင္းေၾကာင့္ေလာ ေအးျမေသာ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ေၾကာင့္ေပေလာမသိ ၾကည္လင္ ေအးခ်မ္းေနေလသည္။
ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာ လူႀကီးအား ဝသုန္ေဘးမွၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပင္ ဥဂၢါက လွည့္ၾကည့္လာခဲ့သည္။
"ဘာဆုေတာင္းလဲ ညီ?''
"မေျပာျပပါဘူး.... ဥဂၢါေရာ?''
"ဆုေတာင္းဆိုတာ ထုတ္ေျပာလိုက္ရင္
မျပည့္ေတာ့ဘူးလို႔ၾကားဖူးတယ္''
"ဟြန္း...အဲ့ဒါမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို လာေမးေနေသးတယ္''
မ်က္ေစာင္းစစထိုးရင္း ထထြက္သြားေသာ ဝသုန္႔ေနာက္သို႔ ဥဂၢါအလ်င္အျမန္ေျပးလိုက္သြားမိပါေတာ့သည္။
(ညီ့ဘဝတစ္ေလ်ွာက္လံုး ေအးခ်မ္းပါေစလို႔ ကိုယ္ဆုေတာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္
ညီ့အတြက္ေတာင္းေပးတဲ့ဆုကိုေတာ့ ဘုရား႐ွင္က လက္ခံေလာက္ပါရဲ႕ေလ...)
ဥဂၢါ၏ စိတ္ထဲမွ အေတြးစကားတို႔မွာ သာယာေသာ ေစတီဆည္းလည္းသံတို႔
ေအာက္ဝယ္ နစ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားရ
ေတာ့သည္။
.
.
.
.
.
.
.
အိမ္....
ေႏြးေထြးေသာ အသိုက္အျမံဳငယ္....
ျဖစ္နိုင္လွ်င္တစ္သက္တာလံုး ဥဂၢါခိုနားမိလိုသည့္ ေနရာငယ္....
ဝသုန္႔လက္ကိုဆြဲကာ အိမ္ခန္းတံခါးအားဖြင့္ရင္း ဥဂၢါဝင္လာခဲ့ေလသည္။
လြိဳင္လင္ၿမိဳ႕တစ္ခြင္ ျပဲျပဲစင္ေအာင္႐ွာခဲ့ေသာ္ျငား birthday cakeဝယ္မရသျဖင့္ ေရႊစိတ္ေတာ္ညိဳခ်င္ေနေသာ ဝသုန္႔ပါးျပင္အား ဥဂၢါခပ္ဖြဖြ လိမ္ဆြဲလိုက္ေလသည္။
"Cakeဝယ္မရလည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး
ညီရဲ႕
ညီ႐ွိေနတာနဲ႔တင္ ကိုယ့္ေမြးေန႔က
ျပည့္စံုတယ္ဆိုတာထက္ ပိုေန.....''
ဥဂၢါစကားပင္ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခဲ့။
စကားဆိုလက္စ ဥဂၢါ၏ ႏႈတ္ခမ္းအား
အနမ္းတစ္ပြင့္ျဖင့္ ပိတ္ဆီးလိုက္ေသာ
ဝသုန္႔ေၾကာင့္ပင္။
အံျသျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ဥဂၢါတံု႔ျပန္ရန္ပင္
ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဝသုန္႔အား ၾကင္နာစြာျပန္လည္ေပြ႔ဖက္ရင္း သည္းထန္ေသာ အနမ္းမိုးတို႔အား အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ ေႁခြခ်ေနမိပါေတာ့သည္....♥
......♥.......♥.......♥.......♥.......
တိမ္ေတာက္ေသာဆည္းဆာခ်ိန္ ညေန ေနရီရီေအာက္ဝယ္ အထပ္ငါးထပ္ခန္႔ျမင့္ေသာ တိုက္ခန္းငယ္၏ ဝရန္တာသို႔ လွမ္းၾကည့္မိမည္ဆိုလွ်င္ အမ်ားသူငါအား
ဂ႐ုမျပဳဘဲ သူ႔ခ်စ္သူ၏ ေက်ာျပင္အား လြတ္ထြက္သြားမည္ စိုးသည့္ဟန္ျဖင့္ေႏြးေထြးတင္းၾကပ္စြာ ေပြ႔ဖက္ထားေသာ ဥဂၢါအား ေတြ႔လိုက္ရမည္ျဖစ္ေပသည္။
ဝရန္တာ လက္ရန္းအား လက္ေထာက္ရပ္ေနေသာ ဝသုန္႔ထံမွ ဆည္းဆာေရာင္ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္တို႔အား ၾကည့္ေနရင္းမွ
တစ္စံုတစ္ခုအား ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ေနသံအား ၾကားလိုက္ရသည္မို႔ ဝသုန္႔မ်က္ႏွာနားသို႔ ဥဂၢါငံု႔ကပ္၍ နားေထာင္မိခ်ိန္၌
''Sunsets are so beautiful that they almost seem as if we were looking through the gates of heaven''
"ဒီဝါက်ေလးကိုသိလားဥဂၢါ?''
(A/N....သိၾကလား😘)
"သိသလိုလို...''
"အ႐ူး....''
"ဟာ.....
ကိုယ္ညီ့ရဲ႕ ဆရာျဖစ္ဖူးတယ္ေနာ္ ဘာအ႐ူးလဲ''
ဥဂၢါရင္ခြင္ထဲ႐ွိ ဝသုန္႔ဦးေခါင္းအား မနာ
ေအာင္ခပ္ဖြဖြေခါက္လိုက္ရင္း ေျပာလိုက္ျခင္းပင္။
"အဲ့ဒါ ခင္မ်ား ၉တန္း ထူးခြၽန္စာေမးပြဲမွာ ေရးခဲ့တဲ့ Essayရဲ႕နိဒါန္း''
"ဟင္ ညီက ဘယ္လိုသိ?''
"အခ်စ္က တကယ့္႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တယ္ေနာ္ ဥဂၢါ
Essayစာအုပ္က Biography မွာပါတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို အခုလို အသည္းနင့္
ေအာင္ခ်စ္မိသြားလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္
မသိခဲ့ဘူး''
တိုးညႇင္းစြာဆိုလိုက္ေသာ္ျငား ဝသုန္႔ စကားသံသည္ ဥဂၢါႏွလံုးသား၏ အနက္႐ိႈင္းဆံုးေနရာအထိ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္သြားႏိုင္ခဲ့ေလသည္။
ဝသုန္႔အား တံု႔ျပန္ရန္စကားအား ဥဂၢါစဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္....
"Happy birthdayဥဂၢါ
၂၆ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ''
ေက်ာေပးထားရာမွ ဥဂၢါမ်က္ႏွာအား လွည့္ၾကည့္ရင္းဆိုလိုက္ေသာ ဝသုန္႔အား....
"တစ္သက္လံုး မေမ့ႏိုင္ေအာင္ကို
ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္ညီ''ဟု ဥဂၢါေလးနက္စြာ တုန္႔ျပန္လိုက္မိေလသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဝသုန္တစ္စံုတစ္ခုအား သတိရသြားဟန္ျဖင့္
"အာ ကြၽန္ေတာ္ ဥဂၢါအတြက္
လက္ေဆာင္ျပင္ထားတယ္''
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ လွစ္ကနဲ ဝင္ေျပးသြားေသာ ဝသုန္တစ္ေယာက္ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ ယူလာခဲ့သည္ကGuitarတစ္လက္ႏွင့္
ဝိုင္နီတစ္ပုလင္း။
"ဥဂၢါ guiter တီးေနတဲ့ အခ်ိန္ဆို အရမ္း
ၾကည့္ေကာင္းလို႔''
"Thanks youညီ
ကိုယ္သိပ္သေဘာက်ပါတယ္
Guitarကိုေရာ ဝိုင္ကိုေရာ''
ဥဂၢါေက်နပ္စြာျပံဳးရင္း ေျပာင္လက္ေနေသာ အနက္ေရာင္ guitarငယ္အား
ႀကိဳးညႇိေနရာမွ
"သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္လား?''
ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္ေသာ ဝသုန္႔အား ဥဂၢါ
ျပံဳးျပရင္း ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ သံစဥ္အပိုင္းအစအား စတင္ပ်ံလြင့္ေစလိုက္ေတာ့
သည္။
🎸🎸🎸The Scientists
By coldplay
Come up to meet you🎶
Tell you I'm sorry 🎶
You don't know how lovely you are🎶
I had to find you🎶
Tell you I need you 🎶
Tell you I set you apart🎶
Tell me your secrets, and ask me your questions🎶
Oh! Let's go back to the start🎶
Running in circles, coming up tails 🎶
Head on a science apart🎶
Nobody said it was easy, it's such a shame for us to part🎶
No body said it was easy,
No one ever said it would be this hard 🎶
Oh take me back to the start🎶
🎵
🎵
🎵
🎵
ခပ္ပါးပါးပုဇြန္ဆီေရာင္ ေပ်ာက္ကြယ္ကာ
ညိဳေမွာင္လာေသာ ေကာင္းကင္သည္ ေနဝင္ဆည္းဆာခ်ိန္ႏွင့္ယွဥ္ၾကည့္လ်င္ အနည္းငယ္ေတာ့ အက်ည္းတန္ေနသလိုပင္။
တိမ္ေတာက္ခ်ိန္၌ ေခတၱေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေသာ တိမ္ညိဳမ်ားသည္ ယခုမူ ေကာင္းကင္ေနရာတစ္လႊား၌ အႏွံအျပား ေနရာျပန္ယူထားေလသည္။
ေလျပည္ တသုန္သုန္တိုက္ခတ္ေနေသာ ဝရန္တာထက္ဝယ္ ဆိုလက္စသံစဥ္အား အဆံုးသတ္ေနေသာ ဥဂၢါအား ဝသုန္ေငး
ၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပင္ ဥဂၢါက Guitarကိုေဘးခ်လိုက္ရင္း ေလေအးတို႔ေၾကာင့္ေအးစက္ေနေသာ ဝသုန္႔လက္တစ္ဖက္အား ႏူးညံစြာဆြဲယူလိုက္ေလသည္။
ဝသုန္႔မ်က္ႏွာႏုႏုအား ဥဂၢါ တည္ၾကည္စြာစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ လႈပ္႐ွားေနေသာ စိတ္ႏွလံုးအား အနည္းငယ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ျပဳၿပီးေနာက္ ဥဂၢါဆိုမိသည္က
"ကိုယ့္ကိုေျပာပါ ညီ''
"ဘာကိုလဲ ဥဂၢါ?''
ဝသုန္ သူယူလာခဲ့ေသာ ဝိုင္ပုလင္းငယ္အား စားပြဲေပၚ႐ွိခြက္ထဲသို႔ အသာ အယာ ငွဲ႔ထည့္ေနရာမွ ျပန္ေမးမိျခင္းပင္။
"ညီကိုယ္နဲ႔ အတူ ထြက္လာရတဲ့
တကယ့္အေၾကာင္းအရင္းကို
ညီထပ္ၿပီး ဟန္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ မြန္းၾကပ္
ေနတာကို ကိုယ္ မၾကည့္ရက္ေတာ့ဘူး
ညီျဖစ္ေစခ်င္တာကို ေျပာပါ
သိခ်င္တာကို ေမးပါ
ကိုယ္အားလံုး လုပ္ေပးပါ့မယ္''
ေလးနက္စြာဆိုလာသည့္ ဥဂၢါအား ဝသုန္ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္သည္။
ဒီတစ္ရက္ေတာ့ ေမ့ထားလိုက္မည္ဟူေသာ ဝသုန္႔စိတ္ကူးတို႔ ပ်က္ျပယ္သြားရၿပီပင္။ ေခါင္းအားခပ္ေျဖးေျဖးညိမ့္ျပရင္း
ဝသုန္ဥဂၢါအား ေမးလိုက္မိေတာ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကို အားလံုး တစ္ခုမက်န္အမွန္အတိုင္းေျပာျပပါ
ေမေမနဲ႔ ဥဂၢါ ဘယ္လို ျဖစ္ခဲ့ၾကလည္းဆိုတာ''
ဝသုန္႔အေမးအား ဥဂၢါေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္
ျပရင္း လႈပ္႐ွားေနေသာ စိတ္အားအနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္ေစရန္ ဝသုန္ငွဲ႔ကာ ကမ္းေပးလိုက္ေသာ ေတာင္ေပၚစပ်စ္ဝိုင္ခ်ိဳခ်ိဳအား ဥဂၢါ ခပ္ေျဖးေျဖး ေမာ့ေသာက္မိလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့
''ကိုယ္အျမဲ ႐ွင္းျပခ်င္ခဲ့မိတာပါ
ယံုဖို႔ခက္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ အမွန္အတိုင္းကိုယ္ေျပာျပပါရေစ
ညီ ခြင့္လႊတ္သည္ျဖစ္ေစ ခြင့္မလႊတ္သည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္လက္ခံႏိုင္ပါတယ္''
(ခြင့္မလႊတ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွပဲ ညီ့ကိုဖြင့္ေျပာခြင့္ရတာနဲ႔တင္ ကိုယ္ေက်နပ္လွပါၿပီ
ဒီေန႔ကို ကိုယ္ေစာင့္ေနခဲ့တာ)
သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ကူးႏွင့္ လက္ေတြ႔၏ ထပ္တူက်မႈသည္ ကံဇာတ္ဆရာ၏ ရက္စက္မႈေအာက္ဝယ္ အပိုင္းပိုင္းအစစပ်က္လြင့္သြားလိမ့္မည္ဟု ဥဂၢါစိုးစဥ္းမ်ွပင္
ေတြးမထားမိခဲ့ပါ........။
.
.
.
.
.
.
.
စပ်စ္ဝိုင္ခ်ိဳအား ဥဂၢါတစ္ငံုေမာ့ေသာက္
လိုက္မိခ်ိန္၌ ပူေႏြး႐ွိန္းျမေသာ ဝိုင္နီ၏ အရသာက ဥဂၢါလည္ေခ်ာင္းတစ္ေလ်ာက္စီးဝင္သြားေလသည္။
ထိုအခိုက္မွာပင္ ဥဂၢါ႐ုတ္ျခည္းခံစားလိုက္ရသည္က ရင္တြင္းတစ္ေနရာမွ စူးနင့္စြာ နာက်င္ပူေလာင္လာေသာ ေဝဒနာတစ္ခုကိုပင္။
ဝသုန္႔အား ေျပာလက္စ စကားအား မဆက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မီးစႏွင့္ ထိုးေနသည့္ႏွယ္ ပူေလာင္ေနေသာ ရင္ဘက္ေနရာအား ခပ္နာနာ ဖိဆုတ္ထားရင္း ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာအား အသာဟရင္း အသက္ျပင္းျပင္း ႐ိႈက္႐ွဴ မိေတာ့သည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ လည္ေခ်ာင္းထံမွ တိုးထြက္လာေသာ အရာမ်ားအား ေခ်ာင္းဟန္႔ထုတ္မိခ်ိန္၌ ျပာေဝလာေသာ အျမင္အာရံုၾကားထဲမွပင္ ေတြ႔လိုက္ရသည္က
နီရဲပ်စ္ေစးေသာ ေသြးစ ေသြးနမ်ား။
(အဆိပ္...
ညီရာ.....ကိုယ့္ကို အဲ့ေလာက္အထိေတာင္ မုန္းေနခဲ့တာလား)
မယံုၾကည္ႏိုင္လြန္းစြာ ဝမ္းနည္းယူၾကံဳးမရျဖစ္မႈမ်ား၏ ျပယုဂ္ျဖစ္ေသာ မ်က္ရည္ပူမ်ားက အျမင္ေဝဝါးေနေသာ ဥဂၢါ၏ မ်က္ဝန္းအစံုမွ အထိန္းအကြတ္မ႐ွိ စီးက်လာမိေတာ့ေလသည္။
ေမာဟိုက္တုန္ယင္ေနသည့္ၾကားမွပင္
ဥဂၢါႀကိဳးစား၍ ဝရန္တာ လက္ရန္းအား အားျပဳကာ ထရပ္လိုက္မိေတာ့သည္။
ခံုထက္၌ မလႈပ္မယွက္ ထိုင္ေနေသာညီသည္
ေပ်ာ္ရႊင္ေနမည္ေလာ?
ေက်နပ္ေနမည္ေလာ?
ဝမ္းနည္းေနမည္ေလာ?
ဥဂၢါကြဲျပားစြာ မျမင္ရ။ မႈန္မိႈင္းေသာ တိမ္ညိဳတို႔ကလည္း ေဝဝါးေနေသာ ဥဂၢါအျမင္အား တားဆီးကာကြယ္ေနေလသည္။
ထိုအခိုက္မွာပင္ ဥဂၢါျမင္လိုက္ရသည္က
ေနရာမွ ထရပ္လာေသာညီ......။
အနားသို႔တိုးကပ္လာေသာ ဝသုန္႔အား ေမ့မူးမတတ္နာက်င္ေနေသာ ေဝဒနာၾကားမွပင္ ဥဂၢါ အားတင္းျပံဳးျပလိုက္မိသည္။
ေျခာက္ေသြ႕အက္႐ွေနေသာ လည္ေခ်ာင္းထံမွ နာက်င္မႈအား သည္းခံရင္း ဥဂၢါႀကိဳးစားကာ စကားတစ္ခြန္းအားဆိုျဖစ္ခဲ့သည္။
"ဒီလို ျဖစ္ေစခ်င္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့
ကိုယ္မေတြးမိခဲ့ဘူးညီရယ္
ေမ့ေနမိခဲ့တာ ....
ကိုယ္က ဒီထက္ဆိုးတဲ့ အျပစ္မ်ိဳးေတာင္ခံယူသင့္တဲ့ သူဆိုတာ.....
အ....''
အသည္းကလီစာတို႔အား ဆြဲျဖစ္ညႇစ္ေန
သည့္ႏွယ္ ခံရခက္လြန္းေသာ ခံစားခ်က္က ဥဂၢါဆိုလက္စ စကားတို႔အား တားဆီးေနေလသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ ဥဂၢါဝိုးတဝါးျမင္လိုက္ရသည္မွ ဝသုန္႔မ်က္ဝန္းတို႔မွလည္း မ်က္ရည္တို႔စီးက်ရင္း ''ဥဂၢါ''ဟူေသာ နာမအား ေခၚေနခဲ့သည္ထင္၏။
"ကိုယ့္ ကိုယ္ ကိုယ္ အ ျပစ္ မ တင္ ပါ နဲ႔
ညီ
ကိုယ္ တ ကယ့္ ကို ေတာင္း ပန္ ပါ တယ္ေနာ္ .....''
႐ွိသမ်ွအင္အားတို႔အား စိုက္ထုတ္ကာ ေနာက္ဆံုးေသာ စကားတို႔အား ဆိုလိုက္မိ
ၿပီးေနာက္ ေသလုမတတ္နာက်င္မႈက ဥဂၢါအား ဝါးၿမိဳသြားခဲ့ျခင္းႏွင့္အတူ ....
ၾကမ္းျပင္မွလြတ္သြားခဲ့သည့္ အင္အားမဲ့စြာ ယိုင္နဲ႔ေနေသာ ေျခအစံု....။
နာက်င္မႈေၾကာင့္ တလွပ္လွပ္ တုန္ယင္ေနေသာ ႏွလံုးသားအား လႊမ္းျခံဳထားခဲ့ေသာ အသည္းေအးေစသည့္ ခံစားခ်က္....။
တိမ္တိုက္ညိဳတို႔ၾကားထဲမွ လင္းကနဲ လက္သြားခဲ့ေသာ လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္....။
ထိုလ်ွပ္ရိပ္၏ အလင္းေရာင္အကူအညီ
ႏွင့္ ျမင္လိုက္ရသည္က ဥဂၢါအား လက္ကမ္းေပးေနေသာ ခ်စ္ရသည့္ညီ....။
(မနာက်င္ေစလိုခဲ့ပါဘူး ညီရယ္....)
ျပင္းထန္ေသာ အ႐ွိန္အဟုန္ျဖင့္ ၿပိဳယိုင္က်သြားေသာ ဥဂၢါႏွင့္ မဟာပထဝီေျမ
ႀကီး၏ က်ယ္ေလာင္စြာထိခတ္မႈ......။
ေနာက္ဆံုးသိလိုက္ရေသာ
ခႏၶာတစ္ခုလံုး တစစီေႂကြမြသြားၿပီဟု
ထင္လိုက္ရသည့္ ျပင္းထန္လွေသာ
ေဝဒနာ အဆံုး၌......။
ေစ့ပိတ္လိုက္မိေသာ ဥဂၢါမ်က္ဝန္းတို႔မွ
စီးဆင္းက်လာေသာ မ်က္ရည္စတို႔မွာ
ေတာ့ ႐ုတ္ျခည္းရြာက်လာေသာ ေကာင္းကင္ျပင္မွ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားႏွင့္
ေရာယွက္ ေပ်ာ္ဝင္သြားရေတာ့ေလသည္။
ထိုအျခင္းအရာအား အေမွာင္ထဲမွေန၍
ေစာင့္ၾကည့္ေနသူ၏ မ်က္ႏွာထက္ဝယ္
ေက်နပ္ဟန္ အျပံဳးတစ္ခု ခိုတြဲလာခဲ့ေလ
သည္။
(ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အကို႔အတြက္ လက္စားေခ်ႏိုင္ခဲ့ၿပီ......)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
After Seven years.......
စိမ္းစိုေသာ ထင္း႐ွဴ ၿမိဳင္ ဂႏိုင္ေတာအုပ္တို႔က အျပည့္ေနရာယူထားေသာ ေတာင္းခြၽန္း၏ ေျမနီလမ္းတစ္ေလ်ွာက္ ခပ္ေျဖးေျဖး တတ္လွမ္းလာေသာ လူငယ္ေလး
တစ္ဦး႐ွိေလသည္။
ေမာဟိုက္ပင္ပန္းမႈ စိုးစဥ္းမ်ွမ႐ွိဘဲ မက္
ေစာက္ေသာေတာင္ခြၽန္းထိပ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ေသာ အႏွီလူငယ္ေလးသည္
ဤ ေတာင္တတ္လမ္းတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ၿပီးသားပင္....။
ေတာင္အထြဋ္၌ တည္ထား ကိုးကြယ္ထားသည့္ ေစတီျဖဴ သည္ ဘုရားဖူးမ်ား၏ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းမႈအား ေျပေပ်ာက္ေစ
သည္အထိ ၿငိမ္းေအးေသာ အသြင္အား
ေဆာင္ေနေလသည္။
ေဆာင္ယူလာခဲ့ေသာ ဇလပ္ပန္းျဖဴျဖဴတို႔အား ဆပ္ကပ္လႉဒါန္းၿပီးေနာက္ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ ေစတီရိပ္၌ ပုတီးစိတ္ေနေသာ ဤလူငယ္ေလးကား
အျခားသူ မဟုတ္.... ။
မ်က္ဝန္းတို႔အား ေစ့ပိတ္ထားကာ ဂါထာ
ေတာ္တို႔အား ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနသည့္ ဝသုန္သည္ ႏုေသြးေသာ ေလျပည္ေအးေအးက သူ႔မ်က္ႏွာအား ထိခတ္ႏုွတ္ဆက္သြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ တည္တင္းထားခဲ့ေသာ သမာဓိအစံုမွာလည္း ပ်က္ျပယ္သြားရျပန္သည္။
"ေလႏုေအးေတြ ခပ္ဖြဖြတိုက္ခ်ိန္တိုင္း
ခင္မ်ားကို သတိရမိတဲ့ စိတ္ကို ဘာနဲ႔မ်ား ေျဖေဖ်ာက္ရပါ့မလဲ ဥဂၢါ.....''
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္အား ခပ္ေလးေလးခ်မိၿပီး စိတ္ပုတီးကို ေကာက္သိမ္းကာ ေစတီေထာင့္႐ွိ တံျမက္စည္းအား ေကာက္ယူရင္း ေစတီရင္ျပင္အား ဝသုန္သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
၇ႏွစ္.......။
ႏွစ္တိုင္း တစ္ရက္မျပတ္ ဝသုန္ဤ
ေစတီေတာ္သို႔ အေရာက္လာျဖစ္သည္။
ျပဳျပဳသမ်ွကုသိုလ္ အစုစုအား သူ႔ထံ
ေရာက္ေစရန္ရည္စူးျဖစ္သည္။
ဤ၇ႏွစ္အေတာအတြင္း တစ္ကိုယ္တည္းဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ ဝသုန္ႏွင့္ ေကာင္းစြာပင္ အကြၽမ္းတဝင္႐ွိေနခဲ့ေလသည္။
ရန္ကုန္၌ မူႀကိဳဆရာမအလုပ္အား ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ေနေသာ ယမံု႔ထံလည္း
မျပန္ျဖစ္ခဲ့သလို....
U.Kတြင္ Philosophy ပညာရပ္အားသြားေရာက္ေလ့လာမည့္ သခၤ၏ အတူသြားရန္ ဖိတ္ၾကားမႈကိုလည္း ဝသုန္ျငင္းဆန္ခဲ့သည္.....။
ရံဖန္ရံခါမ်ားတြင္ေတာ့ သာသနာ့ေဘာင္သို႔ ရာသက္ပန္ဝင္ေရာက္ကာ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ကင္းစင္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအစစ္အမွန္ၾကား၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနေသာ Daddyထံသို႔ ဝသုန္သြားေရာက္လည္ပတ္ျဖစ္သည္......
သို႔ေသာ္လည္း ဝသုန္အေျခခ်ေနထိုင္ျဖစ္သည္မွာေတာ့ ဤေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ငယ္
လြိဳင္လင္မွာပင္....။
ရင္နာခါးသီးဖြယ္ရာ အမွတ္တရတို႔
အျပည့္ႏွင့္ ဤၿမိဳ႕ငယ္အား ထိုအမွတ္တရတို႔ေၾကာင့္ပင္ ဝသုန္ မစြန္႔ခြာႏိုင္ျပန္္.....။
ေတြးမိတိုင္း နာက်င္ဝမ္းနည္းရေသာ္ျငား စြန္႔လႊတ္လိုက္ရလ်ွင္ပိုနာက်င္ရမည္ကို
ဝသုန္အတပ္သိေနျခင္းေၾကာင့္ပင္....။
ၾကည္ႏူးလိႈက္ေမာဖြယ္ေကာင္းစြာ ဝသုန္႔ႏွလံုးသားထဲသို႔ ခိုဝင္လာခဲ့ေသာ အခ်စ္သည္ ဝသုန္႔ႏွလံုးသားအား ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ အနာတရမ်ားစြာတို႔အား
ေပးအပ္ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ထာဝရ
ထြက္ခြာသြားခဲ့ေလသည္။
ထိုသို႔ေသာ အခ်စ္အား ဝသုန္မုန္းတီးမိေသာ္လည္း ဥဂၢါကိုေတာ့ ဝသုန္ ျမတ္ႏိုးမိ
ေနဆဲ.......။
.
.
.
.
.
.
.
ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ေတာင္ကမူငယ္ထက္၌
ဥဂၢါထာဝရ အနားယူေမွးစက္ေနသည့္ ေနရာငယ္သို႔ ဝသုန္ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ ေလ်ွာက္လွမ္းလာခဲ့မိသည္။
လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ျဖဴ လႊလႊ အုတ္ဂူငယ္သည္ ဝသုန္႔မ်က္ရည္စတို႔အား အေဝးမွေန၍ သဲ့ကာေႁခြယူေနသည့္ႏွယ္ပင္။
ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ေျမသားအား နင္းေလ်ွာက္ရင္း အနားသို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္၌မူ ဝသုန္အံျသသြားရသည္။
ေက်ာက္ျပားထက္၌ ေရးထိုးထားေသာ
ဥဂၢါ၏ နာမ အား ခပ္ဖြဖြထိကိုင္ရင္း
နင့္သည္းစြာငိုေႂကြးေနခဲ့သူတစ္ဦးအား
ဝသုန္ေတြ႔လိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ပင္။
၇ႏွစ္ေတာအတြင္း ဥဂၢါထံသို႔ လာေရာက္သူမွာ သိပ္ကို႐ွားပါးလြန္းပါသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ သခၤႏွင့္အတူ ဝသုန္လာျဖစ္သည္။
သခၤထြက္သြားသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့
ဝသုန္တစ္ဦးတည္းသာ။
အျမဲတပ္ဆင္ထားေသာအျပံဳးမ်က္ႏွာဖံုး
ေအာက္မွ ဥဂၢါအား အစစ္အမွန္ခ်စ္ခင္ေပးမည့္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြဟူ၍ပင္
မ႐ိွျခင္းအတြက္ ဝသုန္ အျမဲလိုလို စိတ္မ
ေကာင္းျဖစ္မိရသည္။
ယခုမူ နင့္သည္းစြာ ငိုေျကြးေနေသာထိုသူ၏ေက်ာျပင္က်ယ္ကို ၾကည့္ရင္းႏွင့္
ဝသုန္႔ဝမ္းနည္းမႈတို႔သည္လည္း လိႈင္းထလာရျပန္သည္။
ဝသုန္အေႏွာက္အယွက္မေပးလိုသည္မို႔ တိတ္ဆိပ္စြာ ရပ္ေနခ်ိန္မွာပင္ ထိုသူက
ဝသုန္႔အား လွည့္ၾကည့္လာခဲ့သည္။
႐ွည္သြယ္သြယ္ မ်က္ႏွာထက္တြင္ ခပ္ပါးပါးအေမႊးအမ်ွင္တို႔ ဖံုးအုပ္ေနေသာ္ျငား ထိုသူသည္ ၾကည့္ေကာင္းခန္႔ျငားေနဆဲ
ပင္။
ျဖဴဆြတ္ဆြတ္အသားအေရာင္ႏွင့္ အတန္ငယ္ ႐ွည္ေနျခင္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထက္သို႔ ကပိုကယိုေဝ့ဝဲက်ေနေသာ နက္ေစြးေစြး ဆံႏြယ္တို႔ႏွင့္ထိုသူသည္ ဝသုန္႔အား စကားမဆိုဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
"လင္းေနမာန္!''
"မိုးဝသုန္!''
တစ္ဦးနာမည္ တစ္ဦးေခၚမိျခင္းထက္ပို၍ ေျပာစရာစကား သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားတြင္႐ွိ
မည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း အမုန္းတရားႏွင့္ အာဃာတမ်ားအား စြန္႔ပယ္ႏိုင္ရန္ႀကိဳးစားေနသည့္ ဝသုန္ ေနမာန္႔အား ျပံဳးျပရင္း စကားဆက္လိုက္မိသည္။
"ခင္မ်ားလြတ္လာၿပီေပါ့''
"အင္း'' အက္႐ွေသာ စကားသံႏွင့္ ဝသုန္႔အားေနမာန္အေျဖေပးလာခဲ့သည္။
"လာေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္''
"မလိုပါဘူး....''
ျပတ္ေတာင္းေတာင္း ေနမာန္႔စကားသံက မာဆက္ဆက္ျဖစ္ေနေသာ္ျငား ဝမ္းနည္းနာက်င္ေနမႈအား ထိန္းခ်ဳပ္၍ဆိုေနျခင္း
ျဖစ္ေၾကာင္း ဝသုန္သေဘာေပါက္ပါ
သည္။ကိ္ုယ္တိုင္ခံစားေနရသည့္ၾကားထဲမွပင္ သူ႔အားလည္းေျဖသိမ့္ေစလိုေသာ ဆႏၵျဖင့္
"ခင္မ်ားက ကံေကာင္းပါတယ္''
ေဝ့တတ္လာသည့္မ်က္ရည္စတို႔အား သုတ္ဖယ္ရင္း ဆိုမိေသာဝသုန္႔အား ေနမာန္နားမလည္ႏိုင္စြာၾကည့္လာခဲ့သည္။
"ခင္မ်ားအခ်စ္ေတြနဲ႔ ဥဂၢါကို
ကာကြယ္ေပးလိုက္ႏိုင္ေသးတယ္ေလ
သူ႔အေပၚေကာင္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ခင္မ်ားကို ဥဂၢါအမွတ္ရသြားမွာပါ''
(ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့....ေျဖ႐ွင္းခြင့္ေတာင္မရလိုက္ဘူး....
ဝသုန္ လုပ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ႐ွင္းျပခြင့္ မရလိုက္မီမွာပင္ လြတ္က်သြားခဲ့ေသာ ဖမ္းမမိလိုက္သည့္ ဥဂၢါ၏လက္အစံုအား ဝသုန္ယခုတိုင္ ေမ့မရ ရင္နာစြာႏွင့္
အမွတ္ရေနဆဲပင္.....။
သူကြၽန္ေတာ့္ကို သိပ္မုန္းသြားမွာပဲ)
တစ္လံုးခ်င္းဆိုေနသည့္ ဝသုန္႔အား
တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာမိေသာ္ျငား....
ေနမာန္စိတ္ထဲတြင္ေတာ့
(ဒါေပမယ့္ သူ႔အခ်စ္ေတြကိုေတာ့ မင္းရခဲ့တာပဲေလ
အဆံုးထိ ....ငါ့ခံစားခ်က္ကို ဥဂၢါနည္းနည္းေတာင္ ထည့္မတြက္ခဲ့ဘူး.....
သူေအးခ်မ္းေစဖို႔ အရာအားလံုးကို စေတးပစ္ခဲ့တဲ့ ငါ့အတြက္နည္းနည္း ငဲ့ၾကည့္ၿပီး
ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကိုယ္သူ ဂ႐ုစိုက္ေနသင့္တာ.....
အခုလို သူ႔ကို ျမင္ရမယ့္အစား ဝသုန္နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လက္တြဲေနတာကို ျမင္ရရင္ေတာင္ ငါ့အတြက္ခံသာဦးမွာ.....)
အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ တိတ္ဆိပ္သြားၾကေသာ ဝသုန္ႏွင့္ေနမာန္႔အၾကား၌ ေျမာက္ျပန္ေလညႇင္းတစ္စက ေအးျမစြာ ျဖတ္
္ေျပးသြားခဲ့ေတာ့သည္။
ညေနေစာင္းခ်ိန္၌မူ ေတာင္ကမူထက္မွ အတူဆင္းလာျဖစ္ေသာ ဝသုန္႔အား ေနမာန္တစ္ခုေမးျဖစ္ခဲ့သည္။
"ဘာလို႔ လြိဳင္လင္မွာ ဆက္ေနေနခဲ့တာလဲ?''
ဝသုန္႔အေျဖက ႐ိုး႐ွင္းစြာပင္။
"သူနဲ႔အတူ႐ွိေနဖူးခဲ့တဲ့ေနရာမို႔ သူမ႐ွိေတာ့ေပမယ့္ သူနဲ႔အတူ႐ွိခဲ့တဲ့ ဒီေနရာက အေငြ႔အသက္ေလးေတြကို ျမတ္ႏိုးမိလို႔''
ဝသုန္သည္လည္းပဲ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ႏွင့္ေတာ့ ဥဂၢါအား အသည္းနင့္ေအာင္ခ်စ္ခဲ့သူပင္။ သို႔ေသာ္ ဝသုန္႔အခ်စ္က ရယူလိုျခင္းကင္းစင္သည့္ ေအးခ်မ္းေသာ အသြင္ကိုေဆာင္မွန္း ဝသုန့္မ်က္နွာအားၾကည့္ရံုႏွင့္
ေနမာန္နားလည္လိုက္ပါသည္။
ကိုယ္သာ အစထဲက ေနာက္ဆုတ္ေပးျဖစ္ခဲ့လ်ွင္.......
ကိုယ့္အခ်စ္ေတြမွာသာ အတၱမပါခဲ့လ်ွင္....
ေရာင္ျပန္မဟပ္ႏိုင္မွန္းေသခ်ာေနမည့္
ဥဂၢါအခ်စ္အား ရလိုရျငားႏွင့္ အတင္းအက်ပ္ မျပဳ ျပင္ခဲ့မိလ်ွင္....
ဥဂၢါေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ခဲ့ေလမည္ေလာ.....?
ထို႔ေနာက္တြင္မူ အေတြးကိ္ုယ္စီႏွင့္ ဝသုန္ႏွင့္ ေနမာန္တို႔သည္ မတူညီေသာ လမ္းႏွစ္သြယ္အား ခြဲခြာ ေလ်ွာက္လွမ္းျဖစ္ခဲ့
ၾကေတာ့သည္။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
'ေမတၱာမြန္ လူငယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေရး
ေဂဟာ'
ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းရံုးခန္းငယ္ထဲ ၌ စာရြက္စာတမ္းအခ်ိဳ႕ျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသူမွာ အျပင္မွ ပ်ံလြင့္လာေသာ အသံတစ္စေၾကာင့္
ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္မိလိုက္သည္။
"ဆရာေလးေရ.....ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာတဲ့ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ေဂဟာက ကေလးေတြအတြက္ ၁ေန႔တာ ထမင္းဟင္း အလႈလုပ္ခ်င္လို႔တဲ့
ကေလးေတြအတြက္ စာေရးကိရိယာေတြလည္း လႉမယ္ေျပာတယ္''
"ဟာ....ေကာင္းတာေပါ့ ဆရာမ
ကြၽန္ေတာ့္ကို အလႉ႐ွင္ နာမည္ေျပာပါဦး''
"ဟုတ္ကဲ့ နာမည္က ခပ္ဆန္းဆန္းေလးပါ ဘယ္သူ အသခၤယာဆိုလား''
ေဝဝါးဝါးျဖစ္ေနသည့္ ဆရာမငယ္၏ လက္ေမာင္းအား နံေဘးမွ အေဖာ္ဆရာမေလးကလွမ္း႐ိုက္လိုက္ရင္း
"သခၤယာပါဟယ္''
ထိုအမည္အားၾကားလိုက္ခ်ိန္၌ လင္းေန
အလႉ႐ွင္အမည္အေၾကာင္းျဖည့္စြက္ေနရာမွ ေခတၱတံု႔ရပ္သြားမိေလသည္။
"ဘယ္လိုတိုက္ဆိုင္တဲ့ အျဖစ္ပါလိမ့္''
.
.
.
.
.
.
.
ငယ္ရြယ္ လန္းဆန္းေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ စာက်က္မွတ္ေနၾကသံ စာစာေလးမ်ားက သခၤအား သေဘာတက်႐ွိေစသည္။ ေန႔လည္စာ အလႉေပးခ်ိန္၌ အလႉ႐ွင္
သခၤအား လက္အုပ္ခ်ီ၍ ေက်းဇူးတင္
ေၾကာင္းေျပာၾကသည္ကို ၾကားရခ်ိန္၌ ရင္ဝယ္ျဖစ္တည္လာေသာ ပီတိစိတ္၏ အဟုန္ေၾကာင့္ ယခုတိုင္ႏွလံုးသားထဲ ေႏြးေထြးေနဆဲပင္။
"အရမ္းၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတယ္ေနာ္
ယမံု''
ဧည့္ခန္း၌ ေခတၱထိုင္နားေနစဥ္မွာပင္ သခၤနံေဘး႐ွိယမံု႔အား လွမ္းေျပာမိျခင္းပင္။
"ဟုတ္ပါရဲ႕''ဟုဆိုကာ ေခါင္းညိမ့္ျပေနသည့္ ယမံုသည္ အသက္၃၀ပိုင္းသို႔ေရာက္႐ွိလာၿပီမို႔ အနည္းငယ္ျပည့္လာသည္ကလြဲလ်င္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲသြားျခင္းမ႐ွိ။
ယခင္လို ယခင္အတိုင္း သခၤ၏ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းမေလး ျဖစ္ေနဆဲပင္။
"Coffeeသံုးေဆာင္ပါဦး''
အသံႏွင့္အတူ စားပြဲေ႐ွ႕သို႔ ေရာက္လာေသာ coffeeခြက္ႏွင့္အတူ ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းဆရာေလးအား သခၤျပံဳးျပလိုက္သည္။
အခ်ိန္ကာလတို႔လည္း အေတာ္အတန္
ၾကာလြန္ခဲ့ၿပီမို႔ ေမ့သင့္သည္အားေမ့ကာ ခြင့္လႊတ္သင့္သည္အား ခြင့္လႊတ္ရေပမည့္ သေဘာအား သခၤေကာင္းစြာနားလည္ေနခဲ့ၿပီပင္။
ယမံုသည္လည္းပဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
"ခင္မ်ား အရမ္းေျပာင္းလဲသြားတယ္ေနာ္
ကိုေနမာန္''
သခၤ၏ စကားအား ေနမာန္ေအးခ်မ္းစြာ
ျပန္လည္ျပံဳးျပရင္းေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ဘဝအတြက္ တကယ္
ေနသင့္တဲ့ပံုစံကို ႐ွာေတြ႔သြားခဲ့လို႔ပါ
ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရတာ
သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္
ကြၽန္ေတာ္က သင္ၾကားေရးပိုင္းကို
တာဝန္မယူဘဲ အားကစားအတြက္
္တာဝန္ယူထားတာေလ
သူတို႔ေလးေတြနဲ႔အတူ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘယ္လို အခ်ိန္ကုန္သြားမွန္းေတာင္မသိပါဘူး''
ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ အရိပ္အေငြ႔က ေနမာန္႔႔အား လႊမ္းျခံဳထားေလေသာေၾကာင့္
ေနမာန္႔မ်က္ႏွာမွာ ယခင္လို ခက္ထန္ျခင္းေတြ ျမဴတစ္မႈန္စာပင္႐ွိမေနေတာ့။
ဤကဲ့သို႔ ျမင္ရသည္ကို သခၤႏွင့္ ယမံု တကယ့္ကိုဝမ္းေျမာက္မိပါသည္။
"အခုလိုျပန္ဆံုရတာကို ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းဝမ္းသာမိပါတယ္ ကိုေနမာန္
ေနာက္လဲ ေသခ်ာေပါက္ ထပ္လာခဲ့ပါ့
မယ္ အခုေတာ့ခြင့္ျပဳပါဦး''
ႏႈတ္ဆက္စကားအားဆိုကာ ျပန္သြားခဲ့
ၾကေသာ သခၤႏွင့္ ယမံု႔အား ေက်ာင္းဂိတ္ဝအထိ ေနမာန္လိုက္ပို႔ ျဖစ္ခဲ့သည္။
စီမ္းစိုေသာသစ္ပင္ဝါးပင္ရိပ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္လႊမ္းေနေသာ ဤေဂဟာငယ္အား
ယခုအခ်ိန္၌ သူသိပ္ကို တြယ္တာေနမိၿပီ
ျဖစ္သည္။
ဥဂၢါႏွင့္အတူ ႐ွိခဲ့ဖူးေသာ ေနရာမ်ားစြာထဲ၌ ဤေနရာသည္ ေနမာန္႔၏ စိတ္ႏွလံုးအား အၿငိမ္းခ်မ္းေစဆံုးေသာေနရာပင္။
အလည္လာသည့္သူအား တန္းမွတ္မိေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး၏ အကူအညီ ျဖင့္ အားကစားနည္းျပဆရာအျဖစ္ ေနမာန္ရပ္တည္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေတာက္ပေနေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ အနာဂတ္အား အလင္းျဖည့္ေပးရသည့္ ဤအလုပ္အား ေနမာန္ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါသည္။
အေတြးႏွင့္အတူ ခပ္ေျဖးေျဖးေလ်ွာက္လွမ္းလာေသာ ေနမာန္႔၏ အၾကားအာရံုထဲသို႔ ကေလးငယ္တို႔၏ ကဗ်ာရြတ္ဖတ္ေနသံက တိုးဝင္လာခဲ့ေလသည္။
"Twinkle twinkle little star
How I wonder what you are
Up above the world so high
Like a diamond in the sky....''
ညီညာစြာ သိီဆိုေနၾကသည့္ ကေလးငယ္တို႔၏ အသံမ်ားမွာခ်စ္စဖြယ္အတိ။
ညခ်မ္းအခ်ိန္ေရာက္လို႔ ၾကယ္ေရာင္ေတာက္ခဲ့လ်ွင္ေတာ့ သူဘယ္ေနရာမွာမ်ား
႐ွိေနမလဲဟူ၍ ၾကယ္ေတြအားေငး ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးယဥ္ပံုေဖာ္ရပါဦးမည္။
ၾကယ္ေႂကြသည့္အရိပ္အေယာင္အားျမင္ခဲ့လ်ွင္ေတာ့
ကံတရားက အခြင့္အခါေပး၍ ေနာင္....
ေနာင္ေသာ ဘဝမ်ား၌ သူႏွင့္ျပန္ဆံုရလ်ွင္ ႏူးညံစြာ ခ်စ္တတ္သူတစ္ဦးျဖစ္ရပါေစဟု
လင္းေနမာန္တစ္ေယာက္ ေတာင္းဆု
ုျပဳ ျဖစ္မည္မွာ အေသအခ်ာပါပင္......။
♥
♥
♥
♥
♥
♥
တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး....
သက္ေရာက္မႈမွားယြင္းေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားတို႔ေၾကာင့္ ပံုေပၚျဖစ္တည္လာခဲ့သည့္
Complicated Fiction
ဤတြင္ ၿပီးပါၿပီ ။....။
♥♥♥The End♥♥♥
မနက္ျဖန္မွ ေက်းဇူးတင္လႊာေရးၿပီး လ်ွာ႐ွည္ေတာ့မယ္။
စဥ္းစားထားတဲ အတိုင္းဇာတ္သိမ္းလိုက္မိတဲ့ Waiကို စိတ္မဆိုးၾကဘူးမလား😘
အဆံုးထိ လိုက္ပါ ဖတ္႐ႈေပးသူတစ္ဦးခ်င္းစီကို အရမ္းးခ်စ္ပါတယ္ေနာ္❤❤❤❤
Edited....တခ်ိဳ႕ေနရာေတြကို Waiျပန္
္မျဖည္ထားခဲ့တာေတြ႐ွိပါတယ္
သိခ်င္ခဲ့ရင္ cmtမွာေမးလိုက္ပါေနာ္လို႔♥♥
~~~~~~~~~~~•••••••••••~~~~~~~~~~~~
(Unicode)
အပြင်ဘက် လေဟာပြင် ပျံကျဈေးတန်းထံမှ ပျံလွင့်လာသော သင်းပျံပျံ ပန်းရနံ့များ၊ ပျားပန်းခတ်မျှ လှုပ်ရှားနေသော ဈေးဝယ်သူများ၊ ပူပူနွေးနွေးစားချင်စဖွယ် အငွေ့တစ်ထောင်းထောငးနှင့် စားသောက်ဖွယ်ရာများ ရောင်းချနေသည့်
ဈေးဆိုင်ငယ်များ ...စသည် စသည်နှင့် စည်ကားနေသော ဈေးပတ်ဝန်းကျင်အား
ဥဂ္ဂါသဘောကျစွာ ကြည့်နေမိတော့သည်။
ငါးရက်တစ်ဈေး ဈေးနေ့ပေမို့အထုတ်ကြီး အထုတ်ငယ်ကိုယ်စီဆွဲကာ ပျော်တပြုံးပြုံးနှင့် ဈေးဝယ်လာကြသော တိုင်းရင်းသူ တိုင်းရင်းသားများ၏ မျက်နှာထက်ဝယ် ရိုးသားဖြူစင်မှုအား အတိုင်းသားတွေ့မြင်နေရသည်။
ဤနေ့မှပဲ ရာသီဥတုက ခါတိုင်းထက်ပို၍ အေးမြနေလေသည်။
ယခင်နေ့များ၌ မကြုံစဖူး အပူချိန်37 Degreeအထိ စံချိန်ချိုးလောက်အောင် မြင့်တတ်သွားခဲ့သော်ငြား ယနေ့၌မူ အနည်းငယ်အုံ့မှိုင်းမှိုင်း ရာသီဥတုက လွိုင်လင်မြို့ငယ်အား လွှမ်းခြုံထားလေသောကြောင့် အေးမြချမ်းမြေ့သည့် အငွေ့အသက်တို့က ဥဂ္ဂါစိတ်အား ပို၍ ကြည်လင်နေစေသည်။
ထိုအခိုက်မှာပင် ...
''အလုပ်ဆင်းလို့ရပြီသား'' ဟူသောဆိုင်ရှင် အန်တီကြီး၏ စကားသံကိုကြားမိချိန်တွင်တော့ ဥဂ္ဂါအနည်းငယ်အံသြသွားရသည်။ ညနေ၄နာရီသည် ပုံမှန်ဆိုင်ပိတ်
ချိန်မဟုတ်သေး။
"အန်တီတို့သွားစရာရှိလို့ ဆိုင်စောပိတ်မလို့'' ဟု ဆက်ပြောလိုက်သည့် စကားအားကြားလိုက်ချိန်၌ ဥဂ္ဂါအနည်းငယ်
ကျေနပ်သွားရသည်။
(ညီနဲ့ တစ်နေရာသွားလည်ရင် ကောင်းမလားပဲ)
ဥဂ္ဂါစိတ်ကူးတို့ အသေအချာပင် အကောင်အထည်ပေါ်လာခဲ့ပါသည်။
ဆိုင်ရှေ့မလှမ်းမကမ်ဈေးထဲ၌ ယောင်လည်လည်နှင့်လျှောက်နေသော ဝသုန့်အား ဥဂ္ဂါလှမ်းမြင်လိုက်ရခြင်းကြောင့်ပင်။
တစ်စုံတစ်ရာအားရှာဖွေနေဟန်ရှိသည့်
ဝသုန်က ဥဂ္ဂါအား မမြင်။
အရှေ့ကိုသာ အာရုံစိုက်နေသည့် ဝသုန့်အနားသို့ ဥဂ္ဂါတိုးကပ်လိုက်ရင်း
"ဘာရှာသလဲ?
ဘာလိုချင်ပါသလဲ?''
ခပ်ကျယ်ကျယ်အော်လိုက်သော ဥဂ္ဂါစကားသံကြောင့် ဝသုန်လန့်ဖြန့်သွားဟန်
ဖြင့် ဥဂ္ဂါအား ရန်တွေ့တော့သည်။
"နားကို အူသွားပြီ ဗျာ
နေပါဦး ခင်များက အလုပ်ဆင်းချိန်
မရောက်သေးဘဲ ဘာထွက်လုပ်တာ
တုန်း?''
"ဟော ....ကိုယ်မေးဖို့လဲထားပါဦး
ညီက ပေစောင်းပေစောင်းနဲ့ ဘာရှာနေတာတုန်း''
ဥဂ္ဂါ၏ အပြောအား ဝသုန်မကျေနပ်ဟန်ဖြင့် မျက်စောင်းတစ်ချက်အား ခြွေချပြီး
"Cakeဆိုင်''
ထိုစကားကိုကြားလိုက်ချိန်၌ ဥဂ္ဂါကျေနပ်ပီတိဖြစ်စွာ ရယ်မောလိုက်မိတော့သည်။
"ဟား ညီသိနေတာလား''
ပျော်ရွှင်နေသည့်ဥဂ္ဂါအား ဝသုန်တစ်ချက်
ပြုံးပြရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိတော့သည်။
ဥဂ္ဂါက နူးညံသော ဝသုန့်ဆံစလေးများအား ဆွဲဖွရင်း
"ဒီမှာ Cakeဆိုင်က ရှားတယ်ညီရဲ့
Cakeမခွဲဘဲ ညီစားချင်တာ လုပ်ကျွေးမယ်လေ''
"ဟင့်အင်း မွေးနေ့က cakeမပါလို့ဘယ်
ဖြစ်မှာလဲ
ပြီးတော့ ဥဂ္ဂါမွေးနေ့ကို အခုမှ ကျွန်တော်နဲ့ အတူဖြတ်သန်းဖူးတာဆိုတော့
အမှတ်တရဖြစ်ချင်လို့ ''
ထိုစကားအား ဝသုန်ဆိုလိုက်ချိန်တွင်တော့ ဥဂ္ဂါရယ်မောနေရင်းမှ ရင်ထဲ၌ လေးလံသော ခံစားချက်တစ်ခုက အရှိန်ပြင်း
ပြင်း တိုးဝင်လာခဲ့သည်။
(အင်း....ဒီလိုအခွင့်အရေးက နောက်ဆို
ရင်ရော ရှိနိုင်ပါ့မလား?)
ဝသုန်သည်လည်းပဲ ထိုသို့သော အတွေးအားတွေးမိလိုက်သည်မို့ နှစ်ဦးသားခေတ္တတိတ်ဆိတ်သွားကြရသည်။
သို့သော်လည်း စိတ်ညစ်စရာများအား
ကြာရှည်မတွေးလိုသည့်ဥဂ္ဂါမှာ ဝသုန့်လက်ကိုဆွဲကာ တစ်နေရာသို့ အတူထွက်လာမိတော့သည်။
.
.
.
.
.
.
အမြင့်ပိုင်းဒေသမို့ အုံ့မှိုင်းရစ်ဆိုင်းလာသော မိုးတိမ်တိုက်များမှာ မြေပြင်နှင့်သိပ်ကိုနီးကပ်နေသယောင်ပင်။
သို့သော်လည်း ထို မှိုင်းပြပြ ရာသီဥတုနှင့်
တသုန်သုန်ပတ်ဖြန်းနေသော လေနုအေး၏ အထိအတွေ့က ပူလောင်ခဲ့သမျှအားဖြေဖျောက်ပေးနေသည့်နှယ်မို့ ခပ်ကြာကြာလမ်းလျှောက်မိနေကြသော ဝသုန်နှင့် ဥဂ္ဂါမှာ
အနည်းငယ်မျှသော ပင်ပန်းမှုပင်ကို မခံစားမိကြ။
"ဥဂ္ဂါရေ....cakeဆိုင်ရှာတာ မြို့လည်
ခေါင်ရောက်လာပြီ''
"မောနေပြီလားညီ''
စိုးရိမ်ဟန်ဖြင့် ဥဂ္ဂါအမေးအား ဝသုန်
ခေါင်းခါပြလိုက်မိသည်။
"ဒီရာသီဥတုနဲ့ မမောပါဘူး
ခင်များ ညောင်းနေမှာစိုးလို့''
"ညီနဲ့သာဆို လွိုင်လင်မြို့တစ်ခုလုံး
ပတ်ရရင်တောင် မပင်ပန်းဘူး''
လွိုင်လင်မြို့၏ အထင်ကရ မြို့လယ်နာရီစင်မှ လှပသောမီးရောင်များနှင့် အပြိုင်
တောက်တောက်ပပ ပြုံးပြရင်းဆိုနေသည့် ဥဂ္ဂါသည် ဝသုန့်အတွက်တော့ မြတ်နိုး
ဖွယ်ရာ အတိပြီးနေသည့် လူသားဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
ယခုမူ အတွေးတို့က ဝသုန့်အား နာသာခံခက်သော ခံစားချက်မျိုးဖြင့် နှိပ်စက်နေ
လေသည်။ ဤတဒင်္ဂ၌ အတိတ်မှန်သမျှအား ခေတ္တမေ့ပျောက်ထားချင်စိတ်က
ဝသုန့်နှလုံးသား၌ ရစ်တွယ်လာခဲ့လေသည်။
(ဒီတစ်ရက်တော့ မေ့ထားပါရစေ
ဒီတစ်ရက်ပါပဲ.....)
ထိုသို့ဆုံးဖြတ်ပြီးသည်နှင့် ဝသုန့်အားဆုတ်ကိုင်ထားသော ဥဂ္ဂါ၏ လက်ဖဝါးအား ပိုမို မြဲမြံစေရင်း လွိုင်လင်၏ မြေနီလမ်းသွယ်များတစ်လျှောက် ဆက်လက်လျှောက်လှမ်းခဲ့မိကြတော့သည်။
.
.
.
.
.
.
''ဒါဘယ်နေရာလဲ ဥဂ္ဂါ''
အတန်ကြာမျှ ဥဂ္ဂါခေါ်ဆောင်ရာနောက်သို့ ဝသုန်လိုက်လာခဲ့ပြီးနောက်၌ ရောက်လာခဲ့သည်က ရေကန်တစ်ခုထံသို့ပင်။
ကြည်လင်စိမ်းလဲ့သော ရေကန်သာ ထက်၌ ပနံရစွာတည်ဆောက်ထားသော တံတားငယ်သည် အဝေးက ကြည့်လျင်ပင် သာယာကြည်နူးဖွယ်အတိ။
တစ်ဦးလက်ကို တစ်ဦး မလွှတ်တမ်းဆုတ်ကိုင်ကာ တံတားတစ်လျှောက် လျှောက်လှမ်းလာကြချိန်၌ ဥဂ္ဂါက စကားစလာခဲ့သည်။
"ကိုယ်လွိုင်လင်မှာ သဘောအကျဆုံးက ဒီမြကန်သာပဲညီ
အရမ်းအေးချမ်းတယ်မလား?
ဆောင်းမနက်ခင်းတွေဆိုလည်း ကန်ရေ
ပြင်စိမ်းစိမ်းပေါ်မှာ မြူ ပါးပါးအုပ်နေပုံက အရမ်းကို လှတယ် ကဗျာဆန်ဆန်လေး''
"ဟုတ်တယ်နော်
တံတားပေါ်လျှောက်လိုက်တာနဲ့
စိတ်အေးချမ်းသွားသလိုပဲ''
"အင်း....ကိုယ့် မိဘတွေနဲ့ အမြဲလာဖြစ်တဲ့ နေရာလေးပေါ့''
ကန်ရေပြင်အား ငေးကြည့််နေရာမှဆိုလိုက်သော ဥဂ္ဂါစကားသံဝယ် လွမ်းဆွတ်မှုတို့မှာ အပြည့်။
ဥဂ္ဂါ....သိုဝှက်ခြင်းအပြည့်နှင့် ဤလူသားသည် ဝသုန့်အပေါ်သာ ပွင့်လင်းခဲ့ပါလျှင်?
ဝသုန်မသိအောင်ဖုံးကွယ်လို၍ ကျူးလွန်မိသော အဖြစ်များ မရှိခဲ့လျှင်?
အခြေအနေသည် ယခုနှင့် မတူဘဲတစ်မျိုးတစ်မည်ပြောင်းလဲသွားနိုင်မည်ထင်ပါ
သည်။
မိုးရိပ်သမ်းနေသော ကောင်းကင်အောက်၌ ဆွေးရီသော မျက်ဝန်းများဖြင့် ကန်ရေပြင်အားငေးကြည့်နေခဲ့သော ဤလူသားအား ဝသုန်မနာကျည်းရက်နိုင်သည်အထိ ချစ်ခဲ့ပါသည်။
ထို့ကြောင့်လည်း.....
ဝသုန့်အတွေးမဆုံးမီမှာပင် ဥဂ္ဂါက သူ့စကားအားဆက်လာခဲ့သည်။
"နားရက်ကျရင် ညီ့ကို တောင်ချွန်းလိုက်ပို့ဦးမယ်''
"တောင်ချွန်း?''
ဝသုန့်အမေးအား ဥဂ္ဂါခေါင်းငြိမ့်ပြရင်း
"အရမ်းလှတဲ့ လွိုင်လင်တောင်ချွန်းပေါ့
အဲ့ဒါကို အစွဲပြုပြီး ဒီမြို့ကို တောင်ချွန်း
မြို့လို့တောင်ခေါ်ကြသေးတယ်
ညီသိပ်ကြိုက်တဲ့ ထင်းရှူးနံတွေကို
တဝကြီးရှူ ရမှာ
တောင်တတ်လမ်းတစ်လျှောက်
ထင်းရှူးပင်တွေအများကြီးပဲလေ
တောင်ပေါ်မှာလည်း အရမ်းကြည်ညိုစရာကောင်းတဲ့ ဆုတောင်းပြည့်စေတီဖြူလေးတစ်ဆူရှိသေးတယ်
အရမ်းကို သာယာအေးချမ်းတဲ့နေရာပေါ့
တစ်ခုပဲ....
သွားတဲ့ အချိန်မှာလမ်းကကြမ်းတော့ နဲနဲပင်ပန်းမယ် ဒါပေမယ့် မပူပါနဲ့ ကိုယ် ထမ်းခေါ်မယ် ညီ ညောင်းရင်''
ဝသုန့်အားတောက်ပစွာစိုက်ကြည့်ရင်းဆိုနေသည့် ဥဂ္ဂါစကားသံမှာ စိတ်အားထက်သန်မှုတို့အပြည့်နှင့်။
"ကျွန်တော်ကို့ဘာသာလျှောက်နိုင်ပါ
တယ် မနက်ဖြန်လိုက်ပို့လေ''
"မနက်ဖြန်....အင်းပေါ့
မြန်မြန်သွားကြမယ်လေ''
စီရီသော သွားတန်းလေးများပေါ်အောင်ရယ်မောကာပြောလိုက်သော ဥဂ္ဂါမျက်ဝန်းတို့၌ ရစ်သိုင်းနေခဲ့သော မျက်ရည်ကြည်အချို့အား ဝသုန်မျက်ကွယ်ပြုရင်း နူးညံစွာ ပြုံးပြလိုက်မိပါတော့သည်။
.
.
.
.
.
.
.
'မွေတော် စေတီ' (ဝါ) 'ဓာတ်တော်စေတီ''
အေးမြသော ဘုရားရှင်တော်၏ အရိပ်သို့ ခိုလှုံလိုက်ရသည်နှင့် ဝသုန်တို့ စိတ်နှလုံးသည်လည်း ငြိမ်းချမ်းမှုအတိပြီးရသည်။
ပရဝုဏ် အတွင်းရှိရွှေရောင်အဆင်းနှင့်စေတီငယ်သည် ပူဇော်ထားသည့် အရှိန်
လျှံငြီးသောဆီမီးရောင်ဝါတို့ နှင့် သပ္ပာယ်ကြည်ညိုဖွယ်ကောင်းစွာတည်ရှိနေလေသည်။
ဝသုန်နှင် ဥဂ္ဂါဆီမီးအတူတစ်ကွ
ပူဇော်ဖြစ်ကြပြီးစေတီဝန်းထဲရှိ ရှေးဟောင်းဂူဘုရား အသွယ်သွယ်အား လှည့်ပတ်ဖူးမျှော်ပြီးနောက် အေးမြသော ရင်ပြင်တော်ထက်၌ ခေတ္တခိုနားဖြစ်ကြသည်။
ရှမ်းဘောင်းဘီအနက်ရောင်နှင့် အဖြူရောင်ရိုးရာဖျင်အင်္ကျီအား ရိုးရှင်းစွာဝတ်ဆင်ထားသော်လည်း ခန့်ငြားမြဲဖစ်သော
ဥဂ္ဂါ၏ မျက်နှာမှာ ဝသုန်နှင့်အတူရှိနေရခြင်းကြောင့်လော အေးမြသော ဘုရားရိပ် တရားရိပ်ကြောင့်ပေလောမသိ ကြည်လင် အေးချမ်းနေလေသည်။
ဘုရားဝတ်ပြုနေသော လူကြီးအား ဝသုန်ဘေးမှကြည့်နေမိစဉ်မှာပင် ဥဂ္ဂါက လှည့်ကြည့်လာခဲ့သည်။
"ဘာဆုတောင်းလဲ ညီ?''
"မပြောပြပါဘူး.... ဥဂ္ဂါရော?''
"ဆုတောင်းဆိုတာ ထုတ်ပြောလိုက်ရင်
မပြည့်တော့ဘူးလို့ကြားဖူးတယ်''
"ဟွန်း...အဲ့ဒါများ ကျွန်တော့်ကို လာမေးနေသေးတယ်''
မျက်စောင်းစစထိုးရင်း ထထွက်သွားသော ဝသုန့်နောက်သို့ ဥဂ္ဂါအလျင်အမြန်ပြေးလိုက်သွားမိပါတော့သည်။
(ညီ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံး အေးချမ်းပါစေလို့ ကိုယ်ဆုတောင်းဖြစ်ခဲ့တယ်
ညီ့အတွက်တောင်းပေးတဲ့ဆုကိုတော့ ကံကြမ္မာက လက်ခံလောက်ပါရဲ့လေ...)
ဥဂ္ဂါ၏ စိတ်ထဲမှ အတွေးစကားတို့မှာ သာယာသော စေတီဆည်းလည်းသံတို့
အောက်ဝယ် နစ်မြုပ်ပျောက်ကွယ်သွားရ
တော့သည်။
.
.
.
.
.
.
.
အိမ်....
နွေးထွေးသော အသိုက်အမြုံငယ်....
ဖြစ်နိုင်လျှင်တစ်သက်တာလုံး ဥဂ္ဂါခိုနားမိလိုသည့်နေရာငယ်....
ဝသုန့်လက်ကိုဆွဲကာ အိမ်ခန်းတံခါးအားဖွင့်ရင်း ဥဂ္ဂါဝင်လာခဲ့လေသည်။
လွိုင်လင်မြို့တစ်ခွင် ပြဲပြဲစင်အောင်ရှာခဲ့သော်ငြား birthday cakeဝယ်မရသဖြင့် ရွှေစိတ်တော်ညိုချင်နေသော ဝသုန့်ပါးပြင်အား ဥဂ္ဂါခပ်ဖွဖွ လိမ်ဆွဲလိုက်လေသည်။
"Cakeဝယ်မရလည်း ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး
ညီရဲ့
ညီရှိနေတာနဲ့တင် ကိုယ့််မွေးနေ့က
ပြည့်စုံတယ်ဆိုတာထက် ပိုနေ.....''
ဥဂ္ဂါစကားပင် အဆုံးမသတ်နိုင်ခဲ့။
စကားဆိုလက်စ ဥဂ္ဂါ၏ နှုတ်ခမ်းအား
အနမ်းတစ်ပွင့်ဖြင့် ပိတ်ဆီးလိုက်သော
ဝသုန့်ကြောင့်ပင်။
အံသြခြင်းကြီးစွာဖြင့် ဥဂ္ဂါတုံ့ပြန်ရန်ပင်
မေ့လျော့နေခဲ့သည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ ဝသုန့်အား ကြင်နာစွာပြန်လည်ပွေ့ဖက်ရင်း သည်းထန်သော အနမ်းမိုးတို့အား အချိန်အတန်ကြာသည်အထိ ခြွေချနေမိပါတော့သည်....♥
......♥.......♥.......♥.......♥.......
တိမ်တောက်သောဆည်းဆာချိန် ညနေ နေရီရီအောက်ဝယ် အထပ်ငါးထပ်ခန့်မြင့်သော တိုက်ခန်းငယ်၏ ဝရန်တာသို့ လှမ်းကြည့်မိမည်ဆိုလျှင် အများသူငါအား
ဂရုမပြုဘဲ သူ့ချစ်သူ၏ ကျောပြင်အား လွတ်ထွက်သွားမည် စိုးသည့်ဟန်ဖြင့်နွေးထွေးတင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားသော ဥဂ္ဂါအား တွေ့လိုက်ရမည်ဖြစ်ပေသည်။
ဝရန်တာ လက်ရန်းအား လက်ထောက်ရပ်နေသော ဝသုန့်ထံမှ ဆည်းဆာရောင် တိမ်စိုင်တိမ်လိပ်တို့အား ကြည့်နေရင်းမှ
တစ်စုံတစ်ခုအား ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်နေသံအား ကြားလိုက်ရသည်မို့ ဝသုန့်မျက်နှာနားသို့ ဥဂ္ဂါငုံ့ကပ်၍ နားထောင်မိချိန်၌
''Sunsets are so beautiful that they almost seem as if we were looking through the gates of heaven''
"ဒီဝါကျလေးကိုသိလားဥဂ္ဂါ?''
(A/N....သိကြလား😘)
"သိသလိုလို...''
"အရူး....''
"ဟာ.....
ကိုယ်ညီ့ရဲ့ ဆရာဖြစ်ဖူးတယ်နော် ဘာအရူးလဲ''
ဥဂ္ဂါရင်ခွင်ထဲရှိ ဝသုန့်ဦးခေါင်းအား မနာ
အောင်ခပ်ဖွဖွခေါက်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်ခြင်းပင်။
"အဲ့ဒါ ခင်များ ၉တန်း ထူးချွန်စာမေးပွဲမှာ ရေးခဲ့တဲ့ Essayရဲ့နိဒါန်း''
"ဟင် ညီက ဘယ်လိုသိ?''
"အချစ်က တကယ်ရူးကြောင်ကြောင်နိုင်တယ်နော် ဥဂ္ဂါ
Essayစာအုပ်က Biography မှာပါတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို အခုလို အသည်းနင့်
အောင်ချစ်မိသွားလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော်
မသိခဲ့ဘူး''
တိုးညှင်းစွာဆိုလိုက်သော်ငြား ဝသုန့် စကားသံသည် ဥဂ္ဂါနှလုံးသား၏ အနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာအထိ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သွားနိုင်ခဲ့လေသည်။
ဝသုန့်အား တုံ့ပြန်ရန်စကားအား ဥဂ္ဂါစဉ်းစားနေစဉ်မှာပင်....
"Happy birthdayဥဂ္ဂါ
၂၆နှစ်ပြည့် မွေးနေ့မှာ ပျော်ရွှင်ပါစေ''
ကျောပေးထားရာမှ ဥဂ္ဂါမျက်နှာအား လှည့်ကြည့်ရင်းဆိုလိုက်သော ဝသုန့်အား....
"တစ်သက်လုံး မမေ့နိုင်အောင်ကို
ပျော်ရွှင်ရပါတယ်ညီ''ဟု ဥဂ္ဂါလေးနက်စွာ တုန့်ပြန်လိုက်မိလေသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ဝသုန်တစ်စုံတစ်ခုအား သတိရသွားဟန်ဖြင့်
"အာ ကျွန်တော် ဥဂ္ဂါအတွက်
လက်ဆောင်ပြင်ထားတယ်''
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် လှစ်ကနဲ ဝင်ပြေးသွားသော ဝသုန်တစ်ယောက် ပြန်ထွက်လာချိန်တွင်တော့ ယူလာခဲ့သည်ကGuitarတစ်လက်နှင့်
ဝိုင်နီတစ်ပုလင်း။
"ဥဂ္ဂါ guiter တီးနေတဲ့ အချိန်ဆို အရမ်း
ကြည့်ကောင်းလို့''
"Thanks youညီ
ကိုယ်သိပ်သဘောကျပါတယ်
Guitarကိုရော ဝိုင်ကိုရော''
ဥဂ္ဂါကျေနပ်စွာပြုံးရင်း ပြောင်လက်နေသော အနက်ရောင် guitarငယ်အား
ကြိုးညှိနေရာမှ
"သီချင်းနားထောင်ချင်လား?''
ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သော ဝသုန့်အား ဥဂ္ဂါ
ပြုံးပြရင်း ငြိမ့်ညောင်းသော သံစဉ်အပိုင်းအစအား စတင်ပျံလွင့်စေလိုက်တော့
သည်။
🎸🎸🎸The Scientists
By coldplay
Come up to meet you🎶
Tell you I'm sorry 🎶
You don't know how lovely you are🎶
I had to find you🎶
Tell you I need you 🎶
Tell you I set you apart🎶
Tell me your secrets, and ask me your questions🎶
Oh! Let's go back to the start🎶
Running in circles, coming up tails 🎶
Head on a science apart🎶
Nobody said it was easy, it's such a shame for us to part🎶
No body said it was easy,
No one ever said it would be this hard 🎶
Oh take me back to the start🎶
🎵
🎵
🎵
🎵
ခပ်ပါးပါးပုဇွန်ဆီရောင် ပျောက်ကွယ်ကာ
ညိုမှောင်လာသော ကောင်းကင်သည် နေဝင်ဆည်းဆာချိန်နှင့်ယှဉ်ကြည့်လျင် အနည်းငယ်တော့ အကျည်းတန်နေသလိုပင်။
တိမ်တောက်ချိန်၌ ခေတ္တပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သော တိမ်ညိုများသည် ယခုမူ ကောင်းကင်နေရာတစ်လွှား၌ အနှံအပြား နေရာပြန်ယူထားလေသည်။
လေပြည် တသုန်သုန်တိုက်ခတ်နေသော ဝရန်တာထက်ဝယ် ဆိုလက်စသံစဉ်အား အဆုံးသတ်နေသော ဥဂ္ဂါအား ဝသုန်ငေး
ကြည့်နေမိစဉ်မှာပင် ဥဂ္ဂါက Guitarကိုဘေးချလိုက်ရင်း လေအေးတို့ကြောင့်အေးစက်နေသော ဝသုန့်လက်တစ်ဖက်အား နူးညံစွာဆွဲယူလိုက်လေသည်။
ဝသုန့်မျက်နှာနုနုအား ဥဂ္ဂါ တည်ကြည်စွာစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ လှုပ်ရှားနေသော စိတ်နှလုံးအား အနည်းငယ်တည်ငြိမ်အောင်ပြုပြီးနောက် ဥဂ္ဂါဆိုမိသည်က
"ကိုယ့်ကိုပြောပါ ညီ''
"ဘာကိုလဲ ဥဂ္ဂါ?''
ဝသုန် သူယူလာခဲ့သော ဝိုင်ပုလင်းငယ်အား စားပွဲပေါ်ရှိခွက်ထဲသို့ အသာ အယာ ငှဲ့ထည့်နေရာမှ ပြန်မေးမိခြင်းပင်။
"ညီကိုယ်နဲ့ အတူ ထွက်လာရတဲ့
တကယ့်အကြောင်းအရင်းကို
ညီထပ်ပြီး ဟန်ဆောင်မှုတွေနဲ့ မွန်းကြပ်
နေတာကို ကိုယ် မကြည့်ရက်တော့ဘူး
ညီဖြစ်စေချင်တာကို ပြောပါ
သိချင်တာကို မေးပါ
ကိုယ်အားလုံး လုပ်ပေးပါ့မယ်''
လေးနက်စွာဆိုလာသည့် ဥဂ္ဂါအား ဝသုန်မော့ကြည့်မိလိုက်သည်။
ဒီတစ်ရက်တော့ မေ့ထားလိုက်မည်ဟူသော ဝသုန့်စိတ်ကူးတို့ ပျက်ပြယ်သွားရပြီပင်။ ခေါင်းအားခပ်ဖြေးဖြေးညိမ့်ပြရင်း
ဝသုန်ဥဂ္ဂါအား မေးလိုက်မိတော့သည်။
"ကျွန်တော့်ကို အားလုံး တစ်ခုမကျန်အမှန်အတိုင်းပြောပြပါ
မေမေနဲ့ ဥဂ္ဂါ ဘယ်လို ဖြစ်ခဲ့ကြလည်းဆိုတာ''
ဝသုန့်အမေးအား ဥဂ္ဂါခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်
ပြရင်း လှုပ်ရှားနေသော စိတ်အားအနည်းငယ် တည်ငြိမ်စေရန် ဝသုန်ငှဲ့ကာ ကမ်းပေးလိုက်သော တောင်ပေါ်စပျစ်ဝိုင်ချိုချိုအား ဥဂ္ဂါ ခပ်ဖြေးဖြေး မော့သောက်မိလိုက်သည်။
ထို့နောက်တွင်တော့
''ကိုယ်အမြဲ ရှင်းပြချင်ခဲ့မိတာပါ
ယုံဖို့ခက်တယ်ဆိုရင်တောင် အမှန်အတိုင်းကိုယ်ပြောပြပါရစေ
ညီ ခွင့်လွှတ်သည်ဖြစ်စေ ခွင့်မလွှတ်သည်ဖြစ်စေ ကိုယ်လက်ခံနိုင်ပါတယ်''
(ခွင့်မလွှတ်ခဲ့ရင်တောင်မှပဲ ညီ့ကိုဖွင့်ပြောခွင့်ရတာနဲ့တင် ကိုယ်ကျေနပ်လှပါပြီ
ဒီနေ့ကို ကိုယ်စောင့်နေခဲ့တာ)
သို့သော်လည်း စိတ်ကူးနှင့် လက်တွေ့၏ ထပ်တူကျမှုသည် ကံဇာတ်ဆရာ၏ ရက်စက်မှုအောက်ဝယ် အပိုင်းပိုင်းအစစပျက်လွင့်သွားလိမ့်မည်ဟု ဥဂ္ဂါစိုးစဉ်းမျှပင်
တွေးမထားမိခဲ့ပါ........။
.
.
.
.
.
.
.
စပျစ်ဝိုင်ချိုအား ဥဂ္ဂါတစ်ငုံမော့သောက်
လိုက်မိချိန်၌ ပူနွေးရှိန်းမြသော ဝိုင်နီ၏ အရသာက ဥဂ္ဂါလည်ချောင်းတစ်လျောက်စီးဝင်သွားလေသည်။
ထိုအခိုက်မှာပင် ဥဂ္ဂါရုတ်ခြည်းခံစားလိုက်ရသည်က ရင်တွင်းတစ်နေရာမှ စူးနင့်စွာ နာကျင်ပူလောင်လာသော ဝေဒနာတစ်ခုကိုပင်။
ဝသုန့်အား ပြောလက်စ စကားအား မဆက်နိုင်တော့ဘဲ မီးစနှင့် ထိုးနေသည့်နှယ် ပူလောင်နေသော ရင်ဘက်နေရာအား ခပ်နာနာ ဖိဆုတ်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအား အသာဟရင်း အသက်ပြင်းပြင်း ရှိုက်ရှူ မိတော့သည်။
တစ်ဆက်တည်းမှာပင် လည်ချောင်းထံမှ ပူလောင်စွာတိုးထွက်လာသော အရာများအား ချောင်းဟန့်ထုတ်မိချိန်၌ ပြာဝေလာသော အမြင်အာရုံကြားထဲမှပင် တွေ့လိုက်ရသည်က
နီရဲပျစ်စေးသော သွေးစ သွေးနများ။
( အဆိပ်!
ညီရာ.....
ကိုယ့်ကို အဲ့လောက်အထိတောင် မုန်းနေခဲ့တာလား)
မယုံကြည်နိုင်လွန်းစွာ ဝမ်းနည်းယူကြုံးမရဖြစ်မှုများ၏ ပြယုဂ်ဖြစ်သော မျက်ရည်ပူများက အမြင်ဝေဝါးနေသော ဥဂ္ဂါ၏ မျက်ဝန်းအစုံမှ အထိန်းအကွတ်မရှိ စီးကျလာမိတော့လေသည်။
မောဟိုက်တုန်ယင်နေသည့်ကြားမှပင်
ဥဂ္ဂါကြိုးစား၍ ဝရန်တာ လက်ရန်းအား အားပြုကာ ထရပ်လိုက်မိတော့သည်။
ခုံထက်၌ မလှုပ်မယှက် ထိုင်နေသောညီသည်
ပျော်ရွှင်နေမည်လော?
ကျေနပ်နေမည်လော?
ဝမ်းနည်းနေမည်လော?
ဥဂ္ဂါကွဲပြားစွာ မမြင်ရ။ မှုန်မှိုင်းသော တိမ်ညိုတို့ကလည်း ဝေဝါးနေသော ဥဂ္ဂါအမြင်အား တားဆီးကာကွယ်နေလေသည်။
ထိုအခိုက်မှာပင် ဥဂ္ဂါမြင်လိုက်ရသည်က
နေရာမှ ထရပ်လာသောညီ......။
အနားသို့တိုးကပ်လာသော ဝသုန့်အား မေ့မူးမတတ်နာကျင်နေသော ဝေဒနာကြားမှပင် ဥဂ္ဂါ အားတင်းပြုံးပြလိုက်မိသည်။
ခြောက်သွေ့အက်ရှနေသော လည်ချောင်းထံမှ နာကျင်မှုအား သည်းခံရင်း ဥဂ္ဂါကြိုးစားကာ စကားတစ်ခွန်းအားဆိုဖြစ်ခဲ့သည်။
"ဒီလို ဖြစ်စေချင်လိမ့်မယ်လို့တော့
ကိုယ်မတွေးမိခဲ့ဘူးညီရာ
မေ့နေမိခဲ့တာ ....
ကိုယ်က ဒီထက်ဆိုးတဲ့ အပြစ်မျိုးတောင်ခံယူသင့်တဲ့ သူဆိုတာ.....
အ....''
အသည်းကလီစာတို့အား ဆွဲဖြစ်ညှစ်နေ
သည့်နှယ် ခံရခက်လွန်းသော ခံစားချက်က ဥဂ္ဂါဆိုလက်စ စကားတို့အား တားဆီးနေလေသည်။
ထိုအချိန်၌ ဥဂ္ဂါဝိုးတဝါးမြင်လိုက်ရသည်မှ ဝသုန့်မျက်ဝန်းတို့မှလည်း မျက်ရည်တို့စီးကျရင်း ''ဥဂ္ဂါ''ဟူသော နာမအား ခေါ်နေခဲ့သည်ထင်၏။
"ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် အ ပြစ် မ တင် ပါ နဲ့
ညီ
ကိုယ် တ ကယ့် ကို တောင်း ပန် ပါ တယ်နော် .....''
ရှိသမျှအင်အားတို့အား စိုက်ထုတ်ကာ နောက်ဆုံးသော စကားတို့အား ဆိုလိုက်မိ
ပြီးနောက် သေလုမတတ်နာကျင်မှုက ဥဂ္ဂါအား ဝါးမြိုသွားခဲ့ခြင်းနှင့်အတူ ....
ကြမ်းပြင်မှလွတ်သွားခဲ့သည့် အင်အားမဲ့စွာ ယိုင်နဲ့နေသော ခြေအစုံ....။
နာကျင်မှုကြောင့် တလှပ်လှပ် တုန်ယင်နေသော နှလုံးသားအား လွှမ်းခြုံထားခဲ့သော အသည်းအေးစေသည့် ခံစားချက်....။
တိမ်တိုက်ညိုတို့ကြားထဲမှ လင်းကနဲ လက်သွားခဲ့သော လျှပ်စီးတစ်ချက်....။
ထိုလျှပ်ရိပ်၏ အလင်းရောင်အကူအညီ
နှင့် မြင်လိုက်ရသည်က ဥဂ္ဂါအား လက်ကမ်းပေးနေသော ချစ်ရသည့်ညီ....။
(မနာကျင်စေလိုခဲ့ပါဘူး ညီရယ်....)
ပြင်းထန်သော အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ပြိုယိုင်ကျသွားသော ဥဂ္ဂါနှင့် မဟာပထဝီမြေ
ကြီး၏ ကျယ်လောင်စွာထိခတ်မှု......။
နောက်ဆုံးသိလိုက်ရသော
ခန္ဓာတစ်ခုလုံး တစစီကြွေမွသွားပြီဟု
ထင်လိုက်ရသည့် ပြင်းထန်လှသော
ဝေဒနာ အဆုံး၌......။
စေ့ပိတ်လိုက်မိသော ဥဂ္ဂါမျက်ဝန်းတို့မှ
စီးဆင်းကျလာသော မျက်ရည်စတို့မှာ
တော့ ရုတ်ခြည်းရွာကျလာသော ကောင်းကင်ပြင်မှ မိုးစက်မိုးပေါက်များနှင့်
ရောယှက် ပျော်ဝင်သွားရတော့လေသည်။
ထိုအခြင်းအရာအား အမှောင်ထဲမှနေ၍
စောင့်ကြည့်နေသူ၏ မျက်နှာထက်ဝယ်
ကျေနပ်ဟန် အပြုံးတစ်ခု ခိုတွဲလာခဲ့လေ
သည်။
(နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော် အကို့အတွက် လက်စားချေနိုင်ခဲ့ပြီ......)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
After Seven years.......
စိမ်းစိုသော ထင်းရှူ မြိုင် ဂနိုင်တောအုပ်တို့က အပြည့်နေရာယူထားသော တောင်ချွန်း၏ မြေနီလမ်းတစ်လျှောက် ခပ်ဖြေးဖြေး တတ်လှမ်းလာသော လူငယ်လေး
တစ်ဦးရှိလေသည်။
မောဟိုက်ပင်ပန်းမှု စိုးစဉ်းမျှမရှိဘဲ မက်
စောက်သောတောင်ချွန်းထိပ်သို့ ရောက်လာခဲ့သော အနှီလူငယ်လေးသည်
ဤ တောင်တတ်လမ်းတို့နှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ပြီးသားပင်....။
တောင်အထွဋ်၌ တည်ထား ကိုးကွယ်ထားသည့် စေတီဖြူ သည် ဘုရားဖူးများ၏ မောဟိုက်ပင်ပန်းမှုအား ပြေပျောက်စေ
သည်အထိ ငြိမ်းအေးသော အသွင်အား
ဆောင်နေလေသည်။
ဆောင်ယူလာခဲ့သော ဇလပ်ပန်းဖြူဖြူတို့အား ဆပ်ကပ်လှူဒါန်းပြီးနောက် အချိန်အတန်ကြာသည်အထိ စေတီရိပ်၌ ပုတီးစိတ်နေသော ဤလူငယ်လေးကား
အခြားသူ မဟုတ်.... ။
မျက်ဝန်းတို့အား စေ့ပိတ်ထားကာ ဂါထာ
တော်တို့အား ရွတ်ဖတ်ပူဇော်နေသည့် ဝသုန်သည် နုသွေးသော လေပြည်အေးအေးက သူ့မျက်နှာအား ထိခတ်နှုတ်ဆက်သွားချိန်တွင်တော့ တည်တင်းထားခဲ့သော သမာဓိအစုံမှာလည်း ပျက်ပြယ်သွားရပြန်သည်။
"လေနုအေးတွေ ခပ်ဖွဖွတိုက်ချိန်တိုင်း
ခင်များကို သတိရမိတဲ့ စိတ်ကို ဘာနဲ့များ ဖြေဖျောက်ရပါ့မလဲ ဥဂ္ဂါ.....''
သက်ပြင်းတစ်ချက်အား ခပ်လေးလေးချမိပြီး စိတ်ပုတီးကို ကောက်သိမ်းကာ စေတီထောင့််ရှိ တံမြက်စည်းအား ကောက်ယူရင်း စေတီရင်ပြင်အား ဝသုန်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖြစ်ခဲ့သည်။
၇နှစ်.......။
နှစ်တိုင်း တစ်ရက်မပြတ် ဝသုန်ဤ
စေတီတော်သို့ အရောက်လာဖြစ်သည်။
ပြုပြုသမျှကုသိုလ် အစုစုအား သူ့ထံ
ရောက်စေရန်ရည်စူးဖြစ်သည်။
ဤ၇နှစ်အတောအတွင်း တစ်ကိုယ်တည်းဟူသော ဝေါဟာရသည် ဝသုန်နှင့် ကောင်းစွာပင် အကျွမ်းတဝင်ရှိနေခဲ့လေသည်။
ရန်ကုန်၌ မူကြိုဆရာမအလုပ်အား ဆက်လက်လုပ်ကိုင်နေသော ယမုံ့ထံလည်း
မပြန်ဖြစ်ခဲ့သလို....
U.Kတွင် Philosophy ပညာရပ်အားသွားရောက်လေ့လာမည့် သင်္ခ၏ အတူသွားရန် ဖိတ်ကြားမှုကိုလည်း ဝသုန်ငြင်းဆန်ခဲ့သည်.....။
ရံဖန်ရံခါများတွင်တော့ သာသနာ့ဘောင်သို့ ရာသက်ပန်ဝင်ရောက်ကာ ချစ်ခြင်းမုန်းခြင်း ကင်းစင်သော ငြိမ်းချမ်းမှုအစစ်အမှန်ကြား၌ မွေ့လျော်နေသော Daddyထံသို့ ဝသုန်သွားရောက်လည်ပတ်ဖြစ်သည်......
သို့သော်လည်း ဝသုန်အခြေချနေထိုင်ဖြစ်သည်မှာတော့ ဤတောင်ပေါ်မြို့ငယ်
လွိုင်လင်မှာပင်....။
ရင်နာခါးသီးဖွယ်ရာ အမှတ်တရတို့
အပြည့်နှင့် ဤမြို့ငယ်အား ထိုအမှတ်တရတို့ကြောင့်ပင် ဝသုန် မစွန့်ခွာနိုင်ပြန်.....။
တွေးမိတိုင်း နာကျင်ဝမ်းနည်းရသော်ငြား စွန့်လွှတ်လိုက်ရလျှင်ပိုနာကျင်ရမည်ကို
ဝသုန်အတပ်သိနေခြင်းကြောင့်ပင်....။
ကြည်နူးလှိုက်မောဖွယ်ကောင်းစွာ ဝသုန့်နှလုံးသားထဲသို့ ခိုဝင်လာခဲ့သော အချစ်သည် သွေးအလိမ်းလိမ်းဖြစ်စေသည့် အနာတရများစွာတို့အား ပေးအပ်ပြီးနောက်တွင်တော့ ထာဝရ ထွက်ခွာသွားခဲ့လေသည်။
ထိုသို့သော အချစ်အား ဝသုန်မုန်းတီးမိသော်လည်း ဥဂ္ဂါကိုတော့ ဝသုန် မြတ်နိုးမိ
နေဆဲ.......။
.
.
.
.
.
.
.
ဆိတ်ငြိမ်သော တောင်ကမူငယ်ထက်၌
ဥဂ္ဂါထာဝရ အနားယူမှေးစက်နေသည့် နေရာငယ်သို့ ဝသုန်လေးလံသော ခြေလှမ်းတို့ဖြင့် လျှောက်လှမ်းလာခဲ့မိသည်။
လှမ်းမြင်နေရသည့် ဖြူ လွှလွှ အုတ်ဂူငယ်သည် ဝသုန့်မျက်ရည်စတို့အား အဝေးမှနေ၍ သဲ့ကာခြွေယူနေသည့်နှယ်ပင်။
ခြောက်သွေ့သော မြေသားအား နင်းလျှောက်ရင်း အနားသို့ ရောက်သွားချိန်၌မူ ဝသုန်
အံ့သြသွားရသည်။
ကျောက်ပြားထက်၌ ရေးထိုးထားသော
ဥဂ္ဂါ၏ နာမ အား ခပ်ဖွဖွထိကိုင်ရင်း
နင့်သည်းစွာငိုကြွေးနေခဲ့သူတစ်ဦးအား
ဝသုန်တွေ့လိုက်ရခြင်းကြောင့်ပင်။
၇နှစ်တောအတွင်း ဥဂ္ဂါထံသို့ လာရောက်သူမှာ သိပ်ကိုရှားပါးလွန်းပါသည်။
တစ်ခါတစ်ရံ သင်္ခနှင့်အတူ ဝသုန်လာဖြစ်သည်။
သင်္ခထွက်သွားသည့်နောက်တွင်တော့
ဝသုန်တစ်ဦးတည်းသာ။
အမြဲတပ်ဆင်ထားသောအပြုံးမျက်နှာဖုံး
အောက်မှ ဥဂ္ဂါအား အစစ်အမှန်ချစ်ခင်ပေးမည့် သူငယ်ချင်း မိတ်ဆွေဟူ၍ပင်
မရှိခြင်းအတွက် ဝသုန် အမြဲလိုလို စိတ်မ
ကောင်းဖြစ်မိရသည်။
ယခုမူ နင့်သည်းစွာ ငိုကြွေးနေသောထိုသူ၏ကျောပြင်ကျယ်ကို ကြည့်ရင်းနှင့်
ဝသုန့်ဝမ်းနည်းမှုတို့သည်လည်း လှိုင်းထလာရပြန်သည်။
ဝသုန်အနှောက်အယှက်မပေးလိုသည်မို့ တိတ်ဆိပ်စွာ ရပ်နေချိန်မှာပင် ထိုသူက
ဝသုန့်အား လှည့်ကြည့်လာခဲ့သည်။
ရှည်သွယ်သွယ် မျက်နှာထက်တွင် ခပ်ပါးပါးအမွှေးအမျှင်တို့ ဖုံးအုပ်နေသော်ငြား ထိုသူသည် ကြည့်ကောင်းခန့်ငြားနေဆဲ
ပင်။
ဖြူဆွတ်ဆွတ်အသားအရောင်နှင့် အတန်ငယ် ရှည်နေခြင်းကြောင့် မျက်နှာထက်သို့ ကပိုကယိုဝေ့ဝဲကျနေသော နက်စွေးစွေး ဆံနွယ်တို့နှင့်ထိုသူသည် ဝသုန့်အား စကားမဆိုဘဲ စိုက်ကြည့်နေလေသည်။
"လင်းနေမာန်!''
"မိုးဝသုန်!''
တစ်ဦးနာမည် တစ်ဦးခေါ်မိခြင်းထက်ပို၍ ပြောစရာစကား သူတို့နှစ်ဦးကြားတွင်ရှိ
မည်မဟုတ်။ သို့သော်လည်း အမုန်းတရားနှင့် အာဃာတများအား စွန့်ပယ်နိုင်ရန်ကြိုးစားနေသည့် ဝသုန် နေမာန့်အား ပြုံးပြရင်း စကားဆက်လိုက်မိသည်။
"ခင်များလွတ်လာပြီပေါ့''
"အင်း'' အက်ရှသော စကားသံနှင့် ဝသုန့်အားနေမာန်အဖြေပေးလာခဲ့သည်။
"လာပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်''
"မလိုပါဘူး....''
ပြတ်တောင်းတောင်း နေမာန့်စကားသံက မာဆက်ဆက်ဖြစ်နေသော်ငြား ဝမ်းနည်းနာကျင်နေမှုအား ထိန်းချုပ်၍ဆိုနေခြင်း
ဖြစ်ကြောင်း ဝသုန်သဘောပေါက်ပါ
သည်။ကိုယ်တိုင်ခံစားနေရသည့်ကြားထဲမှပင် သူ့အားလည်းဖြေသိမ့်စေလိုသော ဆန္ဒဖြင့်
"ခင်များက ကံကောင်းပါတယ်''
ဝေ့တတ်လာသည့်မျက်ရည်စတို့အား သုတ်ဖယ်ရင်း ဆိုမိသောဝသုန့်အား နေမာန်နားမလည်နိုင်စွာကြည့်လာခဲ့သည်။
"ခင်များအချစ်တွေနဲ့ ဥဂ္ဂါကို
ကာကွယ်ပေးလိုက်နိုင်သေးတယ်လေ
သူ့အပေါ်ကောင်းတဲ့ သူတစ်ယောက်အဖြစ် ခင်များကို ဥဂ္ဂါအမှတ်ရသွားမှာပါ''
(ကျွန်တော်ကတော့....ဖြေရှင်းခွင့်တောင်မရလိုက်ဘူး....
ဝသုန် လုပ်ခဲ့ခြင်း မဟုတ်ကြောင်း ရှင်းပြခွင့် မရလိုက်မီမှာပင် လွတ်ကျသွားခဲ့သော ဖမ်းမမိလိုက်သည့် ဥဂ္ဂါ၏လက်အစုံအား ဝသုန်ယခုတိုင် မေ့မရ ရင်နာစွာနှင့်
အမှတ်ရနေဆဲပင်.....။
သူကျွန်တော့်ကို သိပ်မုန်းသွားမှာပဲ)
တစ်လုံးချင်းဆိုနေသည့် ဝသုန့်အား
တစ်ခွန်းမှ ပြန်မပြောမိသော်ငြား....
နေမာန်စိတ်ထဲတွင်တော့
(ဒါပေမယ့် သူ့အချစ်တွေကိုတော့ မင်းရခဲ့တာပဲလေ
အဆုံးထိ ....ငါ့ခံစားချက်ကို ဥဂ္ဂါနည်းနည်းတောင် ထည့်မတွက်ခဲ့ဘူး.....
သူအေးချမ်းစေဖို့ အရာအားလုံးကို စတေးပစ်ခဲ့တဲ့ ငါ့အတွက်နည်းနည်း ငဲ့ကြည့်ပြီး
ဖြစ်ဖြစ် သူ့ကိုယ်သူ ဂရုစိုက်နေသင့်တာ.....
အခုလို သူ့ကို မြင်ရမယ့်အစား ဝသုန်နဲ့အတူ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် လက်တွဲနေတာကို မြင်ရရင်တောင် ငါ့အတွက်ခံသာဦးမှာ.....)
အတွေးကိုယ်စီနှင့် တိတ်ဆိပ်သွားကြသော ဝသုန်နှင့်နေမာန့်အကြား၌ မြောက်ပြန်လေညှင်းတစ်စက အေးမြစွာ ဖြတ်
ပြေးသွားခဲ့တော့သည်။
ညနေစောင်းချိန်၌မူ တောင်ကမူထက်မှ အတူဆင်းလာဖြစ်သော ဝသုန့်အား နေမာန်တစ်ခုမေးဖြစ်ခဲ့သည်။
"ဘာလို့ လွိုင်လင်မှာ ဆက်နေနေခဲ့တာလဲ?''
ဝသုန့်အဖြေက ရိုးရှင်းစွာပင်။
"သူနဲ့အတူရှိနေဖူးခဲ့တဲ့နေရာမို့ သူမရှိတော့ပေမယ့် သူနဲ့အတူရှိခဲ့တဲ့ ဒီနေရာက အငွေ့အသက်လေးတွေကို မြတ်နိုးမိလို့''
ဝသုန်သည်လည်းပဲ သူ့နည်းသူ့ဟန်နှင့်တော့ ဥဂ္ဂါအား အသည်းနင့်အောင်ချစ်ခဲ့သူပင်။
သို့သော် ဝသုန့်အချစ်က ရယူလိုခြင်းကင်းစင်သည့် အေးချမ်းသော အသွင်ကိုဆောင်မှန်း ဝသုန့်မျက်နှာအားကြည့်ရုံနှင့်
နေမာန်နားလည်လိုက်ပါသည်။
ကိုယ်သာ အစထဲက နောက်ဆုတ်ပေးဖြစ်ခဲ့လျှင်.......
ကိုယ့်အချစ်တွေမှာသာ အတ္တမပါခဲ့လျှင်....
ရောင်ပြန်မဟပ်နိုင်မှန်းသေချာနေမည့်
ဥဂ္ဂါအချစ်အား ရလိုရငြားနှင့် အတင်းအကျပ် မပြု ပြင်ခဲ့မိလျှင်....
ဥဂ္ဂါပျော်ရွှင်နိုင်ခဲ့လေမည်လော.....?
ထို့နောက်တွင်မူ အတွေးကိုယ်စီနှင့် ဝသုန်နှင့် နေမာန်တို့သည် မတူညီသော လမ်းနှစ်သွယ်အား ခွဲခွာ လျှောက်လှမ်းဖြစ်ခဲ့
ကြတော့သည်။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
'မေတ္တာမွန် လူငယ်စောင့်ရှောက်ရေး
ဂေဟာ'
ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းရုံးခန်းငယ်ထဲ ၌ စာရွက်စာတမ်းအချို့ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသူမှာ အပြင်မှ ပျံလွင့်လာသော အသံတစ်စကြောင့်
ခေါင်းထောင် ကြည့်မိလိုက်သည်။
"ဆရာလေးရေ.....နိုင်ငံခြားကပြန်လာတဲ့ဧည့်သည်တစ်ယောက်က ဂေဟာက ကလေးတွေအတွက် ၁နေ့တာ ထမင်းဟင်း အလှုလုပ်ချင်လို့တဲ့
ကလေးတွေအတွက် စာရေးကိရိယာတွေလည်း လှူမယ်ပြောတယ်''
"ဟာ....ကောင်းတာပေါ့ ဆရာမ
ကျွန်တော့်ကို အလှူရှင် နာမည်ပြောပါဦး''
"ဟုတ်ကဲ့ နာမည်က ခပ်ဆန်းဆန်းလေးပါ ဘယ်သူ အသင်္ခယာဆိုလား''
ဝေဝါးဝါးဖြစ်နေသည့် ဆရာမငယ်၏ လက်မောင်းအား နံဘေးမှ အဖော်ဆရာမလေးကလှမ်းရိုက်လိုက်ရင်း
"သင်္ခယာပါဟယ်''
ထိုအမည်အားကြားလိုက်ချိန်၌ လင်းနေ
အလှူရှင်အမည်အကြောင်းဖြည့်စွက်နေရာမှ ခေတ္တတုံ့ရပ်သွားမိလေသည်။
"ဘယ်လိုတိုက်ဆိုင်တဲ့ အဖြစ်ပါလိမ့်''
.
.
.
.
.
.
.
ငယ်ရွယ် လန်းဆန်းသော ကလေးငယ်များ၏ စာကျက်မှတ်နေကြသံ စာစာလေးများက သင်္ခအား သဘောတကျရှိစေသည်။ နေ့လည်စာ အလှူပေးချိန်၌ အလှူရှင်
သင်္ခအား လက်အုပ်ချီ၍ ကျေးဇူးတင်
ကြောင်းပြောကြသည်ကို ကြားရချိန်၌ ရင်ဝယ်ဖြစ်တည်လာသော ပီတိစိတ်၏ အဟုန်ကြောင့် ယခုတိုင်နှလုံးသားထဲ နွေးထွေးနေဆဲပင်။
"အရမ်းကြည်နူးစရာကောင်းတယ်နော်
ယမုံ''
ဧည့်ခန်း၌ ခေတ္တထိုင်နားနေစဉ်မှာပင် သင်္ခနံဘေးရှိယမုံ့အား လှမ်းပြောမိခြင်းပင်။
"ဟုတ်ပါရဲ့''ဟုဆိုကာ ခေါင်းညိမ့်ပြနေသည့်ယမုံသည် အသက်၃၀ပိုင်းသို့ရောက်ရှိလာပြီမို့ အနည်းငယ်ပြည့်လာသည်ကလွဲလျင် ထူးထူးခြားခြား ပြောင်းလဲသွားခြင်းမရှိ။
ယခင်လို ယခင်အတိုင်း သင်္ခ၏ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းမလေး ဖြစ်နေဆဲပင်။
"Coffeeသုံးဆောင်ပါဦး''
စားပွဲရှေ့သို့ ရောက်လာသော coffeeခွက်နှင့်အတူ ရောက်လာသော ကျောင်းဆရာလေးအား သင်္ခပြုံးပြလိုက်သည်။
အချိန်ကာလတို့လည်း အတော်အတန်
ကြာလွန်ခဲ့ပြီမို့ မေ့သင့်သည်အားမေ့ကာ ခွင့်လွှတ်သင့်သည်အား ခွင့်လွှတ်ရပေမည့် သဘောအား သင်္ခကောင်းစွာနားလည်နေခဲ့ပြီပင်။
ယမုံသည်လည်းပဲ ထိုနည်းလည်းကောင်း ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
"ခင်များ အရမ်းပြောင်းလဲသွားတယ်နော်
ကိုနေမာန်''
သင်္ခ၏ စကားအား နေမာန်အေးချမ်းစွာ
ပြန်လည်ပြုံးပြရင်းခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် ဘဝအတွက် တကယ်
နေသင့်တဲ့ပုံစံကို ရှာတွေ့သွားခဲ့လို့ပါ
ကလေးတွေကို ပြုစုပျိုးထောင်ရတာ
သိပ်ပျော်စရာကောင်းတယ်
ကျွန်တော်က သင်ကြားရေးပိုင်းကို
တာဝန်မယူဘဲ အားကစားအတွက်
တာဝန်ယူထားတာလေ
သူတို့လေးတွေနဲ့အတူ တစ်နေ့တစ်နေ့ ဘယ်လို အချိန်ကုန်သွားမှန်းတောင်မသိပါဘူး''
ငြိမ်းချမ်းသည့်အရိပ်အငွေ့က နေမာန့်အား လွှမ်းခြုံထားလေသောကြောင့်
နေမာန့်မျက်နှာမှာ ယခင်လို ခက်ထန်ခြင်းတွေ မြူတစ်မှုန်စာပင်ရှိမနေတော့။
ဤကဲ့သို့ မြင်ရသည်ကို သင်္ခနှင့် ယမုံ တကယ့်ကိုဝမ်းမြောက်မိပါသည်။
"အခုလိုပြန်ဆုံရတာကို ကျွန်တော် အရမ်းဝမ်းသာမိပါတယ် ကိုနေမာန်
နောက်လည်း သေချာပေါက် ထပ်လာခဲ့ပါ့
မယ် အခုတော့ခွင့်ပြုပါဦး''
နှုတ်ဆက်စကားအားဆိုကာ ပြန်သွားခဲ့
ကြသော သင်္ခနှင့် ယမုံ့အား ကျောင်းဂိတ်ဝအထိ နေမာန်လိုက်ပို့ ဖြစ်ခဲ့သည်။
စိမ်းစိုသောသစ်ပင်ဝါးပင်ရိပ်တို့နှင့်ပြည့်လွှမ်းနေသော ဤဂေဟာငယ်အား
ယခုအချိန်၌ သူသိပ်ကို တွယ်တာနေမိပြီ
ဖြစ်သည်။
ဥဂ္ဂါနှင့်အတူ ရှိခဲ့ဖူးသော နေရာများစွာထဲ၌ ဤနေရာသည် နေမာန့်၏ စိတ်နှလုံးအား အငြိမ်းချမ်းစေဆုံးသောနေရာပင်။
အလည်လာသည့်သူအား တန်းမှတ်မိသော ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး၏ အကူအညီ ဖြင့် အားကစားနည်းပြဆရာအဖြစ် နေမာန်ရပ်တည်ဖြစ်ခဲ့သည်။
တောက်ပနေသော ကလေးငယ်များ၏ အနာဂတ်အား အလင်းဖြည့်ပေးရသည့် ဤအလုပ်အား နေမာန်နှစ်ခြိုက်မိပါသည်။
အတွေးနှင့်အတူ ခပ်ဖြေးဖြေးလျှောက်လှမ်းလာသော နေမာန့်၏ အကြားအာရုံထဲသို့ ကလေးငယ်တို့၏ ကဗျာရွတ်ဖတ်နေသံက တိုးဝင်လာခဲ့လေသည်။
"Twinkle twinkle little star
How I wonder what you are
Up above the world so high
Like a diamond in the sky....''
ညီညာစွာ သိီဆိုနေကြသည့်ကလေးငယ်တို့၏ အသံများမှာချစ်စဖွယ်အတိ။
ညချမ်းအချိန်ရောက်လို့ ကြယ်ရောင်တောက်ခဲ့လျှင်တော့ သူဘယ်နေရာမှာများ
ရှိနေမလဲဟူ၍ ကြယ်တွေအားငေး ကြည့်ရင်း စိတ်ကူးယဉ်ပုံဖော်ရပါဦးမည်။
ကြယ်ကြွေသည့်အရိပ်အယောင်အားမြင်ခဲ့လျှင်တော့
ကံတရားက အခွင့်အခါပေး၍ နောင်....
နောင်သော ဘဝများ၌ သူနှင့်ပြန်ဆုံရလျှင် နူးညံစွာ ချစ်တတ်သူတစ်ဦးဖြစ်ရပါစေဟု
လင်းနေမာန်တစ်ယောက် တောင်းဆု
ပြု ဖြစ်မည်မှာ အသေအချာပါပင်......။
♥
♥
♥
♥
♥
♥
တစ်ဦးအပေါ်တစ်ဦး....
သက်ရောက်မှုမှားယွင်းသော ချစ်ခြင်းတရားတို့ကြောင့် ပုံပေါ်ဖြစ်တည်လာခဲ့သည့်
Complicated Fiction
ဤတွင် ပြီးပါပြီ ။....။
♥♥♥The End♥♥♥
မနက်ဖြန်မှ ကျေးဇူးတင်လွှာရေးပြီး လျှာရှည်တော့မယ်။
စဉ်းစားထားတဲ အတိုင်းဇာတ်သိမ်းလိုက်မိတဲ့ Waiကို စိတ်မဆိုးကြဘူးမလား😘
အဆုံးထိ လိုက်ပါ ဖတ်ရှုပေးသူတစ်ဦးချင်းစီကို အရမ်းးချစ်ပါတယ်နော်❤❤❤❤
Edited....တချို့နေရာတွေကို Waiပြန်
်မဖြည်ထားခဲ့တာတွေရှိပါတယ်
သိချင်ခဲ့ရင် cmtမှာမေးလိုက်ပါနော်လို့♥♥