''Şerefe!'' diye bağırdı genç adam.
Masada, eğlenen tüm gözler mavi gözlü çocuğa çevirmişti bakışlarını, ardından kadehlerini havaya kaldırdılar. Bardak sesleri restoranda yankılanırken mavi gözlü çocuk hala gülümsüyordu. Ona bakan bir çift endişeli gözden habersizdi.
Şarabından bir yudum aldı, ağzında dolaştırdı ve yuttu. Kaliteli şarap içmeyi seviyordu.
''Ah, Paris. Uzun zamandır böyle mutlu görmemiştik seni!'' dedi sarı saçlı bir kız. Ne Rodya ne de Paris bu kızı tanımıyordu. Öyleyse burada ne işi vardı? Bilmiyordu.
''Düşüncelerim boğuluyordu. Onları her kurtarmak istediğimde biraz daha dibe battım, daha kötü oldum. Şimdi neden mi iyiyim? Çünkü düşüncelerimi öldürdüm. Daha rahat nefes alıyorum'' dedi ve etinden bir lokma alarak yemeğine devam etti.
Bu saçma okul etkinliğine katılmak gibi bir düşüncesi yoktu aslında. Rodya ikna etmişti onu. 'İyi gelir sana' demişti. 'Biraz açılırsın, toparlarsın.' Açılmasına ya da toparlanmasına gerek yoktu aslında. O gayet iyiydi! Her şeyi bitirmişti kafasında. İyiydi.
''Buradan da bir gece kulübüne gider miyiz?'' dedi Paris'in yanında oturan bir çocuk. Rodya hiç sevmemişti bu adamı. Paris'e değişik bakıyordu, fazlasıyla değişik. Sanki, sanki ondan hoşlanıyordu! Rodya, Paris'ten hoşlanan kimseyi sevmezdi. Eymen dışındaki kimseye sıcak davranmamıştı bile. Çünkü abisi ona gerçekten aşıktı.
''Yanımda kardeşim var ve 18 yaşından küçük. Teklifini üzülerek reddediyorum.'' dedi. Bu çocuk ile aynı derslikteydiler, bunu biliyordu. Tek bilmediği şey adıydı.
''Hadi ama! Eve kendisi dönebilir bence. Dönebilirsin değil mi Romanoviç?''
Rodya gittikçe sinirlendiğini hissediyordu. Hem ona iki adından biri ile seslenmişti hem de hala Paris'e yanaşıyordu. Daha fazla tutamazdı kendini.
''Hadi Paris. Gidelim.''
Abisinin verdiği cevabı beklemeden ayağa kalktı, ceketini giydi ve restoranın çıkışına yöneldi. Yaklaşık yarım dakika sonra abisi de yanındaydı.
Abisini sevmiyordu, abisine tapıyordu.
***
parissia: i miss smiling!