Tirik na tirik na ang araw at halos lahat na ng tao ay abala na sa kani-kanilang gawain ngayon, habang si Katherine ay nanatiling masarap na natutulog sa kaniyang higaan.
Gateun naraye taeeonaseo
Gateun eoneoro mareul haeseo~
- exo's lucky
Isang napakagandang tinig mula sa kaniyang alarm ang maririnig sa loob ng kwarto ni Katherine. Ngayon, lalo pa siyang nagkaroon ng madaming oras para matulog at magpahinga. Sino ba naman ang magigising sa ganoong kagandang tinig na tila isang anghel na umaawit sa langit? Wala.
Minulat niya ang kaniyang mga mata at inunat ng tuwid ang kaniyang katawan habang nakahiga pa sa malambot niyang kama.
Dalawang araw na din mula nung pumunta siya dito sa Korea. Sa buong dalawang araw na iyon ay ginugol niya ang kaniyang sarili sa apat na sulok ng kwartong ito. Sa madaling salita, hindi pa niya nagawang libutin ang ganda ng Korea.
Nakabagsak ang mga balikat at halos lahat ng bigat niya ay pinunta sa kaniyang mga paa ng siya'y maglakad papunta sa kusina.
Ramyeon at tanging sausage lamang ang kaniyang almusal ngayong umaga taliwas sa naka-sanayan niyang tocilog noong siya'y nasa Pilipinas pa.
Napabuntong hininga na lang siya habang pinagmamasdan ang pagkain sa harapan niya. She had no choice but to eat it. Beside, tinatamad din naman siyang mag luto at magpunta sa market para humili ng lulutuin niya.
Dalawang araw na akong Ramyeon lang ang kinakain..
~
Mula din ng araw na iyon ay maririnig sa building na iyon ang ilang mga yapak dahil sa bilis ng takbo ng isang lalaki kasabay ng paglakas ng patak ng ulan. Madaming tao na may kani-kaniyang hawak na camera ang humahabol sa kaniya. All eyes on him and he heard his name countless times as the lights snaps all over him.
Hingal na hingal at basang basa ang lalaki dahil sa malakas na ulan mula pa kanina. Kanina pa tumatakbo doon sa labas hanggang sa makaabot siya dito sa building. Humahanap siya ng tyempo kung paano makatakas sa sitwasyong ito h
Tumakbo siya ng sobrang bilis at dumertso sa gawing kaliwa dahil may saktong espasyo roon na maaari niyang pagtaguan hanggang sa mawala na ang paningin ng mga tao'ng iyon sa kaniya. Tagaktak ang kaniyang pawis na mas lalo pang dumagdag ng basa sa kaniyang suot at hinahabol ang kaniyang paghinga ng mahinto siya.
Nakahinga na siya ng maluwag na tila natanggalan ng tinik ng hindi niya na makita ang mga tao na iyon. Ilang saglit pa ay nanlabo ang kaniyang paningin at nawala siya sa kaniyang pokus hanggang sa hindi niya na din kayang igalaw ang kaniyang katawan.
Uminit na din ang kaniyang pakiramdam at hindi na maramdaman ang kaniyang sarili. Tumingin-tingin siya sa paligid at may natanaw siyang isang naka bukas na kwarto ilang hakbang lang ang layo sa kinatatayuan niya.
He inhaled and relax himself at sinubukan niyang ihakbang ng paunti-unti ang kaniyang mga paa papunta sa kwartong iyon. Gladly, theres no one. Para bang nakalimutan ito isara ng may-ari.
Tumingin-tingin siya sa paligid ng makapasok sa loob at inaasahang wala ngang tao dito at agad na sinara ang pintuan. Dumeretso siya ng lakad at saglit na umupo sa couch para makapag pahinga.
Sobrang ramdam niya ang pagod dahil sa mga nangyari sa kaniya kanina. Iniisip niya din kung tama nga bang mag tagal siya sa kwartong ito, baka lalo pa siyang mapalapit sa isang gulo.
Habang nakaupo at nagpapahinga, bigla na lamang niya narinig ang malakas na pag rereklamo ng kaniyang tiyan. Sino ba naman ang hindi magugutom sa mga nangyari sa kaniya kanina?
Ika-ika siyang tumayo at dahan dahang kinilos ang katawan. Gutom na gutom na siya at kailangan niya ng makakain. Kahit ano basta pwedeng kainin. Naglakad siya at hinanap kung saan banda ang kusina.
Pupunta na sana siya ng biglang may narinig siyang nagsalita di kalayuan sa kinatatayuan niya ngayon, napahinto siya at pinigilang huminga upang hindi makagawa ng anumang ingay.
"Opo Mom, okay lang po ako dito actually ang ganda nga po ng view sa hotel room ko." Sabi nung babae habang kumakain.
Isang babae ang nagpakita sa kusina na naka upo sa dinning chair. Tila ba kakagising lamang niya dahil suot niyang pajamas at gulo pa ang buhok. She's eating and calling someone on her phone. Agad siyang na paatras ng lakad at nag tago sa isang sulok.
Is she the owner of this hotel room?
Tumigil siya sa isang sulok habang tinitignan ang ginagawa ng babae. Pinagmamasdan niya lang ito upang maka-isip siya ng plano pano makakakuha ng pagkain. Nakaramdam siya ng kaba at takot na baka makita siya nito. Ngunit, hindi din maalis sa kaniyang isipan kung bakit nga ba hinayaang bukas ang kaniyang pintuan?
Is she dumb? She really let her door open at this hour?
Habang tinatanaw ang babae na iyon, bigla na lang niya napagtanto ang tunay niyang balak bakit siya na rito. Inapak niya ng matiwasay ang kaniyang mga paa para hindi makagawa ng ano mang ingay at bahagyang ini-yuko ang sarili upang hindi siya mapansin ng babae.
Sa kabilang banda, ang babae ay agad ng tumayo at dumeretso sa lababo para mag hugas ng kamay habang nakalagay ang phone sa pagitan ng leeg at pisngi niya dahil may kinakausap pa din siya. Nagkaroon siya ng pagkakataon para kunin ang natirang ramyeon sa mesa.
Napabuntong hininga na lamang siya ng nasa mismong palad niya na ang ramyeon na iyon, it gives him a warm feeling dahil kakaluto lang nito, medyo nabawasan na dahil sa pagkaka-kain ng babae pero maswerte pa din siya dahil may naabutan pa siyang iilang noodles. Agad na din siyang umalis sa kusina na iyon at muling pumunta sa sala at naupo sa couch.
Kinain niya na ang ramyeon na hawak niya at agad din namang naubos. He seem relieved now knowing he feel better than before. Pero, patuloy pa din ang pag-taas ng temperatura ng katawan niya at ngayon ay umuubo-ubo na din siya.
Nagpatuloy pa ang ilang pag ubo na iyon at nakagawa talaga ng ingay sa kwarto na iyon.
Katherine's POV
"Opo Mom, okay lang po ako dito. Actually, ang ganda po ng view sa hotel room ko." Napahalakhak na lamang ako habang nag kukwento kay Mommy.
She is my Mommy Anne, 43 years old and she loves to cook and her favorite color are blue and white. Siya rin ang pinakanaganda, pinaka mabait, pinaka supporttive at mabuting asawa sa buhay namin ng Daddy Ron at Kuya Zack ko.
I still remember nung araw na hinatid niya ako sa school nung elementary ako. Kahit may trabaho siya after non, she make sure na nakarating ako ng safe sa school dahil hindi ako marunong bumyahe. Im not good at direction kasi.
"Oo nga pala Ija, malapit ko na mabili yung bahay malapit lang din diyan sa hotel rooms mo na inalok sakin ng korean friend ko dito sa trabaho." Nagulat ako sa binalitang iyon ni Mom.
What does she mean?
"Kailan niyo pa po balak bumili ng bahay dito sa Korea?" Tanong ko.
Actually, i never heard that from her kaya sobra akong nagulat. Para saan naman kaya iyon?
"Hindi ba't sabi mo gusto mo mag aral ng culinary sa Korea? So, i plan to buy a house there para hindi ka na mahirapan kumuha ng appartment diyan." As what i expected, my Mom is really thoughtful.
Oo nga pala, nag tapos ako ng Associates in Culinary Arts degree last year at hanggang ngayon hindi pa din ako nakakakuha ng license chef ko. Plano ko sana mag tayo ng sarili kong restaurant in the future kaya naman i wanna get my chef's license as soon as possible.
Natuwa ako at napangiti na lamang. "Thank you so much, Mom. I love you." I said.
"No worries ija, i love you too. Sige na, i have work papers pa na tatapusin. Take care!" I said my goodbye and immidiately end the calls.
Bumalik ako sa inuupuan ko pagkatapos ko mag hugas ng kamay at nagulat na hindi ko na muling nakita pa ang ramyeon na sa pagkakaalam ko ay inilapag ko lang dito sa mesa.
Saan naman kaya nag punta yon?
Napa iling na lang ako ng bigla na namang nag ring yung phone ko. Hindi ko inaasahan
"KATHERINEEEEEEEEE!!!" Halos sumabog ang eardrums ko sa sobrang lakas ng sigaw ni Reya at Yumi. Alam kong sila yun.
"Ano ba namang ingay yan ang aga-aga!" Irita kong inilapit muli angbphone sa tenga ko.
I heard a little chuckles from them, seems like they're having fun huh? well.. Its been a while. "Na miss ka lang kasi namin. Kamusta sa Korea?" Rinig ko si Reya sa kabilang linya.
"Hoy nakita mo na ba ang Exo? Saan sila?" Sabi na nga ba at yun mismo ang itatanong ni Yumi sa akin.
I facepalm. "You expecting too much, Yumi. That will never happend." Sabi ko at mahinang tumawa.
Nakarinig ako ng ilang bulungan mula sa kanila. Ano naman kaya ang pinag uusapan nila?
"Katherine, did you hear them?" Naririnig ko si Jonah.
"Aniyo, what is it?" Tanong ko.
"Malapit na graduation namin." Sabi ni Jonah tapos parang nagalit yung dalawa sa kaniya.
"NAKAKAINIS KA NAMAN JONAH!" Nakasigaw na naman si Reya.
"Bakit? She will know naman e kahit hindi niyo sabihin." Cold na pagkakasabi ni Jonah. I just chuckled.
"Tama na nga yan, masaya naman ako at graduation niyo na. Finally, makakasama ko na kayo dito." Biglang lumuwag ang paghinga ko at talaga namang sobrang saya ko sa mga magagandang balita na natatanggap ko ngayong araw.
Kahit na wala ako sa mood netong mga nakaraang araw dahil sa mga kapitbahay kong maiingay lalo sa gabi, nakakainis.
Pagkatapos namin mag usap, bigla na lamang may kung anong ingay akong narinig di kalayuan dito. Para bang isang malakas na yapak ang narinig ko kanina.
Kinabahan ako at namawis ang mga palad ko. Agad akong tumayo at humawak ng frying pan. Iba na ang sigurado, baka mamaya kidnapper or magnanakaw yon.
Lumabas ako ng kusina at nagtago lamang sa isang sulok bago pa man ako makapunta sa sala. Tumingin-tingin ako sa paligid at wala naman akong nakitang kung ano dito. Lumabas ako at nagulat sa aking nakita.
Isang lalaking naka all black outfit na nakaupo sa couch ang nakita ko. Hindi ko alam kung bakit basang-basa siya. Agad akong tumakbo palapit sa kaniya at akmang ihahampas sa kaniya ang hawak kong frying pan ng bigla na lamang siya natumba.
Nag alala ako at nag panic ng makita kong wala siyang malay na nakahandusay sa lapag. Nilapitan ko siya at agad na kinapa ang kaniyang noo. Ang init niya ganon din ang kaniyang katawan. Teka, anong gagawin ko? Mamatay ba siya?
Hindi ako marunong mag cpr anong gagawin ko?
I check his pulse first at his wrist. Dahan-dahan kong nilapat ang aking tenga sa bandang kaliwa ng kaniyang dibdib at pinakinggan ko ang pag tibok ng puso niya. Tumitibok pa naman at mukhang humihinga pa siya.
I gently grab his arms and carried him into my bedroom. I gently layed him down on my bed and immidiately get a cold towel.
Inilapat ko ito sa kaniyang noo at kumuha ng damit para pampalit ko sa basang-basang damit niya. Una kong tinanggal ang cap na suot niya at nakita kung gaano kaganda at kalambot ang buhok niya. Sumunod ay ang kaniyang shirt, he lowkey had these ideal abs just like anime had.
Napailing na lamang ako dahil kung ano-ano na ang pumapasok sa isip ko na hindi naman dapat. Huminga muna ako at hinubad na ang jeans na suot niya, pinikit ko ang aking mga mata ng hubarin ko na din ang kaniyang underware. Agad ko na siyang sinuotan at inayos ang pagkakahiga niya sa aking kama.
Pero, hindi ko pa din alam kung sino siya dahil sa face mask na suot niya. Kanina ko pa iniisip kung sino siya at kanina ko pa gustong tanggalin yung face mask na iyon.
Hindi ko alam kung ilang minuto na akong naka upo lang at nakatitig sa kaniya. Tumayo ako at nilapitan siya, muli kong kinapa ang noo niya at mukhang bumaba na ang lagnat niya. Im so relieved now that he feel better.
Sa hindi ko inaasahan, bigla na lamang lumapit ang mga kamay ko sa mukha niya at tila kating-kati ng tanggalin ang face mask niya. Dahan-dahan kong tinggal ang straps sa kaniyang tenga at.
A...A....A...ANO....?????????? TO...TOO...TOTOO...BA..ITO?
Nanlaki at tila malalaglag na ang aking panga sa aking nakita. Hanggang ngayon ay hindi pa din ako makapaniwala na siya ang nakita ko ngayon.
"BAEKHYUN!?"
-edited