*Επόμενη μέρα*
Άνοιξα τα μάτια μου και το μετάνιωσα. Οι ακτίνες του ήλιου, τρώπωσαν μέσα από τα τζάμια με αποτέλεσμα όλο το φως να πέφτει κατά πάνω μου και συγκεκριμένα στα μάτια.
Το μισώ αυτό το πράγμα. Εννοώ να μπαίνει ήλιος στα μάτια μου την ώρα που ξυπνάω.
Άρχισα να τεντώνομαι και πήρα την απόφαση -με βαριά καρδιά- να σηκωθώ από το κρεβάτι. Χρειάζομαι και άλλον ύπνο. Δεν με έπαιρνε ο ύπνος εχθές το βράδυ με αποτέλεσμα να κοιμηθώ κατά τις 2:30 περίπου και τώρα είναι 10:15.
Δεν αντέχω καθόλου το πρωινό ξύπνημα.
Μπήκα στο μπάνιο και έκανα την συνηθισμένη ρουτίνα μου που κάνω κάθε πρωί. Έπιασα τα μαλλιά μου έναν απλό κότσο και έβαλα την μωβ μου μακριά ρόμπα. Κάθε φορά που την φοράω πιάνω ζέστη. [ναι οκ η φράση 'πιάνω ζέστη' δεν ξέρω απλώς δεν μου ακούγεται και πολύ καλό σαν φραση αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ και πάλι😅]
Έφτιαξα καφέ να πιω και άνοιξα την τηλεόραση για να δω τίποτα.
Σήμερα δεν θα μου χαλάσει κάνεις μα κανείς την μέρα μου. Θα την περάσω στο σπιτάκι μου βλέποντας ταινίες και τρώγοντας. Να πω την αλήθεια.. Πείνασα και θέλω γλυκό.
Πήγα στη κουζίνα και άνοιξα το ντουλάπι με τα είδη σνακ που έχω. Δηλαδή πατατάκια, σοκολάτες, σοκοφρέτες και άλλα. Αυτή τη στιγμή θέλω κάτι γλυκό όπως είπα οπότε θα πάρω την σοκολάτα.
Πάλι καλά το ψυγείο είναι γεμάτο με φαγητά. Πήγε η μάνα μου προχθές να ψωνίσει και μου καθάρισε και το σπίτι. Δεν ήθελα να κουραστεί. Έχει που έχει τα δικά της χάλια με τον χαμό του πατέρα μου, θα έχει και το σπίτι μου από πάνω;
[...]
"Γιατί να πεθάνει;" φώναξα κλαίγοντας και τρώγοντας.
Είδα μία ρομαντική ταινία με ένα ζευγάρι και το αγόρι στο τέλος πέθανε από ένα ατύχημα έτσι όπως πέρναγε τον δρόμο.
Σκούπισα τα δάκρυα μου και μάζεψα το χαμό που γινόταν γύρω μου. Οι σακούλες από τα πατατάκια ήταν πάνω στον καναπέ και στο τραπέζι ήταν οι σοκολάτες και τα αναψυκτικά. Τα έφαγα όλα αυτά που υπήρχαν μέσα στο ντουλάπι. Υγεία! Αύριο θα πάω να ξανά ψωνίσω..
Η ώρα είναι 12:45.
Τι θα κάνω τώρα; Βαριέμαι..
Ίσως φτιάξω να φάω μεσημεριανό. Μην με κρίνετε. Δεν χόρτασα..
Θα φτιάξω noodles να φάω..
Σηκώθηκα και πήγα στη κουζίνα αλλά με σταμάτησε το κινητό μου χτυπούσε.
Tch! Ποιος είναι τώρα;
"Ναι;" ρώτησα χωρίς να δω ποιος είναι.
"Έλα.. Η Luna είμαι!"
"Τι έγινε καλέ;"
"Τίποτα.. Πρέπει να γίνει κάτι για να σε πάρω;"
"Όχι Luna απλώς με διέκοψες από το φαΐ μου!" είπα νευρισμένη.
Τι ακριβώς λέω ρε φίλε;
"Για αυτό έχεις νεύρα;"
"Ποιος σου είπε ότι έχω νεύρα; δεν έχω νεύρα!" απάντησα νευρικά.
"Μάλιστα.. Με την Yura θα πάμε για καφέ! Θες να έρθεις;"
Αα ώστε έτσι; κανονίζουν για καφέ αυτές οι δύο χωρίς να μου πουν και σε μένα.. Καλαα!
"Όχι, λέω να καθίσω σπίτι σήμερα!" απάντησα μονότονα. "Δεν έχω όρεξη!"
"Σίγουρα Soomi; Θα σου έκανε καλό να πάρεις λίγο αέρα μετά από.. ξέρεις τι"
"Όχι εντάξει! Καλά τα περάσετε πάντως"
Το κλείνω και το πετάω με δύναμη στο καναπέ.
Πηγαίνω στη κουζίνα και αφού παίρνω μία μεγάλη ανάσα για να ηρεμήσω, αρχίζω να φτιάχνω τα noodles.
[...]
Μπήκα στο μπάνιο και κοίταξα τον εαυτό μου στο καθρέφτη.
Συνεχώς τρώω και δεν θέλω αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ. Η εγκυμοσύνη με κάνει έτσι.
Ξεφύσιξα. "Απορώ πως θα μεγαλώσεις χωρίς πατέρα.. Ίσως θα 'ναι δύσκολα αλλά θα το ξεπεράσουμε μαζί" Είπα και χάιδεψα την κοιλιά μου.
Τώρα που το θυμήθηκα πρέπει να το πω και στην μαμά μου. Πρέπει να το ξέρει..
Πήρα το κινητό μου από τον καναπέ και τηλεφώνησα την μάνα μου. Της είπα να έρθουν [να σας θυμίσω πως είναι και η αδελφή της] από το σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Έχω λίγο άγχος και αγωνία. Άγχος έχω γιατί φοβάμαι πως θα το πάρει και αγωνία έχω επειδή θέλω να δω την αντίδρασή της.
Το κουδούνι ύστερα από 6 λεπτά περίπου, χτύπησε οπότε πήγα να ανοίξω. Άνοιξα και ήταν η μάνα μου και η αδελφή μου.
Ωχ! Ελπίζω να το πάρει ψύχραιμα..
Κάθισαν στο καναπέ και κοίταξα την μάνα μου. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου δεν φαίνεται να είναι στα καλά της. Έχει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και γενικά φαίνεται αρκετά κουρασμένη. Δεν την αδικώ όμως. Όσο και χωρισμένοι να ήταν, καταβάθος αγαπιόντουσαν αλλά ήταν δειλοί να το παραδεχτούν και οι δύο τους. Αυτό όμως τους άλλαξε αρκετά.
"Λοιπόν; Θα μας πεις γιατί μας είπες να έρθουμε εδώ;" μας ρώτησε η αδελφή μου.
"Ναι!" είπα και εκεί ένιωσα το μεγαλύτερο άγχος της ζωής μου.
Δεν μετάνιωσα που πήρα τηλέφωνο την μάνα μου για να έρθει εδώ. Έπρεπε να της το πω γιατί κάποτε έπρεπε να το μάθει και όχι τότε που θα είμαι στο νοσοκομείο και θα γεννάω.
"Μαμά, Jinoun θέλω να σας πω κάτι!" Είπα και κάθισα στον απέναντι καναπέ. "Πριν όμως σας το πω θέλω να το πάρετε ψύχραιμα" Της κοίταξα και τις δύο. "Αλλά πιο πολύ η μαμά!" είπα και κοίταξα την μάνα μου.
"Αναλόγως!" μου είπε και με κοίταξε με ανυπομονησία για το τι θα πω. Το ίδιο και η Jinoun.
"Θα σας έρθει κάπως απότομα αλλά.. ειμαιεγκυος!" Είπα τόσο γρήγορα που με κοίταξαν με το ύφος της αγελάδας. "Είμαι έγκυος!" Τους ξανά ανακοίνωσα και με κοίταξαν με γουρλωμένα ματιά. Η αδελφή μου ήταν στο κανονικό όριο ενώ της μάνας μου κόντεψαν να βγουν απ' έξω σε λίγο.
"Έγκυος; πως γίνεται αυτό Soomi; βασικά ποιος είναι ο πατέρας;" με ρώτησε.
"Είναι αυτός.. που μένει απέναντι μαμά!" Απάντησα και κοίταξα κάτω.
"Μα μου είχες πει πως απέναντι σου μένει ένας αγενής, ηλίθιος και γυναικάς που είναι στην ίδια ηλικία με σένα!" Άρχισε να λέει και γέλασα σ' αυτό.
Μη με βρίσετε! Ήταν στις αρχές, τότε που δεν μ' άρεσε καν και τον μισούσα.
"Μ' αυτόν μαμά!" Είπα διστακτικά και την κοίταξα.
"Του το είπες όμως;"
"Ναι!"
"Πώς το πήρε;"
"Πώς να το πήρε; Δεν το θέλει.. Βασικά δεν μου το έχει πει αλλά έτσι δείχνει. Μιλήσαμε προχθές για αυτό αλλά.. Δεν έγινε κάτι! Σηκώθηκε και έφυγε!" απάντησα.
"Soomi από την στιγμή που το θες, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σου θυμώσω ή να σε μαλώσω γιατί είμαι σίγουρη πως αυτό σκεφτόσουν. Απλώς.. απλώς δεν το περίμενα." Άρχισε να λέει ήρεμα και εκείνη τη στιγμή ανακουφίστηκα.
Κύλισε ένα δάκρυ από τα μάτια της. "Θα γίνω γιαγιά δηλαδή;" άρχισε να κλαίει και με την αδελφή μου την αγκαλιάσαμε.
*Jungkook's POV*
Μάζεψα και τα τελευταία μου πράγματα στη βαλίτσα.
Θα πάω στο Busan για όσο χρειαστεί.
Όσο και την Soomi δεν νομίζω να μην νοιάξει και πολύ ότι θα φύγω. Ούτως ή αλλιώς δεν της φέρθηκα σωστά, έτσι όπως ήθελε βασικά.
Δεν είναι ότι δεν θέλω το παιδί απλώς.. φοβάμαι. Αν εμφανιστεί κανένας Junho [ο μπαμπάς του JK] γιατί αν το μάθει δεν θα μας αφήσει σε ησυχία. Καλύτερα όσο είναι μακριά να μην μάθει τίποτα σχετικά με αυτό γιατί αλλιώς.. την κάτσαμε την βάρκα μας.
Χωρίς να κάνω θόρυβο βγήκα από την πολυκατοικία και έβαλα την βαλίτσα στο πορτ - παγκαζ.
Κλείδωσα το σπίτι και μπήκα μέσα στο αμάξι. Πριν ξεκινήσω να οδηγώ, πήρα τηλέφωνο τον Jimin.
"Ναι;"
"Jimin; Σε ενοχλώ;"
"Όχι ρε! Λέγε! Τι έγινε;"
"Φεύγω!" του ανακοίνωσα απλά.
"Και που πας;"
"Busan!"
"Θα πας και θα γυρίσεις να φανταστώ;" ρώτησε χαλαρά.
"Δεν ξέρω ακόμα Jimin. Ίσως..Ίσως δεν γυρίσω ποτέ!" Μουρμούρισα.
"Aish! Jungkook είσαι τρελός; Η Soomi κουβαλάει το παιδί σου και εσύ φεύγεις;" με ρώτησε εκνευρισμένα.
Δεν απάντησα. Δεν ήξερα τι να πω..
"Jungkook γιατί το κάνεις αυτό μπορείς να μου πεις;"
"Δεν αντέχω άλλο εδώ πέρα Jimin.. Θέλω να φύγω από εδώ.. Όσο για την Soomi δεν νομίζω να νοιαστεί και πολύ γιατί δεν της φέρθηκα σωστά" του εξήγησα και τον άκουσα να ξεφυσάει.
"Και το παιδί που κουβαλάει από σένα; δεν σε νοιάζει τουλάχιστον αυτό; Ότι θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα γιατί με αυτά που κάνεις Jungkook θα σε μισήσει η Soomi με αποτέλεσμα να μη μπορείς να δεις στο μέλλον ούτε και το παιδί σου!" Μου είπε με εκνευρισμένη φωνή.
"Jimin-ah όσο και να μου το λες δεν θα μου αλλάξεις γνώμη!" του είπα.
"Κάνε ότι θες Jungkook αλλά να ξέρεις ότι μετά θα το μετανιώσεις και θα κλαίγεσαι!" με προειδοποίησε.
"Jimin;"
"Τι;"
"Αν σε ρωτήσει η Soomi που πήγα, μην της πεις ότι πήγα στο Busan. Πες της ότι δεν ξέρεις!"
"Καλά Jungkook!"
"Τέλος πάντων.. Αντίο και να προσέχετε!" Του είπα και το έκλεισα.
Άφησα απότομα το κινητό στη θέση του οδηγού και ξεκίνησα να οδηγώ προς το Busan.
Goodbye Seoul!
*Soomi's POV*
[....]
Βγήκα από το σπίτι με προορισμό την καφετέρια που είπαμε με τον Yoongi να συναντηθούμε.
Τον πήρα τηλέφωνο μιας και δεν είχα τι να κάνω. Όχι μόνο αυτό αλλά είχα αρκετό μα αρκετό καιρό να συναντηθούμε.
Κάθισα σε ένα τραπέζι και περίμενα τον Yoongi να έρθει. Πάλι καλά μετά από 3 λεπτά ήρθε.
Μόλις με είδε,μου χαμογέλασε και με αγκάλιασε σφικτά. Το ίδιο έκανα και εγώ.
"Κάιρο έχω να σε δω!" μου είπε και αφού σπάσαμε την αγκαλιά, καθίσαμε στις καρέκλες.
Δεν είπα τίποτα απλώς του χαμογέλασα.
Ο σερβιτόρος ήρθε και του είπαμε τι θα πάρουμε. Θα έπαιρνα τίποτα φαγώσιμο αλλά έφαγα τόσο πολύ στο σπίτι οπότε πήρα μία κρύα σοκολάτα.
Μόλις έφυγε, αρχίσαμε να συζητάμε για αυτόν τον καιρό που ειμασταν χωριά, πως περάσαμε.
[....]
"Είσαι..είσαι έγκυος;" με ρώτησε ξαφνιασμένος.
Έγνεψα καταφατικά. "Ναι είμαι!" είπα και γέλασα αμήχανα.
"Από ποιον;"
"Από τον Jungkook.. Σίγουρα θα τον θυμάσαι. Έναν ψηλό μ-"
"Ναι τον ξέρω Soomi!" με διέκοψε απότομα και τον κοίταξα ξαφιασμένη αλλά δεν είπα τίποτα. "Τι έχεις σκεφτεί να κάνεις;"
"Θα το κρατήσω!" απάντησα αποφασιστηκά. Με κοίταξε κάπως περίεργα αλλά δεν μίλησε. "Απλώς..απλώς θα 'μαι μόνη μου!" γέλασα στη σκέψη ότι σε μερικούς μήνες θα είμαι με την κοιλιά φουσκωμένη και δεν θα έχω κανέναν δίπλα μου την ώρα που θα γεννάω. Την ώρα που το μωρό θα βγαίνει από την κοιλιά μου, δεν θα είναι εκεί ο μπαμπάς του να το δει..
"Μόνη σου; Ούτε καν Soomi! Έχεις την αδελφή σου, τη μαμά σου και τις κολλητές σου και τους φίλους σου.. και μένα!" μουρμούρισε στο τέλος αλλά τον άκουσα.
"Ίσως.. Ίσως φύγω και από την Seoul μπορεί και να πάω κάπου εκτός Κορέας." Του ανακοινώσω και με κοίταξε με γουρλωμένα ματιά.
"ΤΙ; ΓΙΑΤΙ;" Φώναξε με αποτέλεσμα μερικά άτομα που καθόντουσαν πιο πέρα, να γυρίσουν να μας κοιτάξουν. Ο Yoongi το κατάλαβε και ζήτησε αμήχανα συγγνώμη. "Για ποιο λόγο να το κάνεις αυτό Soomi;" ψυθιροφώναξε.
"Δεν μ' αρέσει πλέον εδώ Yoongi. Δεν νιώθω άνετα.. Γι' αυτό θέλω να φύγω!" είπα και ήπια μία γουλιά από την σοκολάτα μου.
Με κοίταξε σκεπτικός. "Θα έρθω μαζί σου!" μου ανακοίνωσε και άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου από αυτό που άκουσα.
******************
Λογικά -βασικά από ότι έχω σκεφτεί- σε λίγα κεφάλαια η ιστορία θα τελειώσει 😢💔