Deja vu
Nanlalabo ang mga mata ko habang nakatitig sa mga larawang nagkalat ngayon sa kandungan ko. Mga larawang hindi ko alam kung paano tatanggapin ng utak ko.
Ilang sunod-sunod na pagtunog ng cellphone ang tanging maririnig sa loob. Nawalan ng lakas ang kamay ko at hindi na iyon nakagalaw. Nanatili na lamang na nakahawak sa larawang bumasag sa akin mula loob hanggang labas.
Halo-halo ang mga iyon pero lahat ay iisa lang ang kayang gawin. Ang durugin ako nang pinung-pino.
Nagsisimulang manikip muli ang dibdib ko pero balewala ang sakit na iyon. Walang kapantay ang nararamdaman ko ngayon.
"Troi," hirap na hirap ang pagtawag ko sa pangalan niya.
Humihiling na sana nandito pa siya. Baka maipaliwanag niya pa sa akin ang lahat ng 'to. Baka maintindihan ko pa. Kasi ganoon ako katanga sa kaniya. Ganoon ako magpapakatanga sa kaniya dahil mahal ko siya.
Sumara ang kamao ko na dahilan nang pagkalukot ng larawang hawak ko.
These pictures, there are compilations of Eve and Troi, seen together. Dining, drinking, kissing and much worst is them, on a bed. Nasisiguro kong hindi iyon basta lamang pagkakamali kung iba't-ibang pagkakataon iyon kinuhaan. Ilang beses naulit.
Naroon ang nakayapos ang dalawa sa isa't-isa at tila mauubusan. There are dates! Dates na noon pa kinuha. Noong panahong nasa Bulacan ako at narito si Troi. What hurts me more is, there are also pictures of them entering this penthouse. Together!
Magkahalong galit at sakit ang nararamdaman ko. Parehas iyong sumusunog sa kakaunting kabutihang mayroon ako.
"Putangina..." nagngingitngit ang mga ngipin ko sa galit.
I picked my phone and canceled Tyron's call. Sa halip ay nagmamadali kong hinanap ang spare laptop na naiiwan palagi rito sa akin. Binuksan ko iyon at nagmamadaling isinaksak ang flash drive na kasama sa envelope na pinadala sa akin ng hindi ko kilalang tao. It took a second before the files was loaded.
Binuksan ko kaagad iyon. There are only three folders on it.
Troi Del Rico's secret affair.
Buo ang loob na pinindot ko iyon. Tumambad sa akin ang video files na sa tingin ko ay alam ko na ang nilalaman. Sa thumbnail pa lang noon, winawasak na ako. Gayunpaman, tanga na nga yata ako at masokista dahil nagawa ko pa rin iyong buksan.
Sunod-sunod na pag-ungol ang naririnig ko. I heard cursing and moans all over. Madilim ang paligid pero sapat na ang kakaunting liwanag para makita ang ginagawa ng dalawa doon. Bagay na ginawa lang din namin bago siya umalis ngayon!
"Let's open the lights, please," I heard Eve's voice. Mas malamyos iyan kaysa sa normal na boses niya. Lalong pinalalambing.
Nasundan iyon ng pagtawa na kaparehong-kapareho ng kay Troi.
"No, babe. You can't."
Paos na paos ang boses niya na tila kinakapos pa ng hininga. Marahil ay dahil sa kababuyang ginagawa nila sa madilim na silid na iyon.
Nang 'di ko makayanan, in-exit ko na ang video na iyon. Lumuluha ako pero paulit-ulit kong pinalilinawan ang mga mata ko. I opened the second folder name Evangeline and Troi.
One of his secrets. Bagay na 'di niya kailanman sinubukang banggitin sa akin.
There, hundreds of pictures of Troi with the familiar woman on the internet. Naroon siya, masayang-masaya na nakangiti habang hawak ang tiyan ng kasama. There are other pictures that screams romance and love.
Magkahalikan, magkayakap, magkahawak ng kamay. Those were taken years before. Mayroong kasama ang pamilya ng dalawa. Ang ilan ay kapareho pa ng mga naka-post sa social media noong Evangeline.
Base sa ilang mga litrato na nauuna si Troi, siya ang kumuha ng mga iyon. Halong pagseselos at inggit ang nararamdaman ko habang nakatitig sa mga larawan na iyon.
Can I recall a scene where Troi took a picture of us? No! Can I recall a scene that we are this happy? No again.
Basang-basa ng luha ang mukha ko. Hindi na ako nag-aksayang tignan pa iyon at nagdesisyong buksan ang kahuli-hulihang folder.
The truth behind Evangeline Mijares' death.
As I opened it, my eyes squint in confusion. There are pictures of a night club. Kulay pula o 'di kaya ay lila ang mga ilaw. Binuksan ko ang isa at pinalikihan iyon nang mapansin ang isang bultong pamilyar sa akin.
It was me! It is indeed me! I'm sitting on a bar counter while holding a glass of wine on my hand. May kasama ako roon. Dalawang lalaki. Isang nasa likod ko at isang nasa harap ko. Nakatagilid iyon at 'di ko makita ang mga mukha pero abot-abot na kaagad ang kaba sa dibdib ko.
Why is there a picture of me in a club here? Sa folder kung saan nakapangalan sa pagkamatay ni Evangeline Mijares? I swiped it to reveal the other and again, it's me. Kahit nakatalikod, alam kong ako iyon!
Nakaakbay na ako sa dalawang lalaki na inaalalayan ako. Ang isa sa mga iyon ay nakahawak sa baywang ko habang ang isa naman ay sa ilalim ng pang-upo ko.
Hindi maalis ang tingin ko sa dalawang bultong iyon. Dalawang bultong unti-unting nakikilala ng isip ko. Nang tignan ko ang sumunod, sa elevator na iyon. Nakasandal ako sa dibdib ng lalaki habang ang isa ay nakaupo sa may ilalim ko, nakahalik sa binti ko.
Umakyat ang kilabot sa ulo ko at nagsimula iyong pumintig nang malakas na sanhi ng pagkirot nito. Ang sumunod na larawan ay ako, gulo-gulo ang buhok, nakatingin sa likuran. Hawak ko ang damit ko at walang suot na saplot sa paa.
Suddenly, a memory appears.
"You're not getting away with us, bitch!" I heard a panting enrage voice thundered.
As much as I wanted to cry because of fear, I didn't. Malinaw na mga mata at isip ang kailangan ko ngayon at hindi nakapanghihinang emosyon. Gusto kong makatakas! Makapagsumbong! Makahingi ng tulong para mabigyan ko ng hustisya ang sarili.
Humahangos ako patungo sa parking space ng club. Hinahanap ng aking mata ang sasakyan ng kompanyang pinagtatrabahuhan. Nagmamadali akong tumakbo patungo roon. I lost my keys but I have duplicates inside the car. I used a stone to break the window glass. Ilang metro na lang ang layo sa akin noong lalaki nang makapasok ako sa loob. Naiharang pa nito ang kamay sa pintuan pero buong lakas kong hinatak 'yon.
Hindi ko magawang magdiwang kahit nakitang napuruhan ko ang kamay noon. What I need right now is to leave this place! To run away from this nightmare! Hinanap ko sa dashboard ang duplicate keys ko, nasa tatlo ang mga iyon. My hand is trembling so bad as I try to insert it in the keyhole. When I succeed, I immediately controlled the handlebar and drove away as fast as I can.
Dumilat ako, ang mata ay masakit na dala ng pag-iyak. Hindi pa rin nauubos ang mga luha ko. Hindi dahil sa pisikal na sakit na nararamdaman kundi sa mga nakita ko. Hindi na ako nagdalawang-isip pa na tignan pa ang ilang sumunod pang larawan.
It's now a picture of two cars. Both are heavily damaged. Nakilala ko ang company car na ginamit ko para makatakas at ang isang 'di pamilyar na sasakyan. The next pictures are three stretchers.
One for me and the two are for the other victims. My mind pictured myself full of dirt. With blood and my rapist's cums.
My memories... they are trying to take my sanity now but I just wouldn't let it. Not until I finish browsing the whole damn folder!
I sobbed as I saw a familiar man behind one of the stretchers. It was my husband, Troi. Halo-halong emosyon ang makikita sa kaniya sa larawan habang nakahawak sa kamay ng babaeng duguan.
Frustrations, anger, guilt and lost. As I swipe to the next, I found myself in a hospital bed... with my Troi. Staring at me full of hatred and disgusts.
Ibang-iba ang klase ng mga mata niya roon. He's with Sygfrid. They are both looking at me like I am a piece of stupid dirty art.
Pinakatitigan ko si Troi. Hindi ko makita ang itsura ng asawang nilisan ako kanina na may ngiti sa labi. What I am seeing right now is a monster ready to devour his prey. Na parang kung may blade lang ang mga mata niya patay na ako sa mga oras na iyon.
Nalalasan ko na ang dugo sa labi ko. Bumalik sa isip ko ang reaksyon ng pamilya niya noong unang makita ko sila. Hindi sila masaya. Nanghihingi ng pasensya sa akin ang ina ni Troi habang binababalaan ako ng mga pinsan niya tungkol sa kaniya. Tungkol sa maari niyang gawin.
Napagtatagpi-tagpi ko na lahat. Nauunawaan ko na ang lahat at hindi iyon matanggap ng sistema ko.
Troi... my beloved husband just made a fool out of me. Itinago niya ako at inilayo sa mga nakakikilala sa akin. Ikinulong niya ako at babalikan lang kapag handa na siyang harapin ako. Ang babaeng nakapatay sa taong mahal niya.
Si Evangeline. Ang maamo nitong mukha. Ang pananamit at itsura ng mukha nito. She's simple and elegant. Naalala ko iyong iniwan niya ako sa bahay nang walang sapat na dahilan dahil lang inakala kong hindi niya nagustuhan ang itsura ko.
The makeup... it reminds him of his Evangeline. And the night he came home and force me to made love with him, the night he called me with another endearment... It wasn't me whom he called. It's her. Evangeline. His baby.
Ako ang pinagparausan pero hindi ang hinihiling na kasama niya noon. I can still hear his words.
"I'll make you see, your first is nothing compared to me."
He just said that which cause chaos inside me. Na parang ang dumi-dumi ko at hindi siya ang nakauna sa akin. Sumilay ang ngisi sa labi ko. Indeed he's right. My husband is right. I am indeed dirty.
It's not him who kissed me first. It's not his seed that poured inside me first. Hindi siya ang unang sumalahula sa akin. Pero...
Kumawala ang bahaw na halakhak mula sa labi ko. Hindi ko alam kung ilang minuto akong tumatawa ng walang emosyong mababanaag doon. Namanhid na ang buo kong katawan at ang tanging nararamdaman ko lang ay panlalamig at pagnginig noon dahil sa pagtawa ko.
Tumutulo pa rin ang luha ko pero hindi hagulgol ang maririnig sa akin kundi tawang walang kabuhay-buhay. Kasabay noon ay ang paulit-ulit na pagbalik sa akin ng mga alaalang naghalo-halo na.
Hindi ko na magawang makilala kung sino ang naalala kong nagbibigay sa akin ng masusuyong halik. Si Tyron ba, si Troi o ang mga rapists ko na iyon.
Nakakaramdam ako ng pag-iinit sa 'di malamang dahilan. Tinutupok ako noon. I started taking off my clothes. Mula sa itaas hanggang sa ibaba. Hindi pa rin naglalaho sa pandinig ko ang mga pagtawa pero dama ko namang nakatikom na ang bibig ko.
My shaky hands find it difficult for me to touch myself. Hindi malaman kung saan lulugar ang mga kamay ko. Nakapikit ako pero ramdam ko ang pagdaloy ng mainit na luha sa pisngi ko pababa sa leeg ko. Hinaplos ko iyon nang mariin at nang maramdaman ang init na pumapaso sa dibdib ko at sa maselang parte ng katawan, hindi magkamayaw ang mga kamay ko sa pagdalo sa mga iyon.
"Moan my fucking name, bitch!" I heard someone shouted.
"I'm coming, love," said by a much softer voice now.
Hands... I felt hands caressing my burning body the way it wants it to be caress. Kumawala ang isang ungol at hagikgik sa aking labi.
"Take all of my cum, bitch!"
I gasped as my eyes opened when I felt a sting on my cheek. When I scanned the room, no one is there. Nothing is in there. No one slapped me but it feels real.
I writhe in pain as the heat can no longer be mend by my own hands. Hanggang sa mayamaya pa, bumalik ang pakiramdam ng mga kamay na iyon. Magagaspang at tila balak akong durugin sa madidiing paghawak.
Nagkaroon ng kakaibang ingay sa paligid ko. Voices, there are voices. Some are laughing nonstop, some are mad and some are just throwing insults at me. Nang magmulat uli ako ng tingin, ang malinis na paligid ay unti-unting napalitan ng mga imahe.
Mga nagkalat na damit sa sahig. Mga taong nakatingin sa akin na puno ng pandidiri. Mga unipormadong pulis na nakaambang huhulihin ako. Ang alaala ng mukha ng babaeng duguan... Ang babaeng napatay ko...
Wala sa sarili akong umiling.
"H-hindi po..." bumaling ako sa kabila.
"H-hindi ko po sinadya... iyon," paliwanag ko.
Ngunit tila lahat sila ay hindi ako naririnig. Pero ako, malinaw na malinaw sila sa pandinig ko. Ang mga tawanan. Ang insulto. Lahat.
Gulong-gulo kong dinampot ang kahit na anong makapagkukubli sa katawan kong nakalantad. Umalingawngaw ang ingay sa buong paligid at ang tanging naisip ko na lamang ay tumakbo. Lalo pa nang maramdaman na mayroong nakasunod sa likod ko.
When I tried to turn around and look who are those, dalawang imahe ng lalaki ay naroon, hinahabol ako. Puno ng determinasyon kong binilisan ang pagtakbo ko.
It's like a deja vu.
"Hindi ka makakatakas," ani isang boses sa loob ng isip ko.
"You can never run away from them!" an evil voice rang on my head. Umiling-iling ako, hinuhuli ang sariling katinuan.
There are voices trying to get into my skin. Trying to make me lose. Pilit ko iyong iwinawaksi para lang makapag-isip pa ng ayos at matakasan ko ang humahabol sa akin. Lalong lumalakas ang ingay at nang sandaling mahawakan ko ang pintuan at nabuksan iyon, tumambad sa akin ang isang taong nagdala sa akin sa panibagong alaala.
"You're my wife," a monotone voice said.
"You're joking!" I yelled at him.
"I'm afraid I'm not." The man fired back.
"Stop with your nonsense, you psychopath!"
My head hurts endlessly but I still managed to watched the man inject something on me. An evil grin crossed his face as his words are the last thing I've heard before losing consciousness.
"And the game begins, love."
Hindi ako nabigyan nang pagkakataon na makahuma nang ikulong ako ng pamilyar na lalaki sa kaniyang dibdib. Sa higpit noon ay nauubusan ako ng hininga.
"Rosalie..." I heard him called me.
I gripped his upper clothes as I whispered with gritting teeth.
"M-monster..."
——
Dear mga loves ni Troi,
Sana ayos lang kayo ngayon. I'm sorry for the heavy scene pero meron pa sa mga susunod. Sanayin niyo na ang sarili niyong masaktan.
Yours truly,
Nefeli☁️