A/N : (PARENTS STRONGLY CAUTIONED) Para sa matitibay ang sikmura lamang ang chapter na ito. Hindi ko na kailangan pang ulitin na bawal dito ang mga sensitibong tao lalong lalo na ang mga bata. Bawal gayahin pero pwedeng isipin. Salamat.
==========o==========
Umupo ako sa kanyang harapan
Tinitigan ko siya
Hinaplos ko ang natuyong dugo sa kanyang ulo
amoy ko ang kabusilakan niya
nandidiri ako
naiinis ako
naririndi ako
kailangan na niyang mawala
mawala sa landas ko
isa siyang balakid
isang napakalaking banta
sa puso ni Misty
hindi maaari
hindi niya masisira ang ritwal
hindi ako papayag
"AYOKO!"
tinusok ko ang kanyang mukha
lasapin mo
ang galit ni Sayeh
ayoko talaga sa kanya
nagising siya
saka sumigaw ng malakas
bakit hindi
binalatan ko ang kanyang mukha
puno na iyon ng dugo
at labas na rin ang laman
nagsimula siyang umiyak
umiyak ng umiyak
pumalahaw sa sobrang sindak
tumatawag ng tulong
Sinampal ko siya
saka siya napatingin sakin
"Sa-sa-sa-sayeh?"
Ngumisi ako
saka ko kinuha ang martilyo
ibubuhos ko sa kanya
ang galit ko
pinukpok ko ng malakas
ang kanyang mga paa
walang tigil
walang sawa
alam kong ramdam niya
ang galit ni Sayeh
rinig ko ang nagbabalian niyang mga buto
ramdam ko ang nagtatalsikan niyang dugo
at naaamoy ko ang sakit sa kanyang puso
pagtingin ko sa kanyang paa'y
wasak na iyon
wala nang bakas na anyo
napakaraming dugo
napakaraming laman
Patuloy lang siya sa pagsigaw
Hinampas ko ang martilyo
sa kanyang mukha
at nakita kong tumalsik
ang kanyang mga ngipin
Patuloy ang kanyang pag-iyak
ngunit ang malakas na pagpalahaw
ay unti-unting nanghina
at napalitan ng mahihinang pag hikbi
Kinuha ko ang malaking kahoy
saka hinampas sa binti niya
"Sayeh!"
Natigil ako sa paghampas
at napatayo ng diretso
hingal na hingal
galit na galit
hindi mapigil
"Diba sabi ko, wag kang mangingi-alam Salem"
tinitigan ko si Samara
Humihinga pa
pero hinang hina na
bakit nga ba hindi ko pa siya paslangin?
napangisi ako sa aking naisip
"Magdasal ka na Samara"
saka ko kinuha ang itak sa di kalayuan
==========o==========
Hindi ko na kaya ang nakikita ko. Hindi ganito magpahirap si Sayeh. Mahinahon siya at tila baliw na laging nakangiti ngunit ngayon, ramdam mo ang kanyang panginginig dulot ng galit, ang bilis ng kanyang mga hakbang at ang gigil sa bawat hampas. Galit na galit siya ngayon sa babaeng pinapahirapan. Kung saan nagmula ang galit na iyon? Kay Misty lang.
Rinig na rinig ko ang bawat palahaw ni Samara, humihingi ng tulong, nagsusumamo, umiiyak. Nakakaawa ang itsura nito. Hindi pagkain ang turing dito kundi isang kaaway na hahadlang sa mga plano ni Sayeh. Masisira ang ritwal ni Sayeh kay Misty kapag nagkataon pero talagang sobra na ang ginagawa nito kay Samara. Una'y tinakot ngayon ay pinapahirapan. Nakakasuka. Masyadong brutal
"Sayeh!"
Hindi ko na kayang makita ang ganito si Sayeh. Masyado nang maraming nadadamay. Si Misty lang dapat pero bakit yung iba dinadamay na niya? Una yung babae sa gubat tapos si Samara. At sa tingin ko may isusunod pa siya. Ako na kaya iyon?
"Diba sabi ko, wag kang mangingi-alam Salem"
Nakita kong huminga siya ng malalim. Tila hinahamig ang sarili saka tinitigan si Samara. Ngumisi siya pero hindi ngisi na nasisiyahan, kung hindi ngisi na nagsasabing dapat ka nang mawala sa mundo.
"Magdasal ka na Samara"
Kinuha ni Sayeh ang itak saka mabilisang tinaga si Samara. Nakita kong napaupo si Sayeh, marahil sa sobrang kapaguran. Hindi na ako nagtaka pa roon. Ito ang unang pagkakataon na nakita kong ganito siya magparusa. Walang saya, purong galit.
"Wala na siya Salem, wala na"
Tumawa ng tumawa si Sayeh saka biglang umiyak. Naaawa ako sa kalagayan niya. Kailangan niyang lunukin ang kanyang konsensiya maisakatuparan lang ang dapat nang matagal na nangyari. Kung ako ang nasa sitwasyon ni Sayeh, baka hindi ko kayanin. Ito ang dahilan kung bakit hindi ko siya magawang iwan, hindi ko siya magawang pigilan sa lahat ng dapat niyang gawin. pero minsan, kahit ako hindi ko na masikmura ang lahat ng mga dapat niyang gawin.
Sa lahat ng mga ginagawa ni Sayeh, pinakasinisisi ko ang aking sarili dahil wala kong magawa para maialis siya sa ganitong klaseng sitwasyon. Wala akong magawa para tulungan siya sa dapat at hindi niya dapat gawin. Nakaka awang Sayeh. Sana dumating na mismo ang itinakdang araw ng pagpaslang kay Misty para matapos na ang lahat nang ito. Sana nga.
Anong nangyayari sakin, diba nung una'y ako ang pumipigil bakit ngayon. Ako pa ang nagsasabing sana'y matapos na ang lahat. bakit hindi marami na masyadong nadadamay. Si Misty lang dapat. Naiinis ako, hindi ko na alam ang dapat kong gawin. Hindi ko na alam.
"Ako na ang magtatapon sa kanya" sinuot ko ang bangkay ni Samara saka isinilid sa isang sako saka palihim na lumabas at walang kahirap hirap na pumasok sa isang zoo. isinaboy ko ang kanyang katawan sa kulungan ng mga buwaya ngunit siniguro kong nakahiwalay ang ulo at isinabit ko sa pinakamataas na bahagi ng kulungan para makita ng mga tao.
"Patawad Samara, I really need to do this. Ito ang realidad. Dito matira ang matibay at mawala ang mga sagabal at mahihina"