«Ελπίζω να είστε άνετα εδώ πέρα.»είπε η μαμά της Hyerin καθώς έφτιαχνε καλύτερα το κρεβάτι για τον Yoongi. Φυσικά ο Yoongi θα κοιμόταν στο κρεβάτι της Hyerin και η Hyerin είχε πάρει ένα στρώμα για να κοιμηθεί στο πάτωμα, ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι. «Yoongi ό,τι χρειαστείς μη διστάσεις να μας ζητήσεις.»τον διαβεβαίωσε χαμογελώντας και του χτύπησε ελαφρά τον ώμο καθώς έβγαινε από το δωμάτιο.
Τα δύο παιδιά έμειναν μόνα τους.
«Βασικά υπάρχει και κάτι άλλο που ξεχάσαμε…»επισήμανε ο Yoongi και η Hyerin τον κοίταξε ανήσυχη.
«Τι;»
«Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω με τα ίδια ρούχα μέχρι αύριο.»είπε με ένα αδιανόητο ύφος.
«Ω ναι, σωστά…»διαπίστωσε και δάγκωσε τα χείλη της που της διέφυγε κάτι τέτοιο. Κοίταξε τριγύρω και όταν της ήρθε μία ιδέα στο μυαλό γύρισε και τον κοίταξε απότομα. «Περίμενε εδώ.»χαμογέλασε και βγήκε τρέχοντας γρήγορα από το δωμάτιο.
Μεμιάς εξαφανίστηκε από το οπτικό του πεδίο αφήνοντάς τον μόνο του μες στις σκέψεις. Αφού δεν έχει κάποιον αδερφό, πού θα έβρισκε ρούχα να του δώσει;
Κοίταξε το πόδι του σκεπτόμενος αν μπορεί να περπατήσει χωρίς τη βοήθεια από τις πατερίτσες.
Πλησίασε το γραφείο της, άφησε εκεί τις πατερίτσες και προσπάθησε να σταθεί όρθιος. Παρόλο που είχαν περάσει πολλές μέρες μέχρι να αναρρώσει πλήρως, κανονικά θα έπρεπε να νιώθει καλύτερα, αλλά και πάλι ένας οξύς πόνος έκανε τη παρουσία του. Έσφιξε το σαγόνι του για να αντέξει τον πόνο και στηρίχθηκε πάνω στο γραφείο πάλι.
Πρέπει να το κάνω.
Άφησε το γραφείο και προσπάθησε να κάνει ένα βήμα με το άλλο πόδι. Δοκίμασε να κουνήσει και το άλλο και μόλις το πάτησε στο πάτωμα πιάστηκε ασυναίσθητα από το γραφείο.
Φοβόταν ακόμα. Αυτό το ατύχημα τον είχε επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και κάθε στιγμή τον κατέβαλε το άγχος για το αν θα πάθει κάτι χειρότερο.
Πρέπει να το κάνω για αυτήν.
«Yoongi!»
«Αααχ!»αναφώνησε τρομαγμένος από την ξαφνική παρουσία της και έπιασε τη καρδιά του.
«Τι κάνεις όρθιος; Γιατί δεν χρησιμοποιείς τις πατερίτσες;»απόρησε τρέχοντας προς το μέρος του με κάτι ρούχα στο ένα χέρι και όταν έφτασε κοντά του τον έπιασε από τον αγκώνα.
«Είμαι εντάξει.»την διαβεβαίωσε χαμογελώντας και της χάιδεψε το μάγουλο.
Και οι δύο έμειναν να κοιτάζονται με τον Yoongi να λαχταράει να τη φιλήσει ενώ η Hyerin προσπαθούσε να παραμείνει ήρεμη. Τη στιγμή που άρχισε να πλησιάζει το πρόσωπό του κοντά στο δικό της, αυτή σήκωσε το χέρι με το οποίο κρατούσε τα ρούχα μπροστά τους.
«Βρήκα μερικά ρούχα από την ντουλάπα του μπαμπά μου και νομίζω πως θα σου κάνουν.»είπε αυτή γρήγορα αφήνοντας τον Yoongi στο ίδιο σημείο, με το κεφάλι του γερμένο στο πλάι. Απογοητευμένος που τον διέκοψε από αυτό που ήθελε να κάνει απομακρύνθηκε σιγά σιγά από κοντά της και πήρε τα ρούχα από τα χέρια της.
«Νομίζω πως θα με χωράνε.»υπέθεσε ενώ τα εξέταζε και αμέσως μετά τα δίπλωσε αφήνοντάς τα στο γραφείο και γύρισε πάλι προς το μέρος της.
«Έχουμε πολύ ώρα μπροστά μας μέχρι το βράδυ. Θες να κάνουμε κάτι; Μέχρι να περάσει η ώρα;»
«Ό,τι θες εσύ.»
[…]
Οι ώρες για τα δύο παιδιά πέρασαν πολύ γρήγορα. Αξιοποίησαν τον χρόνο τους διαβάζοντας, μιλώντας, γελώντας, παίζοντας. Εκείνη η συγκεκριμένη μέρα ήταν ιδιαίτερη για τη Hyerin. Άνετα, θα ήθελε να είναι συνέχεια μαζί του και το ίδιο ισχύει και για τον Yoongi. Ήθελε να τη βλέπει συνέχεια, να την αγκαλιάζει, να τη φιλάει. Να νιώθει πως είναι εκεί μαζί του, να ξέρει πως του καλύπτει κάθε ίχνος μοναξιάς.
Κάθε στιγμή ένιωθε λες και ζούσε από πάντα μέσα σε αυτό το σπίτι. Ένιωθε τόσο οικειοποιημένος με αυτή τη κατάσταση και συμπεριφερόταν λες και έμενε από πάντα εκεί μαζί της.
Είχε φτάσει βράδυ και οι δύο τους πλέον ετοιμάζονταν να ξαπλώσουν. Ο Yoongi είχε πάρει τις πιτζάμες που του είχε δώσει νωρίτερα η Hyerin και καθώς ήταν καθισμένος στο κρεβάτι την κοιτούσε που συμμάζευε κάτι τελευταία πράγματα στο γραφείο της.
«Σε πειράζει να αλλάξω μπροστά σου;»
Έπειτα από αυτή τη ξαφνική ερώτηση, η Hyerin έμεινε στο σημείο που ήταν. Να αλλάξει μπροστά του; Δεν είχε ιδέα τι να απαντήσει σε αυτό και πώς να το αντιμετωπίσει.
Τον κοίταξε λίγο ανέκφραστη με ένα κουβάρι σκέψεων να είναι μπερδεμένο μέσα στο μυαλό της. Από τη μία, δεν είχε θέμα να πει “ναι” διότι δεν θα την ενοχλούσε και τόσο. Από την άλλη όμως είχε μία αμφιβολία. Αν του δημιουργούσε την εντύπωση ότι είχε κάτι πονηρό στο μυαλό της; Το ότι ήταν μόνοι τους σε ένα ελάχιστα φωτισμένο δωμάτιο και ήταν και αργά το βράδυ αποτελούσε ένα ακόμα κίνητρο.
«Εμ δεν έχω θέμα… Εγώ… εδώ μωρέ, θααα… συμμαζεύω…»του είπε προσπαθώντας να το παίξει χαλαρή και έδειξε το γραφείο της.
Ένα μικρό smirk εμφανίστηκε στο πρόσωπό του και με αυτό η Hyerin γύρισε και πάλι στη δουλειά της.
Εύχομαι να μην είδε τα κόκκινα μάγουλά μου.
Ο Yoongi σήκωσε σιγά σιγά τη μπλούζα του προς τα πάνω και τη στιγμή που το κεφάλι του βρισκόταν ακόμα μέσα στη μπλούζα του – άρα δεν μπορούσε να τη δει – η Hyerin παρατήρησε το χλωμό και λεπτό σώμα του. Δεν κατάλαβε για το πότε η γλώσσα της είχε αρχίσει να κάνει βόλτες πάνω στα μικρά χείλη της. Προτού τη βγάλει ολοκληρωτικά, το κορίτσι πρόλαβε και γύρισε μπροστά της και χαμογελώντας ντροπαλά δάγκωσε τα χείλη της.
Προκειμένου να ξεχάσει αυτό το πανέμορφο θέαμα που μόλις είδε και για να μην την πιάσει και ο Yoongi στα πράσα να τον κοιτάζει, προτίμησε να συνεχίζει να συμμαζέυει. Αφού χρειάστηκε να αλλάξει θέση μερικά αντικείμενα για πολλοστή φορά, ο Yoongi ήταν πλέον ντυμένος.
«Μπορείς να γυρίσεις.»της έδωσε το ελεύθερο και ξάπλωσε κανονικά στο κρεβάτι. Η Hyerin έφτιαξε λίγο το στρώμα της και ξάπλωσε και αυτή μη πιστεύοντας πως αυτή η τόσο όμορφη μέρα θα έφτανε κάποια στιγμή στο τέλος της.
«Ήταν… πολύ ωραία σήμερα…»μουρμούρισε ο Yoongi μέσα στη σιωπή του δωματίου καθώς κοιτούσε το ταβάνι με ένα χαζό χαμόγελο. Πέρασε τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του και έκλεισε τα μάτια του ικανοποιημένος.
«Το ξέρω.»χαχάνισε η Hyerin και ξαφνικά ένα χέρι εμφανίστηκε από πάνω της. Ο Yoongi άφησε τη παλάμη του ανοιχτή και περίμενε για το πότε θα τοποθετούσε τη δική της μέσα στη δικιά του. Θα ήθελε επίσης να γυρίσει ολόκληρος προκειμένου να τη βλέπει αλλά το πόδι του τον εμπόδιζε.
Η Hyerin χωρίς δεύτερη σκέψη έπιασε το χέρι του και έμπλεξε τα δάχτυλά τους μεταξύ τους.
«Αυτό είναι όλο που μπορώ να κάνω. Αν δεν είχα το πόδι μου –»
«Κανένα πρόβλημα.»τον διέκοψε με τη φωνή της να προδίδει το θάρρος που απέκτησε ξαφνικά και με μία κίνηση σηκώθηκε και ξάπλωσε δίπλα στον Yoongi. Την κοίταξε με έκπληξη αλλά στο τέλος χαμογέλασε και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της.
«Πώς με ξέρεις…»έκανε αυτός και η Hyerin σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει. Χαμογελούσε και ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε δει ποτέ στη ζωή του.
Ποτέ θα μου πεις πως μ’αγαπάς; Θέλω να το ακούσω από τα χείλη σου., σκέφτηκε καθώς σοβάρεψε και το βλέμμα του έπεσε στα χείλη της. Ούτε αυτή δίστασε να κάνει κάτι, οπότε όταν το χέρι της κύλησε αργά κατά μήκος της μέσης του, ο Yoongi άπλωσε το χέρι του στο μάγουλό της και με τη βοήθεια της ένωσε τα χείλη του με τα δικά της. Τον φίλησε απαλά και καθώς απομακρύνθηκε από κοντά του τα μάτια του έλαμψαν, κάνοντάς τη να τον φιλήσει ξανά χωρίς δισταγμό. Η μνήμη του θόλωσε και απλώς αφέθηκε στη στιγμή ξεχνώντας οτιδήποτε υπήρχε γύρω του και εστιάζοντας στη στοργή που της πρόσφερε κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε.
«Σε λατρεύω.»του είπε αυτή αφού έσπασε το φιλί τους και το χέρι της ξεκίνησε να κάνει βόλτες πάνω στο στέρνο του. Αυτή η κίνηση τον έκανε κυριολεκτικά να ανατριχιάσει.
«Τι κάνεις;»ρώτησε ο Yoongi εξακολουθώντας να έχει αυτό το χαζό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Τον είχε επηρεάσει το φιλί, φαίνεται.
«Τίποτα.»απάντησε αυτή παιχνιδιάρικα και αυτός πήρε το χέρι της και το φίλησε. Το κράτησε μέσα στη παλάμη του και έμπλεξε τα δάχτυλά τους μεταξύ τους.
«Χαίρομαι που είμαι μαζί σου.»ψιθύρισε αυτός.
«Και εγώ.»απάντησε το ίδιο αυτή και ξάπλωσε πάνω στον ώμο του.
Για λίγα λεπτά επικράτησε ησυχία. Και οι δύο απλώς σκέφτονταν.
«Ξέρεις Hyerin…»
«Μμμ;»
Σκέφτηκε λίγο προτού μιλήσει και έβγαλε έναν αναστεναγμό.
«Τι είναι;»
«Τις τελευταίες μέρες… έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολλά… Νομίζω τις τελευταίες μέρες είμαι πολύ περισσότερο ερωτευμένος μαζί σου.»έκανε μια παύση και ξαναμίλησε. «Όχι ότι τις άλλες μέρες δεν ήμουν. Απλώς συνειδητοποίησα πως όταν ένας άνθρωπος ανταποκρίνεται στα συναισθήματά σου όπως το θες εσύ ο ίδιος, τότε δεν παύεις να τον αγαπάς. Θυμάμαι τη πρώτη μέρα, τη πρώτη φορά που σε είδα. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα πως να αντιδράσω…»Μόλις διαπίστωσε τι ακριβώς είπε γέλασαν και οι δύο. Θυμήθηκαν εκείνη τη μέρα που ήταν όλα τόσο άβολα μεταξύ τους…
«Με θυμάμαι να έχω ιδρώσει από την αμηχανία…»ψιθύρισε και άρχισε να κάνει κύκλους στο χέρι της με τον αντίχειρα του. «Δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση βέβαια που την επόμενη μέρα πήγες και έκατσες με τον Wonho. Στην αρχή με χάλασε αλλά το συνήθισα, όσο γελοίο και να ακούγεται. Θέλω να ξέρεις όμως ότι δεν θα σε κατηγορήσω γι’αυτό. Ούτε για το ότι συνέβη κάτι μεταξύ σας. Τουλάχιστον ξέρω ότι κατάλαβες το λάθος σου. Απλώς νοιάστηκα πολύ γιατί δεν ήθελα να πάθεις κάτι κακό. Σε αγαπούσα και εξακολουθώ να σε αγαπώ.»
Αφού έβγαλε όλα αυτά από μέσα του, περίμενε λίγο ακόμα μέχρι να απαντήσει. Του έκανε εντύπωση που δεν είχε πει κάτι μέχρι να ολοκληρώσει τα λόγια του και μόλις γύρισε να τη κοιτάξει τα βλέφαρά της είχαν ήδη κλείσει.
Χαμογέλασε κουρασμένα και έβαλε πίσω από το αφτί της μία τούφα από τα μαλλιά της.
«Γλυκούλα μου.»Άφησε ένα τελευταίο φιλί στο μέτωπό της και κοίταξε πάλι το ταβάνι. «Μακάρι να μου το έλεγες και εσύ κάποια στιγμή αυτό.»μονολόγησε αφού το κορίτσι δίπλα του κοιμόταν.
Που να ‘ξερε όμως ο Yoongi ότι η Hyerin δεν κοιμόταν αλλά απλώς είχε κλείσει τα μάτια της και στη πραγματικότητα τον άκουγε…