Κάνε να μην βρέξει σήμερα..., σκέφτηκε η Hyerin κοιτώντας έξω από το παράθυρο του δωματίου της προτού φύγει για το σχολείο. Ο ουρανός είχε συγκεντρώσει μερικά σύννεφα και αυτό την έκανε να ανησυχεί για την εξέλιξη της ημέρας.
Πήρε τη τσάντα της και κατέβηκε στο κάτω μέρος του σπιτιού για να χαιρετήσει τη μητέρα της.
«Είπαν ότι θα βρέξει σήμερα!»φώναξε η μητέρα της καθώς η Hyerin έβγαινε από το σπίτι και μόλις είδε ότι δεν ανταποκρινόταν σε αυτό που της είπε, άρπαξε μία ομπρέλα και έτρεξε έξω αλλά είδε ότι η Hyerin είχε φύγει.
[...]
Η Hyerin καθόταν στο θρανίο της και κοιτούσε έξω από το παράθυρο περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι για να ξεκινήσει το μάθημα. Η ησυχία που είχε η τάξη της, καθώς ήταν το μοναδικό άτομο εκεί μέσα, την έκανε να χαθεί στο δικό της κόσμο, στις δικές της σκέψεις.
«Επ.»
Η Hyerin γύρισε το κεφάλι της και είδε τον Hoseok να στέκεται στη πόρτα της τάξης και να τη κοιτάζει με ένα χαμόγελο. «Καλημέρα.»του χαμογέλασε και σιγά σιγά ξάπλωσε στο θρανίο της κλείνοντας τα μάτια της.
«Νυσταγμένη σε βλέπω...»είπε ο Hoseok και τη πλησίασε. «Όλα εντάξει;»
«Απολύτως. Απλώς είμαι λίγο κουρασμένη.»μουρμούρισε η κοπέλα και ο Hoseok πήγε και άφησε τη τσάντα του στο θρανίο.
Αφού κάθισε και αυτός στη θέση του, επικράτησε για λίγη ώρα ησυχία ώσπου αποφάσισε να την ρωτήσει αυτό που ήθελε να μάθει εδώ και κάτι μέρες.
«Hyerin;»
«Μμ;»Η Hyerin σήκωσε το κεφάλι της από το θρανίο και τον κοίταξε.
«Θέλω... να σε ρωτήσω κάτι.»είπε διστακτικά το αγόρι και έτριψε νευρικά τον σβέρκο του.
«Ρώτα με.»έκανε και με περισσότερο ενδιαφέρον στήριξε το κεφάλι της στη παλάμη της κοιτώντας τον.
«Μήπως... συμβαίνει κάτι με εσένα και τον Yoongi;»
Η ερώτησή αυτή την άφησε απροετοίμαστη. Δεν περίμενε να την ρωτήσει κάτι τέτοιο, αλλά πίστευε πως θα της έκανε μία κανονική ερώτηση. Έμεινε για λίγο να την λούζει κρύος ιδρώτας από το άγχος, αλλά επανήλθε στη φυσιολογική της κατάσταση και προσπάθησε να το παίξει όσο πιο χαλαρή γινόταν. Στην αρχή, γέλασε ελαφρά και σκούπισε τα υποτιθέμενα δάκρυα που της προκάλεσαν το γέλιο.
«Φυσικά και όχι, Hoseok. Δεν συμβαίνει τίποτα με εμένα και τον Yoongi. Μα καλά, γιατί το νομίζουν όλοι αυτό;»απόρησε δήθεν για ποιο λόγο θα σκεφτόταν κανείς κάτι τέτοιο.
Ίσως επειδή σας είδα να αγκαλιάζεστε έξω από τον κινηματογράφο;, σκέφτηκε το αγόρι καθώς είχε το προαίσθημα ότι τον κορόιδευαν μες στα μούτρα του. Ήταν έτοιμος να φέρει αντίρρηση μα εισήλθε εκείνη τη στιγμή μέσα στη τάξη το πιο ακατάλληλο άτομο για εκείνη τη συζήτηση και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Yoongi.
«Καλημέρα.»χαιρέτισε ο Yoongi τη παρέα του και κοίταξε τριγύρω.
«Γιατί είστε μόνοι σας;»
«Ήρθαμε νωρίς.»απάντησε ο Hoseok γιατί η Hyerin είχε τοποθετήσει ήδη το κεφάλι της στο θρανίο και προσπαθούσε να χαλαρώσει. Ο Yoongi την πλησίασε και χαμογέλασε κρυφά - για να μην τον δει ο Hoseok - με τον τρόπο που καθόταν στο θρανίο. Έκατσε και αυτός δίπλα της και προσπάθησε να βολευτεί.
Τη κοιτούσε για λίγα δευτερόλεπτα και βαθιά μέσα του αναρωτιόταν αν κατέληξε σε μία απόφαση. Ήθελε να είναι μαζί; Αυτό το πράγμα τον άγχωνε τόσο πολύ.
Έπειτα από λίγο, το κουδούνι χτύπησε και η τάξη γέμισε και με τους υπόλοιπους μαθητές και κάπως έτσι ο Yoongi ταρακούνησε τη Hyerin για να ξυπνήσει.
[...]
«Και τώρα προσθέτετε αυτό εδώ το υγρό...»διευκρίνισε η καθηγήτρια της Χημείας και όλα τα παιδιά γέλασαν στη λέξη 'υγρό'. «Σας είχα για περισσότερο αθώους...»μονολόγησε στριφογυρνώντας τα μάτια της και συνέχισε τη διαδικασία. «Προσέξτε γιατί μπορεί να τραυματιστείτε σοβαρά αν πέσει πάνω σας.»
Εδώ και πόση ώρα όλη η τάξη βρισκόταν στο εργαστήριο και έκαναν διάφορες αναμείξεις. Η Hyerin δεν φαινόταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένη με όλο αυτό αλλά αναγκαστικά συμμετείχε.
Αντιθέτως ο Yoongi καθόταν απλώς δίπλα της και την κοιτούσε, έχοντας πάρει βέβαια την άδεια από την καθηγήτρια να μην μπλεχτεί με όλα αυτά λόγω της κατάστασής του.
Η Hyerin σημείωσε βαριεστημένα κάτι στο χαρτί που είχε μπροστά της και μαζί με αυτό σηκώθηκε για να το δείξει στη καθηγήτρια.
«Αουτς!»φώναξε τραβώντας τα βλέμματα όλων όσων βρίσκονταν εκεί μέσα. Τη στιγμή που περνούσε δίπλα από τα τραπέζια εργαστηρίου ο Wonho έριξε καταλάθος πάνω της το μείγμα που είχε φτιάξει και συγκεκριμένα το έριξε στο μπράτσο της. Το τσούξιμο που της δημιούργησε το υγρό το ένιωθε στο πετσί της. Ήταν τόσο επώδυνη εκείνη η στιγμή.
«Hyerin!»φώναξαν μαζί η καθηγήτρια και ο Yoongi και στη φωνή του Yoongi όλοι οι μαθητές γύρισαν να τον κοιτάξουν.
Είχε ήδη σηκωθεί στηρίζοντας τον εαυτό του στο τραπέζι και αυτό έκανε ακόμα χειρότερη τη κατάσταση. Δεν είχε καταλάβει ότι τον κοιτάζουν γιατί είχε επικεντρωμένο το βλέμμα του στη Hyerin και μόνο σε αυτή. Είχε αναστατωθεί τόσο πολύ με το ατύχημα που είχε σηκωθεί χωρίς τις πατερίτσες του.
Η καθηγήτρια σηκώθηκε τρέχοντας προς το μέρος της ενώ ο Wonho της ζητούσε επανειλημμένα συγνώμη.
Κάτι το οποίο έκανε τον Yoongi να εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο, όχι μόνο επειδή της έριξε το μείγμα πάνω της αλλά και επειδή είχε και το θράσος να την ακουμπάει.
«Συγνώμη, δεν το ήθελα -»
«Μην με ακουμπάς!»του φώναξε πίσω και η καθηγήτρια έφτασε κοντά της.
«Πρώτα απ'όλα ηρέμησε. Δεύτερον. Άσε με να δω το έγκαυμα.»είπε και σήκωσε το μανίκι της μπλούζας της. Δεν ήταν κάτι το σοβαρό ευτυχώς αλλά πονούσε. «Πήγαινε στη νοσοκόμα. Χρειάζεται φροντίδα.»είπε παίρνοντας το χαρτί που κρατούσε στα χέρια της και την άφησε να φύγει.
«Πρέπει να πάει κάποιος μαζί της.»επενέβη ο Yoongi και η Hyerin γύρισε να τον κοίταξε με ένα βλέμμα "Τι κάνεις;".
«Σωστά. Jimin πήγαινε μαζί της.»
Α ΈΛΑ ΤΏΡΑ, σκέφτηκε ο Yoongi καθώς ο Jimin σηκωνόταν από τη θέση του και πήγαινε στη Hyerin. Αντάλλαξε ένα βλέμμα μαζί της και έκανε έναν μορφασμό όταν παρατήρησε ότι τον κοιτούσε με ένα ύφος που έλεγε: "Κοίτα τι έκανες τώρα."
Χωρίς πολλά πολλά τα δύο παιδιά αποχώρησαν από την αίθουσα αφήνοντας έναν Yoongi μέσα στη ξενέρα. Κυριολεκτικά όμως...
Στο μεταξύ η Hyerin με τον Jimin περπατούσαν αμίλητοι στον διάδρομο με προορισμό τον γραφείο της νοσοκόμας. Ο πόνος στο μπράτσο της ήταν αισθητός και δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι'αυτό διότι αν το ακουμπούσε θα έτσουζε ακόμα περισσότερο.
Τη σιωπή ανάμεσά τους αποφάσισε να σπάσει ο Jimin.
«Τρέχει κάτι με εσένα και τον Yoongi;»
Η Hyerin ξεφύσηξε από αγανάκτηση - και αληθινά αλλά και ψεύτικα. «Όχι λέμε! Ε μα πια, τι έχετε πάθει όλοι σας; Μία εσύ, μία ο Hoseok -»
«Ο Hoseok;»
«Ναι.»απάντησε απλά το κορίτσι και άνοιξε τη πόρτα του γραφείου.
[...]
«Νιώθεις καλύτερα;»ρώτησε ο Yoongi τη Hyerin καθώς περίμεναν μαζί έξω από το σχολείο τον αδερφό του να έρθει να τον πάρει.
«Ναι, τσούζει κάπως αλλά εντάξει...»
«Θα περάσει...»είπε και τύλιξε το χέρι του γύρω από τους ώμους της.
Αυτές οι κινήσεις του πια..., σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή το κορίτσι προσπαθώντας να συγκρατήσει τον εαυτό της να μην τον φιλήσει εκεί μπροστά.
Είχε το προαίσθημα ότι είχε πάρει την απόφασή της. Τον είχε ερωτευτεί κεραυνοβόλα, δεν μπορούσε να ελέγξει τα συναισθήματά της για κάποιο λόγο. Το μόνο που ήθελε ήταν να τον βλέπει, να τον έχει μαζί της έστω και στην κατάσταση που ήταν.
Τον θεωρούσε όμορφο και άξιο να κάνει πολλά, άσχετα αν δεν είχε πολλές δυνατότητες εκείνο το χρονικό διάστημα λόγω του ατυχήματος.
Και πέρα απ'αυτό, για πρώτη φορά δεν την ένοιαζε αν τους έβλεπε κάποιος έτσι όπως ήταν αγκαλιά μαζί.
«Θα προσπαθήσω κάτι.»ανακοίνωσε ο Yoongi τη στιγμή που μερικές ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό και η Hyerin τον κοίταξε περίεργα. «Τι;»
«Θα δεις... Σε λίγες μέρες...»απάντησε αυτός χαμογελαστά.
Έπειτα από αυτό, χτύπησε το κινητό του και απάντησε σε αυτόν που τον έπαιρνε εκείνη τη στιγμή. «Έλα Junki hyung...»απάντησε και η Hyerin σκούπισε μία ψιχάλα που είχε πέσει πάνω στο μέτωπό της.
«Τι εννοείς ότι δεν μπορείς να έρθεις να με πάρεις;!»φώναξε ο Yoongi νευριασμένος και άφησε τη Hyerin από την αγκαλιά του.